in random order
1) Willem Kloos, ihb het boek van kind en God. Subliem
2) Martinus Nijhoff - Het Uur U
3) Geerten Gossaert - Experimenten (en daaruit 'In Obitum', 'Aan een zeedistel', 'Het brandende wrak')
4) J.C. Bloem - Spiegheling, Kerkhof aan het meer
5) Hendrik Marsman - 'Paradise Regained' (mijn favo gedicht op de havo)
Anderstalig:
Friedrich Rückert - Kindertotenlieder (Duits)
W.H. Auden - Stop all the clocks
"question and answer"
he sat naked and drunk in a room of summer
night, running the blade of the knife
under his fingernails, smiling, thinking
of all the letters he had received
telling him that
the way he lived and wrote about
that--
it had kept them going when
all seemed
truly
hopeless.
putting the blade on the table, he
flicked it with a finger
and it whirled
in a flashing circle
under the light.
who the hell is going to save
me? he
thought.
as the knife stopped spinning
the answer came:
you're going to have to
save yourself.
still smiling,
a: he lit a
cigarette
b: he poured
another
drink
c: gave the blade
another
spin.
Mi seh mi cyaan believe it
Room dem a rent
Mi apply widdin
But as me go in
Cock-roach, rat and scorpion also come in
One good nose haffi run
But mi nah guh dong sit dong
Pon high wall like Humpty Dumpty
Mi a face mi reality
Michael Smith (Jamaicaans poëet)
Ach! Hoeveel kopjes trok ik uit dit zakje thee?
In hoeveel verzen heb ik jouw gezicht bezongen?
Ja, hoeveel maal verdween de zon in zee?
En hoeveel teer bleef achter in mijn longen?
Op hoeveel fietsen reed ik daaglijks naar je toe?
En hoeveel smoesjes zijn er in je opgerezen?
Zó veel, dat thans statistisch is bewezen:
‘De liefde is toch zo een droef gedoe…’
Lévi Weemoedt
Uit: Geduldig Lijden
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
Rotterdam 1910
[ Bericht 0% gewijzigd door zzzeester op 13-01-2006 22:46:04 ]
Oh kut, oh snee, oh pruim, oh spleet,
Oh gleuf, oh naad, oh kier, oh reet,
Oh gat, oh dot, oh doos, oh meuk,
Oh muts, oh klier, oh bef, oh prut,
Oh peer, oh vijg, oh dop, oh deur,
Oh lek, oh put, oh kloof, oh scheur,
Oh rits, oh snits, oh lik, oh stuk,
Oh pot, oh punt, oh kruis, oh munt,
Oh poort, oh zucht, oh tuin, oh lust,
Oh moes, oh vlaai, oh muis, oh trut,
Oh vlucht, oh krocht, oh brug, oh kolk,
Oh veeg, oh dirk, oh kees, oh hol,
Oh grot, oh schacht, oh bron, oh dal,
Oh hok, oh wak, oh wel, oh kwal,
Oh soes, oh tas, oh voos, oh kwast,
Oh zweer, oh puist, oh moot, oh schram,
Oh flens, oh roos, oh poes, oh jet,
Oh sluis, oh pomp, oh lurk, oh kets,
Oh schelp, oh schee, oh poel, oh zee,
Oh zacht, oh zout, oh zoet, oh wee,
Oh hals, oh fles, oh vaas, oh kat,
Oh mond, oh wond, oh jaap, oh kwel,
Oh vat, oh val, oh toef, oh zalf,
Oh vloek, oh troost, oh kuil, oh graf,
Oh klem, oh kluif, oh spons, oh kruik,
Oh klit, oh snor, oh plons, oh fuik,
Oh dons, oh kluit, oh lonk, oh tuit,
Oh in, oh uit, oh in, oh uit.
Jules Deelder
quote:heel goedOp vrijdag 13 januari 2006 22:34 schreef zzzeester het volgende:
Willem Elsschot: Het Huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
Rotterdam 1910
. Opmerkelijk dat je die ene zin hebt vetgedrukt/onderstreept, want dat vind ik juist de meest krachtige zin 
Waarom heb je dat gedaan? maar om daar nou een heel gedicht aan te wijten...
http://bau2.uibk.ac.at/sg/poe/Work.html
En vreemd genoeg vind ik wijlen Toon Hermans als vaderlands dichter vaak erg leuk.
VOOR VADER
o vader wij zijn samen geweest
in de langzame trein zonder bloemen
die de nacht als een handschoen aan -
en uittrekt wij zijn samen geweest
vader terwijl het donker ons dichtsloeg.
waar ben je nu op een klein ritje
in de vrolijke bries van een groene auto
of legde de dag haar handschoen
niet op een tafel waar schemering en
zachte genezing zeker zijn in de toekomst.
mijn lippen mijn tedere lippen dicht.
16 juli 1950
Hans Lodeizen
T.S. Eliot
John Ashbery
Dirk Van Bastelaere
Jacques Hamelink
Martinus Nijhoff
Paul van Ostaijen
Hans Faverey
en nog veel meer
De engel buigt zich dieper en dieper
over de borstwering, totdat het
van opwinding begint te tintelen
in zijn vleugels. Zou hij zich
misschien naar beneden storten
en hun zo de kans geven te tonen
wat hij waard is als engel?
Dieper en dieper voorover:
de tinteling, de hunkering
in zijn slagpennen; de spreuken
herhalend, de spreuken vergeten;
waan, of wezen, of alletwee
voorbij. Maar waarom neuriet
hij dan niet, die engel van je,
die al paars wordende schaduw
waar ooit een balustrade was?
(uit: Tegen het vergeten)
quote:Ja, ik ben en blijf een narcist.Op vrijdag 13 januari 2006 01:13 schreef De-oneven-2 het volgende:
ode aan JAM
met lucht
voor hem onvindbaar
en de grond immer voorop
botst een man ondersteboven
tegen lijven zonder kop
soms heeft ie een gesprekje
met wat mieren
of een mol
en kietelt ie met tenen
onderkinnen, voor de lol
ja, ijs ligt op zijn voeten
en wind speelt
soms gemeen
maar handige handen
houden hem te been
nee, hij kent niet onze sterren
niet de goden , noch de maan
wat hij wel kent
is de aarde
waarop wij allen staan
.Het gedichtentopic.
.op die betoging
zag ik een jongen
een hele mooie brave jongen
en op zijn spandoek
stond te lezen
in koeien van letters
dikke koeien van letters
weg met de winter
leve de lente
Luc de Vos
http://www.decontrabas.typepad.com/publieksprijsbundel2005/
Ik zelf heb op stapelen van Vroomkoning gestemd.
quote:Op woensdag 18 januari 2006 03:54 schreef JAM het volgende:
Meer naar mijn idee prachtige gedichten en versen van De-oneven-2 kunt u alhier lezen.
Het gedichtentopic.
! Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
haast dravend en vaak hakend in de mat,
lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
gaat elke week de idioot naar ’t bad.
De damp die van het warme water slaat
maakt hem geruster: witte stoom…
En bij elk kledingstuk dat van hem afgaat,
bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.
De zuster laat hem in het water glijden,
hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
en om zijn mond gloort langzaamaan een groot verblijden.
Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
komen als berkenstammen door het groen opdoemen.
Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
en hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.
En elke keer, dat hij uit ’t bad gehaald wordt,
en stevig met een handdoek drooggewreven
en in zijn stijve harde kleren wordt gesjord
stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.
En elke week wordt hij opnieuw geboren
en wreed gescheiden van het veilig waterleven,
en elke week is hem het lot beschoren
opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.
M. VASALIS
Er zijn nog zoveel gedichten die k mooi vind, maar deze kwam het snelst in mij op
.quote:Ik vind Uitdrijving van Faverey zo mooi.Op woensdag 18 januari 2006 03:40 schreef Clourhide het volgende:
Hier eentje (titelloos) van Faverey, de meest onderschatte Nederlandse dichter volgens mij.
Dat heeft nog nooit iemand begrepen.Uitdrijving
'Jij maakt van mij iets wat ik niet ben.'
Zij moest zich toen bukken
om iets op te rapen; ik zag
enkele wervels,
raakte toen snel
haar ruggegraat aan
Zij rilde; draaide zich om,
richtte zich op;
groet lachend
en is weg
*
Op zijn linkerzij zijn gaan liggen;
op mijn rechterzij moeten liggen.
Het niet te kunnen vergeten
gezicht: met steeds meer moeite
herinnerd, opnieuw
gezien. De ogen daarin;
de jukbeenderen,
de neus; haar mond
die ik nooit heb gekend.
*
Dat je nooit hebt bestaan.
Opeens liet ik mij vallen;
en ik verberg mijn gezicht.
De winter is al lang dood.
De gierzwaluwen zijn terug.
Heb ik altijd van je gehouden;
of heeft zij nooit bestaan.
Herinneringen
zijn geen herinneringen.
Herinnering is perceptie.
*
Waar zij zich nu bevindt, nu,
weet ik niet. Net als zij
aan mij denkt, toevallig, denk
ik misschien niet
aan haar. Zo is er, juist
als er niets is, altijd
wat. Door de beweging
te loochenen
red ik het zelfs
hier niet, nu niet.
*
Zodra het zich aankijkt
is het nooit iets anders.
Het is ondeelbaar,
onaftelbaar.
Kom nog op mijn schoenen staan:
dan zie ik je gezicht.
Het is midden op de dag;
het heeft geregend;
je ogen glinsteren naar iets;
een mier zoekt iets.
*
Helder geworden in mijn hoofd
ik denk dat ik in mijn hoofd zit;
de andere eilanden
kan ik weer zien. Ook de zee
lijkt tot rust gekomen.
Zo herhaal ik mijzelf:
beheerste radeloosheid om niets.
De myrte is opnieuw gaan bloeien.
Met een verse lauriertak
sla ik de meeste vliegen
nog van mij af.
*
Zij bukt zich
om iets op te rapen:
want zij had wat laten vallen.
Om haar zich zo te zien bukken
heb ik haar iets laten vallen.
Voor zij het vertrek verlaat
en mij achter zich dicht trekt,
laat ik het haar nog een keer doen.
En zo is het goed: meer niet.
Eindelijk: wees weg.
Het ga je goed.
Hans Faverey
quote:Wat, dat gedicht of dat jij 't zo mooi vindt?Op woensdag 25 januari 2006 22:35 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Ik vind Uitdrijving van Faverey zo mooi.
quote:Op woensdag 25 januari 2006 23:32 schreef JAM het volgende:
Wat, dat gedicht of dat jij 't zo mooi vindt?
Het stille lied.
-Twee regels uit.-
Voor de zoveelste maal heb ik Boticelli over he land zien gaan,
die bloemen zaait.
En weer strekken de bomen hun geweldig bottende takken,
levensdrift die Japannezen begrepen.
Het gaat nog een stuk verder, maar ik ben niet in the mood om over te typen.
| 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 | ploem ploem dag stoel naast de tafel dag brood op de tafel dag visserke-vis met de pijp en dag visserke-vis met de pet pet en pijp van het visserke-vis goeiendag Daa-ag vis dag lieve vis dag klein visselijn mijn Paul van Ostaijen |
Ik vind het werkelijk een geweldig gedicht !!!
en ben nog nooit een leukere tegengekomen
zie die opmaak!
Voor my is 'n teerpad
onder my voete gly die wit strepe stadig verby
Ek balanseer my, balanseer my
op die middel, die middel van my weg
'n Padbordjie sê daar's 'n afdraai voor: die afdraaipad na Afrika
maar dis 'n stofpad, 'n grondpad,
'n pad met baie klippe
'n kronkelpad, 'n harde pad,
'n pad met baie stampe
en die tromme hou die ritme
die tromme hou die ritme... van chaos
En die vroue vra:
is Afrika se nagte dan soveel donkerder
as dié van ander kontinente?
skyn Afrika se son dan soveel skerper
as dié van ander kontinente?
Alpha en Beta Centauri:
vlammende inferno en die Suiderkruis
gekruisig in die naglug
ek balanseer my, balanseer my
op die middel van my weg
'n Padbordjie sê die afdraai is naby:
die afdraaipad na Afrika
maar dis 'n stofpad, 'n grondpad,
'n pad met baie klippe
'n kronkelpad, 'n harde pad,
'n pad met baie stampe
en die tromme hou die ritme, die tromme hou die ritme van chaos
En die afdraai is 'n hartklop
maar die ritme laat my vrees
die afdraai is 'n wete
iets onstuimig in my gees
En my hartklop hou die ritme, my hartklop hou die ritme van chaos
my hartklop probeer maar om die ritme te hou, ritme te hou van chaos..
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder—
De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
—Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide.—
Geef hem ons aller vóórnaam bij elkaar.
Hij is de zoon van een vrouw en een vader.
Zodra de rode zon is opgegaan
gaat hij de stad in. Hij komt langs mijn raam.
De avond blauwt, hij komt er weer vandaan.
Hij werkt op een kantoor, heet daar Awater.
Zie hem. Hij is bekleed met kemelhaar
geregen door een naald. Zijn lijf is mager
gespijsd met wilde honing en sprinkhanen.
Niemand heeft ooit hetgeen hij roept verstaan.
Het is woestijn waar hij gebaren maakt.
Hij heeft iets van een monnik, een soldaat,
maar er wordt niet gebeden, niet geblazen,
wanneer men op kantoor het boek opslaat.
Men zit als in een tempel aan een tafel.
Men schrijft Arabisch schrift met Italiaans.
In cijfers, dwarrelend als as omlaag,
rijzen kolommen van orakeltaal.
Het wordt stil, het wordt warmer in de zaal.
Steeds zilter waait dun ratelend metaal.
De schrijfmachine mijmert gekkepraat.
Lees maar, er staat niet wat er staat. Er staat:
"o moeder, zult gij ooit een bontjas dragen?
gaan nu de rozen naar het hospitaal?"
Awater is clean-shaven van gelaat.
Hoe laat is het? Awater's hoofd voelt zwaar.
De telefoon slaapt op de lessenaar.
De theekopjes worden teruggehaald.
De klok tikt, tikt, slaat, tikt tot half-zes slaat.
De groene lampen worden uitgedraaid.
Vandaag, toen ik voor 't raam de bloemen goot,
is het voornemen in mij opgekomen
Awater te gaan halen van kantoor.
Ik heb sinds mijn broer stierf geen reisgenoot.
Als men een vriend zoekt, is het doodgewoon
dat men eerst ziet of men bij hem kan horen.
Vanavond volg ik dus Awater's spoor,
ik kijk de kat, zo men zegt, uit de boom,
en morgen, gaat het goed, stel ik mij voor.
Zo sta ik bij de hoge stoep. Ik schroom.
Het slaat half-zes. De tijd wordt eindeloos.
De straat wordt door voorbijgangers doorstroomd.
In elke schaduw wordt een licht ontstoken,
makend, al dwalend, omtrekken in rook.
O broeder in den hemel, wees hier ook.
Bescherm mij, dat mijn schim geen licht vertoont.
Bewaar mij ongezien en ongehoord. --
Opeens Awater. Van een overloop
zie ik hem komen, knipperend met 't oog.
Geen sterveling, geen stad, geen avondrood
bestaat voor hem. Hij komt gesneld van boven,
zandstenen trappen af langs slangen koper.
Hij ziet, schijnt het, een horizon, een zoom
waaruit ononderbroken weerlicht gloort.
Het is alsof hij hoort waarvan hij droomt
en de plek ziet waar hij te vinden hoopt,
zo snelt hij langs me, en ik voel mij doorboord.
Hij loopt haastig de vestibule door.
Hij hangt een sleutel op het sleuterboord.
Een droge distel doet zich aan hem voor,
hij grijpt zijn stok, hij wandelt fluitend voort.
Hij dekt zich, ik echter ontbloot het hoofd:
Wees hier, nogmaals, gij die op hoogten woont
zo onbewoonbaar als Calvario.
De straten zijn met asfalt geplaveid.
Ik merk dat de echo, die mij uitgeleide
deed door de hall met tegels, buiten zwijgt.
De stad verleent de voet geluidloosheid.
Een rij auto's glijdt karavaansgewijs
met zacht gekraak van leer aan ons voorbij.
Awater is mij reeds vooruitgeijld.
Ja, ja, 't schijnt waar te zijn, hij wil op reis.
Hij staat stil voor het modemagazijn.
Ik zie dat hij naar een gezelschap kijkt
van poppen die met plaids en verrekijkers
legeren aan de oever van de Nijl
gelijk uit pyramide en palmboom blijkt.
O Awater, ik weet waarvan gij peinst,
iets verder, bij de plaat der scheepvaartlijn
waarop een Bedouïn in de woestijn
een schip begroet dat over zee verschijnt,
en, weer iets verder, bij het bankpaleis
waar "vreemd geld" genoteerd staat in de lijst.
Zo gaan wij samen langs de winkelschijnsels.
Eensklaps is hij verdwenen in een zijstraat.
Een deurbel klinkt. Daar moet hij binnen zijn.
Er staat geschreven: scheren en haarsnijden.
Het klein vertrek met kasten aan weerszij
lijkt door de sterke geur van allerlei
parfumerie-artikelen nog kleiner.
Awater -- ik moet zeggen, ik ben blij
dat ik hem zie, ik was hem bijna kwijt, --
zit in een mantel van gesteven lijnwaad
voor de wastafel van wit porcelein.
De kapper doet zijn werk, en ik zet mij
als wie zijn beurt wacht, op een stoel terzijde.
Nooit zag ik Awater zo van nabij
als thans, via de spiegel; nooit scheen hij
zo nimmer te bereiken tegelijk.
Tussen de flessen, glinsterend verbrijzeld,
verrijst hij in de spiegel als een ijsberg
waarlangs de gladde schaar zijn snavel strijkt.
Maar het wordt lente, en terwijl wijd en zijd
de damp hangt van een bui die overdrijft
ploegt door het woelend haar de kam de scheiding.
Dan neemt Awater van de kapper afscheid
en ik volg hem op straat, werktuigelijk.
Het toeval neemt een binnenweg naar 't doel.
Moest het, dat Awater belanden moest
in het café waar ik kwam met mijn broer?
Het moest, en hij zit zelfs in onze hoek.
Ik zet mij ergens anders. Plaats genoeg.
De kelner kent me. Hij weet wat ik voel.
Hij heeft mijn tafeltje al tweemaal gepoetst.
Hij blijft, met in zijn hand de witte doek,
geruime tijd staan zwijgen naast mijn stoel.
"De tijden" zegt hij "zijn niet meer als vroeger."
Ik weet dat hij ook aan mijn broer denkt, hoe
met zijn hond aan de ketting en zijn hoed
iets achterover op, hij binnenwoei
en 't heele zaaltje vulde met rumoer.
Hier ligt hetzelfde zand nog op de vloer,
dezelfde duif koert in zijn kooi als toen.
Oei, zei de wind, voort, voort! Zo is het goed.
Wie is dat? zeg ik daar 'k iets zeggen moet.
En hij, wetend terstond op wien ik doel:
"Iemand die voor het eerst de zaak bezoekt."
Dan trekt hij van 't buffet het hekje toe.
In 't water worden glazen omgespoeld. --
Wat is 't dat in zijn zak Awater zoekt?
Het is een boekje van marocco groen.
Het is een schaakspel nu hij 't opendoet.
Awater's ogen kijken koel en stroef.
Zijn hand, op tafel trommelend, schenkt moed
aan het visioen dat door zijn voorhoofd woelt.
Een sneeuwvlok dwarrelt tussen droppen bloed.
Het spel wordt tot een nieuw figuur gevoegd.
Zijn glas, vóór hem, beslaat onaangeroerd.
De cigaret die in de asbak gloeit
maakt een stokroos die langs 't plafond ontbloeit.
Hij zit volstrekt alleen en ongemoeid.
Hij heeft wat een planeet heeft en een bloem,
een innerlijke vaart die diep vervoert.
Nu drinkt hij het glas leeg en sluit het boek.
Hij krijgt, nu hij stil voor zich kijkt, iets droevigs.
Hij kijkt mijn kant uit, zodat ik vermoed
dat hij mij roept als hij de kelner roept.
Maar neen, hij rekent af, ik ook, en spoedig
gaan wij weer samen door het straatgewoel.
Elektrisch licht dat langs de gevel schiet
schrijft ieder ogenblik de naam opnieuw
van 't restaurant, en een dubbele file
mensen gaat in en uit langs de portier
die de toegang van draaiend glas bedient.
Terwijl wij binnentreden klinkt muziek.
Awater blijkt bekendheid te genieten.
Waar hij langs komt wordt naar hem omgezien.
"Wat?" zegt iemand "kent u Awater niet?
Ik meen, hij is accountant of zoo iets.
Ik ken hem, maar ik ken hem niet intiem.
Sommigen zeggen, 's avonds leest hij Grieks,
maar anderen beweren het is Iers." --
Er is intussen iets zeer vreemds geschied.
Een heer die zich op 't podium verhief
zegt dat hij Awater zijn plaats aanbiedt.
"Ik spreek" zegt hij "uit naam van allen hier.
Wij hebben tussen ons een groot artiest."
Awater, met gebaren naar 't servies,
wil zeggen dat hij van de eer afziet
en liever had dat men hem eten liet.
In de biljardzaal staakt men een serie.
Het wordt doodstil. Boven schaart men nieuwsgierig
zich langs de balustrade der verdieping.
Het schroefblad van de ventilator wiekt.
Dan staat Awater op en zingt zijn lied:
-- Steeds troostte ze, steeds heeft zij als ik sliep
mij met haar liefelijke komst bezield,
de aanbedene; thans kwam ze en heeft vernield
de laatste steun die mijn verlies zich schiep.
Zij was, toen 'k haar ontwaren ging, in diep
met schrik vermengd verdriet terneergeknield;
ik hoorde dat zij mij geloof voorhield
maar zonder dat het hoop of vreugde opriep:
"Herinnert ge u dien laatsten avond niet"
sprak ze "toen ik uw tranen heb ontzien
en zonder meer de wereld achterliet?
Ik kon, noch wilde ik, melden u sindsdien
hetgeen ik thans u te verstaan gebied:
niet hopen mij op aarde ooit weer te zien."
Awater zwijgt. Hij verstijft tot graniet.
Men applaudisseert, werpt met serpentines,
Awater, als een pop, als een pop die
te zwaar is voor zijn eigen mechaniek,
waggelt den uitgang toe dwars door 't publiek.
Er wappert nog een smalle strook papier
hem langs de rug. Ik volg hem op de hielen.
Ik zorg -- want het is stil en de straat nauw --
gelijke tred met Awater te houden.
Zo hoort hij niet dat iemand hem bijhoudt.
Mijn bezorgdheden worden menigvoud:
er ligt post thuis, ik heb aan de werkvrouw
nog niet gezegd dat ik op reis gaan zou,
mijn raam staat aan, er brandt vuur in de schouw,
ik heb niets bij me, wat doe ik überhaupt
op reis te gaan. -- De vlieger aan zijn touw
tuimelt en stijgt: telkens slaat mijn benauwdheid
in vaster blijdschap om: wat zou 't, wat zou 't!
Zo voer ik, het hoofd diep gebogen houdend,
met mijzelf het beslissend onderhoud.
De straat wordt breder. Uit bomen druipt dauw.
Recht voor ons uit ligt het stationsgebouw.
Zou men hier middernacht een meeting houden?
't Is stampvol op het plein. Tussen flambouwen
staat op een ruw getimmerte van hout
in haar heils-uniform, een jonge vrouw.
Toeristen met rugzakken op de schouders,
kinderen, vrouwen, arbeiders, hun blauw
werkpak nog aan, staan onder de toeschouwers.
"Wij leven" zegt zij "heel ons leven fout."
Awater, die de pas heeft ingehouden,
kijkt naar mij om als kent hij mij van ouds.
Maar waar? in een tram? in een schouwburgpauze?
zo vraagt de blik waarmee hij mij beschouwt,
terwijl hij -- want het waait -- zijn hoed vasthoudt.
Wind, spelend met haar haar, legt langs de mouw
der heilsoldaat een losse knoop van goud.
"Liefde" zegt zij "wordt nooit vergeefs vertrouwd."
Awater blijft, ik loop door, en zoo gauw
of ik de trein zag die ik halen wou.
De stoker werpt steenkolen op het vuur.
De machinist staat leunend uit te turen.
Buiten de kap, boven de rails-figuren
beginnen de signalen hun prelude.
De klok verspringt van minuut naar minuut.
Weer roept zij, de locomotief; voortdurend
roept zij, roepend dat het te lang reeds duurt.
Haar zuil van zuchten wordt een wolkenkluwen.
Maar denk niet, dat zij zich bekreunt om u,
de Oriënt Express; nog minder deelt ze uw jubel
als gij plaatsnamen ziet in een schriftuur
die de eerste klank is van het avontuur.
Zij kent in haar reisvaardigheid geen rücksicht.
Wat voor hoop gij ook koestert of wegduwt,
nogmaals, het deert haar niet; zelfs voor de illusie
een reisgenoot te hebben is ze immuun.
Dat gij, geheel alleen, u in haar luxe
beklemd voelt, 't raampje neerlaat, en zelfs nu
't perron nog afblikt; of dat gij het puurst
geluk smaakt dat voor het individu
is weggelegd: te weten, 'k werd bestuurd,
't is niet om niet geweest, ik was geen dupe, --
geprezen! -- 't laat haar koud. Zij ziet azuur.
Van schakels is haar klinkende ceintuur.
Zij zingt, zij tilt een knie, door stoom omstuwd.
Zij vertrekt op het voorgeschreven uur.
Awater, Martinus Nijhoff, Utrecht 1934
Kort vers.
Mijn kat, niet het meest spraakzame beest,
sprak, waneer hij dat dan toch deed,
'Miauw, miauw, ik zie spoken, ik zie een geest.'
Dit in het kader van rijm
Buiten dat om, heb ik ook een keer een ballade geschreven (tenminste, zo noem ik het maar, ik weet eigenlijk niet wat een balade is) over de dingen die zich op mijn aanrecht bevinden. Ze spreken allemaal tot elkaar.
Ballade over de dingen die zich op mijn aanrecht bevinden.
De broodrooster spreekt tot de waterkoker; 'Zeg waterkoker, naast u, daar ligt de keukenrol. Zou hij vermoeid zijn?' - 'Nee, broodrooster, daar is geen sprake van. De keukenrol, de keukenrol is niet moe, maar lui.' - 'Is het werkelijk, mevrouw de waterkoker (ik spreek over de waterkoker als een vrouw omdat ik iets wat zijn bestaansrecht onleent aan het haar laten vullen met vloeistoffen moeilijk als mannelijk kan beschouwen) is de keukenrol zo lui? Verward u het werkelijk niet met vermoeidheid?' - 'Maar mevrouw de broodrooster, waar zou ze dan moe van moeten zijn?'
Daar heeft de waterkoker de broodrooster mooi tuk.
De keukenrol spreekt vermoeid: 'Ach, fles Kentucky straight boubon whiskey, wanneer doordrenk je me weer met je zoetigheid?'
En zo gaat het nog even verder. Ik zal u er niet mee vervelen.
quote:Ja, ik ga mijzelf er maar eentje inschenken, doet u mee?Op donderdag 26 januari 2006 03:00 schreef cioran63 het volgende:
Das best een goed gedicht, vooral die terloopse fles whiskey, die ineens genoemd wordt. Dat werkt wel.
'I feeeeeeeeeeel good, -tadadadadadadada- I knew that I would.'
.Tralala, de meisjes van plezier, pompiedom.
quote:Jij hebt duidelijk geen verstand van poëzie.Op woensdag 25 januari 2006 23:32 schreef JAM het volgende:
[..]
Wat, dat gedicht of dat jij 't zo mooi vindt?
quote:Fantastisch Claudia al-dan niet-"x"!!!Op woensdag 25 januari 2006 22:35 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Ik vind Uitdrijving van Faverey zo mooi.
Ik zou gewoon mijn verzamelde Faverey kunnen doorbladeren en hier ook een paar pagina's kunnen posten, maar hier houdt men van korte, catchy gedichten. Helaas.
quote:Nee, inderdaad.Op donderdag 26 januari 2006 03:40 schreef Clourhide het volgende:
[..]
Jij hebt duidelijk geen verstand van poëzie.
Is poëzie dan een zaak van het verstand, trouwens?
quote:Ja, ik post zo kort mogelijke puntdichten doorgaans.Op donderdag 26 januari 2006 03:43 schreef Clourhide het volgende:
[..]
Ik zou gewoon mijn verzamelde Faverey kunnen doorbladeren en hier ook een paar pagina's kunnen posten, maar hier houdt men van korte, catchy gedichten. Helaas.
quote:Ik dacht al; waar blijft'ie, Magere Hein.Op donderdag 26 januari 2006 03:52 schreef cioran63 het volgende:
Verder is Faverey allang dood.
En hier een beetje op Fok! de "dichter" spelen is wel heel zielig natuurlijk. Probeer het eens wanneer de "grote jongens" aanwezig zijn (nee, niet Faverey, want die is al dood).
En geef nou toch toe dat jullie belabberde gedichten schrijven.Dat zou al wat helpen. Ingmar Heytze wordt heus nooit de nieuwe Lucebert hoor, dream on....
quote:PIETJE DEN DOODOp donderdag 26 januari 2006 03:53 schreef JAM het volgende:
[..]
Ik dacht al; waar blijft'ie, Magere Hein.
en ik die schiet in lemmer en spies"
Claus is wel een beetje de Burger King onder de dichters,vind ik
quote:Ingmar Heytze? Wie is dat?Op donderdag 26 januari 2006 03:57 schreef Clourhide het volgende:
OK, jullie zijn allemaal tegen Faverey, leef dan verder in jullie besloten clubje. Sukkels. Léés de man nu eens verdomme.
En hier een beetje op Fok! de "dichter" spelen is wel heel zielig natuurlijk. Probeer het eens wanneer de "grote jongens" aanwezig zijn (nee, niet Faverey, want die is al dood).
En geef nou toch toe dat jullie belabberde gedichten schrijven.Dat zou al wat helpen. Ingmar Heytze wordt heus nooit de nieuwe Lucebert hoor, dream on....
.Lucbert, tsja, die ken ik van naam.
quote:Ik wil weer met je uit eten. Is dat leuk?Op donderdag 26 januari 2006 04:06 schreef cioran63 het volgende:
CHRYSANTEN, ROEIERS!
quote:Ja, dat is leuk.Op donderdag 26 januari 2006 04:08 schreef JAM het volgende:
[..]
Ik wil weer met je uit eten. Is dat leuk?
quote:Ja, ik zal het je vertellen. Dat werkt niet meer bij mij. Als ik dat opstart, dan gaat alles goed, maar zodra ik een letter ingeef in dat vakje waar je e-mailadres hoort krijg ik een wit scherm...Maar in ieder geval, jij bent ook uitgenodigd voor het diner. Den Haag, lukt dat?Op donderdag 26 januari 2006 04:11 schreef Clourhide het volgende:
Zeg gebruik eens MSN of zo, breezers.
quote:Nee, absoluut niet! Ik dineer niet met narcisten!Op donderdag 26 januari 2006 04:12 schreef JAM het volgende:
[..]
Ja, ik zal het je vertellen. Dat werkt niet meer bij mij. Als ik dat opstart, dan gaat alles goed, maar zodra ik een letter ingeef in dat vakje waar je e-mailadres hoort krijg ik een wit scherm...Maar in ieder geval, jij bent ook uitgenodigd voor het diner, als je dat zou willen.
quote:Dat is wel jammer, kleurhiedeOp donderdag 26 januari 2006 04:13 schreef Clourhide het volgende:
[..]
Nee, absoluut niet! Ik dineer niet met narcisten!
Geef mij een mes.
ik wil deze zwarte zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.
ik heb mij langzaam recht overeind gezet.
ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven:
ik erken maar éen wet:
léven.
allen, die wegkwijnen aan een verdriet,
verraden het en dat wil ik niet.
H. Marsman
quote:Zeker, vooral met die witte dikke JapannerOp donderdag 26 januari 2006 04:16 schreef JAM het volgende:
Toch, Suzuran was toch een leuk eethuisje?
Maar dat doe ik met plezier. Dag schatten!
.
En ontopic:
quote:Van lieverlede; zo
komen zij nader: 8 roeiers,
steeds verder landinwaarts
groeiend in hun mytologie:
met elke slag steeds verder
van huis, uit allemacht roeiend;
groeiend tot alle water weg is,
en zij het hele landschap
vullen tot de rand. Acht -
steeds verder landinwaarts
roeiend; landschap daar al geen
water meer is: dichtgegroeid
landschap al. Landschap,
steeds verder land-
inwaarts roeiend; land
zonder roeiers; dicht-
geroeid land al.
Hans Faverey