Weer even een verslagje van mij.
Vandaag al meerdere malen in het ziekhuis geweest.
Vanochtend om 10:45 was er weer een knuffelmoment.
Hup, Tristan uit de couveuse.
Alleen kroop hij dit keer niet tegen mama aan, maar tegen papa.
Aangezien we graag lichaamswarmte delen en hij de geur en aanraking van zijn vader gewoon moet worden is dat gebeurd zoals te zien op onderstaande foto.
![]()
(Ik zit nog te twijfelen of deze foto ook nog even in
dit topic moet
![]()
)
Was heerlijk, we hebben vijf kwartier zitten kroelen
![]()
.
Zal voorlopig wel even voor het laatst zijn geweest dat het zo lang kon.
Ik ben vanmiddag weer langsgeweest en Tristan heeft geelzucht.
Niet zo heel ernstig hoor, gebeurd vrij vaak, vooral bij prematuren.
Een of andere waarde mag niet boven de 170 zitten en hij scoort 171.
Hij krijgt nu fototherapie en ligt daarom onder een of andere lamp.
Daar mag hij niet langer dan een half uur onder uit, dus de knuffelsessie van vanavond zal ietsje korter zijn.
Blijkt dat zijn lever nog niet helemaal 'af' is en dat hij daardoor een of ander stofje (nog) niet goed afbreekt.
Heeft ook iets met ijzergehalte (HB-waarde) te maken.
Die is bij mijn vrouw tijdens de zwangerschap heel hoog gebleven.
Normaal is dat juist heel goed, maar bij prematuren kan je dan dit resultaat krijgen.
Voor de rest gaat het heel goed met hem.
Hij krijgt geen zuurtsof meer erbij, alleen af en toe een beetje 'voor de lekker'.
Dan eigenlijk alleen als hij zich moet inspannen.
Tijdens de knuffelsessies houd je dan af en toe even het zuurstofslangetje in de buurt van zijn gezichtje.
Niet dat hij het nodig heeft, maar hij doet zo zijn best en hij slurpt zovel energie dat hij best wat hulp verdient bij zijn moedige pogingen het zelf te doen.
Straks weer naar hem toe en dan mag hij ook even kennis maken met zijn oom (mijn broertje).
Dinsdag komt mijn vrouw waarschijnlijk thuis, dus dan is het gezinnetje al weer voor 66% compleet.
(en ik zit niet meer alleen, of ben ik té egoïstisch dat ik ze bij mij wil hebben).
Over een week of vijf mag Tristan waarschijnlijk naar huis.
Misschien eerder, maar dat wil ik niet horen.
Ik ga mijzelf niet verheugen op drie weken en zitten aftellen om op het laatste moment te horen dat hij toch nog niet naar huis mag.
Over vijf weken is hij helemaal klaar om met paps en mams mee te gaan.
Elke dag eerder is bonus, maar we rekenen gewoon maar nergens op.
Eigenlijk is het ook wel een beetje lekker dat ze hem nog even daar houden.
Hij word super verzorgd en goed in de gaten gehouden.
Daarnaast zijn we thuis ook nog niet helemaal klaar.
Hij is nu eenmaal te vroeg.
Niet dat er nog veel moet gebeuren hoor, is kwestie van puntjes op de spreekwoordelijke i zetten.
Tot slot nog even een foto van Tristan in de couveuse terwijl mams hem een beetje aan het strelen is.
Hier is hij dus nog niet begonnen aan de fototherapie, wel kan je goed zien hoe groot hij nu eigenlijk is.
De strepen door de foto komen doordat ik deze van buitenaf de couveuse heb genomen.