Vannacht raasde ik in vogelvlucht over de wereld, over het universum, op weg naar het licht dat me zo aantrok. Ik wist dat er meer was achter dat licht, voelde een immense drang te weten wat het was. Er was niets achter dat licht, maar het licht zelf, dat was jij.
De rol die jij in mijn hele leven al gespeeld had; de verheldering. Het alles. En hoewel ik soms mijn twijfels had, ik hou onmetelijk veel van je.
Ik had het eerder moeten weten, je zeggen hoe bijzonder je was. Je hebt zoveel, zoveel talenten, zoveel mooie kanten, dat je je slechte kanten erdoor verblindt, als je die al hebt.
Ik heb je in onze relatie nooit bij je naam genoemd, omdat ik namen maar een vreemd fenomeen vond. Bovendien waren ze in onze relatie overbodig, omdat we elkaar zo goed kenden dat we altijd wel wisten tegen wie we praatten.
Ik mis je, het is alsof de tijd hier stil staat. Hier waar ik ben, er is geen tijd. Er is geen donker en geen licht, geen warmte en geen kou. Geen gelukkig en geen ongelukkig. Er is niets, en dat maakt het zo perfect. Het enige wat deze plek mist is jouw aanwezigheid, dan zou het boven perfect zijn, Stofje.
											
			
						[i]Isolation pushes past self-hatred, guilt, and shame
 To a place where suffering is just a game
 But everybody's scared of this place, they're staying away
 Your little house on Memory Lane.[/i]