Dag Fokforummers. Ik heb zowat de hele nacht wakker gelegen en ik word gek in mijn hoofd omdat ik maar niet kan stoppen met het denken aan een meisje dat ik ken. Ik ken haar nu iets van een maand en ik durf met zekerheid te zeggen dat dit het meisje van mijn dromen is. Ze is volmaakt.
![]()
Een engel.
Maar eigenlijk lig ik niet wakker vanwege haar, maar meer vanwege mezelf omdat ik nooit iets durf. Ook in dit geval dus. Ze werkt achter de kassa van de supermarkt bij mij in de buurt, en ze is een prinsesje
![]()
Maar hoe vaak ik daar ook kom om mijn boodschappen te doen, ik durf geen woord tegen haar te zeggen. We hebben wel al vier keer naar elkaar gelachen en de laatste keer zei ze lachend dat ik de kassabon vast niet wilde hebben, omdat ik altijd "hou hem maar lekker voor jezelf" zeg. Dus ze begint me al te herkennen, dat is volgens mij wel positief te noemen. Maar daar blijft het dus bij.
Ik heb het lef niet om haar aan te spreken, terwijl alles wat ik wil is haar een keer uit vragen. Zo gepiept, maar het lukt me gewoon niet. En daar word ik nogal down van. Het is het verhaal van mijn leven, ik durf in situaties met vrouwen geen initiatief te nemen en word achteraf gestoord van de frustraties die dat met zich meebrengt.
![]()
En het wordt niet veroorzaakt door een gebrek aan zelfvertrouwen, want ik zie er niet verkeerd uit en krijg altijd wel aandacht van vrouwen. Als het initiatief maar van hen komt.
Mijn droomsituatie is deze: Ik stap naar de supermarkt, koop helemaal niets, loop direct naar de kassa en vraag of ze iets leuks wil doen. En zij zegt daar natuurlijk "ja" op. Maar die drempel is zo hoog... heeft iemand een soortgelijke ervaring, en wat was er voor nodig om je over die drempel heen te tillen?
![]()
Een groet,
Geert (Gnampy voor jullie)
[ Bericht 0% gewijzigd door Gnampy op 30-07-2006 17:16:24 ]