ben het wel met Ericr eens
Armstrong was tussen "mogelijke" grootgebruikers zoals Zülle, Pantani, Escartin, Ullrich, Beloki, Mayo, Mancebo, Basso (zo'n beetje in volgorde van 99 tot 05), altijd onbetwist de sterkste. Dit zijn mannen waartegen sterke geruchten bestaan (Zülle pakte met Festina/reed voor Saiz, Pantani de man met het dikke bloed, Escartin reed voor Kelme, Ullrich is zwaar onder vuur in deze zaak, Beloki reed jarenlang voor Saiz, Mayo was ook onder verdeking, Mancebo gaf het min of meer toe en Basso lag vanwege die telefoongesprekken toch ook onder vuur).
Het was wel opvallend dat Armstrong in de laatste jaren Basso en soms Ullrich en soms ook anderen naast zich moest dulden in bergritten, maar toch werd hij in een tijdrit maar zelden verslagen (Botero, en dat verhaal kennen we ook), Ullrich (Armstrong was naar eigen zeggen 6 kilo vocht verloren door uitdroging en werd bovendien nog tweede), en bergop kon hij het zich ook permitteren soms een man van zich weg te laten rijden (Pantani een keertje geloof ik, Mayo in 2003 maar toen was Armstrong naar eigen zeggen de Galibier met aanlopende achterrem opgereden, en nog wel wat kleinere mannen).
Maar goed, dit wordt ook een te uitgebreid verhaal om iets te zeggen wat jullie toch al wel allemaal weten. Armstrong werd nooit écht bedreigd en zeven jaar lang slaagde hij er telkens weer in de Tour te winnen zoals hij wilde. Hij reed de concurrentie telkens op vele minuten achterstand.
In feite is hij op die manier wel een held. Bovendien heeft hij een stortvloed aan charisma wat het allemaal net nog evne iets beter maakt.
Er zijn wat mij betreft twee mogelijkheden: Hij nam precies hetzelfde als alle andere concurrenten en is gewoon een enorme held, omdat hij de allerbeste was. Óf hij had een of ander supermiddel en was alsnog niet zo goed als hij leek maar dat betwijfel ik wel.
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.