De Kunst van het loslaten van een ex #39

quote:

Op vrijdag 7 april 2006 23:22 schreef -Delta- het volgende:

[..]

Van je afschrijven helpt zeker

En niet zo gek hoor wat je allemaal schrijft, eerder heel herkenbaar, zo zat ik ook in het begin...
En 1 stap vooruit en 2 terug, soms 3 vooruit en 5 terug, rollercoaster-ride, wisselvallig... wordt vanzelf stabieler. T'is ook nog niet zo lang dat het uit is, dus verwacht niet teveel van jezelf.

Ik had altijd zoiets van; af en toe een goeie schop onder m'n kont, maar af en toe ook verdrietig "mogen" zijn, dipjes mogen hebben.

Yep.. vallen en opstaan. Vandaag voel ik me relatief goed. Dus.... de ups krijgen de overhand Moet mezelf af en toe inderdaad corrigeren aangezien ik mezelf soms naar beneden trek met mijn gedachten aan mijn ex.

Vanavond misschien naar Carl Cox and Friends.... zal me ook goed doen denk ik!

Ik heb ook moeite om mijn ex los te laten. Het is al meer dan drie jaar geleden en ik heb al bijna 2 jaar een vriend waar ik nu mee samenwoon. Het is ook niet dat ik nog van hem houd of dat ik heb terug wil. Absoluut niet. Het is alleen dat ik hem heel veel slechts toewens. Hij heeft me echt als grof vuil behandeld en nadat het uit was leugens over me verspreid. Hij heeft ook geprobeerd mijn vrienden (onze vrienden, want we zitten in de zelfde vriendengroep) tegen me op te zetten, wat gelukkig niet gelukt is. Nu betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik zit te fantaseren over slechte dingen die hem overkomen. Zoals een auto-ongeluk. Of een SOA. En dat ik iedere kans aangrijp om iets negatiefs over hem te vertellen, zoals dat ie in de afgelopen 3 jaar slechts 1x sex heeft gehad, en dat was met een ladderzat en wanhopig meisje dat de avond erna alweer met iemand anders lag te krikken, or so I heard... of dat hij bijna iemand zover had om op een festival mij te bewerken met een mes.... en uitspraken op fora deed als (and I quote): "The only reason I haven't killed her is because I'm too pretty to go to jail".

Kan iemand mij vertellen wat ik kan doen om hier vanaf te komen?
Ik wil er overigens even bij vermelden dat ik ontzettend veel van mijn vriend houd en hij van mij en we zijn heel erg gelukkig samen, dus daar ligt het niet aan.

D'r is nog iemand waar ik dit bij heb, trouwens. Da's mijn oud-huisgenoot. Precies hetzelfde verhaal: die wens ik ook allemaal slechte dingen toe. En die is al bijna een jaar geleden opgerot (maar ze is een vriendin van een vriend van me, dus soms hoor ik nog wel wat over haar).
En waarom ik haar zo haar? Het is gewoon een k*tw*f die in de twee jaar dat ze bij me woonde zich niet wist te gedragen en geen rekening met me wilde houden en tegen wederzijdse vrienden zei dat ze niet meer met mij om mochten gaan en tegen mij zei dat ik niet met haar bezoek mocht praten en dat soort dingen. Ik kan hier nog wel een heel a-4'tje over voltypen, maar dat doe ik niet, want het is denk ik wel duidelijk. En zo niet, dan hoor ik het wel.

Is het over het algemeen zo dat wanneer het uit gaat, en het na een tijdje weer aangaat, dat dat bijna nooit goed gaat?

ja, uit eigen ervaring. (maar er zijn altijd uitzonderingen)

Aan lady: If we keep saying "an eye for an eye" it will eventually make the whole world blind -Gandhi
Je bent er nog te druk mee bezig, ze zijn de tijd die je in ze steekt niet waard en toch doe je het....

quote:

Op zondag 9 april 2006 10:17 schreef dikkehoi het volgende:
Is het over het algemeen zo dat wanneer het uit gaat, en het na een tijdje weer aangaat, dat dat bijna nooit goed gaat?

Helaas wel zo.......ook uit eigen ervaring.

Heb een rotstemming dit weekend. Deze week nog met mijn ex gesproken. Aangezien we dachten als vrienden uit elkaar te gaan was het gewoon leuk contact houden. We hebben er beide een punt achter gezet. Het contact verliep prima, tótdat die nieuwe vriend kwam. Nu maar besloten om het contact af te breken. Dat heb ik ook verteld, omdat het alleen nog maar om die nieuwe vriend ging, was het contact gewoon niet leuk meer. Ik zeg: 'ik bel je wel niet meer'. Ze zegt, ik spreek je nog wel op msn. Waarop ik antwoordde, dat weet ik niet.

Nu was ik zaterdag even weg van MSN, maar m'n status stond op online. Ze zei wat en ik reageerde dus niet. Het leek wel een geprikkelde reactie van haar kant, en nu ben ik geblokkeerd. Ik wil haar er nog wel eens over bellen vandaag waar die reactie vandaan komt, maarja, bellen, wat schiet ik ermee op. Aan de andere kant, als ik het niet doe, zal ik haar misschien hélemaal nooit meer spreken. Dilemma, msn vind ik wel makkelijk om gewoon eens héél af en toe te vragen hoe het gaat...

Gewoon laten zo. Misschien trekt het ooit vanzelf nog wel bij, maar ik zou geen contact met haar opnemen om je te verontschuldigen voor het niet reageren.

quote:

Op zondag 9 april 2006 11:43 schreef LadyXochi het volgende:
Gewoon laten zo. Misschien trekt het ooit vanzelf nog wel bij, maar ik zou geen contact met haar opnemen om je te verontschuldigen voor het niet reageren.

Je hebt gelijk. Ben alleen bang het contact voorgoed te verliezen. Aan de ene kant is het prima, het is een ex. Maar aan de andere kant zo jammer

Dat is het. Jammer. Maar voorlopig wel even beter zo. En ik zei al: misschien trekt het ooit nog wel bij en pakken jullie de draad (als vrienden) wel op. Het is denk ik sowieso makkelijker te accepteren dat je ex een nieuwe liefde heeft als jij er ook een hebt.

quote:

Op zondag 9 april 2006 10:17 schreef dikkehoi het volgende:
Is het over het algemeen zo dat wanneer het uit gaat, en het na een tijdje weer aangaat, dat dat bijna nooit goed gaat?

Bij veel mensen wel, uit eigen ervaring is het 1 keer goed gegaan en zijn we nog jaren samen geweest en is het om andere reden stuk gelopen...

Het is nu 3 dagen uit, na 6 jaar (waarvan 4 jaar samengewoond). Het ging de hele tijd al heel slecht, ik ben een jaar geleden verhuisd naar een andere stad (hij is in ons oude huis blijven wonen). Het komt erop neer dat hij mij niet meer wil zien of wil spreken (en nee, ik ben niet vreemdgegaan oid, hij heeft 'gewoon genoeg' van mij...).
Het is wel eens vaker zo 'uit'geweest. Het kwam erop neer dat ik hem elke dag belde, na een paar dagen kwam het 'goed' en ging het liedje weer verder; alles kwam van mijn kant, ik belde hem, ik ging naar hem toe etc.

En nu is het volgens mij echt menens.
Ik heb de hele tijd de drang om hem te bellen, en, ik geef toe, dat heb ik de afgelopen dagen ook gedaan. Gewoon de hele tijd bellen, zijn stem willen horen etc. Waarom ik die drang heb, weet ik niet. Nu neemt hij zijn telefoon niet meer op, of drukt het uit. En dat maakt me razend. Kwaad, dat hij mij niet wil spreken, dat hij niet inziet wat hij verliest, dat hij die 6 jaar gewoon zomaar opzij kan schuiven.

Ik hou niet meer van hem, denk ik.
Maar op de een of andere manier kan ik hem niet loslaten, en dit was zon beetje onze 'relatie': hij stootte me af, waardoor ik nog meer aan hem ging hechten.
Ik weet ook heel goed dat die hele relatie mij geen goed deed. Alleen maar geven en niets terugrkijgen. Maar volgens mij is dát juist de reden waarom ik zo aan hem vastklamp, iets anders kan ik er ook niet van maken.

Al jaren geleden kwam ik erachter dat hij best actief was op internet op het gebied van camsites en chatprogrammas waar hij alleen met meisjes chatte met niets verhullende foto's. Ik heb zelfs een profiel van hem gevonden waar hij op zoek was naar een sexdate. Waarna hij beweerde dat hij ECHT NIET zichzelf had aangemeld en dat IK dat waarschijnlijk gedaan had om hem op deze manier ergens van te beschuldigen. (en hij dacht nog serieus dat ik in dat verhaal trapte).
Op de honderden vragen of hij vreemdging kreeg ik steevast Nee, met daarna het verhaal dat ik hem niet vertrouwde en dat ik waarschijnlijk zélf vreemdging. Met slaande ruzies tot gevolg, blauwe plekken die pas na een week weggingen. Ik zou hem zgn. dingen verbieden, ik zou hem weerhouden van van alles en nog wat etc.
Dit had tot gevolg dat ik achter alles wat hij deed dingen ging zoeken, soms had ik gelijk (weer allemaal foto's op zijn computer, weer die inbel nummers voor camsites in zijn telefoon etc). Al die keren zei hij dat hij ermee op zou houden. Dat gebeurde ook, voor een paar weken (waarin ons seksleven ook opeens een soort boost kreeg) maar uiteindelijk was het weer terug bij af. Ik werd zo afhankelijk van hem, ik ging bijna nooit iets doen zonder hem, had als het ware zijn 'goedkeuring' nodig. En dat heb ik allemaal, 100%, zélf gedaan, van hem kon ik elk moment weggaan (wat hij maar al te graag, en al te vaak, zei).

Dit is zon beetje hoe de laatste 4,5 jaar zijn geweest. Ik heb me altijd afgevraagd waarom hij zo was, waarom hij niet van mij kon 'houden' etc. Maar nu weet ik dat het niet zozeer aan mij lag. Hij is gewoon zo, zijn wil is wet zeg maar. Waarom ik niet eerder ben weggegaan, niet eerder heb gezegd dat het genoeg is? Geen idee. Ik had op de een of andere manier een luchtkasteel gebouwd, en daar ben ik ook zelf in gaan geloven (en volgens mij geloof ik daar nog steeds in).

Na dit alles zou ik moeten juichen dat het uit is. Maar dat kan ik niet. Ik heb hem zojuist weer gebeld, en hij heeft weer zijn telefoon uitgedrukt. Waarom wil ik steeds zijn stem horen, terwijl ik hem diep in mijn hart bijna haat voor wat hij de afgelopen 6 jaar heeft geflikt?

Het is heel dubbel; aan de ene kant wil ik hem doodwensen, aan de andere kant zit ik te janken dat hij van mij af wil. Hij ja. Want als het aan mij had gelegen was dit waarschijnlijk nog jaren zo doorgegaan; een vorm van sadisme bijna. Hij wéét g dat ik hem ga bellen, dat ik zowat ga smeken,en dat ik volgende week weer bij hem thuis zit. En dan begint het liedje van voren af aan: hij scheldt, zegt dat ik moet oprotten, dat hij genoeg heeft van me etc. En ik, ik laat hem uitrazen en zeg dat ik van hem hou en doe alsof hij al die dingen niet gezegd/gedaan heeft.

Ik hou mezelf voor de gek, dat weet ik. Maar hoe kan ik ervoor zorgen dat hij als het ware uit mijn hoofd verdwijnt. Ik wil dat het me niets kan schelen als ik zijn naam hoor. Ik wil niet de drang hebben om hem om de 10 minuten te bellen.
Hoe krijg ik dat voor elkaar?

Ik heb vandaag de stoute schoenen aangetrokken en contact opgenomen met mijn ex van 3 jaar terug. Anderhalf jaar wat mee gehad, en op een niet zo heel erg leuke en soepele manier uitgegaan. Nooit echt uitgepraat, en door haar en mijn nieuwe relatie is dat er ook nooit door gekomen. Maar na mijn recente breakup heb ik beter doorgekregen dat 't meer waard is om op goede voet door te gaan dan aan woede en frustratie vast te houden.

Dus aanstaande vrijdag hebben we afgesproken om toch weer 's te praten. Vond 't erg leuk dat ze er open voor staat, en ben nu wel een beetje zenuwachtig

quote:

Op zondag 9 april 2006 18:55 schreef no__on het volgende:
Het is nu 3 dagen uit, na 6 jaar (waarvan 4 jaar samengewoond).

quote:

Ik wil dat het me niets kan schelen als ik zijn naam hoor. Ik wil niet de drang hebben om hem om de 10 minuten te bellen.
Hoe krijg ik dat voor elkaar?

Niet lullig bedoelt ofzo, maar wat denk je zelf?
Dat je na 3 dagen een knopje om kunt zetten en dan hem en die jaren samen kunt vergeten?
Was het maar zo, dan bestond dit hele topic niet

Sterkte iig

quote:

Op zondag 9 april 2006 18:55 schreef no__on het volgende:
Het is nu 3 dagen uit, na 6 jaar (waarvan 4 jaar samengewoond). Het ging de hele tijd al heel slecht, ik ben een jaar geleden verhuisd naar een andere stad (hij is in ons oude huis blijven wonen). Het komt erop neer dat hij mij niet meer wil zien of wil spreken (en nee, ik ben niet vreemdgegaan oid, hij heeft 'gewoon genoeg' van mij...).
Het is wel eens vaker zo 'uit'geweest. Het kwam erop neer dat ik hem elke dag belde, na een paar dagen kwam het 'goed' en ging het liedje weer verder; alles kwam van mijn kant, ik belde hem, ik ging naar hem toe etc.

En nu is het volgens mij echt menens.
Ik heb de hele tijd de drang om hem te bellen, en, ik geef toe, dat heb ik de afgelopen dagen ook gedaan. Gewoon de hele tijd bellen, zijn stem willen horen etc. Waarom ik die drang heb, weet ik niet. Nu neemt hij zijn telefoon niet meer op, of drukt het uit. En dat maakt me razend. Kwaad, dat hij mij niet wil spreken, dat hij niet inziet wat hij verliest, dat hij die 6 jaar gewoon zomaar opzij kan schuiven.

Ik hou niet meer van hem, denk ik.
Maar op de een of andere manier kan ik hem niet loslaten, en dit was zon beetje onze 'relatie': hij stootte me af, waardoor ik nog meer aan hem ging hechten.
Ik weet ook heel goed dat die hele relatie mij geen goed deed. Alleen maar geven en niets terugrkijgen. Maar volgens mij is dát juist de reden waarom ik zo aan hem vastklamp, iets anders kan ik er ook niet van maken.

Al jaren geleden kwam ik erachter dat hij best actief was op internet op het gebied van camsites en chatprogrammas waar hij alleen met meisjes chatte met niets verhullende foto's. Ik heb zelfs een profiel van hem gevonden waar hij op zoek was naar een sexdate. Waarna hij beweerde dat hij ECHT NIET zichzelf had aangemeld en dat IK dat waarschijnlijk gedaan had om hem op deze manier ergens van te beschuldigen. (en hij dacht nog serieus dat ik in dat verhaal trapte).
Op de honderden vragen of hij vreemdging kreeg ik steevast Nee, met daarna het verhaal dat ik hem niet vertrouwde en dat ik waarschijnlijk zélf vreemdging. Met slaande ruzies tot gevolg, blauwe plekken die pas na een week weggingen. Ik zou hem zgn. dingen verbieden, ik zou hem weerhouden van van alles en nog wat etc.
Dit had tot gevolg dat ik achter alles wat hij deed dingen ging zoeken, soms had ik gelijk (weer allemaal foto's op zijn computer, weer die inbel nummers voor camsites in zijn telefoon etc). Al die keren zei hij dat hij ermee op zou houden. Dat gebeurde ook, voor een paar weken (waarin ons seksleven ook opeens een soort boost kreeg) maar uiteindelijk was het weer terug bij af. Ik werd zo afhankelijk van hem, ik ging bijna nooit iets doen zonder hem, had als het ware zijn 'goedkeuring' nodig. En dat heb ik allemaal, 100%, zélf gedaan, van hem kon ik elk moment weggaan (wat hij maar al te graag, en al te vaak, zei).

Dit is zon beetje hoe de laatste 4,5 jaar zijn geweest. Ik heb me altijd afgevraagd waarom hij zo was, waarom hij niet van mij kon 'houden' etc. Maar nu weet ik dat het niet zozeer aan mij lag. Hij is gewoon zo, zijn wil is wet zeg maar. Waarom ik niet eerder ben weggegaan, niet eerder heb gezegd dat het genoeg is? Geen idee. Ik had op de een of andere manier een luchtkasteel gebouwd, en daar ben ik ook zelf in gaan geloven (en volgens mij geloof ik daar nog steeds in).

Na dit alles zou ik moeten juichen dat het uit is. Maar dat kan ik niet. Ik heb hem zojuist weer gebeld, en hij heeft weer zijn telefoon uitgedrukt. Waarom wil ik steeds zijn stem horen, terwijl ik hem diep in mijn hart bijna haat voor wat hij de afgelopen 6 jaar heeft geflikt?

Het is heel dubbel; aan de ene kant wil ik hem doodwensen, aan de andere kant zit ik te janken dat hij van mij af wil. Hij ja. Want als het aan mij had gelegen was dit waarschijnlijk nog jaren zo doorgegaan; een vorm van sadisme bijna. Hij wéét g dat ik hem ga bellen, dat ik zowat ga smeken,en dat ik volgende week weer bij hem thuis zit. En dan begint het liedje van voren af aan: hij scheldt, zegt dat ik moet oprotten, dat hij genoeg heeft van me etc. En ik, ik laat hem uitrazen en zeg dat ik van hem hou en doe alsof hij al die dingen niet gezegd/gedaan heeft.

Ik hou mezelf voor de gek, dat weet ik. Maar hoe kan ik ervoor zorgen dat hij als het ware uit mijn hoofd verdwijnt. Ik wil dat het me niets kan schelen als ik zijn naam hoor. Ik wil niet de drang hebben om hem om de 10 minuten te bellen.
Hoe krijg ik dat voor elkaar?

Een paar jaartjes single zijn zal je goed doen meid! Pik het contact met vriendinnen weer op en probeer weer een 'eigen leven' op te bouwen, vooral sociaal gezien.

quote:

Op zondag 9 april 2006 18:55 schreef no__on het volgende:
Het is nu 3 dagen uit, na 6 jaar (waarvan 4 jaar samengewoond). Het ging de hele tijd al heel slecht, ik ben een jaar geleden verhuisd naar een andere stad (hij is in ons oude huis blijven wonen). Het komt erop neer dat hij mij niet meer wil zien of wil spreken (en nee, ik ben niet vreemdgegaan oid, hij heeft 'gewoon genoeg' van mij...).
Het is wel eens vaker zo 'uit'geweest. Het kwam erop neer dat ik hem elke dag belde, na een paar dagen kwam het 'goed' en ging het liedje weer verder; alles kwam van mijn kant, ik belde hem, ik ging naar hem toe etc.

En nu is het volgens mij echt menens.
Ik heb de hele tijd de drang om hem te bellen, en, ik geef toe, dat heb ik de afgelopen dagen ook gedaan. Gewoon de hele tijd bellen, zijn stem willen horen etc. Waarom ik die drang heb, weet ik niet. Nu neemt hij zijn telefoon niet meer op, of drukt het uit. En dat maakt me razend. Kwaad, dat hij mij niet wil spreken, dat hij niet inziet wat hij verliest, dat hij die 6 jaar gewoon zomaar opzij kan schuiven.

Ik hou niet meer van hem, denk ik.
Maar op de een of andere manier kan ik hem niet loslaten, en dit was zon beetje onze 'relatie': hij stootte me af, waardoor ik nog meer aan hem ging hechten.
Ik weet ook heel goed dat die hele relatie mij geen goed deed. Alleen maar geven en niets terugrkijgen. Maar volgens mij is dát juist de reden waarom ik zo aan hem vastklamp, iets anders kan ik er ook niet van maken.

Al jaren geleden kwam ik erachter dat hij best actief was op internet op het gebied van camsites en chatprogrammas waar hij alleen met meisjes chatte met niets verhullende foto's. Ik heb zelfs een profiel van hem gevonden waar hij op zoek was naar een sexdate. Waarna hij beweerde dat hij ECHT NIET zichzelf had aangemeld en dat IK dat waarschijnlijk gedaan had om hem op deze manier ergens van te beschuldigen. (en hij dacht nog serieus dat ik in dat verhaal trapte).
Op de honderden vragen of hij vreemdging kreeg ik steevast Nee, met daarna het verhaal dat ik hem niet vertrouwde en dat ik waarschijnlijk zélf vreemdging. Met slaande ruzies tot gevolg, blauwe plekken die pas na een week weggingen. Ik zou hem zgn. dingen verbieden, ik zou hem weerhouden van van alles en nog wat etc.
Dit had tot gevolg dat ik achter alles wat hij deed dingen ging zoeken, soms had ik gelijk (weer allemaal foto's op zijn computer, weer die inbel nummers voor camsites in zijn telefoon etc). Al die keren zei hij dat hij ermee op zou houden. Dat gebeurde ook, voor een paar weken (waarin ons seksleven ook opeens een soort boost kreeg) maar uiteindelijk was het weer terug bij af. Ik werd zo afhankelijk van hem, ik ging bijna nooit iets doen zonder hem, had als het ware zijn 'goedkeuring' nodig. En dat heb ik allemaal, 100%, zélf gedaan, van hem kon ik elk moment weggaan (wat hij maar al te graag, en al te vaak, zei).

Dit is zon beetje hoe de laatste 4,5 jaar zijn geweest. Ik heb me altijd afgevraagd waarom hij zo was, waarom hij niet van mij kon 'houden' etc. Maar nu weet ik dat het niet zozeer aan mij lag. Hij is gewoon zo, zijn wil is wet zeg maar. Waarom ik niet eerder ben weggegaan, niet eerder heb gezegd dat het genoeg is? Geen idee. Ik had op de een of andere manier een luchtkasteel gebouwd, en daar ben ik ook zelf in gaan geloven (en volgens mij geloof ik daar nog steeds in).

Na dit alles zou ik moeten juichen dat het uit is. Maar dat kan ik niet. Ik heb hem zojuist weer gebeld, en hij heeft weer zijn telefoon uitgedrukt. Waarom wil ik steeds zijn stem horen, terwijl ik hem diep in mijn hart bijna haat voor wat hij de afgelopen 6 jaar heeft geflikt?

Het is heel dubbel; aan de ene kant wil ik hem doodwensen, aan de andere kant zit ik te janken dat hij van mij af wil. Hij ja. Want als het aan mij had gelegen was dit waarschijnlijk nog jaren zo doorgegaan; een vorm van sadisme bijna. Hij wéét g dat ik hem ga bellen, dat ik zowat ga smeken,en dat ik volgende week weer bij hem thuis zit. En dan begint het liedje van voren af aan: hij scheldt, zegt dat ik moet oprotten, dat hij genoeg heeft van me etc. En ik, ik laat hem uitrazen en zeg dat ik van hem hou en doe alsof hij al die dingen niet gezegd/gedaan heeft.

Ik hou mezelf voor de gek, dat weet ik. Maar hoe kan ik ervoor zorgen dat hij als het ware uit mijn hoofd verdwijnt. Ik wil dat het me niets kan schelen als ik zijn naam hoor. Ik wil niet de drang hebben om hem om de 10 minuten te bellen.
Hoe krijg ik dat voor elkaar?

Ik herken hier erg veel in van mijn laatste vriendin. Datzelfde aantrekken en dan weer afstoten, maar wel jezelf toestaan weer elke keer in die valkuil te trappen. Erg klote en verschrikkelijk verwarrend. Misschien fijn om er over te mailen? Als je dat wilt kun je je email adres in mijn fotoboek achterlaten.

Ik heb het vanmiddag uit gemaakt met mijn vriend. Na bijna 2 jaar zag ik in dat we elkaar niet gelukkig kunnen maken. We hebben teveel punten waarop we het maar niet eens kunnen worden met elkaar en die blijven irriteren en steken.
Het was een zware en moeilijke beslissing, maar ik weet gewoon dat het de juiste is. Ik zal hem de komende tijd wel erg missen
Ik wist niet precies wat voor reactie ik bij mijn (nu ex) vriend kon verwachtten, maar zeker niet dat hij zat te huilen, bah!
Op dit moment vind ik nog het ergste dat hij zich er zo rot onder voelt....

Klote situatie zeg! Maar uiteindelijk is dit wel de juiste beslissing geweest....

Kwaliteitsnummer voor de verwerking

Die ruzies over sex en zo
of over een verjaarscadeau
Of dat ik mee moet naar een feest, nou ik ben al geweest
Of dat ik te bezitterig ben
of in de kroeg te glitterig ben
Jij hebt zo'n hekel aan die show, nou ik ben nou eenmaal zo

Laat mij maar alleen ook al valt het soms niet mee
De eenzaamheid is soms erger met zijn twee
(Laat mij maar alleen) ook al valt het soms niet meeDe eenzaamheid en niemand die er zeurt

(Wat ben je stil waar denk je aan) Niemand die er zeurt
(Wat ben je stil waar denk je aan) Niemand die er zeurt

Laat mij maar alleen ook al valt het soms niet mee
De eenzaamheid is soms erger met zijn twee
(Laat mij maar alleen) ook al valt het soms niet mee
De eenzaamheid en niemand die er zeurt

(Wat ben je stil waar denk je aan) Niemand die er zeurt
(Wat ben je stil waar denk je aan) Niemand die er zeurt

Oh, ben ik nou al weer te laat
Jij vindt dat ik altijd zoveel praat
Nou goed, zeg ik een avond niets dan vraag je: "Is er iets?"
Of dat ik je geen aandacht geef
Alleen maar voor mezelf leef
Jij hebt gelijk het heeft geen zin, het zit er echt niet in

Laat mij maar alleen ook al valt het soms niet mee
De eenzaamheid is soms erger met zijn twee
(Laat mij maar alleen) ook al valt het soms niet mee
De eenzaamheid en niemand die er zeurt

(Wat ben je stil waar denk je aan) Niemand die er zeurt
(Wat ben je stil waar denk je aan) Niemand die er zeurt
(Wat ben je stil waar denk je aan)
(Wat ben je stil waar denk je aan)

quote:

Op zondag 9 april 2006 18:55 schreef no__on het volgende:
Het is nu 3 dagen uit, na 6 jaar (waarvan 4 jaar samengewoond).
[...]
ik ben een jaar geleden verhuisd naar een andere stad (hij is in ons oude huis blijven wonen).

Ok, dus jullie zijn 6 jaar samengeweest, hebben 4 jaar samengewoond, 1 jaar geleden ben jij verhuisd, maar het is 3 dagen geleden pas uitgegaan?

Je verhaal klopt niet echt...

hoezo? ze kunnen toch wat hebben zonder dan nog samen te wonen of ben ik nu achterlijk

quote:

Op dinsdag 11 april 2006 12:03 schreef Kuuke2k5 het volgende:
hoezo? ze kunnen toch wat hebben zonder dan nog samen te wonen of ben ik nu achterlijk

Idd, een LAT-relatie

Dat kan, ja, maar als je eerst 4 jaar gaat samenwonen en dan ineens meer niet meer, dan zit er volgens mij sowieso al iets goed mis. Of ligt dat aan mij?
Hoe ver woonden jullie dan uit elkaar, no__on? En waarom verhuisde hij niet mee?

quote:

Op dinsdag 11 april 2006 13:13 schreef LadyXochi het volgende:
Dat kan, ja, maar als je eerst 4 jaar gaat samenwonen en dan ineens meer niet meer, dan zit er volgens mij sowieso al iets goed mis. Of ligt dat aan mij?
Hoe ver woonden jullie dan uit elkaar, no__on? En waarom verhuisde hij niet mee?

Het klinkt een beetje vreemd, na 4 jaar samenwonen opeens apart wonen, maar ik kon hem toen ook niet loslaten. De ruzies liepen zo uit de hand, hij heeft een paar keer mn spullen van de trap gegooid, ik kon het mentaal ook niet meer aan. Dus ik ben verhuisd en woon nu een een uur met de bus bij hem vandaan. Hij is niet meeverhuisd omdat het huis op zijn naam stond, omdat hij langer stond ingeschreven voor een huurhuis, ik ben erbij in getrokken. En hij vond dat het huis van hem was en ik maar moest weggaan.

Toen ik verhuisde hoopte ik dat onze relatie even een 'pauze' nodig had, dat alles weer goed zou komen etc. Maar dat gebeurde gewoon niet, ik ging er steeds minder vaak naartoe, de laatste paar maanden was ik hooguit twee keer per week bij hem. En elke keer kreeg ik te horen dat het beter is als het uit was tussen ons etc. Ik had eigenlijk gewoon meteen na mijn verhuizing alle banden moeten verbreken, maar ik vond het toen te moeilijk, te vroeg etc (dat zeg ik al jaren, ik schuif het steeds voor me uit, het uitmaken, het minderen met kontakt etc).

Het afgelopen jaar kwam al het kontakt van mijn kant, ik ga steeds naar hem toe, ik bel hem steeds enzovoort. Hij vindt 1 keer per dag bellen al te veel (terwijl ik op mijn kosten bel) en voor mij is dat eigenlijk veel te weinig.
Na het afgelopen weekend heb ik hem een paar keer aan de telefoon gehad. Hij wilde niet praten, wilde niet eens zeggen hoe het met hem ging of hoe het op zijn werk was (als ik aan hem vraag hoe was jouw dag? wordt hij boos omdat hij dat een kruisverhoor vindt).

Ik ga morgen denk ik naar hem toe, ik vind het heel erg moeilijk om hem niet te zien, ook al weer ik dondersgoed dat ik NIET moet gaan, er komen alleen maar nog meer problemen van. Ik zit nu in een best wel stressvolle periode met mijn studie, 2 projecten die ik af moet maken, veel met mensen omgaan etc, en dat valt me heel erg zwaar. Zeker omdat ik met mijn hoofd erg met hem bezig ben.

Hij heeft mij gevraagd waarom ik me blijf vasthouden aan iets dat er niet is. Hij heeft het super verwoord, er is inderdaad niets meer, tussen hem en mij. Waarom doe ik dan steeds alsof ik niet zonder hem kan leven? Waarom die drang om hem te zien/ spreken? Terwijl hij duidelijk te kennen heeft gegeven dat hij niets met mij te maken wil hebben. Hij heeft mij zo vaak en veel gekwetst, mij als een voetenveegje gebruikt terwijl ik bij wijze van spreken mijn ziel binnenstebuiten voor hem gekeerd heb.
Ik haat hem wanneer hij kwetsende, vernederende dingen tegen mij zegt, wanneer we ruzie hebben en hij me een klap geeft. Maar hoe meer hij mij afstoot, en hoe slechter hij mij behandelt, hoe meer ik de drang heb om naar hem toe te trekken. Als ik in bed lig, denk ik er weleens aan dat ik dood ga, of mij iets ergs overkomt, en dat hij dan (in mijn fantasie dus) realiseert wat hij heeft gedaan en hoe erg hij spijt gaat krijgen en in gaat zien hoeveel ik voor hem beteken. (ik zal mezelf nooit iets aandoen, zó gestoord ben ik nou ook weer niet, maar het idee dat hij spijt krijgt en inziet hoeveel ik voor hem beteken etc, dat doet me gewoon goed, terwijl ik weet dat hij dat nooit in zal zien).

Het is gewoon heel moeilijk voor me om hem los te laten, om hem niet te spreken of te zien. Maar nog moeilijker is het om in te zien dat hij verder gaat met zijn leven alsof er niets aan de hand is. Hoe kan hij mij zo makkelijk vergeten, terwijl ik zowat moeite heb met de kleine dagelijkse dingen.

quote:

Op dinsdag 11 april 2006 17:39 schreef no__on het volgende:

Hij heeft mij zo vaak en veel gekwetst, mij als een voetenveegje gebruikt terwijl ik bij wijze van spreken mijn ziel binnenstebuiten voor hem gekeerd heb.
Ik haat hem wanneer hij kwetsende, vernederende dingen tegen mij zegt, wanneer we ruzie hebben en hij me een klap geeft.

Klinkt ook niet als de meest ideale vriend...

quote:

Op dinsdag 11 april 2006 17:39 schreef no__on het volgende:

Het is gewoon heel moeilijk voor me om hem los te laten, om hem niet te spreken of te zien. Maar nog moeilijker is het om in te zien dat hij verder gaat met zijn leven alsof er niets aan de hand is. Hoe kan hij mij zo makkelijk vergeten, terwijl ik zowat moeite heb met de kleine dagelijkse dingen.

Is voor veel mensen erg herkenbaar denk ik, je weet dat iemand niet goed voor je is of dat de situatie niet goed voor je is en je afstand moet nemen, maar toch... is niet zo 1-2-3 gedaan.

Sterkte iig meis... Kan je verder weinig tips geven, behalve toch je eigen leven een beetje op proberen te pakken, hoe moeilijk het ook is.
En kijk niet te ver uit, daar maak je het alleen maar moeilijker mee.

Ja daar is ze weer
Ik was gisteren jarig (ja, gefeliciteerd, nog vele jaren enzo) en ik had al zo'n vermoeden dat ik iets van m'n ex zou gaan horen. Rond half 11 's avonds kreeg ik dan ook een sms. Hij schreef dat ie niet zo goed wist wat ie moest sturen maar dat ie de hele dag aan me had gedacht en dat ie me toch even wilde feliciteren. Ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest dus heb vanmorgen terug gestuurd dat ik had lopen denken wat ik zou smsen maar dat ik het niet echt wist. Maar dat ik hem wilde bedanken voor z'n sms.
Het deed me wel wat dat ie me smste, maar ergens ook weer niet. Ik had 't een beetje aan zien komen maar zat er ook niet echt op te wachten. Hij schreef ook nog dat ie hoopte binnenkort iets van me te horen, maar daar heb ik dus geen zin in. Ik voel me nu prima en wil dat graag zo houden. Ik zou nu niet weten wat voor boodschap ik aan hem heb. Denk dat hij me alleen maar weer aan het twijfelen zou brengen. Wil het voorlopig dus ook laten bij de sms die ik terug gestuurd heb.
Krijg ik me toch vanmiddag een sms van die oude vriendin van me waar hij binnen een week mee in bed lag. Ze schreef dat ze me gisteren al wilde smsen maar dat ze bang was dat ik dat hypocriet zou vinden. Maar dat ze toen ze wakker werd toch vond dat ze me nog moest feliciteren.
WAT DENKT DAT MOKKEL NOU WEL NIET!!!! Denkt ze dat ik hier op zit te wachten??? Of denkt ze dat ik haar nu alles vergeef en dat ik haar uit ga nodigen voor koffie?? Hoe haalt ze het in haar botte hoofd om mij te gaan feliciteren!!! Ik was zo kwaad!! Als ze nou ieder jaar op mijn verjaardag zou komen, ok. Maar ze is al 2 of 3 jaar niet op m'n verjaardag geweest. Of zou het zijn dat ze vind dat ze zichzelf nu weer aan kan kijken in de spiegel omdat ze me gefeliciteerd heeft????
Ik heb op haar natuurlijk niet gereageerd, nadat ze met m'n ex het bed in was gedoken heb ik besloten dat ze voor mij niet meer bestaat. Maar toch, waarom zou ze mij smsen????

quote:

Op dinsdag 11 april 2006 19:32 schreef Lips het volgende:

Maar toch, waarom zou ze mij smsen????

Schuldgevoel of jou een hak zetten...