OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Cattie wat heb jij het goed gedaan!!! Je bent door blijven gaan en het is gelukt! Je hebt een pracht van een zoon! Idd er over blijven praten en vooral met de gyn over een paar weken. Gooi alle vragen die je tegen komt op papier en vraag ze.
En je mag echt super trots zijn op jezelf!!!
En je mag echt super trots zijn op jezelf!!!
CM, waarom moest je tijdens het persen nog naar een andere kamer? Verder wel een knappe bevalling zeg! Respect! En ook cattie respect! Waren we je bijna kwijt ook nog Gelukkig loopt het allemaal af als een sprookje!
Gelukkig loopt het allemaal af als een sprookje! 
Iedere golf van de zee,
Die wild op het strand wordt gesmeten,
Brengt wel iets moois voor je mee.
Wat heb jij van de zee gekregen?
Die wild op het strand wordt gesmeten,
Brengt wel iets moois voor je mee.
Wat heb jij van de zee gekregen?
Cattie, zoveel spanning al tijdens je zwangerschap en dan ook nog zo'n zware bevalling er achter aan. Meid, wat heb ik met je te doen zeg.
Des te meer reden om ontzettend trots op jezelf en Ive te zijn. En jullie genieten nu echt van elkaar, dus blijf praten idd om al je emoties een plekje te geven.
Des te meer reden om ontzettend trots op jezelf en Ive te zijn. En jullie genieten nu echt van elkaar, dus blijf praten idd om al je emoties een plekje te geven.
Als je niet lacht, ben je dood.
Crazymoon, dat klinkt echt als een bevalling zoals meerdere hem wensen denk ik.
Cattie. die van jou klinkt heel heftig zeg. Jeetje. Praten over wat er gebeurd is met de gyn kan iig al een heel stuk helpen.
Cattie. die van jou klinkt heel heftig zeg. Jeetje. Praten over wat er gebeurd is met de gyn kan iig al een heel stuk helpen.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
oh cattie, wat heftig en eng, die arme man van je zal hier ook wel wat nazorg voor kunnen gebruiken.
crazymoon, mooi! wel erg rot dat je nog naar een andere kamer moest zo op 't laatst zeg.
crazymoon, mooi! wel erg rot dat je nog naar een andere kamer moest zo op 't laatst zeg.
ik lag nog op ons eigen bed, en in onze slaapkamer was niet genoeg ruimte om naast het bed te staan. Ik moest dus verhuizen naar de kamer waar het kraambed stond.
verder ga ik straks de verloskundige bellen voor een afspraak en dan gelijk even vragen over mn stuitje
verder ga ik straks de verloskundige bellen voor een afspraak en dan gelijk even vragen over mn stuitje
Na, de verhalen van Cattie en CM te hebben gelezen (goed gedaan meiden!!), komt nu mijn verhaal:
Op vrijdag 7 juli om half vijf ’s ochtends werd ik wakker. Ik voelde wat krampjes die mij deden denken aan menstruatiekrampen. Of in elk geval, de krampen die menstruatie altijd aankondigen bij mij. In mijn achterhoofd ging wel even een lichtje op dat ze dat bij gym ook hadden gezegd. Lichte menstruatieachtige krampen die niet aanhielden, maar kwamen en gingen.
Ik ging even naar de wc en sliep daarna weer in.
Acht uur werd ik weer wakker met wat heftigere krampen. Vanaf dat moment heb ik nog maar half geslapen en om negen uur was ik wakker. Ik ben toen even naar beneden gegaan om wat te eten. Twee beschuitjes met pindakaas en een glas limonade waren mijn ontbijtje. Ik vertelde mijn schoonmoeder over de krampen, die keek enigszins met een grijns naar me op. Ikzelf zocht er eigenlijk weinig achter en zei dat ook tegen haar. Vooral omdat ik wel eerder wat gerommel had gehad de afgelopen weken. Dus ik voegde dit detail ook bij het zogeheten ‘gerommel’.
Ik besloot weer naar boven te gaan en de computer aan te zetten. Dan kon ik even op het forum mijn ervaring delen. Ik postte wat ik had gevoeld en las de reacties van jullie..
Er werd ook gepraat over andere dingen zoals gewoonlijk en ik was al gauw weer gezellig bezig. En toch was ik niet helemaal gerust. Ik nam mezelf voor het in de gaten te houden en eventueel de huisarts nog te bellen.
Tussendoor moest ik aanzienlijk vaak plassen, steeds een grote plas. En ik dacht: .. het lichaam leegt zich in zekere mate voordat de boel start...
Maar ik onderdrukte dat opgewonden gevoel weer. Echter, even later, ging ik weer naar de wc en had een flinke plas gedaan. Ik liep terug de trap op. Stap-stap-stap..- floep!….’floep?’
Het was niet veel, dat bleek toen ik terug op de wc was, maar ik had wat vocht verloren. En niet alleen vocht, ook wat slijm. Gewoon wit slierterig slijm. Daar was de adrenaline weer!! Help, begint het al?
Ik trok door en liep terug naar boven. Edwin was intussen ook ontwaakt en ik vertelde niet al te zenuwachtig wat er was gebeurd. Edwin keek een beetej onzeker en had, volgens mij, zoiets van: ‘loopt wel los.’ ( Goede woordkeus, hihi! )
Dit incident herhaalde zich een aantal keer en de krampjes kwamen en gingen, maar ze waren niet zwaar en kwamen al zeker niet met regelmaat.
Toen ik op een gegeven moment bruinachtige propjes in het toilet zag, moest ik meteen aan de slijmprop denken. Wat gespannen kwam ik weer boven en deelde mijn zorg weer met Edwin. Ik vroeg het ook hier op het forum en sloeg bij de antwoorden aan het twijfelen...
Ik besloot toch maar de huisarts te bellen en verslag te doen. Die hoorde mijn verhaal aan en vroeg wat ik precies had gezien. Hij sprak met me af dat ik om tien voor drie nog eens zou bellen omdat hij om half vier waarschijnlijk nog wel een gaatje had. Als het in de tussentijd nog meer zou veranderen, mocht ik uiteraard ook bellen.
De krampen hielden de hele dag een beetje aan en om half vier mocht ik bij de huisarts komen. Die controleerde mijn buik en hartslag en bloeddruk. Hij vroeg wat ik precies had gezien en wat ik voelde. Toen deed hij een varentest, met een plaatje kijken of er echt vruchtwaterverlies is. De test was negatief, hij kon er niets uit opmaken. Toch wilde hij wel alvast het Rijnland ziekenhuis op de hoogte stellen van de situatie. Zodat, als het in het weekend zover zou komen, ze voorbereid zouden zijn. Maar eenmaal aan de telefoon met Flip van Leeuwen, de gyneacoloog, bleek dat ze mij in het ziekenhuis even wilden zien. Dan kon ik meteen in het systeem worden gezet.
Dus tussen vijf en half zes moesten wij daar zijn.
We gingen om half vijf de deur uit en vertelden mijn schoonmoeder Suze wat we gingen doen en dat we waarschijnlijk snel weer terug waren omdat het waarschijnlijk toch niets zou zijn.
Onderweg kwamen we in de file en eenmaal daar konden we de afdeling niet goed vinden. De balie was namelijk een beetje verstopt dieper in de gang.
We namen plaats in verloskamer 6 en toen kwam uiteindelijk een verpleegkundige ons helpen. Dokter Flip was bezet. Ik werd aan de CTG gekoppeld om het hartslag en eventuele weeënactiviteit te registreren. Dat duurde een half uur lang. Daarna mochten we in de restauratie wat gaan eten. Ik nam dapper frietjes met pindasaus en een kaassoufle. Eenmaal een aantal happen door mijn keel, wist ik dat niet ik niet ver ging komen. Ik werd al misselijk bij de gedachte aan het voortzetten van de maaltijd..
Ondertussen werden de krampen vervelender en rond kwart over zes liep ik richting toilet en voelde dat ik onderweg weer wat vocht en slijm verloor. Ik nam me voor om dat te melden bij de dokter en het inlegkruisje af te geven.
Daarna gingen we weer naar boven om daar te wachten op de dokter. De arts die uiteindelijk kwam, was niet dokter Flip, maar Sylvia Mennink, een arts-assistent. Ze was erg aardig en nam mijn inlegkruisje mee naar het lab om te onderzoeken. Nadat ze ook eerst met een eendenbek (Auwww!!!) nog een monstertje had genomen.
Ze kwam terug met een niet al te duidelijke boodschap.
Het zou vruchtwater kunnen zijn, maar dat weten we niet zeker. Dus houden we je een nachtje hier ter observatie.
Een beetje stom van verbazing drong het tot ons door en ook dat ik de nacht alleen zou doorbrengen, zonder Edwin. Dat was niet zo’n leuk vooruitzicht, maar er viel niets aan te doen. Ik werd geregistreerd en later na nog een CTG-scan, naar mijn kamer gebracht. Ik had daar een bed met automatische bediening voor rugsteun enzo en een nachtkastje voor mijn spullen en een kan water, waarmee ik mijzelf later nog volledig nat gooide.
Daar lagen twee andere zwangeren: Amlor (geloof ik?) en Sabrina. Amlor lag daar al anderhalve week met benauwdheidverschijnselen en zou de volgende dag naar huis mogen. Sabrina was net de avond ervoor opgenomen met vroegtijdige weeën/krampen in de zwangerschap. Ze droeg een tweeling en was op 30 weken.
Beide meiden waren erg aardig en geïnteresseerd.
Toen Edwin eenmaal naar huis was, heb ik mijn moeder gebeld om haar op de hoogte te brengen. Aan de telefoon kwamen wel wat emoties omhoog. Ik voelde mij namelijk alleen, zo zonder mijn lieve Edwin erbij. Alsof ik het helemaal alleen moest rooien. Sabrina zei even later dat zij dat gevoel herkende en ook ervaarde. We kletsten met zijn drieën over de zwangerschap, de kwaaltjes, de leuke dingen eraan, de vreetbuien. Langzaamaan kwam er meer heftigheid in de krampen en ze kwamen ook om de tien á acht minuten. Ik heb toen op aanraden van Sabrina op de bel gedrukt om een verpleegkundige te verwittigen. Die heeft mij weer aan de CTG gelegd en we registreerden voor het eerst echte krampen/weeën. Zij deed het af met ‘krampjes’ en wenste me even later een goede nachtrust.
Ik op mijn beurt trachtte in slaap te komen. Echter, de ‘krampjes’ werden steeds heviger en vanaf elf uur begon het enigszins ondraaglijk te worden. Om kwart voor twaalf moest ik overgeven, het weinige dat ik gegeten had, kwam eruit. Ik verloor ook sinds de eendenbek druppels bloed, maar de oorzaak is dan niet te achterhalen. Was het bloedverlies bij het naderen van de bevalling of een inwendig wondje van de eendenbek?
Op een gegeven moment stond Amlor achter me en vroeg of zij voor mij op de bel moest drukken. Ik knikte van ja en even later kwam een verpleegkundige. Ik deed mijn verhaal en zij nam me mee naar een kamertje in de gang. Daar kreeg ik een glas water en mocht ik zittend de weeën gaan opnemen. Ik weet nog precies de tijden die tussen de weeën zaten: 4-4-4-3-4-5-3-3-4-4.
De verpleegkundige vond dat het tijd was om naar een verloskamer te gaan. Ik had mij intussen al overgegeven aan het onontkoombare feit dat ik binnen 24 uur zou gaan bevallen. Dus ik pakte mijn tas en stond even later voor de deur van verloskamer 2. Mijn tas in de hoek van de kamer, ik op het bed met een bel naast het bed, belde ik, na een half uurtje te hebben gezucht, Edwin op.
‘Heb ik je wakker gebeld?’( stomme vraag, het was iets van half twee.. ) ‘Mjah.’, klonk het. Ik vroeg hem of hij wilde komen omdat ik inmiddels op de verloskamer was beland en de weeën ‘toch wel een beetje zeg maar een soort van begonnen’ waren… Ik kreeg de indruk dat het, naast zijn slaperigheid, even moest doordringen. ( natuurlijk, ‘t is ook niet niks!!! )
Hij beloofde dat hij zou komen. Hij ging naar beneden en Suze vroeg slaperig wie er had gebeld. Waarop Edwin antwoordde: ‘wie denk je, mam?’
Goed en wel.. hij arriveerde en kon eerst de goede parkeerplaats voor ’s nachts niet vinden. Ik wist ook niet hoe of wat, dus ik sleepte mijn zuchtende en piepende zelf naar de gang en gaf mijn mobiel aan Sylvia. Zij hielp hem verder en om kwart over twee was hij er.
Vanaf dat moment was het een kwestie van weeën wegzuchten en me concentreren op het ontspannen. Edwin stond me geweldig bij, hij had heel lief aan cd’tjes gedacht. We zetten Pole op, heel toepasselijke muziek bleek dat. Een soort baarmoedergeluiden. En Edwin masseerde mijn rug en oefende tegendruk uit om mijn rugweeën een beetje op te vangen. Heel fijn was dat! Hij hield me ook aan de gang toen het zwaarder begon te worden. En Sylvia en Helma
( verpleegkundige) moedigden me aan door me er steeds op te wijzen dat ik het geweldig deed en dat het al best snel was gegaan qua ontsluiting.
Om drie uur had ik ongeveer 4 á 5 cm ontsluiting. Om half vijf was dat 7 á 8 cm.
Tussen vijf en zes uur heb ik voor de laatste cm hevige stevige oerweeën weg gepuft. Dat was erg zwaar! Ik liet af en toe wat oerkreten ontsnappen, zodat de kracht van de wee een beetje afnam. Edwin heeft me zo goed gesteund. Telkens als ik het wilde opgeven of riep ‘ik kan het niet meer’ en in huilen wilde uitbarsten, zei hij: ‘Jawel, je kunt het. Ga door!’ En maar kneden in mijn stuitje…
Ondertussen had ik al meerdere keren overgegeven in een bakje en mijn benen trilden alsof ik het ijskoud had. Maar dat was uiteraard de inspanning. Golf na golf kwamen de weeën…
… en toen, toen was het tijd. Zes uur, ik mocht gaan persen. Ik had volledige ontsluiting…. ‘Echt waar? Ja? Mag het?’ Het bed werd verbouwd en ik kreeg instructies over hoe ik moest persen. Naar beneden, proberen geluidloos te persen, niet op je hoofd persen, probeer drie keer een hap lucht te nemen per wee. Vasthouden, die wee.
De tijd was er, ik mocht eindelijk na die slepende nacht. ‘Persen, goedzo! Maak hem lang, maak hem lang!’
Het duurde maar en het duurde maar.. ik werd een beetje wanhopig. Het hoofdje kwam ook maar niet in zicht. Zou ‘ie dan bij mij blijven zitten?
Om half zeven kreeg ik een wee -opwekkend middel toegediend, want er zaten lange pauzes tussen de weeën. Dat een half uur geprobeerd te hebben, probeerden we een baarkruk om het met de zwaartekracht te proberen. Ging ook niet. Ik hing ondertussen uitgeput over de baarkruk, terwijl Edwin me vasthield en steunde.
Toen kwam dokter Flip binnen en riep nonchalant: ‘Oh, nou dat hebben we zo voor elkaar. Die hebben we er zó uit!’
Ik kreeg nog wat extra hulp van de tang en drie weeën, wat getrek en gepers later…. Lag daar ineens Kendahl Ro op mijn buik. Aan Edwin werd gevraagd of hij de navelstreng wilde doorknippen, maar dat hoefde voor hem niet.
Dus deed ik het. Daarna werd ons kindje helemaal nagekeken of alles in orde was.. en toen.. mocht hij aan de borst en hij dronk en dronk…
En toen zei Sylvia: 'ik ga je even hechten.' Dus ik: 'oh, ben ik dan ingescheurd?' 'Nee, je hebt een knip gehad.'
Had ik dus echt niet in de gaten, hoor! Volgens Edwin ben ik ook verdoofd op het moment dat ze de tang gingen gebruiken. Dus misschien deed het laatste stukje voor mij wat minder pijn dan voor anderen.
En ja meiden... ook ík was bont en blauw onderaan na de bevalling.
Gelukkig ben ik inmiddels alweer een beetje op de been.
Paps klust in ons nieuwe huis, zodat we er zo snel mogelijk in kunnen!
Kendahl doet het allemaal prima. De kraamhulp en de huisarts waren zeer tevree
Het is dan ook een prachtig kereltje...
Op vrijdag 7 juli om half vijf ’s ochtends werd ik wakker. Ik voelde wat krampjes die mij deden denken aan menstruatiekrampen. Of in elk geval, de krampen die menstruatie altijd aankondigen bij mij. In mijn achterhoofd ging wel even een lichtje op dat ze dat bij gym ook hadden gezegd. Lichte menstruatieachtige krampen die niet aanhielden, maar kwamen en gingen.
Ik ging even naar de wc en sliep daarna weer in.
Acht uur werd ik weer wakker met wat heftigere krampen. Vanaf dat moment heb ik nog maar half geslapen en om negen uur was ik wakker. Ik ben toen even naar beneden gegaan om wat te eten. Twee beschuitjes met pindakaas en een glas limonade waren mijn ontbijtje. Ik vertelde mijn schoonmoeder over de krampen, die keek enigszins met een grijns naar me op. Ikzelf zocht er eigenlijk weinig achter en zei dat ook tegen haar. Vooral omdat ik wel eerder wat gerommel had gehad de afgelopen weken. Dus ik voegde dit detail ook bij het zogeheten ‘gerommel’.
Ik besloot weer naar boven te gaan en de computer aan te zetten. Dan kon ik even op het forum mijn ervaring delen. Ik postte wat ik had gevoeld en las de reacties van jullie..
Er werd ook gepraat over andere dingen zoals gewoonlijk en ik was al gauw weer gezellig bezig. En toch was ik niet helemaal gerust. Ik nam mezelf voor het in de gaten te houden en eventueel de huisarts nog te bellen.
Tussendoor moest ik aanzienlijk vaak plassen, steeds een grote plas. En ik dacht: .. het lichaam leegt zich in zekere mate voordat de boel start...
Maar ik onderdrukte dat opgewonden gevoel weer. Echter, even later, ging ik weer naar de wc en had een flinke plas gedaan. Ik liep terug de trap op. Stap-stap-stap..- floep!….’floep?’
Het was niet veel, dat bleek toen ik terug op de wc was, maar ik had wat vocht verloren. En niet alleen vocht, ook wat slijm. Gewoon wit slierterig slijm. Daar was de adrenaline weer!! Help, begint het al?
Ik trok door en liep terug naar boven. Edwin was intussen ook ontwaakt en ik vertelde niet al te zenuwachtig wat er was gebeurd. Edwin keek een beetej onzeker en had, volgens mij, zoiets van: ‘loopt wel los.’ ( Goede woordkeus, hihi! )
Dit incident herhaalde zich een aantal keer en de krampjes kwamen en gingen, maar ze waren niet zwaar en kwamen al zeker niet met regelmaat.
Toen ik op een gegeven moment bruinachtige propjes in het toilet zag, moest ik meteen aan de slijmprop denken. Wat gespannen kwam ik weer boven en deelde mijn zorg weer met Edwin. Ik vroeg het ook hier op het forum en sloeg bij de antwoorden aan het twijfelen...
Ik besloot toch maar de huisarts te bellen en verslag te doen. Die hoorde mijn verhaal aan en vroeg wat ik precies had gezien. Hij sprak met me af dat ik om tien voor drie nog eens zou bellen omdat hij om half vier waarschijnlijk nog wel een gaatje had. Als het in de tussentijd nog meer zou veranderen, mocht ik uiteraard ook bellen.
De krampen hielden de hele dag een beetje aan en om half vier mocht ik bij de huisarts komen. Die controleerde mijn buik en hartslag en bloeddruk. Hij vroeg wat ik precies had gezien en wat ik voelde. Toen deed hij een varentest, met een plaatje kijken of er echt vruchtwaterverlies is. De test was negatief, hij kon er niets uit opmaken. Toch wilde hij wel alvast het Rijnland ziekenhuis op de hoogte stellen van de situatie. Zodat, als het in het weekend zover zou komen, ze voorbereid zouden zijn. Maar eenmaal aan de telefoon met Flip van Leeuwen, de gyneacoloog, bleek dat ze mij in het ziekenhuis even wilden zien. Dan kon ik meteen in het systeem worden gezet.
Dus tussen vijf en half zes moesten wij daar zijn.
We gingen om half vijf de deur uit en vertelden mijn schoonmoeder Suze wat we gingen doen en dat we waarschijnlijk snel weer terug waren omdat het waarschijnlijk toch niets zou zijn.
Onderweg kwamen we in de file en eenmaal daar konden we de afdeling niet goed vinden. De balie was namelijk een beetje verstopt dieper in de gang.
We namen plaats in verloskamer 6 en toen kwam uiteindelijk een verpleegkundige ons helpen. Dokter Flip was bezet. Ik werd aan de CTG gekoppeld om het hartslag en eventuele weeënactiviteit te registreren. Dat duurde een half uur lang. Daarna mochten we in de restauratie wat gaan eten. Ik nam dapper frietjes met pindasaus en een kaassoufle. Eenmaal een aantal happen door mijn keel, wist ik dat niet ik niet ver ging komen. Ik werd al misselijk bij de gedachte aan het voortzetten van de maaltijd..
Ondertussen werden de krampen vervelender en rond kwart over zes liep ik richting toilet en voelde dat ik onderweg weer wat vocht en slijm verloor. Ik nam me voor om dat te melden bij de dokter en het inlegkruisje af te geven.
Daarna gingen we weer naar boven om daar te wachten op de dokter. De arts die uiteindelijk kwam, was niet dokter Flip, maar Sylvia Mennink, een arts-assistent. Ze was erg aardig en nam mijn inlegkruisje mee naar het lab om te onderzoeken. Nadat ze ook eerst met een eendenbek (Auwww!!!) nog een monstertje had genomen.
Ze kwam terug met een niet al te duidelijke boodschap.
Het zou vruchtwater kunnen zijn, maar dat weten we niet zeker. Dus houden we je een nachtje hier ter observatie.
Een beetje stom van verbazing drong het tot ons door en ook dat ik de nacht alleen zou doorbrengen, zonder Edwin. Dat was niet zo’n leuk vooruitzicht, maar er viel niets aan te doen. Ik werd geregistreerd en later na nog een CTG-scan, naar mijn kamer gebracht. Ik had daar een bed met automatische bediening voor rugsteun enzo en een nachtkastje voor mijn spullen en een kan water, waarmee ik mijzelf later nog volledig nat gooide.
Daar lagen twee andere zwangeren: Amlor (geloof ik?) en Sabrina. Amlor lag daar al anderhalve week met benauwdheidverschijnselen en zou de volgende dag naar huis mogen. Sabrina was net de avond ervoor opgenomen met vroegtijdige weeën/krampen in de zwangerschap. Ze droeg een tweeling en was op 30 weken.
Beide meiden waren erg aardig en geïnteresseerd.
Toen Edwin eenmaal naar huis was, heb ik mijn moeder gebeld om haar op de hoogte te brengen. Aan de telefoon kwamen wel wat emoties omhoog. Ik voelde mij namelijk alleen, zo zonder mijn lieve Edwin erbij. Alsof ik het helemaal alleen moest rooien. Sabrina zei even later dat zij dat gevoel herkende en ook ervaarde. We kletsten met zijn drieën over de zwangerschap, de kwaaltjes, de leuke dingen eraan, de vreetbuien. Langzaamaan kwam er meer heftigheid in de krampen en ze kwamen ook om de tien á acht minuten. Ik heb toen op aanraden van Sabrina op de bel gedrukt om een verpleegkundige te verwittigen. Die heeft mij weer aan de CTG gelegd en we registreerden voor het eerst echte krampen/weeën. Zij deed het af met ‘krampjes’ en wenste me even later een goede nachtrust.
Ik op mijn beurt trachtte in slaap te komen. Echter, de ‘krampjes’ werden steeds heviger en vanaf elf uur begon het enigszins ondraaglijk te worden. Om kwart voor twaalf moest ik overgeven, het weinige dat ik gegeten had, kwam eruit. Ik verloor ook sinds de eendenbek druppels bloed, maar de oorzaak is dan niet te achterhalen. Was het bloedverlies bij het naderen van de bevalling of een inwendig wondje van de eendenbek?
Op een gegeven moment stond Amlor achter me en vroeg of zij voor mij op de bel moest drukken. Ik knikte van ja en even later kwam een verpleegkundige. Ik deed mijn verhaal en zij nam me mee naar een kamertje in de gang. Daar kreeg ik een glas water en mocht ik zittend de weeën gaan opnemen. Ik weet nog precies de tijden die tussen de weeën zaten: 4-4-4-3-4-5-3-3-4-4.
De verpleegkundige vond dat het tijd was om naar een verloskamer te gaan. Ik had mij intussen al overgegeven aan het onontkoombare feit dat ik binnen 24 uur zou gaan bevallen. Dus ik pakte mijn tas en stond even later voor de deur van verloskamer 2. Mijn tas in de hoek van de kamer, ik op het bed met een bel naast het bed, belde ik, na een half uurtje te hebben gezucht, Edwin op.
‘Heb ik je wakker gebeld?’( stomme vraag, het was iets van half twee.. ) ‘Mjah.’, klonk het. Ik vroeg hem of hij wilde komen omdat ik inmiddels op de verloskamer was beland en de weeën ‘toch wel een beetje zeg maar een soort van begonnen’ waren… Ik kreeg de indruk dat het, naast zijn slaperigheid, even moest doordringen. ( natuurlijk, ‘t is ook niet niks!!! )
Hij beloofde dat hij zou komen. Hij ging naar beneden en Suze vroeg slaperig wie er had gebeld. Waarop Edwin antwoordde: ‘wie denk je, mam?’
Goed en wel.. hij arriveerde en kon eerst de goede parkeerplaats voor ’s nachts niet vinden. Ik wist ook niet hoe of wat, dus ik sleepte mijn zuchtende en piepende zelf naar de gang en gaf mijn mobiel aan Sylvia. Zij hielp hem verder en om kwart over twee was hij er.
Vanaf dat moment was het een kwestie van weeën wegzuchten en me concentreren op het ontspannen. Edwin stond me geweldig bij, hij had heel lief aan cd’tjes gedacht. We zetten Pole op, heel toepasselijke muziek bleek dat. Een soort baarmoedergeluiden. En Edwin masseerde mijn rug en oefende tegendruk uit om mijn rugweeën een beetje op te vangen. Heel fijn was dat! Hij hield me ook aan de gang toen het zwaarder begon te worden. En Sylvia en Helma
( verpleegkundige) moedigden me aan door me er steeds op te wijzen dat ik het geweldig deed en dat het al best snel was gegaan qua ontsluiting.
Om drie uur had ik ongeveer 4 á 5 cm ontsluiting. Om half vijf was dat 7 á 8 cm.
Tussen vijf en zes uur heb ik voor de laatste cm hevige stevige oerweeën weg gepuft. Dat was erg zwaar! Ik liet af en toe wat oerkreten ontsnappen, zodat de kracht van de wee een beetje afnam. Edwin heeft me zo goed gesteund. Telkens als ik het wilde opgeven of riep ‘ik kan het niet meer’ en in huilen wilde uitbarsten, zei hij: ‘Jawel, je kunt het. Ga door!’ En maar kneden in mijn stuitje…
Ondertussen had ik al meerdere keren overgegeven in een bakje en mijn benen trilden alsof ik het ijskoud had. Maar dat was uiteraard de inspanning. Golf na golf kwamen de weeën…
… en toen, toen was het tijd. Zes uur, ik mocht gaan persen. Ik had volledige ontsluiting…. ‘Echt waar? Ja? Mag het?’ Het bed werd verbouwd en ik kreeg instructies over hoe ik moest persen. Naar beneden, proberen geluidloos te persen, niet op je hoofd persen, probeer drie keer een hap lucht te nemen per wee. Vasthouden, die wee.
De tijd was er, ik mocht eindelijk na die slepende nacht. ‘Persen, goedzo! Maak hem lang, maak hem lang!’
Het duurde maar en het duurde maar.. ik werd een beetje wanhopig. Het hoofdje kwam ook maar niet in zicht. Zou ‘ie dan bij mij blijven zitten?
Om half zeven kreeg ik een wee -opwekkend middel toegediend, want er zaten lange pauzes tussen de weeën. Dat een half uur geprobeerd te hebben, probeerden we een baarkruk om het met de zwaartekracht te proberen. Ging ook niet. Ik hing ondertussen uitgeput over de baarkruk, terwijl Edwin me vasthield en steunde.
Toen kwam dokter Flip binnen en riep nonchalant: ‘Oh, nou dat hebben we zo voor elkaar. Die hebben we er zó uit!’
Ik kreeg nog wat extra hulp van de tang en drie weeën, wat getrek en gepers later…. Lag daar ineens Kendahl Ro op mijn buik. Aan Edwin werd gevraagd of hij de navelstreng wilde doorknippen, maar dat hoefde voor hem niet.
Dus deed ik het. Daarna werd ons kindje helemaal nagekeken of alles in orde was.. en toen.. mocht hij aan de borst en hij dronk en dronk…
En toen zei Sylvia: 'ik ga je even hechten.' Dus ik: 'oh, ben ik dan ingescheurd?' 'Nee, je hebt een knip gehad.'
Had ik dus echt niet in de gaten, hoor! Volgens Edwin ben ik ook verdoofd op het moment dat ze de tang gingen gebruiken. Dus misschien deed het laatste stukje voor mij wat minder pijn dan voor anderen.
En ja meiden... ook ík was bont en blauw onderaan na de bevalling.
Gelukkig ben ik inmiddels alweer een beetje op de been.
Paps klust in ons nieuwe huis, zodat we er zo snel mogelijk in kunnen!
Kendahl doet het allemaal prima. De kraamhulp en de huisarts waren zeer tevree
Het is dan ook een prachtig kereltje...
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
goed gedaan meid!!
mooi verhaal
ik zag laatst btw dat wij dezelfde leeftijd hebben! wat leuk!
mooi verhaal
ik zag laatst btw dat wij dezelfde leeftijd hebben! wat leuk!
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Jeetje wat een ervaring!
Ok, dan moet ik het nu toch maar vragen. Wat is een knip?
Ok, dan moet ik het nu toch maar vragen. Wat is een knip?
C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
om alle kanten uitscheuren te voorkomen (zo ver is het niet naar de anus namelijk)
een knip is beter dan een scheur
een knip is beter dan een scheur
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Ok, ok! ik weet genoeg!
ff checkuh
ff checkuh
C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.C.M.O.N.
Wat een mooie verhalen allemaal zeg. Ik zit nu oude topics door te lezen (selectief natuurlijk vooral wat goed ging, dat wel ) en uit alle bevallingen stukjes te zoeken zoals ik het ook wel wil. Jammer dat je niet kunt kiezen, maar wel super om te lezen hoe het kan gaan.
) en uit alle bevallingen stukjes te zoeken zoals ik het ook wel wil. Jammer dat je niet kunt kiezen, maar wel super om te lezen hoe het kan gaan.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Zal ik dan ook maar even?
22 juni 2006, 5 uur 's morgens...
Ik wordt wakeer met een hee ik verlies vocht gevoel.. Maar t inleglapje is superabsorberend en ik kan er niets uit opmaken... Slapen maar weer....
Ja 10 minuten later weer een "plonsgevoel"
Ow jee.... Het is gewoon echt uhm... een beetje begonnen zeg maar!!
Van slapen komt niet veel meer, maar ik laat de aanstaande papa nog maar even slapen.
Rond een uur of 7 maak ik mn oudste twee monsters wakker want ze moeten naar school... Ik ga met ze mee met de bus, want we "logeren" op dat moment bij vriendlief op zn flat....
Met een opgevouwen klein handdoekje tussen mn benen en een erg warme lange jas om t een en ander te verbergen zit ik even later in de bus...
Eenmaal alleen thuis begin ik t toch allemaal wel spannend te vinden...
En ik besluit om de tijd te doden maar even boodschapjes te gaan doen....
Rond een uur of 10 bel ik vriendlief op dat ie maar met miniman op zn gemakje naar mij moet komen want er heeft er 1 besloten dat het vandaag of morgen zn verjaardag gaat worden...
Ja.... Dat denk je al een paar dagen is zijn commentaar....
Maar nu weet ik het zeker zeg ik...
Hoezo dan...
Nou... Ik verlies vruchtwater....
Stilte... Dan....OOooow.. Waar ben je dan???
Uhm... boodschapjes doen...
Grrrrmmmbl Muts enz....
Vriendlief besluit om helemaal niets rustig aan te doen en is binnen no time bij mij....
ondertussen heb ik ook al zoesielief gebeld en die is ook onderweg....
Op een gegeven moment besluit ik maar even de verloskundige te bellen om r vast op de hoogte te brengen..
Ze zal rond 14.00 even langs komen. Dat wordt 16.30
De hele dag door niets anders als kleine beetjes vruchtwater en wat gerommel.
De verloskundige weet me geweldig veel moed in te spreken door me te vertellen dat t best nog een dag of twee kan gaan duren zo...
Maar rond 18.00 begint t toch wat harder te rommelen... Ik besluit dat de hulptroepen maar even moeten gaan eten, want anders komt het er niet van.
Zelf kan ik geen hap door mn keel krijgen en ga lekker rustig boven zitten.
Ondertussen hebben zich beneden namelijk 3 kinderen, 1 zusje, 1 zenuwachtig vriendje en een vriend van vriendlief verzameld....
het gerommel wordt erger en ik weet weer waarom ik al na t eerste mormel eigenlijk had besloten dat ik dit NOOOOOIT meer wilde!!!
Ik heb bij elke bevalling nooit gewone weeen gehad... Altijd eerst gerommel en dan vreselijk veel pijn... rug weeen die niet weggaan en weeenstormen waar ik gek van wordt.
Puffen en steunen helpt voor geen meter en ik kronkel maar een beetje in het rond.
Oke... Denk ik op een gegeven moment.... Nu wordt het serieus..Ik zal eens kijken of er toch iets van regelmaat te vinden is en wil mn telefoon pakken om de tijd bij te houden.
Maar dat idee gaat niet door. Met een oerkreet "lok" ik vriendlief naar boven en die staat er gelukkig binnen twee tellen...
Precies op tijd om op zn knieen te vallen en zn zoon op te vangen!!!
22 juni 2006, 5 uur 's morgens...
Ik wordt wakeer met een hee ik verlies vocht gevoel.. Maar t inleglapje is superabsorberend en ik kan er niets uit opmaken... Slapen maar weer....
Ja 10 minuten later weer een "plonsgevoel"
Ow jee.... Het is gewoon echt uhm... een beetje begonnen zeg maar!!
Van slapen komt niet veel meer, maar ik laat de aanstaande papa nog maar even slapen.
Rond een uur of 7 maak ik mn oudste twee monsters wakker want ze moeten naar school... Ik ga met ze mee met de bus, want we "logeren" op dat moment bij vriendlief op zn flat....
Met een opgevouwen klein handdoekje tussen mn benen en een erg warme lange jas om t een en ander te verbergen zit ik even later in de bus...
Eenmaal alleen thuis begin ik t toch allemaal wel spannend te vinden...
En ik besluit om de tijd te doden maar even boodschapjes te gaan doen....
Rond een uur of 10 bel ik vriendlief op dat ie maar met miniman op zn gemakje naar mij moet komen want er heeft er 1 besloten dat het vandaag of morgen zn verjaardag gaat worden...
Ja.... Dat denk je al een paar dagen is zijn commentaar....
Maar nu weet ik het zeker zeg ik...
Hoezo dan...
Nou... Ik verlies vruchtwater....
Stilte... Dan....OOooow.. Waar ben je dan???
Uhm... boodschapjes doen...
Grrrrmmmbl Muts enz....
Vriendlief besluit om helemaal niets rustig aan te doen en is binnen no time bij mij....
ondertussen heb ik ook al zoesielief gebeld en die is ook onderweg....
Op een gegeven moment besluit ik maar even de verloskundige te bellen om r vast op de hoogte te brengen..
Ze zal rond 14.00 even langs komen. Dat wordt 16.30
De hele dag door niets anders als kleine beetjes vruchtwater en wat gerommel.
De verloskundige weet me geweldig veel moed in te spreken door me te vertellen dat t best nog een dag of twee kan gaan duren zo...
Maar rond 18.00 begint t toch wat harder te rommelen... Ik besluit dat de hulptroepen maar even moeten gaan eten, want anders komt het er niet van.
Zelf kan ik geen hap door mn keel krijgen en ga lekker rustig boven zitten.
Ondertussen hebben zich beneden namelijk 3 kinderen, 1 zusje, 1 zenuwachtig vriendje en een vriend van vriendlief verzameld....
het gerommel wordt erger en ik weet weer waarom ik al na t eerste mormel eigenlijk had besloten dat ik dit NOOOOOIT meer wilde!!!
Ik heb bij elke bevalling nooit gewone weeen gehad... Altijd eerst gerommel en dan vreselijk veel pijn... rug weeen die niet weggaan en weeenstormen waar ik gek van wordt.
Puffen en steunen helpt voor geen meter en ik kronkel maar een beetje in het rond.
Oke... Denk ik op een gegeven moment.... Nu wordt het serieus..Ik zal eens kijken of er toch iets van regelmaat te vinden is en wil mn telefoon pakken om de tijd bij te houden.
Maar dat idee gaat niet door. Met een oerkreet "lok" ik vriendlief naar boven en die staat er gelukkig binnen twee tellen...
Precies op tijd om op zn knieen te vallen en zn zoon op te vangen!!!
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
wauw vamp, Daar heb ik effe vochtige oogjes van...
Iedere golf van de zee,
Die wild op het strand wordt gesmeten,
Brengt wel iets moois voor je mee.
Wat heb jij van de zee gekregen?
Die wild op het strand wordt gesmeten,
Brengt wel iets moois voor je mee.
Wat heb jij van de zee gekregen?
PV, wat heftig zeg. En lijkt me idd niet fijn dat je alleen moest blijven in het zkh, gelukkig was je vriend er vlug.
Vamp, held, door nog even de bus in te gaan!! En wat bijzonder dat je zonder vk bent bevallen en je vriend je kindje heeft opgevangen!
Wist trouwens niet dat overgeven ook zo bij de bevalling kan horen....
Vamp, held, door nog even de bus in te gaan!! En wat bijzonder dat je zonder vk bent bevallen en je vriend je kindje heeft opgevangen!
Wist trouwens niet dat overgeven ook zo bij de bevalling kan horen....
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Nou nou vampje, kantje boort dus.
En ja... ik kan bij mezelf wel spreken van een relaxte toestand qua bevallen. Ik was vooral trots dat ik de tekenen goed had gelezen op vrijdagmorgen en dat ik vrij rustig ben gebleven.
En ja... ik kan bij mezelf wel spreken van een relaxte toestand qua bevallen. Ik was vooral trots dat ik de tekenen goed had gelezen op vrijdagmorgen en dat ik vrij rustig ben gebleven.
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Wow Vamperotica, wat een bevalling! Wat klink je koelbloedig en door de wol geverfd , maar mijn God, wat lijkt het me heftig en spannend, zo'n eh.... lancering. Goed gedaan joh!!! Enne.... vriendje ook, goede keeper.
Paradijsvogeltje... zie nu pas dat jij ook jouw verhaal gepost hebt.... straks ff lezen, nu eerst KOUD vocht tot me nemen....
Wat klink je koelbloedig en door de wol geverfd 
Goed gedaan joh!!! 
Enne.... vriendje ook, goede keeper. 
Paradijsvogeltje... zie nu pas dat jij ook jouw verhaal gepost hebt.... straks ff lezen, nu eerst KOUD vocht tot me nemen....
ik ben niet zo'n schrijver, maar dit is mijn verhaal...
Woensdagochtend om een uur of 5 begin ik wat pijnlijke harde buiken te krijgen, de eerste keer dat ik denk, dit kan wel eens wat zijn.
Als ik naar beneden ga wordt het al minder en Nick gaat gewoon naar zijn werk.
Om half 11 heb ik nog een afspraak bij de verloskundige en daar ga ik heen.
Na mijn verhaal over al heel wat dagen harde buiken die nu ook wat pijnlijker zijn wil ze wel even kijken. Ik loop ten slotte ook al tegen de 40 weken aan.
Na een inwendig onderzoek blijkt dat ik al 1 cm ontsluiting heb, maar dit is normaal bij een tweede kindje. Ze stript me zodat de boel misschien een beetje op gang gaat komen.
Als ik thuis ben merk ik meteen effect. Iedere 5 minuten een bijzonder pijnlijke buik. Als dat aan blijft houden bel ik Nick, ik wil toch wel dat ie thuis komt want misschien gaat dit ineens heel snel, je weet het niet…
Nick is bijzonder snel thuis en dat geeft me rust en een veilig gevoel.
Ik ga maar eens douchen en in bad liggen, kijken of het wat doet. Dat doet het wel, het beginnen voor mijn gevoel nu echt wel weeën te worden.
Maar echt doorzetten doet het niet en ik ga maar gewoon weer naar beneden en mijn gang. In de loop van de avond wordt het allemaal wel pijnlijker en ik vind het alweer heel wat
We gaan slapen, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Ik vind het allemaal erg pijnlijk worden en om half 2 ’s nachts bellen we de verloskundige. Die is er snel, maar constateert dat ik nog maar op 2/3 cm zit en dat de weeën eigenlijk nog weinig voorstellen. Ze vind het rot voor me, maar zegt dat ik eigenlijk nog niet eens begonnen ben, dat het allemaal veel venijniger moet worden…
Ze adviseert toch te gaan slapen, om zoveel mogelijk rust mee te pakken. Dus ze gaat weer en wij gaan weer een poging doen. We soezen alle 2 wat, slapen her en der en steeds meer moet ik gaan puffen om de boel op te vangen. ’s Morgens om 7 uur denk ik dat de vliezen gebroken zijn en we bellen weer. De kleur? Mmm, moeilijk te zien, zit wat bloed bij enzo maar lijkt roze. Als een uur later de weeën om de 3 minuten komen en echt wel langer dan een minuut duren bellen we weer en komt de vk langs. Ik zit nu op 4/5 cm, maar de vliezen zijn niet gebroken. Wel zijn de weeën nu sterker, dat ziet zij gelukkig ook Ik heb vreselijke rugweeen, Jezus wat doet dat zeer!!! Nick moet constant in mijn rug duwen om het enigszins op te kunnen vangen.
Ze besluit de vliezen te breken, want nu ben ik wel begonnen vind ze.
Ik ben intussen heel, heel erg bang. Visioenen van de bevalling van Liam komen boven. Angst voor een weeën storm als ze de vliezen breekt. Het maakt het allemaal erg moeilijk om te ontspannen.
Ik moet op bed, steek onder me, weeën opvangen, getoucheerd worden… mijn god nog aan toe ik kan alleen nog maar uitbrengen dat ik zo bang ben en niet meer wil.
Ze breekt de vliezen en meteen volgt de opmerking dat we helaas naar het ziekenhuis moeten, want het vruchtwater is groen…
Ze gaat meteen bellen, nick krijgt opdracht kleren te pakken en schoenen, alles moet snel snel snel… Voor ik het weet zit ik in de auto bij de vk en zijn we op weg naar het ziekenhuis. Ze rijdt overal door rood, we hebben echt haast.
Bij het ziekenhuis aangekomen haalt ze een rolstoel voor me en rijden we richting liften… alweer deja vu en de angst neemt toe.
Daar ga ik de verloskamer in, bed op en worden er allerlei banden om mijn buik gelegd.
De vk van het ziekenhuis heeft het erg druk en vraagt mijn eigen vk te blijven, das wel prettig. De weeën zijn inmiddels echt heavy en ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, ik ben zooooo bang. En boos dat je zo’n pijn moet lijden.
Maar op de een of andere manier weet ik iets meer rust te vinden, ook onder begeleiding van de vk. Na ongeveer 3 kwartier/een uur gaat ze even kijken hoe veer ik ben, ook om me een stimulans te geven. Ik zit dan op 8/9 cm!!! jezus wat ben ik blij en het geeft moed. Echt vlak daarna heb ik persdrang. Een enorme oerkracht op mijn onderkantje… wow!! Dit heb ik bij Liam niet zo gehad. Maar ik mag nog niet persen. De vk masseert het laatste randje weg. Intussen stel ik allerlei vragen… ligt ie goed om, mag ik nou zo persen, gaat het allemaal goed? Wat is dat karretje dat daar staat? Want ik zie het karretje met de vaccuumpomp weer voor me…ow gruwel…
Nee, dit zijn gewoon de gewone instrumenten.
Kwart voor 10, ik mag persen ow opluchting! Persen is goed en geweldig. Alles kan ik erin kwijt en de pijn is weg.
Ik voel de baby langzaam zakken, ik voel hem de bocht omgaan, wat prachtig! Als ie de bocht om is vraag ik of het hoofdje staat, want zo voelt het, maar nee, zover zijn we nog niet, maar hij zit nu wel ertussen, is de bocht om. Weer een wee en bijna krijg ik het voor elkaar, maar de volgende zorgt er pas voor dat het hoofdje idd staat. Het doet zeer, maar ik ben er bijna. Met goeie begeleiding van de vk… een beetje persen…stop… een beetje persen…wordt het hoofdje geboren. Het ziet erg blauw, dat zie ik ook wel tussen mijn benen door en de vk begint erg te sjorren en te trekken en ik moet doorpersen zonder wee, want hij moet eruit. Zijn brede schouders maken dat moeilijk, maar even later is ie er dan toch, ik voel hem uit mij glibberen. Hij huilt! Daar is ie!! Mijn mannetje!!
Even later ligt ie blauw en wel op mijn blote buik. Wow wat een fantastisch gevoel Zijn kleur trekt gelukkig snel bij naar roze. Ik aai hem aan 1 stuk door, mijn kindje, mijn zoontje, hij is er
Dit wilde ik zoooo graag, mijn kereltje op mijn blote buik en hier is ie. Wat is hij mooi Dag Ezra, dag lieve Ezra
Ik heb het gedaan, ik ben er vanaf, ik hoef nooit meer
[ Bericht 2% gewijzigd door Belana op 21-07-2006 18:44:36 ]
Woensdagochtend om een uur of 5 begin ik wat pijnlijke harde buiken te krijgen, de eerste keer dat ik denk, dit kan wel eens wat zijn.
Als ik naar beneden ga wordt het al minder en Nick gaat gewoon naar zijn werk.
Om half 11 heb ik nog een afspraak bij de verloskundige en daar ga ik heen.
Na mijn verhaal over al heel wat dagen harde buiken die nu ook wat pijnlijker zijn wil ze wel even kijken. Ik loop ten slotte ook al tegen de 40 weken aan.
Na een inwendig onderzoek blijkt dat ik al 1 cm ontsluiting heb, maar dit is normaal bij een tweede kindje. Ze stript me zodat de boel misschien een beetje op gang gaat komen.
Als ik thuis ben merk ik meteen effect. Iedere 5 minuten een bijzonder pijnlijke buik. Als dat aan blijft houden bel ik Nick, ik wil toch wel dat ie thuis komt want misschien gaat dit ineens heel snel, je weet het niet…
Nick is bijzonder snel thuis en dat geeft me rust en een veilig gevoel.
Ik ga maar eens douchen en in bad liggen, kijken of het wat doet. Dat doet het wel, het beginnen voor mijn gevoel nu echt wel weeën te worden.
Maar echt doorzetten doet het niet en ik ga maar gewoon weer naar beneden en mijn gang. In de loop van de avond wordt het allemaal wel pijnlijker en ik vind het alweer heel wat
We gaan slapen, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Ik vind het allemaal erg pijnlijk worden en om half 2 ’s nachts bellen we de verloskundige. Die is er snel, maar constateert dat ik nog maar op 2/3 cm zit en dat de weeën eigenlijk nog weinig voorstellen. Ze vind het rot voor me, maar zegt dat ik eigenlijk nog niet eens begonnen ben, dat het allemaal veel venijniger moet worden…
Ze adviseert toch te gaan slapen, om zoveel mogelijk rust mee te pakken. Dus ze gaat weer en wij gaan weer een poging doen. We soezen alle 2 wat, slapen her en der en steeds meer moet ik gaan puffen om de boel op te vangen. ’s Morgens om 7 uur denk ik dat de vliezen gebroken zijn en we bellen weer. De kleur? Mmm, moeilijk te zien, zit wat bloed bij enzo maar lijkt roze. Als een uur later de weeën om de 3 minuten komen en echt wel langer dan een minuut duren bellen we weer en komt de vk langs. Ik zit nu op 4/5 cm, maar de vliezen zijn niet gebroken. Wel zijn de weeën nu sterker, dat ziet zij gelukkig ook Ik heb vreselijke rugweeen, Jezus wat doet dat zeer!!! Nick moet constant in mijn rug duwen om het enigszins op te kunnen vangen.
Ze besluit de vliezen te breken, want nu ben ik wel begonnen vind ze.
Ik ben intussen heel, heel erg bang. Visioenen van de bevalling van Liam komen boven. Angst voor een weeën storm als ze de vliezen breekt. Het maakt het allemaal erg moeilijk om te ontspannen.
Ik moet op bed, steek onder me, weeën opvangen, getoucheerd worden… mijn god nog aan toe ik kan alleen nog maar uitbrengen dat ik zo bang ben en niet meer wil.
Ze breekt de vliezen en meteen volgt de opmerking dat we helaas naar het ziekenhuis moeten, want het vruchtwater is groen…
Ze gaat meteen bellen, nick krijgt opdracht kleren te pakken en schoenen, alles moet snel snel snel… Voor ik het weet zit ik in de auto bij de vk en zijn we op weg naar het ziekenhuis. Ze rijdt overal door rood, we hebben echt haast.
Bij het ziekenhuis aangekomen haalt ze een rolstoel voor me en rijden we richting liften… alweer deja vu en de angst neemt toe.
Daar ga ik de verloskamer in, bed op en worden er allerlei banden om mijn buik gelegd.
De vk van het ziekenhuis heeft het erg druk en vraagt mijn eigen vk te blijven, das wel prettig. De weeën zijn inmiddels echt heavy en ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, ik ben zooooo bang. En boos dat je zo’n pijn moet lijden.
Maar op de een of andere manier weet ik iets meer rust te vinden, ook onder begeleiding van de vk. Na ongeveer 3 kwartier/een uur gaat ze even kijken hoe veer ik ben, ook om me een stimulans te geven. Ik zit dan op 8/9 cm!!! jezus wat ben ik blij en het geeft moed. Echt vlak daarna heb ik persdrang. Een enorme oerkracht op mijn onderkantje… wow!! Dit heb ik bij Liam niet zo gehad. Maar ik mag nog niet persen. De vk masseert het laatste randje weg. Intussen stel ik allerlei vragen… ligt ie goed om, mag ik nou zo persen, gaat het allemaal goed? Wat is dat karretje dat daar staat? Want ik zie het karretje met de vaccuumpomp weer voor me…ow gruwel…
Nee, dit zijn gewoon de gewone instrumenten.
Kwart voor 10, ik mag persen ow opluchting! Persen is goed en geweldig. Alles kan ik erin kwijt en de pijn is weg.
Ik voel de baby langzaam zakken, ik voel hem de bocht omgaan, wat prachtig! Als ie de bocht om is vraag ik of het hoofdje staat, want zo voelt het, maar nee, zover zijn we nog niet, maar hij zit nu wel ertussen, is de bocht om. Weer een wee en bijna krijg ik het voor elkaar, maar de volgende zorgt er pas voor dat het hoofdje idd staat. Het doet zeer, maar ik ben er bijna. Met goeie begeleiding van de vk… een beetje persen…stop… een beetje persen…wordt het hoofdje geboren. Het ziet erg blauw, dat zie ik ook wel tussen mijn benen door en de vk begint erg te sjorren en te trekken en ik moet doorpersen zonder wee, want hij moet eruit. Zijn brede schouders maken dat moeilijk, maar even later is ie er dan toch, ik voel hem uit mij glibberen. Hij huilt! Daar is ie!! Mijn mannetje!!
Even later ligt ie blauw en wel op mijn blote buik. Wow wat een fantastisch gevoel Zijn kleur trekt gelukkig snel bij naar roze. Ik aai hem aan 1 stuk door, mijn kindje, mijn zoontje, hij is er
Dit wilde ik zoooo graag, mijn kereltje op mijn blote buik en hier is ie. Wat is hij mooi Dag Ezra, dag lieve Ezra
Ik heb het gedaan, ik ben er vanaf, ik hoef nooit meer
[ Bericht 2% gewijzigd door Belana op 21-07-2006 18:44:36 ]
stormy waters...
sailin'
sailin'
Zo herkenbaar .quote:Op donderdag 20 juli 2006 23:21 schreef Belana het volgende:
Ik heb het gedaan, ik ben er vanaf, ik hoef nooit meer
Gefeliciteerd met je mooie mannetje, en hartstikke goed gedaan meid!!!
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Wow Belana, best een heftig verhaal... Maar heerlijk dat het ondanks de stress en de angst toch zonder ingrijpen heeft kunnen eindigen, ik denk dat dat voor jouw eigen beleving heel goed is.
En de uitkomst is prachtig natuurlijk
En de uitkomst is prachtig natuurlijk
Belana, dit keer toch wel een hele mooie ervaring zo te lezen. Fijn hoor.
En heel stoer dat je het toch maar geklaard hebt!
Was je erg verrast dat het een jongetje was? Of wist je het eigenlijk al wel?
En heel stoer dat je het toch maar geklaard hebt!
Was je erg verrast dat het een jongetje was? Of wist je het eigenlijk al wel?
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
PV, Vamp en Belana, wat een prachtige verhalen.
Ik word er wel es mismoedig van dat ik, wat ik voel, niet zeggen kan. (Toon Hermans)
belana, pfffff spannend maar ook heel mooi.
goed gedaan meid! ging Ezra trouwens snel daarna huilen, en was het blauwe snel weg?
spannend maar ook heel mooi.goed gedaan meid! ging Ezra trouwens snel daarna huilen, en was het blauwe snel weg?
Goed gedaan Belana! Ik snap je angst heel goed en vind het knap hoe je er mee om bent gegaan. Je hebt wel mooi Ezra op de wereld gezet!
Belana meid, we mogen trots zijn. Dat heb je goed gedaan!
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Belana
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
snoopy, we wisten al die tijd al dat het een jongen werd ik wilde dat aleen niet met iedereen delen, beetje verassing is wel leuk toch
bix, Ezra trok idd snel bij gelukkig, dat zal ik nog even aanpassen in mijn verhaal, zijn eerste apgar was een 8 vanwege de kleur en de 2e een 9.
Ik zit helemaal met tranen in mijn ogen door jullie reactie dan weer maar ik ben een erg emotioneel wrakje al een week lang, nogal heftig ontzwangeren geloof ik dit keer
bix, Ezra trok idd snel bij gelukkig, dat zal ik nog even aanpassen in mijn verhaal, zijn eerste apgar was een 8 vanwege de kleur en de 2e een 9.
Ik zit helemaal met tranen in mijn ogen door jullie reactie dan weer maar ik ben een erg emotioneel wrakje al een week lang, nogal heftig ontzwangeren geloof ik dit keer
stormy waters...
sailin'
sailin'
Wow Belana, wat een verhaal!! Mooi hoor. Krijg er kippevel van!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Dames wat een prachtige verhalen weer. Goed gedaan!
En Belana, ik heb zo met je mee geleefd, vind het echt fijn om je verhaal te lezen. Nu weet ik de details. En je hebt je er echt dapper door geslagen.
En Belana, ik heb zo met je mee geleefd, vind het echt fijn om je verhaal te lezen. Nu weet ik de details. En je hebt je er echt dapper door geslagen.
Als je niet lacht, ben je dood.
Wat een mooie verhalen allemaal. Belana, wat erg dat je het de tweede keer weer zo heftig ervaarde, wat goed dat je het dit keer toch zonder hulpmiddelen hebt kunnen doen . Ik ga kijken of ik straks nog puf heb om mijn verhaal op te schrijven. Ik wil het in ieder geval deze week op papier hebben omdat ik bang ben dingen te vergeten.
Lekker douchen!
ik ben heel benieuwd naar je verhaal sjak
achteraf voelde ik me een beetje een mieper, want eigenlijk is het heel snel en voorspoedig geggaan, maar ik was gewoon heel bang...
achteraf voelde ik me een beetje een mieper, want eigenlijk is het heel snel en voorspoedig geggaan, maar ik was gewoon heel bang...
stormy waters...
sailin'
sailin'
Niks miep! Je had reden genoeg om zenuwappig te zijn. Hoef je je echt niet voor te schamen!quote:Op woensdag 26 juli 2006 20:01 schreef Belana het volgende:
ik ben heel benieuwd naar je verhaal sjak
achteraf voelde ik me een beetje een mieper, want eigenlijk is het heel snel en voorspoedig geggaan, maar ik was gewoon heel bang...
nu moet ik gaan, de moederplicht roept
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Inderdaad Belana, niks mieper. Je hebt het hartstikke goed gedaan met een geweldig resultaat!
Oops! Did I just roll my eyes out loud?
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
je hebt zo weinig keus Ik weet dat ik in dat zieknhuisbed lag en de weeen waren echt heavy (vandaar ook binnen een uur van 4 naar 10 cm ) en de vk zat rustig iets te lezen en mij en mijn gescheld te negeren
stormy waters...
sailin'
sailin'
Belana wat mooi
Al die verhalen halen zo het gevoel van jezelf naar boven van tijdens een bevalling, hebben jullie dat nou ook?
Al die verhalen halen zo het gevoel van jezelf naar boven van tijdens een bevalling, hebben jullie dat nou ook?
De jan lul van het geheel.
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
Ik zit hier regelmatig met tranen in mijn ogen te lezen omdat met de emotie van een ander ook mijn eigen verhaal weer boven komt drijven.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Ik heb tijdens mijn bevalling ook wel het gevoel gehad dat ik kon kiezen ( klinkt gek), je neemt toch steeds weer nieuwe stappen die je verder in de bevalling voeren. Ik heb echt gekozen om te persen want ik was best bang om het te doen, pas toen ik écht koos gingen ze veel beter..vandaar dat ik het knap vind dat je blieef knokken, ondanks je angstquote:Op woensdag 26 juli 2006 21:11 schreef Belana het volgende:
je hebt zo weinig keus Ik weet dat ik in dat zieknhuisbed lag en de weeen waren echt heavy (vandaar ook binnen een uur van 4 naar 10 cm ) en de vk zat rustig iets te lezen en mij en mijn gescheld te negeren
Ik was niet bang voor het persen, ik wist al dat dat heel bevrijdend kon zijn. Ik was echt bang voor de ontsluitingsweeen en voor heel lang persweeen weg moeten puffen (omdat dat dus bij Liam moest) Maar dankjewel, lief van je
Ik denk trouwens wel dat dat strippen tot dat gerommel een nacht lang heeft geleid en dat je misschien idd beter kunt wachten tot het vanzelf gebeurt, omdat het dan misschien meteen beter doorzet. De vk dacht namelijk ook dat door dat gerommel Ezra in het vruchtwater gepoept had.
Ik denk trouwens wel dat dat strippen tot dat gerommel een nacht lang heeft geleid en dat je misschien idd beter kunt wachten tot het vanzelf gebeurt, omdat het dan misschien meteen beter doorzet. De vk dacht namelijk ook dat door dat gerommel Ezra in het vruchtwater gepoept had.
stormy waters...
sailin'
sailin'
Nou daar is ie dan, ik kan het ook niet kort houden sorry!
Zondagochtend 16 juli merk ik dat ik de baby wat minder voel. Ik maak we wat ongerust, de avond ervoor voelde ik ook al erg weinig en ik weet niet zeker of ik de baby zaterdag overdag veel heb gevoeld. Ik besluit toch de verloskundige te bellen en we kunnen langs komen om het hartje te luisteren. Daarna moeten we wel even voor een CTG vertelt ze, om zeker te zijn dat alles goed is. Zo gezegd, zo gedaan. Het hartje klinkt goed in de praktijk, dat is alvast een geruststelling. Daarna gaan we naar het EG. In eerste instantie is de baby erg rustig maar na een kwartiertje begint het schoppen alweer in alle hevigheid. Ik heb net als eerder wel al regelmatig wat weeën activiteit maar niets om me zorgen om te maken. Na de CTG willen ze weer een echo maken. Als eerste roep ik weer dat ik niet wil weten wat het wordt. Bij het maken van de echo blijkt dat ik wel erg veel vruchtwater heb. Ik denk bij mezelf: “dat is mooi” maar blijkbaar is dat niet zo mooi. Dat zou kunnen betekenen dat ik suikerziekte heb (waar ze al eerder bang voor waren), dat de baby iets aan zijn/haar slokdarm heeft waardoor het slecht drinkt of er is niets aan de hand en heb ik gewoon veel vruchtwater…
De volgende dag moet ik daarom terug naar het ziekenhuis om een extra echo te laten maken. Ze willen zeker weten dat er niets aan de hand is.
Maandagnacht 17 juli om 2.45 word ik wakker door een plofje, ik weet het gelijk, mijn vliezen zijn gebroken. Ik loop met een noodvaart naar de badkamer. Ik weet dat heel netjes te doen, zonder te lekken op ons nieuwe tapijt (ik vraag me nu nog af hoe ik dat gedaan heb). In de badkamer kan ik nog net de douche inspringen en het begint te stromen. Veel vruchtwater. Ik kan wat opvangen in een urinecontainer voor de verloskundige en zie dat het “helder” is. Nou ja, helder, ik kan er niet doorheen kijken zoals ik verwacht had maar het is niet groen of bruin.
Ik ben helemaal hyper. Het gaat beginnen, ik heb het teken wat ik zo graag wilde. Ik loop terug naar de slaapkamer en besluit om Gilles te laten slapen, het kan nog even duren. In de slaapkamer pak ik een schone onderbroek en maak Gilles gelijk wakker. Zo’n groot nieuws kan ik toch niet voor mezelf bewaren. Hij schiet overeind en wil van alles gaan doen (geen idee wat) maar ik weet hem tot rust te brengen en zeg dat het nog wel kan duren maar dat we vandaag ons kindje in onze handen gaan houden.
Ik ben zo blij… Ik ga naar beneden om te wachten op de weeën die komen gaan. Maar er gebeurt niets…
Maandagochtend om 8.00 uur bel ik de verloskundige. Het is de waarneemster, Truus, die ik aan de telefoon krijg. Ze zal me zo terug bellen. “Zo” duurt een uur en als ik haar gesproken heb zegt ze dat ze rond twaalf uur langs gaat komen. Ik vraag of het nog zin heeft om langs het ziekenhuis te gaan, teveel vruchtwater heb ik nu niet meer. Ze wil toch dat we erheen gaan en belt ze voor een afspraak. ’s Middags om 2 uur moeten we daar zijn. Truus ziet geen reden om voor die tijd nog langs te komen behalve als ik erge weeën zou gaan krijgen, dan moet ik even bellen. Ze legt ook uit dat de baby niet binnen 24 uur geboren hoeft te worden maar binnen 48 uur. Als het niet binnen 24 uur geboren is word ik wel overgedragen aan het ziekenhuis.
Om 1 uur heb ik nog geen noemenswaardige weeën, ja, elk kwartier voel ik iets samentrekken maar het is niet heftig, dus we gaan naar het ziekenhuis. Onderweg komen we nog in een file te staan omdat er een busje is omgeslagen. Dat is niet fijn in de warme auto, de weeën lijken ook wel erger te worden. In het ziekenhuis merk ik dat ze om de 5 minuten komen, ze duren alleen niet zo heel lang, ongeveer 30-45 seconden. Ik moet wel veel naar het toilet. De echo wordt snel gemaakt, ze zien geen afwijkingen maar kunnen het sowieso slecht zien omdat er bijna geen vruchtwater meer is…grrr…ik wilde al helemaal niet naar het ziekenhuis, nu heb ik het gevoel dat ik voor niets ben geweest. We gaan weer terug naar huis, weer in die warme auto over al die drempels. Onderweg naar huis bel ik Truus, ze zegt dat ze nog niet langskomt omdat de weeën niet heftig genoeg klinken volgens haar. Ik mag haar bellen als ze om de 3 minuten komen en langer duren dan 1 minuut. Daarna zegt ze ook dat om 17.00 uur haar dienst voorbij is, ik heb het gevoel dat ik afgescheept word. Mijn vliezen zijn al meer dan 12 uur gebroken, er moet nu toch wel schot in zitten, moeten ze dat niet controleren. Ik ben bang dat de baby zo maar geboren zou kunnen worden.
De weeën blijven om de 5 minuten komen, en blijven te kort duren om te mogen bellen. Maar het zijn rug weeën en ze doen vreselijk veel pijn. Ik voel me het best als ik op het toilet zit of onder de douche sta. Maar over het algemeen weet ik dan al niet meer waar ik het moet zoeken.
Om 17.15 vraag ik Gilles of hij de verloskundige wil bellen, Dieuwke heeft gelukkig dienst. Ik ben dan al behoorlijk in paniek en als ik aan de telefoon moet komen van Dieuwke moet ik zo huilen. Een kwartiertje later staat ze voor de deur, samen met Eva (stagiaire). Ze controleren mijn buik, ze controleren de baby en Dieuwke gaat toucheren. Wat blijkt dan, ik heb maar 1 cm ontsluiting. Bijna niets… Dieuwke geeft aan dat als ik een ruggenprik zou willen ik nu naar het ziekenhuis moet. Ik durf niet de auto in en wil gewoon thuis blijven. Na enig overleg zegt Dieuwke dat ze dan gaat en om 23.30 terug komt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik puf in die tussentijd wat door, zit voornamelijk onder de douche en op het toilet en hoop dat het allemaal wat op schiet want ik mag maar 24 uur nadat de vliezen zijn gebroken nog thuis bevallen. Om 23.30 precies staan Dieuwke en Eva weer voor de deur. Na de controles word ik weer getoucheerd en helaas blijk ik dan nog maar 2 cm ontsluiting te hebben. In 6 uur tijd maar 1 cm erbij, met de weeën die ik nu heb gaan we dat niet redden voor 3.00 uur is onze conclusie. Ik moet naar het ziekenhuis. Wat een tegenvaller zeg!
We gaan onderweg, Gilles en ik in onze eigen auto, Dieuwke en Eva erachteraan. Onderweg krijgen we weer te maken met oponthoud, op de polderweg komt ons een auto met zwaailichten tegemoet. Dit blijkt de begeleiding te zijn van een grote woonboot (of iets dergelijks), de boot is groter dan de weg, we kunnen we met geen mogelijkheid langs. We gaan een fietspad op, Dieuwke erachteraan, laten het konvooi er langs en we kunnen weer door. Wat een gedoe zeg.
In het ziekenhuis worden we gelijk verloskamer 10 ingereden. Er wordt mij verteld dat ze niet gaan wachten en me gelijk weeënopwekkers (oxytocine) gaan geven. Er wordt een infuus ingebracht en de oxytocine wordt aangesloten. Elk kwartier wordt het opgehoogd. Ik word aangesloten aan een CTG en mag mijn bed niet meer uit. Maar ik wil zo graag op het toilet of de douche zitten….Dat kan dus niet, maar ja, de baby wordt nu wel constant in de gaten gehouden. Gelukkig krijg ik nu ook pijnstilling, ze geven me 150mg pethidine, dat lijkt wel wat te helpen. Wat later worden de banden van het CTG verwisseld voor een druklijn en elektroden die op het hoofdje van de baby geplaatst worden. Dit aanbrengen doet zo’n pijn, ik moet vreselijk huilen.
Ik blijf de weeën voornamelijk in mijn rug voelen, Gilles helpt me tijdens de weeën door telkens heel hard tegendruk te geven, na de wee komt hij met een lekker koel washandje. Ondanks de weeënopwekkers blijven de weeën niet heftig genoeg volgens de arts (al ben ik het daar niet mee eens) en ze komen niet regelmatig, dus er wordt nog meer van de weeënopwekker gegeven. We zetten de film Ray op om wat afleiding te krijgen. Maar door de pethidine slaap ik tussen de weeën door en als ik een wee heb doet dat zo’n pijn. Ik zie helemaal niets van de film.
De nachtploeg wordt afgewisseld door de dagploeg. De oxytocine staat al een tijdje op zijn hoogste stand. De weeën doen zeer en maar heel langzaam vlot de ontsluiting. Maar het gaat de goede kant op. Gelukkig krijg ik nog wel een keer pijnstilling (100 mg pethidine).
Even voor half tien wil ik weer naar het toilet, ik merk dat ik wat persdrang heb. Ik mag daarom niet naar het toilet voordat de ontsluiting gecontroleerd is.
Om 9.30 uur wordt er daarom weer getoucheerd, tot mijn grote verbazing heb ik volledige ontsluiting. Ik geloof echt dat ze maar wat zeggen. Maar nee hoor, iedereen gaat zich klaarmaken voor het laatste deel van de bevalling. Ik mag nog niet persen omdat ze eerst alles klaar moeten hebben. Ondanks wat ik daarover heb gehoord valt het me mee om die persweeën op te houden. Later blijkt ook waarom. Nadat de ontsluiting niet wilde vlotten blijken ook mijn persweeën niet sterk genoeg te zijn, ondanks de weeën opwekkers (die worden zelfs boven de maximale dosering gezet). Anderhalf uur ben ik aan het persen. Het is zo zwaar…ik ben te moe om mijn benen vast te houden en mag ze daarom in de beugels leggen. Af en toe lukt het persen me goed, dan lijkt het wat op te schieten maar dan lukt het me weer niet. Maar 1 op de 5 persweeën weet ik goed te benutten. Ik voel me een loser als ik weer een perswee zonder vooruitgang voorbij heb laten gaan. Ik voel me ook al een loser als ik een perswee wel goed kan benutten, want waarom lukken die andere dan niet en deze wel. Ik word gek van de drukte om me heen en de verpleegkundige die maar zegt dat ik door de pijn heen moet gaan. Ik zie op de klok dat het dan 11 uur is en vraag hoe lang we hier nog mee doorgaan. Eerst wil de arts-assistent nog wat doorgaan maar na een hele korte bedenktijd zegt ze dat we hier niet mee door gaan. Ze loopt naar buiten en dan gaat het allemaal snel. Binnen een paar minuten is ze terug met de gynaecoloog en een vacuümpomp. Ik word verdoofd, de pomp wordt op het hoofd van de baby gezet, de knip wordt gezet en 2 persweeën later om 11.11 uur is de baby geboren. Wat een pijn deed dat zeg, wat heb ik gegild. Maar op het moment dat ze het kindje op mijn buik leggen ben ik alleen maar verbaasd. Gilles moet heel erg huilen, ik wil de baby aan hem geven maar dat mag niet van de verpleegkundige. Na een paar minuten bedenk ik me ineens dat ik niet weet of het een jongen of een meisje is. De arts zegt dat ik moet kijken, en dan zie ik (tot mijn verbazing) dat het een meisje was, Jetske is geboren. Het is nu dinsdagochtend 18 juli.
Doordat ik zo vermoeid ben en door de pijnstillers (denk ik) kan ik op dat moment niet echt blij zijn. Ik ben vooral overweldigd. Door de tijd die het geduurd heeft, het geweld wat gebruikt is om Jetske uit me te trekken, de drukte om me heen. Iedereen is dingen aan het doen terwijl mijn wereld even stil lijkt te staan. Ik had het fijn gevonden als iedereen op dat moment even de deur uit was gegaan en Gilles en mij even met rust hadden gelaten.
Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik merk dat ik nog emotioneel word als ik dit opschrijf. Jetske is een prachtmeid, heel tevreden en lief. Achteraf gezien had ik op het eerste moment dat we het over het ziekenhuis hadden meteen moeten gaan en die ruggenprik moeten nemen. En die drukte op het einde, daar was denk ik niets aan te doen. Ik moest gehecht worden, de verloskamer moest opgeruimd worden want het was een aardig slagveld geworden en wij moesten ook bellen naar onze ouders. Die hadden we namelijk de dag ervoor ‘s middags voor het laatst op de hoogte gebracht en we konden ons voorstellen dat ze al de hele nacht op ons telefoontje zaten te wachten.
Zondagochtend 16 juli merk ik dat ik de baby wat minder voel. Ik maak we wat ongerust, de avond ervoor voelde ik ook al erg weinig en ik weet niet zeker of ik de baby zaterdag overdag veel heb gevoeld. Ik besluit toch de verloskundige te bellen en we kunnen langs komen om het hartje te luisteren. Daarna moeten we wel even voor een CTG vertelt ze, om zeker te zijn dat alles goed is. Zo gezegd, zo gedaan. Het hartje klinkt goed in de praktijk, dat is alvast een geruststelling. Daarna gaan we naar het EG. In eerste instantie is de baby erg rustig maar na een kwartiertje begint het schoppen alweer in alle hevigheid. Ik heb net als eerder wel al regelmatig wat weeën activiteit maar niets om me zorgen om te maken. Na de CTG willen ze weer een echo maken. Als eerste roep ik weer dat ik niet wil weten wat het wordt. Bij het maken van de echo blijkt dat ik wel erg veel vruchtwater heb. Ik denk bij mezelf: “dat is mooi” maar blijkbaar is dat niet zo mooi. Dat zou kunnen betekenen dat ik suikerziekte heb (waar ze al eerder bang voor waren), dat de baby iets aan zijn/haar slokdarm heeft waardoor het slecht drinkt of er is niets aan de hand en heb ik gewoon veel vruchtwater…
De volgende dag moet ik daarom terug naar het ziekenhuis om een extra echo te laten maken. Ze willen zeker weten dat er niets aan de hand is.
Maandagnacht 17 juli om 2.45 word ik wakker door een plofje, ik weet het gelijk, mijn vliezen zijn gebroken. Ik loop met een noodvaart naar de badkamer. Ik weet dat heel netjes te doen, zonder te lekken op ons nieuwe tapijt (ik vraag me nu nog af hoe ik dat gedaan heb). In de badkamer kan ik nog net de douche inspringen en het begint te stromen. Veel vruchtwater. Ik kan wat opvangen in een urinecontainer voor de verloskundige en zie dat het “helder” is. Nou ja, helder, ik kan er niet doorheen kijken zoals ik verwacht had maar het is niet groen of bruin.
Ik ben helemaal hyper. Het gaat beginnen, ik heb het teken wat ik zo graag wilde. Ik loop terug naar de slaapkamer en besluit om Gilles te laten slapen, het kan nog even duren. In de slaapkamer pak ik een schone onderbroek en maak Gilles gelijk wakker. Zo’n groot nieuws kan ik toch niet voor mezelf bewaren. Hij schiet overeind en wil van alles gaan doen (geen idee wat) maar ik weet hem tot rust te brengen en zeg dat het nog wel kan duren maar dat we vandaag ons kindje in onze handen gaan houden.
Ik ben zo blij… Ik ga naar beneden om te wachten op de weeën die komen gaan. Maar er gebeurt niets…
Maandagochtend om 8.00 uur bel ik de verloskundige. Het is de waarneemster, Truus, die ik aan de telefoon krijg. Ze zal me zo terug bellen. “Zo” duurt een uur en als ik haar gesproken heb zegt ze dat ze rond twaalf uur langs gaat komen. Ik vraag of het nog zin heeft om langs het ziekenhuis te gaan, teveel vruchtwater heb ik nu niet meer. Ze wil toch dat we erheen gaan en belt ze voor een afspraak. ’s Middags om 2 uur moeten we daar zijn. Truus ziet geen reden om voor die tijd nog langs te komen behalve als ik erge weeën zou gaan krijgen, dan moet ik even bellen. Ze legt ook uit dat de baby niet binnen 24 uur geboren hoeft te worden maar binnen 48 uur. Als het niet binnen 24 uur geboren is word ik wel overgedragen aan het ziekenhuis.
Om 1 uur heb ik nog geen noemenswaardige weeën, ja, elk kwartier voel ik iets samentrekken maar het is niet heftig, dus we gaan naar het ziekenhuis. Onderweg komen we nog in een file te staan omdat er een busje is omgeslagen. Dat is niet fijn in de warme auto, de weeën lijken ook wel erger te worden. In het ziekenhuis merk ik dat ze om de 5 minuten komen, ze duren alleen niet zo heel lang, ongeveer 30-45 seconden. Ik moet wel veel naar het toilet. De echo wordt snel gemaakt, ze zien geen afwijkingen maar kunnen het sowieso slecht zien omdat er bijna geen vruchtwater meer is…grrr…ik wilde al helemaal niet naar het ziekenhuis, nu heb ik het gevoel dat ik voor niets ben geweest. We gaan weer terug naar huis, weer in die warme auto over al die drempels. Onderweg naar huis bel ik Truus, ze zegt dat ze nog niet langskomt omdat de weeën niet heftig genoeg klinken volgens haar. Ik mag haar bellen als ze om de 3 minuten komen en langer duren dan 1 minuut. Daarna zegt ze ook dat om 17.00 uur haar dienst voorbij is, ik heb het gevoel dat ik afgescheept word. Mijn vliezen zijn al meer dan 12 uur gebroken, er moet nu toch wel schot in zitten, moeten ze dat niet controleren. Ik ben bang dat de baby zo maar geboren zou kunnen worden.
De weeën blijven om de 5 minuten komen, en blijven te kort duren om te mogen bellen. Maar het zijn rug weeën en ze doen vreselijk veel pijn. Ik voel me het best als ik op het toilet zit of onder de douche sta. Maar over het algemeen weet ik dan al niet meer waar ik het moet zoeken.
Om 17.15 vraag ik Gilles of hij de verloskundige wil bellen, Dieuwke heeft gelukkig dienst. Ik ben dan al behoorlijk in paniek en als ik aan de telefoon moet komen van Dieuwke moet ik zo huilen. Een kwartiertje later staat ze voor de deur, samen met Eva (stagiaire). Ze controleren mijn buik, ze controleren de baby en Dieuwke gaat toucheren. Wat blijkt dan, ik heb maar 1 cm ontsluiting. Bijna niets… Dieuwke geeft aan dat als ik een ruggenprik zou willen ik nu naar het ziekenhuis moet. Ik durf niet de auto in en wil gewoon thuis blijven. Na enig overleg zegt Dieuwke dat ze dan gaat en om 23.30 terug komt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik puf in die tussentijd wat door, zit voornamelijk onder de douche en op het toilet en hoop dat het allemaal wat op schiet want ik mag maar 24 uur nadat de vliezen zijn gebroken nog thuis bevallen. Om 23.30 precies staan Dieuwke en Eva weer voor de deur. Na de controles word ik weer getoucheerd en helaas blijk ik dan nog maar 2 cm ontsluiting te hebben. In 6 uur tijd maar 1 cm erbij, met de weeën die ik nu heb gaan we dat niet redden voor 3.00 uur is onze conclusie. Ik moet naar het ziekenhuis. Wat een tegenvaller zeg!
We gaan onderweg, Gilles en ik in onze eigen auto, Dieuwke en Eva erachteraan. Onderweg krijgen we weer te maken met oponthoud, op de polderweg komt ons een auto met zwaailichten tegemoet. Dit blijkt de begeleiding te zijn van een grote woonboot (of iets dergelijks), de boot is groter dan de weg, we kunnen we met geen mogelijkheid langs. We gaan een fietspad op, Dieuwke erachteraan, laten het konvooi er langs en we kunnen weer door. Wat een gedoe zeg.
In het ziekenhuis worden we gelijk verloskamer 10 ingereden. Er wordt mij verteld dat ze niet gaan wachten en me gelijk weeënopwekkers (oxytocine) gaan geven. Er wordt een infuus ingebracht en de oxytocine wordt aangesloten. Elk kwartier wordt het opgehoogd. Ik word aangesloten aan een CTG en mag mijn bed niet meer uit. Maar ik wil zo graag op het toilet of de douche zitten….Dat kan dus niet, maar ja, de baby wordt nu wel constant in de gaten gehouden. Gelukkig krijg ik nu ook pijnstilling, ze geven me 150mg pethidine, dat lijkt wel wat te helpen. Wat later worden de banden van het CTG verwisseld voor een druklijn en elektroden die op het hoofdje van de baby geplaatst worden. Dit aanbrengen doet zo’n pijn, ik moet vreselijk huilen.
Ik blijf de weeën voornamelijk in mijn rug voelen, Gilles helpt me tijdens de weeën door telkens heel hard tegendruk te geven, na de wee komt hij met een lekker koel washandje. Ondanks de weeënopwekkers blijven de weeën niet heftig genoeg volgens de arts (al ben ik het daar niet mee eens) en ze komen niet regelmatig, dus er wordt nog meer van de weeënopwekker gegeven. We zetten de film Ray op om wat afleiding te krijgen. Maar door de pethidine slaap ik tussen de weeën door en als ik een wee heb doet dat zo’n pijn. Ik zie helemaal niets van de film.
De nachtploeg wordt afgewisseld door de dagploeg. De oxytocine staat al een tijdje op zijn hoogste stand. De weeën doen zeer en maar heel langzaam vlot de ontsluiting. Maar het gaat de goede kant op. Gelukkig krijg ik nog wel een keer pijnstilling (100 mg pethidine).
Even voor half tien wil ik weer naar het toilet, ik merk dat ik wat persdrang heb. Ik mag daarom niet naar het toilet voordat de ontsluiting gecontroleerd is.
Om 9.30 uur wordt er daarom weer getoucheerd, tot mijn grote verbazing heb ik volledige ontsluiting. Ik geloof echt dat ze maar wat zeggen. Maar nee hoor, iedereen gaat zich klaarmaken voor het laatste deel van de bevalling. Ik mag nog niet persen omdat ze eerst alles klaar moeten hebben. Ondanks wat ik daarover heb gehoord valt het me mee om die persweeën op te houden. Later blijkt ook waarom. Nadat de ontsluiting niet wilde vlotten blijken ook mijn persweeën niet sterk genoeg te zijn, ondanks de weeën opwekkers (die worden zelfs boven de maximale dosering gezet). Anderhalf uur ben ik aan het persen. Het is zo zwaar…ik ben te moe om mijn benen vast te houden en mag ze daarom in de beugels leggen. Af en toe lukt het persen me goed, dan lijkt het wat op te schieten maar dan lukt het me weer niet. Maar 1 op de 5 persweeën weet ik goed te benutten. Ik voel me een loser als ik weer een perswee zonder vooruitgang voorbij heb laten gaan. Ik voel me ook al een loser als ik een perswee wel goed kan benutten, want waarom lukken die andere dan niet en deze wel. Ik word gek van de drukte om me heen en de verpleegkundige die maar zegt dat ik door de pijn heen moet gaan. Ik zie op de klok dat het dan 11 uur is en vraag hoe lang we hier nog mee doorgaan. Eerst wil de arts-assistent nog wat doorgaan maar na een hele korte bedenktijd zegt ze dat we hier niet mee door gaan. Ze loopt naar buiten en dan gaat het allemaal snel. Binnen een paar minuten is ze terug met de gynaecoloog en een vacuümpomp. Ik word verdoofd, de pomp wordt op het hoofd van de baby gezet, de knip wordt gezet en 2 persweeën later om 11.11 uur is de baby geboren. Wat een pijn deed dat zeg, wat heb ik gegild. Maar op het moment dat ze het kindje op mijn buik leggen ben ik alleen maar verbaasd. Gilles moet heel erg huilen, ik wil de baby aan hem geven maar dat mag niet van de verpleegkundige. Na een paar minuten bedenk ik me ineens dat ik niet weet of het een jongen of een meisje is. De arts zegt dat ik moet kijken, en dan zie ik (tot mijn verbazing) dat het een meisje was, Jetske is geboren. Het is nu dinsdagochtend 18 juli.
Doordat ik zo vermoeid ben en door de pijnstillers (denk ik) kan ik op dat moment niet echt blij zijn. Ik ben vooral overweldigd. Door de tijd die het geduurd heeft, het geweld wat gebruikt is om Jetske uit me te trekken, de drukte om me heen. Iedereen is dingen aan het doen terwijl mijn wereld even stil lijkt te staan. Ik had het fijn gevonden als iedereen op dat moment even de deur uit was gegaan en Gilles en mij even met rust hadden gelaten.
Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik merk dat ik nog emotioneel word als ik dit opschrijf. Jetske is een prachtmeid, heel tevreden en lief. Achteraf gezien had ik op het eerste moment dat we het over het ziekenhuis hadden meteen moeten gaan en die ruggenprik moeten nemen. En die drukte op het einde, daar was denk ik niets aan te doen. Ik moest gehecht worden, de verloskamer moest opgeruimd worden want het was een aardig slagveld geworden en wij moesten ook bellen naar onze ouders. Die hadden we namelijk de dag ervoor ‘s middags voor het laatst op de hoogte gebracht en we konden ons voorstellen dat ze al de hele nacht op ons telefoontje zaten te wachten.
Lekker douchen!
Lieve sjak, wat heftig allemaal! Zit met tranen in mijn ogen, want zo herkenbaar. Dat van dat overweldigende als het dan voorbij is. iedereen bezig om je heen, jij hebt een kind maar realiseert het je helemaal niet. komt denk ik ook door de verdoving idd en al die oxytocine. Veel praten erover, vertel het aan iedereen. het heeft mij wel geholpen. je weet ook dat ik het nog steeds met me mee draag, daar doe je niks aan denk ik, maar praten is wel goed.
je hebt het goed gedaan meid, wees trots! je kan niks doen aan van die slechte weeën helaas. kan een volgende keer heel anders zijn. ik ben trots op je
je hebt het goed gedaan meid, wees trots! je kan niks doen aan van die slechte weeën helaas. kan een volgende keer heel anders zijn. ik ben trots op je
stormy waters...
sailin'
sailin'
