Bevallingsverhalen deel 4

Wow Sjak, ik vind het een heftig verhaal. Ik vind het knap van je hoor! Een prachtig meisje heb jij op de wereld gezet.

Sjonge wat een heftigheid Sjak! Ik kan mij voorstellen dat je er erg emotioneel van bent.
_{kamer 10, is dat de linkerkant van de kraamafdeling en dan achteraan?}

Heel heftig inderdaad Sjak en niet zo gek dat je moedergevoel nog moet groeien na zo'n stortvloed aan geweld.
Het moment, wat je misschien zo romantisch in je hoofd had, om samen met Schanul te delen werd overspoeld met hechtingen, mensen en een heleboel gedoe. Heel vreemd lijkt me dat en het zal wel wat tijd kosten om al je ervaringen te laten zinken.
Praat er veel over, is de enige raad die ik kan geven. Praten praten praten, met Schanul die er bij was maar ook gewoon met andere mensen. Dan kun je het langzaam een plaatsje geven en je rotgevoelens achter je laten.
Ik vind dat je het echt hartstikke goed hebt gedaan!

Sjak wat een zware bevalling zeg.
En je hebt het toch maar mooi gedaan hoor meid!!!

Oh Sjak wat een belevenis, pittig hoor.
Mar je hebt het maar mooi gedaan, daar mag je best trots op zijn (en met zo'n mooie dame als resultaat )!

Sjonge Sjak, als er niet zo'n mooi meissie bij was komen kijken, dan had ik gezegd dat je niet echt de hoofdprijs had zeg...
Wat naar van je gevoel dat je gefaald hebt zeg, het lijkt me duidelijk dat je gewoon een oneerlijke hand toebedeeld kreeg, om het maar zo te zeggen. Zó lang en uitputtend, tja dan heeft bijna niemand nog even de kracht om Rambo te spelen en het kindje er wel eventjes uit te werken.
Gelukkig is Jetske heel lief en tevreden lees ik, dus wat dat betreft helpt dat ook om je beter op het nu te kunnen richten en die band te krijgen (we krijgen die echt niet allemaal stante pede nadat het schatje op een roze wolkje is binnen komen zweven, ik ook niet hoor).
Zoals hierboven al gezegd wordt: je zou eerder trots op jezelf moeten zijn dan het idee hebben dat je het niet goed hebt gedaan!

Ach Sjak, nu begrijp ik pas wat je bedoelde in het moeders-topic. Wat heftig allemaal en overdonderend.
Niettemin ben ik wel blij dat je je nu realiseert dat je helemaal niet gefaald hebt. Noem het teleurstelling. Had ik nl. ook, teleurgesteld in mijn lijf. Iedereen kon het, maar ik niet dacht ik. En toch zijn onze mooie kindjes er gekomen. Niet vergeten hè: maakt niet uit hoe ze eruit komen, dat kindje heb jij al 9 maanden lang verzorgd. De bevalling is slechts een onderdeel van de geboorte.

quote:

Op woensdag 2 augustus 2006 19:58 schreef sjak het volgende:
Achteraf gezien had ik op het eerste moment dat we het over het ziekenhuis hadden meteen moeten gaan en die ruggenprik moeten nemen.

Misschien een stomme vraag, maar toen je alsnog naar het ziekenhuis ging konden ze geen ruggenprik meer geven? Want je had toen toch maar twee cm ontsluiting nog? Maar misschien snap ik niet goed hoe die dingen werken
Ontzettend heftig allemaal, kan me voorstellen dat je er heel emotioneel van wordt. Dikke

Op je rug vast liggen schijnt nou ook niet echt de meest gunstige houding te zijn voor een makkelijke bevalling, dus dat zat je allemaal ook niet mee Sjak. Erg jammer voor je dat het zo gegaan is.
O, en verdoving kan je idd ook meer 'emotieloos' maken (kan de emoties ook afvlakken), misschien dat dat ook wat voor je verklaart?
_{Misschien iets voor je om later eens te lezen: "Valse verwachtingen" van Naomi Wolf.}

poeh... wat goed van je Sjak... en de steun van je Gilles..

Sajk, ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt gefaald te hebben (dat heb ik ook wel, door de vacuumpomp, ik heb het niet echt helemaal zelf gedaan), maar hoe logisch ook, het is niet terecht! Elke bevalling, hoe die ook gaat, is een hele prestatie!!

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 10:27 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Misschien een stomme vraag, maar toen je alsnog naar het ziekenhuis ging konden ze geen ruggenprik meer geven? Want je had toen toch maar twee cm ontsluiting nog? Maar misschien snap ik niet goed hoe die dingen werken
Ontzettend heftig allemaal, kan me voorstellen dat je er heel emotioneel van wordt. Dikke

In dat ziekenhuis geven ze ruggenprikken van 8 tot 20.00 uur. Daarna is de anesthesist niet meer in huis Het had dus helaas niets met de ontsluiting te maken.

Dank jullie allemaal voor die lieve berichten. En toch wel vreemd dat gevoel dat je het niet goed doet want als je zo om je heen hoort dan zijn er zoveel vrouwen die het de eerste keer niet redden. Misschien moet daar gewoon wat meer voorlichting over gegeven worden, de redenen waarom 50% van de vrouwen de eerste keer in het ziekenhuis moeten bevallen.

Sjak, ik zal het je nog sterker vertellen:
Van de 13 meiden van de zw.gym is er maar 1 thuis bevallen.

hier wat 'leuke' cijfers uit 2002: linkje.

Ik kan dit niet zo goed volgen, maar hier staat toch niet dat 50% van de eerste kinds bevallingen in het ziekenhuis eindigt? 16.8% lijkt me het juiste cijfer?

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 12:33 schreef sjak het volgende:

[..]

In dat ziekenhuis geven ze ruggenprikken van 8 tot 20.00 uur. Daarna is de anesthesist niet meer in huis Het had dus helaas niets met de ontsluiting te maken.

En ik maar zeggen dat zo makkelijk zijn met pijnstilling...

Ik was 18 toen ik mijn zoon kreeg. De zwangerschap zelf was al een heel apart verhaal. Het blijkt dus dat de pil bij mij niet werkt. Hierdoor had ik iedere maand een pilbloeding en dat is dus GEEN menstruatiebloeding. Eind december moest ik nieuwe pilstrip halen maar mijn dokter was op vakantie dus mijn toenmalige vriend en ik hebben het een maand lang veilig met condoom gedaan. Toen eind januari kwam er opeens geen bloeding dus ik dacht al van ohw jeej condoom gescheurd.
Meteen afspraak bij de huisarts gemaakt en die vertelde mij toen het heuglijke nieuws dat ik al 5 maanden zwanger was. Nadat ik eerst even was flauwgevallen heb ik eigenlijk de "rest" van de zwangerschap op automatische piloot geleefd.

De vader woonde vlak bij het ziekenhuis en ik wilde toch wel een ziekenhuis bevalling dus de laatste weken bij hem en zijn ouders ingetrokken omdat ik 2 dorpen verderop woonde.

Op 20 mei 1998 vroeg mijn moeder aan mij of ik veel last had van bandenpijn, ik had daar nog nooit van gehoord dus vertelde de schat maar even wat dat dan inhield.
Op vrijdag 22 mei 1998 kreeg ik rond 7 uur 's avonds hevige pijnen, en blond als ik ben ik dacht dat dat de bandenpijn was waar mijn moeder het over had gehad. Achteraf bleken dat dus gewoon weeen te zijn. Deze kwamen nog niet dicht op elkaar dus nog geen verloskundige gebeld. De hele nacht wist ik geen raad met mijzelf en heb ik door het huis lopen spoken.
Rond half 6 's ochtends ging ik naar de wc en toen kwam er een slijmprop tevoorschijn, ook daar had niemand mij over ingelicht, ik schrok mijn eigen rot. Mijn ex moest eigenlijk werken om 6 uur en die stapte al op zijn fiets, toen ben ik naar buiten gerend en riep zoiets als "als je nu niet terugkomt ga ik op bureau van je baas bevallen" heel vreemd maar hij keerde meteen om.
Om 8 uur de verloskundige gebeld en die vond het nog niet nodig om te komen ik moest maar bellen als de weeen dichter op elkaar zaten.
Rond 11 uur kwamen de weeen toch wel vlak na elkaar en dus maar de verloskundige gebeld nou die kwam wel even langs om te toucheren, voelen hoe ver de ontsluiting is, volgens hem had ik nog maar pas 1 cm ontsluiting en kon het dus nog wel 9uur duren eer het kindje er eindelijk uit zou komen. Maar hij wilde toch dat ik al naar het ziekenhuis ging om ook even wat rust te krijgen. Zo gezegd zo gedaan. 12 uur kwam ik aan in het ziekenhuis en jeej toen had ik al 4 cm.
Terwijl ik daar in de beugels lag met mijn benen wijd leek het wel open kut ofsow want ik geloof dat er wel 8 dokters naar binnen hebben staan staren. Hier was ik het niet zo mee eens!! Mijn tante was inmiddels aangekomen in het ziekenhuis en vroeg op de afdeling waar ik lag, op dat moment hoorde je behoorlijk hard " HEY TIS HIER GEEN OPEN KUT OFSOW OPROTTEN NOU" het was voor mijn tante wel duidelijk waar ik lag dus
Mijn ex kreeg opeens honger en vond het wel een strak plan om een broodje tonijn te gaan eten naast mijn kraambed. Ik heb hem eerst heel lief gevraagd of het smaakte en toen over hem en zijn broodje heengekotst.
Rond kwart voor 4 had ik 10 cm ontsluiting maar mijn vruchtvliezen waren nog niet gebroken dus die hadden ze maar doorgeprikt. Toen bleek dat het baby'tje in het vruchtwater had gepoept en kreeg ik te horen dat ik heel snel moest gaan persen. Dit was om 15.58 uur. Je moet zelf je benen vasthouden en hierdoor kreeg ik kramp, normaal doe ik dan altijd even mijn been strekken en dat deed ik nu ook. Met als gevolg dat een assisstent tegen de vlakte ging want ik schopte haar recht op haar gezicht, nogmaals sorry!!
Om 16.03 was het dan zover mijn zoon was geboren een prachtig kind met de naam Yordi.

Het was niet zo slim van mij om zo'n aparte naam uit te kiezen want ik werd bijna doorgestuurd naar de psychische afdeling door de zuster. Op de foto, het naamkaartje en zijn wiegje stond namelijk jordy. Dus ik de zuster geroepen van zo heet mijn kind niet. De zuster heel enthousiast jawel hoor kijk maar er staat jordy ( dacht denk ik dat ik analfabeet ben ofzo) enfin ik kreeg het haar maar moeilijk duidelijk dat er een wezenlijk verschil is tussen jordy en yordi en tijdens de discussie daarover met haar vroeg ze me of ik niet met iemand wou praten over een postnatale depressie.
Toen ben ik met 5 hechtingen in mijn kruis opgestaan en naar de balie gelopen (klinkt sneller als het in werkelijkheid was) en heb het verschil maar even opgeschreven want als ik het spelde begreep ze het niet echt.

Nu ruim 8 jaar later weet ik gelukkig niet veel meer van de pijn en heb ik iedere dag een lieve glimlach, een kus en een knuffel van mijn lieve manneke. En het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder wist dat ik zwanger was zodat ik ervan kon genieten.

Heb geprobeerd om het zo kort mogelijk te houden

Woensdag 2 augustus

Tijdens de crematie van Kevins opa heb ik af en toe een beetje een raar gevoel in mijn buik. Heb al een paar keer tegen Kevin gezegd dat we vandaag boodschappen moeten doen omdat ik bang ben dat we vrijdag niet gaan halen.

Donderdag 3 augustus

Als Kevin ’s ochtends naar zijn werk is blijf ik wakker liggen van een vreemd gevoel in mijn buik. Zouden dit nou weeën zijn? Als ik de tijd een beetje bij houdt merk ik dat ze om de 15 minuten komen en maar een paar seconden aan houden. Niks om me druk om te maken maar slapen kan ik niet meer.

’s Middags gaan Kevin en ik nog even de stad in. Onderweg in de auto vertel ik Kevin wat ik al de hele ochtend voel. Zeg er wel bij dat ik denk dat het voorweeën zijn. Terwijl we in de stad lopen moet ik af en toe even stoppen om een wee weg te puffen. Voor mijn gevoel komen ze sneller dan vanmorgen maar dat kan ik me ook verbeelden. Als we in de stad klaar zijn gaan we nog even naar mijn ouders. Mijn moeder verteld me dat het wel echte weeën zijn die ik voel. Maar wat zij in haar buik beschrijft voel ik alleen in mijn rug.

Voor ’s avonds heeft Kevin een filmpje gehuurd. Onder de film merk ik dat de weeën toch wel sneller komen en gaat Kevin dus maar even klokken. En inderdaad ze komen om de 10 minuten en duren bijna een minuut. Het gaat dan denk ik toch echt beginnen!!

Vrijdag 4 augustus

De hele nacht al niet geslapen omdat de weeën toch wel snel komen en ook wel pijnlijk aanvoelen in mijn rug. Als Kevin gaat klokken merken we dat ze om de 5 minuten komen en ook wel langer dan een minuut duren. Kevin gaat de vlos Els dus maar bellen. Die komt tegen half 3. Samen met een stagiaire Jolanda. Ik had de hele tijd geroepen dat ik haar er niet bij wilde hebben maar op dat moment maakte het me helemaal niks meer uit. Ik wilde geholpen worden en wel direct. Mijn rug was helemaal op en ik wilde ook niet meer. Jolanda gaat kijken of ik al ontsluiting heb. Ja gelukkig 2 cm. Had zelf gedacht dat ik alles voor niks aan het doen was dus dit was al iets. Dan gaan Els en Jolanda weer weg met de mededeling dat we moeten bellen als de weeën sneller komen.

Kwart voor 6 belt Kevin op mijn verzoek Els weer. Mijn rug doet zo’n pijn en ik kan de weeën nu echt niet meer wegpuffen. Maar Els vind dat ik het nog een uurtje moet aankijken. Phfff een uur?!? Hoe hou ik dit nog een uur vol?!? Maar de tijd gaat snel en tegen half 8 belt Kevin weer. Ze gaan nog even een broodje eten en dan komen ze eraan. Jolanda is er om 8 uur en Els komt om half 9. Was blij dat Jolanda er al was want dan kon ik even ergens op terug vallen. Als Jolanda dan naar mijn onsluiting voelt voelt ze dat het al 7 cm is. Ik ben helemaal opgelucht, het einde is in zicht. Els die moet nog eerst haar ronde afmaken maar gelukkig blijft Jolanda wel. In overleg besluiten we dar Jolanda de vliezen gaat breken zodat die laatste paar cm misschien iets sneller gaan. Dat is om kwart voor 10. Ondertussen is ook de kraamhulp gekomen. En een paar weeën later merk ik direct het effect. De weeën komen nu zo snel dat ik ze achter elkaar door heb. Geen tijd om even te rusten maar gewoon meteen de volgende wee er achteraan. Gelukkig puft Jolanda met me mee als de wee te pijnlijk word en ik op het punt sta om in huilen uit te barsten.
Om kwart voor 11 komt Els terug van haar rondes en die ziet meteen dat het een stuk serieuzer is geworden en gaat kijken hoe ver ik al ben. Ze voelt en voelt en doet me gigantisch veel pijn en komt dan tot de conclusie dat de ontsluiting nog maar 3 cm is. Jolanda had het randje dat naar binnen stond niet gevoel en dus verkeerd ingeschat hoever de ontsluiting al was. De vliezen hadden dus eigenlijk nog niet gebroken mogen worden!! Als ik dat hoor zak in helemaal in een dip. Die hele weeënstorm voor niks, al die rugweeën en maar 1 cm opgeschoten. Els besluit me onder de douche te zetten om me te laten ontspannen en zo de ontsluiting een handje te helpen. Maar zelfs onder de douche blijft de weeënstorm gewoon doorgaan en is mijn rug voor mijn gevoel finaal naar de kloten. Als Els bij me komt met de mededeling dat we eventueel naar het ziekenhuis kunnen om aan de pijnstillers te gaan wil ik al snel onder de douche vandaag en meteen in de auto springen. Maar Els ziet ondertussen al dat ik aardig bloed en slijm verlies en weet dat de ontsluiting dus in een keer heel hard is gegaan. Dus zegt ze dat we het nog een kwartiertje gaan proberen onder de douche.
Maar wat zij wil interesseert me niet meer. Ik wil naar het ziekenhuis en wel meteen. Als ik weer op het bed lig en zeg dat ik echt niet meer kan kijkt Els naar de ontsluiting en zegt dat ik al op 8 cm zit. Het heeft geen zin meer om naar het ziekenhuis te gaan zegt ze. Dus dat word nog “even” een paar weeën wegpuffen.
Om 10 voor 12 krijg ik het gevoel dat ik moet poepen en zeg dat ook. Krijg ik als reactie: “De kleine drukt tegen je darmen dus laat het maar gewoon gaan.” Bij de volgende wee zeg ik dus maar dat die kleine eruit moet want dat is wat ik eigenlijk net al wilde zeggen. Dan begrijpen ze de boodschap en mag ik mee gaan persen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan want ik kan niet meer op mijn rug liggen en ook de kleine vind dat niet zo prettig. Dan maar op mijn zij.
Rond 12:35 staat het hoofdje bijna. Ik voel hoe het brand en ben niet van plan dat gevoel te houden tot de volgende wee. Dus als m’n wee al voorbij is druk ik gewoon door. Dat kind moet eruit en wel nu direct. Dan gaat het ineens heel snel want ik hoor iedereen in eens roepen dat ik moet zuchten. Maar het is al te laat want ik voel hoe de kleine uit me glibbert en op mijn buik gelegd word. Dan krijg ik een beetje heleboel paniek want dat wil ik helemaal niet. Eerst schoonmaken en dan wil ik hem pas vast houden.

En dan ligt ie daar. Mijn ventje, tis echt een jongentje. En hij is helemaal van mij, deze komt uit mij, deze gaat nooit meer weg.

Achteraf blijk ik wel een klein stukje ingescheurd omdat Mikael geboren is met zijn handje naast zijn hoofd. Maar dat maakt me allemaal niks meer uit. De pijn van de afgelopen dagen was ik op slag vergeten toen ik hem vast hield.

Tjonge MeNicole, dat klinkt ook heftig. Wat lijkt het me naar dat de VK zo slecht naar je luisterden. Heb je ze niet helemaal verrot gescholden? Tja, en als je dan zo'n prachtig mensje in je armen hebt is die pijn inderdaad helemaal naar de achtergrond. (Vergeten doe ik dat nooit meer, maar het verzacht behoorlijk.)
Goed gedaan hoor

Ik schrik er zelfs een beetje van MeNicole, zo onbegrepen als jij was. Het ging volgens mij helemaal niet zoals je het wilde en er werd slecht naar je geluisterd. Jammer, gelukkig heb je wel een prachtig ventje gekregen. Dat verzacht de pijn een hoop. Maar ik kan me voorstellen dat het toch een beetje aan je knaagt.

Wat vreemd dat je een stagiaire kreeg terwijl je dat niet wilde (moet toch in je dossier staan?!) en dat ze vervolgens zo slecht naar je luisterden... Sterkte ermee Ga je er nog een klacht over indienen (hoeft niet meteen hoor, gewoon als je de energie weer hebt)?
Gelukkig wel een lief zoontje eraan overgehouden inderdaad.

het valt me op dat er veel vk's zijn die niet luisteren naar de as moeder. doen allemaal alsof jij 1 van de zovelen bent terwijl je uniek bent iedere bevalling is anders er zijn geen gemiddelden

MeNicole ben blij dat het goed is gekomen hoop dat je geen blijvende rugklachten overhoud en je hebt een prachtig manneke hoor

Heftig verhaal Nicole, ik las ergens anders dat het weer erg goed met je gaat, goedzo!

De stagiaire heeft achteraf ook wel verteld dat het haar heel erg speet enzo. En tja op zo'n moment maakt het je niks meer uit omdat toch al alles achter de rug is.
We hebben het gehad in ieder geval. Op naar de volgende

Nou, die stagiare heeft nog wat te leren en zo te horen de VK ook. Luisteren lijkt me toch wel een belangrijke eigenschap....... heftig hoor allemaal Menicole. Maar je hebt er een mooi mannetje voor gekregen.

Moet er wel even bijzeggen dat ik alleen tegen Kevin had gezegd dat ik er geen stagiaire bij wilde hebben hoor. Toen ze 's nachts voor de eerste keer kwamen hebben ze wel netjes gevraagd of ik het erg vond om er een stagiaire bij te hebben. Maar toen was ik al zo blij dat er iemand was dat het me helemaal niks meer uitmaakte!!

Verloskundige uit Almelo MeNicole?

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2006 14:59 schreef Troel het volgende:
Verloskundige uit Almelo MeNicole?

Welke bedoel je? De praktijk zit inderdaad gewoon in Almelo.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2006 15:01 schreef MeNicole het volgende:

[..]

Welke bedoel je? De praktijk zit inderdaad gewoon in Almelo.

Gelukkig

Tante is verloskundige in de omgeving van Almelo met dezelfde naam, maar zit met praktijk elders

Hier dan de uitgebreide versie van mijn bevalling.


23 juni 05.10 uur.
Ik draai me om in bed en ik voel een *plop* gevolgd door een flink nat bed. Ik maak Peter wakker en ik zeg dat ik nu echt zeker weet dat mijn vliezen gebroken zijn, ook de hand-blaas-test laat niks aan duidelijkheid te wensen over. Ik probeer wat op te vangen in een potje, dat gaat goed en het is mooi helder. De gyn had me verteld dat ik wel meteen moest bellen als mijn vliezen braken.
Ik besluit eerst mijn kleding in de droger te stoppen, want alle broeken (welgeteld 2 ) die ik op dat moment nog aan kon, zaten nog in de wasmachine. (zul je altijd zien natuurlijk ) Om 6.30 uur bel ik de verlosafdeling in het ziekenhuis en ik meld wat er aan de hand is. Ik mag op mijn gemak die kant op komen. Ik pak mijn ziekenhuistas in, we melden bij mijn schoonmoeder dat het nu gaat beginnen.
Ondertussen heb ik zo nu en dan een wee-tje. Ik weet zeker dat het er eentje is, maar het stelt absoluut nog niks voor. Ik eet snel wat en dan gaan we. Ik vond het een beetje moeilijk om weg te gaan zonder Amber gedag te zeggen, want de volgende keer dat ik haar zou zien, zou ze Grote Zus zijn. Was op dat moment moeilijk voor te stellen voor mij.

Om 08.30 uur waren we in het ziekenhuis.
Ik word aan de CTG gelegd, mijn potje vruchtwater wordt door de verpleegkundige meegenomen voor onderzoek, om met zekerheid vast te stellen dat het vruchtwater is.
CTG ziet er goed uit, er is idd wat gerommel te zien. Peter en ik vinden het fascinerend dat je een wee ook kan horen, doordat de harttonen dan veel holler gaan klinken.

Maar goed, we liggen daar een beetje af te wachten, later als ik van de CTG af ben zit ik gewoon op een stoel te lezen, de weeën komen en gaan, en ik merk al dat ze wat sneller komen, wat krachtiger zijn en ook wat langer duren. Maar nog steeds goed te doen.

12.00 uur
de gyn komt even kijken. Ze vertelt dat ze niet wil toucheren vanwege het infectiegevaar. En aangezien het nu nog niet duidelijk is of het door gaat zetten, wil ze wachten tot ze wél zeker weet dat het door gaat zetten. Ze wacht samen met mij op een wee, zodat ze aan mijn buik kan voelen hoe sterk die is. Ikzelf heb het idee dat de wee minder krachtig, juist omdat iedereen er nu op let. Dat weet ik ook nog van Amber: de verloskundige ging inwendig voelen hoe sterk mijn weeen waren, maar de wee liet veel langer op zich wachten en was naar mijn beleving veel minder krachtig dan al die weeen daarvoor.
Maar goed, ze vond de weeen nog niet zo sterk, ze kijkt op de klok (12.00 uur dus) en ze zegt dat ze tussen 15.00 en 16.00 uur wel weer terugkomt om te kijken of dan duidelijk is of de bevalling wel of niet doorzet. En ze gaat dus weg....
Ik een beetje moedeloos, want ik wilde wel weten hoeveel ontsluiting ik had inmiddels en het feit dat ze over 3,5 uur pas kwam kijken of de bevalling uberhaupt wel opschoot. Zou het zolang nog duren? Voordat het écht zou beginnen?
Om ongeveer 13.15 begon het écht écht écht serieus. En ook serieus pijn te doen Volgens mij is het tot 14.00/14.15 één grote wee geweest. Peter telde er 5 in een kwartier en ze hielden alle 5 behoorlijk lang aan. Peter zei al: "dat red je nooit tot de gyn weer komt, ik ga zo iemand halen als er niet snel iemand uit zichzelf komt kijken." Vlak daarna dacht ik iets anders te voelen dan een wee. Het was zo een raar gevoel, deed niet echt pijn, maar was een gewoon een vervelend gevoel alsof je moest poepen. Ik dacht: "dat kan niet, niet nu al, straks moet ik dat ook nog gaan wegwerken" Het gevoel was niet eenmalig, maar kwam ook steeds opnieuw, toen heb ik de verpleegster gebeld. Ik verteld haar dat ik dacht persdrang te hebben en zij was ook verbaasd. "weet je het zeker?" vroeg ze nog Maar ze ging gauw de gyn. halen. Die kwam toen ook en ging toen wél toucheren na kort overleg met de verpleegkundige (gyn: weet je het zeker dat ze persdrang heeft?" verpleegkundige: "ja, ik zag het"). Ze zat behoorlijk te wroeten en zei: "Ik kan de baarmoedermond niet zo goed voelen, die zit ver naar achteren" Het eerste wat op dat moment door me heen schoot was dat het allemaal nog behoorlijk dicht zat, want in mijn beleving op dat moment noemde je een baarmoedermond die bijna helemaal op staat geen "mond" meer maar een ingang (of uitgang )ofzo
Toen kwam het verlossende woord: "9 cm!!! goed gedaan!" Peter en ik keken elkaar erg verbaasd aan. We waren zelfs een beetje geschrokken, het zou nu écht niet zo lang meer duren.
Ik moest even naar de wc om te plassen (ik moest nl. aan de ctg, voor de laaste fase en ik zou dan niet meer zo makkelijk van bed afkunnen), met de waarschuwing niet te schrikken als ik wat voelde drukken, de bmm stond bijna helemaal open en het hoofdje zat daar al ingezakt enzo.
Ik kwam terug van de wc: weeen weg, ik voelde niks meer Ik dacht: "dat heb ik weer, dat laatste cm-tje laat natuurlijk eindeloos op zich wachten " Achteraf denk ik dat het de overgang is geweest van de ontsluitngsfase naar de persfase, want ik lag nog niet en toen kwam de persdrang in volle hevigheid terug, dit herkende ik niet van Amber!! (kan dat trouwens? ) De gyn werd er weer bij gehaald en ondertussen ging de leerlingverloskundige weer toucheren. Zij dacht dat ik nu volledige ontsluiting had, maar wilde toch op de gyn wachten, aangezien het ook niet zo makkelijk te voelen was bij mij. En als ik te vroeg zou gaan persen zou de bmm opgezet kunnen raken van de druk en dan wordt opening juist kleiner en dat moesten we niet hebben. Gyn was er inmiddels, en idd 10 cm!!! (in die 3 minuten dat ik naar de wc ben geweest!)

14.35 uur
Ik mag beginnen en het klopt wat mijn moeder heeft gezegd: Persen is beter dan ontsluiten!! Ik voel de weeen goed en ik doe mijn uiterste best. De baby krijgt het wel benauuwd, de hartstlag gaat flink naar beneden bij elke perswee, voornamelijk als ik meepers. Ook trekt de hartslag niet mooi genoeg bij als ik niet meer meepers. Het is duidelijk, de baby moet er gauw uit. Ik moet ondertussen even op mijn zij gaan liggen en ik mag dan gewoon meepersen. Na die wee moet ik weer op mijn rug draaien en de hartslag schiet omhoog, dat is een mooi teken, maar wel van korte duur, want daarna gaat het weer net zo snel omlaag. De gyn besluit te voelen of de navelstreng om het nekje zit en dat blijkt zo te zijn. Ze haalt hem er meteen af (hoofdje zit dus nog in het geboortekanaal, dus je kan je voorstellen dat het geen pretje is ). Het lijkt wel iets beter te gaan, maar toch is er nog enige haast geboden. De gyn die supervisie heeft wordt geraadplaagd. "Zullen we een vaccuumpomp er bij halen?" "nee", vind de supervisie gyn, "want bij de vorige bevalling is dat ook niet goed gegaan."
"Ja, maar deze baby is er al bijna, maar heeft alleen het laatste zetje nodig, kijk maar" en ze laat de supervisie-gyn even naar binnen kijken De supervisie-gyn stemt in met een vacuum, de baby zit laag genoeg. Er komt iemand aanzetten met een verdovingsspuit, en de pomp komt uit het kamertje ernaast. De pomp wordt op het hoofdje gezet, en 2 pers weeen en een knip later is daar onze baby. "Pak je kindje!!" hoor ik iemand zeggen, ik was daar helemaal verrast van, ik kon mijn kindje pakken, ik was er van overrompeld.
Het is 14.54 uur dan en de gyn zegt nog: "en dan te bedenken dat ik tussen 15.00 en 16.00 uur terug zou komen om te kijken of de bevalling door zou zetten "

Peter wil de navelstreng niet doorknippen. Ik ook niet. Vraag me niet waarom. Ik lig daar te kijken naar het hoopje op mijn buik, en besef opeens dat ik nog niet gekeken heb wat het is!! Ik kijk gauw en het is weer een meisje Ze wil niet zo goed huilen, maar dat maakt niet uit zeggen ze. Ze wordt meegenomen voor onderzoek en de verpleegkundige maakt zich wel een beetje zorgen, ze reageert niet meteen op alle dingen waar ze op zou moeten reageren. Ze ligt ook een beetje te kreunen ipv te huilebn. Iris wordt in de couveuse gelegd voor wat extra zuurstof. Ze trekt daar mooi van bij en mag er na 5 kwartier uit. Kreunen doet ze nog wel een beetje en er wordt afgesproken dat de kinderarts even komt kijken later op de dag.

Ik word naar de douche begeleid, maar ik voel me echt kiplekker. Lichamelijk wel moe, maar geestelijk kan ik de wereld aan, ik voel me perfect. Ik word in een rolstoel naar de kraamafdeling gereden, want Iris en ik moet ivm de vacuum 24 uur blijven. Ik kom op de kamer bij iemand die een ks heeft gehad een paar dagen ervoor en ik was op dat moment ( en nu nog steeds, maar toen kwam het besef) zóóó enorm blij dat ik vaginaal bevallen was. Ik kon makkelijk mijn bed in en uit, ik voelde me prima. Mijn ouders die op kraamvisite kwamen zeiden dat ze nog nooit iemnd hebebn gezien die er zo goed uitzag 4,5 uur na een bevalling

Kinderarts kwam, Iris kreeg een paracetamolletje omdat ze een beetje zielig was van de zware bevalling (voor haar dan --> benauwd en een vacuum) en heeft toen 4 of 5 uur achter elkaar geslapen en toen was daar de hongerige en alerte Iris. Ik heb haar aangelegd om 23.00 uur savonds (voor het eerst goed, omdat ze zich toen beter voelde wrs.) en ze heeft liggen drinken of ze nooit anders gedaan heeft. Ze had een heel melkmondje toen ze losliet




Grote en Trotse Zus Amber


[ Bericht 3% gewijzigd door LadyS op 11-08-2006 17:45:47 ]

Mooi verhaal Suus

Mooie verhalen MeNicole en LadyS.

Amber kijkt echt als een trotse zus

Na 41 weken en 6 dagen was maandag 8 augustus de laatste dag waarop een thuisbevalling nog mogelijk zou zijn. Als laatste redmiddel wilde de verloskundige middels een inwendig onderzoek kijken of er een aanzet gegeven kon worden.
Mocht het dan maandagnacht beginnen dan zou het in ieder geval thuis afgemaakt kunnen worden.
Het strippen hielp inderdaad, om 23:00 uur die avond begon het krampachtige gevoel door te zetten in weeën die kwamen en gingen. Ik durfde echter nog niet te geloven dat het échte weeën waren; de afgelopen weken had het al zó gerommeld dat ik er niet meer van uit durfde te gaan dat het echt wat zou worden.
Rond 01:00 uur waren ze echter niet meer zonder concentratie te houden, toen wist ik dat het toch echt wel begonnen moest zijn. Die nacht was ondanks de steeds krachter wordende weeën achteraf gezien nog prettig. De weeën waren met de nodige concentratie, de douche en veelpuffen bij te houden en het was heel bijzonder om het echt samen met Mark te
kunnen doen. Om een uur of vijf in de ochtend kwamen ze gemiddeld om de drie minuten en hielden ze een minuut aan. Tijd om de verloskundige te bellen! Mark belde terwijl ik onder de douche op mijn grote gymbal de weeën "weghupste". Ze beloofde die ochtend om een uur of negen langs te komen.
Tegen de ochtend probeerden we nog wat te slapen en groot was de verbazing toen we beiden een paar uur later wakker werden en het leek alsof er niets was gebeurd. De weeën waren weg! Ik voelde me zó teleurgesteld, het gevoel van de afgelopen weken dat het "helemaal niet meer zou gebeuren" kwam in alle hevigheid terug. Het voelde alsof ik door te gaan slapen de bevalling stop had gezet.
Terwijl ik alle spanning van de afgelopen weken er uit huilde (brúlde kan ik beter schrijven) belde Mark de verloskundige. Zij wist ons wat gerust te stellen door te vertellen dat het heel normaal was dat je lichaam reageert op vermoeidheid door even een tandje lager te gaan werken. Ze beloofde later langs te komen en toen ze een paar uur later op de stoep stond waren de weeën al weer redelijk terug.
Na het toucheren bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben en inmiddels was ook mijn moeder gearriveerd.De verloskundige wilde in de loop van de dag nog een keer langs komen om te controleren. Bij meer ontsluiting zou ze de vliezen gaan breken, en anders zou ze ons doorsturen naar het ziekenhuis.
Een paar uur en flink wat weeën verder kwam ze terug en voor ik het goed en wel door had had ze de vliezen gebroken. Er was wel één hele centimeter ontsluiting bij gekomen en eigenlijk viel me dat vies tegen.
Met de mededeling dat haar collega die avond tussen 20:00 en 21:00 nog een keer langs zou komen liet ze ons weer alleen.

Het breken van de vliezen had overduidelijk effect. Elke wee was weer sterker dan de voorgaande en het opvangen werd moeilijker en moeilijker. Vooral de rugweeën. Ik kan de keren dat ik onder de douche heb gestaan niet meer tellen en er was geen vaste manier te vinden die echt verlichting gaf.
Naarmate de vermoeidheid toesloeg werd de wanhoop groter. De weeën kwamen elke twee a drie minuten en ik wist niet meer hoe ik ze op moest vangen. Uiteindelijk heeft Mark de verloskundige om 20:00 uur gebeld om te vragen wanneer ze zou komen terwijl ik alleen nog maar kon huilen dat ik dít echt niet meer wilde!

Toen de verloskundige er eindelijk was heeft ze meteen getoucheerd waarna bleek dat er in ál die uren nog geen centimeter bij was gekomen. Wat een teleurstelling, wat een wanhoop op dat moment... In bijna 24 uur weeën een score van 4 centimeter ontsluiting en volkomen lichamelijke en geestelijke uitputting.
De beslissing om naar het ziekenhuis te gaan was snel genomen en toen de verloskundige begon over pijnbestrijding was ik in staat haar voeten te kussen!
Ík! De persoon die altijd zo tegen pijnbestrijding was...
Volgens de verloskundige was dit het nare risico van het "strippen". Het inwendig onderzoek de vorige dag had inderdaad wel een zetje gegeven, maar het waren in weze niets meer dan immens sterke voorweën. Voor echte ontsluiting wilden ze niet zorgen.

Snel spullen gepakt en een paar pijnlijk-hobbelige minuten later werden we al een verloskamer in gedirigeerd.

Ik herkende de kamer meteen als "de kamer voor de speciale ingrepen", omdat ik er ooit een vacuuümverlossing heb bijgewoond maar zelfs het idee dat we blijkbaar een groter risico liepen op ingrijpen maakte me niet meer uit. Als er maar iets aan die pijn gedaan zou worden!
De arts-assistent kwam binnen met een co-assistent en ik werd meteen aan de CTG-banden gelegd.
Iets ergers dan dat heb ik oprecht nog nooit meegemaakt. Met een storm aan rugweeën plat op je rug moeten liggen met twee strakke banden om je buik. Wat voelde ik me klein, naar en onbegrepen.
Gelukkig was de verloskundige mee en zij was de enige die me kon vertellen dat ik best wel naast heb bed mocht staan. Ze heeft me geholpen met opstaan en wist me op de een of andere manier een beetje gerust te stellen door me door de weeën heen te praten.

Ze legde ondertussen uit dat er straks een ruggenprik gegeven zou gaan worden, hoe dat gedaan zou worden en wat ik daarna wel en vooral niet zou voelen. Met dat in het vooruitzicht was het weer íets makkelijker om af te tellen tot het moment dat de CTG-banden er af zouden mogen. Na een half uurtje letterlijk minuten aftellen werden de strakke banden vervangen door twee inwendige draadjes om de weeënsterkte en de hartslag van het kindje bij te houden.
Vergeleken met de situatie daarvoor was dat al zó'n opluchting!
Maar niet voor lang, want de arts-assistent vroeg aan me wat voor pijnbestrijding ík wilde. Maar dat was niet de bedoeling! Ik wilde een ruggenprik, maar was te bang, te klein en te kwetsbaar op dat moment om dat voor te stellen.
En dus begon ze zelf over een pethidine-prik. Het moment dat ik dat hoorde wilde ik oprecht liever doodgaan dan doorgaan.
Het idee aan een weeënopwekkend infuus te moeten liggen met enkel een "milde" verdoving...
Gelukkig vroeg de arts-assistent ook aan de verloskundige wat de beste optie zou zijn en die, het lieve mens uit de praktijk die ik júist had gekozen omdat ze minder snel zullen aan sturen op ziekenhuisbevallingen en pijnbestrijding, vertelde rustig maar beslist dat een ruggenprik haar de beste optie leek.
Mark heeft schijnbaar ook gezegd dat het hem beter leek om in dit geval maar meteen voor de optie te gaan die de meeste kans van slagen zou hebben omdat ik op alle gebieden totaal op was en de ontspanning die een ruggenprik zou bieden noodzakelijk was, maar dat kan ik me niet meer herinneren.

De kogel was door de kerk, de anesthesist werd opgepiept en gelukkig was die er vrij snel. In de tussentijd werd de infuusnaald geplaats zodat ik naast de weeënopwekkers ook extra vocht kon krijgen i.v.m. de kans op dalende bloeddruk door de ruggenprik.

Het zetten van de prik was ondanks de verzekering van de anesthesist dat het geen pijn zou doen wél pijnlijk, mede omdat hij niet wilde wachten tot er een wee voorbij was en het gewoon een hork van een vent was die aan alle kanten uitstraalde dat hij het niet fijn vond om van zijn zeiljacht gepiept te worden voor een "barend vrouwtje", maar de verloskundige die voor me zat heeft me er op de een of andere manier doorheen weten te praten.

Al snel begon de verdoving te werken en de rust die dat bracht is met geen pen te omschrijven. Het maakte niet uit dat ik aan al die draden lag. Het maakte niet meer uit dat ik op bed moest blijven liggen omdat mijn benen het niet meer deden.
Het maakte niet uit dat ze me moesten catetheriseren. Het maakte zéker niet uit dat de weeën nog steeds goed te voelen waren.
Ze waren weer op te vangen! Ze waren weer te controleren! Ze waren zelfs af te tellen door de cijfertjes op het apparaat naast mijn bed te volgen! Na vierentwintig uur weeën trotseren had ik eindelijk weer het gevoel enig grip te hebben op de situatie.
We werden weer alleen gelaten en het was heel fijn en mooi om in die grote kamer met zijn drieën onder gedimd licht een beetje tot rust te kunnen komen.

Een uur later kwam de inmiddels nieuwe arts-assistente toucheren en tot mijn grote verbazing bleek ik in een uur naar acht centimeter ontsluiting te zijn gegaan! Waar een beetje ontspanning en wat sterkere weeën al niet voor kunnen zorgen...
De weeënopwekkers werden weer wat verhoogd en de afspraak werd gemaakt om twee uur later weer te toucheren.
Hoewel de weeën weer wat sterker werden waren ze nog steeds goed op te vangen en terwijl Mark probeerde een uurtje slaap te pakken op het bedbankje naast mijn bed kon ik rustig en zachtje met mijn moeder de weeën opvangen en wat praten. Mijn zusje, die er bij een thuisbevalling bij zou zijn, kwam ook naar het ziekenhuis en samen hebben we de uren tot de volgende controle afgewacht.
Bij die controle, twee uur later, bleek niet alleen de ontsluiting volledig te zijn, het kindje was ook al een heel stuk gezakt!

Volgens de arts-assistente zou ze haartjes kunnen zien als ze haar vingers zou spreiden!
De ruggenprik werd uitgezet, Mark werd wakker en uur later was het kindje zo ver gezakt en had ik in die mate persdrang dat het tijd was te persen. Ik had nog niet het volledige gevoel vanaf mijn middel dus zelf had ik gevoel voor piet snot te persen, maar blijkbaar waren die ondersteunende persweeën er wel want na nog geen half uurtje persen, dertig uur na de eerste krampen was daar ineens een blauw, glibberig meisje op mijn buik!

Wat was ze mooi, wat rook ze lekker! Een echt meisje? Ja, een echt meisje! Mijn meisje, óns meisje, onze dochter Ronja.

Alles vanaf dat moment gebeurde in een roes. Vijf minuten later was de placenta daar en kort daarna werd Ronja aan het andere eind van de kamer gecontroleerd en aangekleed terwijl ik gehecht werd. De schade viel dankzij de kunde van de arts-assistente die tijdens het allerlaatste stukje heel zorgvuldig met een warm washandje stukje bij beetje het hoofdje er doorheen hielp, erg mee. Een scheurtje aan de binnenkant en twee kleine plekjes aan de buitenkant waar voor het nette beter een paar miniscule hechtingen in konden.
Kort daarna mocht ze aan de borst, mijn dochter met haar donkere haartjes en felle oogjes die meteen als een klein diertje naar mijn tepel gromde.

Nog nooit ben ik zo verliefd geweest en ik vrees dat het met elke minuut alleen maar erger word.

Een klein gedichtje voor een klein meisje, elke keer als ik het lees moet ik huilen. Huilen om het gevoel dat ik het niet zou redden tijdens de bevalling. Huilen om de intense rust van de laatste uren en vooral huilen om de schoonheid van het meisje wat vanaf nu in mijn leven is.

Ronja Megan Camille, geboren op 09-08-2006 om 03:21 uur. 52 centimeter lang en 3895 gram zwaar.

Mijn dochter.

Geur van honing en jonge melk,
van een nestdiertje dat slaapt.
Een ademhalen van dons.
En speurbaar aan de neusvleugels
de geur van wat gebeurd is:
geboorte,
geheim.

Ida Gerhardt

Mooi Owlet!
En wat een lieve Ronja
_{en zo'n lief vestje}

En ook andere mooie bevallingsverhalen. Ben nu te moe om na te lezen wie het precies opschreven

Owlet, ik word er stil van. Bravo!

Prachtige verhalen, dank voor het opschrijven

Owlet, een verhaal om stil van te worden

LadyS, ook al zo'n mooi verhaal!

Owlet wat heb je je verhaal prachtig beschreven.

Wat een mooie verhalen allemaal weer! (En wat een prachtige foto's!)
Ben trouwens helemaal weg van 't mutsje van Ronja

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2006 17:08 schreef kozakken het volgende:
Ben trouwens helemaal weg van 't mutsje van Ronja

Het is van heel dunne wollen tricot gemaakt en ik merk dat ze zich er veel beter mee warm kan houden dan met een katoenen. Die katoenen "dopjes" trekt ze ook steeds over haar ogen, deze niet doordat er een strikbandje onder zit.

Erg bijzonder om te lezen, al die bevallingsverhalen!
Vraagje: mogen er ook oudere verhalen geplaatst worden? Ik heb er maar eentje gezien en de rest was wel erg recent. Ik heb er eentje van afgelopen januari, eentje van augustus 2003 en eentje van maart 2001. Als ik mag posten, mogen jullie kiezen! Of willen jullie ze dan alledrie?

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2006 20:24 schreef Lovechild het volgende:
Erg bijzonder om te lezen, al die bevallingsverhalen!
Vraagje: mogen er ook oudere verhalen geplaatst worden? Ik heb er maar eentje gezien en de rest was wel erg recent. Ik heb er eentje van afgelopen januari, eentje van augustus 2003 en eentje van maart 2001. Als ik mag posten, mogen jullie kiezen! Of willen jullie ze dan alledrie?

Dan willen we ze natuurlijk errug graag alle drie!!

Alle 3 Dit topic heeft toch geen tijdslimiet?

Heftige verhalen maar weer zo zo bijzonder LadyS en Owlet. Schitterend!

Oké, ik heb niet veel overredingskracht nodig Ben benieuwd of het kan, zo'n lange lap tekst plaatsen. Of dat het topic nu vol is

2001 (uitgerekend op 18 maart):

Op dinsdag 20 maart moest ik weer voor controle naar de verloskundige. Ik was 40.2 weken zwanger en alles ging nog goed, hoewel ik natuurlijk wel erg ongeduldig was en verlangde naar de baby. Eerst op de weegschaal (niets aangekomen!) en vervolgens bloeddruk meten. Die was een beetje hoog. Bij het luisteren naar het hartje, wat ook gelukkig goed klonk, nog een keer de bloeddruk gemeten. Dan lig je immers en dat kan weer heel anders zijn. Maar nee, nog steeds hoog. Dus moest ik donderdag terug komen want ik mocht er geen week meer mee blijven lopen. Een hoge bloeddruk kan een teken zijn dat de bevalling gaat beginnen, dus ik ging eigenlijk vol goede moed naar huis. Zou het dan eindelijk snel gaan gebeuren?

Niet dus. Op donderdag zat Baby (zoals ik die toen nog noemde) nog lekker in mijn buik en ging ik dus weer naar de verloskundige. Mijn bloeddruk was nog hoger dan dinsdag! Nu schrok ik wel, vooral omdat de verloskundige zei dat ze me naar het spoedspreekuur van het ziekenhuis wilde hebben. Het ziekenhuis vond dat echter niet nodig en er werd een afspraak voor bijna 24 uur later gemaakt. Dan voel je je niet lekker hoor, als de verloskundige het woord “spoed” laat vallen en je moet vervolgens nog bijna 24 uur wachten. Gelukkig voelde ik Baby nog goed bewegen en dat was ook wel weer een beetje geruststellend.

Op vrijdag in het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk nóg hoger te zijn. Er werd bloed afgenomen en ik moest urine inleveren om te kijken of ik zwangerschapsvergiftiging had. Die uitslagen waren gelukkig allemaal goed.Ik was erg bang dat ik in het ziekenhuis zou moeten blijven totdat de bevalling zou beginnen. De gynaecologe vertelde dat dat niet het geval zou zijn, maar dat de bevalling wél ingeleid zou worden. Ik was immers de 40 weken al voorbij en er zou niets mee gewonnen worden als de baby nog langer zou blijven zitten. We kregen wat foldertjes over hoe de inleiding zou gaan ik moest zaterdag bellen om te vragen of de inleiding zaterdag of zondag zou gaan plaatsvinden. Wanneer het zondag zou zijn, moest ik in ieder geval zaterdag wel naar het ziekenhuis voor onderzoek (ctg).

Na een onrustige nacht belde ik zaterdagochtend het ziekenhuis. “Ik sta dit weekend gepland voor een inleiding en ik bel om te vragen of ik zaterdag of zondag moet.” Degene die ik aan de telefoon had ging het even vragen en kwam terug met de mededeling dat ik gelijk mocht komen.Alle ouders gebeld met de mededeling dat het vandaag ging gebeuren en we vertrokken naar het ziekenhuis.Toen ik aan de balie van verloskunde meldde dat ik voor een inleiding kwam, wisten ze daar van niks. Ik stond alleen voor onderzoek en bovendien was het veel te druk, ik kon niet ingeleid worden die dag. Dat was balen! Terwijl ik aan het ctg lag, speelden Marco en ik een potje rummikub om de tijd te doden.Tijdens het onderzoek bleek mijn bloeddruk ook nog eens weer helemaal goed te zijn! Dat betekende dat ik de volgende dag weer terug moest komen en wanneer mijn bloeddruk dan nog goed was, ging ik weer onder controle van de verloskundige en zou ik ook weer thuis mogen bevallen.Behoorlijk teleurgesteld vertrokken we weer. Ik wilde dan wel het liefste thuis bevallen, maar mijn uitgerekende datum was al 6 dagen voorbij en we waren zo nieuwsgierig naar Baby. Even dachten we dat we hem of haar snel in onze armen zouden kunnen houden, maar die droom was nu weer verstoord.

De volgende ochtend zorgden we dat we vroeg in het ziekenhuis waren. Dan hadden we tenminste nog wat aan de dag als ik weer naar huis gestuurd werd.Dit keer kregen we echter snel uitsluitsel: mijn bloeddruk was weer hoog en ze zouden direct met de inleiding beginnen. Als eerste zou er gel tegen mijn baarmoeder worden ingebracht. Die diende om de baarmoedermond week te maken.Ik zou dat om de 3 á 4 uur krijgen en bij 2 cm ontsluiting zou ik een infuus krijgen om de weeën op te wekken.Het was maar goed dat we spelletjes als scrabble en rummikub hadden meegenomen, want de gynaecoloog vertelde dat bij de ene vrouw 1 keer gel inbrengen genoeg was en dat het bij de andere vrouw wel 3 dagen kon duren voordat het eens een keer ging werken.

Om 11.20 uur kreeg ik de eerste keer gel ingebracht. Ik moest eerst een half uur blijven liggen en daarna ging ik een half uur aan het ctg. Als dat voorbij was mocht ik rondlopen.Marco en ik gingen er maar vanuit dat het wel 3 dagen zou duren voordat de gel zijn werk deed en we probeerden niet te denken aan de tijd die we nog te gaan hadden. Gelukkig kwamen ’s middags mijn moeder en echtgenoot op bezoek, dat was in ieder geval een goede afleiding. Om 15.30 uur verscheen de gynaecoloog weer om te horen of de gel al zijn werk had gedaan. Ik had nog nergens last van.Hij toucheerde me en er was inderdaad nog geen ontsluiting. Dus de 2e keer gel. Een half uur blijven liggen en dan aan het ctg…Na het avondeten ging Marco even naar huis om wat spullen te halen, want hij mocht gelukkig blijven slapen. Mijn zusje kwam met vriend en dochter naar het avondbezoekuur en toen was het al aardig aan het rommelen in mijn buik. Toen ik echter weer aan het ctg moest ,was er amper weeënactiviteit te zien.Marco en ik kwamen de tijd door met de spelletjes en wat tv kijken. De weeën werden wel wat sterker en rond 22.00 uur braken mijn vliezen. Daarna werd het allemaal nog wat heviger, moest de weeën een beetje gaan wegzuchten maar het was goed dragelijk. Ik belde nog even mijn moeder om te vertellen dat ik al flink wat weeën had en zij vroeg mij nog even te bellen wanneer ik weer getoucheerd was. Dat gebeurde rond middernacht, nog geen uur later, en ik had 1 cm ontsluiting. De weeën kwamen toen met zo’n regelmaat dat Marco mijn moeder belde omdat ik dat niet meer rustig kon.

Er werd verteld dat ik geen gel meer zou krijgen, de volgende dag werd het weer opnieuw bekeken. Ik ging naar de verloskamer en kreeg een pethidinespuit. Die moest ervoor zorgen dat ik lekker kon slapen en dat de pieken van de weeën afgehaald werden. Dit vond ik een goed idee, want ik was moe en wilde graag slapen. Ik kreeg de spuit en Marco en ik maakten ons op voor de nacht. Maar slapen was er helaas niet bij. De weeën zetten lekker door, kwamen algauw iedere 5 minuten en ook behoorlijk hevig. Ik kon ze nog steeds goed opvangen al ging dat niet meer staand zoals ik dat tot dan toe gedaan had. Wegens de morfine mocht ik eigenlijk niet meer van mijn bed af en toen ik dat toch deed omdat ik de weeën niet meer liggend op kon vangen, moest ik gelijk overgeven. Dat heb ik die nacht nog wel een keer of 6 gedaan. En Marco maar rond lopen met bakjes, water en washandjes. Ik had echt heel veel aan hem. Hij zuchtte met met mee zoals we bij haptonomie geleerd hadden als ik veel pijn had en als ik zei “slokje…” dan hield hij het rietje voor mijn mond zodat ik lekker spa blauw kon drinken.

Tussendoor werd ik nog steeds regelmatig aan het ctg gelegd en dat was heel vervelend, want dan kon ik alleen maar op mijn rug liggend de weeën opvangen. De dienstdoende verpleegkundige vertelde me nog even dat geen enkele vrouw een kind op de wereld had gezet zonder pijn. Ik kon nog net wachten met “Trut!” zeggen tot ze de deur uit was…Tegen 6.00 uur kwam ze vertellen dat ik zo nog een keer getoucheerd zou worden. Ze schatte in dat ik zo’n 4 cm ontsluiting zou hebben. Wat doet toucheren een pijn als je zoveel weeën hebt zeg! De gynaecologe en de verpleegkundige smoesden wat met elkaar en de gynaecologe vroeg of ik het gehoord had. Dat had ik niet en ze vroeg of ik het wilde horen. Het klonk me niet positief in de oren en ik stelde me in op 2 cm ontsluiting. Toen de verpleegkundige zei dat het leuk was, stelde ik dat bij naar 8 cm. Tot mijn grote verbazing zag ik ineens 10 vingers. Ik had al 10 cm!Er waren alleen nog geen persweeën dus daar moest ik even op wachten.

Zo’n anderhalf uur later kreeg ik ze en Marco ging iemand halen. Er kwam een nieuwe verpleegkundige die zei dat ik nog even moest wachten, want er was net wisseling van de wacht. De gynaecologen waren de dienst aan het overdragen en er was dus niemand. Na een uur (!) besloot ze dat wij er niets mee te maken hadden en ze zou direct zorgen dat er een gynaecoloog kwam.Even later kwam de jonge roodharige gynaecoloog,waarvan ik toen ik hem vrijdag op de poli zag tegen Veronique zei dat hij mijn bevalling niet zou hoeven doen omdat hij er nog zo “studenterig” uit zag,binnen. Het persen mocht beginnen. Maar een uur persweeën ophouden vergt veel van je energie. Ze waren niet zo krachtig en ik kon vaak maar 2 keer persen in een wee, terwijl 3 keer de bedoeling was. Na een tijdje kreeg ik alsnog het infuus om de weeën wat regelmatiger te maken. Het werkte niet echt. Ik had er een beetje genoeg van. Had geen zin meer om te persen en viel steeds tussen de weeën door in slaap.

Het was inmiddels maandag de 26e, 9.50 uur. Zelf ben ik ook op maandag de 26e geboren en wel om 9.53 uur. De verpleegkundige zei dat we dát tijdstip niet meer zouden halen, maar lang zou het niet meer duren. Ik vroeg of het geen uur meer zou duren en ik werd snel gerustgesteld. Zeker geen uur meer.Ineens zei de gynaecoloog dat ik al anderhalf uur aan het persen was en dat hij gezien mijn conditie me een handje ging helpen. Hij zou de vacuümpomp erbij nemen en dan was Baby zo geboren. Ik vond het best.Wel vroeg ik me af of het echt wel zo gepiept zou zijn en of daarna de tang er niet nog eens aan te pas zou moeten komen. Plotseling stond er nog een man in een witte jas naast mijn bed. Hij heeft me geloof ik wel een hand gegeven, maar het enige wat ik me nog kan herinneren is dat hij naar de rook stonk. Gatver! Niet echt een prettig geurtje als je ligt te bevallen. Ik had al een verdoving gekregen omdat ik ingeknipt moest worden, maar die werkte blijkbaar nog niet want wat deed die knip een pijn zeg! Evenals het plaatsen van de pomp en de uiteindelijke geboorte.Maar even later was ik alles vergeten, want om 10.06 lag het bewijs van de liefde tussen Marco en mij op mijn buik: Thijs Marcus. Het knapste mannetje van de wereld.


07-08-2003: De uitgerekende datum
12-08-2003: De verloskundige stript me. Baarmoeder is al een stuk verstreken, 1
cm ontsluiting. Resultaat: niets
14-08-2003: De verloskundige stript nogmaals. Resultaat: 3 uur lang iedere 5
minuten een wee die niet lang genoeg aanhoudt
15-08-2003: Ik verlies de slijmprop

17-08-2003: Het rommelt vanaf het moment dat ik opsta. Diverse malen gaat er
die dag door me heen dat nu toch echt iets aan de hand lijkt, maar ik durf er
niet aan toe te geven. De afgelopen weken heb ik Marco diverse keren naar huis
laten komen (waarvan de laatste keer vrijdag nadat ik de slijmprop verloor) en
het was iedere keer voor niets. Ik heb al ontdekt dat het gaat rommelen in mijn
buik wanneer ik langdurig in de auto zit en wanneer ik moe ben. Vanwege dit
laatste doe ik vanmiddag geen middagdutje. Als ik dat doe, is het daarna vast
weer rustig in mijn buik zoals tot nu toe steeds gebeurde. ’s Middags laten we
Thijs naar schoonzusje Veronique gaan zodat wij wat rust hebben en het dan
misschien doorzet. We kijken een film die we hebben gehuurd en wachten op wat
komen gaat. Tegen de avond word ik steeds onrustiger, ik wil weten waar ik aan
toe ben. Ik roep wel steeds heel stoer dat het over een week echt wel geboren
zal zijn, ik ben komende donderdag immers 42 weken, maar ik wil helemaal geen
week meer wachten!

Als Marco zegt dat Thijs waarschijnlijk met Veronique bij zijn ouders is, stel
ik voor om daar even heen te gaan. Even afleiding.
Het helpt niet echt, ik merk dat ik steeds meer in mezelf gekeerd raak. Zodra
ik merk dat Thijs moe is, vind ik het tijd om weer naar huis te gaan. De kans
dat hij ’s nachts nog uit bed en weg moet is immers ook behoorlijk aanwezig.
Thuis gekomen slaapt hij snel. Het is inmiddels 22.30 uur en ik krijg eindelijk
regelmatige weeën: elke 10 minuten eentje, die 30 tot 60 seconden aanhoudt. Nu
maar wachten tot ze een minuut aanhouden en een uur lang om de 5 minuten
komen…
Ik ben moe, maar denk er niet aan om naar bed te gaan. Ik ben veel te bang dat
Thijs wakker zal worden en ook ben ik nog steeds bang dat het zal ophouden als
ik ga slapen.. Ik zit achter de pc en maak wat legpuzzels terwijl ik via ICQ
mijn schoonzusje op de hoogte houdt. Tot 23.30 uur blijf ik nog achter die pc
zitten, daarna kijk ik met Marco een half uurtje tv. Tussendoor ren ik af en
toe naar de eetkamertafel. Daarop zittend vang ik de weeën op. Marco zit dan
voor me, ik kan heerlijk op hem leunen en samen zuchten we dan die wee weg.
Wanneer dat wat we kijken is afgelopen, besluiten we tot een potje rummicub. Er
gaat wierook aan en ik zet een stel rustige cd’s op terwijl Marco het spel
klaarzet. We zijn net begonnen als ik wel erg vaak op tafel moet springen: ik
heb ineens iedere minuut een wee van een minuut en die zijn ook een stuk
pijnlijker. Ik wil nog een keer naar de wc gaan maar kom niet verder dan de
wastafel, daar hang ik overheen terwijl ik naar onze tandenborstels en nog wat
prulletjes die daar staan kijk. Ik merk dat me daarop concentreren helpt en
neem wat mee naar de commode. Deze is even hoog als de wastafel en staat in de
achterkamer waar ik tot nu toe steeds de weeën opvang. Ook pak ik een
fotocollage van Thijs, waar hij van zijn geboorte tot 1.5 jaar in allerlei
“gradaties” te zien is. Ik heb het verschrikkelijk warm. Ik loop al een tijdje
naakt rond en maak steeds maar weer mijn gezicht nat met een koude washand. Op
een gegeven moment krijg ik een glas water in het oog waar ik van gedronken heb
en terwijl ik weer op de commode hang gooi ik de inhoud van het glas pardoes
over me heen.

Na een half uur besluiten we om 1.10 uur de verloskundige te bellen. Wanneer
zij zo’n 20 minuten later binnenkomt, ben ik ineens misselijk en grijp net naar
het dichtsbijzijnde onder handbereik, de tummytub, om in over te geven.
Charmante begroeting.
Daarna vraagt ze me op het “bevalbed” te gaan liggen om me te kunnen toucheren.
Ik blijk 3 cm ontsluiting te hebben. Het valt me nogal tegen, ik had er 6 dagen
eerder immers al 1. Maar tot mijn verbazing zegt ze dat ze haar spullen gaat
klaarzetten en sommeert ze Marco het kraamcentrum te bellen. Het kraamcentrum
belt nog terug en omdat de telefoon op dat moment onder mijn neus ligt en ik
mijn moeder verwacht die ik iets eerder had gebeld maar niet te pakken kreeg,
neem ik zelf op. Gelukkig vraagt ze al snel of ze anders mijn man kan spreken.
De verloskundige gaat de baarkruk vast klaarzetten en toucheert me een half uur
na de eerste keer weer omdat ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik moet poepen.
Ik heb dan 5 cm. Ze zegt dat ik op het hoogtepunt van een wee wel iets mag
meeduwen, maar niet volledig omdat ik natuurlijk niet genoeg ontsluiting heb.
Op de baarkruk krijg ik even een beetje rust en ik blijf dus even lekker tegen
Marco aangeleund zitten. Wanneer het weer heftiger wordt ga ik weer rondlopen,
op de commode hangen werkt allang niet meer, en even later probeer ik weer om
weeën op de baarkruk op te vangen. Helaas was dit maar eenmalig een rustpuntje,
nu kan ik de weeën niet meer op deze manier opvangen. Ik loop maar rond door de
voor- en achterkamer en weet niet meer hoe ik het heb van de pijn. Wat valt dit
tegen zeg (ik ben bij Thijs met pijnstilling bevallen, al wist ik dit niet
duidelijk). Op een gegeven moment val ik op handen en knieën op de grond en als
dit enigzins lijkt te werken, ga ik in deze houding op de (nieuwe!!!) bank
zitten. Marco is overal waar ik maar neerplof direct bij me om me te helpen
door die weeën heen te komen. Op een gegeven moment hoor ik hem zuchten en
snauw hem toe dat hij me niet hoeft voor te doen hoe ik moet ademen. Ik zoek
zelf wel uit hoe ik die weeën op moet vangen. “Mag ik ook nog ademen?”, hoor ik
dan heel droog.

De kraamverzorgster komt rond 2.30 uur binnen en hoewel ze me een hand geeft,
krijg ik het niet echt mee. Ze is samen met de verloskundige op de achtergrond,
maar voelt me wel goed aan. Als Marco naar de slaapkamer moet omdat Thijs te
horen is, neemt zij direct zijn taak over en neemt mijn lichaam af met het
washandje. Wonder boven wonder komt Marco weer alleen terug. Thijs heeft zich
door hem laten troosten en slaapt weer, dat lukt anders nooit!
Ineens wordt ik helemaal overspoeld door persdrang. Ik pers ook direct mee,
roepend dat ik nu écht moet persen en dat ze me moet helpen. Ik denk dat ik nog
steeds niet volledig mag meepersen en vraag me af hoe ik dat in hemelsnaam voor
elkaar moet krijgen. Met moeite neem ik plaats op de baarkruk en de
verloskundige toucheert me. Dan hoor ik: “Je hebt je lichaam prima aangevoeld.
Je hoeft niets meer tegen te houden, je hebt volledige ontsluiting.” Ik mag
persen! Het is 3.00 uur en in mijn bevallingsverslag lees ik later dat op dat
moment ook mijn vliezen breken. Ik voel er echter helemaal niets van.

Wat is persen op de baarkruk lekker zeg! Ik kan helemaal op Marco hangen en me
ook nog eens op de grond afduwen.
Ik heb geen idee waarom, maar al vrij vlot vraag ik: “Is de baby er al bijna?
Nee toch?” De verloskundige of kraamverzorgster antwoordt: “Ik zie de haartjes
al.” Stomverbaasd ben ik, al heb ik geen tijd om erover na te denken. Persen
moet ik. Ik voel dat het hoofdje staat…pers nog een keer en voel haar uit me
glijden. Dan ligt ze voor me op de grond (ze is opgevangen hoor ). Het is
3.10 uur. Achter me hoor ik Marco zeggen dat hij denkt al te hebben gezien dat
het een jongetje is. De verloskundige kijkt nergens naar en weet het dus niet
als ik de baby bij me krijg en Marco vraagt wat het is. Ik kijk onder de doeken
tussen de beentjes en: “Een meisje!”
Direct hoor ik Marco emotioneel worden: “Een meisje, we hebben een meisje!” Ik
zeg niets, ben alleen maar onbeschrijflijk trots en gelukkig.

Precies op het moment dat ik overstap van de baarkruk van het bed horen we
Thijs weer. Hij wordt gelijk gehaald en even later zit hij slaapdronken naar
zijn zusje te kijken.
Daar is ze dan eindelijk: Sara…


Bij het derde verhaal hoort een beetje uitleg:
ik raakte zwanger terwijl ik en koperspiraal had. Ongepland, maar zéér gewenst. De baby had de werknaam "Cadeautje" omdat ik deze zwangerschap, die ook geweldig verliep, een heel groot cadeau vond.

04-01-2006: Uitgerekende datum
14-01-2006: Gestript door de verloskundige. Resultaat: niets
15 januari 2006:
Zoals gisteren met Veerle afgesproken bel ik vandaag aan het einde van de middag met de dienstdoende verloskundige, omdat het strippen van gisteren weinig meer heeft opgeleverd dan af en toe wat weeën. Van de dienstdoende Annet mag ik kiezen: even afwachten, óf nog een keer gestript worden. Ik kies voor het laatste omdat Thijs en Sara bij opa en oma aan het spelen zijn en Marco en ik dus even zonder hen naar de praktijk kunnen komen.
Het strippen gaat makkelijker dan gisteren en het is ook veel minder pijnlijk. Volgens Annet komt dat omdat alles al heel soepel is én omdat ik ook wat meer ontsluiting heb dan gisteren. Als we aan het bureau nog een en ander zitten te bespreken komt Christine die net dienst heeft gehad even binnen en gezamenlijk bespreken we wat er gedaan kan worden wanneer ook dit strippen niets uithaalt. Ik kan morgen nog een keer gestript worden en daarna kunnen ze dinsdag mijn vliezen breken. Ik heb er nu in ieder geval alle vertrouwen in dat we er alles aan gaan doen om niet voorbij de 42 weken en dus in het ziekenhuis te komen.

Thuis bellen we even met opa en oma om te horen of we eerst kunnen gaan eten of dat we de kinderen al moeten halen. Die blijken al aan het eten te zijn, dus Marco gooit de shoarma in de pan. Na het eten, wat mij totaal niet smaakt, haalt hij de kinderen. Ondertussen noteer ik op een papiertje wat weeën. Dat zal ik tussen18.53 uur en 20.16 uur blijven doen en na een kleine onderbreking noteert Marco ze tussen 20.56 uur en 0.24 uur. De tijd tussen de weeën varieert van 4 tot 12 minuten. Desondanks voel ik wel dat dit het toch niet is. Het frustreert me en af en toe moet ik huilen; het houdt straks vast gewoon weer op. We proberen de tijd door te komen met een potje Scrabble. Ik hoop voornamelijk dat dit me zo zal ontspannen dat het toch gaat doorzetten. Rond 0.30 uur zegt Marco dat hij toch de verloskundige gaat bellen. “Je hebt ondertussen toch 5 uur weeën,” zegt hij. Annet wil me zelf ook even aan de telefoon en vraagt me wat ik wil. Wil ik dat ze langskomt of wil ik afwachten? Ik weet het niet goed. Ze stelt voor dat ik even onder de douche ga om te kijken wat dit doet. Omdat sommige weeën toch wel heftig zijn, vraag ik Marco om bij me te blijven in de badkamer. Even later zit hij weg te sukkelen op de wc-pot en ik zeg dat we maar naar bed moeten gaan.

Ik geloof niet dat ik slaap, doezel hooguit wat.
Het is 3.00 uur als ik verandering in de weeën voel. Heftiger. Na er een paar te hebben opgevangen maak ik Marco wakker en zeg dat we maar weer uit bed moeten gaan. Hij vraagt of hij nog heel even mag blijven liggen en verzekerd me dat hij echt niet weer in slaap zal vallen. Ik ga naar beneden, naar onze oude slaapkamer die we hebben omgebouwd tot “kraamkamer”. Ik maak een foto, loop wat rond, ondertussen wat weeën opvangend en wachtend op Marco. Rond 3.30 uur zijn we allebei beneden en Marco vraagt me of hij de verloskundige moet bellen. Weer weet ik niet, om even later te zeggen dat hij inderdaad maar moet bellen. Zonder te vragen hoeveel tijd er tussen de weeën zit of iets dergelijks, zegt Annet dat ze eraan komt. Inmiddels zijn de weeën zo heftig dat ik ze niet meer alleen kan opvangen. We doen wat we bij haptonomie hebben geoefend; zijn hand tussen mijn benen zodat ik de weeën daar naartoe kan zuchten en tegelijkertijd Cadeautje ook die kant op “stuur”. Daarbij zit ik op mijn knieën naast het bed en leun met mijn bovenlichaam erop. Omdat het op klossen staat is het bed eigenlijk iets te hoog maar ik kan niet anders, dit gaat echt het lekkerste. Wanneer Annet er rond 4.15 uur is en met de doptone even naar het hartje wil luisteren, mag ik ook lekker zo blijven zitten. Na een paar weeën te hebben weggewerkt kruip ik op het bed om me te laten toucheren. De ontsluiting is 4 á 5 centimeter. Het kraamcentrum wordt gebeld, Annet haalt de rest van haar spullen en hangt een briefje op de voordeur dat de kraamverzorgster moet opbellen in plaats van aanbellen in verband met slapende Thijs en Sara. De weeën doen gemeen pijn en ik mopper wat af wanneer ik even rust heb. Dat ik moe ben en lekker wil slapen, dat het nu wel mag ophouden en dat ik het een andere keer wel doe. “Helaas” zijn de weeën meedogenloos en gaan natuurlijk gewoon door. Annet moedigt me aan en zucht af en toe met me mee. Net als bij de bevalling van Sara kan ik dit niet hebben en ik wuif ongeduldig dat ze moet ophouden. De kraamverzorgster arriveert en vraagt of ik het nog trek. “Nee”, schud ik voor ik me weer in de houding draai voor wederom een wee.

Het is 4.55 uur als ik Marco tijdens een wee hoor zeggen dat ik zit te persen. Daar was ik me totaal niet van bewust. Ik mag op de baarkruk en vraag me af hoe ik dat in hemelsnaam voor elkaar moet krijgen.
Om 5.00 uur pers ik voor het eerst. “Pats”!, mijn vliezen breken. Ging dat bij Sara langs me heen, nu zie én hoor ik het! Ik zie Annet een stukje achteruit springen van schrik en spetters op haar spijkerbroek. De kraamverzorgster vraagt of het helder is en dat is het. Daar komt de volgende perswee. Ik verlies nu helemaal alles besef van tijd en omgeving en kan alleen maar mijn lichaam volgen. “Eruit, dit kind moet eruit!!!”. In een waas volg ik de instructies om te zuchten op en dan, om 5.03 uur voel ik mijn kindje naar buiten glijden. Ik krijg hem in mijn handen en zie direct dat Cadeautje Bas is. “Hallo mannetje, hallo vent.” Ik hoor Marco achter me precies hetzelfde zeggen. Rust valt over mij heen en rustig is ook Bas, hij huilt nauwelijks. Na een tijdje stappen we over op bed, we gaan de borst eens proberen.

Het is inmiddels de vijfde dag en de tijd gaat me nu al veel te hard!
Ik wil alles in me opzuigen, alles in woorden vangen: hoe hij ruikt, hoe zacht zijn haartjes zijn, hoe hij gulzig drinkt aan de borst, het straaltje melk langs zijn mondje, zijn mooie mondje, hoe hij lijkt op Thijs en dus lijkt op Marco. Marco, mijn grote liefde, de vader van onze 3 kinderen: een zoon, een dochter en nu wederom een zoon. Wat een Cadeau!!!


Zo, dat was het

Prachtig. Mooi geschreven en wat een fierheid klinkt er uit je verhalen.

Mooie verhalen van iedereen.
Erg lief, blijde Amber naast Iris.
Grappig mutsje idd Owlet, is dat niet iets antroposofisch?
Lovechild, leuk om eens drie verhalen van dezelfde moeder zo na elkaar te lezen.

Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2006 23:04 schreef poemojn het volgende:
Grappig mutsje idd Owlet, is dat niet iets antroposofisch?

quote:

Op zondag 13 augustus 2006 17:32 schreef MeNicole het volgende:
Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

jep, dat blijft nog wel even denk ik. ik heb nu nogsteeds dingen die ineens omhoog komen terwijl ik t vergeten was.

zo ook: de vlosk vroeg op een gegeven moment tijdens de ontsluitingsweeen aan me: Marloes, krijg je een jongetje?
en toen zei ik: dat weet ik niet

maar ik weet nou niet waarom ze het vroeg

quote:

Op zondag 13 augustus 2006 17:32 schreef MeNicole het volgende:
Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

Ja hoor, nog steeds wel. Of dat ik opeens dingen af begin te vragen (wanneer kwam de gyn nou precies binnen?). En nu ik de foto's van vlak na de bevalling inplak, komt ook alles weer boven.
_{Waar ik niet super blij mee ben, gisteren was ik er toch flink door van streek. Ik lees hier ook vooral de reacties, niet de verhalen zelf, want dan komt ook alles weer boven.}

Het rare is dat ik wel de behoefte heb om er over te praten, maar eigenlijk niet goed weet wat ik er nog over moet zeggen. Mijn man en ik hebben het er al uitgebreid over gehad en alles is wel gezegd. Maar toch zou ik het er toch nog wel vaker over willen hebben. Vanavond hebben we het er weer over gehad en dat is toch wel erg fijn.
Wat ik ook moeilijk vind is dat ik niet helemaal goed kan zeggen wat er me nou precies dwars zit.

Wat een verhalen. Wat zitten er veel herkenbare dingen in elk verhaal.
Als ik jouw verhaal lees, Owlet, merk ik dat ik zo'n spijt heb dat ik niet mijn allereerste ingevingen heb gevolgd om te gaan voor een ruggenprik maar stoer heb willen zijn door er geen te nemen. Dat zal me geen tweede keer gebeuren!

Cattie, misschien kun je naast praten er ook gewoon over blijven schrijven. Hetzij hier, hetzij in een soort van dagboekje wat je altijd nog weer weg kunt gooien.
Misschien nog niet eerder opgevallen, maar ik ben zelf in staat grote lappen tekst te typen (typdiploma) en ben ook een echte denk-terwijl-ik-praat/schrijf-muts. Ik kom juist vaak achter de oorzaken of mijn echte gevoelens halverwege een lap tekst. Misschien zou dat jou ook kunnen helpen.
Enne... blijven praten/schrijven hoor! Je moet het toch kwijt!
-roept ze heel gemakkelijk omdat ze nog niet opnieuw bevallen is-

Ik heb dus ook dat ik me steeds meer dingen naar voren weet te halen en dat zijn juist de dingen die ik liever niet wil weten. Vannacht heb ik er zelfs al over gedroomd en dan word je echt niet lekker wakker hoor!!

Ook ik herinner me steeds meer dingen van de bevalling, maar ook dingen van voor de bevalling die ik was vergeten.
Wat een verschillende verhalen zeg.

Ik had dus ook deze keer weer een geplande keizersnee. ik mocht van de gyneacoloog kiezen of ik de dag ervoor opgenomen wou worden, of op de dag zelf smorgens vroeg aanwezig, die keuze was niet zo moeilijk smorgens vroeg aanwezig zijn werd het dus
de dag ervoor moest ik nog in het ziekenhuis komen voor bloed prikken, neutralisatietabletjes scoren die ik in moest nemen voor het geval de ruggeprik niet zou werken, dan kunnen ze alsnog narcose doen. ze hebben toen ook nog een echo gemaakt om zeker te weten hoe Romijn lag, ze houden namelijk niet van verrassingen in de O.K.
wonderlijk genoeg was ik de dag ervoor niet zo zenuwachtig, zelfs niet toen ik ging slapen, dat was met Maxim wel anders toen, maar deze keer was ik natuurlijk al "ervaren"

woensdagochtend 31 mei staat de wekker op 05.45, ik was om 05.30 wakker uit mezelf, ging maar gelijk douchen en zo. nog snel een beetje water drinken, na 06.00 mocht ik niks meer drinken. manlief ook douchen en zo, schoonmoeder werd ook al wakker ondertussen,.
beneden de laatste spullen inpakken om te vertrekken, de tranen zaten me al hoog omdat ik met Maxim in mijn maag zat (was nog nooit langer dan 3 uur van hem gescheiden geweest). en toen werd Maxim nog wakker ook, en die gaat dan gelijk mamaaaa roepen, ik moest bijna janken…maar ik hield me groot en sterk! schoonmoeder gedag gezegd, spullen in de auto, en daar gingen we. Gelijk toen we wegreden kon ik mezelf niet meer groot houden en zette het op een janken, ik vond het zo erg dat ik niet naar Maxim toe kon terwijl hij mama aan het roepen was.

Om 06.50 kwamen we aan in het ziekenhuis, ik moest er om 7 uur zijn dus was mooi op tijd.
Eenmaal op de betreffende afdeling bleek dat er snachts een ontploffing was geweest qua geboortes, dus moest ik op een kamertje op de zwangerafdeling wachten. Manlief werd netjes verzorgd met een kopje thee, en ik kreeg nog een keer medicijnen en een beetje water.
Toen werd mij verteld wat er ging gebeuren, ik lekker laconiek…ik weet het allemaal al…
Nou we gaan zo katheter zetten, uhhhh pardon? dat doen ze toch in de O.K na de ruggeprik..
Nou., het beleid was veranderd en het bestuur vond het beter als dat voor de OK gebeurde, scheelde weer tijd in de OK, en het was beter voor het kind en blabla…. iedereen vond het stom hoorde ik, zelfs de verplegers en verpleegsters vonden het grote onzin, maar ja..het beleid moet opgevolgd worden. De nachtdienst zou eigenlijk die katheter zetten, maar had hem overgedragen aan de dagdienst..was ik erg blij mee aangezien diegeen die mij “verzorgde en opving” een man was. ik zag het niet zitten om in zon charmante positie een katheter te krijgen van een man, ook al is het zijn werk. dat ding zouden ze om 08.15 ong komen zetten. dat deden ze dus ook. en toen ik daar in die charmante positie zat en die verpleegsters bezig waren die katheter in te brengen, kwam ineens het besef van “ hey het gaat echt gebeuren” en ik begon weer te janken :’) ik weet het maar aan de hormonen, nu mocht het nog, ik was nog zwanger! verpleegsters moesten er maar om lachen.
en gelijk na die katheter werd ik naar de OK gebracht, ik had me deze keer heilig voorgenomen dat ik niet zou gaan huilen onderweg naar de O.K. ik wist immers al wat het was, nou…..dat voornemen ging mooi niet op. ik kwam weer jankend de O.K binnen…..
ook al heb je het een al een keer meegemaakt, het blijft spannend en eng heb ik dus gemerkt.

in de OK tilde ze me over op de bank en moest gaan zitten….dat is erg handig met zon katheterslang tussen je benen…niet dus. Ik moest voorover gaan zitten en ze gingen de ruggeprik zetten. weer dat geduw en gevoel aan me rug, natte watten met desinfectiespul wat ontzettend kriebelde en ervoor zorgde dat ik dus bewoog. Ik moest wel stil blijven zitten van die anesthesist, ik gelijk “ wat kan er gebeuren als ik dat niet doe?” nou niks, het is alleen onhandig voor diegeen die de prik zet. ik helemaal opgelucht, zag al helemaal voor me dat ze dan verkeerd prikte en ik verlamd werd of zo……
Nou die prik zetten ging niet van een leien dakje, ze was aan het zoeken en zoeken en ik moest maar stil blijven zitten, en het duurde lang, en nog langer. ik was me al zorgen aan het maken, dadelijk moet ik een algehele narcose. gelukkig nam toen iemand anders het over en die vond de plek gelijk. pfieuww wat een opluchting. ik mocht weer gaan liggen en alles werd in gereedheid gebracht om te gaan beginnen.
Toen ik net lag hoorde ik ineens “mevrouw martineke, hoe gaat het?” stond daar mijn eigen gyneacoloog in de deur, die kwam even kijken hoe zwaar de baby was, daar was hij zo benieuwd naar namelijk. maar helaas, baby was er nog niet.
Toen ze al begonnen met snijden haalde ze manlief pas binnen….die was zich alweer zorgen aan het maken dat er iets was, aangezien hij mijn eigen gyneacoloog naar binnen zag gaan, en hij wist dat die niet de ks deed. die was erg blij dat er niks mis was.
IK heb de tijd toen helemaal niet meer meegekregen en ineens zeiden ze, daar komt hij. we waren beide aan het afwachten tot we die huil hoorden….en toen ineens na een hoop geduw kwam er dan eindelijk die mooie huil :’) het was toen 09.09 uur, ik begon weer te huilen, alleen deze keer van blijdschap. Romijn werd over het doek getild zodat ik hem kon bekijken.. en daarna ging hij gelijk naar het kamertje ernaast voor de check-up, alles was gelukkig goed en we kregen te horen dat hij 52 cm was met 4620 gram, een mooie grote knul. nadat ze hem hadden ingewikkeld in doeken mocht manlief naast mij komen zitten met Romijn, zo heeft hij 5 min gezeten of zo, en toen moest Romijn naar de kraamafdeling en konden ze mij verder dichtnaaien. dat dichtnaaien duurde best lang, ik kwam om 10.15 pas op de recovery. eenmaal op de recovery had ik het koud en voelde mij depri…dat kwam door de ruggeprik zeiden ze, en ook mijn bloeddruk was minder natuurlijk, plus het bloedverlies. ik kreeg een slang onder de deken met lekkere warme lucht en zo meost ik maar wachten totdat ik weg mocht. ik mocht pas weg als de verdoving zakte, en die was erg hoog uitgeslagen dus het duurde nogal lang voordat die zakte, ik mocht om 11.45 dan eindelijk naar de kraamafdeling toe, eenmaal daar kwam manlief met Romijn ook, toen kon ik eindelijk mijn zoon vasthouden zeg
Romijn kreunde alleen een beetje, manlief dacht dat hij snurkte, ik zei het tegen de verpleegster en die nam hem toch maar even voor de zekerheid mee naar de kinderarts om er naar te laten kijken. manlief mocht weer mee met hem en ik wachtte en wachtte maar weer op de kamer. na 10 min kwamen ze weer terug met de mededeling dat ze dachten dat Romijn het moeilijk had omdat ze hem met lepels uit mij hebben moeten trekken aangezien hij nog niet ingedaald was, en dat hij daarom 24 uur ter observatie werd opgenomen op de kinderafdeling.
en daar ging mijn zoon weer  manlief mocht wederom weer met hem mee om te kijken waar hij lag.
Op de kinderafdeling constateerde ze echter dat Romijn vruchtwater in zijn longen had, en het daarom een beetje benauwd had, daar kreeg hij extra zuurstof toegediend en hij lag aan zon hartapparaat.

Ik werd ondertussen weer verhuisd naar een andere kamer, het beleid in het ziekenhuis is dat je niet op een kamer mag met baby’s als je zelf je baby niet bij je hebt. dus ik kwam bij een vrouw te liggen waarvan het kindje met 27 weken geboren was en op de ic lag, was een gezellige vrouw.

ik ben die dag 2 x naar de kinderafdeling gebracht met bed en al om te kijken bij Romijn, heb ik daar heerlijk kunnen liggen met Romijn dik een uur in mijn armen. toen die 2e keer s’avonds om 9 uur (12 na geboorte dus) hebben we hem proberen aan te leggen, hij had wel net gegeten, maar we wouden het toch proberen. en Romijn hapte gelijk goed, hij had alleen geen honger. maar dat happen is een goed teken natuurlijk 

De volgende dag s’smorgens wou ik gelijk douchen en dat mocht gelukkig, plassen kon ik ook al zelf, ze hadden gelukkig die catheter eruit gehaald. wat een onding blijft het.
na het douchen wou ik infuus eruit, dat hebben ze ook gedaan, en toen kon ik vrij rondlopen Yippie…. daar maakte ik dankbaar gebruik van en liep over de gang.
Kwam ik nog mijn gyneacoloog tegen die mij raar aan stond te kijken je had toch gisteren ks, “ja” en je loopt nu al rond, “ja” ow, ga je vanavond naar huis vroeg hij? ja is goed, als dat mag van u helaas mocht dat niet…..
om half 1 s’middags kwam Romijn eindelijk bij mij en werden we weer verhuisd naar een andere kamer. we hebben hem gelijk aangelegd toen en wederom deed hij het goed, alleen kwam er bij mij nog niks uit. zo hebben we hem 2x gevoed met een klein slangetje erbij zodat hij wel goed deed zuigen en toch eten kreeg. de 3e keer was dat slangetje niet meer nodig, hij slikte al, dus dat wou zeggen dat mijn bv al op gang kwam….helemaal trots was ik. Bij Maxim duurde het 5 dagen eer het goed op gang kwam, en bij Romijn gelijk de volgende dag al. mijn lijf wist nog duidelijk hoe het moest dus


als ik beide ks-en vergelijk, waren ze net zo spannend en eng.
bij Maxim was ik echter erg vrolijk en happy nadien, bij Romijn was ik depri en bluhh
bij Maxim waren de fotoos mislukt, maar had ik een hele mooie film van dat stuk wat ik gemist heb toen ik in de recovery lag, van Romijn heb ik weer schitterende fotoos en geen film van nadien  het is het 1 of ander denk ik dan maar.
het herstel verliep hetzelfde ongeveer, beiden ks-en supersnel op de been.
en beide ks-en heb ik supermooie en lieve jongens aan over gehouden

zo mijn verhaal is een beetje lang geworden, ik hou van compleet 
thanks voor lezen

Leuk Martineke, om ook eens een ks-verhaal te lezen! Mooi geschreven.

Martineke, leuk om jouw verhaal ook te lezen. Geeft gelijk een idee hoe een ks gaat. Daar denk je eigenlijk nooit zo over na van te voren.

[ Bericht 0% gewijzigd door snoopy op 17-08-2006 21:44:30 ]

Leuk om te lezen Martineke! Herkenbaar ook . Dreumes had hier ook vruchtwater in de longetjes (wet lung noemen ze dat). Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 20:47 schreef Leah het volgende:
Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

Ik had begrepen van de kinderarts dat dat komt omdat kindjes bij een "gewone" geboorte het vocht kwijtraken tijdens het persen in het geboortekanaal. Door de druk en de stress.
KS kindjes hebben dat voordeel niet.

Mooi om te lezen Martineke, en heel wat anders zo'n rustige KS. Ik ken alleen de spoedvariant maar ik vond wel veel herkenning in je verhaal.

Mooi om te lezen Martineke!

Je hebt me een klein stukje angst weggenomen Martineke.

Mooi verhaal Martineke. De andere verhalen durf ik niet te lezen, maar dit wel. Een geplande KS gaat mij ws niet meer lukken.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 21:47 schreef Neuk het volgende:
Je hebt me een klein stukje angst weggenomen Martineke.

dat is heel fijn om te lezen

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 20:47 schreef Leah het volgende:
Leuk om te lezen Martineke! Herkenbaar ook . Dreumes had hier ook vruchtwater in de longetjes (wet lung noemen ze dat). Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

wist ik in eerste instantie ook niet nee. het is dat Romijn het had, anders wist ik het nog niet

en indd heeft dat te maken met het "niet persen".

Idd leuk eens een keizersneeverhaal te lezen
Over die wetlung: dat is blijkbaar de reden dat ze kleine sneetjes maken bij een keizersnee hoorde ik pas niet uit esthetisch oogpunt dus

nou mijn verhaal dan ook maar,

Maandag 7 maart 2005 Naar een flink aantal weken harde buiken en 3 valse beginnen, naar het ziekenhuis voor controle, ben 13 dagen overtijd, alles is goed, hartslag ok, goed ingedaald,echo niks bijzonder te zien, baarmoeder iets verweekt maar nog geen spoor van een bevalling, afspraak gemaakt voor woensdag, en kreeg te horen dat als ik voor dinsdag 24:00 beval ik thuis mag bevallen anders naar het ziekenhuis. Zwaar teleurgesteld weer naar huis, had verwacht op zijn minst een datum te horen te krijgen.

S'avonds lekker naar bed en om 03:00 word ik wakker van harde buiken, kan niet meer slapen en sta op, ga naar beneden en ga tv kijken.
04:00 de krampen worden steeds heftiger en komen om de 5 minuten, raak in de stress van het begint en ga een sigaretje roken, kalmeer wat en ga weer naar binnen.
Manlief komt vragen of alles goed is, ik zeg tegen hem van gaat wel, ga maar slapen, je moet morgen nog werken. Manlief vertrekt weer lekker naar bedje.
5:00 De weeen komen om de 2 min en zijn erg heftig, ik bel de verloskundige, die verkondigt dat ze later in de ochtend wel langs komt, kan toch nog niet zo ver zijn.
6:00 Krijg het idee dat ik heel erg moet p**pen, ga naar de wc en voel me beter, ben de kamer nog niet in of voel weer die aandrang, bel toch maar de verloskundige, en vertel dat ik het gevoel heb dat ik nodig naar de wc moet, gewoon gaan zegt ze ik kom later wel kijken, ga evt lekker onder de douche.
7:00 na geprobeert om te gaan douchen, zit ik ondertussen standaard op de wc, de weeen zijn bijna niet meer weg te puffen en kan niks anders doen dan meedoen. opeens begin ik te bloeden en raak in paniek, manlief belt de verloskundige, die nu dan ook eindelijk komt.
8.00 uur is ze er, en heb ik het idee dat het hoofdje er al aan komt. Ze neemt me mee naar boven en mag gaan liggen, manlief moet snel bellen en spullen klaarleggen, ondertussen mag ik gaan persen en geef aanwijzingen waar alles ligt, kraamzorg arriveerd binnen 5 min, en 1 min later en 2 x persen word michelle geboren.
8:30 michelle word lekker ingepakt, en de verloskundige vraagt of ik al weer moet persen, maar dat moet ik niet, ik krijg een injectie in mijn boven been, en terwijl de verloskundige aan de navelstreng trekt, duwt de kraamzorg erg hard op mijn buik, en daar komt de placenta. Ik word gehecht en daarna tempt ze michelle nog een keer, michelle word uitgekleed en moet op mijn blote buik liggen, met 4 matjes, 2 dekentjes en een mutsje, michelle was 34,8 graden, zo heeft ze een uur gelegen, daarna heeft ze bij papa nog tot 12:00 gelegen, terwijl ik ging douchen, ik stond amper 5 min en moest er al weer onder uit.
13:00 lig ik weer in bed en bel met michelle op mijn arm de opa's en oma's op, die het niet geloven omdat ik nog zo kwiek klink. Daarna ga ik heerlijk van mijn meisje genieten.

Romme’s geboorteverhaal
14 augustus 2006

Je bent er! Geboren op 14 augustus om 22 uur na een stormachtige bevalling.
Om 11.25 heb ik mijn 41 weken afspraak bij de verloskundige. Mijn favoriet, Gerd heeft dienst. Hij probeert me te strippen wanneer het mogelijk is. En.. er is wat verweking! Gelukkig, er is wat actie. Geen fijn gevoel, maar hopelijk werkt het strippen.
Ik bel in de auto even met Roelof en met mijn moeder, waar Jonne is. Heel voorzichtig hoop ik dat alles zich toch nu echt gaat doorzetten. Maar tegelijkertijd ben ik bang voor valse weeën.
Ik parkeer de auto en loop nog even de stad in. Ik doe nog wat boodschappen. Ik voel wel dat er iets gebeurd, maar dat kan natuurlijk ook gewoon door het toucheren komen.

Ik ga naar huis, eet iets en probeer zo tegen een uur of twee nog even wat te slapen voordat Jonne weer thuis komt. Maar dat lukt niet zo goed. Harde buiken en last van mijn rug. Het lijkt nu toch echt wel wat serieuzer te zijn. Ik douche even en ga naar beneden.

Tegen een uur of drie bel ik mijn moeder om te vragen of Jonne daar kan blijven. Ik heb hem liever niet om me heen. Daarna bel ik Roelof die zegt dat hij nog maar een paar puntjes moet inmeten en dat hij daarna naar huis komt. Hij moet nog een uur rijden voordat hij thuis is. We zijn het gewend met zijn vak, maar ik vind het wel fijn dat het vandaag niet veel langer dan een uur rijden is.
Tegen vieren komt m’n moeder nog even kijken. We kletsen wat en ik zit rustig op de bank met in mijn rug een kersenpittenzak. Zo is het goed vol te houden.
Rond half vijf/kwart voor vijf komt Roelof thuis. Fijn!
Ik voel me toch steeds iets ongemakkelijker. Warme pittenzak helpt nog steeds heel goed, dus dat houden we dan nog maar even vol.

We eten een steak met champignons en daarna ga ik boven op bed wat tv kijken. Zo rond een uur of zeven ga ik weer naar beneden. Met de pittenzak in mijn rug zit ik nog wat te computeren. Zo rond kwart voor acht begint het echt goed door te zetten. Dat meld ik nog even op het forum en daarna barst alles in hevigheid los.

We timen vanaf kwart voor acht losjes en vanaf een uur of acht toch ook maar met de tijden wat preciezer genoteerd. (Ik zag op het lijstje dat de laatste notitie zo rond tien over half negen gemaakt is) De weeën zijn nu echt veel heftiger en komen zo om de 4 a 5 minuten en duren ook echt een minuut. Ik kan ze volhouden door me op Roelof te concentreren die ‘Deze wee komt nooit meer terug’ mantraat en meeklopt met de maat op mijn been.

Om kwart voor negen belt hij de verloskundige. Simone, de stagiaire, neemt op. Roelof vertelt naar mijn smaak veel te rustig alle feiten. Ik kan steeds moeilijker de weeën opvangen. Dat hoort ze klaarblijkelijk op de achtergrond en ze zegt dat ze er meteen aankomen.
Na een minuut of tien gaat de deurbel en komt Gerd binnen. Ik sta in de keuken, waar ik ben blijven steken op weg naar boven, nog een wee op te vangen. Het zegt dat Simone er ook aankomt en dat ze het bed op gaan maken.
Ik ben helemaal verbaasd. Moet hij niet eerst eens gaan kijken ofzo? Achteraf zegt hij me dat hij aan een blik al voldoende had. Er wordt druk door me gewerkt.
Naar boven dus.
Ik loop tussen de weeën door nog te redderen en me overal tegenaan te bemoeien. Tja, de aard van dit beestje dus. (In het nagesprek zegt Gerd ook wel: Je hebt graag de controle over de dingen hè )

Ze maken het bed op en ik vang nog een of twee weeën boven bij de trap op. Simone is er ondertussen ook.
Aan Roelofs kant van het bed wordt alles klaargezet. Rechts is schijnbaar gemakkelijker werken. Ik ga liggen (pijnlijk op de rug!) en ze toucheert: 4 cm ontsluiting.
Oh, roep ik: “dan duurt het nog zo lang!” Simone zegt dat ze dat niet denkt en dat ze de vliezen gaan breken. Ze legt uit wat ze gaat doen, maar ik roep ongeduldig dat ze maar gewoon haar ding moet doen. Maakt het mij nou wat uit hoe zo’n vliezenbreekding er uit ziet.
Gerd zegt dat ze niet meer weggaan. Wat een opluchting om dat te horen. Want ik heb die ondersteuning ook gewoon mentaal nodig. Ik wil graag de fotocamera naar boven. (Je zou toch denken dat ik andere dingen aan m’n hoofd moet hebben. Maar ja… ) Ik vraag Roelof deze te halen, maar de verloskundige loopt al. Ik geloof niet dat ze zich kan voorstellen hoe ik überhaupt Roelof zou moeten gaan loslaten. Daar heeft ze ook wel gelijk in, denk ik nu.

Het is kwart over negen en ik voel me vol van weeën. Ze doen zeer, m’n lijf heeft weinig rust en de pauzes zijn heel kort.
Ze breekt de vliezen. Ik voel geen ‘plop’, geen stortvloed van water en ik zet ook niet alles onder water. Wel voel ik wat vocht weglopen en ik vraag gespannen naar de kleur. Gewoon goed! Gelukkig, ik hoef niet naar het ziekenhuis. Achteraf denk ik ook niet dat we dat gehaald hadden.

Meteen het besef dat het nu echt gebeurt. Tegelijktijd ergens in m’n achterhoofd blij, maar ook angstig. Want hoe lang gaat het nog duren?
De verloskundige zegt dat hij naar beneden gaat omdat hij toch niets kan toevoegen. Roelof en ik zijn een team en ze zijn er alleen maar om de boel wat in banen te leiden. Het kan me eigenlijk niet zo heel veel schelen, zolang ze mijn huis maar niet verlaten. Ik ben zo verschrikkelijk geconcentreerd op Roelof dat er toch veel langs me heengaat. Ik voel mezelf, zie en voel Roelof en vang iets achtergrondgeluid op. Maar echt bewust van de rest van mijn omgeving ben ik niet.
De weeën worden een weeënstorm. De een volgt de andere wee op. Waarom wilde ik dit toch ook alweer?

Ik grijp me aan Roelof vast die naast het bed op een krukje zit. Hij is mijn levenslijn, mijn rots. Ze houd ik hem ook vast, heb ik het gevoel. Als een drenkeling die zich vastklampt aan een reddingsboei. Af en toe kom ik niet meer uit de pijn. Dan raak ik even in paniek door de pijnlijke weeën. Dan roept of Simone, of Gerd of Roelof dat ik gewoon moet ademen: “Door je neus in en door je mond weer uit!”
Ik probeer me te hernemen. Op mijn rug kan ik geen weeën opvangen, dus lig ik op mijn rechterzij en geef ik alles wat ik kan geven.

Ik voel dat ik wat misselijk word en vraag Roelof om een bakje. Ik geef over en roep meteen dat ik dan vast zo rond de 7 of 8 cm ontsluiting moet zitten. Ze lachen wat en zeggen dat ze toch even willen kijken. Het klopt precies: 7 a 8 cm ontsluiting. Oh, alle boekenwijsheid toch

Ik voel het hard gaan en mijn lijf neemt het nu helemaal over. Er is geen houden meer aan, dit kind wil nu echt geboren worden!
De weeën worden steeds intenser en ik ervaar ook totaal geen rustpauzes meer tussen de weeën. Gerd geeft wat tegendruk in mijn rug. Dat is fijn, dat heb ik nodig. Roelof probeert ook even, maar zijn handen zijn veel te warm vind ik. Plus dat ik eigenlijk zijn beide handen in mijn handen nodig heb.
Heerlijk is de rust van de twee verloskundigen. Geconcentreerd, subtiel ondersteunend en observerend, bedenk ik me achteraf.

Dan voel ik de druk veranderen. Ik merk meer druk van onderen en voel dat ik wil gaan persen. Ik lig nog op mijn zij en moet het nog even tegenhouden, zegt Gerd. Maar ik voel dat ik het nu echt bijna niet meer kan tegenhouden. Ik Moet! Ik kan niet meer anders met mijn lijf. Hij tilt mijn been wat op, zodat ik een perswee op mijn zij kan opvangen. Daarna toch naar mijn rug.
Nu mag ik echt persen, nu gaat het gebeuren. Mijn bekken doet wel zeer en ze houden mijn knieën dan ook iets tegen zodat mijn bekken niet al te veel extra te lijden heeft.

Persen is fijn: actie. Tegelijkertijd ben ik bang. Banger dan bij Jonne. Bang voor de pijn, of het wel goed gaat en hoe lang het gaat duren.
Dan voel ik ons kleintje verschuiven. Steeds meer naar onderen en dan staat het hoofdje. Het staat en het brandt verschrikkelijk! De wee is weg en ik moet wachten op de volgende. Ik ben me heel erg bewust van het gevoel van dat kopje daar beneden. Het doet zeer, maar ik weet dat het nu echt niet lang meer gaat duren. Nu al! Dat kan toch bijna niet?
Nog snel hoor ik het verhaal aan over zuchten wanneer ze dat zeggen en goed luisteren en aanwijzingen opvolgen. Ik hoor het aan, maar ben daar dus niet bang voor. Dat gedeelte ging bij Jonne ook heel erg goed. Daar heb ik wel vertrouwen in.
Dan mag ik. Eindelijk! Het branden doet zo’n zeer.

Ik pers en bijna meteen roept Simone dat ik moet zuchten. Ik voel het hoofdje uit me komen en weet dat ik nog maar heel iets hoef te doen. Het voelt warm van het vocht en slijm en wat nog meer meekomt. Dan moet ik nog even meepersen en voel ik het lijfje uit me glibberen.
Tien uur precies! Wat ging het razendsnel!

Ons kleine kindje wordt op mijn buik gelegd. Je bent glad en warm. Ik hoor je niet huilen. Ze wrijven over het ruggetje en ik roep bezorgd dat hij niet huilt. Maar ze zeggen dat hij gewoon even wat moet bijkomen van de snelle reis. Dan huilt hij. Hij huilt!

Ik voel even aan de navelstreng. Hij klopt en dat kun je prachtig voelen. Datgene wat vanaf het begin ons kleintje en mij verbonden heeft, de levenslijn.
Roelof knipt de navelstreng door. Nu begint je leven voor de tweede keer. Maar nu niet alleen met mij verbonden, maar met het hele leven. Met je papa en mama als eerste eikpunten in je leven. Je ziet er zo prachtig uit. Je bent o zo welkom!

Binnen tien minuten is de placenta ook geboren. Daarna kijken ze of er nog wat reparatiewerkzaamheden verricht moeten worden. Maar op een klein scheurtje na is er weinig aan de hand. Dat geneest beter zonder hechtingen. Dus ook dat is fijn.
Wat een heftige bevalling. Het ging allemaal zo snel, zo vlot. Zo totaal anders dan bij Jonne.

Het is heel bijzonder om voor het eerst in het openbaar je naam uit te spreken.
En.. hoe heet hij? Vraagt Gerd. Romme! Romme Harmjan.
Het is bijna wennen om je naam zo uit te spreken. Nu ben je ook benoemd en genoemd.
Je bent precies zoals je moet zijn. Helemaal af en gewoon precies Romme.
Mooie donkere haartjes en een fijn gezichtje. Je hebt een beetje een platgeslagen neusje en wat donkere oogjes. Het kinnetje heb je van mij.
Nog een onbeschreven blad in je eigen en in ons boek. Meteen de herkenning: Oh, ben jij het! Je heb zo lang in mijn buik gezeten en nu ben je er. Precies wist ik niet wat ik moest verwachten, maar nu je er bent, bent je precies zoals je moet zijn. Herken ik je.

Jonne komt later op de avond samen met opa en oma naar je kijken. Hij is helemaal verwonderd. Samen met opa en oma heeft hij al op de naam geoefend: Hjomme Hjomme, zegt hij. Er wordt wat geaaid en ook de andere opa en oma volgen.

Als iedereen weg is en de kraamverzorgster de kroam (;)) heeft opgeruimd zijn we dan alleen. Jonne is zijn eigen bed diep in rust en Romme naast ons bed in zijn wiegje. Compleet voel ik me nu. Compleet en gezegend met dit prachtige gezin en de twee grote geschenken in ons leven.

Kozakken wat heb je dit mooi geschreven! Het gevoel van de rijkdom, met twee kinderen, dat herken ik zo! Geniet van je mannen!

Pff wat mooi beschreven!!

Heel mooi verhaal, kozakken. Ook de rol en betekenis van Roelof vind ik mooi beschreven.

Wat kun je vreselijk emo worden van een bevallingsverhaal! Tnx Kozakken! Zit ik hier met mijn opgedroogde traantjes.

Prachtig Kozakken!

Wat een mooi verhaal Kozakken. Heerlijk om je hele gevoel er doorheen te lezen.

Wauw wat heb je dit goed neergezet zeg! Complimenten! En zo mooi beschreven wat Roelof voor je betekend heeft.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 08:02 schreef Sugar het volgende:
Heel mooi verhaal, kozakken. Ook de rol en betekenis van Roelof vind ik mooi beschreven.

Wat Sugar zegt!

Kozakken, wat een prachtig verhaal! Ik word er helemaal emo van. Echt waar...

stil is..

Dank Ik bloos ervan.
heb het verhaal in een paar dagen tijd opgeschreven en het is precies zoals ik het graag wilde vertellen.
(en ja, roelof was heel erg belangrijk. Dat wilde ik ook graag laten uitkomen in hoe ik het vertelde )

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 10:21 schreef kozakken het volgende:
Dank Ik bloos ervan.
heb het verhaal in een paar dagen tijd opgeschreven en het is precies zoals ik het graag wilde vertellen.
(en ja, roelof was heel erg belangrijk. Dat wilde ik ook graag laten uitkomen in hoe ik het vertelde )

Prachtig! Vooral dat gevoel van HIJ HUILT!

Wat een mooi bevallingverhaal kozakken!

Kozakken, wauw! *tranen wegveegt*

boehoe ..
wat een heerlijkfijn verhaal! wat een ervaring he? wat voel je je dan heerlijk mens he!
( ik wil nóg een keeeeeer! )

Kozakken wat heb je dat mooi neergetypt

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 10:32 schreef Mwanatabu het volgende:

Prachtig! Vooral dat gevoel van HIJ HUILT!

Ja daarbij hield ik het ook niet echt droog. Mooi beschreven Kozakken!

Wauw Kozakken, wat heb je dat ontroerend mooi opgeschreven

Kozakken wat een mooie bevalling

"Oh, ik hoop echt niet dat de baby ook op 2 september geboren wordt. Het zóu namelijk kúnnen, als deze ook weer te laat komt, net als Maria..."

Op vrijdag 1 september word ik gestript en geeft de gynaecoloog een goed advies mee "al klinkt het misschien als een gek praatje": ga in godsnaam even met elkaar naar bed. Dat helpt, dat werkt, doe maar, probeer. "Oh, en als je dan toch bezig bent, leg dan even een kussentje onder je bips na het vrijen, dan loopt het er niet zo makkelijk uit en heeft het meer kans van slagen".
We besluiten het advies nog even te laten rusten en eerst een hapje te gaan eten bij Ikea (of all places, inderdaad). Het rommelt in mijn buik, het voelt als pijn van ongesteld worden. Een beetje opgetogen prik ik in mijn kip met ketjap, zou het gaan beginnen? Zou sex echt gaan helpen? Of vieren we morgen gewoon Maria's verjaardag en gaat er weer een dag voorbij?

Woei. Sex! Met 41 weken en 6 dagen zwangerschap. Stelt u zich er niet te veel van voor: het ging om prostaglandingen die hun weg moesten vinden naar mijn baarmoedermond. Niet om passie en vuur, toch? Ongemakkelijk op mijn rug liggend met een kussen onder mijn gat, doe ik wat mijn man zei: zo lang mogelijk zo blijven liggen, zo veel mogelijk kans dat het werkt, toch? Hem hoor ik in slaap vallen, ik hou vol. Alles voor Wolfje.

Klokslag twaalf uur word ik wakker. Maria is jarig! Mijn meiske twee! En voel ik al wat? Even naar de wc. Hmmmm, zelfde gerommel, nog niks echts. Een uur later ben ik nog wakker. Ik voel wel krampen. Om de zeven minuten, blijkt. Ik ga uit bed, spiek even op Fok en besluit niets te melden. Eerst maar kijken of dit echt echt echt wat is. Ik douche en de weeën (ja, toch echt) komen sneller. Om de 4 minuten, goed weg te bewegen en ademen, maar wel aanwezig. Sebas wordt ingelicht en die soest nog even door. Ik drink beneden een kop thee.

Net als de pijn wat heftiger is geworden en ik best wat steun kan gebruiken, komt Sebas naar beneden. Het is dan 2 uur, half drie. We bellen het ziekenhuis om te informeren wat ze met ons willen. We mogen komen. Ik twijfel. Het is nu nog te doen en ik wil zo lang mogelijk thuis blijven. Maar mijn moeder moet gebeld worden voor Maria en die doet er een uur over om bij ons te komen. Ik denk dat we nog kunnen wachten, Sebas vindt van niet.
Om 3 uur bel ik mijn moeder en in het korte gesprekje heb ik zelfs een wee. Ze is er over een uur.

Vier uur: ze is er. Godzijdank. De weeën zijn behoorlijk pijnlijk en komen elke 3-4 minuten. We vertrekken vlug. Ik zit op de achterbank van de auto, met mijn kop in de kattenbak, hangend over de achterbank. Een auto achter ons schijnt me in het gezicht. Leuk beeld, denk ik nog.
Om kwart over vier zijn we in het ziekenhuis en vang ik puffend de weeën op. Toucheren: 3 centimeter. Niet veel, niet echt weinig, maar toch vind ik het jammer. Ze komen al zo snel en zijn zo pijnlijk!
Ik lig op mijn zij in bed, ga even onder de douche. En steeds heb ik Sebas hard nodig. Hij belandt zelf ook half onder de douche, omdat ik van hem verlang dat ie met zijn volle gewicht op mijn onderrug gaat hangen, maar ik tegelijkertijd die onderrug onder de warme straal hou. Het duwen helpt een beetje. Verder sta ik, een beetje door mijn knieën gezakt, te wiegen, puffen en huilen.
Om 5 uur, een uur na de vorige keer, toucheert de vlos weer. 4 centimeter. Het schiet niet heel erg op. Ik vind het rot. Ze breekt mijn vliezen en we gaan door met de weeën die om de 2-3 minuten komen.

Ertussendoor:
"Ik ben echt niet zo'n aansteller met pijn, maar het doet nu echt zóveel pijn..."
"Gaan jullie voelen of ik al meer ontsluiting heb? Alsjeblieft?"
"Ik vind jullie echt lief en aardig, hoor, echt! Ik heb gewoon pijn, daarom doe ik zo".
"Moet ik het anders doen? Doe ik het wel goed?"

"Lieve schat, natuurlijk heb je gewoon echt veel pijn en stel je je niet aan. Soms heb je gewoon weeën die heel zwaar zijn en heel snel komen, maar die niet zo effectief en snel voor ontsluiting zorgen. Je doet het hartstikke goed! Moet je zien hoe je puft, je doet het super!"

Lieve steun van de verpleegkundige. En ook van de vlos en Sebas natuurlijk.
Ik jammer af en toe, maar al vrij snel ben ik stil tussen de weeën door. Ik concentreer me op het ademen. De weeën worden nog sterker. Knijpend in Sebastiaans arm sla ik me erdoorheen. Soms kijkt hij even naar de CTG en niet naar mij, precies op het moment dat ik zijn handen weer wil grijpen. Die fractie van een seconde ben ik bang en geirriteerd tegelijk. Ik heb je zo nodig!!!

Ik voel dat ik twee dingen kan doen (behalve doodgaan dan, da's optie 3). Of ik blijf een beetje "boven" de weeën, door het puffen, óf ik laat de wee heel diep komen. Dan voel ik het helemaal onderin, een soort zeurende beweging naar beneden. Ik besluit die laatste weg te volgen. De pijnlijkste, maar meest effectieve, zegt mijn lijf.

Dan gaat het hard. Om 6 uur (dus weer een uur later), heb ik 7 centimeter ontsluiting. Ik wil dat het nog sneller gaat. Ik bedenk dat ik bezig ben onze baby op de wereld te zetten. Dat het daarom gaat. Dat dit de enige en laatste keer gaat zijn. Ik hou vol.

Persdrang! "Poepen!", roep ik beschaamd. Ik poep helemaal niet, maar kan de persdrang alleen maar zo omschrijven. Alles gaat hard nu, heel hard. Veel weeën, veel pijn, veel bijna de controle verliezen en veel persdrang.
De vlos ziet het en toucheert weer. Het is kwart over zeven in de ochtend en ik heb volledige ontsluiting. Wat een verademing! De vlos voegt er heel simpel aan toe dat ik dus mee mag gaan persen. Wordt dat echt tegen mij gezegd? Ga ik nu werkelijk een baby eruit persen, zomaar? Blijkbaar.

Ze vertellen me wat me te doen staat en ik doe wat ze zeggen. Benen pakken, hap lucht, kin op de borst en persen! Ik voel niet meer of mijn lijf nog meewerkt. Maar ik pers. Ik pers. Ik pers.
En verhip, ik doe het niet onaardig. Krijg van alle kanten complimenten, heel grappig. De vlos vertelt dat de baby het niet zo leuk vindt, zijn hartslag daalt. Het moet snel gaan, dus wordt de arts-assistent opgepiept voor een vacuüm. Ik pers intussen door en dat gaat goed. "Als je zo doorgaat, is de vacuüm misschien niet nodig!"

Weer sta ik op een punt waarop ik kan kiezen. Zo voelt het. Of ik pers, zoals ik denk dat persen gaat. Gewoon persen. Óf ik pers zo gigantisch hard, hou niks tegen, duw zo hard dat ik totaal geen controle meer ga hebben over de effecten op mijn hele lijf. Ik zal dan openscheuren, exploderen, de boel aan flarden persen. Ik voel dat dat ook is wat ik moet doen. Optie 2. Ik doe het. Aaaaah!!!

Het gaat heel vlug nu. De verpleegkundige heeft het over een Sturtgeburtz, een heel snelle bevalling. Ik zie een schaar (oh ja, dat wist ik, ze hadden me net verdoofd), de verpleegkundige zegt dat ze gaat meeduwen en terwijl ik optie-2-pers, hoor ik: "Kijk maar! Kijk eens, kijk eens tussen je benen! Pak je kindje maar, pak maar aan!"

Ik zie een hoofdje, een beetje een punthoofdje en pak een bloederig kindje aan. De baby is er!
Ik vraag vlug aan Sebas wat het is. Hij kijkt even goed en zegt: "Een jongen!" Hij huilt. En hij ook. Ik ben raar nuchter en blij. Een zoon, echt waar, een jommetje! Trots vertel ik hoe hij heet. Storm.

De mensen lachen. Na zo'n stortbevalling en weeënstorm is de naam ook grappig. En mooi. En goed. En helemaal van ons. Voor ons. Ons zoontje, Storm.

2 september 2006, 7.39 u.
We zitten niet aan een verjaardagsontbijt voor Maria, thuis, tussen cadeaus. Nee, we kijken naar onze kersverse zoon en eten vandaag beschuit met blauwe muisjes. Heel speciaal, heel leuk. De kinderen zijn jarig, hoor ik mezelf al zeggen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Sugar op 14-09-2006 10:54:55 ]

Prachtig Sugar! ik hoop dat het bij mij ook zo kan gaan.

wow, mooi verhaal Sugar!! echt prachtig!!
Kozakken, die van jou ook! Echt zooo mooi.. kon het niet droog houden

Oh Sugar. Wat een bevalling toch! En zo mooi omschreven!
(Ook hier lees ik zo prachtig terug wat Sebas allemaal betekent heeft En dat douchemoment. Oh, ik kan het me zo voorstellen )
En daadwerkelijk telkens die keuzemomenten en dan toch maar gaan voor de zware keuze..