Lastige situatie thuis.

Ik kreeg vroeger ook veel corrigerende tikken
Al heb ik er zeker niet veel aangehad.
Ik was juist hartstikke bang voor mijn ouders.
Later zijn ze er mee gestopt en dat werkt veel beter in mijn ogen.
Trouwens ga ik me nog wel automatisch beschermen als mijn ouders boos zijn.

Onder voorbehoud van het feit dat een diagnose stellen not done is klinkt het toch behoorlijk naar een klassiek gevalletje autisme icm softdrugs

Ik zal hem eens minder WoW laten spelen als ik jou was, beetje zonlicht kan wonderen doen

Maarre hij zit niet aan de wiet ofzo ? Van wiet wordt je ook erg "gevoelloos"

quote:

Op woensdag 19 juli 2006 13:28 schreef ChipsZak. het volgende:
Ik kreeg vroeger ook veel corrigerende tikken
Al heb ik er zeker niet veel aangehad.
Ik was juist hartstikke bang voor mijn ouders.
Later zijn ze er mee gestopt en dat werkt veel beter in mijn ogen.
Trouwens ga ik me nog wel automatisch beschermen als mijn ouders boos zijn.

Mja, mag ik dan concluderen dat je mishandeld bent ofzo? Als je je nu nog zelf beschermt ljikt me dat niet heel goed. Wat ik me wel afvraag, als je niet mishandeld bent, dan hebben ze je dus niet steeds 'ineens' geslagen, m.a.w. je zag dat aankomen, dmv van opmerkingen ofzo?

Bedoel, als jij een grote mond hebt, en je wordt gewaarschuwd dat je dat niet mag, en je doet t toch, en je krijgt nog een waarschuwing dat je dalijk een pak voor je broek krijgt, en je gaat dan TOCH nog door, dan ben je dus gewaarschuwd. Dan zit je gewoon zelf uit te lokken.

Welke van de 2 is het, ben je herhaaldelijk gewaarschuwd en kreeg je toen pas een pets, of kreeg je die 'out of the blue' en dan moet je wel eerlijk antwoord geven

quote:

Op woensdag 19 juli 2006 11:36 schreef Noodlez het volgende:
Het rare is dat hij zich op school heel normaal gedraagd. En dat zei zn mentor, hij ligt ook wel goed in de klas volgens mij.

quote:

Helaas pakt deze manier van opvoeden toch anders uit bij mijn broertje en daar komt bij dat hij toch opvliegeriger is dan ik. Ik vind het ook niet terecht dat alle blaam bij mijn ouders terecht komt.

Begrijpelijk dat je het voor je ouders opneemt.
Maar feit is wél dat dit probleemgedrag zich blijkbaar alleen bij hén manifesteert. Op school gedraagt je broer zich volgens jouw zeggen normaal. Dus het is niet zo heel irreëel dat er een verband zou kunnen bestaan tussen zijn gedrag en de manier van aanpak door je ouders. En eenzelfde opvoeding kan bij de een totaal andere effecten hebben dan bij de ander. Zie het verschil tussen jou en je broer.

quote:

Op woensdag 19 juli 2006 13:32 schreef BlueEyed het volgende:
Onder voorbehoud van het feit dat een diagnose stellen not done is klinkt het toch behoorlijk naar een klassiek gevalletje autisme icm softdrugs

Waar haal jij softdrugs nou weer vandaan? Ik kan me niet herinneren dat daar iets over in de OP stond....

(maar ik kan het mis hebben).

Als het er idd niet stond vind ik het niet zo handig om hier nou min of meer even te stellen dat broertje van TS aan de drugs is. Dalijk gaan mensen die hier maar met een half oog lezen dat aanhalen als dat ie daadwerkelijk drugs gebruikt, terwijl daar helemaal geen bewijs voor is.

quote:

Op woensdag 19 juli 2006 13:53 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Waar haal jij softdrugs nou weer vandaan? Ik kan me niet herinneren dat daar iets over in de OP stond....

(maar ik kan het mis hebben).

Als het er idd niet stond vind ik het niet zo handig om hier nou min of meer even te stellen dat broertje van TS aan de drugs is. Dalijk gaan mensen die hier maar met een half oog lezen dat aanhalen als dat ie daadwerkelijk drugs gebruikt, terwijl daar helemaal geen bewijs voor is.

Ik geef nergens aan dat dat in de OP staat, daar wordt ook nergens gesproken over autisme, het betreft enkel mijn persoonlijke ervaring in twee vergelijkbare gevallen

- Corrigerende tikken: Slecht idee. Dat is deels verlies van zelfbeheersing van de ouders, een onmacht om het anders op te lossen, en het uitbuiten van het feit dat vader groter en sterker is.
Daar kweek je geen respect mee.

- WoW speelt zeker een rol. De interactie is heel sterk en dat zuigt mensen het spel in.
Daarbij maakt het niet uit wie je bent; een puisterige tiener kan de baas zijn, en dat is geweldig.
Jammer alleen dat je die houding in het echte leven niet kunt hebben.

- Ruilen Wow voor zakgeld: Wat een vreselijk idee. Hem de mogelijkheid geven om van twee walletjes te eten. Je plaatst hem in een machtspositie door aan te geven dat jij niets anders kunt.
Je smeekt in feite je 14 jarige zoon om iets te doen (zich te gedragen) en je geeft hem geld als hij zich normaal gedraagt.
Slecht idee, in het beste geval is dit symptoombestrijding, in een slechter geval werkt het gewoon averechts en wordt hij de baas.

- Afsluiten WoW account: Pas op voor broertje/zoontje pesten.

- Wel goed idee: Elkaar accepteren en in de waarde laten. Maar dan wel twee kanten op.
Hij speelt graag Wow? Prima, hij mag een hobby hebben.
Maar wel duidelijke regels en directe consequenties. Onbeleefd, niet gedragen, niet volgens de regels van het huis: zeg maar Dag met je handje tegen Wow.
Schelden? Nog een dag Wow weg.

Dus niet eisen dat hij anders wordt, maar dat hij zich volgens de regels gedraagt.

ik lees even interesse een beetje mee enzo... Heb lang niet alle pagina's doorgeworsteld. Ik wil alleen even zeggen:
ik herken mezelf (welliswaar iets minder grof in de mond, maar ben dan ook een meisje) in jouw broertje. Inmiddels ben ik 27 jaar ... maar toen ik 14 was en in VWO 4 zat... Oh man.. ik hkeb echt de meest vreselijke dingen gezegd tegen mijn ouders. Ik voelde me ook superslim (verbaal kon ik mijn beide ouders met gemak aan) en door de gierende hormonen en de bijkomste behoefte aan zelfstandigheid & vrijheid heb ik me op een niet subtiele manier "losgemaakt". De hel ging pas voorbij toen ik op mijn 18e ging studeren & op kamers. Voor mij waren die vier jaar ook vreselijk (ik voelde me zo tegen alles oplopen en gefrustreerd en onbegrepen).

Die zelfstandigheid/vrijheid deed wonderen.

Ik ben nooit aan de drugs gegaan, ik heb nu een superleuke relatie met mijn ouders en ik heb een gezonde harmonieuze relatie met mijn partner (in die tijd had ik ook vriendjes en drama's en ellende.. die vriendjes waren mijn "wow").


Kortom: wellicht is het "gewoon een erg heftige puberteit". Dat komt voor. Das vervelend voor alle betrokken partijen, maar geen reden tot volledige paniek. En uit ervaring kan ik zeg ik ben *ECHT* niet autistisch ofzo.

Ik wens jou, je ouders, maar zekerrrr ook je broertje veel sterkte toe.


- edit -
ik was op school ook een tamelijk voorbeeldige leerling... dus ook dat stuk is vergelijkbaar.

quote:

Op woensdag 19 juli 2006 14:40 schreef Halve_Haan het volgende:
ik lees even interesse een beetje mee enzo... Heb lang niet alle pagina's doorgeworsteld. Ik wil alleen even zeggen:
ik herken mezelf (welliswaar iets minder grof in de mond, maar ben dan ook een meisje) in jouw broertje. Inmiddels ben ik 27 jaar ... maar toen ik 14 was en in VWO 4 zat... Oh man.. ik hkeb echt de meest vreselijke dingen gezegd tegen mijn ouders. Ik voelde me ook superslim (verbaal kon ik mijn beide ouders met gemak aan) en door de gierende hormonen en de bijkomste behoefte aan zelfstandigheid & vrijheid heb ik me op een niet subtiele manier "losgemaakt". De hel ging pas voorbij toen ik op mijn 18e ging studeren & op kamers. Voor mij waren die vier jaar ook vreselijk (ik voelde me zo tegen alles oplopen en gefrustreerd en onbegrepen).

Die zelfstandigheid/vrijheid deed wonderen.

Ik ben nooit aan de drugs gegaan, ik heb nu een superleuke relatie met mijn ouders en ik heb een gezonde harmonieuze relatie met mijn partner (in die tijd had ik ook vriendjes en drama's en ellende.. die vriendjes waren mijn "wow").


Kortom: wellicht is het "gewoon een erg heftige puberteit". Dat komt voor. Das vervelend voor alle betrokken partijen, maar geen reden tot volledige paniek. En uit ervaring kan ik zeg ik ben *ECHT* niet autistisch ofzo.

Ik wens jou, je ouders, maar zekerrrr ook je broertje veel sterkte toe.


- edit -
ik was op school ook een tamelijk voorbeeldige leerling... dus ook dat stuk is vergelijkbaar.

Met andere woorden, wat ergens in het begin al werd geopperd, het is gewoon een puber. Nu moet ik ook wel zeggen dat de post ergens op het eind van Noodlez (TS) de situatie nogal bagatelliseert t.o.v. zijn OP. ik blijf erbij, het broertje van TS pubert gewoon.

Ik heb met verbazing gelezen dat kinderen snel een etiketje krijgen. Dat is namelijk helemaal niet zo en ik kan het weten! Ik heb 2 kinderen nu wel met een etiketje, maar heb er jaren voor moeten vechten. Met dat etiketje krijgen zij de juiste begeleiding en is er wat meer rust.

Om een etiket te krijgen is het zo dat je in alle milieus niet goed funtioneert. Dat wil zeggen: thuis, op school en bij familie ed. Ook is het zo dat het niet opeens komt. Dat degene vroeger dus een goed handelbaar kind was en tijdens de puberteit niet meer.

Voor alle kinderen geldt trouwens hetzelfde: consequent zijn, duidelijk zijn met wat je bedoeld, dus niet verwachten dat een kind je wel snapt, een aantal huisregels hebben en duidelijk maken, dat bij anderen mensen andere regels geleden.

Met een 14-jarige lijkt het me heel moeilijk om het ongewenste gedrag om te buigen, maar niets is onmogelijk. Er moet alleen heel veel energie in gestopt worden. En iid zoveel mogelijk het positieve van hem blijven zien en daar op reageren. Het liefs direct. Daar "groeit" men nl van en is men geneigd om het positieve nog een keer te doen. De omgeving moet wel steeds erop blijven reageren, ook al denkt men dat dat toch vanzelfsprekend is dat een jongen van 14 dat zou doen.

Ongewenst gedrag wat echt niet door de beugel kan , daar moet ook op gereageerd worden. Er moet gelijk een "straf" op staan. Iets wat direct in werking gezet kan worden. Als je het teveel uitsteld, komt er of afstel van of het wordt minder in verband gebracht waar het ook al weer voor was. Als het kan op een rustig moment erover praten. Dat kan zelfs na een paar dagen nog.

Misschien heb je hier iets aan, misschien ook niet, want ieder mens is anders. Zijn positieve dingen iig stimuleren kan zeker geen kwaad. Misschien kan hij goed .....Daar iig je oprechte aandacht aan geven. Bij boze buien het gesprek proberen te wenden, door over iets te beginnen wat hem erg interesseerd wil ook nog wel eens een escalatie doen voorkomen. (Of dat bij pubers werkt weet ik niet, want mijn oudset wordt in september pas 12 en is nog niet hevig aan het puberen.

Als ie pubert en jij bent de oudere broer .... een rot trap verkopen!!
Deed mijn oudere broer ook bij mij (en ik bij hem) en 2 jaar later gingen we samen op stap

tvp

Je ouders moeten hem per direct alle priveleges ontnemen om een beetje respect bij te brengen.
Geen zakgeld meer, kleding van Zeeman. Stroom na de kamer om 19.00 eraf.
Dan draaid ie wel bij, en zal toch zien dat 'die domme bouwvakker' t niet zo beroerd doet..

quote:

Op woensdag 19 juli 2006 15:03 schreef assepoes het volgende:
Ik heb met verbazing gelezen dat kinderen snel een etiketje krijgen. Dat is namelijk helemaal niet zo en ik kan het weten! Ik heb 2 kinderen nu wel met een etiketje, maar heb er jaren voor moeten vechten. Met dat etiketje krijgen zij de juiste begeleiding en is er wat meer rust.

-knip-

Ik heb een etiketje gekregen ja, en ik heb gezien hoe mn ouders ervoor vochten, terwijl ik er juist niet op te wachten zat, vervolgens mn mond gehouden heb bij de psychologen, waaruit zij concludeerden dat ik een stoornis in het autisme spectrum heb, terwijl ik toendertijd uit 'protest' gewoon mn mond gehouden heb .
Het heeft mn leven eigenlijk behoorlijk verneukt omdat iedereen me nu ongewenst als 'anders' behandelt.

Het doet me pijn toe te geven dat ik me enigzins kan verplaatsen in je broertje, danwel zonder World of Warcraft verslaving. Maar ik weet (uit ervaring) dat dergelijke acties zoals een tik totaal niet zullen helpen. Dat raad ik dan ook af. Daar ben je gewoon veel te laat mee, opvoeding begint per slot van rekening niet bij je 14e.
Het is geen 'onschuldig verkeerd' gedrag meer dat 'afgeleerd' moet worden, het is nu al zo laat dat je hem goed gedrag aan moet leren. Enkel een PC in de huiskamer zou wel weer helpen, zo hebben jij en je ouders meer contact met hem, en kan hij wat meer opvoeding en aandacht verwachten.

Na het lezen van dit topic krijg ik toch weer gemengde gevoelens, aan de ene kant waar ik gewoon een gigantische klootzak ben, die het gezinsleven om zeep brengt (maar ik weet dat ik het niet kan veranderen, terwijl ik ook niet zo verder wil). Aan de andere kant woede tegenover mn ouders, voor het niet in staat zijn van t opvoeden van hun kind.
Het is goed mogelijk dat je broertje hier ook zo over denkt, en misschien zoals ik ook zelfmoordneigingen heeft (maargoed, eigen topic volgt).
Ik zou het in ieder geval niet te licht nemen en vooral je ouders er goed bewust van maken dat ze ergens gigantisch fout zijn gegaan, en dat iets dat al verkeerd is gegaan anders aangepakt moet worden dan het 'normaal' opvoeden van je kind.

Waarom denkt men nog steeds dat je met slaan het er wel uit mept.
Een klap brengt je soms emotioneel uit balans.
En juist als kind in zo'n fase verkeerd is dat niet wijs.
Dit zorgt dat de situatie alleen maar labieler wordt.
Hij heeft zekerheden nodig en een soort van grote broer.

Kind zijn in deze huidige tijd is niet makkelijk.
Je moet aan zoveel eisen voldoen wil je "iemand" zijn.
En juist op die leeftijd ga je dat ontdekken (wie je ben, wat je voelt etc).
En heb je behoefte om iemand te zijn.

Zoals al een paar keer is geconcludeerd heeft dit gedrag vooral te maken met de puberteit.
Hormonenwisseling stoerderigheid....etc en met het feit dat hij twijfelt aan zijn eigen identiteit..

Ik denk dat jezelf het vertrouwen moet winnen bij je broertje, samen over dingen praten.
En wel op een plek waar hij zich veilig voelt, waar die kan zijn wie die is.
Lukt dit niet zou ik als ik jou was toch is met de huisarts gaan praten.
En verdere stappen samen met de huisarts onder nemen.

quote:

Op vrijdag 21 juli 2006 08:58 schreef Scorpie het volgende:

[..]

Pubers praten niet. Pubers zetten zich af tegen alles. En juist dan moet je grenzen zetten. Dat jij het gelijk als slaan ziet, is typisch zo`n reactie waar ik al eerder in dit topic voor waarschuwde: kortzichtig, overtrokken en totaal uit proportie.

Inderdaad, waarom is het nou zo dat Scorpie en ik elkaar begrijpen wanneer we het over een 'tik' hebben, en waarom lijkt het nou alsof de rest die hier reageert dat ziet als een actie grenzend aan mishandeling?

quote:

Op vrijdag 21 juli 2006 08:58 schreef Scorpie het volgende:

[..]

Pubers praten niet. Pubers zetten zich af tegen alles. En juist dan moet je grenzen zetten. Dat jij het gelijk als slaan ziet, is typisch zo`n reactie waar ik al eerder in dit topic voor waarschuwde: kortzichtig, overtrokken en totaal uit proportie.

Ik denk eerder dat jou conclusie overtrokken is.
Ten eerste, heb ik een vriendin gehad waarbij soort gelijke situatie is opgetreden.
Uiteindelijk heeft dat er toe geleid dat hij een vertrouwens persoon heeft gevonden. (therapeut)
En sindsdien gaat het een stuk beter..

Kinderen zijn heel ontvankelijk staan dus open voor heel veel dingen.
Soms zijn dit de verkeerde maar ook de goede.
Later als we groter worden zijn we door de dingen uit het verleden al gevormt.
En staan we bijvoorbeeld niet meer zo open voor veranderingen.

Kinderen moet je daarom dus sturen, zeker in de beginfase.
En volgens mij hebben ze daar een verzamelwoord voor en noemen ze dat opvoeden
En dat betekend dus praten en luisteren, sturen vormen...
En soms moet dat met behulp van een buitenstaander.

Maar ik respecteer jou gedachte, maar zal me verder onthouden van commentaar richting jou.

quote:

Op vrijdag 21 juli 2006 09:11 schreef Graftak72 het volgende:

[..]

Maar ik respecteer jou gedachte, maar zal me verder onthouden van commentaar richting jou.

Je geeft net al commentaar richting hem, je reageert toch op iets wat hij zegt immers. Als je over hem persoonlijk wil beginnen..tja....beetje jammer is je opmerking wel. Je wil iets zeggen zonder het te zeggen. Zeg het gewoon of doe het niet, maar dit soort halve opmerkingen heb je niets aan.

Bedoel...we zijn allemaal maar mensen hoor, we kunnen gewoon zeggen wat we denken, maar dan wel op een beleefde en respectvolle manier

Ik geef aan dat ik zijn manier van denken respecteer.
Maar ben van mening dat deze onderlinge discussie de TS niet helpt.
Waardoor ik mij van verdere commentaar wil weer houden.

Heeft verders niets ten nadele van scorpio of iemand anders hier te maken.
Mocht je het gevoel hebben gekregen dat dit wel zo was mijn excuses.

quote:

Op vrijdag 21 juli 2006 09:22 schreef Scorpie het volgende:

[..]

Hey partner-in-crime
Mja, hij mag best zeggen wat hij wil, maar dan moet hij niet raar opkijken als ik daar dan ook op reageer

Je achtervolgt me nog steeds he...jaaaaa ik heb je wel door, met je oranje helm, je doet je heel onschuldig voor, maar ondertussen...

Maar goed , TS laat niet veel meer van zich horen, dus het houdt wel een beetje op denk ik