De Kunst van het loslaten van een ex #41

De kogel is door de kerk denk ik.

Zaterdag langs geweest bij hem om ook te praten, maar blijkbaar heeft hij meer bedenktijd nodig... hij beroept zich op het gevoel dat hij had maar kan het niet omschrijven. hij bleek ook teleurgesteld te zijn geweest dat ik vertelde een tijdje geleden dat ik niet meer echt verliefd was maar dat dat over was gegaan in oprechte liefde voor hem en echt houden van. (de uitwerking nu nog moge duidelijk zijn dat dat ook echt zo was en zelfs nog steeds is) Hij vond dat dat te snel was en dat heeft zijn gevoel aangetast. maar als ik dan verder vraag kan hij het niet omschrijven, geen uitleg aan geven.

Zondag morgen heb ik hem nog gebeld en gezegd dat ik heel boos was en zwaar verdrietig. Ik wenste hem een fijne dag nog (voetbal kijken met zijn vrienden). Maandagmorgen nog een mailtje gestuurd maar tot op heden geen antwoord, geen telefoon gewoon helemaal niets... Ik zit niets anders te doen dan te huilen en me zo afgedankt te voelen en ik weet niet wat voor dingen allemaal nog meer.

Het is inmiddels 2 maanden uit en het verdriet is er alleen maar erger van geworden. Ik dacht dat hij anders was dan de hufters die ik ooit had gekend. Ik had gezegd dat ik er niet meer open voor zou staan om een relatie aan te gaan omdat ik niet meer een hufter wou opdoen. tje.. Het leek zo anders en zo oprecht en zo denk en voel ik het ook nog steeds... tijdens de relatie dan, maar zoals het nu gaat. Het lijkt wel alsof ik er echt niet meer uitkom. zelf geen contact meer hebben maakt het alleen nog maar ingewikkelder...

Vaak heb ik de neiging om te bellen, maar wat heb ik te vertellen? niets toch zeker? ik snap het niet en ik wil het niet snappen. Iedereen om mij heen vraagt ook steeds: hoe kan het nou, jullie keken nog naar huisjes... het erge is nog dat we het zelfs over trouwen hadden en wat voor idee we daar bij hadden en nu dit.. niet dat mijn directe omgeving dit weet maar het maakt het allemaal zo zuur. Ik kan hem gewoon niet loslaten, het lukt me niet, hoe hard ik het ook probeer.

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 16:50 schreef Mickeys het volgende:
Het is inmiddels 2 maanden uit en het verdriet is er alleen maar erger van geworden. Ik dacht dat hij anders was dan de hufters die ik ooit had gekend...

same here .. ik dacht ook dat zij zo anders was dan de vorige dames, dat zij wel begreep wat ik bedoel, dat zij me wel snapte.. helaas

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 16:50 schreef Mickeys het volgende:
Het leek zo anders en zo oprecht en zo denk en voel ik het ook nog steeds... tijdens de relatie dan, maar zoals het nu gaat.

dat geeft nog de diepste teleurstelling. juist omdat de relatie zelf zo goed is gegaan, dat je er alle vertrouwen in had, is de klap des te harder dat het achteraf allemaal een illusie is gebleken. je gaat twijfelen aan alles .. is alles wat ik tegen haar heb gezegd (en wat ze mij vertelde) zoals houden van dan echt helemaal gelogen? wat kan ik nog geloven van wat ze me heeft verteld?
en dat wekt bij mij een potje aggressie op, omdat ik het gevoel heb dat ik zwaar belazerd ben, niet alleen in de laatste periode, maar ik steeds meer het gevoel heb dat dat van begin af aan is geweest.. en dat zuigt

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 16:50 schreef Mickeys het volgende:
De kogel is door de kerk denk ik.

Mickeys je moet het niet proberen te begrijpen omdat het niet te begrijpen is. Ga niet op hem zitten wachten en bellen, hopen op een antwoord wat voor jou duidelijkheid geeft. Het is moeilijk maar probeer sterk te blijven Op een gegeven moment wordt het verdriet echt minder, maar geef jezelf ff de tijd. Ik weet niet of je nu nog steeds dagelijks met hem belt en mailt? je moet het natuurlijk zelf weten maar ik denk uiteindelijk wel dat het je gaat opbreken. Je hoeft niet te zeggen dat je totaal geen contact meer wilt met hem maar neem gewoon wat meer afstand anders blijf je er zo in hangen en kan je gewoon niet verder.

iig heel veel sterkte ik herken wat je schrijft bij mezelf.

Hey Mickeys, sterkte! Ik was zover dat we een huis gekocht hadden, welke bijna klaar was qua verbouwing, toen ze d'r vandoor ging met een ander (vorige maand)... Ik heb het geluk dat ik haar wel los kan laten (mede daardoor). Succes meid!

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 21:50 schreef Jeff1981 het volgende:
Hey Mickeys, sterkte! Ik was zover dat we een huis gekocht hadden, welke bijna klaar was qua verbouwing, toen ze d'r vandoor ging met een ander (vorige maand)... Ik heb het geluk dat ik haar wel los kan laten (mede daardoor). Succes meid!

tnx, de enige troost die ik heb is dat het niet aan mij gelegen heeft. Daar blijft hij in volharden dat dat zo is, maar wat koop je er voor? verdriet en een hoop pijn.

Jij ook sterkte

Jah, inderdaad, al die suffe standaard opmerkingen, "het ligt niet aan jououououou", "je vindt wel weer een anderrrrrrrrrr" bla bla bla, allemaal goedbedoeld, maar 't helpt nix... Waar ik nou mee zit is dat ik elke dag m'n ex eigenlijk eens goed duidelijk wil maken wat we hadden en wat een ongelooflijke kut ze is dat ze dat laat varen. Maar goed, daar schiet je ook nix mee op he...

Het contact is sterk verminderd. Vandaag hebben we 1 mail met elkaar uitgewisseld maar dat was meer vanwege het werk. We zijn ex collega's ook nog op de koop toe. Gisteren nog wel heel even aan de telefoon gesproken en hij blijft maar zeggen dat hij aan me zal denken. Daar reageerde ik op als iets in de trend van: het zal wel. Hij zei dat het echt zo is maar als ik dat niet wil geloven dan moet ik het maar niet geloven maar het was wel zo.. Wat moet ik dan? Hij maakt het uit. Hij houdt niet meer van me. Het is hard, maar ik weet dat hij niet meer van me houdt, maar na ruim 2 maanden doet het nog meer pijn dan dat het in het begin was.

Inmiddels zit ik te overwegen om professionele hulp te zoeken. Ik draai in zo'n cirkeltje. Alles herinnert mij aan hem. Nee, ik kan die spullen niet weg doen.. het bed, de keuken, de bank, mijn huis. En dan is er ook nog het werk, daar waar we elkaar hebben leren kennen. Daar waar hij een week nadat het uitging vertrok om bij een andere baas te werken. Iedereen kent hem en ze vragen aan mij hoe het met hem is en hoe het tussen hem en mij gaat. Inmiddels begin ik het langzaam ook op het werk te vertellen, maar als ik dat doe moet ik weer aan hem denken en staan mijn ogen meteen vol tranen. Het lukt me niet om hem los te laten

Een relatie op het werk beginnen kan zo mooi zijn, maar als de breuk een feit is... dan breekt de hel voor jou pas echt los.

quote:

Op donderdag 6 juli 2006 23:23 schreef Mickeys het volgende:
Inmiddels zit ik te overwegen om professionele hulp te zoeken. Ik draai in zo'n cirkeltje. Alles herinnert mij aan hem. Nee, ik kan die spullen niet weg doen.

Doe maar. Het kan je alleen maar goed doen. Vooral als je het er zo moeilijk mee hebt.
Ik heb ook een tijd bij een psycholoog en hypnotherapeut gelopen, en dat helpt. .

Sterkte meis. .

Sterkte Mickeys

Mja sterkte meis... advies heb ik niet voor je

quote:

Op donderdag 6 juli 2006 23:23 schreef Mickeys het volgende:
Het contact is sterk verminderd. Vandaag hebben we 1 mail met elkaar uitgewisseld maar dat was meer vanwege het werk. We zijn ex collega's ook nog op de koop toe. Gisteren nog wel heel even aan de telefoon gesproken en hij blijft maar zeggen dat hij aan me zal denken. Daar reageerde ik op als iets in de trend van: het zal wel. Hij zei dat het echt zo is maar als ik dat niet wil geloven dan moet ik het maar niet geloven maar het was wel zo.. Wat moet ik dan? Hij maakt het uit. Hij houdt niet meer van me. Het is hard, maar ik weet dat hij niet meer van me houdt, maar na ruim 2 maanden doet het nog meer pijn dan dat het in het begin was.

Inmiddels zit ik te overwegen om professionele hulp te zoeken. Ik draai in zo'n cirkeltje. Alles herinnert mij aan hem. Nee, ik kan die spullen niet weg doen.. het bed, de keuken, de bank, mijn huis. En dan is er ook nog het werk, daar waar we elkaar hebben leren kennen. Daar waar hij een week nadat het uitging vertrok om bij een andere baas te werken. Iedereen kent hem en ze vragen aan mij hoe het met hem is en hoe het tussen hem en mij gaat. Inmiddels begin ik het langzaam ook op het werk te vertellen, maar als ik dat doe moet ik weer aan hem denken en staan mijn ogen meteen vol tranen. Het lukt me niet om hem los te laten

Een relatie op het werk beginnen kan zo mooi zijn, maar als de breuk een feit is... dan breekt de hel voor jou pas echt los.

Na een tijdje gaat het beter, echt. Al kun je dat nu niet geloven, en professionele hulp is inderdaad wel een idee denk ik.

quote:

Op donderdag 6 juli 2006 23:23 schreef Mickeys het volgende:
Het contact is sterk verminderd. Vandaag hebben we 1 mail met elkaar uitgewisseld maar dat was meer vanwege het werk. We zijn ex collega's ook nog op de koop toe. Gisteren nog wel heel even aan de telefoon gesproken en hij blijft maar zeggen dat hij aan me zal denken. Daar reageerde ik op als iets in de trend van: het zal wel. Hij zei dat het echt zo is maar als ik dat niet wil geloven dan moet ik het maar niet geloven maar het was wel zo.. Wat moet ik dan? Hij maakt het uit. Hij houdt niet meer van me. Het is hard, maar ik weet dat hij niet meer van me houdt, maar na ruim 2 maanden doet het nog meer pijn dan dat het in het begin was.

Inmiddels zit ik te overwegen om professionele hulp te zoeken. Ik draai in zo'n cirkeltje. Alles herinnert mij aan hem. Nee, ik kan die spullen niet weg doen.. het bed, de keuken, de bank, mijn huis. En dan is er ook nog het werk, daar waar we elkaar hebben leren kennen. Daar waar hij een week nadat het uitging vertrok om bij een andere baas te werken. Iedereen kent hem en ze vragen aan mij hoe het met hem is en hoe het tussen hem en mij gaat. Inmiddels begin ik het langzaam ook op het werk te vertellen, maar als ik dat doe moet ik weer aan hem denken en staan mijn ogen meteen vol tranen. Het lukt me niet om hem los te laten

Een relatie op het werk beginnen kan zo mooi zijn, maar als de breuk een feit is... dan breekt de hel voor jou pas echt los.

Je zult het niet geloven maar er gaat een lading tijd overheen.
Dat is zwaaaaaar kut, wat ik denk elke dag nog steeds wel een keer aan mijn ex, en het is 8 maanden geleden.
Die confrontaties met jezelf; het denken aan, missen van en niet weten hoe; blijven nog wel komen, ze worden ook nog erger. Maar wat je niet doorhebt is dat je stukje voor stukje het verwerkt.
Dat kan niet in een keer en ga jezelf er ook geen grens bij stellen of datum; ik weet ik ben hypocriet het te zeggen.
Het enigste wat je nodig hebt is zelfvertrouwen en je vrienden; zij zijjn degenen die je kunnen helpen.
Als je de wegen naar je ex zodanig openhoud kwel jejezelf alleen maar (erger).
Ga langzaam na wat je nu wil bereiken;
wie ben ik?
wat ga ik doen?
welke doelstellingen?
let op IK, JIJ dus. Denk aan jezelf, ga ondervinden hoe het is om met jezelf te zijn. Dat klinkt raar maar je bent een tijd gewend geraakt om met een ander te zijn; Leer op jezelf zijn, ook dat kost tijd.
Maar vooral; laat hem gaan, ga voor jezelf bezig, jij en niet hij.
Ik weet het allemaal ook niet zal ik eerlijk zeggen maar ik ben een stuk verder terwijl ik dat 4 maanden geleden niet voor mogelijk hield.
Ga op je gevoel af, leef voor jezelf en wardeer je vrienden; je hebt ze nodig.
Het komt goed, het kost tijd en helaas gaat het langzaam maar zo leer je ook weer een onderdeel van jezelf kennen; je eigen kracht. Wees sterk !
succes.

er gaat veel te veel tijd overheen terwijl je dat eigenlijk niet wil. ik merk aan mezelf dat ik gewoon verder wil, leuke dingen doen, nieuwe vriendin, nieuwe ronden, nieuwe kansen .. maar daarbij merk ik gelijk dat ik daar misschien nog niet aan toe ben .. ik denk nog veel te vaak aan haar, word nog steeds veel te kwaad als ik aan haar denk en alle dingen die ik tegen kom doen nog steeds ontzettend veel pijn.. en het verdringen, door bijv. m'n agenda gigantisch vol te plannen, werkt maar voor even .. de hersenen willen wel verder, maar het hart nog niet ..

alles komt met tijd, maar hoeveel tijd heeft het nodig?

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 01:04 schreef UsurPia het volgende:

alles komt met tijd, maar hoeveel tijd heeft het nodig?

Ik denk dat iedereen hetzelfde heeft; je wilt zó graag verder en alles achter je laten, alleen dat gaat eigenlijk niet, is gewoon een verwerkingsproces.

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 01:04 schreef UsurPia het volgende:
er gaat veel te veel tijd overheen terwijl je dat eigenlijk niet wil. ik merk aan mezelf dat ik gewoon verder wil, leuke dingen doen, nieuwe vriendin, nieuwe ronden, nieuwe kansen .. maar daarbij merk ik gelijk dat ik daar misschien nog niet aan toe ben .. ik denk nog veel te vaak aan haar, word nog steeds veel te kwaad als ik aan haar denk en alle dingen die ik tegen kom doen nog steeds ontzettend veel pijn.. en het verdringen, door bijv. m'n agenda gigantisch vol te plannen, werkt maar voor even .. de hersenen willen wel verder, maar het hart nog niet ..

alles komt met tijd, maar hoeveel tijd heeft het nodig?

Je verwoord het precies!
Ik ben op zoek om het gevoel iig sneller te doen laten slijten, maar helaas; ik faal constant.
Stapje voor stapje dan maar.
Een ding hebben we allen hier gemeen (denk ik)en is universeel, althans het gevoel van Liefdesverdriet.
ALs je een manier van sneller verwerken hebt gevonden laat het mij weten!

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 01:12 schreef h_vreman het volgende:

[..]

Je verwoord het precies!
Ik ben op zoek om het gevoel iig sneller te doen laten slijten, maar helaas; ik faal constant.
Stapje voor stapje dan maar.
Een ding hebben we allen hier gemeen (denk ik)en is universeel, althans het gevoel van Liefdesverdriet.
ALs je een manier van sneller verwerken hebt gevonden laat het mij weten!

Herkenbaar, hoewel ik niet pissig ben op mijn ex. We zijn als goeie vrienden uit elkaar gegaan, maar dat verzacht de pijn allerminst

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 01:49 schreef Blind_Guardian het volgende:

[..]

Herkenbaar, hoewel ik niet pissig ben op mijn ex. We zijn als goeie vrienden uit elkaar gegaan, maar dat verzacht de pijn allerminst

Vaak is het nog moeilijker, omdat die kwaadheid ervoor zorgt dat je wat meer afstand kunt nemen.

Het gaat nu met mij na 4 maanden echt heel goed met me, wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht Ik denk nog heel vaak terug aan die tijd maar ik begin nu niet gelijk spontaan te janken Ik heb nog wel af en toe van die verdrietige momenten maar dat duurt een paar minuten en dan is het ook weer over en ga ik gewoon weer verder waar ik mee bezig was

de ongekende kwaadheid vanuit mij ten opzichte van haar werkt voor mij op zich wel in een voordeel .. ik kan veel beter met die woede omgaan dan met een hartverscheurend verdriet .. is een soort defensiemechanisme. de woede is zo weg na een avondje lekker sporten, keertje 220 op de snelweg met de raampjes op 10 en de radio open .. verdriet duurt nog veeeeeel langer ..

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 16:14 schreef UsurPia het volgende:
de ongekende kwaadheid vanuit mij ten opzichte van haar werkt voor mij op zich wel in een voordeel .. ik kan veel beter met die woede omgaan dan met een hartverscheurend verdriet .. is een soort defensiemechanisme. de woede is zo weg na een avondje lekker sporten, keertje 220 op de snelweg met de raampjes op 10 en de radio open .. verdriet duurt nog veeeeeel langer ..

Dat is het ook bij mij dat laatste. Hij geeft ook elke keer aan dat het aan hem ligt en heeft gelegen en daar koop ik zo weinig voor. Ik hou nog steeds heel veel van hem en het liefst wil ik hem terug in mijn leven, maar ik weet nu ook dat dat niet meer gaat. In ieder geval niet zonder slag of stoot als ik het goed zou vinden dat hij toch terug naar mij zou willen. Ik ben veels te bang dat het dan weer zomaar kan gebeuren en dat zou ik al echt niet aan kunnen. Het is gewoon niet anders... nu nog mijn hart weer in elkaar krijgen en die hetzelfde laten voelen als wat mijn hoofd aan feiten inmiddels al weet. Tussen zeggen en voelen zit zo'n groot verschil

quote:

Op zondag 9 juli 2006 01:58 schreef Mickeys het volgende:

[..]

Ik hou nog steeds heel veel van hem en het liefst wil ik hem terug in mijn leven, maar ...

Ik heb exact hetzelfde gevoel.
Bij mij is het eigenlijk nog niet definitief uit. Voor hem waarschijnlijk wel, maar toch weet ik dat hij twijfelt! We zijn nml al 10 jaar gelukkig samen. We waren alles voor elkaar: maatjes en minaar. We doen ook veel dingen samen (behalve eigen hobbies) en hebben het vaak over dat we niet zonder elkaar kunnen...
En nu wilt hij onze relatie toch beeindigen. Ik kan het nog steeds niet begrijpen...

Het valt niet mee om na 10 jaar samen, plotseling weer alleen te zijn....

quote:

Ik hou nog steeds heel veel van haar en het liefst wil ik haar terug in mijn leven, maar ...

Ik heb ook precies hetzelfde gevoel. Ongeveer 6 weken geleden uitgegaan met mijn vriendin, ze zou naar NYC verhuizen voor de zomer en daarna zouden we het misschien even aan gaan kijken.
Krijg net te horen dat mevrouw een nieuwe relatie heeft, en ik ben er echt kapot van.
Ze is me gewoon vergeten en dat na 6 weken al!

Ik heb echt het gevoel dat ik niks voor haar betekende, en dat terwijl we zoveel hebben meegemaakt..! Ik ben nog steeds gek op haar, en denk nog teveel aan haar... Ben best wel gebroken van binnen.

Maarja aan de andere kant, als ze me zo snel vergeet is ze het niet waard geweest! Life goes on

quote:

Op zaterdag 8 juli 2006 01:12 schreef h_vreman het volgende:
Je verwoord het precies!
Ik ben op zoek om het gevoel iig sneller te doen laten slijten, maar helaas; ik faal constant.
Stapje voor stapje dan maar.

Ik heb het allemaal maar op me af laten komen. Alle gevoelens, alle gedachten. Niet meer vechten.
Of het snel ging, ik denk het niet. Het heeft me bijna een jaar gekost. Zal ook afhangen van de intensiteit van je relatie en de waarde die je eraan hebt gehecht.

quote:

Op zondag 9 juli 2006 16:37 schreef Public_NME het volgende:
als ze me zo snel vergeet is ze het niet waard geweest!

Maakt dat het minder erg? Maar dan nog; Haar nieuwe relatie kan net zo goed vluchtgedrag zijn.

quote:

Op zondag 9 juli 2006 16:54 schreef VD het volgende:

[..]

Maakt dat het minder erg? Maar dan nog; Haar nieuwe relatie kan net zo goed vluchtgedrag zijn.

Nee, tuurlijk niet. Maar het heeft voor mij wel een hoop duidelijk gemaakt, ze hoeft echt niet meer bij mij aan te komen. Er is echt iets in me gebroken, ik ben te goed van vertrouwen geweest...

is twee mnd uit met mijn ex, kwam ik haar laatst weer tegen in kroeg. Doetze heel arrogant en negeert ze me. Waardeloos.....