ADD/ADHD deel 4

Relaties hebben geen zin

Ik ben net weer eens gedumpt na drie maanden. Mannen worden altijd helemaal hoteldebotel van me en zijn me vervolgens na drie maanden zat.

oke ik sta op het punt om een relatie te beginnen met een mede adhder kwa gradatie zitten wij op zelfde nivo 1 a 2.

verstandig jha of nee ?

Mijzelf lijkt het super mekaar aanvoelen als je partner weer eens iets vergeet of iets stoms doet!

wie o wie heeft er ervaring mee ?

quote:

Op donderdag 8 juni 2006 21:47 schreef Yoni het volgende:
Relaties hebben geen zin

Ik ben net weer eens gedumpt na drie maanden. Mannen worden altijd helemaal hoteldebotel van me en zijn me vervolgens na drie maanden zat.

Dat zeg ik: ze hebben wel zin, geloof me, bij de gemiddelde jongen gaat het bij mij net zo, maar er lopen wel mensen rond op deze aardbol die er erg goed tegenkunnen

Nee wel ervaring met depressief zijn een relatie hebben met een ander met stemmingsstoornis. Geen succes. Dat je elkaar begrijpt zegt echt niets over hoe je op elkaar reageert als je allebei in een kutbui bent. Ik gok dat dat voor AD(H)D net zo kan zijn.

Mwoah, denk dat het wel gaat, als de ander maar een redelijk idee heeft waarom je nu net bepaalde dingen wel of niet doet. Bij mij gaat het goed. Pas sinds een paar maanden weliswaar, maar iedereen heeft zo z'n onhebbelijkheden.

Het wordt pas moeilijk als je wederhelft gaat denken dat je dingen vergeet omdat je je niet interesseert. Als het hem/haar duidelijk is dat dat niet het geval is komt het een stuk minder persoonlijk en rot over. In die zin lijkt het me ook makkelijker dan een relatie met iemand met een depressie of met borderline. Het is voorspelbaarder dan borderline en minder zwaar _{als in besmettelijk} dan bij depressies. En daarbij kan ad(h)d ook heel leuke kanten hebben, ook leuk voor de partner dus.

geen ervaring mee. Ik denk dat het niet echt uitmaakt of je partner wel of geen adhd heeft. Iedereen heeft wel iets waardoor er problemen kunnen ontstaan. Al is het maar een hobby of een karaktertrek waar de ander zich op den duur aan gaat storen.
Ik denk dat het belangrijker is dat je het zelf (en je partner ook) hebt geaccepteerd en er mee om kunt gaan. En als je partner geen adhd-er is, dat hij/zij wel een beetje weet wat het inhoudt en er mee om kan (of op zn minst het probeert) gaan.

Bij mij loopt/liep het steeds fout op het punt dat ik niemand direct om me heen kan verdragen voor 24uur per dag. Althans mn ex-en niet. Dat ik nerveus word van het feit dat er iemand continu achter me aan loopt.
Terwijl aan de andere kant ik er ook vaak naar verlangde om iemand in de buurt te hebben. Meestal was dat als hij er niet was en zodra hij er wel was wilde ik hem weer de deur uit gooien.
Ik weet nu iig wel dat mijn ex-en in de verste verte niet in de buurt komen bij de 'man van mijn dromen'. Om het maar even heel zweverig te zeggen. Doordat ik al die jaren nooit mezelf ben geweest trok ik de verkeerde kerels aan en viel ik ook op de verkeerde.
Wat ik wel zoek in een man weet nog niet. Dus voorlopig houd ik het op mijn single status. Bevalt momenteel prima. Af en toe mis ik natuurlijk wel iemand om tegen aan te hangen en te praten. Maar dan zoek ik mn heil bij lotgenootjes (hè myte )
Eerst ook maar eens even mijn leven reorganiseren en op orde krijgen, voor ik dat van iemand anders overhoop ga gooien

@ Yoni: veel sterkte!!

quote:

Op donderdag 8 juni 2006 22:25 schreef MouseOver het volgende:
Het is voorspelbaarder dan borderline en minder zwaar _{als in besmettelijk} dan bij depressies. En daarbij kan ad(h)d ook heel leuke kanten hebben, ook leuk voor de partner dus.

Ja daar zit wel wat in. Dat heb je met depressies idd niet zo, die leuke kanten. Dan kom je toch meer uit bij 'gezellig' samen zelfdestructief en suicidaal wezen.

quote:

Op donderdag 8 juni 2006 22:35 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ja daar zit wel wat in. Dat heb je met depressies idd niet zo, die leuke kanten. Dan kom je toch meer uit bij 'gezellig' samen zelfdestructief en suicidaal wezen.

Maar je bent dan tenminste wel samen

Nee geintje, het is zwaar klote als je depressief bent. Ik jo-jo er zelf ook continu in en uit. En op momenten dat het goed gaat dan vraag ik me af hoe ik zo diep kan gaan. Hoe ik me zo ellendig kan voelen terwijl ik me op dat moment hartstikke goed voel.
Maar op het moment dat ik weer in zo'n depressie verval, dan is alles teveel en te moeilijk en zie je het niet meer zitten. Als je dan idd met zn 2-en bent, allebei met een depressie, dan denk ik dat je mekaar continu omlaag haalt en mekaar meesleurt in elkaars ellende en depri-buien.

Daarom wil ikzelf dus nu ook eerst mn leven op orde zien te krijgen. Ben nu veel te veel met mezelf bezig om ook nog tijd en energie voor een partner te hebben. Dan ga ik mezelf weer wegcijferen en worden mijn problemen weer onder de vloermat ingeveegd om vervolgens na een poos totaal in te storten. En daar heb ik alleen mezelf mee. Dus nu eerst ikke en dan de rest (damn wat goed van mezelf om dat hardop te durven zeggen. Klinkt egoistisch, maar voor iemand die zichzelf altijd heeft weggecijferd is dit een grote stap voorwaarts )

Kan iemand mij misschien vertellen hoe ADD/ADHD tests eraan toe gaan?

Leidt zelf al van kinds af aan een flinke concentratiestoornis. Kan me simpelweg niet op meer dan één ding tegelijk concentreren, en als ik eenmaal geconcentreerd bent, dan kan het kleinste beetje afleiding al rampzalig zijn. Bij gesprekken met anderen, dwaal ik door ook maar iets (een scooter die langsrijdt, een vogel die lawaai maakt) al af, en vervolgens lukt het me niet om de aandacht er weer bij te krijgen, met als gevolg dat echt niks blijft hangen, en mensen vinden dat ik 'ongeinteresseerd' overkom. Als ik echt iemand wil volgen (bijvoorbeeld een leraar of goede vriendin), dan moet er echt niks anders gebeuren, want anders gaat het al mis. Laat staan als je praat met iemand, terwijl je loopt. Geen aandacht voor de omgeving, dus echt continu wordt ik weggetrokken van voorbijkomende fietsers, trams en voetgangers.

Ook mij ergens toe zetten gaat gewoon niet. Als ik aan iets moet beginnen, stel ik het altijd uit omdat ik me laat afleiden door fok/tv of gewoon doodleuk iets anders ga doen. Voor deadlines geldt hetzelfde. Óf ik vergeet gewoon dat ik iets af moet maken, óf 'het komt vanzelf wel af'.
Had ook te maken met een motivatieprobleem (merkte op de havo dat ik met echt niksdoen, het ook met gemak zou halen), maar ook op een opleiding waarvoor ik wél wilde gaan ging het gewoon helemaal mis.

Aangezien ik nu voor de Vavo ga, en dat een best zwaar jaar gaat worden (vwo diploma in één jaar), willen m'n ouders kijken of ik op ADD getest kan worden, doordat ook toetsen bijvoorbeeld vrij irritant zijn. Er hoeft maar iemand te tikken tegen zn stoel, en ik ben mn aandacht al weer kwijt, met alle gevolgen van dien.

Vroeg me dus af hoe zoiets in zn werk gaat. Zit je doelloos vragenlijstjes af te werken, of zijn het echt one on one gesprekken? En hoe ging het bij jullie?

@nosh; bij mij is het vermoeden gerezen bij mn psych tijdens onze gesprekken. En toen was het doelloos vragenlijsten invullen. Dat in combinatie met een hoop gesprekken en het opgraven van mn verleden (over hoe ik was) en mn huidige problemen, resulteerde in de diagnose adhd. Maar daar is dus wel enige tijd overheen gegaan.

Ik zou als ik jou was zo blanco mogelijk erheen gaan, dan heb je er het meeste aan. Laat hun de diagnose stellen, dat moet jij niet doen. In de testen herkent iedereen nl wel wat terug. Dat is hetzelfde als met de depressie zelftesten. Of welke zelftest dan ook. Er is altijd wel iets van toepassing op je. En dat is helemaal niet verkeerd.

Lees anders het topic (en evt de vorige ook) eens door en kijk eens op de sites wat erin staan.

succes!!

Ja, je houdt geen energie meer over als je allebei zo ver heen bent. Je houdt elkaar beneden en je hebt de neiging om alles en iedereen buiten te sluiten en een soort 'mythische' dingen in je hoofd te gaan halen. Is mijn ervaring dan. De winterdepressies die ik heb zijn niets vergeleken met wat ik eerst had. Iedere keer als ik er weer in schiet dan heb ik enorm veel bewondering voor het feit dat ik het toen zo lang volgehouden heb en als ik er weer uit ben snap ik niet hoe ik me ooit zo heb kunnen voelen.

Ik ben ook al drie jaar single, niet helemaal zomaar. Ik wil echt nooit, maar dan ook nooit, meer iets met iemand die depressief oid is. Ik kan het gewoon niet hebben. Ergens heb ik zoiets van 'ben ik zelf door die shit heen, moet ik een ander er doorheen gaan slepen... mij niet gezien'. Lekker egoistisch ook dus. Ik vind ook al 2.5 jr iemand leuk maar het is maar goed dat het niet wederzijds is. Hij kan nogal humeurig zijn en als hij zich niet goed voelt dan schiet ik al helemaal in de stress als ik in een dip zit, ben er al eens door in tranen uitgebarsten op m'n werk. =/ Wat dat betreft kan ik maar beter een zeer stabiel iemand uitzoeken voor een relatie...

@Maeghan; same here. Ik kan ook zo enorm in de stress schieten door anderen. Hun houding, hun humeur. Vooral als ik zelf al niet lekker in mn vel zit. Ik kan geloof ik beter iets met een betonblok beginnen, geen last van humeur en stemmingswisselingen

Ach ja, ooit vind ik wel iemand. En zo niet, nou jammer dan. Ik wil het in elk geval niet mijn leven laten bepalen of ik ooit wel of geen partner vind. Ik zie het wel.

Een betonblok is wel een goed idee nu je 't zegt ;-). Krijg ik tenminste ook geen commentaar meer van anderen dat ik hard en kil ben haha, dan wijs ik gewoon naar dat betonblok en steek ik er leuk bij af *lol*

Alleen eigenlijk zoek ik een stabiel lijdend voorwerp dat ook goed kan koken en masseren en dat zit er niet in bij een betonblok, ben ik bang. =/

quote:

Op donderdag 8 juni 2006 23:00 schreef Roeji het volgende:
Ik zou als ik jou was zo blanco mogelijk erheen gaan, dan heb je er het meeste aan. Laat hun de diagnose stellen, dat moet jij niet doen. In de testen herkent iedereen nl wel wat terug. Dat is hetzelfde als met de depressie zelftesten. Of welke zelftest dan ook. Er is altijd wel iets van toepassing op je. En dat is helemaal niet verkeerd.

Als ik zelftesten zou moeten geloven, dan had ik bij wijze van spreken nu al 4 treinen moeten koppen, omdat de stemmen in m'n hoofd daar me toe zouden dwingen.

Hecht daar dus geen waarde aan, maar ik merk zelf wel heel erg dat ik erg verstrooid ben (bij het weggaan, 4 keer controleren of ik écht alles heb, omdat ik anders bij een gemeentehuis zonder paspoort sta en weer terug moet, en dan daar aankom, en mn pinpas ben vergeten, en dan iemand proberen te bereiken om vervolgens erachter te komen dat ik toch écht dat nummer had moeten noteren, ergens ), en dat bijvoorbeeld het moeilijk concentreren enorm irritant is wat betreft school. Stukje duidelijkheid zou dan al handig zijn.

Bedankt iig!

@Maeghan: je haalt me de woorden uit de mond... Masseren en koken dat zijn toch wel allebei een pré. Oh en hij moet het niet erg vinden als ik een keertje ga shoppen (hij hoeft niet mee, mag wel, maar dan geen gezucht en gesteun als ik mn bivak in de h&m opsla ) en geen gezeur als ik auto rij.

Ben me even aan het bedenken, maar heb verder niet echt veel wensen. Een paar eisen alleen; niet roken, van katten houden, geen kinderen hebben en zelfstandig zijn. Volgens mijn heb ik dan de belangrijkste punten wel gehad. Ben ik nu een veeleisend iemand of heb ik idiote eisen/wensen?? Ik weet het niet, vraag het me soms af omdat ik dus nog single ben.

Nou tis net of mijn verhalen hier staan, Inderdaad als je een relatie hebt dol enthousiast, en als hij er niet is, dan wil je dat hij bij je is, is hij er tja dan heb ik liever dat hij weer opkrast omdat ik me onzeker en opgejaagd voel,. en inderdaad zo denk ik zelf dan, ach hij zal wel een complex hebben of een boekwerk van strafbladen.. ik word achterdochtig ga alles uitpluizen. en vervolgens ben ik er flauw van en dump diegene, en ook dat ze te verliefd zijn gadverdamme... als je zegt : jeetje wat is het gras al weer lang..! Dat hij al staat te maaie..... BAH ik moet iemand hebben met tegengas die es zegt en NU KAPPUHHH.. maar ja daar in tegen ik laat me toch nie, op mijn kop zitten haahhaha dus het gaat lekker..

hahaha, maf he die herkenning. Dat hebben we allemaal.
Dat tegengas geven dacht ik ook altijd te zoeken. Maar ik geloof dat ik eerder een man zoek die begrip heeft en me in mn waarde laat. Maar die ook zijn grenzen aangeeft.
Als iemand tegengas geeft op (een voor mij verkeerd moment, dat het verkeerd valt zeg maar) dan kan ik dus gigantisch door het lint gaan. En nog harder mn zin proberen door te drijven. Daarom denk ik dat dat niet de juiste aanpak/instelling voor mij is. Met rustig praten en fatsoenlijk iets uitleggen krijg je bij mij toch meer gedaan dan wanneer iemand al in de gordijnen hangt zodra ik mn mond open trek. Dan word ik echt een bitch volgens mij en ga ik net zolang stangen tot ik van ellende mn zin krijg. Of er knallende ruzie ontstaat (waar ik overigens dan meteen weer spijt van heb). Ik weet niet waarom ik dat dan doe, misschien omdat iemand me op een te directe manier zijn of haar zin op wil leggen.

http://www.adhdxtra.nl/driven/50tipsAdultAttentionDeficit.pdf

quote:

Op donderdag 8 juni 2006 22:18 schreef Maeghan het volgende:
Nee wel ervaring met depressief zijn een relatie hebben met een ander met stemmingsstoornis. Geen succes. Dat je elkaar begrijpt zegt echt niets over hoe je op elkaar reageert als je allebei in een kutbui bent. Ik gok dat dat voor AD(H)D net zo kan zijn.

Dan kan het i.d.d. behoorlijk uit de hand lopen.

Ik ben nu op m'n stage bezig met iets dat echt het toppunt van demotivatie is. Ik zit nu @#% al 3 dagen bijna fulltime te fokken. Het begon met het maken van de analyse voor een probleem. Daar kwamen bepaalde resultaten uit maar m'n baas had tegenovergestelde ideeën in z'n hoofd en die moet ik nu alsnog uitvoeren. Inhoudelijk ben ik het er niet mee eens, maar visies verschillen nu eenmaal. Voor het uitvoeren daarvan heb ik hulp van productiemensen nodig maar ik krijg die lui bij de planner niet losgeweekt omdat het druk is. Dat ís het ook wel, maar op deze manier wordt het nooit iets. Z'n plan is ook nog een keer gewijzigd; ik had met tegenzin de oorspronkelijke opdracht gemaakt, die is nu door de shredder gegaan en ik kan weer opnieuw beginnen En het vervelendste is dat ik als ik een afwijzing voor hulp krijg dat zo'n beetje met de woorden "ja, mouse, nu is daar geen tijd voor". Ja, en dus? Alsof hij mij er een plezier mee zou doen Ik doe ook maar wat me gezegd is @#$

Ondertussen ben ik m'n verslag wat in elkaar aan het zetten, wat aan het lezen en tussendoor -veel te veel- aan het fokken. Erg demotiverend. Ik streep de nachtjes af. Nog 3 weken

Oja, ik kwam op dit verhaal door die link van 1979 waarin gesproken werd over het belang van een motiverende omgeving.

_{wacht maar, later als ik de baas ben..}


edit: oja, daar moet ik dan ook nog om 7 uur voor opstaan

Hey mouse, mooi shit daar dus op dit moment.. maar misschien helpt het, als jij je er ff niet mee bezig houdt. een afkoel periode.. zeg maar TIME OUT.. Ik weet het nie hoor of dat kan hoop voor je dat het wel kan..En anders misschien helpt dit....Om je een beetje vrolijk te maken...

1. Roep jezelf op via de intercom (Vervorm je stem niet).
2.Zet je prullenbak op je bureau en plak er het label "POSTVAK IN" op.
3.Verander de kleur van je monitor zodanig, dat de kleur ervan de hele omgeving oplicht.
4.Iedere keer dat iemand je vraagt iets te doen, vraag je: "Wil je daar mayonaise bij?"
5.Hang een klamboe rond je werkplek.
6.Probeer zoveel mogelijk te huppelen in plaats van te lopen.

Groetjes en succes....

Ik wil een plaatje toevoegen grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Waarom kan nooit iets gewoon in 1 x goed gaan...!

Plaatje waar

bij mijn naam... bah bah...