He, ik wil graag eventjes mijn eitje kwijt. Ik woon nu ongeveer een jaartje samen met mijn vriend. Voorheen was onze relatie echt super. We deden onze eigen dingen en waren toch vaak samen. In het begin had hij me verteld dat hij veel tijd achter zijn pc doorbracht en vroeg me dat te respecteren. Zelf zit ik ook graag achter de pc en ik dacht: waarom niet?
Toen we nog niet samenwoonden viel dat ook reuze mee. Hij ging naar school, kwam thuis maakte wat van huiswerk of dergelijke, deed iets op zijn pc en af en toe deden we dingen samen. Toch wel overwegend veel dingen samen en het was gewoon ontzettend gezellig. Vaker vertelde hij dingen die hij op zijn pc deed of vertelde me dingen van school. Ik was dan ook echt in hem geinteresseerd. Hij studeert in Eindhoven en stond al geruime tijd ingeschreven voor een kamer. Na een tijd heeft hij deze gekregen en ging in Eindhoven wonen. Een uur rijden bij mij vandaan.
In het begin vond ik het verschrikkelijk moeilijk. Ik werkte toen nog Fulltime en had dus niet de mogelijkheid om hem veel te zien. Vaak kwam het er alleen in het weekend van, waarvan hij dan ook nog een dag moest werken.
Op een bepaald moment heb ik besloten ook weer te gaan studeren. Omdat mijn opleiding bijna in elke stad gegeven wordt (PABO) besloot ik die ook in Eindhoven te gaan doen waar hij studeert. Hij woonde daar al en we hadden min of meer besloten om op zoek te gaan naar een woning voor ons beiden. Dat vond ik een prima idee en ik heb me toen ingeschreven in EIndhoven.
Eerst verliep het niet goed met de woning. Ik mocht zolang bij hem inwonen op de kamer die hij al had. Een heel mooie kamer met meubeltjes die we eigenlijk samen hadden uitgezocht. In augustus ben ik ingetrokken bij hem en begonnen aan mijn studie. Ik wilde er 200% voor gaan omdat ik nu eindelijk iets gevonden had dat bij me paste.
Hij had min of meer besloten zijn studie op een laag pitje te zetten, omdat ie ff geen zin had (denk ik). In het begin ontstonden daar de ruzie's. Al snel bemoeide ik me er niet meer mee en liet het los. Hoewel ik het wel moeilijk vond, want hij is ontzettend slim en ik vind het jammer als hij er niks mee zou doen.
Na een tijd op school kreeg ik het steeds drukker. De stage werd drukker en ik moest steeds meer verslagen e.d. inleveren. School viel niet mee. Huishouden kwam grotendeels op mijn schouders tereecht en dat viel me erg tegen. Hij zat de hele dag achter zijn PC en ik ging naar school, als ik thuis kwam moest er nog worden opgeruimd en de afwas van de vorige dag stond er vaak nog.
Ik probeerde niet zo punctueel te zijn en het zo te laten, maar al snel stond er een afwas van vier dagen en daar werd ik helemaal niet vrolijk van.
Nu wonen we sinds eind maart in een nieuwe woning. Hardstikke mooi voor studenten. Een heus Huisje met tuin, een eigen keuken, badkamer en ruime slaapkamer, om dan nog niet van de woonkamer te spreken. We hebben het allemaal heel mooi ingericht en het is eigenlijk perfect. En nu komt het moeilijkste... (en het was al zo'n lap tekst, sorry
![]()
)
Sinds we hier wonen gaat het alleen maar slechter, ik heb steeds het gevoel dat alles op mijn schouders ligt. Ik moet hard werken voor mijn opleiding, ik krijg het allemaal niet cadeau en daarbij een huishouden runnen en dit huis is toch iets groter dan de kamer die we hadden.
Het zal nooit eens in hem opkomen om het bed te maken en het raam open te doen. Een afwas weg werken als ik naar stage ben zit er ook niet in. Om maar niet te spreken van stoffen, dweilen, stofzuigen of de badkamer met wc poetsen. Omdat ik het graag netjes en opgeruimd wil houden stoor ik me hieraan. Hij zit de hele dag achter zijn pc druk bezig met een spel te maken (waar hij overigens wel veel geld mee verdient). Ik vind het allemaal best dat hij dat doet, maar zijn schoolwerk leid eronder en zijn relatie ook en dat heeft hij niet door.
Ik heb er vaak over geprobeerd te praten, maar dit loopt meestal uit in een ruzie of een antwoord van: daar heb ik nu geen zin in... Hij is best dominant en kan makkelijk over mij heen, dat weet hij ook en ik heb het idee dat hij daar soms gebruik van maakt. Ik vind het heel moeilijk om dan verder te praten en niet te huilen (en daar ergert hij zich dan weer aan). Ik vraag hem steeds of hij niet wat meer wil doen en zodat ik het niet steeds hoef te vragen. Dan krijg ik een antwoord van: of hij vind dat hij genoeg doet, of hij werkt tenminste! Dat is iets wat ik ook heel moeilijk vind, doordat ik het best zwaar vind allemaal heb ik gewoon geen tijd over om te werken en wil ik gewoon 200% aan mijn opleiding geven. Dat neemt hij me dan kwalijk, denk ik...
Soms moet ik hem wel 10 keer vragen om iets voor me te doen of me te helpen. Soms is het pas na uren dat hij me eindelijk helpt, soms helemaal niet. En heel af en toe loopt het weer uit in een ruzie.
Samen douchen of samen naar bed is ook vaker een probleem, hij wil laat opblijven en twaalf uur half een is echt geen tijd voor hem om naar bed te gaan. Ik vind dat moeilijk want ik mis hem heel erg terwijl hij er wel is (als je begrijpt wat ik bedoel)... Hij heeft daar kennelijk minder moeite mee.
Ik weet echt niet meer hoe het verder moet. Het is bijna vakantie en zijn spel is bijna af, ik hoop heel erg op een verbetering omdat hij dan niet meer daarvoor achter zijn pc hoeft te zitten. Ik wil alles proberen om het beter te laten gaan, nu loop ik alleen met mijn ziel onder mijn armen. Ik hou vreselijk veel van die jongen en hij heeft zeker weten hele hele goede kanten! Alleen weet ik nu gewoon niet hoe ik verder moet...