Ik kan ze toch geen pijn doen?!

Hoe moet ik nou voor mezelf kiezen als ik daarmee een ander pijn doe?

Ik kan er een heel lang topic van maken maar hier komt het op neer: Op het moment dat ik een keuze moet maken, maak ik die keuze telkens in het voordeel van een ander. Dat is dom, en ik ben toch helemaal niet zo dom? Ik wil er vanaf.

Moet je weten dat ik het helemaal niet erg vind om iets op te offeren voor iemand, maar het gaat steeds vaker ten koste van mijn eigen gemoedsrust, en ik lijk zelfs een toekomst tegemoet te gaan die ik helemaal niet wil.

Hoe gooi ik het roer nou om, zodat mijn neus weer dezelfde kant op wijst als ik, zonder me te laten beïnvloeden door anderen en hun problemen?

_{sorry voor de hoeveelheid ik-jes hier}

Voorbeelden?

Ik neem iemand in huis die het moeilijk heeft, na een paar dagen al vind ik zieke porno op mijn pc. Ik delete die files gewoon, en zeg niks. Het is nu zo'n 2 maanden geleden en ik vind het stom om er nu nog op terug te komen. Die jongen heeft het al niet makkelijk tenslotte, maar stiekem baal ik er nog steeds van. .

Mijn vriend vindt het niet leuk als ik vaak weg ben, dus ga ik haast nooit meer weg. Ik heb geen zin meer om uit te gaan omdat hij me die zin heeft ontnomen, door me te wantrouwen, maar dat wantrouwen was zijn goed recht, ik heb me ooit schandelijk misdragen. Als het hem blij maakt dat ik bij hem thuis blijf, dan blijf ik thuis, al blijft het kriebelen.

Een vriend van mij, heeft een vriendin die mij nogal claimt. Zij is egocentrisch en heeft een grote bek en ik mag haar eigenlijk niet zo. Soms probeer ik een subtiele opmerking, maar dat werkt niet, ook minder subtiel helpt niet. Ze let nooit op wat ik zeg, spreekt mijn vriends naam na een jaar nog verkeerd uit en heeft het enkel over zichzelf. Om die vriend niet te bezeren blijf ik bij ze langsgaan en laat ik haar de hele avond domineren. Ik kan haar niet zeggen dat ik haar niet zo nodig hoef te zien, want dan zal ze haar vriend ook uit mijn buurt houden... Verder heeft ze ook nare dingen gezegd over haar vriend die ik dan maar voor me houd, anders zou hij denken dat ik opzettelijk zit te stoken...?

Ik wil graag weer naar school, maar mijn moeder raadt het me af. Vroeger al, kon ik volgens haar beter een rijke vent zoeken, en nu zegt ze, dat ik het wel kan proberen maar 'ga er maar van uit dat je het niet afmaakt'. Ik wil me niet eens op een school inschrijven als ik van te voren al weet dat ik ga mislukken.

Het lijkt wel alsof ik al mijn lef kwijt ben.

quote:

Op zondag 8 januari 2006 15:46 schreef mgerben het volgende:
Als je je keuzes zo maakt, dat je nooit een negatieve reactie terugkrijgt, dan kan het idd zijn dat je jezelf tekort doet.
Denk hier eens over: Denk je dat die anderen het waarderen dat jouw keuzes in hun voordeel uitvallen? Denk je dat ze het uberhaubt merken? Denk je dat je krediet opbouwt bij hen?
Of is het voornamelijk conflichtvermijding.

Ik denk dat ze dat inderdaad weinig of niet in de gaten hebben. Zoals die zgn vriendin die geen idee heeft hoe ik over haar denk, zij heeft niet eens in de gaten dat ik de keuze om mijn mond te houden heb gemaakt in haar voordeel...
Ik heb ook een hekel aan ruzie en tranen, maar ik zie liever mijn tranen dan bv die van mijn moeder als ik het weer eens heb verknald.

quote:

Op zondag 8 januari 2006 15:16 schreef Twinky het volgende:
Probeer een evenwicht te vinden tussen wat jij denkt dat goed voor jezelf is, en wat goed voor anderen is.
Je hoeft mensen geen pijn te doen met je beslissingen, draai het maar eens om. Hoe vaak wordt jij pijn gedaan door beslissingen van anderen?

Soms, maar eigenlijk zelden. Als iemand mij pijn doet heb ik echter eerder de neiging aan te nemen dat ik het heb verdiend, dan dat ik echt aan diegene zal vragen, joh, waar heb ik dat aan verdiend, waar waarschijnlijk een plausibele ervaring

Ik verwacht ook niet van anderen dat ze rekening houden met mij bij het maken van hun beslissingen, maar dat verwacht ik van mezelf wél. Beetje krom inderdaad.