Compleet blanco. Geen ideeeeeee wie het is. Dus ik op zo'n niets-aan-de-hand-toontje "hee hoi" en ik vertel dat het prima gaat. Ik stel de wedervraag en daar komt antwoord op, maar ik voel zo langzamerhand aan diegene dat ik blijkbaar iets enthousiaster of specifieker had moeten reageren...
Maar echt geen idee. Keine blasse ahnung
En da's nou de derde keer in een maand of twee tijd.
Nou weet ik dat ik altijd al slecht ben geweest in het herkennen van hoofden, daar de juiste naam en context bij plaatsen, maar het is nu echt al een paar keer voorgekomen dat er voor mij volslagen vreemden mij vol enthousiasme begroeten. Niet dat het goede vrienden van mij zijn of zijn geweest, maar het is blijkbaar ook meer geweest dan alleen een keer de weg gevraagd...
Vrij vervelend. Hebben jullie dat ook wel eens?
V.
Zo kom ik ook wel is iemand tegen, of diegene mij eigenlijk, en dan moet ik ook hard gaan denken van tering, waar ken ik jou ook alweer van...
quote:Dat is het dus nietOp donderdag 25 mei 2006 20:51 schreef Thieske het volgende:
Dan moet je jejezelf ook niet zo stront lazerus zuipen dat je niet meer weet met wie je hebt staan ouwehoeren in de kroeg.
V.
Echt dom. Zeg dan dat je z'n naam vergeten bent. Is niet erg
Edit: Ik heb dit dus niet
Dus een portier die ik ineens in zijn normale kloffie zie in de stad, of dat koffiemeisje zonder die pot koffie en dat karretje
Ik probeer altijd het gesprek zo te sturen dat ik op een gegeven moment uit hun antwoorden opmaak wie ze ook alweer zijn of door tijd te winnen om zo paniekerig nog dieper in mijn geheugen kan graven.
Het wordt pas echt vervelend als je met iemand anders bent, en je wordt geacht de "wieishettochookalweer" voor te stellen aan je gezelschap
quote:Ja...Op donderdag 25 mei 2006 21:34 schreef milagro het volgende:
Het wordt pas echt vervelend als je met iemand anders bent, en je wordt geacht de "wieishettochookalweer" voor te stellen aan je gezelschap
"Hee schat, dit is dinges... van jeweetwel. Dinges van jeweetwel, dit is mijn vriendin'
Gelukkig nog niet bij de hand gehad, maar gezien de statistieken van de afgelopen maanden zit dat er nog aan te komen
V.
werkt perfect
quote:Ja he, hij noemt je Robert, terwijl jij Verbal bent. Blijkbaar maakte hij een fout. Probleem opgelost.Op donderdag 25 mei 2006 20:48 schreef Verbal het volgende:
Vandaag was het weer zover... ik kom iemand tegen die mij blijkbaar kent (begroet me vrolijk met "Hee hallo Robert") en blij vraagt hoe het gaat.
Compleet blanco. Geen ideeeeeee wie het is. Dus ik op zo'n niets-aan-de-hand-toontje "hee hoi" en ik vertel dat het prima gaat. Ik stel de wedervraag en daar komt antwoord op, maar ik voel zo langzamerhand aan diegene dat ik blijkbaar iets enthousiaster of specifieker had moeten reageren...
Maar echt geen idee. Keine blasse ahnung
En da's nou de derde keer in een maand of twee tijd.
Nou weet ik dat ik altijd al slecht ben geweest in het herkennen van hoofden, daar de juiste naam en context bij plaatsen, maar het is nu echt al een paar keer voorgekomen dat er voor mij volslagen vreemden mij vol enthousiasme begroeten. Niet dat het goede vrienden van mij zijn of zijn geweest, maar het is blijkbaar ook meer geweest dan alleen een keer de weg gevraagd...
Vrij vervelend. Hebben jullie dat ook wel eens?
V.
heb het zelfs een gepresteerd om een meisje dat ik ken 3x in één week tijd voorbij te lopen/fietsen!!!
(We hebben een deal gesloten dat ze mij de volgende keer in me gezicht mag meppen 
)Mijn probleem is niet zozeer dat ik niet meer weet wie iemand is (alhoewel me dit ook vaak gebeurt, dus eigenlijk weer wel, 2 weken terug in een kroeg..." hee EsDe (insert echte naam
) hoe gaat het!? ".... en ik: "Heeee..... .... .........Jaaa lekker, met jou dan!? " was nog een verdomt lekker ding, dus momenteel ben ik weer aan het balen... thanks TS ) maar meer dat ik bekenden gewoon niet zie. Ik loop alles en iedereen altijd maar voorbij, zou nooit zelf eens iemand spotten die ik ken... óf ik word op me schouder geklopt, of ik hoor het de eerst volgende keer van diegene... 'Hee joh, zag je me niet ofzo?' kan er gewoon niks aan doen
En het is geen desinteresse ofzo, maar ik kan het gewoon niet onthouden. Zelfs niet met ezelsbruggetjes oid. Mensen out of context ontmoeten is helemaal vreselijk. Dan loop je weg met 'Goh, die ken ik toch ergens van...' en dan pas wanneer je ze op het werk ofzo tegenkomt weer herkennen
maar als ik iemand herken maar die persoon zijn naam echt kwijt ben dan ga ik er gewoon met een grote boog omheen om dat moeilijke moment te voorkomen.
maar je kan natuurlijk ook een leuk gesprek doorkomen zonder iemand zijn naam te weten.
Zelfs na 4 maanden had ik het nog moeilijk om de 16 namen van de speelsters die ik training gaf te onthouden.
Vind het ook altijd genant bij artiesten. Ik ben zo'n handtekeningenjager bij musicals enzo en als je de show nog niet gezien hebt, is het redelijk pijnlijk als er iemand langskomt en je je afvraagt "ja, is dat nou iemand met wie ik op de foto wil of niet?" en helemaal erg is het als je besluit het voor de zekerheid maar te doen en dan vragen ze "weet je wel wie ik ben"
Maar ook in het dagelijks leven, iemand die hoi zegt en ik me afvraag wie het in godsnaam is. Je bent echt niet de enige, Verbal
quote:Nog minder blowen gaat echt nietOp donderdag 25 mei 2006 23:20 schreef LostFormat het volgende:
Minder blowen helpt bij mij dan altijd wel.
V.
En dan groeten ze me enthousiast en denk ik ...wie ben je in godsnaam,
In ieder geval denk ik maar zo.. die heeft geen indruk gemaakt anders wist ik nog wel hoe en wat..
quote:Ja, dat is heel bekend. Iemand die ik eigenlijk alleen maar op familiedagen zie kwam ik opeens in de trein tegen. Hij herkende mij wel, kwam bij me zitten, en net toen ik de zin "Wie ben je ook alweer?" uitgesproken had drong het tot me door.Op donderdag 25 mei 2006 23:19 schreef Maerycke het volgende:
En het is geen desinteresse ofzo, maar ik kan het gewoon niet onthouden. Zelfs niet met ezelsbruggetjes oid. Mensen out of context ontmoeten is helemaal vreselijk. Dan loop je weg met 'Goh, die ken ik toch ergens van...' en dan pas wanneer je ze op het werk ofzo tegenkomt weer herkennen
Damn, ik kon wel door de grond zakken...
En vorig jaar nog iemand twee keer in een paar weken tijd tegengekomen, de eerste keer kon ik er gewoon niet op komen wie het was, die tweede keer kwam ik er eindelijk achter, door een aantal dingen die 'ie zei.
Ik ben dus niet de enige... *pfew*
Voorbeeld: ik had in Nijmegen 2 weken lang introductie gehad, en had daar bij twee "mentormama's". Twee weken na de intro ga ik met een groepje mensen van mijn middelbare school naar de Refter. het was er heel druk, maar aan een tafeltje zat maar een enkele persoon. Dus ik vroeg aan diegene of ze er bezwaar tegen had dat we bij haar gingen zitten. Geen bezwaar, dus gingen we daar zitten.
Dat was dus één van mijn mentormama's. Ik had haar totaal niet herkend. Dat gebeurde pas toen ze opstond en iets zei als: "Ik ben ... hoor, je hoeft niet te doen alsof je me niet herkent!!" Ze had in tussentijd haar haar laten verven en knippen, en tsja, als ezelsbruggetje om mensen te herkennen, gebruik ik nu eenmaal kapsels, want gezichten, die kan ik op een of andere manier maar moeilijk onthouden. Zeker als het van die standaard-knappe kopjes zijn.
Ik heb het ook met acteurs. Als één acteur in verschillende films speelt, dan zie ik dat gewoon niet. Daar heb ik de aftiteling bij nodig. Echt heel vaag is dat.
Maar goed mijn verhaal.
Ik was bij een klein festival waar ik een meidje leerde kennen toen ik ontzettend zat was. Die naam enzo heb ik gekregen. De volgende dag kon ik het meisje nog helemaal herinneren. Had ik het nog over met een klasgenoot die haar kende. per toeval leerde ik een meisje kennen via een profielensite die haar ook kende. Het volgend weekend kwam ik beide meisjes tegen. Erg leuk was het. Een week later kwam ik dat eerste meisje weer tegen op het station. Naam kwijt
En ik weet de naam van dat andere meisje ook niet meer Oke, op het moment dat ik dit typ springt de naam van het 2e meisje me te binnen
Laatst ook weer, zat ik in de wachtkamer van de dokter en raak aan de praat met een andere vrouw. Had al vanaf dat ik binnenkwam het idee dat ik haar ergens van kende of eerder had gezien, maar natuurlijk geen idee waar, wanneer of waarvan.
.Vanuit mn werk kom ik ook met veel verschillende mensen in gesprek, soms afvragend of ik diegene nou wel of niet al gesproken heb
Laatst kwam ik ook iemand tegen, begint heel gesprek met me en ik maar denken wtf wie is dat!
. Toch maar de stoute schoenen aangetrokken waarop zij heel verbaasd reageerde: Ken je me niet meer dan? We hebben vorige week in kroeg xx nog heel lang staan praten!! *slik*[ Bericht 22% gewijzigd door Beroepsgokker op 26-05-2006 15:37:28 ]
Serieus.
Dat heb ik ook al eens gehad met Sunchaser.
quote:Dit is voor mij ook een levensgroot probleem.Op donderdag 25 mei 2006 20:48 schreef Verbal het volgende:
Vandaag was het weer zover... ik kom iemand tegen die mij blijkbaar kent (begroet me vrolijk met "Hee hallo Robert") en blij vraagt hoe het gaat.
Compleet blanco. Geen ideeeeeee wie het is. Dus ik op zo'n niets-aan-de-hand-toontje "hee hoi" en ik vertel dat het prima gaat. Ik stel de wedervraag en daar komt antwoord op, maar ik voel zo langzamerhand aan diegene dat ik blijkbaar iets enthousiaster of specifieker had moeten reageren...
Maar echt geen idee. Keine blasse ahnung
En da's nou de derde keer in een maand of twee tijd.
Nou weet ik dat ik altijd al slecht ben geweest in het herkennen van hoofden, daar de juiste naam en context bij plaatsen, maar het is nu echt al een paar keer voorgekomen dat er voor mij volslagen vreemden mij vol enthousiasme begroeten. Niet dat het goede vrienden van mij zijn of zijn geweest, maar het is blijkbaar ook meer geweest dan alleen een keer de weg gevraagd...
Vrij vervelend. Hebben jullie dat ook wel eens?
V.
dwz, ik heb geen enkele moeite met het onthouden van namen maar ik heb grote problemen met mensen herkennen. Vaak probeer ik een herkennings methode te vinden, bijvoorbeeld een moedervlek of een pukkel op een bepaalde plek. Dat soort informatie kan ik gemakkelijk onthouden in combinatie met een naam.
Tot overmaat van ramp woon ik ook nog in Taiwan en al die Chineesjes lijken al helemaal op elkaar
Als ik een relatie heb dan onthoudt mijn vriendin altijd welke kennissen ik heb.
Op straat gaat het dan: "Hee A, die jongen/meisje ken jij toch?"
En als die relatie dan uit is dan ben ik gelijk een deel van mijn kennissen kring kwijt omdat ik ze niet meer herken
Ik ben ook weleens in de problemen geraakt met een date. Als ze op de tweede date dr haar anders heeft (bijvoorbeeld in een staartje ipv los) dan herkende ik haar niet meer. Leg dat maar eens uit
quote:En die heet zelfs niet eens Robert!Op zaterdag 27 mei 2006 11:09 schreef Eightball het volgende:
Dat heb ik ook al eens gehad met Sunchaser.
Maareh... ik heb het zelf ook wel eens gehad, maar niet in zulke extreme mate. Mijn moeder wel en ik moet zeggen dat het wel tot leuke situaties kan leiden. Tenminste, voor de anderen.
Goed, mijn moeder heeft dus heel vaak gehad dat ze iemand niet herkende en voelt zich (uiteraard) ook altijd erg opgelaten in dat soort situaties. Zijn we jaren geleden eens ergens in Nederland op vakantie, lopen we in een supermarkt, wordt mijn moeder aangesproken door een man die haar ontzettend enthousiast begroet. Zo van "Héé hallo, hoe gaat het met jóu??" babbel... babbel... babbel.... Ik zag al aan het hoofd van mijn moeder dat ze weer eens geen idee had en zich wanhopig stond af te vragen wie die vent in godsnaam was.
Om een lang verhaal kort te maken, het ging dus minutenlang door, tot die man er ineens achter kwam dat hij degene was die zich vergiste. Het was dus helemaal geen bekende!
En als mijn moeder nu niet zo vaak zou hebben dat ze mensen echt niet herkende, dan zou ze dat ook gezegd hebben, maar door haar onzekerheid op dat gebied speelde ze het maar mee en duurde het dus vrij lang voordat ze erachter kwamen. Ik heb echt zo gelachen... Maar ik heb er vooral veel problemen mee als ik iemand net leer kennen. Ik kan ook makkelijk iemand voor de eerste keer zien, lang praten en later vergeten hoe hij/zij er ook alweer in godsnaam uitzag, laat staan dat ik de naam onthoud Na een paar keer weet ik het gezicht altijd wel te plaatsen, maar namen duurt veel en veel langer. Van sommige studiegenoten die ik tijdens het college niet spreek en buiten het college nooit zie zou ik na een jaar samen college te hebben gehad nog niet zomaar de naam weten En dan heb ik het over een werkcollege met een stuk of 20 studenten.. Maar dat is ook niet zo'n probleem als je toch niet met ze praat quote:Over dat laatste : Het ergste geval wat ik heb meegemaakt is in een kroeg iemand tegenkomen, een knul die me al een hele tijd stond aan te staren en naar me te glimlachen en voorzichtig te zwaaien, om uiteindelijk toch maar op me af te stappen.Op vrijdag 26 mei 2006 15:29 schreef Beroepsgokker het volgende:
Ik had laatst ook zoiets, wij hebben vaak van die stagaires hier lopen die ik dan zo heel af en toe eens zie (ik woon niet meer thuis). Kwam ik laatst thuis, waren mn ouders + die stagaire aan het eten en ik dacht bij mezelf heee een nieuwe stagaire, ff voorstellen. Bleek dus dat ik die gast een paar maanden eerder al had gezien en voorgesteld ach ja
Vanuit mn werk kom ik ook met veel verschillende mensen in gesprek, soms afvragend of ik diegene nou wel of niet al gesproken heb
Laatst kwam ik ook iemand tegen, begint heel gesprek met me en ik maar denken wtf wie is dat!
"Hoooooi, milagro, lang geleden, hoe gaat-ie?"
"uuuuh, ja goed
, maar ken ik jou?" 
"nou....uhm, we zijn ooit eens uitgeweest... enzo"
"ja, hoor!!!!!!, nou, echt niet, ik kan me er echt niets van herinneren, te komt me totaal niet bekend voor"
"nou, ik heb je nog opgehaald, je woont daar en daar, je hebt zus en zo meubels, en en..."
"hm...........dat klopt wel, ja, maar ik ben nog niet overtuigd, ik herken jou gewoon echt niet "
"nou, als ik nu zeg dat als je bij jou dit (......) doet, dat er dan dát (......) gebeurt......."
".......................... *slik"
Ik kon me de hele knul dus echt niet herinneren, ook niet na die ....uuh...geheugensteuntjes
Te erg, toch
Hij zo tegen me aanpraten, hoe gaat het nu...Na een tijdje babbelen begon hij over bedrijf XX waar ik naartoe zou gaan. En toen begon het me te dagen, hij was een collega van me, way back in 2002. Maar dat compleet blaco gevoel...Vreselijk, je gaat dan echt aan jezelf twijfelen.
Overigens las ik laatst een interessant artikel in Psychologie Magazine over een man, die een aandoening had waardoor hij geen gezichten kon herkennen, zelfs niet van zijn eigen vrouw. Dat is iets wat mijn voorstellingsvermogen te boven gaat.
Kwam ik een best wel leuk meisje tegen op straat, en ze begon gelijk van hoi dit en dat blablabla
En ik had geen idee wie ze was, maar ik lulde maar een beetje mee, in de hoop dat ik me iets zou herinneren.
Na een tijdje zei ze: "je weet niet wie ik ben he" en toen liep ze weg
Overigens herinnerde ik me een paar dagen later wel wie het was.
quote:Nee, die heet Stephan.
Dus ik, Hey Stephan, maar hij keek zo stom dat ik ben doorgelopen, zo van oh, sorry, ik dacht dat je iemand anders was. Maar het was hem wel.
Echt waar.
Het was meer een reflex. Hey! Stephan.
Jaren geleden gingen we altijd met een groepje vrienden uit en daar hingen dan ook nog altijd een paar mensen omheen. Op een gegeven moment kwam er ook de broer bij van een van die jongens. Best een aardige gozer en hij was er uiteindelijk ook elke week. En hij was zelfs zo vriendelijk om aan te bieden om te helpen toen een vriendin van me ging verhuizen.
Nou ja, op dat moment ging ik toch eens voorzichtig vragen aan mijn vrienden hoe die gozer nou eigenlijk heette, want ik dacht dat ik de enige tuthola was die het vergeten was. Bleek dat echt niemand het wist!
Maar dat is genant! Het contact was inmiddels wel zo dat we het ook echt niet meer konden vragen.Uiteindelijk zijn we er via via wel achter gekomen, maar iedereen voelde zich wel vreselijk opgelaten.
quote:Dat zou ik in Maastricht bijvoorbeeld met Maikuuuuuuul kunnen hebben.
Hey, Maikuuul. Zoiets. Triest.
quote:Op zaterdag 27 mei 2006 11:20 schreef Jane het volgende:
[..]
En die heet zelfs niet eens Robert!
Maareh... ik heb het zelf ook wel eens gehad, maar niet in zulke extreme mate. Mijn moeder wel en ik moet zeggen dat het wel tot leuke situaties kan leiden. Tenminste, voor de anderen.
Goed, mijn moeder heeft dus heel vaak gehad dat ze iemand niet herkende en voelt zich (uiteraard) ook altijd erg opgelaten in dat soort situaties. Zijn we jaren geleden eens ergens in Nederland op vakantie, lopen we in een supermarkt, wordt mijn moeder aangesproken door een man die haar ontzettend enthousiast begroet. Zo van "Héé hallo, hoe gaat het met jóu??" babbel... babbel... babbel.... Ik zag al aan het hoofd van mijn moeder dat ze weer eens geen idee had en zich wanhopig stond af te vragen wie die vent in godsnaam was.
Om een lang verhaal kort te maken, het ging dus minutenlang door, tot die man er ineens achter kwam dat hij degene was die zich vergiste. Het was dus helemaal geen bekende!
Zoiets had iemand met mij ook in de bus ooit.
Meisje staat me aan te staren, en komt op een gegeven moment naast me staan.
"Hoi "
"......uh hoi" (heb ik weer zeker, een pot die op me valt)
"zonde, hoor"
"............"
"nou, van je haarkleur"
"uuuh, die is bruin, ja..en ik ken jou of zo?"
"ja, jij bent Ananda en je was altijd blond , stond je veel beter"
"nou, weet je.....ik heer milagro en heb al jaaaaren bruin haar, hoor"
"waarom doe je zo???? wat is er met je, joh, Ananda????"
"ik bén Ananda niet, je vergist je, echt "
"echt niet, hè, wat valt me dit van je tegen, nu ja, laat maar dan, doei"
quote:tip: zorg dat ie je belt. dan zegt ie zijn naam. en als ie het niet zegt kun je dat makkelijk vragen. "eh met wie spreek ik?"Op zaterdag 27 mei 2006 11:28 schreef Jane het volgende:
Weet je wat ook erg is? Iemand al een hele tijd (zijdelings) kennen en dan gewoon zijn naam niet weten...
Jaren geleden gingen we altijd met een groepje vrienden uit en daar hingen dan ook nog altijd een paar mensen omheen. Op een gegeven moment kwam er ook de broer bij van een van die jongens. Best een aardige gozer en hij was er uiteindelijk ook elke week. En hij was zelfs zo vriendelijk om aan te bieden om te helpen toen een vriendin van me ging verhuizen.
Nou ja, op dat moment ging ik toch eens voorzichtig vragen aan mijn vrienden hoe die gozer nou eigenlijk heette, want ik dacht dat ik de enige tuthola was die het vergeten was. Bleek dat echt niemand het wist!
Uiteindelijk zijn we er via via wel achter gekomen, maar iedereen voelde zich wel vreselijk opgelaten.
OT:
klinkt bekend allemaal.
ik heb soms wel eens dat ik me zelfs van mensen die ik redelijk goed ken afvraag of ik ze wel zal herkennen als ik een afspraak met ze maak.quote:.Op zaterdag 27 mei 2006 11:25 schreef Aventura het volgende:
Ik heb dat niet vaak, maar laatst overkwam het me. Tijdens het winkelen groet een man van middelbare leeftijd me. Ik herkende hem wel, in de zin van: dat gezicht had ik eerder gezien.
Hij zo tegen me aanpraten, hoe gaat het nu...Na een tijdje babbelen begon hij over bedrijf XX waar ik naartoe zou gaan. En toen begon het me te dagen, hij was een collega van me, way back in 2002. Maar dat compleet blaco gevoel...Vreselijk, je gaat dan echt aan jezelf twijfelen.
Overigens las ik laatst een interessant artikel in Psychologie Magazine over een man, die een aandoening had waardoor hij geen gezichten kon herkennen, zelfs niet van zijn eigen vrouw. Dat is iets wat mijn voorstellingsvermogen te boven gaat.
Ja dat heb ik op tv gezien, op Discovery of zo.
Vermoeiend best, wel , je tig keer voorstellen op 1 dag.
Je hele gezin een t-shirt aan met "ik ben je vrouw/dochter/zoon"
Zat in dezelfde docu als iemand die blind was, maar niet blind
DIe kon dus niets zien, maar alles werkte, op de een of andere manier gaven de hersenen de geregistreerde beelden niet door.
quote:idd, die man kon mensen alleen mensen herkennen aan de stem. Voor de rest kon die geen gezichten oid onthouden.. Dat lijkt me dus echt zwaar klote..Op zaterdag 27 mei 2006 11:42 schreef milagro het volgende:
[..]
.
Ja dat heb ik op tv gezien, op Discovery of zo.
Vermoeiend best, wel , je tig keer voorstellen op 1 dag.
Je hele gezin een t-shirt aan met "ik ben je vrouw/dochter/zoon"
Zat in dezelfde docu als iemand die blind was, maar niet blind
DIe kon dus niets zien, maar alles werkte, op de een of andere manier gaven de hersenen de geregistreerde beelden niet door.
Ik heb het trouwens ook wel, dit komt meer omdat ik in een dorpje woon en als ik dan boodschappen ofzo moet doen heb ik ook wle vaker dat iemand me groet en ik niet zou weten wie het was.
Hey Henk. Hoest?
Eh sorry, ik ken jou niet..
Jawel, wij zijn in '78 op schoolkamp geweest in Winterswijk.
Eh, ja, dat kan.
En in de klas zat jij daar en deed je dat bla bla.
Fuck ja, hoe weet je dat?
Nou ik was erbij.
En hoe heet jij dan?
quote:Op zaterdag 27 mei 2006 11:47 schreef Eightball het volgende:
Ik heb dus het tegenovergestelde.
Hey Henk. Hoest?
Eh sorry, ik ken jou niet..
Jawel, wij zijn in '78 op schoolkamp geweest in Winterswijk.
Eh, ja, dat kan.
En in de klas zat jij daar en deed je dat bla bla.
Fuck ja, hoe weet je dat?
Nou ik was erbij.
En hoe heet jij dan?
agossie weet je wat ik zelfs had op de middelbare school?
ik zat altijd vooraan vanwege vervelend en zo, en op een gegeven moment draai ik me om , kijk de klas in achter me, zie ik 2 jongens zitten die ik dus echt nog nooit gezien had
"huh, zitten die bij mij in de klas"
Had ik ze op straat tegen gekomen, had ik ze ook nooit geloofd
"ja, ik zit bij jou in de klas, toch, gek!!!" ja, hooooooooooooor, right, alsof ik dat niet zou weten dan!
Maarrrrr, gelukkig hebben we ook wat te vieren!
Feliciteer Milagro hierrr!
(
)quote:Ja, maar da's te verklaren, want volgens mij ken ik jou ook gewoon nietOp zaterdag 27 mei 2006 11:09 schreef Eightball het volgende:
Ik ben je weleens tegengekomen in Hilversum, toen zei ik Hey Robert en toen ben ik doorgelopen.
Serieus.
V.
quote:Nou, dat heb ik niet, maar waar ik wèl last van heb, en daar zal dit ongetwijfeld wel mee te maken hebben, is dat mijn visuele geheugen echt enorm slecht is geworden sinds ik een verwaarloosde hersenschudding heb gehad.Op zaterdag 27 mei 2006 11:25 schreef Aventura het volgende:
Overigens las ik laatst een interessant artikel in Psychologie Magazine over een man, die een aandoening had waardoor hij geen gezichten kon herkennen, zelfs niet van zijn eigen vrouw. Dat is iets wat mijn voorstellingsvermogen te boven gaat.
Normaal is het volgens mij zo, dat je, als je je ogen dicht doet, in your mind's eye je toch wel gezichten voor de geest moet kunnen halen, zeker als je iemand net hebt gezien.
Dat lukt mij dus gewoon niet. Zelfs niet het gezicht van mijn vriendin. Ik zie gewoon een soort donkerder versie van televisie-ruis, met daarin wat vage contouren.
*disclaimer* ik herken mijn vriendin dus wèl (en anderen die ik goed ken), maar ik kan hun gezicht alleen niet voor de geest halen. Wel hinderlijk. Misschien toch maar eens naar een neuroloog
V.
en zeldzaam slecht met ( het herinneren van ) het verhaal achter de gezichten.
Da's ook vervelend, hoor.
quote:Ik heb weleens staan zoenen met iemand waarvan ik dan de naam niet eens wistOp zaterdag 27 mei 2006 11:28 schreef Jane het volgende:
Weet je wat ook erg is? Iemand al een hele tijd (zijdelings) kennen en dan gewoon zijn naam niet weten...
we er via via wel achter gekomen, maar iedereen voelde zich wel vreselijk opgelaten.
Kom je elkaar de week erop weer tegen: 'Hoi, ehm...'
Ooit ging ik in Groningen wonen en als je daar ergens door een dorpje loopt of rijdt dan steken mensen hun hand op. Zo van 'hoi'.
Mijn (Groninger) vriendin vond het geweldig als ik stom keek van: 'Ken ik die???'
Dat doen we in Amsterdam gewoon niet.
quote:Dat is ws precies het probleem. De meeste mensen kunnen het gewoon, je leert het niet maar het zit al gewoon in je. En als je het niet kunt, kun je het ook niet leren.Op zaterdag 27 mei 2006 13:42 schreef Dunadainn het volgende:
??? er is toch niets makkelijker dan gezichten herkennen. jesus lijkt me best klote als je dat hebt.
quote:Dat is in ons dorpje hier in brabant ook heel normaal. Hier gunnen we elkaar het leven welOp zaterdag 27 mei 2006 13:48 schreef Eightball het volgende:
Effe iets heel anders.
Ooit ging ik in Groningen wonen en als je daar ergens door een dorpje loopt of rijdt dan steken mensen hun hand op. Zo van 'hoi'.
Mijn (Groninger) vriendin vond het geweldig als ik stom keek van: 'Ken ik die???'
Dat doen we in Amsterdam gewoon niet.
Op de middelbare school zat ik bij een meisje in de klas, en een paar jaar later begon ik aan een opleiding waarbij ik toevallig bij haar zusje in de klas terecht kwam.
Gelukkig had ik dat van te voren al gehoord, en aangezien ze nogal op haar zus lijkt kon ik haar wel gelijk herkennen.
Afijn, ik zit al zo'n jaar of twee met haar in de klas, zie ik haar staan bij de bushalte, 'hey, heb je een nieuwe bril?'
'Ehm, nee?'
Is het haar zus.
. Gezichten en namen ben ik nog slechter in, ik kwam laatst een schoolgenoot tegen met wie ik vorig jaar nog best op kon schieten, maar kom gewoon niét meer op z'n naam. quote:Toen ik op de middelbare school zat kende ik van mijn leerjaar iedereen op 2 meisjes na bij naam. Nou ben ik bijna alle namen vergeten en dat was eigenlijk na een half jaar alOp zaterdag 27 mei 2006 15:25 schreef clumsy_clown het volgende:
Mijn geheugen is sowieso rampzalig, en dan niet qua feitjes of weetjes, maar herinneringen onthoud ik gewoon niet goed. Ik kan me echt maar héél weinig herinneren van de basisschool, terwijl ik pas 18 ben
Ik zag zo een jongen gister aan de bar, kwam me bekend voor, best leuke ook. Dus ik beetje rondjes lopen kwam hem 3x tegen beetje zo van hoi hoi gezwaaid enz. en ik maar denken waar ken ik hem nou van
Uur later toen hij al lang en breed naar huis was.. OOOO dat was die ene hele leuke jongen van eerst
waar ik een hele avond mee heb gepraat enz hehe oeps....Maar op zich wel beter als ik hem had herkend was ik veel te enthousiast en kwijlerig om hem heen gaan hangen me dunkt.
quote:Wat zie je er dan mannelijk uit tegenwoordig, milagro.Op zondag 28 mei 2006 17:41 schreef milagro het volgende:
ik was het!!!!!!!!!
quote:ik ben een man met een snorOp zondag 28 mei 2006 17:50 schreef Jane het volgende:
[..]
Wat zie je er dan mannelijk uit tegenwoordig, milagro.
quote:Vandaar dat ik het zo vaak met je eens ben. Wanneer gaan we een biertje pakken in de kroeg?
Ik heb wel een rare tik, ik herken mensen aan de manier van lopen, en dat helpt me enorm.
quote:Op zondag 28 mei 2006 17:56 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Vandaar dat ik het zo vaak met je eens ben. Wanneer gaan we een biertje pakken in de kroeg?
noem een dag, dan zeg ik nee quote:Als je een vrouw was kon ik nu zeggen dat je eigenlijk ja hebt gezegd
Vind je het gek dat ze ineens jou gaan begroeten? Zo'n gezicht vergeet je niet gauw.
quote:ja, maar dan had je geen bier met me willen drinken, dus niet janken nu ineens, hèOp zondag 28 mei 2006 18:03 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Als je een vrouw was kon ik nu zeggen dat je eigenlijk ja hebt gezegd
wie ben je trouwens ook alweer, ik herinner me vaag iets, maar....
quote:toucheOp zondag 28 mei 2006 18:08 schreef milagro het volgende:
[..]
ja, maar dan had je geen bier met me willen drinken, dus niet janken nu ineens, hè
quote:Probeer je nu iets aan te tonenwie ben je trouwens ook alweer, ik herinner me vaag iets, maar....
? Mijn username kun je toch wel lezen? Dat ben ik.waar hadden we het ook al weer over
oh ja, gezichten, nu die vergeet ik dus nooit, alleen de namen, en de kontext.
Ik herken zelfs nog gezichten van de kleuterschool, sommige mensen veranderen weinig blijkbaar.
bij mij is dat lastig, ik ben tegenwoordig een man met een snor, dus tja
quote:Waarover heb je het nou weerOp zondag 28 mei 2006 18:22 schreef milagro het volgende:
bij mij is dat lastig, ik ben tegenwoordig een man met een snor, dus tja
Ik zie in je usericon echt een of andere timide vrouw
quote:je zou me laten doorreutelen, meneer, doe dat dan ookOp zondag 28 mei 2006 18:26 schreef K33T het volgende:
[..]
Waarover heb je het nou weer
Ik zie in je usericon echt een of andere timide vrouw
Wat ik ook wel eens heb, dat ik, kippig als ik ben, denk een bekende te zien, daar enthousiast op af stap, blij dat ik ook eens iemand herken "heeeeeey!!!!!!!!!!" en dan dichterbij gekomen zie dat het dus een vreemde is.
Ik loop dan gewoon lachend door alsof die vermeende bekende verderop loopt
quote:Doe ik ook gewoon. Meestal komt het dan wel opdagen en is alles ok.Op donderdag 25 mei 2006 21:01 schreef Koewam het volgende:
Echt dom. Zeg dan dat je z'n naam vergeten bent. Is niet erg
quote:Wat een lame reactieOp zondag 28 mei 2006 18:32 schreef milagro het volgende:
[..]
je zou me laten doorreutelen, meneer, doe dat dan ook
...Volgens mij ben je geen man met een snor. En kennelijk vertik je het ook om te gaan uitleggen.
quote:wel grappigOp zaterdag 27 mei 2006 13:48 schreef Eightball het volgende:
Effe iets heel anders.
Ooit ging ik in Groningen wonen en als je daar ergens door een dorpje loopt of rijdt dan steken mensen hun hand op. Zo van 'hoi'.
Mijn (Groninger) vriendin vond het geweldig als ik stom keek van: 'Ken ik die???'
Dat doen we in Amsterdam gewoon niet.
iemand uit de randstad die een paar daagjes bij mij sliep, ik woon in een dorpje in friesland
hij ging dus iedereen groeten omdat hij dacht dat dat altijd zo gaat in kleine dorpjes
nou doen ze het hier wel tegen dorpsgenoten.. maar tegen vreemden absoluut niet, die worden juist raar aangegaapt erg grappige situaties meegemaakt op die manierOntopic:
kwa geheugen ben ik echt vreselijk, verjaardagen etc sla ik op in mijn telefoon en staan in mn agenda, mn moeder herinnert me er ook nog aan
in namen ben ik ook niet zo geweldig maar het ergste is toch wel als ik mensen als 'stelletje' leer kennen
bijv. 3 vrienden die altijd bij elkaar zijn, of een getrouwd stel
zonder de 1 herken ik de ander dan niet
had een vriendin waar ik na een week nog haar naam verkeerd zei Maar idd vaak meegemaakt dat ik gegroet werd en heel verhaal gehad over koetjes en kalfjes en nog niet weet wie het was
Soms komen ze me wel bekend voor maar ik kom gewoon niet op hun naamof waar ik hun van ken. Ik ben makkelijk te herkennen met een groot litteken in mijn gezicht alleen om hun te herkennen gaat wat moeilijker Het irritante is dat ik van sommige mensen of niet eens de echte naam weet (omdat ze altijd met een bijnaam worden aangesproken), of ik de naam helemaal niet meer weet. Ik merk wel dat ik er echt goed in ben in geworden om snel te ontdekken waar ik diegene van ken zodat ik op zijn minst nog kan doen of het mij allemaal iets boeit
Ook zo klote als je iemand moet bellen van wie je de naam niet kent of het nummer in je telefoon moet zetten. Ik heb wekenlang met 'project1' en 'vriend van ....' in mijn telefoonboek staan. En dat zijn ook van die mensen die opnemen met 'hey' ---> argh zeg gewoon je naam
Maar waarom vraag je dan niet gewoon wie het is, of waar je de persoon van kent. Zo erg is dat ook weer niet. Hoef je ook geen mooi weer te spelen.
quote:Ik heb hetzelfde. Eigenlijk wordt het alleen een probleem als je met iemand over die ander praat waarvan je de naam vergeten bent. Je scriptiebegeleider vraagt bij wie je een bepaald vak gevolgd hebt, en je weet écht niet meer hoe de beste man heet.Op woensdag 31 mei 2006 08:12 schreef slakkie het volgende:
Probleem is semi herkenbaar, gezichten kan ik redelijk goed onthouden, namen is echt een ramp.
quote:Waarom zou je erin wrijven dat je het bestaan van de ander te onbelangrijk vindt om zijn naam te onthouden?Maar waarom vraag je dan niet gewoon wie het is, of waar je de persoon van kent. Zo erg is dat ook weer niet. Hoef je ook geen mooi weer te spelen.
[ Bericht 3% gewijzigd door Duiveltja op 05-06-2006 00:20:21 ]
Als ik iemand tegenkom weet ik wel altijd waar ik die persoon van ken en de naam weet ik ook altijd wel ergens uit mijn geheugen op te vissen. Maar als ik een gezicht moet beschrijven zal me dat nooit lukken, ik kan hooguit zeggen of iemand een snor heeft of niet.
Leuke anekdotes zijn inderdaad van laatst bijvoorbeeld weer: een dame uit een werkgroep houdt altijd huisfeestjes. Nu nodigde ze mij ook uit, elke keer als ik haar lul ik met haar over vanalles en nog wat en ze mag me wel (heelveel). Ze heeft zich ook voorgesteld enzo maar toch kon ik me haar naam niet herinneren. Maargoed, ze wilde me dus haar tel. nr. geven zodat ik haar kon bellen erover. Ik wist haar naam dus niet, heb d'r dus maar 'huisfeest' genoemd.
.kom er nu overigens achter dat ik dat feestje ook vergeten ben.
quote:Sommige mensne moeten gewoon toegeven dat hun geheugen een vergiet is.Op donderdag 1 juni 2006 02:48 schreef LaZZ het volgende:
Hehe, genieten. Heerlijk herkenbaar ook. Als ik mensen zie ken ik de gezichten meestal wel (soms loop ik er ook straal voorbij) maar heb ik écht last met de namen. Zeker als ik ze niet elke dag zie. Dus bijvoorbeeld alleen in college of sporadisch in de rookruimte op het werk. Hetzelfde ook met verjaardagen, afspraken etc.... Alles moet in m'n telefoon staan met een alarm anders doe ik het gewoon niet. Gelukkig ben ik er wel goed in geworden op die manier alles op te slaan en m'n sleutels op de goede plek neer te leggen.
Leuke anekdotes zijn inderdaad van laatst bijvoorbeeld weer: een dame uit een werkgroep houdt altijd huisfeestjes. Nu nodigde ze mij ook uit, elke keer als ik haar lul ik met haar over vanalles en nog wat en ze mag me wel (heelveel). Ze heeft zich ook voorgesteld enzo maar toch kon ik me haar naam niet herinneren. Maargoed, ze wilde me dus haar tel. nr. geven zodat ik haar kon bellen erover. Ik wist haar naam dus niet, heb d'r dus maar 'huisfeest' genoemd.
kom er nu overigens achter dat ik dat feestje ook vergeten ben.
ach jah Paar jaar terug had ik regelmatig dat ik met meisjes ging daten nadat ik ze had ontmoet met uitgaan... soms totaal de verkeerde aangesproken op de plek waar we dan hadden afgesproken...
quote:Ach joh, wees maar blij dat je na een tijdje wel al hun namen wistOp zondag 4 juni 2006 23:15 schreef Freestyler112 het volgende:
6 mensen ofzo (dan gaat het al mis, meerdere namen nog moeilijker!) en halverwege het feestje (2 uur later) wist ik pas iedereen bij naam te noemen
Ik zag laatst een meisje lopen bij de fietsenstalling op het station in Hilversum en ik wist zeker dat ik haar kende. Maar dan toch nét niet waarvan. Dat is echt irritant. Na lang peinzen wist ik het: haar had ik twee weken eerder in de trein naar Amersfoort gezien. Zoiets is toch pas echt niet normaal meer?
Ik weet niet of ik iedereen onthoud, maar er zijn vaak mensen die de trein nemen hier en die ik herken. Of ik kom ze tegen in de binnenstad, en ik weet dat ze bij mij de post bezorgen of in de flat wonen. Om gek van te worden.
Als ik een naam van iemand een keer gehoord heb dan onthoud ik die meestal altijd wel.
Zelfs usernames (her)ken ik vaak al als ik ze eenmaal heb gelezen
2 jaar terug had ik een gala van m'n studie en daar had ik vanaf het begin af aan meteen sjans met een leuke jongen. Tijdje gepraat enzo nog, maar vond em toch niet echt heel leuk bij nader inzien, dus toen ie me wilde zoenen, duwde ik er gauw een glas bier tussen..
Hij een beetje beledigd enzo, maar uiteindelijk zei ie: ik wil je graag nog wel een keer spreken onder college ofzo, je gaat me nu toch niet negeren he als ik je tegenkom? Ik: nee joh tuurlijk niet..Week later ging ik stappen en ineens riep iemand m'n naam, ik kijken: geeeen idee wie het was.. Dus ik liep door, nog een paar keer geroepen, maar ik reageerde maar niet meer..
De vriendinnen met wie ik uit was, zaten wel te lachen enzo, dus ik na een tijdje: wie was dat eigenlijk? Die jongen van het gala dus...
Collega's worden dus straal genegeerd als ik ze in de Hema tegenkom, bibliothecaresses horen niet in de wachtkamer van de tandarts en in de supermarkt reageer ik niet op medebandleden. Die horen immers niet bij de popcorn, maar achter de microfoon.
quote:Op maandag 5 juni 2006 20:29 schreef Mwanatabu het volgende:
Ik weet alles van mensen, inclusief naam, verjaardag en gezicht...maar dan moeten ze wel in hun hokje blijven.
Collega's worden dus straal genegeerd als ik ze in de Hema tegenkom, bibliothecaresses horen niet in de wachtkamer van de tandarts en in de supermarkt reageer ik niet op medebandleden. Die horen immers niet bij de popcorn, maar achter de microfoon.
Dat heb ik ook!Sta ik in de winkel waar ik werk, komt de buurvrouw binnen.
Ik haar helpen, heb ik echt pas na dik 5 minuten door dat het de buurvrouw is
kuch.quote:ja dat viel me ook nog mee eigenlijkOp maandag 5 juni 2006 00:04 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Ach joh, wees maar blij dat je na een tijdje wel al hun namen wist
quote:Dit is bij mij vrij normaal. Ik ben erg slecht in het herkennen van gezichten, zo niet zeer slecht. Dan begroeten mensen mij en dan kom ik er pas achter dat het een bekende is. Mensen lijken zo op elkaar.Op donderdag 25 mei 2006 20:48 schreef Verbal het volgende:
Nou weet ik dat ik altijd al slecht ben geweest in het herkennen van hoofden, daar de juiste naam en context bij plaatsen, maar het is nu echt al een paar keer voorgekomen dat er voor mij volslagen vreemden mij vol enthousiasme begroeten. Niet dat het goede vrienden van mij zijn of zijn geweest, maar het is blijkbaar ook meer geweest dan alleen een keer de weg gevraagd...
Vrij vervelend. Hebben jullie dat ook wel eens?
V.