Wat is het slechtste boek dat je ooit gelezen hebt? Waarom?

Kameraad scheermes van Rogi Wieg Mijn peetoom gaf me dit boek voor mijn verjaardag onder vermelding dat hij het niet had gelezen. Ik was oprecht onthutst dat dit soort boeken daadwerkelijk uitgegeven mogen worden.
Het is een 'ik ben depressief, en niemand begrijpt mij en de hele wereld is klote'- boek. Ik heb geen ander woorden voor dit boek over dan: onvoorstelbaar kutboek. Het erge is dat deze kneus nog meer boeken en gedichten schijnt te hebben geschreven.

Wel ontzettend mooi: "Schaduw van de wind", schitterend geschreven en schitterend vertaald! (daar ontbreekt het nl. vaak aan.)

quote:

Op zaterdag 24 juni 2006 22:35 schreef Thisbe het volgende:
Kameraad scheermes van Rogi Wieg Mijn peetoom gaf me dit boek voor mijn verjaardag onder vermelding dat hij het niet had gelezen. Ik was oprecht onthutst dat dit soort boeken daadwerkelijk uitgegeven mogen worden.
Het is een 'ik ben depressief, en niemand begrijpt mij en de hele wereld is klote'- boek. Ik heb geen ander woorden voor dit boek over dan: onvoorstelbaar kutboek. Het erge is dat deze kneus nog meer boeken en gedichten schijnt te hebben geschreven.

O.d. actie instellen tegen Gillette. Hun mesjes zijn niet scherp genoeg.

quote:

Op donderdag 22 juni 2006 22:06 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

De fijnproever.

De rest mag fijn naar Keane gaan luisteren en Dan Brown lezen.

Keane roeleert! Voor "Keane" lees: "James Blunt"...

Catherine Clément - De reis van Theo
Een slechte 'Wereld van Sofie' rip-off, alleen dan over theologie in plaats van filosofie.

Het probleem met dit boek is dat de auteur veel te veel informatie kwijt wil binnen een ongeloofwaardige raamvertelling. Het komt erop neer dat de jeugdige hoofdpersoon Theo met zijn tante een reis maakt en in allerlei religieuze steden met allerlei religieuze mensen praat. Opvallend dat werkelijk iedereen, van opperrabbijnen tot bisschoppen tot kardinalen tot grootmoefti's, zonder enige moeite tijd vrij kan maken om dagenlang met Theo te wandelen en te kletsen.

Die gesprekken bestaan dan doorgaans uit een monoloog van vele pagina's lang, waarna Theo een vraag stelt die niets, maar dan ook he-le-maal niets met de voorafgaande monoloog te maken heeft, waarna zijn gesprekspartner weer een half hoofdstuk aan één stuk door oudehoert en ga zo maar door.

Ik weet niet heel veel van religies buiten het christendom, dus dit leek me een aardige instapper. Maar nee.

Kick.

Ik moest opeens denken aan De vriendschap van Connie Palmen.

Alles van Tim Krabbe is natuurlijk bedroevend. De metaforen slaan nergens op, qua personages lijkt het alsof je het script van een soap aan het lezen bent en de flashbacks zijn volledig uit de lucht gegrepen. Joost Zwagerman is ook om te huilen: verschuilt zich achter een stroming die hij helemaal niet representeert als excuus voor zijn welfalen als schrijver. Lelijk, stug, ondoorzichtig proza waar ik, toegegeven, wel om kan lachen. Omdat de man zichzelf zo serieus neemt, welteverstaan.

Verder hoef je maar bij de Ramsj te kijken of er weer een of andere grachtengordeljongen wanhopig Grunberg probeert na te doen (op zich knap, want Grunberg is een karikatuur van zichzelf). Daarom mogen de Vlamingen en Amerikanen zo blij zijn dat ze geen grachtengordel kennen .

Het Stenen Bruidsbed van Mulisch was om te huilen.

quote:

Op donderdag 27 september 2007 21:51 schreef Urquhart het volgende:
Het Stenen Bruidsbed van Mulisch was om te huilen.

Mullis is Vullis, behalve zijn brieven aan Reve dan. En de brieven waarmee Reve pareerde

De Max Havelaar moet wel het saaiste, vervelendste boek zijn dat ik ooit geprobeerd heb uit te lezen. Is ook niet gelukt.

[ Bericht 100% gewijzigd door the_mind op 28-09-2007 23:43:42 (dubbel) ]

Ik vond De Avonden ook een heel naar boek, maar ik heb hem wel uitgelezen. Wat ik me nog kan herinneren is die scene met een of andere gast die de poten van de hond tegen de kachel aanzet.
Verder één en al depressiviteit en gezeur.

Naar mijn bescheiden mening was Eline Vere van Couperus ook vreselijk (toch wel weer uitgelezen), en ik ben nu bezig met Het Verdriet van Belgie van Hugo Claus, dat is ook niet om door te komen. Ik moet zeggen dat ik problemen hebben met het taalgebruik, en ik vind het moeilijk de verhaallijn te volgen.

Het aller- allerslechtste boek? Dat is toch één of ander chicklit-boek waar ik de naam niet van heb onthouden, met een irritante hoofdpersoon waarin ik me totaal niet kon inleven, gezeur over 'die man vind me niet leuk, die wel maar ik vind hem niet leuk, die is schattig als zijn vrouw maar bij hem weggaat wat dat is een rotwijf.' Aan het eind van het boek valt ze van de trap ofzo, dus ze breekt haar been, en ze raakt haar baan kwijt en het enige wat ik dacht was: eigen schuld, dikke bult!

Een kankerboek die je nooit maar dan ook nooit in huis moet halen is
Dani Benonni : op het eerste zicht een normaal verhaaltje van een psycokind maar met onderliggend thema kinderporno en incest enzo
echt goor als je erover nadenkt

abdelkader benali - de argentijn
dat boek slaat echt als een fles cola op een koeienkut.
moest het helaas toen der tijd lezen voor school...

quote:

Op donderdag 27 september 2007 17:29 schreef Ringo het volgende:
Kick.

Ik moest opeens denken aan De vriendschap van Connie Palmen.

O, en dan moet ik opeens denken aan Lucifer. Ik heb het helemaal uitgelezen, ik dacht steeds dat ik per ongeluk grote stukken had overgeslagen, dus dan maar weer terugbladeren, maar nee - dat had ik allemaal al gelezen, en toch kon ik werkelijk niet één touw aan dat boek vastknopen. Als ik nu zou moeten zeggen waarover het ging, dus afgezien van die dooie vrouw, dan weet ik het niet. Over heel veel mensen. Dus iedereen die graag een boek wil lezen over heel veel mensen, moet Lucifer kopen.

Verder zag ik in dit topic ook het verschrikkelijke Madison County-boek staan; dat is voor mij de draak der draken, de opperdraak. De film was trouwens bijna net zo slecht. Maar toch heeft dit boek een geheim dat ik blijkbaar niet kan kraken, en een heleboel - miljoenen! - anderen wél. Een vriend gaf mij het boekje ooit met de opmerking dat hij in het vliegtuig naar New York hartverscheurend had moeten huilen om dit prachtige liefdesverhaal, en dat zijn medepassagiers met open mond naar hem had zitten kijken, maar zelfs dát kon hem niet meer schelen, want hij was aangeraakt door de goddelijke boodschap van Madison County, hij was er een ander mens door geworden, een béter mens, helemaal vervuld van liefde & goedheid & vergeving . Ja, echt waar. Dat kan. Zulke boeken bestaan. En dit is dus zo'n boek.
Ik wil dat geheim zo graag kennen... maar ik heb het boek met die boodschap in mijn achterhoofd gelezen, de goddelijke liefdesboodschap dus, en toch moest ik de hele tijd bijna overgeven, zo walgelijk en plat en dom en kinderachtig en platvloers vond ik het allemaal. (Later, toen de film eenmaal draaide, kwam het hoofd van Meryl Streep daar nog bij.) Maar om al die redenen vind ik The Bridges of Madison County dus een fascinerende draak. Meestal kan ik wel begrijpen waarom grote groepen mensen een bepaald boek prachtig vinden, en ik minder (of zelfs helemaal niet). Het is me nooit gelukt om méér dan 20 pagina's te lezen in De ontdekking van de hemel, maar ik snap best waarom anderen het verslinden. Dat is een kwestie van smaak (en van geduld - het gaat mij allemaal te traag). Toch zie ik wel dat het goed is geschreven, en het onderwerp lijkt me ook interessant. Maar bij Madison County kan ik het écht niet begrijpen. En God weet dat ik het geprobeerd heb. Alleen begrijpen, de vinger leggen op dat universele geluksgevoel dat kennelijk door dat boek wordt opgeroepen - geluk vermengd met melancholie, dat is wat ik mensen erover heb horen verzuchten, met trillende onderlip.
Miljóenen exemplaren! Misschien wel honderd miljoen - dat boek was een legendarische bestseller. En ik ben niet zo arrogant om te beweren dat al die miljoenen mensen gek zijn. Ik ben dus gek, het ligt aan mij. Maar waarom? Waarom kan ik zoiets simpels niet begrijpen?

De Gebroeders Karamazov. Het werd me allemaal iets te veel. Deze kerst wil ik hem echter nog eens pakken.

- Turks Fruit van Jan Wolkers. Pure pornografie .
- Sliver van Ira Levin.