Hier een column van vandaag in Trouw over de Amerikanen en hun sport.
De grote monden van al die profs klinken ineens als holle kreten in de nacht
Mart Smeets
Het begon in Athene bij de zomerspelen. De verwende profs van de NBA werden verslagen en weggehoond door het Griekse publiek. Een stel Argentijnen liep de beroemde profs van het veld, de Amerikanen telden niet meer mee en verdwenen, met de staart tussen de benen. Hun werd luiheid en vedettengedrag voor de voeten geworpen.
De Amerikanen hadden dan weliswaar de grootste en rijkste competitie ter wereld, maar diezelfde Yanken waren niet meer de beste spelers samen. In Athene werden ze weggehoond. De profs haalden de schouders op: wat nou? Zij waren toch de NBA, zij waren oppermachtig en iedereen in de wereld wilde toch naar hun competitie kijken.
In Turijn, nog geen maand geleden werden Canada en de USA in de kwartfinale weggespeeld en naar huis gestuurd. De beste NHL-spelers van beide landen werden weggehoond uit de olympische hockeyhallen; hun grote bekken stonden haaks op hun onvermogen zich aan te passen aan modern, fris en snel uitgevoerd hockey. Teams als Zweden en Finland speelden beter, sneller en slimmer en de mannen uit Noord-Amerika konden, als dieven in de nacht, Turijn verlaten. Hun afgang was er eentje van internationale omvang. De kritiek thuis was giftig, maar ook weer met iets van 'wat denken die andere landen eigenlijk wel, wij hebben toch het geld en de organisatie laat ze doodvallen'.
En toen begon het grote wereldtoernooi met zestien landenteams. Honkbal dus. En natuurlijk zouden de Amerikanen hier eens laten zien waar het beste honkbal gespeeld werd, dat leed geen twijfel. Terwijl de arrogantste honkballeiders in Amerika zich met walging afkeerden van het internationale toernooi, wilden de beste Amerikaanse spelers wel bewijzen wat ze konden.
Dit weekend gaan de beste vier ploegen door in San Diego. De twee halve finales: Korea-Japan en Cuba-Dominicaanse Republiek. Burenruzies dus. Mist u de ploeg van de USA? Ja. De Amerikanen werden donderdag voor de derde maal verslagen, nu door Mexico. Nederlagen tegen Canada en Korea eerder en een volkomen onterecht genomen beslissing tegen Japan waardoor de USA met 4-3 kon winnen, gingen vooraf aan de beschamende nederlaag van de profs van team USA.
Al die supervedetten die we jaren lang op handen droegen, waren niet goed genoeg om in toernooivorm gewoon wedstrijden te winnen.
De rest van de wereld legt veel geld neer om de rechten van de NBA, de NHL en de MLB te verkrijgen. We kopen hun shirts en petjes en we denken dat in Noord-Amerika het beste basketball, ijshockey en honkbal gespeeld wordt. Die aanname kunnen we nu verlaten. De rest van de wereld heeft sportief de Amerikanen ingehaald. De grote monden van al die profs klinken ineens als holle kreten in de nacht. Dit heet een aardverschuiving.
Ik ben benieuwd wat de Noord-Amerikanen aan deze situatie gaan doen. Een woord van spijt, ingetogenheid of introspectie? Natuurlijk niet. De Amerikanen lachen om die andere landenploegen, hun andere cultuur gewoonten. Zij hebben immers het meeste geld, zij hebben de macht In het American football dus nog wel. Maar wacht maar tot ze dat in Afrika gaan spelen.
Copyright: Smeets, M.J.
Mart Smeets :"In alle drukte heb ik rust."