Heb je het? En wat doe je er aan?
Ik heb een ongelooflijke angst voor de dood. Regelmatig alleen in mn bedje denk ik weleens over "het moment". Het is niet dat ik bang ben voor wat erna komt, maar gewoon, het overgaan zelf.
Van oudere mensen hoor ik dat het iets jeugdigs is, je bent jong en je wilt blijven leven, maar naar mate je ouder wordt, komt het gevoel, de acceptatie, het willen sterven vanzelf.
Het duurt nog heel lang, voordat ik oud ben, maar ik ben bang dat ik alleen maar banger zal worden. Het moment komt nou eenmaal daar, hoe ouder ik word.
Daarnaast heb ik het gevoel, al vanaf ik heel erg jong was, dat ik niet zou sterven aan ouderdom, of aan kanker of een hartaanval (hoewel mij dat heel erg beangstigt, "bewust doodgaan", maar aan een ramp. Aan oorlog. Met de huidige spanningen in de hele wereld, in nederland, vind ik dat niet zo'n vreemd idee.
Daarnaast word ik ook een beetje gebrainwasht door de prophecies, het past allemaal zo naadloos in mijn angst. De maya's met 2012. De tekenen van de apocalyps, die veel gelovigen al zien. Hierdoor komt de dood behoorlijk dichtbij, en klap ik dicht van angst. Ik ben bang. Ontzettend bang. Verschrikkelijk bang voor 2012. Gewoon, what if? En als het niet 2012 is, dan is het misschien wel een paar jaar later. De spanningen in de wereld zijn enorm, en we hebben de mogelijkheid de hele mensheid uit te roeien. Het kan gewoon gebeuren in mijn leven.
Met dit enge, mogelijke vooruitzicht wil ik van alles uit mn leven halen. Ik wil vooral genieten, maar dat terzijde. Dit doet nog niets af aan mijn angst voor de dood. Hoe ga ik hiermee om?
Een makkelijke manier, is om te gaan geloven, in jezus. Misschien voor de foute redenen, maar als ik hierdoor minder angstig leef, is dit het dan waard? Het is natuurlijk een prachtig idee dat jij als bekeerling tegen het eind van de wereld door jezus meegenomen zal worden naar het paradijs en de hel op aarde niet zou meemaken, simpel gezegd. Wanneer je je geest werkelijk kan overtuigen dat je goed zit, dat het goed gaat. Die overtuiging, dat geloof.. Zal dat zorgen voor gemoedsrust?
Maar ja, jezus. Het christendom. Ben dr mee opgevoed, maar heb het ook weer achter me gelaten, ik vond het allemaal een beetje achterlijk, de religie, in ieder geval wel. Doe dit, doe dat. Al die menselijke verhaaltjes, daar geloof ik totaal niet in. Die verlossing is waarschijnlijk ook een menselijk verhaal, maar goed, hier gaan we weer: what if?
Hoe ga je om met je angst voor de dood? Just live with it, en op een gegeven moment ga je het accepteren? Hebben jullie weleens gesprekken gehad met mensen over hun angst voor de dood en hoe ze daarmee omgaan?
Nog een kleine anekdote. Mijn oma was niet echt religieus, ze had genoeg zwarte kousen gezien en had een afkeer daarvoor, zover ik heb begrepen. Toen ze kanker kreeg en wist dat het binnen een paar maanden over zou zijn, is er iets met haar gebeurd, waardoor ze toch koos voor de kerk, voor het geloof. (overigens gewoon normaal protestants) Wat het is, wat haar gedachten waren, dat weet ik niet, daar kan ik alleen naar gissen. Ik denk gemoedsrust. Maar als dat het is, dan denk ik dat ik veel met d'r gemeen heb.. Dat als het puntje bij paaltje komt, ik toch zal kiezen voor jezus, om m'n angsten te bedwingen..