Groen Links, hier kan je het mee doen.

HARD


Soms word je wel héél erg hard met de neus op de feiten gedrukt.
Oké, je leest het, van dat linkse Amsterdamse college. Het staat er echt, in alle kranten. Diep in je hart weet je dus dat het waar is. Maar toch verdring je het blijkbaar.
Dat een partij als GroenLinks, die bonte verzameling van terroristen, leugenaars, fietskabouters, tuinbroekgnomen, brandnetelsoepeters, Pol Pot-aanhangers en andersoortige criminelen, zomaar weer ; en nu zelfs niet langer dwarsgezeten door een liberale coalitiegenoot ; bestuurlijke verantwoordelijkheid krijgt, terwijl types als Frank Köhler toch hebben bewezen dat de stad daarmee linea recta naar de afgrond wordt gedreven: je weigert het te geloven. Kennelijk zet zich dan een mechanisme bij je in werking, dat het van je harde schijf gumt.
Maar ja, dan wordt het 4 mei. Dan kijk je naar de dodenherdenking op de Dam. En dan zie je ineens naast Job Cohen een van de gloednieuwe Amsterdamse wethouders lopen, op weg naar het monument om een krans te plaatsen. Zijn naam: Maarten van Poelgeest. Zijn reputatie sinds hij voorzitter van de Landelijke Studenten Vakbond was: lastpost. En dat is toch wel heel erg schrikken.
Dat soort figuren hóórt daar niet. Dat wist-ie zelf ook wel, trouwens. Hij keek om zich heen als een miereneter op de noordpool. Als raadslid of Kamerlid zijn GroenLinksers nog met een beetje goede wil te gedogen. Maar voor bestuurlijke functies zijn zij per definitie ongeschikt. De weg van de barricaden naar het regeerpluche kent te veel prikkeldraad. Wie van GroenLinks is, heeft zich, meestal als actievoerder, zo ver van de bestuurlijke realiteit afgescheiden, dat die stap niet meer kan worden gemaakt.
Arme Amsterdammers.
Of neem Blaricum.
Deftig dorp, daar in t Gooi. Hoog conservatief gehalte. Chique golf- en hockeyvolk, dat te midden van prachtig lover Neerlands fraaiste villa bewoont. Als je je in Blaricum vestigde, wist je altijd één ding zeker: nooit en te nimmer zou aan het hoofd van het lokale gezag een GroenLinkser staan.
Een comfortabele wetenschap.
Maar moet je nu zien.
Naam van de huidige burgemeester: Helma Ton.
Haar dorst: zo groot, dat zij zich zelfs niet kon inhouden als zij nog met haar Citroën Picasso ; ja ja, een auto, géén dienstfiets ; naar een raadsvergadering moest, totdat zij bij een alcoholcontrole werd betrapt.
Haar partij: GroenLinks.
Arme Blaricumers.
En hoe wil Harry Borghouts, commissaris van de Koningin in Noord-Holland, dit soort affaires in het vervolg voorkomen?
Door de burgemeesters voortaan per taxi te laten vervoeren.
Arme Noord-Hollanders.
De partij van Borghouts?
Ik krijg het mijn strot niet meer uit.

bron: Telegraaf door R. Hoogland.

Ik wilde dit plaatsen vanwege het grote humorgehalte.


[ Bericht 3% gewijzigd door gtotep op 08-05-2006 16:32:39 ]