Het grote verhalentopic #2

quote:

Op maandag 30 januari 2006 22:58 schreef Aventura het volgende:

[..]

Ik moest ook echt lachen om sommige verhalen, bv het verhaal 'uit liefde gegeven' stond heel lang in de top vijf. Ik vind het verhaal echt ontzettend slecht, ook niet goed of prettig gescheven. Als dat de maatstaf is.. (nu maar hopen dat niet één van jullie dit verhaal schreef )

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:08 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Ik vind het niet heel slecht, dit is iemand met een aardig idee die moeite heeft met het uitwerken ervan denk ik.

DaMart: het zij je vergeven hoor, als je het zelf had overgelezen zou je die dingen er waarschijnlijk ook uit gehaald hebben. Zo was het toch gisteren andersom ook, daar heb je dit forum voor.

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:12 schreef CherryLips het volgende:
Ik ga even wat verzinnen voor de Write Now wedstrijd denk ik. 550 woorden vind ik toch vrij kut en ik kan niks nieuws meer verzinnen wat niet lijkt op m'n 2 andere verhaaltjes

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:13 schreef Pauline het volgende:

[..]

Tsja, alleen een idee hebben is niet genoeg. Ik vond er ook ontzettend veel overbodige informatie instaan. Wie op welke school ging waarderen enzo. Maar goed, dat dacht ik bij een heleboel verhalen. Ik vind Urs! nog steeds heel schattig.

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:12 schreef CherryLips het volgende:
Ik ga even wat verzinnen voor de Write Now wedstrijd denk ik. 550 woorden vind ik toch vrij kut en ik kan niks nieuws meer verzinnen wat niet lijkt op m'n 2 andere verhaaltjes

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:20 schreef karin1000 het volgende:
Wat betreft taalfouten. Ik heb eens een gecorrigeerde Bordewijk voor een uitgeverij bewerkt en dat stond stijf van de stijl- en schrijffouten. En Bordewijk is een niet onbekende auteur. Het is altijd goed om je verhaal aan anderen te laten lezen, want zelf kijk je wel eens over je eigen foutjes heen.

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:20 schreef karin1000 het volgende:
Wat betreft taalfouten. Ik heb eens een gecorrigeerde Bordewijk voor een uitgeverij bewerkt en dat stond stijf van de stijl- en schrijffouten. En Bordewijk is een niet onbekende auteur. Het is altijd goed om je verhaal aan anderen te laten lezen, want zelf kijk je wel eens over je eigen foutjes heen.

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:37 schreef karin1000 het volgende:
En hoe langer het verhaal is, hoe moeilijker het wordt ook om je eigen verhaal enigszins te corrigeren en te beoordelen. Ik heb een manuscript van 73 hoofdstukken; gemiddeld 5 A-viertjes per hoofdstuk. Een hele lap om aan andere te laten lezen, ik doe het stukje voor stukje ... en ben er al een hele tijd mee bezig. Uiteindelijk, als ik helemaal tevreden ben, ga ik het OF naar een uitgever sturen of ik breng het via POD uit. De eerste is moeilijk, omdat het fantasygenre is en in Nederland daar weinig uitgevers voor zijn, de tweede ook, omdat daar toch wat geld voor nodig is. Maar goed, zolang ik lol blijf houden in het schrijven, blijf ik doorgaan. Want daar doe ik het voor ....

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:46 schreef Pauline het volgende:

[..]

Ik ben heel benieuwd! Wat voor stijl is het binnen de fantasy?

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:54 schreef karin1000 het volgende:

[..]

Ja, wat voor stijl .... het speelt zich af op een andere planeet, maar het is geen sf... er komen in elk geval geen technische dingen in voor. Wel veel mystiek, maar die wijkt af van het geijkte, het bekende. Ik heb geen idee hoe je zo'n stijl noemt. Geen stijl?
Overigens schrijf ik graag fantasy-sciencefiction of science-fiction met wel technische elementen, maar die moeten dan niet een hoofdrol gaan spelen.
De eerste keer dat ik met de Paul Harland prijsvraag mee deed (twee jaar geleden-fantasywedstrijd met beroepsauteurs als jury), had ik een verhaal over o.a. draken. Er kwam ook een koning in voor. Dat vond men - terecht - afgezaagd.
Nu probeer ik dus wat origineler te zijn als ik fantasy schrijf.

quote:

Op maandag 30 januari 2006 23:54 schreef karin1000 het volgende:

[..]

Ja, wat voor stijl .... het speelt zich af op een andere planeet, maar het is geen sf... er komen in elk geval geen technische dingen in voor. Wel veel mystiek, maar die wijkt af van het geijkte, het bekende. Ik heb geen idee hoe je zo'n stijl noemt. Geen stijl?
Overigens schrijf ik graag fantasy-sciencefiction of science-fiction met wel technische elementen, maar die moeten dan niet een hoofdrol gaan spelen.
De eerste keer dat ik met de Paul Harland prijsvraag mee deed (twee jaar geleden-fantasywedstrijd met beroepsauteurs als jury), had ik een verhaal over o.a. draken. Er kwam ook een koning in voor. Dat vond men - terecht - afgezaagd.
Nu probeer ik dus wat origineler te zijn als ik fantasy schrijf.

quote:

Op dinsdag 31 januari 2006 00:05 schreef karin1000 het volgende:
Oh, dat heb ik nu met realistische verhalen. Als ze te persoonlijk zijn, dan ga ik alles verwerken en zit ik weken, zo niet maanden, niet lekker in mijn vel. Zijn ze toegespitst op anderen, dan vind ik het snel saai worden. In fantasy (en ook kinderverhalen/sprookjes) gebruik ik zeker elementen en inspiraties uit de werkelijkheid, zoals de mantel. Noem mijn manier van schrijven maar gerust een vlucht uit de werkelijkheid.

quote:

Vergankelijkheid

Daar stond ze. Het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Betoverd keek hij naar haar. Haar donkerblonde haar dat tot net over haar schouders hing, lichte ogen die overal en nergens op leken te letten, ze leek regelrecht uit zijn dromen de wereld binnen te zijn gestapt. Zonder te ademen hield hij zijn blik op haar gericht, hopend dat ze terug zou kijken. De afstand tussen hen kon niet meer dan vijf meter bedragen en hij vermoedde dat ze hem zou horen als hij haar riep. Toch hield hij zijn mond, kon alleen maar kijken. Haar hele gestalte straalde in schril contrast met het grauwe weer iets uit, wat hij alleen kon betitelen als ‘dat gevoel dat je soms hebt als je vrij van zorgen op een lentemiddag door de bossen loopt’. Inwendig lachte hij even. Hij wist dat maar weinig mensen dit gevoel kenden en had eigenlijk altijd gehoopt dat die mensen tot een kleine groep behoorden. Dat maakte het gevoel specialer, gaf het iets dat alleen van hem was.

Ze draaide haar hoofd zijn richting op. Hij kreeg de neiging om weg te kijken, maar iets weerhield hem, een sprankje hoop op meer dan alleen kijken. Ze keek hem aan, lachte even. Had hij ook gelachen? Hij wist het niet, twijfelde zelfs of ze wel naar hem lachte. Graag zou hij haar beter leren kennen, zo snel als mogelijk was. Als in trance zwaaide hij naar haar, een trage beweging van zijn rechterhand, links, rechts. Slechts eenmaal ging zijn hand heen en weer. Zij beantwoordde zijn gebaar met haar eigen beweging, rechts, links, ook eenmaal. In zijn hele lichaam voelde hij de zomer, hemelsblauwe gedachten en een warme gloed die regelrecht uit zijn hart leek te komen. Hij moest naar haar toe, nu meteen. Hij maakte aanstalten om op te staan.

Ze keek naar hem. Hij had vlasblond haar, zag ze, en lichte ogen, die haar hemelsblauw toeschenen. Ze vroeg zich af waarom ze nu pas had gemerkt dat hij ook naar haar keek. Onmiskenbaar knap, dacht ze, zonder te weten waarom. Zijn enigszins verlegen blik veroorzaakte een onverwachte verandering op haar gezicht. Zonder dat ze zich kon bedwingen schonk ze hem de volle vreugde van een brede glimlach. Hij stak zijn hand op in een trage beweging. Ze meende dat hij zwaaide en langzaam zwaaide ze terug, slechts eenmaal, zoals hij had gedaan. Toen ze dacht aan hoe dat er uit moest hebben gezien lachte ze even. Hij stond op en een steek ging door haar hart. “Komt hij hierheen?”, hoopte ze. Het besef van haar vriend drong plotseling tot haar door. De gedachte aan zijn vertrouwde omhelzing probeerde de vlinders te vangen, doden, maar faalde jammerlijk. Al haar twijfels werden weggewuifd door het gefladder in haar buik en plotsklaps was haar gemoed zo helder als een stille winterdag, als de sneeuw een sprookjeswereld vormde die ze bang was te doorbreken.

Zodra hij op was gestaan ging hij weer zitten. Het geluid van de sluitende tramdeuren had hem onmiddellijk in zijn stoel teruggeworpen. Zonder weer naar haar te kijken liet hij zich meevoeren door de trambeweging, de voor zijn gevoel eindeloze reis naar huis voortzettend. De hele weg dacht hij aan haar en kwam tot een besluit. “Later”, dacht hij, “wil ik zo’n vriendin”.

quote:

Op dinsdag 31 januari 2006 18:46 schreef methodmich het volgende:
http://www.ncrv.nl/ncrv?nav=rwnntCsHtGDQVqBkL

Leuk, verhaal van de dag geworden!

quote:

Eén uur per week

Over een paar minuten zou ze hem weer zien. Hij was natuurlijk overrompeld door wat ze hem vorige week had verteld, maar ze twijfelde er niet aan dat hij haar straks zou zeggen wat ze wilde horen. Hij is immers de enige die haar echt begrijpt.

Hun relatie was in het begin nog wel wat onwennig voor haar, ze had immers nog nooit zoiets meegemaakt. Ze was wat terughoudend, maar na een tijdje had hij haar vertrouwen gewonnen en durfde ze zichzelf steeds meer bloot te geven aan hem.
Geduldig luisterde hij altijd naar wat ze te vertellen had terwijl hij haar met zijn rustige bruine ogen diep aankeek.
Al haar problemen kon ze bij hem kwijt en hij bood niet alleen een zakdoek als ze verdrietig was, maar hij probeerde ook oplossingen te verzinnen samen met haar.
Hij gaf haar het gevoel dat er hoop was voor de toekomst en ze ging steeds meer uitzien naar hun afspraakjes.
Ze zagen elkaar niet zo vaak, slechts één keer in de week en dan ook niet zo lang, meestal maar een uurtje. Het kon echter niet anders, dus ze accepteerde het.

Vorige week had ze het hem verteld. Ze kon het niet langer voor zich houden.
‘Ik hou van je,’ had ze gezegd en het was de eerste keer van haar leven dat ze deze vier woorden ook echt had gemeend.
‘Denk er nog maar eens over na waar deze gevoelens vandaan komen,’ had hij geantwoord.
Dat had ze in de afgelopen week gedaan en ze besefte dat hij natuurlijk was geschrokken van wat zij gezegd had. Hij had uiteraard zelf nog tijd nodig gehad om te ontdekken dat hij ook van haar hield, daarom had hij dat vreemde antwoord gegeven.

Nu ze hier weer op hem zat te wachten voelde ze zich als een klein meisje dat vol spanning op haar verjaardagcadeautjes zat te wachten. Daar kwam hij aangelopen en haar hart maakte een klein sprongetje.
‘Ik heb nog eens nagedacht over wat je me vorige week vertelde,’ zei hij en ze begon te stralen. Zie je wel, hij kon zijn gevoelens voor haar niet langer ontkennen!
‘Ja?’ vroeg ze terwijl ze opstond.

Wezenloos pakte ze even later de hand die hij haar toestak en pas toen hij de gang uitliep drongen zijn woorden echt tot haar door.
‘Het is beter voor je als wij elkaar niet meer zien,’ had hij gezegd. ‘Mijn collega komt je straks halen. Succes verder met de therapie.’

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 15:21 schreef Eveli het volgende:
Ik ga dit insturen als verhaal: Verliefde Canadees vindt zijn Sabine Wel heel mooi toch?

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 22:41 schreef the_butler het volgende:
dat droom gedoe is erg afgezaagd van me, daarom wil ik het eruit halen...

quote:

Nu, nu, nu!

Hij springt op als hij ziet dat het al bijna kwart over tien is. Als hij maar niet te laat is!
Snel loopt hij naar de gang om zijn schoenen en jas aan te trekken. Zijn hond komt naar hem toelopen, die weet ook al hoe laat het is.
Hij klikt de riem vast aan de halsband van zijn viervoeter, steekt zijn sleutels in zijn zak en voordat hij naar buiten loopt kijkt hij zichzelf nog even aan in de spiegel.
Op het tuinpad blijft hij een moment staan om gespannen naar het begin van de straat te kijken.
“We zijn nog op tijd,” mompelt hij opgelucht tegen zijn hond als hij oversteekt naar het grasveldje aan de overkant. “Vandaag ga ik het doen.”

Op z’n gemak is zijn hond wat aan het rondsnuffelen, maar hij voelt hoe de spanning zijn lichaam overneemt, want daar komt ze aangefietst.
Ze stapt af en zijn hart bonst als ze haar fiets tegen het hek van het hoekhuis zet. Vandaag heeft ze haar blonde haren in een staartje gebonden en zoals altijd ze heeft haar bruinrode outfit aan. Hij vindt de kleren die ze draagt niet echt mooi, maar toch vindt hij dat ze er lief uitziet.
Ze doet haar fietstas open en haalt er een dik pak brieven uit. Hij ziet hoe ze het elastiek eraf haalt terwijl ze de voortuin van het hoekhuis inloopt.

Nu moet hij nog even wachten, want hij wil haar op precies de goede plek tegenkomen.
In zijn hoofd heeft hij al honderd keer geoefend wat hij tegen haar gaat zeggen. Eerst zal hij zich voorstellen en erbij vertellen dat hij in dat huis woont. Dan zal hij haar uitnodigen voor een kopje koffie of thee. Ze zal natuurlijk zeggen dat ze niet kan, omdat ze aan het werk is, dus hij zal haar vragen een andere keer te komen. In het weekend bijvoorbeeld, omdat hij haar dan nooit ziet. Ze zal vast lachen en op zijn aanbod ingaan.
‘Het kan gewoon niet fout gaan,’ verzekert hij zichzelf.

Terwijl hij het hele scenario nog een keer in zijn hoofd afspeelt ziet hij hoe ze langzaam maar zeker dichter bij zijn huis komt.
Hij trekt snel zijn hond mee de weg over, want precies als zij de post in zijn brievenbus doet moet hij het paadje van zijn tuin oplopen.
Als ze richting zijn brievenbus loopt blijft hij even stilstaan en hij haalt een keer diep adem, waarna hij langzaam uitblaast. ‘Nu ga ik het doen!’ denkt hij beslist.

Hij loopt haar tegemoet. Haar blauwe ogen kijken hem aan. “Hallo!” zegt ze vrolijk.
Zijn adem stokt. ‘Nu,’ schiet het door zijn hoofd. ‘Nu, nu, nu! Zeg iets!’
“Hoi,” weet hij uit te brengen. Ze glimlacht.
Hij grijnst en voelt zijn wangen warm worden. Net als hij zijn mond open wil doen om nog iets te zeggen loopt ze hem voorbij.
Een vleugje van haar geur hangt om hem heen en nog even kijkt hij hoe ze met lichte tred naar de buren loopt.
Dan zucht hij diep en hij pakt zijn sleutel als hij naar de voordeur loopt. Binnen gooit hij de deur hard achter zich dicht. Zijn hond kijkt hem met een schuine kop aan.
“Morgen,” belooft hij. “Morgen ga ik het doen. Echt.”

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 19:00 schreef DaMart het volgende:

[..]

Echt denderend is dat verhaal niet... misschien als tegenreactie even massaal dat verhaal de top 5 uit stemmen?

quote:

Nymphalidae

Ik tastte in het duister naar je hand, vond eindelijk je klamme, koude vingers, en mijn hart kwam weer tot rust. Ik speelde even met je lange pianovingers. Ik kietelde je even in je handpalm. Maar het was donker, en ik kon je niet zien. Even dacht ik dat je heel dichtbij me was, dat je me kuste op mijn neus.
‘Word wakker,’ zei je. Je stem klonk van ver. Met moeite opende ik mijn ogen, verblind door het zonlicht. Je stond bij de achterdeur, gekleed in een witte zomerjurk. ‘Ben je wakker?’ vroeg je voorzichtig. Mijn ogen traanden bij het zien van je lichaam afgetekend tegen het diamanten zonlicht. Je stak één hand uit naar de hordeur, waar felgekleurde vlinders tegen het gaas zaten, nerveus trillend met hun vleugels. Distelvlinders en vuurvlinders en oranjetipjes en boomblauwtjes. Het was een zenuwachtige, bonte verzameling en je aarzelde. Ik dacht eerst dat je ze niet wilde storen, deze kwetsbare beestjes. Maar toen ik door de hordeur keek, de weidse achtertuin in, zag ik dat onder de treurwilg aan het water duizenden vlinders fladderden, in cirkels om de boom heen.
Je wenkte me.
‘Nee, ik kan niet,’ zei ik. Je liep op me af, hielp me van de bank af en je was stralender dan ooit tevoren. Je legde je wijsvinger tegen mijn lip, recht in het gootje tussen m’n bovenlip en m’n neus. ‘Zeg niets meer,’ zei je. Je zag er zo beeldschoon uit in die witte jurk, feeëriek zelfs. Het tegenovergestelde van die vage schaduw die je was in de laatste dagen van je ziekte. Je lange, goudblonde haar hing los over je schouders en reikte tot aan je ellebogen. Je klampte je vast aan mijn arm, onzeker als je was, zoals je liep voordat je aan bed gekluisterd was. Je gebaarde dat ik de hordeur moest openen.
We baadden in het licht, en je lachte. Je tred werd langzaamaan zekerder, en nu trok je mij mee, door de wolken van vlinders, naar de treurwilg aan het water.
‘Dit ben jij,’ zei je, met je handen op de bast, strelend. Je kuste de boom. ‘En dit...’ Je spreidde je armen, duidend op de duizenden vlinders om ons heen, nestelend in onze haren, een wervelwind aan kleur en fladderende vleugels, ‘dit ben ik.’
Ik keek je onwerkelijk, onbegrijpend aan. ‘Je ontglipt me niet nog een keer,’ zei ik resoluut.
‘Word wakker,’ zei je. ‘Ik hou van je. Kus me.’
Ik liep op je af en kuste je.
‘Ik ben er altijd,’ fluisterde je in mijn oor, een gefluister zo zacht als het gefladder van de vlinders. Ik wilde je naam nog één keer zeggen, maar je kuste mijn oogleden, sloot mijn ogen. ‘Ik ben er altijd,’ herhaalde je, maar je stem was zo ver weg. Je handen in mijn hals waren koud en klam, je haren streelden mijn wangen. Ik opende mijn ogen, gevangen in de duisternis. Mijn slaapkamer was verduisterd. Het enige wat ik hoorde was het gefladder van vlinders. Ik had geleerd van de droom te houden, en probeerde het uit te rekken zodat ze iets langer bij me bleef, dat ik iets langer de smaak van haar lippen in mijn mond proefde. Maar altijd eindigde de droom tussen de vlinders, en hoorde ik alleen hun vleugels. Altijd zonder haar.

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 21:50 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Kan best hoor, de hele tijd je cookies verwijderen en opnieuw stemmen (tip van iemand in een reactie op zijn site ). Wel een hoop werk om niks. Laat hem maar in de een of andere gekke waan.