R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vriendin en ik worden 'een dagje ouder' (al is overdrijven ook een vak ), en zo langzamerhand beginnen we een beetje te praten over het hebben van een kind en wat daar allemaal bij komt kijken. We vinden het belangrijk om eerst goed te bepalen welke lijn we willen uitzetten in de zin van opvoeding; wat is ons standpunt inzake religie, seksualiteit en schaamte, aanmoediging van creatieve ontplooïng, etc.
Over de meeste onderwerpen liggen we wel op één lijn, met wat kleine meningsverschillen her en der. Maar waar we het niet over eens worden is de mate waarin we streng moeten zijn tegen ons (toekomstige) kind als het niet wil luisteren. Ik zelf vind dat een strikte aanpak zeer effectief kan zijn. Ik kijk dan vooral naar mezelf en mijn eigen jeugd, mijn vader had er letterlijk een handje van en ik ben uiteindelijk toch ook aardig uit de verf gekomen, al zeg ik het zelf. Een corrigerende tik vind ik dan nog een zeer lichte methode. Ik ben van mening dat het toebrengen van pijn, zolang het kind er geen blijvende schade aan over houdt, toelaatbaar is mits in een vroeg stadium aangetoond wordt dat die methode werkt. Ik merk ook in mijn huidige relatie dat deze werkwijze zorgt voor stabiliteit en wederzijds respect tussen mijn vriendin en mij.
Mijn vriendin heeft echter een engelengeduld en is van mening dat een corrigerende tik het allerlaatste redmiddel is, en dan ook écht wanneer er geen andere manier meer over is om het kind op andere gedachten te brengen. Respect voor autoriteit en een zekere angst voor je opvoeder heeft in mijn ogen een positieve invloed op de leef- en werkhouding van het kind als volwassene.
Wat is jullie visie op dit vraagstuk, iets waar volgens mij iedere toekomstige ouder mee worstelt.
), en zo langzamerhand beginnen we een beetje te praten over het hebben van een kind en wat daar allemaal bij komt kijken. We vinden het belangrijk om eerst goed te bepalen welke lijn we willen uitzetten in de zin van opvoeding; wat is ons standpunt inzake religie, seksualiteit en schaamte, aanmoediging van creatieve ontplooïng, etc. Over de meeste onderwerpen liggen we wel op één lijn, met wat kleine meningsverschillen her en der. Maar waar we het niet over eens worden is de mate waarin we streng moeten zijn tegen ons (toekomstige) kind als het niet wil luisteren. Ik zelf vind dat een strikte aanpak zeer effectief kan zijn. Ik kijk dan vooral naar mezelf en mijn eigen jeugd, mijn vader had er letterlijk een handje van en ik ben uiteindelijk toch ook aardig uit de verf gekomen, al zeg ik het zelf. Een corrigerende tik vind ik dan nog een zeer lichte methode. Ik ben van mening dat het toebrengen van pijn, zolang het kind er geen blijvende schade aan over houdt, toelaatbaar is mits in een vroeg stadium aangetoond wordt dat die methode werkt. Ik merk ook in mijn huidige relatie dat deze werkwijze zorgt voor stabiliteit en wederzijds respect tussen mijn vriendin en mij.
Mijn vriendin heeft echter een engelengeduld en is van mening dat een corrigerende tik het allerlaatste redmiddel is, en dan ook écht wanneer er geen andere manier meer over is om het kind op andere gedachten te brengen. Respect voor autoriteit en een zekere angst voor je opvoeder heeft in mijn ogen een positieve invloed op de leef- en werkhouding van het kind als volwassene.
Wat is jullie visie op dit vraagstuk, iets waar volgens mij iedere toekomstige ouder mee worstelt.
Geweld lost geen fuck op en het is een zwaktebod tegen je kind. Als je een peuter, kleuter of whatever al niet kan opvoeden zonder klappen uit te gaan delen, wat voor een fucking vader ben je dan?
Mogen we hieruit opmaken dat je je vriendin slaat als ze het eten niet om 18 uur op tafel heeft staan?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:08 schreef bouncingvictor het volgende:
Ik merk ook in mijn huidige relatie dat deze werkwijze zorgt voor stabiliteit en wederzijds respect tussen mijn vriendin en mij.
Want dan zul je vast een prima vader zijn hoor
Mijn foto's op Flickr!
[b]Op 15-09-2006 10:28 schreef Hans_Gielus[/b]
Namens Fryslân hoop ik dat je van een berg afkukelt _O-
[b]Op 15-09-2006 10:28 schreef Hans_Gielus[/b]
Namens Fryslân hoop ik dat je van een berg afkukelt _O-
Ik begrijp dat de ietwat radicale houding die ik in deze heb kan zorgen voor wat onbegrip, maar soms vraag ik me af of we in alle betutteling tegenwoordig niet te ver zijn doorgeschoten.quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:09 schreef Slarioux het volgende:
Geweld lost geen fuck op en het is een zwaktebod tegen je kind. Als je een peuter, kleuter of whatever al niet kan opvoeden zonder klappen uit te gaan delen, wat voor een fucking vader ben je dan?
Als ik jengelende kinderen in de supermarkt zie die maar door blijven zeuren totdat ze een snoepje uit het rek mogen pakken, denk ik echt dat een tik op dat moment veel meer zegt dan dat je als ouder door de knieën gaat en het kind alsnog zijn/haar zin geeft. Ik pleit natuurlijk niet voor structureel geweld, moge dat duidelijk zijn.
Ik zou me kind nooit een tik geven, al heb ik dat gevoel wel een keer gehad. Meerdere keren. Maar nooit gedaan dus, streng aanspreken werkt perfect bij ons. Maar dat moet je dan wel consequent doen.
Anyway, ik vind het wel grappig dat je over al die dingen nadenkt. Heb ik ook gedaan. Alleen ik merk nu sinds ik vader ben, dat het allemaal anders is, dan ik me had voorgesteld.
Anyway, ik vind het wel grappig dat je over al die dingen nadenkt. Heb ik ook gedaan. Alleen ik merk nu sinds ik vader ben, dat het allemaal anders is, dan ik me had voorgesteld.
In welke zin merk je dat?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:20 schreef BobRooney het volgende:
Alleen ik merk nu sinds ik vader ben, dat het allemaal anders is, dan ik me had voorgesteld.
Ik ben het niet met jouw vriendin eens.
Tegen een peuter van 3 die een koekje heeft gepikt zeg je niet 'jantje ik moet eens met je praten' of 'we moeten eens afspraken maken'. Dat is flauwekul.
Maar... meppen is fout. Omdat je daarmee aan de peuter een volwassene laat zien die zichzelf niet in de hand heeft. Dat is een ontzettend slecht voorbeeld voor het kind.
Een beetje er tussenin. Het strafhoekje of strafminuten op de gang werken uitstekend omdat je daarmee heel duidelijk de peuter buitensluit van je genegenheid en liefde. Dat komt hard aan.
Dat gezegd hebbende: opzettelijk klieren: Tik.
Tegen een peuter van 3 die een koekje heeft gepikt zeg je niet 'jantje ik moet eens met je praten' of 'we moeten eens afspraken maken'. Dat is flauwekul.
Maar... meppen is fout. Omdat je daarmee aan de peuter een volwassene laat zien die zichzelf niet in de hand heeft. Dat is een ontzettend slecht voorbeeld voor het kind.
Een beetje er tussenin. Het strafhoekje of strafminuten op de gang werken uitstekend omdat je daarmee heel duidelijk de peuter buitensluit van je genegenheid en liefde. Dat komt hard aan.
Dat gezegd hebbende: opzettelijk klieren: Tik.
Mijn vriendin hebben ook over heel veel dingen gepraat, en nagedacht. Bijvoorbeeld met speelgoed, ik stelde me voor dat Riley alleen met speelgoed zou spelen, waar ze wat van zou leren enzo, mijn vriendin was het met me eens. Dus dat had ik gekocht op een gegeven moment, maar daar vind ze dus echt geen reet aan. Ze vindt het veel leuker om zich van de bank te laten vallen Dont ask.quote:
Dont ask. En het luisteren. Ze krijgt steeds meer een eigen wil. Ze is 14 maanden oud, en het is net alsof we al ruzie hebben Daar had ik echt geen rekening mee gehouden.
Daar had ik echt geen rekening mee gehouden. En zo zijn er meer voorbeelden. Het is opzich wel goed om over dat soort dingen na te denken. Volgens mij gaat dat ook vanzelf als je over kinderen en je toekomst zit te fantaseren. Maar als het moment daar is, werkt het meestal net ff anders.
precies. er zijn veel meer manieren om een kind te straffen voor zijn gedrag dan gelijk uithalen. slaan symboliseert voor mij ook een onmacht om op een creatievere manier om te gaan met het ongewenste gedrag van je kind. daarnaast is het in de opvoeding belangrijk dat je het gewenste gedrag positief bekrachtigt. Heb je al met je vriendin verzonnen hoe je dat gaat doen, of stokt het bij jou bij klappen uitdelen? Als jij en je vriendin kinderen willen nemen zou ik me eerst eens verdiepen in dat soort pedagogische vraagstukken. Er valt veel van een kind te maken zonder klappen en zonder uren overleg met je 4-year-old. Jij en je vriendin lijken aan twee uitersten te staan, en niet door te hebben dat er een middenweg is, die misschien wel wat meer tijd kost voor jullie als ouder, maar veel beter zou kunnen zijn voor de ontwikkeling van het kind. En als je kinderen neemt, dan gaat hun positieve ontwikkeling boven vrijwel alles, da's jouw verantwoordelijkheid als ouder, imo.quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:35 schreef mgerben het volgende:
Ik ben het niet met jouw vriendin eens.
Tegen een peuter van 3 die een koekje heeft gepikt zeg je niet 'jantje ik moet eens met je praten' of 'we moeten eens afspraken maken'. Dat is flauwekul.
Maar... meppen is fout. Omdat je daarmee aan de peuter een volwassene laat zien die zichzelf niet in de hand heeft. Dat is een ontzettend slecht voorbeeld voor het kind.
Een beetje er tussenin. Het strafhoekje of strafminuten op de gang werken uitstekend omdat je daarmee heel duidelijk de peuter buitensluit van je genegenheid en liefde. Dat komt hard aan.
Dat gezegd hebbende: opzettelijk klieren: Tik.
Een tik, best, maar nooit als straf. Dat werkt namelijk voor geen meter.
Ik ben streng opgevoed en zal dat zelf ook doen, mochten er ooit kinderen krijgen. Respect voor ouders en regels zit er diep in hier, hoewel we allemaal wel weten dat we tegen écht oneerlijke regels in kunnen gaan, maar met argumenten. Met dingen als "dat mag mijn vriendinnetje ook" hoeven we echt niet aan te komen...
Maar goed, streng. Ik geloof ontzettend in consequent zijn, niks niet overleggen zolang ze nog echt kind zijn. Gezeur is negen van de tien keer het gevolg van falend beleid van de ouders, evenals erge ongehoorzaamheid. Geen enkel kind is 24 uur per dag gehoorzaam, dat hoort bij kinderen omdat ze grenzen verkennen. Maar je hebt wel zelf in de hand of ze 23 uur of slechts 1 uur per dag gehoorzamen. Kortom, consequent zijn, en soms ook zelf dingen op laten lossen.
Straf is voor mij, naar je kamer, op de gang of wat ook. Niet slaan. Slaan is hier thuis wel toegepast, maar alleen om een peuter uit een bui te halen. Peuters kunnen blijven hangen, dreinen, schreeuwen, en die krijg je met een mogelijkheid meer rustig. Dan kan een tik (of de koude kraan) heel goed helpen om ze daaruit te halen. Als straf echter is het misbruik maken van macht, en nergens voor nodig. Zoals men hierboven ook al zegt, als je niet eens een peuter kunt disciplineren zonder meppen, wat ben je dan voor een excuus voor een vent?
Vanaf een jaar of tien kun je met kinderen praten, en is slaan nooit meer nodig.
Het is voor mij heel simpel voor mij... Hard rammen is niet de manier. Weet ik dat al van tevoren, dan komen er geen kinderen of ga ik alleen verder. Ik zet geen leven op de wereld waarvan bij voorbaat al bekend is dat het mishandeld gaat worden.
Ik ben streng opgevoed en zal dat zelf ook doen, mochten er ooit kinderen krijgen. Respect voor ouders en regels zit er diep in hier, hoewel we allemaal wel weten dat we tegen écht oneerlijke regels in kunnen gaan, maar met argumenten. Met dingen als "dat mag mijn vriendinnetje ook" hoeven we echt niet aan te komen...
Maar goed, streng. Ik geloof ontzettend in consequent zijn, niks niet overleggen zolang ze nog echt kind zijn. Gezeur is negen van de tien keer het gevolg van falend beleid van de ouders, evenals erge ongehoorzaamheid. Geen enkel kind is 24 uur per dag gehoorzaam, dat hoort bij kinderen omdat ze grenzen verkennen. Maar je hebt wel zelf in de hand of ze 23 uur of slechts 1 uur per dag gehoorzamen. Kortom, consequent zijn, en soms ook zelf dingen op laten lossen.
Straf is voor mij, naar je kamer, op de gang of wat ook. Niet slaan. Slaan is hier thuis wel toegepast, maar alleen om een peuter uit een bui te halen. Peuters kunnen blijven hangen, dreinen, schreeuwen, en die krijg je met een mogelijkheid meer rustig. Dan kan een tik (of de koude kraan) heel goed helpen om ze daaruit te halen. Als straf echter is het misbruik maken van macht, en nergens voor nodig. Zoals men hierboven ook al zegt, als je niet eens een peuter kunt disciplineren zonder meppen, wat ben je dan voor een excuus voor een vent?
Vanaf een jaar of tien kun je met kinderen praten, en is slaan nooit meer nodig.
Het is voor mij heel simpel voor mij... Hard rammen is niet de manier. Weet ik dat al van tevoren, dan komen er geen kinderen of ga ik alleen verder. Ik zet geen leven op de wereld waarvan bij voorbaat al bekend is dat het mishandeld gaat worden.
Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:08 schreef bouncingvictor het volgende:
. Ik merk ook in mijn huidige relatie dat deze werkwijze zorgt voor stabiliteit en wederzijds respect tussen mijn vriendin en mij.
Soms helpt het zelfs niet om de beste vader ter wereld te zijn, terwijl je kind blijft klieren. Heb jij kinderen?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:10 schreef Gripper het volgende:
Mogen we hieruit opmaken dat je je vriendin slaat als ze het eten niet om 18 uur op tafel heeft staan?
Want dan zul je vast een prima vader zijn hoor
Tegenwoordig moet je Dr. Ir. zijn om een beetje correct Nederlands te kunnen neerpleuren.
Abusing semicolons since 1987.
Abusing semicolons since 1987.
Dat maakt me nieuwsgierig.quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:08 schreef bouncingvictor het volgende:
Mijn vriendin en ik worden 'een dagje ouder' (al is overdrijven ook een vak )
Het toebrengen van pijn ( ) leidt wel degelijk tot blijvende schade. Jij bedoelt ws fysiek, maar ík bedoel emotioneel. Als je kind bang voor je is zal het wellicht naar je luisteren, maar is dat fnuikend voor een evenwichtige ontwikkeling.quote:Een corrigerende tik vind ik dan nog een zeer lichte methode. Ik ben van mening dat het toebrengen van pijn, zolang het kind er geen blijvende schade aan over houdt, toelaatbaar is mits in een vroeg stadium aangetoond wordt dat die methode werkt.
De kunst is eerder in te grijpen (en opvoeden begint dus ook al heel vroeg). Slaan of andere lichamelijke pijn toebrengen is absoluut overbodig als je gewoon duidelijk en consequent (!!!) je grenzen aangeeft. Je moet het niet zo ver laten komen dat je respect gehoorzaamheid afdwingt met fysieke macht.
Om maar even een hypothetische knuppel in dit hoenderhok te gooien: Mocht je kind bij mij in de klas zitten en het komt mij ter oren dat jij je kind fysiek pijn doet als disciplinemaatregel, gegarandeerd dat ik daar melding van maak.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Papa's zijn streng en mama's zijn lief
Ik zie niet echt een probleem in enigszins verschillende manieren van opvoeden binnen een gezin. Als je op 1 lijn gaat zitten krijg je zo'n politiek correcte middle of the road opvoeding. Nog meer toekomstig Vinexvee
Wel "geinig" hoe bijna iedereen hier over het "disciplinerende" wat TS noemt heen valt. Als ik het zo lees denkt ie er gewoon over na en probeert wat van zijn eigen ervaringen in te passen in de opvoeding van zijn kid(s). "Angst voor je opvoeder" lijkt mij trouwens niet echt gezond.
Ik zie niet echt een probleem in enigszins verschillende manieren van opvoeden binnen een gezin. Als je op 1 lijn gaat zitten krijg je zo'n politiek correcte middle of the road opvoeding. Nog meer toekomstig Vinexvee
Wel "geinig" hoe bijna iedereen hier over het "disciplinerende" wat TS noemt heen valt. Als ik het zo lees denkt ie er gewoon over na en probeert wat van zijn eigen ervaringen in te passen in de opvoeding van zijn kid(s). "Angst voor je opvoeder" lijkt mij trouwens niet echt gezond.
How do we turn this world-class fuck-up into a world-class learning experience?
Je slaat je vriendin? Of ben je een kloon? Of interpreteer ik deze zin niet goed?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 17:08 schreef bouncingvictor het volgende:
Ik merk ook in mijn huidige relatie dat deze werkwijze zorgt voor stabiliteit en wederzijds respect tussen mijn vriendin en mij.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
't Lijkt me in dit opzicht wel handig.quote:Op vrijdag 2 juni 2006 19:03 schreef Hyperdude het volgende:
Papa's zijn streng en mama's zijn lief
Ik zie niet echt een probleem in enigszins verschillende manieren van opvoeden binnen een gezin. Als je op 1 lijn gaat zitten krijg je zo'n politiek correcte middle of the road opvoeding. Nog meer toekomstig Vinexvee
Ik zou dit ook willen weten. Omdat ik kínderen baar, geen boksballen. Zouden ze wel als zodanig behandelt worden, dan kan paps dus naar zijn kids fluiten en ga ik er vandoor. Kan pa zich weer aansluiten bij dwaze vaders, moeten mijn kids later via spoorloos alsnog proberen de tiran te zoeken en kan ik in mijn uppie de eindjes aan elkaar knopen.
Ik kan ook blijven, met als gevolg dat ik mijn kinderen willens en wetens laat afbreken, laat mishandelen en er uiteindelijk waarschijnlijk monsters uit groeien die zelf eveneens niet vies zijn van een potje kindjesmeppen (zie verhaal TS.)
Dat voorkom ik liever, als je 't niet erg vindt.
Niet elke ervaring is goed. De gehele "opvoedervaring" die mijn pa me heeft bij gebracht (ook wel, het gebrek aan...) laat ik persoonlijk liever achterwege in de opvoeding van latere kinderen. Ik mag er misschien sterker door geworden zijn, het heeft me zo vaak pijn gedaan dat ik liever zie dat mijn kids op een andere manier sterk worden.quote:Op vrijdag 2 juni 2006 19:03 schreef Hyperdude het volgende:
Wel "geinig" hoe bijna iedereen hier over het "disciplinerende" wat TS noemt heen valt. Als ik het zo lees denkt ie er gewoon over na en probeert wat van zijn eigen ervaringen in te passen in de opvoeding van zijn kid(s).
Dat ben ik met je eens. Alleen denkt TS wel positief over zijn opvoeding, ook al gaan zijn opmerkingen over pijn doen mij te ver.quote:Op vrijdag 2 juni 2006 19:08 schreef innovative het volgende:
[..]
Niet elke ervaring is goed. De gehele "opvoedervaring" die mijn pa me heeft bij gebracht (ook wel, het gebrek aan...) laat ik persoonlijk liever achterwege in de opvoeding van latere kinderen. Ik mag er misschien sterker door geworden zijn, het heeft me zo vaak pijn gedaan dat ik liever zie dat mijn kids op een andere manier sterk worden.
How do we turn this world-class fuck-up into a world-class learning experience?
Nieuwsgierig naar wat?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 19:03 schreef Moonah het volgende:
[..]
Dat maakt me nieuwsgierig.
[..]
Het toebrengen van pijn ( ) leidt wel degelijk tot blijvende schade. Jij bedoelt ws fysiek, maar ík bedoel emotioneel. Als je kind bang voor je is zal het wellicht naar je luisteren, maar is dat fnuikend voor een evenwichtige ontwikkeling.
De kunst is eerder in te grijpen (en opvoeden begint dus ook al heel vroeg). Slaan of andere lichamelijke pijn toebrengen is absoluut overbodig als je gewoon duidelijk en consequent (!!!) je grenzen aangeeft. Je moet het niet zo ver laten komen dat je respect gehoorzaamheid afdwingt met fysieke macht.
Om maar even een hypothetische knuppel in dit hoenderhok te gooien: Mocht je kind bij mij in de klas zitten en het komt mij ter oren dat jij je kind fysiek pijn doet als disciplinemaatregel, gegarandeerd dat ik daar melding van maak.
En ik geloof niet zo in 'emotionele schade', ik beschouw dit meer als een fabeltje of iets wat in ieder geval niet bij een kind van mij zou kunnen toeslaan, als ik nogmaals kijk naar mezelf en mijn ervaringen.
Je/u hebt gelijk in de bewering dat je consequent moet zijn in de opvoeding, daarom denken mijn vriendin en ik hier nu al uitgebreid over na voordat we ook nog maar gaan probéren om een kind te maken. Wie weet is er wel sprake van zo'n fundamenteel meningsverschil dat het voor ons niet verstandig is om een nieuw leven op de wereld te zetten. Maar in mijn ogen is consequent zijn met harde hand niet als vloeken in de kerk, het is aan mij om haar dit duidelijk te maken.
En op dat laatste ga ik niet uitgebreid in, maar niemand heeft het recht om zich te bemoeien met de manier waarop ik mijn kinderen opvoed. Ik bepaal wat ík een goede manier vind, ik bemoei me ook niet met al die verwende koters die me het bloed onder de nagels vandaan halen. Wat ik in elk geval niet wil is dat mijn kind zo wordt. Als een andere ouder zich daarmee gaat bemoeien, dan is hij/zij nog niet met me klaar.
Voor iemand die zichzelf "warm" en "intelligent" noemt in z'n profiel, vind ik je een ongelofelijk harteloze zak... Psychische schade ontkennen, of in ieder geval komt het niet voor bij jouw kinderen. Tuurlijk, en jouw kinderen gaan vast ook geen homo worden, of kiezen voor een carriere in de kunst, of in ieder geval iets doen waar jíj een hekel aan hebt, alleen omdat het jóúw kinderen zijn?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 19:18 schreef bouncingvictor het volgende:
[..]
Nieuwsgierig naar wat?
En ik geloof niet zo in 'emotionele schade', ik beschouw dit meer als een fabeltje of iets wat in ieder geval niet bij een kind van mij zou kunnen toeslaan, als ik nogmaals kijk naar mezelf en mijn ervaringen.
Je/u hebt gelijk in de bewering dat je consequent moet zijn in de opvoeding, daarom denken mijn vriendin en ik hier nu al uitgebreid over na voordat we ook nog maar gaan probéren om een kind te maken. Wie weet is er wel sprake van zo'n fundamenteel meningsverschil dat het voor ons niet verstandig is om een nieuw leven op de wereld te zetten. Maar in mijn ogen is consequent zijn met harde hand niet als vloeken in de kerk, het is aan mij om haar dit duidelijk te maken.
En op dat laatste ga ik niet uitgebreid in, maar niemand heeft het recht om zich te bemoeien met de manier waarop ik mijn kinderen opvoed. Ik bepaal wat ík een goede manier vind, ik bemoei me ook niet met al die verwende koters die me het bloed onder de nagels vandaan halen. Wat ik in elk geval niet wil is dat mijn kind zo wordt. Als een andere ouder zich daarmee gaat bemoeien, dan is hij/zij nog niet met me klaar.
Misschien zou je, als je zo warm en intelligent bent, je ook eens wat meer kunnen verdiepen in het fenomeen psychologie. Over het algemeen wordt het bestaan van trauma's door echt intelligente mensen niet ontkent.
Buiten dat, zou een intelligent mens ook inzien dat het in een relatie niet zo is dat het "aan jou is om haar iets duidelijk te maken", maar zou een intelligent mens inzien dat je samen een middenweg moet vinden, in plaats van je mening opleggen. Als "liefhebbende vriend" laat je ook je partner in haar waarde, maar kennelijk is dat te moeilijk voor je. Link je zelfs impliciet meppen aan "stabiliteit en wederzijds respect" binnen je relatie.
Zomaar wat dingen die mij het vermoeden geven dat je nogal een vertekend zelfbeeld hebt. Is je gezonde verstand er dan misschien uit gemept?
Buiten dat, als je niet wilt dat iemand zich bemoeit met de opvoeding van je kinderen, moet je er ten eerste hier niet over beginnen. Vervolgens kun je ze dan maar beter opsluiten en weghouden van de buitenwereld, want hoe je het wendt of keert, er zal altijd iemand zijn die zich mengt in jouw opvoeding. En da's maar goed ook, zo te lezen.
Naar jullie leeftijden.quote:
Wil je werkelijk het beste voor je kind, verdiep je dan eens in ontwikkelingspsychologie. Ik zuig die emotionele schade niet uit mijn duim.quote:En ik geloof niet zo in 'emotionele schade', ik beschouw dit meer als een fabeltje of iets wat in ieder geval niet bij een kind van mij zou kunnen toeslaan, als ik nogmaals kijk naar mezelf en mijn ervaringen.
Ehm, je/u hoeft geen u te zeggen hoor.quote:Je/u hebt gelijk in de bewering dat je consequent moet zijn in de opvoeding, daarom denken mijn vriendin en ik hier nu al uitgebreid over na voordat we ook nog maar gaan probéren om een kind te maken.
Ik zou niet als ouder maar als leerkracht melding maken.quote:En op dat laatste ga ik niet uitgebreid in, maar niemand heeft het recht om zich te bemoeien met de manier waarop ik mijn kinderen opvoed. Ik bepaal wat ík een goede manier vind, ik bemoei me ook niet met al die verwende koters die me het bloed onder de nagels vandaan halen. Wat ik in elk geval niet wil is dat mijn kind zo wordt. Als een andere ouder zich daarmee gaat bemoeien, dan is hij/zij nog niet met me klaar.
Je kunt wel hard roepen dat niemand er iets mee te maken heeft hoe jij je kinderen gaat opvoeden, fysiek pijn doen gaat te ver. Daar hebben we als maatschappij gelukkig instanties voor.
Ik proef uit je post de angst dat je kind zou kunnen ontsporen, dat het je niet zou respecteren. Maar er zijn veel andere (en betere + effectievere) manieren om de ontwikkeling van je kind in goede banen te leiden.
Ik hoop oprecht dat je je strakke idee over discipline aankweken gaat herzien als je je eens een beetje hebt ingelezen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik ben hier niet om persoonlijk aangevallen te worden, ik ben slechts benieuwd naar jullie visie op discipline.
Als ik nu in zou gaan op alle verwijten dan ben ik morgen nog bezig, en dat lijkt me niet echt een volwassen reactie. Gelieve vanaf nu de scheldwoorden achterwege te laten, ik ben niet de juiste persoon voor dat soort foefjes.
Als ik nu in zou gaan op alle verwijten dan ben ik morgen nog bezig, en dat lijkt me niet echt een volwassen reactie. Gelieve vanaf nu de scheldwoorden achterwege te laten, ik ben niet de juiste persoon voor dat soort foefjes.
Die heb je dan ook gekregen. Ga je er nog inhoudelijk op reageren? Of wil je weer alleen reacties die in je straatje passen?quote:Op vrijdag 2 juni 2006 19:44 schreef bouncingvictor het volgende:
Ik ben hier niet om persoonlijk aangevallen te worden, ik ben slechts benieuwd naar jullie visie op discipline.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
|
|
