Rusland

Goeienavond vanuit Moskou. Vanmiddag ben ik aangekomen voor een korte transit naar het zuiden van Rusland. Deze keer eens een andere maatschappij uitgeprobeerd, Germania Express. Die vliegen vanuit Dusseldorf en hebben als groot voordeel dat een fiets bij hen, ongeacht gewicht, 25 kilo kocht. Ook over de 3kilo overgewicht in m'n overige bagage deden ze niet moeilijk.
Ik moet zeggen dat de luchthaven Moskou-Domodedevo een verademing is voor diegenen die Sheremetovo gewend zijn. Vriendelijk, overzichtelijk en zonder de hordes taxichauffeurs die zich als aasgieren op je storten. Vanuit Domodedevo is een rechtstreekse trein naar het centrum. Vlakbij het vliegveldstation kun je ook bij een loket van de spoorwegen je tickets naar andere plaatsen in Rusland kopen. Prima geregeld dus. Ik had zonder lang wachten en zonder problemen een ticket naar Jelec op zak. En in de airport expres mocht m'n fiets zonder problemen mee. Niks dan lof dus
Moskou zelf bekijk ik dit keer niet. Ik ben wel nog ff naar m'n vaste kaartenwinkel geweest, de firma Atlas aan de Kutnetski Most. Die hebben zowat alle detailkaarten van Rusland voorhanden, en nog veel van andere landen ook. Wel wat duurder dan elders, maar je bent wel in 1 keer klaar.
Over een kleine 2 uur gaat m'n trein naar Jelec. Daar blijf ik tot woensdag. Met vrienden uit Volgograd reis ik door naar hun stad. Over een week stap ik in Volgograd op de fiets om via Pjatigorsk en Krasnodar naar de Krim te fietsen.

Inmiddels ben ik een paar dagen en 2 steden verder.
Vrijdagavond nam ik de trein van Moskou naar Jelec. Zoals gebruikelijk enige discussie over m'n fiets, de conducteur dacht dat ie niet zou passen, uiteindelijk mocht ik het proberen en merkte hij dat een fiets prima past op de bovenste plank van een platzkart wagon. In Jelec werd ik opgewacht door 2 plaatselijke esperantisten. Het jaarlijkse esperanto cultuur festival in Rusland vond dit jaar plaats in Jelec. Weinig deelnemers dit keer, maar een stuk of 40. Normaal zijn er zo'n 100. Maar gelukkig zaten er veel oude vrienden van me onder deze 40. 5 dagen lang heb ik me zo prima vermaakt met m'n vrienden. Heel wat concerten gehoord en veel de stad bekeken. Jelec is een kleine stad in West-Rusland. Veel oude vervallen kerken, een enkele is nog in mooie staat. Wel enorm veel stof. De Moskovieten merkten op dat de lucht in Jelec veel slechter is dan die in Moskou. In Jelec heb ik ook m'n visum geregistreerd. Dit kostte dit keer een halve dag, een redelijke tijd. Ik heb zowel sneller als langzamer meegemaakt. Deze keer reis ik via een prive uitnodiging van de organisatoren van deze vereniging. Ik ben dan ook tot eind van de maand op hun adres geregistreerd.
Gisteren liep deze bijeenkomst ten einde. Met Anatolij uit Volgograd reisde ik door naar Volgograd. Dit keer moest ik m'n fiets in de bagagewagon stallen. De fonkelnieuwe wagons in de trein van Moskou naar Volgograd hebben minder plek voor fietsen. Maar wel gelukkig een bagagewagon. Vandaag wat laatste voorbereidingen treffen voor de fietstocht dan kunnen we morgen starten. Antatolij rijdt met me mee tot Pjatigorsk.

Ik ben nu bijna onderweg naar Pjatigorsk. Gisteren inderdaad de hele dag nodig gehad voor allerhande voorbereidingen. Vooral voor Anatolij. Die had op de terugreis vanuit Jelec z'n GSM gemold. Dus snel een reparateur zoeken voor een reparatie. Inmiddels ben ik ook in het bezit van een Russische SIM-kaart. De basisprijs met beltegoed is 150 roebel. Dat verbel ik zeker binnenlands al met m'n Nederlandse kaart, het is het dus waard om er een Russische in te steken. Dat kan wel alleen met hulp van Anatolij, een SIM-kaart moet op naam van een Rus staan. Voor het postkantoor plotseling nog een ontmoeting met drie Britten. Die zijn op de motor onderweg naar Australie. Ze waren behoorlijk vermoeid door de diverse bureaucratische hindernissen, op de fiets heb ik daar gelukkig geen last van. Laat werd het wel gisteren, met een aantal esperantisten de hele avond doorgebracht ergens in een buitenwijk van Volgograd.
Morgen zullen we al de Republiek Kalmukkie inrijden, het gebied van de boedhistische Kalmoekken.

"Wat, jullie fietsen naar Dombay, da's 700km" Een vrachtwagenchauffeur kan niet geloven dat we werkelijk zulke einden fietsen. Dat terwijl we niet eens hem het einddoel vertelden In de grote leegte van de steppen van Kalmukkie zijn vrachtwagens en bussen zowat het enige dat we tegenkomen op de grote weg. De mensen leven hier van de extensieve veeteelt. Af en toe zien we een herder met een kudde koeien of schapen. De dorpen liggen meestal meerdere kilometers van de doorgaande weg. Als we een avond water gaan halen in een dorp zien we meteen een boedhistische tempel. Vriendelijk zijn de Kalmoeken wel. Naast water krijgen we direct thee, naar Kalmoeks recept. Met heel veel melk dus.
Ten noorden van Jelista rijden we een hele dag door leeg gebied. Lange rechte wegen over eindeloos golvende steppe. En natuurlijk veel wind. Soms helpt de wind, soms houdt de wind ons tegen. Uiteindelijk bereikten we gisteravond de omgeving van Jelista. Gelijk zoveel volk dat we het er niet op waagden om te kamperen, ook omdat het al de hele middag regende. Anatoli vroeg bij de politiepost ten noorden van Jelista om informatie, zonder probleem vonden we daarna een betaalbaar hotel.
Deze ochtend bekijken we Jelista. Het is een raar gezicht om tussen de Sovjet bouwwerken af en toe een boedhistische tempel te zien blinken. Ook de Kalmoeken zijn goed te onderscheiden van de Russen. Waar normaal in de hoofdstad de titulaire natie niet de meerderheid heeft is dit hier anders, overal zie je Kalmoeken.

Na Jelista rijden we verder naar het zuiden. Weer eindeloze steppe. In ieder geval tot vlak voor de Zuidgrens van Kalmoekie. Vlak voor de grens begint het achterwiel van Anatolij gebreken te vertonen. De eerste gebroken spaak wordt snel gevolgd door de 2e. Gelukkig pas op het eind van de dag. Hij wilde toch die avond of de volgende dag de bus naar huis nemen. We rijden door totdat we in Dubnoje zijn. Hier is een wat groter busstation. De bus van Stavropol naar Volgograd heeft nog plek dus wachten we op deze bus. Nadat Anatolij in de bus zit zoek ik een hotelletje. Tegenover het busstation is er een voor 100 Roebel. Ik ben er de 2e buitenlander ooit die er overnacht.
De volgende ochtend zie ik dat het de halve nacht geregend heeft. En ook overdag zal het niet droog blijven. Tijdens een van de regenbuien schuil ik in een bar. Normaal kies ik de plekken waar vele vrachtwagens geparkeerd staan, maar deze keer niet. Ik merk al snel het gevolg. Ik heb net m'n thee als twee legerofficieren binnenkomen. Ze hebben duidelijk al de 9e mei gevierd, een is fors dronken, de nader aangechoten. En direct beginnen ze problemen te maken. De dronken officier is behoorlijk hardhandig. Ik stel me diplomatiek op, probeer hen geen aanleiding te geven. Gelukkig weten de serveersters de officieren wat bezig te houden, de aangechoten officier houdt z'n maat in bedwang. Ik drink rustig m'n thee op en trek me daarna strategisch terug. De schade blijft beperkt tot een gebroken schroefje aan m'n bril.
Bij het verder fietsen besluit ik om beter op te letten of er vrachtwagens geparkeerd staan bij een cafe/restaurant. En inderdaad, in de middag eet ik weer heerlijk rustig ergens langs een grote weg. Helaas blijft het niet droog. In de vroege avond wordt ik overvallen door een forse regenbui. Niet echt het weer om te kamperen. Het is al donker als ik in een dorpje vraag of er een hotel is. Helaas niet, maar in het volgende wel. Dat blijkt niet te kloppen. Maar ik krijg toch onderdak, in een van de cafe's langs de weg blijft er iemand van het personeel toch slapen om de nachtwacht te houden. Ik kan in de gelagkamer slapen. Halverwege de nacht moet ik verkassen naar een bankje. Het dak blijkt te lekken onder het aanhoudende geweld van de stortbuien.
In de ochtend schijnt de zon weer volop. Prima fietsweer, alhoewel de wind weer uit de verkeerde hoek komt. Ik rij binnendoor naar Mineralnij Vody. Via diverse dorpjes klim ik tot zo'n 400-500m. Een rustig boerenlandschap. De enige onderbreking is Aleksandrovoye. Een groot uitgevallen dorp. Wat me wel opvalt is dat ik overal GSM ontvangst heb, zelfs in deze afgelegen gebieden. Na Aleksandrovoye neem ik de weg naar Mineralnij Vodi. Ik plan om ergens langs deze weg te kamperen. Maar echt makkelijk is dat niet. Plek is er zat, maar alle dorpjes liggen meerdere kilometers van de weg af. Ik moet dus kiezen tussen of doorrijden naar Mineralnij Vody of omrijden om water te halen. Ik kies voor de eerste optie. In het donker kom ik in het centrum aan. Na even zoeken vind ik een plek in Hotel Kavkaz.
Vandaag is het dan een rustige dag. Ik fiets in de ochtend de laatste kilometers naar Pjatigorsk. Even voorbij de stadsgrens bel ik met Roman. Die komt een drie kwartier later aanrijden. Met hem verken ik verder de stad. Vanavond kan ik overnachten in een paragliders basis.

quote:

Op donderdag 11 mei 2006 14:34 schreef jojomen4 het volgende:
Gaf die officier je een tik dat er een schroefje stuk was? Klinkt iig als een gekkehuis

De dronken officier gaf inderdaad een paar tikken. Op zo'n moment ben ik blij dat ik erg diplomatiek kan zijn als het nodig is.
Ik ben nu net weg van de paragliders basis. Helaas was de wind vandaag verkeerd om een tandemvlucht te maken. Alleen de ervaren piloten konden solovluchten maken, tussen de windstoten door. Gisteravond en vanochtend een mooie serie geschoten van de paragliders, via de enige laptop op de basis werden m'n foto's grif gecopieerd.

Aan de Noord-Kaukasus hou ik een heel dubbel gevoel over. Aan de ene kant heel veel ontzettend aardige en gastvrije mensen, aan de andere kant een te groot aantal mensen met niks om handen die op een snelle roebel zitten te wachten. De afgelopen dagen werd me dat heel erg duidelijk.
Ik ben in het vorige verslag gebleven bij de paragliders basis. Daar hing de sfeer van Russische buitensporters, heel erg relaxt, heel erg vriendelijk. Ik had met zowat iedereen direct goed kontakt. Dat ik er aan kwam waaien via Roman, een van de piloten van de club, hielp natuurlijk enorm. Helaas zat het weer niet mee en kon ik niet samen met hem een vlucht maken.
In de middag ging ik dan maar weer op weg met de fiets, na eerst wat onderhoud gedaan te hebben. Al snel kwam ik uit op de grote weg Pjatigorsk-Kislovodsk. Al in Pjatigorsk had ik gemerkt dat er behoorlijk wat politie op de been was. Hier was het nog veel erger. Om de paar honderd meter stond een agent langs de kant. Regelmatig reden er zwarte terreinwagens voorafgegaan door militsia wagens op hoge snelheid over de weg. Bijna in Kislovodsk werd ik aan de kant gezet. Niet veel later kwam er een enorme kolonne van tientallen terreinwagens, andere luxewagens en divers soortige politiewagens me tegemoet. Er moest ergens wat aan de hand zijn geweest met veel goed te beveiligen personen.
Kort na Kislovodsk reed ik de deelrepubliek Karachaj-Tsjerkessie in. In een van de eerste dorpen vroeg ik water om even verderop een kampeerplek op te zoeken. Direct werd ik uitgenodigd op de thee. En niet alleen maar thee. Steeds meer eten, vooral van eigen productie, werd op tafel gezet. Bij de overburen sprak iemand Engels, die werd er direct bij gehaald. Veel hoorde ik hoe het er aan toeging in de Kaukasus, leuke verhalen, maar ook negatieve. De zoon des huizes was een paar jaar geleden samen met zijn zoontje doodgeschoten bij een aanslaag. Zijn weduwe woont met haar dochtertje in bij haar schoonmoeder. Het overbuurmeisje, dat goed engels sprak, legde uitvoerig uit hoe de oude patriarchale tradities het leven voor jonge vrouwen moeilijk maken. Maar aan de andere kant straalde de gastvrijheid ervan af. Bij de overburen is een sauna, die werd direct voor me opgestuurd. Van kamperen kwam niet veel, dat werd me niet toegestaan.
De volgende dag reed ik de serie dorpen uit op weg naar de Gumbashi pas. Niet ver na het laatste dorp werd ik naar de kant gewenkt door twee mannen. Niet veel later werd ik door hen bedreigd en vroegen ze 2000 roebel van me. Ik had niet veel zin dat te betalen. Langzaam probeerde ik me steeds meer in het zicht van de weg te werken, langzaam haalde ik roebelbiljetten van kleine waardes naar voren. Het duurde nog geen 10 minuten voordat er een auto aankwam. De twee mannen wilden me verder van de weg trekken. Maar op dit moment had ik gewacht, ik rukte me los en rende de weg op. De auto was al weg, maar de paniek sloeg toe bij de twee man. Ik deed alsof ik de politie belde (geen ontvangst daar). Een 100 meter verder zag ik een ruiter. Ik liep naar hem toe en legde hem in m'n steenkolenrussisch uit wat er aan de hand was. Terwijl ik nog aan het uitleggen was zag ik de twee mannen vanuit de struiken komen en wegrennen. De ruiter ging er direct met z'n hond achterna. Met een enorme schrik in de benen renden ze hard weg. M'n fiets vond ik onbeschadigd terug, ook van m'n bagage was niks gestolen. Ik bedankte de ruiter uitvoerig en reed weer verder de pas op.
Langzaam werd het steeds kouder. Een kilometer of 3 voor de top reed ik uiteindelijk de wolken in, met het spaarzame verkeer geen probleem. UIteindelijk kwam ik uit op 2030m, m'n eerste Russische 2000-er. Echt supersnel dalen ging niet. In de bochten lag er grind op de weg en regelmatig wandelden koeien breeduit over de weg. Veilig kwam ik in Karachajevsk aan. Van daar was m'n plan om de bus naar Dombaj te pakken een bergdorpje aan het eind van de weg. Bij de bushalte stonden alleen Gazelle busjes, niet het handigste vervoermiddel om een fiets mee te nemen. Maar een uur of 2 later zou een Ikarus bus komen. Al snel was ik uitgekeken in Karachajevsk en reed ik terug naar de bushalte. Daar stonden inmiddels nog meer busjes. Maar met niet al te betrouwbare chauffeurs. Er werden me bedragen van 500 roebel gevraagd voor het ritje naar Dombaj, een ritje van 60km. Daar trapte ik niet in. Ik pakte m'n fiets en begon richting Dombaj te fietsen. Niet veel later haalde de chauffeur me in die 500 roebel vroeg. Hij stopte en vroeg of ik mee wou rijden. Hoeveel? was m'n vraag. Hij hield 5 vingers de lucht in. Ik schudde nee, 100 roebel was nu het luide antwoord, daarmee was ik akkoord. Tot Teberda reed ik met 'm mee. Daarna is het nog maar 20km naar Dombaj. Gemotoriseerd vervoer moet betalen om het nationale park in te kunnen, fietsers niet. Via een machtig mooie weg klom ik naar Dombaj, helaas regende het wel. In Dombaj was het even vragen om de goede slaapplek te vinden, de slaapzaal van de reddingswacht.

De hele avond was het feest in de eetzaal van de reddingswacht. De enige last die ik ervan had was dat ze niet echt vroeg wakker waren op zondagochtend. Met een van hen besprak ik wat ik met gewone schoenen kon doen op een regenachtige dag. In ieder geval een wandeling door het dal van de Alibek rivier. Dat was ook prima mogelijk, een schitterende vallei met door de regenvlagen heen mooie vergezichten. In de middag nam ik de kabelbaan naar boven. Op zo'n 2400m lag nog veel sneeuw, heel wat skieers liepen er rond. Voor mij was het meer schuifelen met m'n gladde zolen. De ATB schoenen waren waarschijnlijk beter geweest. Op de terugweg raakte ik in bij de kabelbaan in gesprek met wat mensen uit de buurt. Niet veel later kom ik ze weer tegen, als ik door het dorp wandel. Ze nemen me mee naar een mooie plek in de buurt, een stukje moeras op een berghelling. Ondanks het weer is de dag toch nog geslaagd.
Vandaag reed ik dan terug naar beneden. Het eerste stuk tot Karachajevsk nam ik de situatie goed in me op, ik wilde weten of mijn eerste indrukken inderdaad goed waren. In Karachajevsk weer hetzelfde gevoel, een gevoel dat het er niet echt pluis is. Ik besloot de route om te gooien. Verder naar beneden tot aan de grote weg en dan via wat kleinere steden naar de kust. Niet meer door de bergdorpjes. Amper was ik de afslag naar de bergdorpjes voorbij of er stopte een auto. Een van de berggidsen was onderweg naar Tsjerkesk. Ik verteld ehem dat ik m'n route had omgegooid. Hij gaf me groot gelijk, de bergroute is prima met een groep maar niet alleen. Nog met ruim licht kwam ik aan in Tsjerkesk. Het eerste hotel waar ik naartoe reed, bij het stadion, was in verbouwing. Maar weer merkte ik dat fietsers als sportlui gezien worden. Een trainer hielp me direct de goede weg te vinden naar hotel Tsjerkessk, een oude Sovjetbouw, slecht onderhouden, maar prima geschikt om in te slapen.

Qua timing is Aeroflot vanaf Zaventem bijna niet te verslaan. Vertrek kort na middernacht vanaf Zaventem, aankomst in de vroege ochtend op Sheremetovo.

In Tsjerkessk merkte ik weer dat de samenleving er toch anders is dan in de rest van Rusland. Veel volk op straat 's avonds, vooral veel jongeren. Maar de meisjes lopen apart van de jongens. Veel gelonk, maar amper gepraat. De vrouwen en mannenwerelden zijn echte gescheiden. Echt veel tekenen van zware Islam zie ik er niet, het is gewoon de oude patriarchale Caucasus cultuur die er zwaar telt.
In de ochtend rij ik direct weg uit Tsjerkessk. Op naar het noorden. Recht op de grote weg af. Eindelijk een dag met forse wind in de rug. Ik vlieg dan ook over de grote weg Baku-Rostov. De kilometers vliegen onder m'n wielen door. Ik kom in Armvirsk aan met nog veel tijd op voorraad. Bij de afslag naar de stad zie ik een hotelletje. Maar hier doet de receptioniste aan speciale tarieven voor buitenlanders. Zo verliezen ze een klant. Op de stafkaart had ik al gezien dat er een Turbaza in Armvirsk is. Ik vraag een paar keer de weg totdat ik de goede veldweg naar de Turbaza te pakken heb. Twee kilometer hobbelen later ben ik er. Het blijkt echter geen Turbaza maar een Otdechat baza te zijn, eigendom van een fabriek. Maar na een kort gesprek met de beheerder krijg ik een hutje toegewezen en mag er overnachten. Als hij hoort dat ik een gewone postbode ben mag ik zelfs voor niks overnachten. Er zijn weinig gasten, vier stuks, familie van elkaar. Ze zeggen broer en zuster, maar ik vermoed broer en zuster in de 2e graad, neven en nichten dus. De jongens zijn al goed in de olie. Allebei hebben ze twee contracten in Tsjetsjenie achter de rug. Dat merk ik heel erg aan hun gedrag, grof, ook naar elkaar en met de handjes los. Gelukkig houden de twee dames hen goed in bedwang. Dat is het verschil met de Caucasus. Zo blijft het nog gezellig.
De volgende ochtend weer veel wind in de rug. Zo wil ik altijd wel rijden Wederom vlieg ik, wederom rij ik een andere republiek in. Dit keer Adyegya. Weer een moslim repbuliek maar met duidelijk veel oude Sovjet invloed. De dorpjes hebben nog klassieke namen als '20 jaar oktober'. Ook de straatnamen zijn van de bekende snit. En dit keer geen klassiek Caucasus gedrag. Als ik in de vroege avond de hoofdstad Majkop binnenrij zie ik overal koppeltjes rondlopen. Hier zoek ik niet al te lang naar een hotel. Ik zie op de kaart dat er een Turkompleks is. Daar ga ik direct naartoe. Het blijkt vooral op sporters gericht te zijn. Prima ontvangst dus en direct goed contact met de anderen die er zijn. 's Avonds ga ik nog eens terug naar de stad. Te voet heen, met de taxi terug. Met de gebruikelijke methode (geld los in de zak) gaat dat voor een normaal tarief. De oude taxichauffeur begroet me met de arabische groet, gelukkig weet ik de manier waarop ik moet antwoorden, met een vrolijk Aleikum Asalam.
En dan gisteren, de laatste dag. Ik wist dat de dag zwaar zou worden. Niet zozeer vanwege de twee passen die op het eind zouden komen, maar vanwege het eerste deel. Enorm veel hoogtelijnen op de kaart. En inderdaad, vanuit Majkop rij ik continu omhoog. De weg klimt naar rond de 500m om vanaf daar steeds op en neer te golven. En weer heb ik wind op kop. Na een kilometer of 80 draait de grote weg rechtsaf naar Krasnodar. Ik neem een kleinere weg naar de kust, naar TUapse. En die is fors lastig. Ik wist al dat een deel onverhard zou zijn. En net het beroerdste deel, rond de Sjaumanski Pereval. Zachtjes is het aan het regenen wat de grip ook niet beter maakt. Maar toch lukt het me om goed boven te komen. Veel tijd om te genieten heb ik niet, het is al 19 uur en ik moet nog een kilometer of 40 naar Tuapse. Veel tijd zal ik niet winnen in de afdaling, veel gaten in de weg, forse stenen tussen de klei. Toch lukt het me nog een Kamaz met oplegger in te halen.
Het is al donker als ik eindelijk in Tuapse binnenrij. Ik had verwacht in deze kustplaats een ruim aanbod aan overnachtingsplaatsen te vinden. Helaas, alleen wat luxe hotels, helemaal verspreid over de stad. Ik fiets rond, vraag her en der waar een niet luxe hotel is. Helaas, de niet luxe kamers zijn allemaal bezet. En Hotel Tuapse is helemaal een probleem. Prima prijs, maar het hotel is eigendom van de Militsija, buitenlanders worden dus niet geaccepteerd. Dat wrodt dan toch maar een luxe hotel nemen.
Ik wacht tot de ochtend om langs de haven te lope. Ik moet de tocht toch besluiten met een zicht op zee

quote:

Op donderdag 18 mei 2006 11:17 schreef Backdoorman het volgende:
Ben ik weer...een dezer dagen ga ik een vliegticket kopen, retourtje Moskou vanaf Amsterdam! Maar ik twijfel nog tussen een ticket met Austrian Airlines waarmee ik via Wenen vlieg en er ongeveer in vluchturen 5 uur over doe....of dat ik met KLM vertrek en er 3,5 uur over doe maar dan wel enkele tientjes (in euro's...) meer betaal! Wat zal ik doen? Wat zouden JULLIE doen?
Ik twijfel nog...heb niet super veel geld namelijk.

Let er wel op dat Austrian Airlines soms erg krap z'n overstappen plant. Je zou niet de eerste zijn die in Moskou aankomt maar z'n rugzak nog in Wenen heeft.

Vanaf Tuapse ben ik weer tijdelijk een gewone toerist
Na het bekijken van de Zwarte Zee nam ik de bus naar Krasnodar. Ergens onderweg was er weer een politiecontrole. DIe lijken met het jaar strenger te worden, in de eerste jaren dat ik in Rusland reed kon je dagen doorrijden zonder langs de kant gezet te worden. Nu is dat anders. Deze agent kwam zelfs de bus binnen. Totaal verbaasd natuurlijk toen ie een Nederlands paspoort onder z'n neus gepropt kreeg. In Krasnodar door een van m'n ICQ vrienden door de stad rondgeleid.
Naar Moskou was nogal lastig. In de late namiddag waren er nog maar 14 platzkart kaartjes over voor de 3 treinen naar moskou. Maar het lukte toch en sinds gisteravond ben ik in Moskou. Vrienden bezoeken is het voornaamtste thema van dit bezoek aan Moskou.

Vandaag de laatste dag in Moskou. Vanavond neem ik de trein naar Mukacheve in Oekraine. Vanaf daar met door naar Uzhgorod waar ik de bus naar Kosice neem. Vanaf Kosice weer met de trein verder naar Wenen. Met de fiets moet je soms een ietwat merkwaardige route kiezen, soms een bus op een startegische plek om de fiets mee te kunnen nemen. Vrijdag rij ik dan een randonneursbrevet in Wenen.

300 Euro is een redelijk normale prijs, voor rond de 200 kom je uit op de budgetmaatschappijen als Germanwings.

De route die ik terug nam van de week liep veel beter dan verwacht. Als je de rechstreekse trein naar Moskou neemt ga je via Minsk. Het Wit-Russisch visum is behoorlijk aan de prijs. Goedkoper en zonder visum kan het best via Kiev. Mijn gebruikelijke route tot nu toe liep via Berlijn en Krakau. Met de fiets mee heeft die route als nadeel dat er maar 1 trein per dag is die tussen Berlijn en Krakau fietsen meeneemt. En een lange stopover op de terugweg om op een menselijk tijdstip aan te komen. Nu kwam ik terug via Bratislava. Da´s een heel prettige verbinding:
Trein Moskou - Chop, vertrek 21.20, aankomst 1.45 (28u25 reistijd)
Dan de boemel naar Cierna in Slovakije
Van Cierna om 6 uur ´sochtends naar Bratislava. Aankomst rond een uur of 15-16, afhankelijk van eventuele vertraging. Van Bratislava naar Wenen zijn er veel treinen, kost niet veel.
Ik maak nu een stopover van een paar dagen in Wenen, de nachttrein naar Keulen vertrekt even na 20uur. Als je geluk hebt en een speciaal ticket voor de nachttrein Wene-Keulen weet te pakken te krijgen dan reis je voor nog geen 100 Euro van de NL/D grens naar Moskou.kost je totaal 2 dagen en 3 nachten, dus iets van een uur of 55-60

Een uurtje of 5-6 Moskou hou je er zeker aan over

Door de douane komen kost in Moskou niet gek veel tijd, denk er wel aan om de papierwinkel in te vullen die er op diverse tafeltjes ligt voordat je in de rij gaat staan.
Er zijn marshrutki naar de metro. Zo'n marshrutka kost je maximaal een Euro. Het tarief hangt voor het achterraam, naast de schuifdeur. Het goede metrostation is Rechnoji Vokzal.
Moskou is trouwens een makkelijke stad, zekerhet centrum. Overal zijn metrostations. Ben je eenmaal beneden is het makkelijk de weg te vinden, noodzaak is overigens wel dat je cyrillisch kunt lezen.

quote:

Op dinsdag 30 mei 2006 09:41 schreef mynick het volgende:

[..]

Omdat alle metrohaltes in het cyrillisch zijn?

Juist ja.

Handig is ook om te weten dat als de deuren dichtgaan de volgende halte al aangekondigd wordt; "Sledushi Stancia ......" (Volgende halte .....)

quote:

Op dinsdag 30 mei 2006 09:39 schreef mendrix het volgende:
Wie heeft er ervaring met het kopen van treinkaartjes voor de trans-siberie express op het station van moskou?
Is er een balie voor buitenlanders?
Is het makkelijk om voor de volgende dag een kaartje te kopen of is het al weken van te voren uitverkocht (in augustus)?

Dé Transsiberië Expres bestaat niet. Er bestaat wel de Transsiberische Spoorlijn. Over die spoorlijn rijden veel treinen, o.a. trein nr. 1 van Moskou naar Vladivostok.
Aangezien er zeker voor het eerste stuk meerdere treinen per dag vertrekken is het zeker mogelijk om tot je eerste stopplaats op de dag zelf een kaartje te kopen. Je zult alleen soms moeten uitwijken naar een trein die op een wat minder handig tijdstip vertrekt/aankomt, of een andere klasse nemen dan je liefst had.