Het grote Cheryl Maas-topic

quote:

Op dinsdag 31 januari 2006 11:35 schreef maril het volgende:
Hier een leuke column in trouw over haar, ze lijkt mij overigens een leuk mens.


Sport, zaterdag 7 januari 2006

Wat een gekoeterwaal, wat een vreemde gedragingen, wat een gekke mensen.

Mart Smeets
Copyright: Smeets, M.J.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 19:39 schreef Falco het volgende:
In de Volkskrant stond ook een leuk artikel over haar, dat een beetje bovenstaand topic samenvat. Wel een beetje aparte sportinstelling heeft ze, maar daar is an sich niets ergs aan lijkt me? Sporten is ook voor een groot deel lol hebben.

quote:

Op maandag 13 februari 2006 13:08 schreef Shivan het volgende:
Mensen is het nog te zien op Internet ?

Deze finale live ?

quote:

Punk, piercings en piekhaar
door Roel Wiche

Dinsdag 7 februari 2006 - Ze is hip, cool en trendy. Houdt van punkmuziek, heeft piercings en piekhaar. Kan acteren, feesten en dansen in de sneeuw. Snowboardster Cheryl Maas is met van alles bezig, behalve met de Spelen. En wie plaatst zich voor Turijn? Alsof ze een half wit gaat halen. ‘Nee, het is niet mijn levensdoel.’


Cheryl Maas: 'Ik ben op de Spelen een vreemde eend in de bijt.'

Ze heeft, voor de verandering, het haar zwart geverfd. Gitzwart. Pieken omhoog. Straks is het weer blond. Of rood. Of groen. Altijd handig als je familie hebt met een kapsalon. Zeker als je hopt, danst en zweeft op een plank die een paar millimeter slank is. „Snowboarders houden van uitstraling. Ringen, kettinkjes, trendy kleren. Allemaal vrije types.“ Cheryl Maas (21), globetrotter met roots in Uden, heeft het er druk mee. Piercing in de neus. Halsketting met zilveren ster. Popi oorbellen. Een heel regiment armbanden. En witte gympies, niet te stijf natuurlijk.

Ontdekken

Het vloekt met het keurige, maatschappelijk verantwoorde trainingspak van de Nederlandse olympische equipe. Ach, na Turijn mag ze weer jibben en jammen - het jargon van de snowboarders is oneindig - in het witte poeder. Zonder blikken of blozen: „Laat ik heel eerlijk zijn. De Spelen zijn niet mijn ding. Ik doe het puur om te ontdekken hoever ik daar kan komen. Maar het is nu niet het ultieme doel waarop mijn hele leven gericht was.“

Eigenlijk is het om gek van te worden. Hele volksstammen schaatsen elkaar het wak in, op jacht naar dat o zo kostbare toegangsbewijs voor Turijn. En dan plukt een guitige hiphopmeid uit Brabant, zomaar uit het niets, er eentje uit de sneeuw.

Een half jaar geleden kwam freestyle snowboardster Cheryl Maas, na een tip van haar Noorse vriendin Stine Brun Kjeldaas (zilver in Nagano), op het geniale idee om olympisch te gaan. Ze belde naar het hoofdkwartier van de Nederlandse Ski Vereniging, met een simpele vraag: ‘Wat moet ik allemaal doen om naar Turijn te mogen?’

De telefoniste stond versteld. Evenals de skiwereld, een paar maanden later. Niet koningin Nicolien Sauerbreij maar ene Cheryl Maas plaatste zich als eerste plankacrobaat voor de Winterspelen, op het onderdeel halfpipe. Ze hoefde er het bier niet eens voor te laten staan. „Wie had nu verwacht dat ik me zou kwalificeren? Nee, ik zelf ook niet. Ik heb in mijn hele leven aan vier World Cups meegedaan, alle vier dit seizoen. Meer niet.“

Toch is ze geen volstrekt onbekende in winterland. De frêle Brabantse, die leerde snowboarden op een plastic baan in Uden, zat ooit in het Nederlandse talententeam. Maar al snel kwam ze erachter dat de echte kick te halen was bij de vrijbuiters in de Alpen en de Rocky Mountains. Ze pakte als tiener haar rugzak en voelde zich al snel thuis in de extraverte wereld van de freestyle boarders. Een wereld van filmopnames, fotoshots en artistieke sprongen. Een wereld van party’s en ongecompliceerde lol.

Levensstijl

De wereld van Cheryl Maas dus. „Het is een levensstijl, weet je. Niets hoeft, alles mag. De wedstrijden zijn niet heilig, het maakt niemand wat uit wie wint. Niet dat we neerkijken op al die serieuze boarders. Maar iedereen begon wel te lachen toen ik zei dat ik naar de Spelen wilde.“

Haar vrienden hadden dan ook nooit vermoed dat ze ‘vreemd’ zou gaan. Cheryl Maas geniet immers vooral faam als de surprise uit Holland die prachtige sprongen maakt met intrigerende namen als BS Air, FS 360 en Cab 540 Wall Ride. En, nog meer dan dat, geboetseerd is voor het camerawerk.

Waar leeftijdsgenoten het moeten doen met een afgezaagde bioscoopbon, staat zij al op de aftiteling van zo’n tien snowboardfilms. Vlotte, commerciële dvd’s waarin de toppers hun repertoire mogen showen. Met veel ‘vrouwelijk schoon, actie en lifestyle’, zoals een promo van Transfer verklapt, de meest recente productie waarin de Udense schittert. Het versterkt alleen maar het gevoel dat er niet veel mis is met haar leven als vrijbuiter.

„Mijn vrienden gingen vroeger blowen, ik pakte lekker een board. Ik heb nu het geluk dat ik elke dag op een plank kan staan, ervan kan leven en ook nog eens de hele wereld kan rondreizen.“ Dat laatste geeft haar een culturele bagage die niet iedereen met 21 lentes gegund is. Op alle continenten is ze thuis en op alle continenten heeft ze, zo zegt ze, iets geleerd. Dat geen volk te vergelijken is, om maar iets te noemen.

„Amerikanen? Die lopen blind achter iets of iemand aan. Het lijkt wel of iedereen daar gebrainwashed is. Japan is een machine. Daar gaat nooit iets verkeerd. Nee, dan de Europeanen. Hier doen ze tenminste wat ze zelf willen. Maar het liefst ben ik in Nieuw-Zeeland. Daar is de sfeer pas écht relaxed.“

Relaxen is leuk, maar zelfs voor Cheryl Maas houdt het een keer op. Wil ze de uit de hand gelopen grap die Olympische Spelen heet, tot een goed einde brengen, dan zal ze voor deze ene keer vol aan de bak moeten. Dus belegt ze deze maand een voor Cheryl Maas-begrippen Spartaans trainingskamp: twee weekjes trainen op een halfpipe-piste, in het Amerikaanse Denver.

Het moet genoeg zijn om straks in de Italiaanse Alpen te swingen in de sneeuw. En daarna het liefst zo snel mogelijk terug naar haar ‘eigen ding’.

Het theater van jibben en jammen, punk en piercings. Het theater van vrijheid-blijheid. Het theater van Cheryl Maas.

„Ik ben voor even een vreemde eend in de bijt. Ja, dat kan ik niet ontkennen.“