Weet gewoon niet wat ik moet zeggen, niet wat ik moet voelen, niet wat ik jullie wil vertellen.
Het voelt raar om op een forum, deze gevoelens te laten zien. Het is zo intens,
het voelt zo naakt om dat gevoel openbaar te maken.
Maar hier hebben we elkaar leren kennen, dus ook hier ga ik iets schrijven.
We hebben immers ook altijd via deze weg jullie berichten gevolgd
en nu ook het laatste bericht gelezen.
Lieve Esther en Jeroen, veel sterkte de komende tijd.
Ik hoop dat jullie de kracht kunnen vinden om wederom opnieuw te leren leven.
Wij denken aan jullie, nogmaals veel sterkte.
Dag kleine Danyel,
Nu ik weet dat je overleden bent moet ik steeds aan een liedje denken.
Een liedje dat Tommy van Sesamstraat een keertje zong.
Als je dood bent slaap je stil.
Weet je wat ik weten wil?
Als je dood bent droom je dan
en waar droom je van?
Droom je van je eigen straat,
dat je op de trommel slaat,
dat je op een schommel staat,
dat die steeds hoger gaat,
dat je daar je moeder ziet,
hoor je wel of hoor je niet,
dat ze je geroepen heeft,
droom je dat je leeft?
Ik hoop echt dat het zo is, als in het liedje. Dat je fijn mag dromen.
Dat je weet dat er aan je gedacht wordt, dat het goed is en dat je
rustig verder kan gaan. Dat je hoofd geen overuren meer hoeft te maken,
dat je niet meer hoeft te vechten, dat je mag genieten en kan glimlachen.
En Esther, als er ooit iets is wat ik voor je kan doen, je kan en mag altijd contact opnemen.
Maakt niet uit, hoe, wanneer of waarom. Dat stond, dat staat, dat blijft.