Releasedatum: 3 juli 2006
Band: Muse
Album: Black Holes and Revelations
Eerdere albums: Showbiz, Origin of Symmetry, Hullabaloo, Absolution.
Eerste single van album (EU):
Supermassive Black HoleEerste single van album (US):
Knights of Cydonia![]()
1. Take A Bow (4:35)
2. Starlight (4:00)
3. Supermassive Black Hole (3:28)
4. Map Of The Problematique (4:18)
5. Soldier's Poem (2:04)
6. Invincible (5:00)
7. Assassin (3:31)
8. Exo-politics (3:53)
9. City Of Delusion (4:48)
10. Hoodoo (3:43)
11. Knights Of Cydonia (6:07)
12. Glorious [Bonustrack] (4:38)
![]()
Het nieuwe album van Muse is uit! Black Holes and Revelations moet Absolution opvolgen na drie jaar geen nieuwe albums van Muse, en als we zo lang moeten wachten dan kan het maar beter een goed album zijn! Gelukkig is dat ook zo, en daar zal ik je nu van gaan overtuigen, voorzover dat nog nodig is.
De plaat begint al goed met het opzwepende elektro-achtige nummer
"Take A Bow". Snelle keyboardtoetsen en basgitaren vullen het nummer, en het begin van het nummer wordt steeds opzwepender, en dit verandert niet als Matt begint te zingen. Deze climax komt in het refrein gelukkig tot een uiting, nadat Matt even heeft gemeld dat
"You'll burn in hell for your sins". Hierna volgen een soort ruimtegeluidjes, en dan herken in mijn Muse weer, ik hoor jankende gitaren, ja, dit is een goed album. Muse weet hier een best donkere, maar pakkende albumopener neer te zetten, en dit nummer zet zeker toon voor de rest van het album.
Hierna komt het wat vrolijker en meer poppy nummer "
Starlight". Dit is een van mijn twee favorieten van het album en gaat tevens
"Supermassive Black Hole" opvolgen als single. Het begin van het nummer is meteen erg vrolijk met drums en gitaren, gevolgd door pianospel. Hierna begint Matt te zingen, en dat past precies bij het nummer, opnieuw bouwt Muse een climax op, maar laat ons bij dit nummer even wat langer wachten om tot uiting te komen, pas na twee keer couplet, en dat is zeker niet slecht, want het effect wordt er alleen maar. Hup, daar beginnen de gitaren
"I'll never let you go, if you promise not to fade away, never fade away!". Hierna lijkt Bellamy opnieuw een climax op te gaan bouwen, maar schijn bedriegd, opeens valt een heleboel stil, alleen nog rustig piano, "
Our hopes and expectations, Black Holes and Revelations". Hierin wordt heel stiekem een nieuwe climax opgebouwd, die daarna gelukkig wel tot uiting komt. Opnieuw het refrein, en het stuk van net maar nu met flink wat gitaren erachter. Matt besluit heel mooi met
"Hold you in my arms, I just want you to hold you in my arms".
Goed, de eerste single van het album is aan de beurt,
"Supermassive Black Hole". Bij de eerste keer horen denk je bij het begin, hmm, erg rare stijl van gitaren dit voor Muse, maargoed, kijken wat ze ervan gemaakt hebben. Hierna zul je je, net zoals ik, waarschijnlijk doodschrikken en denken dat Matt helium tot zich heeft genomen of dat je download niet goed was en er een single van Prince tussen is geslopen. Niets is minder waar. Er zit geen climax in dit nummer, geen mooie of pakkende tekst. Het is gewoon een aardig popnummertje, en toch is er de Muse-sound in te horen. Helaas vind ik het niks, en velen met mij. Het nummer verandert eigenlijk in zijn hele drie-en-een-halve minuut niet, en dus wil ik er verder geen woorden aan vuil maken.
Tijd voor wat betere muziek, en dat moeten ze ook gedacht hebben bij Muse, want
"Map of the Problematique" knalt zo binnen dat je meteen vergeten bent wat voor slechts SMBH met zich mee heeft gebracht. Helaas geen climax en in dit nummer, maar wel gitaren, drums en het oude Muse. Het nummer verandert vrij weinig tijdens het verloop, maar hier pakt het, in tegenstelling tot het vorige nummer, stukken beter uit.
"I can't get it right, since I met you"En dan is het nu even tijd voor bijkomen, en dan wel met het rustige, akoestische
”Soldier’s Poem”, niet echt mijn stijl, en van velen niet, als ik zo op internet rond kijk. Het is een kort liedje, dat wel. Het gaat over een soldaat die zingt over de liefde, maar hier zit niks Muse in, geen snoeiharde gitaren, geen toffe zang van Matt, helemaal niks, overslaan dus, dat doe ik ook altijd.
Hierna begint het weer goed op gang te komen, en wel met het verrassende
”Invincible”. Aan het begin denk je,
”Bah, weer zo’n rustig kutlied, hebben we net al gehad”, maar gelukkig wordt dat beter. Dit is echt een mooi nummer naar mijn mening, en meteen ook mijn andere favoriet van het album. Matt begint heel rustig te zingen,
”Don’t give up the fight, you will be all right”. Er zit heel hoge gitaar in dit nummer, wat het erg apart maakt, en drums die wel wat op trommel lijken. Het rustige gezang van Matt gaat door in het refrein,
”Tonight we can truly say, together we’re Invincible”. Er komt weer een couplet, maar nu met wat meer gitaar erin, het zweept een beetje op. Na het refrein breekt opeens de hel los, want dan beginnen de gitaren pas écht te janken, en dit is naar mijn idee het mooiste stuk van het lied, want die jankende gitaren zijn echt een mooie toevoeging aan dit nummer.
” During the struggle, they will pull us down, please, please, let's use this chance, to turn things around”. Hierna sluit het lied af.
”Assassin” begint meteen met stevige gitaargepingel, en al snel komt hier nog een gitaar en drums bij.
”War is overdue, the time has come for you”. Matt zingt deze keer redelijk laag. Dit is een lekker up-tempo nummer, en typisch Muse, dit is eigenlijk een nummer wat ook op elk ander album van ze had kunnen staan, dus dit zullen de rasechte Muse-fans tof gaan vinden, hier zit alleen geen climax in, en de muziek verandert, behalve het begin, vrij weinig.
”Assassin” wordt gevolgd door het verrassende
”Exo-Politics”. Dit is een plaat die je in het begin niet echt op gaat vallen, maar naarmate je hem vaker luistert ga je hem tof vinden. Hij begint meteen vrij fors, zoals we Muse kennen. Het speciale aan deze plaat is een soort van “storing” erin, het deed me denken aan een epilepsiemoment,
“When the zetas fill the skies, will our leaders tell us why.” Heel opzwepend is het, en erg leuk erin gezet gitaren. Dit nummer is ook een van de weinige waar je goed kunt horen dat Matt’s kornuiten een woordje meezingen.
”City of Delusion” is een plaat die meteen opvalt, namelijk door het Spaansachtige gitaargepingel dat er aan het begin in zit, en dat vind ik een erg leuke toevoeging van Muse, ze weten me nog steeds te verrassen met dit nummer, en ik merk hier duidelijk aan dat ze weer flink aan het experimenteren zijn met het nieuwe album. Het refrein is zoals we Muse kennen, flink stevig en gitaren erin. Ik denk dat dit nummer een flinke kans maak om ooit single te worden, het is namelijk zeker geen albumplaat, als in leuk opvullertje voor de fans, wat Soldier’s Poem wel is, dat nummer zal nooit aanslaan bij het publiek.
Aan
”Hoodoo” wil ik weinig woorden vuilmaken, dit is namelijk een nummer zonder enig hoogtepunt, veel te rustig en naar mijn mening minstens zo erg als
”Soldier’s Poem”De laatste echte plaat van het album is tevens single in de Verenige Staten, een redelijk poppy nummer wat erg leuk begint met paardenvoeten en een soort alien- en lasergungeluid.
De clip is minstens zo bizar te noemen.
”Knights of Cydonia” begint met erg hoog gezang,
”A, a, a.”, gevolgd door een zeer opzwepende melodie met echt Muse-gitaarspel, en dat duurt wel eventjes, wat ik bij dit nummer ook echt niet erg vindt.
”Don’t waste your time, or time will waste you”. Opnieuw beginnen ze weer het alfabet op te zingen, maar verder dan de eerste letter komen ze niet, opeens begint het erg opzwepend te klinken, en dan valt het stil, als bij
”Starlight”. Het komt tot een climax met
”No-one’s going to take me alive, time has come to make things right”. Hierna is het nummer een en al hoogtepunt, met puik gitaarspel en drums. Dit nummer is zo mogelijk nog beter in de live-uitvoering heb ik het idee.
Goed, dit was mijn review over
”Black Holes and Revelations”. Ik hoop dat je hierdoor een beetje een beeld gekregen heb van Muse, en als je Muse al kende van hun nieuwe album. Ze wisten me opnieuw te verrassen, en dat is knap voor een band die al een album of vier heeft uitgebracht en in totaal zo’n hondervijftig nummers. Ik wacht nu al met smart op hun volgende album.
Ik heb hier bijna twee en een half uur op getypt
.