Nieuwetijdskinderen

quote:

Zijn autistische kinderen ook gevoeliger voor het paranormale?

Ik denk dat dat rechtstreeks gerelateerd is aan de mate waarin de ouders willen accepteren of hun kind een psychische of sociale dysfunctie heeft of niet.

Hoe minder ze dat accepteren, hoe paranormaler hun kind.

Niewetijdskinderen, je gaat een disfunctioneren aanprijzen met een mooie naam. Je legt je erbij neer en wilt niet normaal overkomen of iets dergelijks

Niet dat het normale zo belangrijk is omdat iedereen anders is. Maar als je het als mooie term aanduidt dan ga je niets doen aan je negatieve dingen die je meesleept. En je kunt denk ik beter bezig zijn met tevens het negatieve inplaats van je alleen te focussen op het positieve.

Noem je een kind nieuwetijdskind, dan leg je je neer bij een situatie en laat je het kind maar aanhobbelen.

Ik ben voorstander van mensen gewoon mens te noemen, zonder al die poes pas eromheen. Als je jezelf als mens ziet met alle kansen en tekortkomingen dan kijk je tenminste nuchter naar jezelf. En kun je ook beter aan jezelf werken.

leesvoer
Indigo / nieuwetijds kinderen / HSP

quote:

Noem je een kind nieuwetijdskind, dan leg je je neer bij een situatie en laat je het kind maar aanhobbelen.

Het is natuurlijk een kwestie van levensvisie of je waarde hecht aan de huidige 'reguliere' kennis van de menselijke psyche en het (dys)functioneren daarvan. Heb je een 'alternatieve' levensbeschouwing dan leg je dat wellicht naast je neer.

Of dat verstandig is laat ik in het midden.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 15:31 schreef Prst_ het volgende:

[..]

Het is natuurlijk een kwestie van levensvisie of je waarde hecht aan de huidige 'reguliere' kennis van de menselijke psyche en het (dys)functioneren daarvan. Heb je een 'alternatieve' levensbeschouwing dan leg je dat wellicht naast je neer.

Of dat verstandig is laat ik in het midden.

Yep. Maar zo zijn er zoveel invalshoeken hoe je mensen kunt rangschikken. En misschien is er geen enkele die de juiste is. Ik twijfel zelfs aan de manier waarop de psychiatrie te werk gaat vaker. Maar die labellen uit gemakszucht, omdat ze anders teveel werk krijgen en misschien hebben ze niet eens de tijd om ieder mens afzonderlijk te behandelen. Dan is het daar eerder van. " Volgende patient, volgende patient, volgende patient" Een soort van massa-productie dus

Nogmaals ben ik voorstander laat mensen gewoon mens zijn. Laat mensen gewoon zelf ervaren wat ze ervaren. Laat ze in contact komen met de negatieve en positieve kanten van hun persoonlijkheid. En laat ze zelf proberen vooruit te komen in het leven. Als ze niet vooruit willen komen, tja, dan is dat misschien ook wel een karaktereigenschap.

Zelf ben ik gediagnogtiseerd met manisch depressiviteit. Ik vind ook dat label gewoon fout. Ze hadden me beter kunnen zeggen. Je hebt wat meegemaakt dat komt door het niet kunnen laten stromen van gevoelens en gedachtes. Je hebt last gehad van opgepropte emoties en die zijn uitgebarsten. Het is aan jou wat je ermee doet. Geven ze me een label dan kan het zijn dat je al snel met de pakken gaat neerzitten.

Vandaar weiger ik ook met een label rond te lopen. Ik ga eruit dat je als mens zijnde alles kunt opheffen dat niet klopt.

Labellen. Doet meer slecht dan goed. Mensen rangschikken in groepen Tis maar waar je voorkeur voor uitgaat natuurlijk. En misschien zoeken mensen wel elkaar op zodat ze samen speciaal willen zijn. Herkenning zoeken ook wel. Ze ze in hun eentje speciaal dan zijn ze meteen wereldvreemd of misschien zelfs gestoord, zijn ze samen speciaal dan zijn ze ineens wel speciaal.

Maar bij nieuwetijdskinderen is er nog altijd een persoon die gekomen is met die term. Vervolgens komt de rest vrijwillig in aanmerking ermee en labellen ze zichzelf of de ouders doen dat bij hun kinderen.

quote:

Labellen. Doet meer slecht dan goed. Mensen rangschikken in groepen Tis maar waar je voorkeur voor uitgaat natuurlijk. En misschien zoeken mensen wel elkaar op zodat ze samen speciaal zijn. Herkenning zoeken ook wel.

Elk nadeel heb ze voordeel. Een label (een diagnose) kan ook helpen bij het grip krijgen op de 'klachten' of problemen die iemand heeft. Het beestje heeft een naam en dan kun je gestructureerd zoeken naar een oplossing of acceptatie. Maar zoals in alle aspecten in het leven bestaan er grijsgebieden, zodat je niet per definitie gebaat bent bij zo'n label.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 15:37 schreef Sight_key het volgende:

[..]
heel lang en interessant verhaal

Maar bij nieuwetijdskinderen is er nog altijd een persoon die gekomen is met die term. Vervolgens komt de rest vrijwillig in aanmerking ermee en labellen ze zichzelf of de ouders doen dat bij hun kinderen.

Klopt, maar het is natuurlijk ook zo dat als iemand voor iets een naam verzint, of de naam nou passend is of niet, het makkelijk is om die naam doro te gebruiken als jij het over dat bepaalde iets wilt hebben zodat de andere partij weet waar je het over hebt.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 15:41 schreef Prst_ het volgende:

[..]

Elk nadeel heb ze voordeel. Een label (een diagnose) kan ook helpen bij het grip krijgen op de 'klachten' of problemen die iemand heeft. Het beestje heeft een naam en dan kun je gestructureerd zoeken naar een oplossing of acceptatie. Maar zoals in alle aspecten in het leven bestaan er grijsgebieden, zodat je niet per definitie gebaat bent bij zo'n label.

Dat denk ik ook.... het hebben van een label is niet altijd prettig, maar kan heel verlichtend werken als je ergens "last" van hebt en het opeens gedefineerd kan worden.
Het heeft een naam ! Je weet opeens dat het niet zomaar iets of van alles wat..iets ongrijpbaars is.. je kan het nu vastpakken en ermee aan de slag.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 15:41 schreef Prst_ het volgende:

[..]

Elk nadeel heb ze voordeel. Een label (een diagnose) kan ook helpen bij het grip krijgen op de 'klachten' of problemen die iemand heeft. Het beestje heeft een naam en dan kun je gestructureerd zoeken naar een oplossing of acceptatie. Maar zoals in alle aspecten in het leven bestaan er grijsgebieden, zodat je niet per definitie gebaat bent bij zo'n label.

Door het probleem samen te vatten is het duidelijker inderdaad, maar dan nog is het maar een naam. Het probleem samen vatten is nodig om bepaalde structuur aan te brengen in het probleem. Maar wil je het volledige probleem oplossen, dan zul je toch echt het probleem bij de wortel moeten aanpakken.

Ik bedoel een probleem moet volledig worden aangepakt voordat het opgelost kan worden en niet maar voor de helft. Zelfs wanneer je 99 procent van het probleem aanpakt is het probleem nog in leven.

En je bent nog altijd meer dan het label. Nog altijd staat het mens voorop. Dat zegt mijn arts ook wel. Je bent niet ziek. Een suikerpatient bestaat ook niet uit suiker. Het is ook de mate waarop je waarde hecht aan je label. En op een gegeven moment vergeet je dat hele label gewoon. Tenzij mensen eens vragen naar je verleden. En dan zou ik zelfs zeggen. " Ik heb last gehad van mds stoornis". Dus gehad, ik ben genezen zou ik zeggen. Omdat ik geen symptomen meer ervaar ervan. Alleen af en toe rekening houden met zaken, maar dat zelfs geldt voor ieder persoon. De zaken waar ik rekening mee moet houden zijn algemene zaken.

In het begin was het label bij mij misschien zelfs nuttig. Omdat ik toen nog geen overzicht had Maar dat weet ik niet. Ze hadden me ook op een hele andere manier zaken duidelijk kunnen maken maar nogmaals was er niet genoeg tijd.

Je komt daar aan, je bent 30 minuten binnen en moet weer gaan omdat in de kamer de telefoon gaat voor de volgende "patient".

Het woord patient is ook fout, het moet client zijn. Je bent klant die zoekt naar levensgeluk en gezondheid.

En inderdaad, er zijn veel grijze gebieden en ook functioneert de wereld in vele opzichten niet zoals het moet. Waarom zou ik van de psychiatrie of psychologie verwachten dat ze alles goed doen in 1 keer? En daarom twijfel ik dus ook altijd aan bepaalde wijzes van aanpak. Ik ben niet snel tevreden en denk altijd of het niet beter kan.

Maar het gaat nu niet over nieuwetijdskinderen, hoewel het er toch ook mee te maken heeft. Stuur je kinderen of mensen met problemen naar een dokter die gestudeerd heeft of zeg je van, mijn kind of ik ben speciaal. Ik heb geen dokter nodig door mijn speciale gaves.

[ Bericht 9% gewijzigd door Sight_key op 17-01-2006 16:01:57 ]

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 15:50 schreef Mirage het volgende:

[..]

Klopt, maar het is natuurlijk ook zo dat als iemand voor iets een naam verzint, of de naam nou passend is of niet, het makkelijk is om die naam doro te gebruiken als jij het over dat bepaalde iets wilt hebben zodat de andere partij weet waar je het over hebt.

Dan is het eerder dus zo dat je mensen sneller duidelijk kunt maken waar het over gaat. Dan is het dus in geval van de psychiatrie zo dat psychiaters onderling beter kunnen praten over oplossingen en dergelijke. Dat je het probleem of de problemen meer samenvat als het ware.

Termen gebruiken is dan inderdaad belangrijk. Je moet toch een naam verzinnen voor een probleem dat niet goed samen te vatten valt. Wederom in geval van manisch depressiviteit is het zo dat die "ziekte" bij ieder mens anders is. Omdat ieder mens anders is, is ook die ziekte bij ieder mens anders. Dus daarom geven ze het misschien een naampje.

En wat maakt het naampje nou uit, eigenlijk niets. Als je jezelf minder gaat beschouwen als mens zijnde is het pas niet goed in orde. Als je het naampje gewoon vergeet is het geen probleem.

Bij nieuwetijdskinderen is het dus ook een samenvatting van symptomen? Inplaats van dat het bedoeld is om mensen omhoog te prijzen?

Soms noemen ze kinderen met problemen ook hoog-begaafd. Zelfde is dan het geval. Of niet?

Ik denk niet dat nieuwetijdskind standaard staat voor "kind met problemen".

Wat denk je dan precies?

Kind die geboren is in een nieuwe wereld?

Kinderen die nu geboren worden zijn misschien gewoon verder ontwikkeld omdat de ouders verder ontwikkeld zijn. De ouders geven hun kennis misschien al in zekere mate over nu.

Of zie ik dat fout?

Kinderen van 20 jaar geleden zijn geen kinderen van nu. Is niet ieder kind dat nu geboren wordt een nieuwetijdskind? En is de overgedragen intelligentie misschien wat problemen zorgt voor die kinderen? Niet in alle gevallen dus. Maar ik kan me wel voorstellen dat intelligentie wordt overgedragen en hoe verder we ontwikkelen des te slimmer die kinderen op vroege leeftijd zijn. Maar dan gaat het niet om het paranormale, maar om het slimme. Misschien zorgt het slimme wel dat ze meer ervaren en open staan voor de wereld.

En nog een vraag. Wordt het onderwijssysteem wel goed ingedeeld? Ik twijfel dus vaak aan alle manieren van aanpak.

Toevallig ken ik een kind dat hoogbegaafd is, die naam heeft hij gekregen. Die wilt niet naar school. Tevens is hij wat slimmer. Maar door die slimheid laat hij zich misschien niet opsluiten tussen 4 muren. Misschien denkt hij wel van, ik leer zelf wel alles. Ik heb geen juffrouw nodig

Maar dan kunnen ook problemen ontstaan tussen het contact van kinderen onderling. Hoeft niet alleen met kennis te maken te hebben. Op school leer je ook sociaal te worden. Al dan niet in een geforceerde "werkomgeving".

Ik krijg bij dit soort dingen altijd een beeld van ouders die kinderen, wegens het ontbreken van ADHD, autisme of een andere trendy ziekte kinderen dingen aanpraten, zodat ze nu toch hun recht verkrijgen uitzonderlijk, speciaal en gezegend te zijn.

Lijkt me sterk dat ouders een ziekte mooi vinden als adhd of autisme, of ze denken dat die ziekte mooi is, maar iedere afwijking van gezond is niet goed. Als ouder wil je het liefste een kern-gezond kind hebben. Logisch natuurlijk. Maar overal is er misschien wel wat aan de gang, ik bedoel, wie wordt er zonder kleine errors geboren? Er zit volgens mij altijd wel een of andere error in het denken of voelen. En dan vraag ik me af hoe dat mogelijk is. Ligt dat aan de eerste mensen op aarde? Onze allereerste voorouders of ligt dat gewoon aan de manier waarop de hele voortplanting is gegaan? Of ligt het aan een maatschappij die niet goed functioneert? Dat de maatschappij nog niet goed ingedeeld is.

Of hebben de hersens geest en ziel gewoon 2000 jaar nodig om zich te ontwikkelen helemaal zoals het hoort. Moeilijk, ik filsofeer maar wat in de ruimte dus.

Dat het kind speciaal hoort te zijn twijfel ik ook over, gezondheid zou bij mij voorop staan. Speciaal zou ik mijn kind vanzelf wel vinden omdat het mijn kind is.

Maar ik weet niet hoe andere ouders denken. Kan me wel voorstellen dat je wanneer je kind "afwijkingen" heeft, een naam zoekt die niet meteen in verband wordt gebracht met het ergste.

Maar dan loop je weg voor het probleem. En dat is nooit goed.

Never walk away from problems.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 16:33 schreef Quarks het volgende:
Ik krijg bij dit soort dingen altijd een beeld van ouders die kinderen, wegens het ontbreken van ADHD, autisme of een andere trendy ziekte kinderen dingen aanpraten, zodat ze nu toch hun recht verkrijgen uitzonderlijk, speciaal en gezegend te zijn.

Mja, maar de dingen die jij noemt (ADHD, autisme, etc) zijn allemaal dingen waar mensen last van kunnen hebben.

Nieuwetijdskinderen/Indigo/HSP (ik vat ze maar even ruwgezegt samen) is geen ziekte. Het is meer een verzameling van eigenschappen. Eigenschappen die bij jezelf horen, en waar je dus mee om moet gaan. Soms gaat dit niet goed, en dan kun je er wel last van hebben. Maar over het algemeen is het dus gewoon een stukje van jezelf.

Daar is in de loop van de tijd een verzamelnaam voor gekomen en die is er opgeplakt. Dat die verzamelnamen meteen door een groot deel van de bevolking als ziekte beschouwd moeten worden, dat vind ik dan wel weer een beetje raar.

Geef het beestje maar een naam...

Nieuwetijdskinderen zijn gevoeliger dan de doorsnee mens. Ze hoeven niet per definitie gedragsstoornissen te hebben. En er zit ook gedeelte bij dat zowel autistische is als nieuwtijdskind. Ze hebben enkele autistische neigingen maar daarnaast zijn ze bv bijzonder gevoelig voor spirituele zaken.Het is soms maar goed dat ze niet als 'doorsnee' persoon leven omdat ze anders compleet overgeprikkeld worden. Los van dit heb je ook autische kinderen die geen nieuwetijdskinderen zijn.

Kortom: niet teveel in hokjes denken lijkt me.

--onzin poster---

[ Bericht 25% gewijzigd door Mirage op 02-02-2006 15:56:54 ]

Kom op zeg, iedereen is anders. Elk kind is ook anders, in gedrag, persoonlijkheid en aanleg.
En als je kind dan afwijkt van de 'normaal' zoek je als ouder al heel gauw naar de verklaring daarvoor. De een zoekt het in ADHD en autisme, de ander zoekt het in begaafdheid en 'indigo' zijn.
Kinderen zijn gewoon personen en zouden, als ze het zich konden realiseren, het vast niet fijn vinden allemaal onder een paar labeltjes geschoven te worden.

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 04:07 schreef paladin het volgende:
Kom op zeg, iedereen is anders. Elk kind is ook anders, in gedrag, persoonlijkheid en aanleg.
En als je kind dan afwijkt van de 'normaal' zoek je als ouder al heel gauw naar de verklaring daarvoor. De een zoekt het in ADHD en autisme, de ander zoekt het in begaafdheid en 'indigo' zijn.
Kinderen zijn gewoon personen en zouden, als ze het zich konden realiseren, het vast niet fijn vinden allemaal onder een paar labeltjes geschoven te worden.

Vertel dat de ouders maar die op moeten boksen tegen een maatschappij waarin iedereen bijzonder moet zijn. Ik sta dagelijks in een klaslokaal met ouders die hun kind vreselijk bijzonder vinden (nee, ik ben geen leerkracht, gewoon een mamma). Er zijn er maar enkele die hun kind GEWOON op komen halen, meestal is het een hoop gezever over wat hun kindje al dan niet heeft gedaan of gelaten die dag.

Jezus, elk kind is bijzonder net zoals elk mens maar deze maatschappij heeft gewoon geen ruimte meer voor die aandacht en daarom laden we die verantwoordelijkhied maar op de leerkrachten, opvangmoeders, opa's/oma's.

Nee, ik beschuldig niemand, we naaien onszelf op. Tot grote hoogtes zelfs, meer.....meer.......meer en de kids zitten in de opvang zonder persoonlijke aandacht.

Het is een mallemolen van doorgedraaide mensen en dus ook kinderen. STOP!!!!! zou ik zo dikwijls willen schreeuwen, het is genoeg. Nederland is klaar, we zijn klaar...........terug naar de rust voor iedereen

Zow, ik ben het kwijt

Je zou toch zeggen haast zeggen dat het aan de ouders ligt.....

Ik denk alleen dat het opvoedverhaal niet uitmaakt of een kind wel of niet een nieuwtijdskind is. Wat die ouders ervan vinden of hoe ze er mee om gaan, dat is een ander verhaal.

[ Bericht 29% gewijzigd door amarena op 02-02-2006 14:29:25 (iets te kort door de bocht net) ]

quote:

Op donderdag 2 februari 2006 04:21 schreef Morwen het volgende:

[..]

Vertel dat de ouders maar die op moeten boksen tegen een maatschappij waarin iedereen bijzonder moet zijn. Ik sta dagelijks in een klaslokaal met ouders die hun kind vreselijk bijzonder vinden (nee, ik ben geen leerkracht, gewoon een mamma). Er zijn er maar enkele die hun kind GEWOON op komen halen, meestal is het een hoop gezever over wat hun kindje al dan niet heeft gedaan of gelaten die dag.

Jezus, elk kind is bijzonder net zoals elk mens maar deze maatschappij heeft gewoon geen ruimte meer voor die aandacht en daarom laden we die verantwoordelijkhied maar op de leerkrachten, opvangmoeders, opa's/oma's.

Nee, ik beschuldig niemand, we naaien onszelf op. Tot grote hoogtes zelfs, meer.....meer.......meer en de kids zitten in de opvang zonder persoonlijke aandacht.

Het is een mallemolen van doorgedraaide mensen en dus ook kinderen. STOP!!!!! zou ik zo dikwijls willen schreeuwen, het is genoeg. Nederland is klaar, we zijn klaar...........terug naar de rust voor iedereen

Zow, ik ben het kwijt

De maatschappij gaat inderdaad steeds sneller lijkt het wel soms. En misschien komt daardoor wel het drukke gedrag vandaan bij ADHD, dat kinderen geen moment tot rust komen in de maatschappij. Dat ze overal impulsen zien en dat er overal wat te doen is. Dat er altijd beweging valt waar te nemen. Dat de hersens nooit tot rust komen ook.

Maar dan zou je moeten zorgen dat je in een rustige omgeving terecht komt. Ik woon gelukkig rustig hier, ik woon niet in de Randstad. Zou ik in de Randstad wonen langs een drukke weg, dan zou ik mijn rust nooit kunnen vinden. Omdat de hele omgeving ook je gevoel bepaald als het ware.

Wat je om je heen ziet gebeuren, heeft vanzelf invloed op de stemming denk ik.

Zow, ik ben het ook kwijt

Alles gaat eruit hier...alles soll empty zijn.