Het centrale SSC Napoli topic: Live van de Curva A!

Geweldig....

Half Italiaans?

Het is een mooi menneke.

Ja schrijf f een boek. Geen probleem.
Misschien dat ik ooit een dag alles verzamel en in een boek stop.

Zondag is er competitievrij, de week daarna de "derby" tegen Juve Stabia.

En het zijn boeren. Wel eens in Castellamare geweest? Wat een tuig, ze spelen elk seizoen wedstrijd verplicht zonder publiek. Staan ze eindelijk in de Serie C bestormen die gasten nog het veld vanwege tegenvallende resultaten. Weg met die club.

Voor de wedstrijd van komende zondag (Castellamare - Napoli) is de kaartverkoop van het uitvak verpest door politierellen. Veel Napolitanen reizen in deze dagen naar het dichtbij gelegen Castellamare om direct bij het stadion kaartjes te kopen.

Het is ons niet gelukt om kaarten voor het uitvak te bemachtigen en de tribunes zijn te duur. Dat wordt SKY kijken dus....

Kom net terug uit Milaan. Gelukkig niks gezien, gehoord of gelezen....

In ieder geval zondag Gela thuis. Kippetje.

Napoli – Gela 2-0
26 februari 2006

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

Ze draait haar hoofd naar de wachtende lijn mannen voor het toilet. Het lijken vertraagde beelden. Haar ogen sluiten zich maar half, het haar zwiert het hoofd na. We zijn in Bar degli Azzurri, aan de poort van het stadion. Guido grijpt zijn kans. Hij tikt zijn met zijn schouder tegen de mijne. Hij kijkt voor zich, maar zijn woorden glijden toch schuin over zijn schouder. “é buona Chris”. ‘’é molto buona.” Ze is lekker Chris, ze is erg lekker.

Hij heeft het over mooie Hollandse Julie-Ann die op werkbezoek is in Napels. We kijken samen naar haar achterkant. Nee, het hele café kijkt naar haar achterkant.
“Ze is vast de eerste blonde Nederlandse vrouw die ooit in deze bar is geweest.”, zegt Guido met starende, wat trieste ogen. Zijn handen rusten op de bar. We praten zonder elkaar aan te kijken. We missen allebei Nederland.
“Ze is misschien wel de eerste blonde in de geschiedenis van de Curva A Guido”.
“Ja, en de laatste.”
“Ze komt vast eens terug naar Napels.”
“Ze is toch getrouwd met een Italiaan?”
“Ja Guido.”
“En weet hij dat ze naar de Curva A is geweest?”
“Nee. Ik bedoel…nee, ik denk het niet.”
“Gaat ze het zeggen?”
“Ja, waarom niet?”
“Dan komt ze niet meer terug Chris, echt niet.”

Voor de ingang van de Curva A staat een politiekordon. Paspoortcontrole. Achter het politiekordon staat een tweede lijn machthebbers. Een politiekordon zonder politie. De supportersleiders van de Camorra, de Napolitaanse maffia. De trappen naar boven zijn afgesloten, vandaag is er niemand die de tribune op mag. Er is actie. Er is staking. Afgelopen weekeinde werd er verloren van Juve Stabia uit Castellamare. Castellamare ligt 40 kilometer van Napels en is zoals de hele regio voorzien van blauw-witte Napoli-harten. Dat de dorpsploeg het dan tot de Serie C schopt en van het onaantastbare Napoli wint is de ultieme nederlaag voor de eens zo trotse Napolitaan. De leiders van de Curva A hebben beslist dat er vandaag een signaal moet worden afgegeven aan de club. Dat signaal is een lege Curva A. Een verfrommelde, handgeschreven pamflet legt de actie uit.

“Se andremo in campo senza impegno questa Curva resterá vuota e senza sostegno. Quindi PER IL NOSTRO ORGOGLIO lasciamo la curva vuota per tutta la durata del primo tempo. Alziamo la testa, NOI SIAMO LA CURVA A.”

“Als we het veld ingaan zonder inzet zal deze Curva leegblijven en de ploeg niet ondersteunen. Dus VOOR ONZE TROTS laten we de Curva leeg voor de gehele tijd van de eerste helft. We heffen het hoofd, WIJ ZIJN DE CURVA A.”

Ik kijk naar het pamflet en sidder. De laatste zin geeft me een ziek gevoel van macht. Wij zijn de Curva A, de meest gevaarlijke van het land. Rust en respect heerst, maar als er aanleiding toe is, dan weet je dat je in de groep zit die de tegenstander zal verpletteren. Napolitanen zijn straatvechters zonder angst. Een Napolitaan zal een tegenstander neersteken om een vreemde stadsgenoot te beschermen. De band van de stad is sterker dan de ratio. Ik besef dat hier het recht van de fysiek sterkste geldt. Ik heb een kaartje gekocht voor een zitje in het stadion. Ik heb recht op die plaats. Maar er zijn mensen die me er niet naar toe laten gaan. Mensen die ongeschreven macht hebben.

De vingers van de leiders wijzen op het vak op de eerste ring, onder de Curva. Iedereen loopt gehoorzaam naar beneden. De politieagenten kijken de andere kant op. De stoeltjes op de eerste ring zijn nog ongebruikt schoon en mooi rood. Achterin het vak hangt het plafond zo laag over de hoofden dat staan onmogelijk is. Het zicht in het vak is zwaar klote. We kijken schuin over de deklat van het doel. Op de achtergrond lege tribunes. “Wat veel mensen!”, roept Julie-Ann. Guido kan er hard om lachen. Ik kijk naar de overkant. Op de Curva B hangt een groot spandoek. Het gaat over het belangrijkste nationale nieuws van vorige week, de voetblessure van sterspeler Totti van AS Roma. Totti wordt gehaat in Napels en zijn leed wordt als puur geluk ontvangen.

“TOTTI, IL TUO DOLORE, IL NOSTRO ORGASMO.”
Totti, jouw pijn, ons orgasme.

Het is een paar minuten voor aanvang van de wedstrijd. Boven op de Curva zien we een plukje mensen staan. De leiders. Iedereen die vanaf de hoofdtribune de Curva op wilt klimmen wordt hardhandig teruggeduwd. De stem van de stadionspeaker galmt door het stadion. Het is de opstelling van Napoli. De stem wordt overklast door een striemend fluitconcert. Het signaal is duidelijk. De druk om de wedstrijd te winnen is enorm. Ik maak me zorgen om Julie-Ann en zie aan het gezicht van Guido dat hij het ook is. In de rust zal de massa teruggaan naar de Curva, dan is het gebaar gemaakt en de actie afgelopen. Er schiet een zorgelijke gedachte door mijn hoofd.
“Guido, wat gebeurt er eigenlijk als we aan het verliezen zijn, gaan we dan ook terug naar boven?”
Ook Julie-Ann kijkt Guido vol verwachting aan. Hij kijkt me aarzelend in de ogen.
“Dat geeft niks, dan winnen we in de tweede helft.”
Als Julie-Ann omkijkt fluistert Guido in mijn oor.
“Als we verliezen moeten we vluchten. Het is gevaarlijk voor haar.”
Ik zie aan zijn gezicht dat het serieus is.

De eerste helft blijft het stil in het stadion. Maar ook op het veld. Napoli zwoegt, sleurt maar floreert vooral in verkeerde passes en doodvallende aanvallen. De wedstrijd is niet om aan te zien. Dan na een half uur scoort Calaió ongetwijfeld zijn lelijkste goal ooit. Vanuit ons gezien onzichtbaar achter de reclameborden werkt hij de bal in het doel. 1-0 voor Napels en de sfeer veranderd onmiddellijk. De scheidsrechter blaast voor de rust, een applaus klatert van de tribunes. De leiders zijn tevreden, Napoli is aan het winnen. De verachtelijke manier waarop telt niet, de mensen mogen naar de Curva. Een lint supporters stroomt over de betonnen trap naar boven. Vlak na rust scoort aankoop Trotta een goede goal. 2-0 voor Napels en de wedstrijd is gedaan. Er gebeurt werkelijk helemaal niets meer. Guido dood de tijd door veel nootjes te eten. Julie-Ann kijkt vol verbazing naar de menigte die plichtmatig haar liederen zingt. Napels verdedigt de wedstrijd tot het einde. De overwinning is binnen, het protest heeft gewerkt.

Nog anderhalf jaar van vernedering en dan de grote terugkeer in de Serie A. Het geloof is er. Napels is er klaar voor. Nu alleen het voetbal nog.

.....bedank voor de complimenten.

eigenlijk is het echt een kloteseizoen. Vorige seizoen heb ik gezien vanaf de winterstop en die wedstrijden waren gewoon veel leuker en intenser. Nu is het wachten op de Serie B met dat gevoel van we-zouden-na-dit-seizoen-terug-in-A-kunnen-komen. Vreemd trouwens dat president De Laurentis na de wedstrijd in de media heeft gezegd dat niemand dit team veranderd voor komende zondag. Leuk voor de trainer.

Morgen vechten voor kaartjes voor komende zondag.

Manfredonia – Napoli 0-1
5 maart 2006

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

De vroege zondagmorgen. Corso Umberto is lang en leeg. Geen bandengekletter over de kinderkopjes. De zon schijnt kalm en sluimerig, ze ontwaakt. Haar stralen vallen als goud tussen de palazzi, in het licht dwarrelt het stof van de straat. Er is niemand in de stad, op een paar verdwaalde toeristen na. Warme koffie uit een plastic bekertje glijdt door mijn keel. Er is stilte, alleen de frisse wind laat zich horen. De lucht is nog vol van zuurstof. Alsof ze dankbaar gebruik maakt van de rust. Ze is dik. Zo dik en vochtig dat het lijkt alsof je er plakken van kunt snijden. De stad is er, ze spreekt me toe, ze laat haar verborgen kant zien.

Aan het einde van de vergane boulevard, in de richting van het treinstation, duiken de eerste straatverkopers op. Chinezen, Algerijnen, Pakistanen en Afrikanen. Ze lachen naar elkaar en maken grappen met hun handen. De stilte voor de stom, stilte voordat de Napolitanen komen en hen als honden behandelen voor vijftig cent minder. Racisme in Nederland is in opkomst. De nieuwe generatie die de verschillen van vandaag niet uitlegt aan de hand van het verleden. Die generatie moet in Napels nog geboren worden. Racisme in Napels is het Italiaanse fascisme van vroeger. Alleen vroeger is hier nu.

Cavallo gooit het portier van de auto dicht en steekt een peuk op. Ook Genni stapt uit, full-time pizza bezorger. Genni is breed met dikke, gespierde armen. Cavallo is lang en tenger. Cavallo doet iets met rekeningen schrijven. Hij praat er niet veel over.
“Het is moeilijk uit te leggen.”, zei hij ooit.
“Dan kunnen we beter over voetbal praten”, antwoordde ik.
Cavallo mag me graag. Tien minuten te laat komt Nicola aanrijden in een grote Jeep. Naast hem zit Maurizio. We stappen met zijn vijven in de Fiat Punto van Cavallo. Nicola is de navigator.
“Mijn oom heeft gezegd dat we niet de borden met Manfredonia moeten volgen, maar dat we bij het station van Foggia rechtsaf moeten.”
Het woord “oom” en het “niet-volgen-van-bepaalde-zeer-belangrijke-borden laat mijn problemen-o-meter in het rood uitslaan.
“Nicola, woont je oom daar soms in de buurt?”
“Nee, maar hij heeft gehoord dat ze het op televisie hebben gezegd.”
“Oh, maar ik heb juist gehoord dat ze op televisie hebben gezegd dat je niet moest geloven dat ze op televisie hebben gezegd dat je niet de borden moest volgen.”
Nicola kijkt me vol bewondering aan. Dan knikt hij.
“Oke, we moeten dus de borden volgen.”

Cavallo stuurt de auto over de snelweg. De Napolitaanse muziek staat hard en we zwieren door de bochten van de groene heuvels. Er wordt alleen dialect gesproken. Ik voel me weer buitenlander. Maurizio deelt zijn broodje met de anderen. De anderen volgen zijn voorbeeld en de broodjes maken cirkels door de wagen. Ik ben de enige zonder broodje om te delen.
“Heeft jouw moeder geen broodje klaargemaakt Chris?”.
Genni klinkt bezorgd.
“Mijn moeder is in Nederland, Genni.”
“Heb jij geen moeder hier?”
“Nee.”
“Moet jij zelf al het eten maken?”
“Ja.”
“En ook je was doen?”
“Ja.”
De mannen op de achterbank kijken elkaar zorgelijk aan. Ook Cavallo kijkt op en via de achteruitkijkspiegel kruist zijn blik die van zijn vrienden. Het blijft stil en uiteindelijk tilt hij langzaam zijn arm van de versnellingspook. Zijn hand zweeft even ongemakkelijk en dan voel ik onbeholpen een paar kloppen van troost op mijn schouder.
“Het komt wel goed jongen.”, Cavallo knikt me bemoedigend toe en zijn lippen knijpen ter bevestiging.
Genni’s hoofd verschijnt tussen de bestuurdersstoel en de mijne.
“Ja, het komt echt wel goed hoor.”
Ze menen het.

Het kleine stadion van Manfredonia ligt op een bizarre plaats. Slechts een dunne asfaltweg scheidt het stadion van de zee. Wanneer ik vanaf de lange zijde, gereserveerd voor de Napolitanen, achterom kijk, zie ik de golven op het zand stukslaan. De hoofdtribune tegenover ons heeft een vreemd koepelvormig dak. Het lijkt alsof er een roestige, ijzeren brug boven de hoofden van de toeschouwers hangt. De twee korte zijden zijn bezit van de fanatieke tifosi van Manfredonia. Achter de lage tribunes rijzen oude flatgebouwen op. Wanneer we onze liederen heffen, echoën de woorden keihard tegen de muren. Er hangt een vijandelijke sfeer rond het veld. Genni legt me uit dat de supporters van Manfredonia ook supporters zijn van het dichtbijgelegen Foggia. En Foggia en Napoli, dat zijn sinds de gevechten van vorig seizoen vijanden.

Manfredonia trapt af en schiet de bal over links naar voren. De voorzet van de linksbuiten vliegt via keeper Izzo in het doel. De schrik slaat ons om het hart. Het stadion ontploft van vreugde, 1-0 voor Manfredonia. Plots vlagt de grensrechter en het doelpunt wordt om onbegrijpelijke reden afgekeurd. De bal zou bij de voorzet de achterlijn al hebben gepasseerd. De spelers en trainer van Manfredonia zijn woedend. Het thuispubliek staat massaal op en scandeert richting ons vak: “Napolitanen dieven, Napolitanen dieven.” De provocatie wordt door ons met gelach ontvangen. De eerste drie minuten van de wedstrijd gaan op aan protesten en het verwijderen van projectielen van het veld. Napoli heeft in al die tijd nog geen bal aangeraakt.

De eerste helft voetbalt Napoli zoals vrouwen het soms definiëren. Ze schoppen de bal naar voren en rennen erachteraan. Manfredonia is sterker en krijgt wat kansen. Een doelpunt blijft uit. Na het rustsignaal gaan we teleurgesteld zitten. Er wordt gescholden door onze leiders. Niemand gaat zitten tot zij het zeggen. Pas na het scanderen van “wij willen volk dat strijdt” richting de afdruipende spelers mogen we zelf beslissen of we gaan zitten. Napoli start goed in de tweede helft. Er wordt gecombineerd en soms zelfs goed gespeeld. Voor het doel gebeurt er weinig, maar de wedstrijd wordt gedomineerd door Napoli. Wanneer Piá vanaf een voorzet van rechts de bal schitterend in de lange hoek kopt barst het feest in ons vak los. 0-1 voor Napoli. Dan verspreidt zich het nieuws door het vak dat concurrent Frosinone achterstaat tegen Juve Stabia. Er wordt gedanst en gezongen. Het lijkt een onschuldige en vrolijke middag te worden.

Na de achterstand gedraagt de aanhang van Manfredonia zich ronduit schandalig. Er wordt gemord in ons vak. De leiders manen ons tot rust. “Wij meten ons niet met clubs van dit niveau!”, is het bevel door de megafoon. Na het eindsignaal is het matten op het veld tussen de spelers. Napoli-spits Sosa schijnt in de laatste minuut een elleboog te hebben uitgedeeld. De sfeer wordt nerveus. Er wordt vuurwerk op het veld gegooid dat ontploft tussen de troep duwende mensen die inmiddels bestaat uit spelers, trainers, steward, het arbitrale trio en zelfs fotografen. Aan de overkant van het veld probeert het Napoli bestuur de hoofdtribune ongeschonden te verlaten. De supporters van Manfredonia gooien flessen en aanstekers in de richting van de eenzame delegatie. De uitgang van de hoofdtribune is geblokkeerd door de Manfredonia supporters en vanuit ons vak zien we duidelijk hoe technisch directeur Marino van Napoli rake klappen en schoppen ontvangt. Om me heen hoor ik kreten van ontzetting. Ik voel mijn eigen woede, mijn keel wordt dichtgeknepen van machteloosheid. Dit kan niet. De leiders roepen door de megafoons op tot actie. In de rijen voor me gaan de hoofdkappen op. Sjaals tegen het traangas worden voor gezichten geschoven. Binnen een paar tellen is het oorlog. Er wordt ingehakt op de ijzeren poort richting hoofdtribune. Onder de druk van de massa buigt de poort uit haar voegen. De drie ME’ers die de poort tegen proberen te houden vallen om. Ik zie en hoor de gespen van losgenomen riemen op de helmen van de politieagenten ketsen. Om de hoek komt een peloton aan ME’ers aanstormen. Genni trekt me aan mijn jas naar achteren. Hij schudt zijn hoofd wild naar achteren. Het betekent wegwezen. Het is de tijd van de arrestaties. We rennen naar de auto. Ik stop en kijk een ogenblik achterom. Over de dansende hoofden zie ik een luchttheater van stokken, knuppels, flessen en zwaaiende riemen. We rennen door, tussen plantenbakken en palmbomen. Genni schreeuwt me toe onder het rennen: “WEL EEN GAVE GOAL VAN PIÁ HÉ?”

We rijden onder zware politie-escorte door de wijken rond het stadion naar de snelweg. Een lange stoet auto’s die als een leger de stad verlaten. Op balkons en uit ramen gebaren de inwoners van Manfredonia ons woest toe. De mensen schelden naar ons alsof we beesten zijn. We rijden stapvoets. Veel Napolitanen hebben onder het rijden de deur geopend en gooien flessen in de richting van de stadsbewoners. Mijn gezicht buigt zich door de open raam. Er staat een oude man op de stoep. Zijn huid is gerimpeld. Hij is gekleed in zijn zondagse pak. Ik voel zijn aanwezigheid dichtbij, op ongeveer twee meter voor me. Hij zwaait zijn wandelstok dreigend in de lucht. Hij schreeuwt naar mij.
“Weg jullie Napolitanen. Weg jullie stinkende dieven.”
Hij schaamt zich niet voor het spuug dat van zijn kin loopt. Hij merkt het niet.
Hij haat ons.

Napoli – Martina 1-0
12 maart 2006

Napoli, la nostra unica fede. Napels, ons enige geloof. La nostra unica fede is een wekelijkse column over de wedstrijden van voetbalclub Napoli. Na het faillissement speelt het ooit machtige Napels voor het tweede seizoen in de hel van het betaalde voetbal, de Serie C. De trotse Napolitanen willen maar een ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A. Ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië.

“Nee, je kunt niet met twee euro betalen.”
De ongeschoren medewerker van de metro pulkt ongeïnteresseerd aan zijn duimnagel. Het station Dante is leeg en verlaten. In de hoeken zijn bergen van vuilnis op elkaar geveegd. De zaterdagavond is voorbij.
“Hoezo kan ik niet met twee euro betalen?”
Mijn toon is vriendelijk, maar verbaasd. De man draait zijn oogbollen naar boven en zucht diep. Hij ademt opzettelijk lang uit, blaast de lucht krachtig tussen zijn lippen naar buiten.
“Dat doen we gewoon niet meer, okay?”
Hij kijkt me dreigend in de ogen, dan dwaalt zijn blik weg over mijn schouder, alsof hij wil zeggen “Volgende!”. Maar vandaag is er geen volgende. Ik voel me boos worden en verlies mijn schroom voor een confrontatie.
“Ik heb alleen maar een twee euro.”
De man legt zijn elleboog op de aluminium toonbank. Hij probeert zijn woede te verbergen. Zijn hoofd buigt naar het plastic raam, dicht naar het mijne. Alsof hij me duidelijk wil maken dat hij me bij hoge uitzondering iets gaat uitleggen.
“Luister giovanotto, mijn baas heeft gezegd dat er teveel valse twee-euro’s zijn. En dus kun je daarmee niet betalen, snap je?”
Ik snap het.
“Kun je dan misschien wisselen voor twee losse euro’s?”
Het blijft stil aan de overkant. De man denkt. Dan valt het kwartje.
“Nee natuurlijk niet! Dat komt toch op hetzelfde neer!”
Ik moet lachen om zijn reactie. De man lacht ook. Hij zwaait met zijn hand van wegwezen.
“Spring maar over het poortje, rot op. Ik zeg niks.”

Aan de poort van de Curva A staan de politiebussen geparkeerd tot een nauwe sleuf. Tussen de koplampen van de voorste bussen staat een driedubbel politiekordon. Verscherpte paspoortcontrole. Af en toe druppelen er mensen door de controle. Ondertussen neemt de massa voor de poort toe. Het gaat ontzettend langzaam, de politie treitert de Curva. De maatregelen zijn niet genomen voor de veiligheid. Er wordt een spel gespeeld en de winnaar is de baas. Ik proef de vieze arrogantie van de gezichten onder de helmen. Ongeduldig duwen de achterste rijen de tifosi aan de voorkant tegen de ME-ers. Guido staat met zijn handen in zakken en laat zich meesleuren door de massa. Ik pak het windjack van Guido stevig in mijn linkerhand en geef me richtingloos over aan de stroom. De doorzichtige schilden van de ME-ers aan de voorkant gaan omhoog. We worden samengeperst tegen het plastic blok. Dan breekt het kordon in het midden. De tifosi duwen hardhandig de andere agenten naar de buitenkant. We stromen versneld naar binnen, als in een zandloper. Aan weerszijden van de stroom staan de agenten te kijken. Ze gebruiken geen geweld, ze zijn verslagen. Hun wapens duidelijk maar werkeloos in hun handen. Ze worden uitgelachen door de menigte. De passerende supporters slaan hun platte handen op de blauwe helmen. De man voor me houdt een trillende vinger voor het gezicht van een agent. Hij is boos en roept: “Jullie beginnen de problemen, niet wij, JULLIE, JULLIE!” Hij zegt het telkens opnieuw, schreeuwt iedere agent die hij passeert zijn boodschap toe. Hij is overtuigd van zijn waarheid. Ik geloof hem.

Een kwartier voor de wedstrijd neemt onze leider de megafoon in de hand. Hij stapt op de betonnen rand van de tweede ring, hoog boven het veld. Zijn twee assistenten hangen ieder aan een onderbeen om hem te beveiligen. Zijn stem schalt over de hoofden van de Curva. Het wordt stil. Hij vertelt het verhaal dat Italië deze week in haar greep houdt. Het verhaal van de ontvoerde Tommaso, kind van amper twee jaar. Verwikkeld in een netwerk van pedofielen, waarin ook zijn vader een aandeel heeft. Hij laat de megafoon zakken. Zijn gezicht staat triest en serieus. Zijn linkerarm zwaait in de lucht en hij knipt zijn vingers. In het midden van de Curva wordt een spandoek uitgerold.
“VERITÁ SU TOMMASO!”
Waarheid over Tommaso!
De hele Curva staat met haar gezicht naar het spandoek. De mensen beneden kijken naar boven, die van boven naar beneden. Een minutenlange staande ovatie. Een gebaar van mensen die zo vaak niet nadenken, zich gedragen als beesten. Het maakt indruk. Het spandoek blijft omhoog tot het begin van de wedstrijd. Dan is het tijd voor voetbal.

Napoli maakt direct na de aftrap korte metten met het zwakke Martina. Na zes minuten trapt Piá met veel geluk de bal al tegen de netten, 1-0 voor Napoli. Het is de reus tegen de dwerg. Het is een schiettent. Napoli mist kans op kans. Met name Piá moet minimaal vier keer scoren. Tot aan de rust wordt er niet meer gescoord. Teleurgesteld gaan we zitten. Guido is chagrijnig en eet het ene nootje na het andere. Hij is erg stil vandaag.
“Guido, kom op, ze spelen best goed.”
“Chris je bent dom. Je moet naar de tegenstander kijken. Dat ze zo slecht zijn is niet om te lachen. Het is om te huilen.”
Zijn toon is verrassend scherp. Ik kijk hem aan en zie de oprechte woede in zijn ogen.
“Verdomme Chris, ik was erbij toen we in de Serie A speelden, ik was erbij met Maradona! Ik kan het niet meer. Nee, ik heb er genoeg van.”

Coach Reja schijnt erg tevreden te zijn met de minimale voorsprong. Na de rust keert Napoli ultradefensief terug. De controle over de wedstrijd wordt aan het zwalkende Martina gegeven dat zowaar nog enkele keren gevaarlijk voor het doel verschijnt. Schaamteloos trekken de Napoli spelers tijd. Reja wisselt spits Piá voor de controlerende middenvelder Amodio en Napoli is klaar met het spelen van voetbal. Tergend langzaam verstrijken de minuten tot het eindsignaal. De drie punten zijn binnen, de manier waarop telt blijkbaar niet.

Op de Vespa luistert Guido naar zijn oordopje. Hij roept hij boven het geluid van de Vespa:
“Frosinone gelijk, we staan negen punten los….”
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder om me verstaanbaar te maken.
“We gaan promoveren Guido!”
Hij knikt.
“Ja, we gaan promoveren. We gaan promoveren omdat de anderen nóg walgelijker zijn dan wij.”
Thuis is het warm. Als ik binnenkom gloeit mijn gezicht na van de koude wind. De televisie staat aan. De blik van de rijke voorzitter De Laurentis staat op oorlog. Ik hoor flarden van woorden. “Dit is niet mijn Napoli. Dit is niet mijn coach.”

We staan negen punten los. De missie is bijna geslaagd. En toch lijken de dagen van coach Reja geteld. In Napels telt nu eenmaal de trots. Niet de feiten.

Klopt, ik denk ook dat hij gaat!

Ik zie net de foto's van de juichende Piá in de krant, met dat Spiderman masker. Moet niet gekker worden......