Israel en Libanon War ? # 3

quote:

Israël: risico op drie-frontenoorlog

Gepubliceerd op donderdag 13 juli 2006

- ANALYSE -
Israël heeft het militaire offensief in Libanon geïntensiveerd. Gevechtsvliegtuigen bestookten vandaag doelen tot diep in het buurland. De acties zijn een represaille voor een grensincident gisteren, waarbij de extremistische Hezbollah-organisatie acht Israëlische soldaten doodde en twee militairen ontvoerde. De extremistische groepering wil onderhandelen, maar Israël weigert. Het kabinet van premier Ehoed Olmert stelt de Libanese autoriteiten verantwoordelijk en besloot tot een “harde vergelding”.


“Oorlog,” kopt de krant Maariv in grote zwarte letters. En de sfeer is ernaar. De Israëlische televisiezenders hebben doorlopende nieuwsuitzendingen. Het leger maakt zich op om reservesoldaten op te roepen. En in de studio’s wordt gepraat over herbezetting van Libanon. Intussen gaat ook de legeroperatie in de Gazastrook verder.
Twee fronten voor Israël en een aanval op een buurland. De situatie is duidelijk aan het escaleren. Israël geeft de Libanese regering de schuld van de Hezbollah-acties, eenzelfde patroon als in de Palestijnse Gebieden. Toen daar twee weken geleden een Israëlische soldaat werd ontvoerd, antwoordde Israël met verregaande represailles, vooral gericht tegen de Palestijnse regering.

De formule is vergelijkbaar: druk uitoefenen door middel van militair machtsvertoon. Vernieling van de infrastructuur om, zegt Israël, te voorkomen dat de ontvoerde soldaten worden vervoerd; een gebied binnenvallen om de ontvoerden terug te halen.

Machtige scepter
Maar het gaat waarschijnlijk niet alleen om het terugvinden van de soldaten, of het afleveren van een oog om oog, tand om tand-boodschap. Israël heeft met de militaire operaties in Gaza en Libanon een verdergaande bedoeling. Namelijk het oprollen van Hamas en Hezbollah. Beide organisaties zijn Israëls aardvijanden. Als je cynisch bent kan je het als volgt onder worden brengen: Israël grijpt de ontvoeringen aan om met de beide groeperingen af te rekenen.

Dat zal overigens niet makkelijk worden. Geweld kweekt meestal meer extremisme. De steun voor de radicale groeperingen zal door nog meer conflict alleen maar groeien. Hezbollah vormt ook voor Libanon een probleem. Het Libanese leger waagt zich expres niet in het zuiden van het land, waar Hezbollah een machtige scepter zwaait. Na jaren van burgeroorlog heerst er in Libanon nu een broze status quo. Israëlische acties tegen Hezbollah kunnen die balans eenvoudig verstoren.

Maar in Israël maakt men zich druk over andere zaken. Ze zijn bang voor herhaling van vierentwintig jaar geleden. Toen viel het Israëlische leger Libanon binnen en stelde er een bufferzone in. De bezetting van het gebied duurde bijna twintig jaar en kostte vele levens, aan Libanese, zowel als aan Israëlische kant. Voor de meeste Israëliërs vormt Libanon een trauma. Een hoge prijs in mensenlevens versus effectiviteit nul. De Israëlische legerstaf voelt zich nu dan ook genoodzaakt te benadrukken dat Israël dit keer niet van plan is Libanon te bezetten, dat er geen grondtroepen zullen worden ingezet.

In het moeras van het Midden-Oosten is dat een ietwat overdreven optimistisch voornemen. Analisten speculeren dat alle ingrediënten aanwezig zijn voor juist dat: Israël wordt Libanon ingelokt en raakt verwikkeld in een zuigend conflict.

Manoeuvreerruimte
Een kritische blik dus van Israëlische zijde. Ook omdat men vermoedt dat de heftigheid van Israëls reactie alles te maken heeft met de onzekerheid van Ehoed Olmert. De Israëlische premier dient nog niet zo lang. Hij is in het verleden bekritiseerd voor een wat halfslachtige houding. Om zijn achterban tevreden te stellen, kiest hij nu voor de harde lijn.

Het Midden-Oosten is geen gebied van oplossingen. Het is een regio van status quo. Zoals een gerespecteerde BBC-correspondent gisteren zei: “Olmert geeft zichzelf niet veel manoeuvreerruimte. En manoeuvreren is juist zo belangrijk in The Middle East.” Israëliërs vrezen dat hun premier een fuik heeft gecreëerd waar hij maar moeilijk uit kan komen.

Hezbollah wil een gevangenenuitwisseling. Maar Israël onderhandelt niet met terreurorganisaties, verklaarde Olmert. De afgelopen weken richtte hij zijn gespierde retoriek ook op Damascus. De Israëlische premier beschuldigt de Syrische regering van steun aan Hamas, de organisatie is medeverantwoordelijk voor de ontvoering van de soldaat in Gaza.

Een prominente Israëlische journalist verklaarde: als Olmert zijn straffe taal van de afgelopen weken na wil leven, dan heeft hij bijna geen andere keuze dan ook Syrië aan te pakken.

Een conflict op drie fronten lijkt echter meer dan Israël kan verhapstukken. Los van de militaire spagaat waar het dan in terecht komt, is er ook nog altijd de kwestie Amerika. Het is de vraag hoe lang deze overzeese patroon zelfs de huidige Libanon-operatie door zal laten gaan. Libanon is een land in opbouw. De regering wordt gedomineerd door anti-Syrische partijen. Amerika, druk met het verwerven van steun in deze contreien, zal niet blij zijn als de status quo in het eindelijk rustige Libanon in gevaar komt. Zoals vaker, ligt de sleutel ook nu weer bij de Verenigde Staten. Nu maar hopen dat die wordt gebruikt.

Emma Blijdenstein

© 2006 Planet Internet