Het VBL-columnhoekje deel 8:schrijf de frustraties van je af

quote:

Op woensdag 5 april 2006 23:35 schreef Da_Sandman het volgende:
Als RBC een seizoen als Heracles Almelo had gehad, was Marcelino de Hirayama van RBC geweest...

quote:

Op donderdag 6 april 2006 19:16 schreef Bjoro het volgende:
Het is weer donderdag, tijd voor een blokje spam

klikker de klik klik

quote:

Op zaterdag 8 april 2006 19:12 schreef methodmich het volgende:
Wel grappig, sprak vandaag bij ASWH mijn sinds kort bij RBC werkzame vriend. Van de week had RBC naar de kapper moeten bellen, want Edgar wilde naar de kapper. Hij spreekt echter geen Nederlands en zeer gebrekkig Engels. Goed gekozen titel dus.

quote:

OLLI MOET MEE

De Duitse bondscoach Jürgen Klinsmann, toch al een geplaagd man, moest vorige week een beslissing nemen die hij betitelde als “de zwaarste in zijn ambtsperiode”. Hij moest namelijk kiezen wie het Duitse doel zal gaan verdedigen tijdens het wereldkampioenschap. Arme Klinsmann. Hij moet toch wel eens met hoofdpijn in het vliegtuig naar zijn thuisland de Verenigde Staten zijn gevlogen. De man moet komende zomer met een kwalitatief armoedige selectie gaan proberen aan de verwachtingen van het Duitse volk te voldoen.

Duitsland is dan wel een typische toernooiploeg, mag vaak geluk hebben en zal dan wel het thuisvoordeel hebben; een serieuze kans op de titel dicht niemand het land toe. Klinsmann heeft met Podolski en Schweinsteiger twee grote talenten, maar kan eigenlijk maar één echte internationale topper opstellen in de persoon van Michael Ballack. Slechts de keeperspositie vormt hierop een uitzondering, zodat het extra zuur was dat Klinsmann juist daar wel een moeilijke keuze moest doen. Zowel Jens Lehmann, dit seizoen misschien wel de beste speler bij Arsenal, als de jarenlange nummer één Oliver Kahn is namelijk een keeper van formaat.

Het mag bekend worden verondersteld dat Klinsmann koos voor Jens Lehmann. Die zou beter in de speelwijze passen. Een fikse klap voor Oliver Kahn. Olli was in 2002 nog de man die er grotendeels verantwoordelijk voor was dat de Duitsers, ook toen met een kwalitatief matige selectie, de finale haalden. Juist daar maakte hij toen een fout, maar dat mocht niemand hem kwalijk nemen. Nu viel hij dus buiten de boot en was hij hooguit tweede keus geworden. Afhankelijk van de vorm en de fitheid van Lehmann, een grotere belediging kan haast niemand voor een man vol fanatisme. Die bepaalt zelf wel of hij speelt en de rest is dan maar afhankelijk van zijn welzijn.

Klinsmann, die Kahn langer kent dan een paar trainingskampen, was wel zo slim om Kahn niet persoonlijk in te gaan lichten. Stel je voor! Kahn had hem aangevlogen, levend verscheurd en verpulverd tussen zijn enorme handen. Vuurrood en met uitpuilende ogen zou Olli hem te grazen genomen hebben, de bondscoach ondertussen toeschreeuwend dat hij er naast zat. Of zoiets dan, vol Duitse krachttermen. Een karatetrap, ook een optie. Wellicht had hij Klinsmann bij de keel gegrepen, om zomaar eens wat acties uit het rijke repertoire van de goalie te noemen. Nee, Klinsmann is nog nooit zo blij geweest dat de GSM is uitgevonden. Terwijl hij veilig in het luchtruim zweefde, nippend aan een door kortgerokte stewardessen aangereikt Duits biertje, stelde hij Kahn op de hoogte. Om vervolgens tijdens diens tirade hard “turbulentie!” te roepen, als goed excuus om de verbinding te verbreken.

Klinsmann zal heus het beste met zijn ploeg voorhebben en er is wel wat te zeggen voor het opstellen van Lehmann. Maar toch, het is jammer voor het toernooi. Olli is namelijk wel een attractie. Lehmann is bij vlagen ook knettergek, maar het stempel met S5 is bij Kahn toch met net iets meer vuur op zijn dienstdossier gedrukt. Komt puur door zijn fanatisme. De man wil altijd winnen en is naar eigen zeggen altijd bezig iedereen te bewijzen dat ze ongelijk hebben gehad. Waarin is nooit zo duidelijk geworden, maar het moet maar aangetoond worden. Die rode kop en de sprekende ogen voeden het beeld van een maniak met keepershandschoenen. Een plaatje waar menig sportfotograaf likkebaardend van droomt. Iemand waaraan je je heerlijk kunt ergeren, thuis voor de buis. Een perfecte Duitser dus eigenlijk, want we doen nu eenmaal niets liever dan ons ergeren aan onze oosterburen. Daarom is het extra jammer dat Olli zijn toekomst in de nationale ploeg gaat overdenken. De kans dat hij bedankt voor een rol als tweede man is groot. Als hij zelf niet bedankt, is het ook niet raar als Klinsmann hem thuis laat. Kahn en Lehmann lijken niet echt geschikt om nu samen eens gezellig een maand in trainingskamp te zijn.

Maar Olli moet mee! Hij moet het maar weer eens doen, dat ongelijk gaan bewijzen van de wereld en Klinsmann in het bijzonder. Met hulp van de Duitse sensatiepers is dat een eitje. Elk klein foutje van Lehmann zal vanaf nu uitgelicht worden. Vergroot onder de loep van een naar succes zuchtende natie, die verder weinig spelers heeft om over te kunnen schrijven of praten. Het is dus nog niet te laat. Kahn moet het boek van Winston Bogarde maar eens lezen, om vervolgens te besluiten dat hij de keeper is die voor niemand buigt. Misschien moet hij bij Roy Makaay eens om het mobiele nummer van Ronald Waterreus vragen. Die weet als geen ander hoe je concurrerende sluitposten moet elimineren. Het worden nog leuke weken. Olli in de goal tegen Costa Rica, ik teken ervoor. Mocht ik ongelijk hebben, dan moet Lehmann dat maar bewijzen. Wedden dat Olli dat beter kan?

quote:

SIMPEL

Gespeeld had Theo zondag niet. Hij was nog niet helemaal hersteld van de verkeerde beweging die hij maakte in de uitwedstrijd tegen RBC, een dikke week eerder. Zijn gestumper in Roosendaal leverde niet alleen een tegendoelpunt op, maar ook een lichte spierblessure en daar was hij zondag nog niet helemaal van hersteld. Het waren dan ook zijn ploeggenoten die in de thuiswedstrijd tegen FC Groningen het laatste benodigde puntje behaalden om alweer een kampioenschap te vieren.
Uiteraard mengde Lucius zich wel in het feestgedruis, dat onmiddellijk na het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Van Egmond losbarstte. Zijn hoogtepunt van de dag moest nog komen: in een platte kar rondgereden worden door Eindhoven. Iets mooiers bestaat niet, zei hij zelf.

Ontboezemingen als deze bezorgen Theodorus Martinus Maria Lucius het stempel ‘simpel’.
We zien hem nog zitten, een paar maanden geleden, aan tafel bij Voetbal Insite. Hij had het vertederend over zijn liefde voor PSV en sprak over meneer Hiddink en meneer Van Basten, die hem kort daarvoor in het Nederlands elftal had laten debuteren. Het deed ouderwets aan, want zo praat heden ten dage geen enkele voetballer meer. Lucius’ presentatie deed zelfs de ijskoude Johan Derksen ontdooien. Een puike prestatie was dat, want de hoofdredacteur van Voetbal International deinst er niet voor terug de messen te slijpen.

Theo Lucius wordt door de gemiddelde voetbalvolger geassocieerd met ondeugdelijk vuurwerk dat hij verkocht had aan een inwoner van Breda, die bij het ontsteken van de handel een oog verloor. Hij is er door justitie voor aangeklaagd en tot een taakstraf veroordeeld. Over de lengte daarvan wordt nog gesteggeld. Ook het feit dat hij kind verwekt heeft bij een Zweedse jongedame is alom bekend. Gniffelend wordt er gedaan over de vermeende lelijkheid van de betreffende Zweedse.
Het zijn deze randzaken die de voetbalprestaties van Theo naar de achtergrond schuiven en daar doet men hem geen recht mee. Was het Johan Derksen niet, die ooit zei dat wat een voetballer buiten het veld doet, hem worst is?

Welnu, Theo is een bruikbare voetballer, inzetbaar op vele posities. Multifunctioneel heet dat in voetbaltaal. Dit seizoen maakte trainer Hiddink niet veel gebruik van de diensten van Lucius. Blessures en vormverlies waren de oorzaak. Gespeeld heeft Theo Lucius dit jaar dus niet veel, maar we hebben er nooit over horen klagen. Andere spelers hadden allang de deur van de kamer van de trainer platgelopen, maar Theo deed zijn werk op De Herdgang en hoopte maar dat Hiddink hem in het weekend speelminuten gunde.
Het neemt niet weg dat Theo Lucius zijn waarde heeft gehad voor het elftal. Dat hij ook bij dit kampioenschap glunderend rondliep is terecht. Het is hoe dan ook zijn kampioenschap. Meer in ieder geval dan van John de Jong of Gerald Sibon, om een paar dwarsstraten te noemen.

Toch ontstaan er lichte scheurtjes in het huwelijk van Lucius en PSV. In de pers heeft hij al aangegeven te opteren voor een club als Aston Villa en ook Anderlecht hengelde al nadrukkelijk naar zijn diensten. Theo zal wel afscheid nemen van Eindhoven, zeker nu zijn ‘stiefvader’ Guus Hiddink, die zijn escapades buiten het veld altijd met de mantel der liefde bedekte, naar het verre Rusland vertrekt. Lucius in Birmingham of in Brussel temidden van vreemden; zien we het al voor ons?

Ik schat dat uiterlijk eind oktober de eerste krantenberichten zullen verschijnen waarin een dieptreurige Lucius vertelt op hangende pootjes terug te willen naar het vertrouwde Brabant. Kan zijn zaakwaarnemer hem niet behoeden voor die onvermijdelijke ellende? Laat Theo in vredesnaam lekker simpel blijven.

quote:

Op woensdag 12 april 2006 14:06 schreef Bjoro het volgende:
Lucius-fan is !

hopelijk doet de hem opgelegde 240 u dienstverlening besluiten om nog een jaartje bij PSV te blijven !
Met een basisplaats van de nieuwe trainer!

quote:

Op zaterdag 15 april 2006 12:11 schreef Da_Sandman het volgende:
Lucius altijd een beetje net niet gevonden. Leuk geschreven, beschrijft wel het gevoel van menigeen denk ik

quote:

VLINDER VAN GRANIET

Het is het voorjaar van 2005. In de kleedkamer van Ajax is de sfeer anders dan anders. De spelers zitten bij elkaar en zijn eens niet verwikkeld in gesprekken over de nieuwste raphit, de laatste snufjes op het gebied van mobiele telefonie, hun droomauto of mooie vrouwen. Nee, na de roemloze aftocht in Europa op een drassig veld in Auxerre is de Arena in rouw gedompeld. Als Ronald Koeman de kleedkamer betreedt, het hoofd licht gebogen en met wallen onder de ogen, vallen alle gesprekken stil. De spelers luisteren naar hem en horen geen verrassende boodschap aan. Koeman stopt ermee. Sommige spelers knikken wat, anderen juichen van binnen. Een andere speler huilt. Koeman was voor hem meer dan zo maar een passant in zijn voetballeven. Anthony Obodai verloor die dag een man die heilig in hem geloofde en vertrouwen in hem had. Een tweede vader.

Dit, voor sommigen pathetisch aandoende, verhaal is een keerpunt in de loopbaan van de Ghanese middenvelder. Hij was één van de dartele jonge honden, die al spelend hun plek in de roedel veroverden door de halve finale van de beker te halen. Nadat Ajax hem een seizoen uitgeleend had aan het Belgische Germinal Beerschot Antwerpen, keerde Obodai in de zomer van 2003 terug. In zijn bagage zat een seizoen voetbal in de Jupiler League, veilig weggestopt achter een vakje verwachtingen en dromen.

Groot was de vreugde bij Obodai toen hij gaandeweg dat seizoen merkte dat hij aan kon haken bij het hoge niveau dat Ajax nastreeft. Fijner was nog wel het gevoel dat hij kreeg van de trainer. Een warm gevoel van vertrouwen. Koeman liet merken dat hij iets zag in de fysiek sterke middenvelder en liet hem in de slotfase van de competitie steeds vaker meedoen. Obodai wist zelfs te scoren en keek dan ook uit naar het volgende seizoen. Zeker toen Koeman zijn landgenoot, de qua type vergelijkbare Yakubu, naar Vitesse liet vertrekken. Obodai mocht spelen, vaak spelen. Hij speelde daar waar het team hem nodig had. Rechtsback of op het middenveld. Van hem geen wanklank als hij eens op een vreemde plaats moest spelen. Nee, Obodai wilde alles doen om maar in dat fraaie shirt te kunnen spelen.

Al snel was duidelijk dat Ronald Koeman meer vertrouwen in hem had dan de supporters. Obodai slaagde er nimmer in de Arena voor zich te winnen. Het niveau leek uiteindelijk toch net iets te hoog voor hem. Supporters die in het kielzog van de Amsterdamse dug-out zaten, hoorden dat seizoen regelmatig het corrigerende “Antoniooooooooo” over het veld schallen. Dan probeerde Ruud Krol, die nu eenmaal last heeft met het juist uitspreken van namen, Obodai te coachen. Vooral als hij rechtsback was, een lastige plaats. Het had iets meelijwekkends, dat geschreeuw. Krol werd gedurende de wedstrijden schorder en schorder en op het laatst was hij soms de wanhoop nabij. Anthony maakte dan weer eens op enthousiaste wijze een corrigerende sliding of tackle, maar had met wat meer oog voor tactiek nooit in die situatie hoeven te belanden.

Het vertrek van Koeman brak zijn hart en zijn Amsterdamse dromen. Danny Blind zat qua mening dichter bij het publiek en zo moest Obodai in augustus de Arena verlaten. Bijna had de Ghanees getekend bij het Engelse Stoke City, maar het werd Sparta. Ook een traditieclub, ook in het rood en het wit. Club ook die een voorliefde heeft voor artistiek voetbal. Anthony zocht er naar eerherstel. Revanche, op Blind, op de supporters die hem de zwakste schakel noemden. Hij wilde Nederland tonen dat hij wel degelijk goed kan voetballen.

Hij vond er respect en warmte. De warmte die uit de Arena is verdreven en die voor een voetballer uit Afrika zo louterend kan werken. Even die arm om hem heen, geen hulptrainer die zat te schreeuwen en bovenal supporters en medespelers die uitstraalden dat ze blij waren dat er hij er was. Ricky van den Bergh, Haagse boef, ontfermde zich over de Ghanees. Samen doken ze het Rotterdamse nachtleven in en Obodai hervond zichzelf. Misschien nog wel meer dan hij ooit had durven dromen.

Sparta handhaafde zich dit seizoen rechtstreeks in de eredivisie. Een fantastische prestatie. En hoewel het te ver gaat om die prestatie alleen aan Obodai op te hangen, mag zijn inbreng wel degelijk worden geprezen. Anthony werd de draaischijf van Sparta, de spil. Hij toonde zelfs fraaie technische staaltjes en kreeg steeds meer zelfvertrouwen. De twijfelaar van Ajax is niet meer, de rups is verworden tot een mooie vlinder. Een vlinder van graniet, maar met fluwelen randjes. Het lijkt een kwestie van tijd voor hij weer mag fladderen in dienst van een topclub. Zeker als hij met Ghana mee mag naar het WK en daar opvalt. Anthony Obodai verloor in augustus een mooie droom, maar heeft er in april reeds een mooiere realiteit voor terug gekregen. Inderdaad, vliegensvlug.