Angst voor de dood.

Heb niet heel het topic gelezen dus kan wat herhalen maar persoonlijk ben ik niet bang voor de dood. Het is een van de enige zekerheden die je hebt in je leven. Het zou alleen prettig zijn als dit zonder pijn en lijden zou kunnen. Dus de weg na de dood moet eigenlijk veel enger zijn dan de dood zelf.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 00:23 schreef RudyL90 het volgende:
Naast mijn studie ben ik praktisch fulltime bezig met mijn bestaan, existentiëele angst, en de dood.
Denken doe ik constant, rust heeft mijn brein niet.

Wat ik mij afvraag: denk je zoveel na omdat je bang bent voor de dood, of is het andersom dat die angst voortkomt uit het feit dat je zoveel denkt?

Ik kan me voorstellen dat studeren de nodige aandacht vergt, en daar bovenop ben je ook nog eens met deze zaken bezig. Als je iets doet waar je niet al te veel bij na hoeft te denken, maar waar je wel je aandacht op kan richten, voel je je dan beter omdat je niet met die doodsangst hoeft bezig te zijn?

quote:

Op maandag 30 november 2009 11:56 schreef Ribbenburg het volgende:

[..]

Wat ik mij afvraag: denk je zoveel na omdat je bang bent voor de dood, of is het andersom dat die angst voortkomt uit het feit dat je zoveel denkt?

Ik kan me voorstellen dat studeren de nodige aandacht vergt, en daar bovenop ben je ook nog eens met deze zaken bezig. Als je iets doet waar je niet al te veel bij na hoeft te denken, maar waar je wel je aandacht op kan richten, voel je je dan beter omdat je niet met die doodsangst hoeft bezig te zijn?

Doodsangst is eigenlijk het verkeerde woord, ik weet niet eens of angst wel het juiste woord is. Ik denk buitengewoon veel na over vragen waar geen antwoord op te geven is. Al die vragen geven mij eigenlijk "angst", de dood geeft wel de boventoon.
Maar er zijn inderdaad ook wel momenten dat ik de tijd niet heb om over die angsten na te denken, en ja, dan voel ik mij beter. Maar dat komt maar weinig voor.
Het is vreemd, maar zelfs op momenten dat ik met mijn volle aandacht met een moeilijk onderwerp (studie) bezig ben kan ik over de dood speculeren.
Gelukkig is het de laatste tijd wel minder geworden.

quote:

Op dinsdag 24 november 2009 00:35 schreef RudyL90 het volgende:
Beste boswachtertje,

Hartstikke bedankt voor je reactie. Wat geloven betreft, mijn hart snakt ernaar het te doen alleen mijn intellect weigert het toe te staan. Het zou mooi zijn, maar onmogelijk.
Het is apart, maar op de een of andere manier is mijn angst afgenomen. Dat gebeurde wel na het lezen van je bericht (een tijdje terug). Ik heb alleen nog bij vlagen angst voor de realiteit, niet zo zeer meer voor de dood. Meer voor het onwerkelijke bestaan, het leven.
Ben ook sinds kort weer meer muziek gaan maken, misschien dat dat de key was. Het heelt, en doet angsten ook nog eens angsten wegvagen. Wat is een leven zonder muziek? :p
M'n angst is nog niet weg maar wel
aanzienlijk minder geworden, met de tijd zal het wel
verdwijnen.

Nogmaals bedankt voor je wijze woorden, ik heb veel over dit onderwerp gelezen, maar jou woorden vond ik het wijst.

Carpe Diem!
Rudy

Carpe Diem! Mooi.. ben er zelf nog volop mee in training. Zelf nog steeds geen duidelijkheid kunnen vinden, maar wel steeds meer berusting en acceptatie van de huidige situatie. En dat is weer een begin. Voor mij is het heelproces denk ik het delen. Het proberen onder woorden te brengen van iets dat niet onder woorden te brengen valt. Daar hoort ook het idee 'dood' en de dood zelf bij. Onderwerpen die ik ooit al eens beroerd heb toen ik jong was en daarna een beetje naar de achtergrond verdwenen. Nu kan ik er weer aandacht aan schenken, al is het soms nog steeds moeilijk.

Leuk om te zien dat je er mee geholpen bent, dat is het belangrijkste. Of het wijze woorden zijn.. ik twijfel er nog altijd aan. Aan wat ik denk te weten en van binnen voel. Want wat je schrijft mbt geloven, hart en intellect, herken ik zeer goed.

Ik hoop dat je vooruit kunt blijven gaan kijken, maar zelf zie ik 1 ding in je post waar ik nog even op wil reageren. Je schrijft dat je denkt dat de angst zal verdwijnen. Ik zal voor mezelf spreken. Ik hoop eerder dat ik de angst kan leren begrijpen, zodat ik deze kan omvormen en transformeren in iets heilzaams. Als ik al iets zou willen geloven, dan is het dat ik daadwerkelijk vooruit kom als ik van mezelf en anderen leer.
(misschien bedoel je dit zelf ook wel, ik heb wel dat idee, maar ik kon het niet uit je woorden opmaken)

Dat maakt de angst voor de dood zo'n waardevolle angst (hoe paradoxaal dat ook mag klinken). Als je jezelf er mee kunt laten omgaan en deze angst omzetten in iets 'beters' (meer genieten van het leven, genieten van de momenten dat je samen kunt zijn met vrienden, familie, etc), dan zul je wellicht ook beter kunnen omgaan met de dood. Ik heb er zelf nog steeds geen duidelijk beeld van, behalve dan dat deel wat iedereen ziet: 'het fysieke lichaam sterft af'.
Wat daarnaast nog mogelijk is, is bron van speculatie maar voor velen ook bron van geloof. Op dit punt wil ik voorlopig zelf geen keuzes maken. Ik wil me eerder richten op de angst zelf, dan over waar de angst zich in dit geval op richt. Maar mogelijk dat deze zoektocht onverwachte inzichten oplevert.. Er zijn zo veel mogelijke manieren om naar het leven te kijken en hetzelfde geldt voor de dood. Onze cultuur kijkt heel anders naar de dood dan bv de Mexicanen. Dat vind ik interessant en geeft me houvast vooruit te durven kijken

"Death is the road to awe" - the Fountain (2006)

Om een quote uit Gladiator te gebruiken ;

"Death smiles at us all. All a man can do is smile back."

Nee, ik ben niet bang om dood te gaan, maar ik moet er niet aan denken als dierbaren overlijden of als ik eerder heen ga dan mijn ouders.

[ Bericht 19% gewijzigd door TLC op 06-12-2009 23:05:11 ]

quote:

Op zaterdag 7 november 2009 01:15 schreef RudyL90 het volgende:
oke

Ik herken me heel erg in je verhaal! Ik heb je dan ook een PM gestuurd. :-)

quote:

Op woensdag 4 november 2009 00:23 schreef RudyL90 het volgende:
Hallo,

Dit bericht is aan Releaze, de persoon die deze topic begon.
Hoe gaat het er nu mee? Nog steeds last van de angsten? Ik kan mezelf erg in jou verhaal herkennen. Ook overwogen om gelovig te worden, echter om een iets andere reden.
Naast mijn studie ben ik praktisch fulltime bezig met mijn bestaan, existentiëele angst, en de dood.
Denken doe ik constant, rust heeft mijn brein niet.
Hoe ga je nu met je angsten om?

Hoop dat je dit nog leest, het is immers al
drie jaar geleden sinds je de topic startte.

Met vriendelijke groeten,
Rudy

Hey Rudy, een nieuw accountje van releaze hier. Na bijna een jaar dacht ik laat ik nog eens kijken op fok, en ik zie zo mijn oude topic weer in dit forumgedeelte

Laat ik dan gelijk hierop reageren, dat vind ik wel zo netjes.
Ik ben eerlijk gezegd als ik er over nadenk nog steeds bang voor de dood, maar de afgelopen drie jaar heb ik er wel goed mee leren omgaan waardoor ik nu kan zeggen dat ik de angst voor de dood mijn leven niet meer beheerst zoals het toen deed.

Een pasklaar recept heb ik echter niet voor je. Ik moest zelf gewoon door de existentiele vragen fase heen en die was bij mij vrij heftig, wellicht ook bij jou. Ik heb obsessief alle kastjes opengetrokken om antwoorden te vinden op mijn onzekerheid en al die vragen en op een gegeven moment werd ik daar zo ontzettend moe van dat ik er mee kon stoppen. (Ik denk dat het bij veel mensen gaat die in hun zoektocht geen antwoorden lijken te vinden) En dat was eigenlijk het punt dat de angsten controlable werden. Ik kon tegen mezelf zeggen, nu even niet. En daarmee ging mijn aandacht ook naar iets anders uit. Ben de afgelopen 3 jaar mede daardoor echt een kei geworden in het hier en nu blijven, best cool.

Tegenwoordig doe ik dat nog steeds. Als ik eenzaam in mn bedje lig en de gedachten komen dan zoek ik afleiding. Als ik er over aan het nadenken ben op straat dan kap ik mezelf mentaal af met "dat zien we dan wel" en richt me dan op iets tastbaars om me heen.

Het is natuurlijk wel absurd dat ik mezelf op zo'n jonge leeftijd voortdurend gek laat maken en klote doe voelen voor een moment dat hopelijk op m'n 80e maar een minuut of wat duurt, hoogstens een paar maanden als ik een langslepende ziekte krijg. "Wie dan leeft, wie dan zorgt" is echt mijn motto geworden, helemaal geïnternaliseerd. En ik ben er maar wat blij om ook, want ik was die angst echt helemaal spuugzat

Maar goed, het heeft een aardige tijd gekost voordat ik eenmaal zo ver was maar ik heb in de tijd van de existentiele vragen ook wel veel geleerd. Het was een erg gespannen tijd in m'n bol maar ik pluk er nu wel de vruchten van. Het is zeker niet fijn, maar het gaat absoluut voorbij. Als jij wilt dat die vragen stoppen of dat je een antwoord zal vinden op die vragen waardoor je gemoedsrust kan krijgen zal het gebeuren. Je denken is er helemaal op ingeprogrammeerd. Maar dat het waarschijnlijk wel even zal duren... of niet. valt niet te zeggen

Overigens, ik ben nu 28. Het heeft me niet tot mn 80e gekost om ermee in het reine te komen Yay me

[ Bericht 1% gewijzigd door caerulean op 07-12-2009 23:19:33 ]

Lijkt me zo eng om mn vriendin ouder te zien worden, ouders sterven, uiteindelijk zitten we er als zakjes levenloze cellen bij en aan we dood

De dood wordt in onze maatschappij zo veel mogelijk weggemoffeld en gesteriliseerd. Zelfs een begrafenis of crematie mag niet al te lang duren en moet vaak zo neutraal mogelijk zijn.

Zelf ben ik heel blij dat de dood er nog is. Anders zou het leven in deze maatschappij pas echt ondragelijk zijn. Nu is er tenminste één lot dat we allemaal nog dragen moeten. Stel je voor dat de dood door de wetenschap uitgebannen werd en het leven één eindeloze reeks van bezoeken aan pretparken, kermissen, vergaderingen, festivals en Mallorca was. Daar wordt ik pas bang van.
De dood geeft het leven nog een beetje waarde.

Als wij ons sterven indachtig zijn dan gaan we ons realiseren dat ons werk, onze spulletjes en onze zorgen in wezen totaal onbelangrijk zijn. Net zoals je dat gaat doen wanneer je jezelf realiseert hoe onnoemelijk klein de aarde is in het heelal, of hoe kort een eeuw op de leeftijd van de aarde. Het stelt wezenlijk niks voor. Maar de hele maatschappij is wel gebaseerd op miljoenen die zich heel druk maken om kleine dingetjes op hun werk of de nieuwste i-pod. Daarom wordt dat in stand gehouden. Het is echter allemaal ijdelheid, niets dan ijdelheid en het najagen van wind.

Pas wilde ik naar de Sinterklaasviering van mijn dochtertje (onder werktijd). Iemand vond dat raar, want er was een "belangrijke" vergadering. Ik zei hem: nog voordat er een jaar voorbij is zijn alle punten uit deze vergadering volkomen irrelevant geworden. Toen keek hij me raar aan. Maak je niet de illusie dat hetgeen je op je werk doet ook maar iets uitgemaakt heeft nadat je dood bent. Richt je op de werkelijk belangrijke zaken.

quote:

Op maandag 7 december 2009 23:02 schreef LXIV het volgende:
Pas wilde ik naar de Sinterklaasviering van mijn dochtertje (onder werktijd). Iemand vond dat raar, want er was een "belangrijke" vergadering. Ik zei hem: nog voordat er een jaar voorbij is zijn alle punten uit deze vergadering volkomen irrelevant geworden. Toen keek hij me raar aan. Maak je niet de illusie dat hetgeen je op je werk doet ook maar iets uitgemaakt heeft nadat je dood bent. Richt je op de werkelijk belangrijke zaken.

Hear! Hear!

Dat geld niet alleen voor de dingen die je op je werk doet.

quote:

Op dinsdag 8 december 2009 01:18 schreef sig000 het volgende:
Mijn grootste angst is juist het erg oud worden.

Daar kun je zelf toch al een hele hoop preventieve maatregelen voor nemen?

Gelukkig ben ik bijna nooit bang geweest van de dood. Ik zou het zelfs deels een verlossing vinden van harde arbeid. Enige wat ik zou missen zijn mijn dierbaren, alleen weet ik ook dat dit van tijdelijke aard is. Wat me ook zorgen baart is de dag des oordeels waar ik me moet verantwoorden tegenover God.

Het recept voor deze angst is zeer simpel maar ook zo moeilijk. Simpel door stevig te geloven in een hiernamaals. Moeilijk omdat het een moeilijke taak is om van je twijfels af te komen.

Kun je bang zijn voor iets waar niemand ook maar iets van weet? Ik denk dat mensen voor hun dood een zekere angst hebben voor het onbekende, dat is toch van nature zo ingegroeid. Bang zijn voor de dood is iets wat instinctief aanwezig is. Je wilt van nature in leven blijven.

Stelling: iedereen is bang voor de dood, het is je instinct.

Het instinct om te blijven leven kan je niet doortrekken naar een instinct voor angst voor de dood. De meeste dieren weten niet eens wat dood is. Ze hebben alleen hun overlevingsinstinct.

Mensen die geen angst voor de dood hebben zoals ik die heb, kunnen makkelijk praten.
"Waar wij zijn is de dood niet, en waar de dood is zijn wij niet."
Heel leuk, al die filosofische wijze lessen, maar dat doet mijn angst niet afnemen.
En de angst waar in deze topic over gediscussieerd wordt, heeft naar mijn idee niks met instict te maken. Er is niks dat mijn angst voedt, ja, gedachten... Is dat instict? Nou dan wil ik wel van mijn instinct af. :p
Maar discussieer gerust verder over de dood, ik hoor graag andermans ideeën erover.

"Ironisch genoeg weerhoudt juist het vastklampen aan het leven ons ervan het leven ten volle te ervaren, zodat de angst voor de dood via een omweg een angst voor het leven wordt."

Moest aan een quote uit Band of Brothers denken wanneer een luitenant vraagt aan een soldaat of hij ook bang is:

quote:

The only hope you have is to accept the fact that you're already dead. The sooner you accept that, the sooner you'll be able to function as a soldier is supposed to function: without mercy, without compassion, without remorse. All war depends upon it.