Op de State zag ik een review van het album:
Davu & Eyamme - The Sun Do Move
quote:
"One, two, three, four, that's why I don't listen to hip-hop no more." Uit de speakers klinkt het refrein van de openingstrack van The Sun Do Move. De raps komen uit de mond van Davu, een meervoudig poetry-slamwinnaar uit Pittsburgh. Eyamme, ondermeer producer voor Illogic en oprichter van Dove Ink, verzorgt de beats. De verwachtingen waren niet hooggespannen - mede op grond van het crappy hoesje - maar we rollen na de eerste tonen van de ene verbazing in de andere.
Davu en Eyamme zetten een sound neer die zich kan meten met jaren-negentigklassiekers van groepen als De La Soul en A Tribe Called Quest. Dit is jazzy hiphop van de bovenste plank. Op The Sun Do Move wisselen piano-loops, een heel arsenaal aan blazers en strategisch geplaatste samples elkaar vernuftig af. Eyamme blijkt in staat te zijn om een heel vol en rijk geluid te creëren, zonder dat het z'n laidback karakter verliest. Zo nu en dan wordt echter uit een heel ander vaatje getapt, en strooit Eyamme met invloeden uit rock (Not a Test), klassiek (titeltrack The Sun Do Move) en zelfs wat country en blues (Chicken & Tea). Dit doet niets af aan de warmte van de producties, en ondanks de veelzijdigheid en experimentele aanpak wordt het album nergens ontoegankelijk. Yes y'all, alles klinkt dik, chill en origineel.
Muzikaal is het dus allemaal dik in orde, en dan mogen de raps natuurlijk niet achterblijven. Davu presenteert zichzelf als een sociaal bewogen mc, zonder prekerig over te komen. Zijn flow is soepeltjes en hij heeft de kwaliteit om pakkende hooks te schrijven die eenvoudig blijven hangen (en nee, daarbij moet je niet denken aan 50 Cent-riedeltjes). Maak je geen zorgen, er zijn genoeg momenten waarop Davu een eindeloze hoeveelheid tekstueel hoogstaande maten achter elkaar blijft spitten. Zoals het een echte mc betaamt, ontbreekt ook de nodige opschepperij niet. Dit wordt aangevuld met een flinke verscheidenheid aan onderwerpen die besproken wordt. Zo spuit hij in de openingstrack zijn ongenoegen over de staat waarin hiphop tegenwoordig verkeert. Tja, terug naar 1984 is niet echt een optie, vindt ook Davu.
Met samples van onder andere de Sugarhill Gang en Public Enemy, en de algehele relaxte sfeer, heeft dit album iets tijdloos. Ik merk dat ik mijzelf helemaal verlies in de beats, scratches en de constante afwisseling van instrumenten. Alleen al op basis van de muzikale fundering zou deze plaat in geen enkele coffeeshop misstaan. Davu komt daaroverheen met een intelligente en oprechte stijl. The Sun Do Move blijft tot de laatste track onvoorspelbaar en verveelt geen moment. De elf albumtracks plus remix laten me achter met trek naar meer. In de tussentijd zal dit schijfje vooral 's nachts overuren in de stereo draaien. Check dit album, want het zou zonde zijn als de relatieve onbekendheid van deze artiesten ervoor zorgt dat zo'n topplaat over het hoofd wordt gezien.
De recensie klinkt veelbelovend. Heb het album alleen nergens kunnen vinden. Iemand die hem heeft geluisterd?
Before R. Kelly had his teens.. Wutang had their cream
Slick Rick had his rings... crack rock had it's fiends
Martin Luther had his dreams, Stevie Wonder could sing
or Elvis was king, Hip Hop was on the scene