R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
*kick*
Hoe is het met iedereen??
Hier alles top! Mijn meissie heeft net vorige week laatste keer nazorg gehad en is de zomer ook geweldig doorgekomen! Ze had veel angst van te voren om korte kleding aan te doen enzo, maar het allemaal super meegevallen!
Ami80, hoes't met je meissie?
Hoe is het met iedereen??
Hier alles top! Mijn meissie heeft net vorige week laatste keer nazorg gehad en is de zomer ook geweldig doorgekomen! Ze had veel angst van te voren om korte kleding aan te doen enzo, maar het allemaal super meegevallen!
Ami80, hoes't met je meissie?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Heej CleeJee, ik vroeg me al af hoe het daar ging..
Ik heb net mijn laatste follow up gehad, van de groep waar ik na mijn nazorg inzat... Het is nu even stressvol bij mij, en mijn eten lijdt er wel onder, maar ik denk/hoop dat het snel beter wordt weer..
Mooi dat je vriendin de zomer goed doorgekomen is. Ik had het ook wel lastig met zomerkleding, maar uiteindelijk ben ik er ook wel goed doorgkomen geloof ik..
Ik heb net mijn laatste follow up gehad, van de groep waar ik na mijn nazorg inzat... Het is nu even stressvol bij mij, en mijn eten lijdt er wel onder, maar ik denk/hoop dat het snel beter wordt weer..
Mooi dat je vriendin de zomer goed doorgekomen is. Ik had het ook wel lastig met zomerkleding, maar uiteindelijk ben ik er ook wel goed doorgkomen geloof ik..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Hoezo is het stressvol?
Het lukt je dus niet om met een stressige periode het niet met niet-eten af te reageren?
Het lukt je dus niet om met een stressige periode het niet met niet-eten af te reageren?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
stressvol omdat ik begin aan mijn jaar als Leraar In Opleiding, en nu dus zo enorm aan mezelf aan het twijfelen ben...
Ik ging altijd meer eten tijdens stress, en nu is het eerder wat minder, maar wel veel onregelmatiger en ongezonder.... En dat is ook weer niet de bedoeling...
Ik ging altijd meer eten tijdens stress, en nu is het eerder wat minder, maar wel veel onregelmatiger en ongezonder.... En dat is ook weer niet de bedoeling...
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Wat fijn CleeJee
Met mij is het wat minder Ik had de vakantie de tijd om wat aan te komen voor school maar dat is helaas niet gelukt Samen met mijn psych toch maar een opname besloten. In een kliniek zag ik niet zo zitten, omdat het zo lang zou zijn, las ik op de site van Amarum Mijn psych wilde dan wel een opname regelen op de PAAZ, waar ik dus gister een afspraak had. Maar die vond dat het allemaal niet zo een zin had, en ik moest maar gewoon eten en niet braken En volgens hem moest ik maar kiezen; een opname in een kliniek of mijn opleiding
Met mij is het wat minder Ik had de vakantie de tijd om wat aan te komen voor school maar dat is helaas niet gelukt Samen met mijn psych toch maar een opname besloten. In een kliniek zag ik niet zo zitten, omdat het zo lang zou zijn, las ik op de site van Amarum Mijn psych wilde dan wel een opname regelen op de PAAZ, waar ik dus gister een afspraak had. Maar die vond dat het allemaal niet zo een zin had, en ik moest maar gewoon eten en niet braken En volgens hem moest ik maar kiezen; een opname in een kliniek of mijn opleiding
Ik had de vakantie de tijd om wat aan te komen voor school 
maar dat is helaas niet gelukt 
Samen met mijn psych toch maar een opname besloten. In een kliniek zag ik niet zo zitten, omdat het zo lang zou zijn, las ik op de site van Amarum 
En volgens hem moest ik maar kiezen; een opname in een kliniek of mijn opleiding 
Jeetje, wat een hork zeg HeaRt_woRm, dat is zo makkelijk gezegd, maar doe het maar eens..
Ik zit trouwens even te lezen zo op die website, en de opname zou 6 maanden duren ongeveer.. Dat lijkt misschien wel lang, maar het levert je enorm veel op.... Mijn deeltijdopname was ook een half jaar, en het heeft mij enorm veel opgeleverd, ook al moest ik mijn studie er even door laten schieten...
En kijk anders of een deeltijdbehandeling beter aansluit bij wat jij wil, want dan zou je (misschien) nog met je studie bezig kunnen zijn... Maar dat is mij best tegengevallen, ik was zo moe als ik thuiskwam, dat ik weinig aan mijn studie kon doen..
Sterkte met het maken van je beslissing
Ik zit trouwens even te lezen zo op die website, en de opname zou 6 maanden duren ongeveer.. Dat lijkt misschien wel lang, maar het levert je enorm veel op.... Mijn deeltijdopname was ook een half jaar, en het heeft mij enorm veel opgeleverd, ook al moest ik mijn studie er even door laten schieten...
En kijk anders of een deeltijdbehandeling beter aansluit bij wat jij wil, want dan zou je (misschien) nog met je studie bezig kunnen zijn... Maar dat is mij best tegengevallen, ik was zo moe als ik thuiskwam, dat ik weinig aan mijn studie kon doen..
Sterkte met het maken van je beslissing
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Thanks Welke eetstoornis heb jij gehad eigenlijk?
Ik ben eigenlijk nog niet zo ver dat ik ook echt inzie dat aankomen het beste is Dus misschien was het wel beter dat ze me niet op de PAAZ wilden hebben. Maar bij zo een kliniek kunnen ze me daar wel helpen dan, want ik weet het niet hoor
Ik ben eigenlijk nog niet zo ver dat ik ook echt inzie dat aankomen het beste is Dus misschien was het wel beter dat ze me niet op de PAAZ wilden hebben. Maar bij zo een kliniek kunnen ze me daar wel helpen dan, want ik weet het niet hoor
Dus misschien was het wel beter dat ze me niet op de PAAZ wilden hebben. Maar bij zo een kliniek kunnen ze me daar wel helpen dan, want ik weet het niet hoor 
Ik viel onder de NAO, en dan richting Binge Eating Disorder... Ik at bij alle emoties, maar had niet echt hele grote eetbuien..
Ben je wel zover dat je inziet dat het zo niet door kan gaan? Het verzetten tegen aankomen hoeft op zich niet zo erg te zijn, aangezien je daar in zo'n behandeling wel verder op ingaat..
Volgens mij zijn de therapieen die gebruikt worden overal wel globaal hetzelfde, maar het hangt echt van jezelf af hoeveel je ermee doet, en wat je bereikt..
Persoonlijk was ik het gewoon zat, het gezeik met eten, en met alles eromheen. Ik wilde gewoon weer leven.. En die drijfveer heeft mij erdoorheen gesleept..
Ben je wel zover dat je inziet dat het zo niet door kan gaan? Het verzetten tegen aankomen hoeft op zich niet zo erg te zijn, aangezien je daar in zo'n behandeling wel verder op ingaat..
Volgens mij zijn de therapieen die gebruikt worden overal wel globaal hetzelfde, maar het hangt echt van jezelf af hoeveel je ermee doet, en wat je bereikt..
Persoonlijk was ik het gewoon zat, het gezeik met eten, en met alles eromheen. Ik wilde gewoon weer leven.. En die drijfveer heeft mij erdoorheen gesleept..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
HeaRt: wat een enorm foute reactie zeg op de PAAZ, dat mens weet echt niet waar ze het over heeft! Grrrrr.....
Over jouw half jaar opname: het lijkt erg lang, als je er eenmaal aan begonnen bent lijkt het ook wel lang, maar je haalt er zo enorm veel uit! Mijn vriendin heeft het dus een half jaar gedaan en zij kijkt er nu met een heel goed gevoel op terug. Zoals zij tijdens haar afscheid vorige week bij de nazorg te horen kreeg: "Je kwam hier binnen als pubermeisje van 25 en je gaat hier weg als sterke volwassen vrouw van 26".
Teigan: maak het in je hoofd niet allemaal te zwaar voor je!!! Volgens mij stel je jezelf zo een hoge "ik mag niet falen-lat" dat je daar überhaupt al niet aan kan voldoen....het is je eerste jaar en wat er al staat: je bent in opleiding! Dus je mag fouten maken, sterker nog, dat hoort erbij! Van je fouten leer je alleen maar!
Over jouw half jaar opname: het lijkt erg lang, als je er eenmaal aan begonnen bent lijkt het ook wel lang, maar je haalt er zo enorm veel uit! Mijn vriendin heeft het dus een half jaar gedaan en zij kijkt er nu met een heel goed gevoel op terug. Zoals zij tijdens haar afscheid vorige week bij de nazorg te horen kreeg: "Je kwam hier binnen als pubermeisje van 25 en je gaat hier weg als sterke volwassen vrouw van 26".
Teigan: maak het in je hoofd niet allemaal te zwaar voor je!!! Volgens mij stel je jezelf zo een hoge "ik mag niet falen-lat" dat je daar überhaupt al niet aan kan voldoen....het is je eerste jaar en wat er al staat: je bent in opleiding! Dus je mag fouten maken, sterker nog, dat hoort erbij! Van je fouten leer je alleen maar!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Hey, wat een activiteit! ;-)
Ik heb best wel wat over de verschillende klinieken en opnamemogelijkheden gelezen, ook over PAAZ. Ik wil even zeggen dat er weinig goede woorden bij zaten over onder andere de PAAZ-afdeling van Utrecht. Dus daar wil ik je wel even voor waarschuwen. Op het internet zijn hier en daar wel ervaringen over PAAZ-afdelingen te lezen, dus zoek en oordeel zelf!
Hier gaat het best, zo zijn ups en downs. Met mijn vriendin gaat het wel ok geloof ik, maar de eetstoornis blijft erg aan haar trekken. Ze wordt nagenoeg niet opgevangen in de vorm van nazorg of psychische ondersteuning, terwijl ze dat wel nodig heeft. Maar in elk geval houdt ze het wel redelijk vol, dus dat is wel knap! Ze is echt weer haar leventje een beetje aan het oppakken.
Met mij ook alles ok trouwens ;-)
Ik heb best wel wat over de verschillende klinieken en opnamemogelijkheden gelezen, ook over PAAZ. Ik wil even zeggen dat er weinig goede woorden bij zaten over onder andere de PAAZ-afdeling van Utrecht. Dus daar wil ik je wel even voor waarschuwen. Op het internet zijn hier en daar wel ervaringen over PAAZ-afdelingen te lezen, dus zoek en oordeel zelf!
Hier gaat het best, zo zijn ups en downs. Met mijn vriendin gaat het wel ok geloof ik, maar de eetstoornis blijft erg aan haar trekken. Ze wordt nagenoeg niet opgevangen in de vorm van nazorg of psychische ondersteuning, terwijl ze dat wel nodig heeft. Maar in elk geval houdt ze het wel redelijk vol, dus dat is wel knap! Ze is echt weer haar leventje een beetje aan het oppakken.
Met mij ook alles ok trouwens ;-)
@ Ami80: nog ontwikkelingen? hoe gaat het nu tussen jullie? komt de oude vriendin al weer heel klein beetje terug?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ik word morgen opgenomen op de PAAZ Gelukkig is het maar voor een weekje Even tot rust komen Zie er wel erg tegenop
Even tot rust komen 
Zie er wel erg tegenop 
spannend HeaRt_woRm, ik hoop dat het je wat rust gaat geven, en dat je er wat aan hebt..
Ik heb de afgelopen weken een enorme dip gehad, door het gestress at ik heel slecht, ik kreeg geen hap door mijn keel..
Ondertussen gaat het elke dag weer wat beter, de stress is bijna weg, en het eten gaat dus ook wel weer redelijk... Vriendje is een weekje weg, dus nu eet ik iets ongezonder, maar niet zo erg dat het storend is zeg maar..
Ik heb de afgelopen weken een enorme dip gehad, door het gestress at ik heel slecht, ik kreeg geen hap door mijn keel..
Ondertussen gaat het elke dag weer wat beter, de stress is bijna weg, en het eten gaat dus ook wel weer redelijk... Vriendje is een weekje weg, dus nu eet ik iets ongezonder, maar niet zo erg dat het storend is zeg maar..
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Dag mensen,
Ik lees hier al een tijdje mee met bovengemiddelde interesse. Het zit zo... Mijn vriendin heeft een eetprobleem. Gelukkig niet zo erg als de meesten waarover ik in dit forum lees, maar wat niet is kan nog komen...
Toen ik haar twee jaar geleden leerde kennen, was ze een leuke meid met een normaal postuur. Ze vond zichzelf wat te dik en probeerde weleens te lijnen, maar meestal gaf ze dat na ongeveer een week wel weer op. Ik moest er altijd wel mee lachen want we wisten steeds van tevoren dat de poging geen lang leven beschoren was. Tot op dat moment (volgens mij) een normaal gedrag voor een gezonde Hollandse meid van 21.
Dit voorjaar werd er weer een nieuwe poging ingezet... Mevrouw begon heel voortvarend met allerlei gezonde gerechten en allerlei manieren om aan extra beweging te komen. Tot mijn verbazing had ze het na een week nog steeds niet opgegeven en zelfs na een maand nog niet! Langzaam werden er successen geboekt. Maar de successen kwamen steeds sneller want op een bepaald moment was ze constant in de weer met recepten en bewegen. Ze ging overal waar mogelijk op de fiets naartoe, dronk liters water per dag en at veel te weinig. Ons midweekje weg stond eigenlijk compleet in het teken van afvallen, het complete dagprogramma bestond uit bewegen en het avondprogramma uit gezond koken. Om eerlijk te zijn begon ik er hoe langer hoe meer van te balen, ik zat steeds alleen met m'n biertje op het terras en voelde me er nog schuldig over ook. Als ik een dag hard had gewerkt en een avondje naar haar toe ging, kon ik me nog eens op maken voor een fiets- of wandeltocht van een uur, terwijl ik liever voor de TV ging zitten. Maar het ergste was nog dat (achteraf gezien) haar humeur er stevig onder leed. Maar ik dacht dat ze blij was met alle successen die ze boekte en afgezien van soms een opmerking "dat ze nu toch wel erg ging overdrijven" liet ik haar lekker haar gang gaan, omdat ik dacht dat ze zich hier goed bij voelde. Je begrijpt dat ik me hier achteraf behoorlijk schuldig over voel.
Maar gaandeweg werd ze dunner en dunner. Natuurlijk niet direct voor mijn ogen, omdat ik haar wat vaker zie, maar met name voor andere mensen die zich rot schrokken als ze haar zagen. Op een bepaald moment hebben een aantal vrienden hier een opmerking over gemaakt en vanaf dat moment was ook zij (en eigenlijk ook toen pas ik) zich ervan bewust dat er een probleem was. Vanaf dat moment erkent ze ook echt dat ze een probleem heeft.
Na dit omslagpunt heeft ze (tergend langzaam) weer een normaal eetritme opgebouwd. Maar bij een normaal eetritme hoort bij haar ook een chocolaatje bij de TV en een vreetbui op z’n tijd. Ik zeg altijd maar gekscherend dat ze na het avondeten nog een complete maaltijd nuttigt. Het resultaat is dat ze intussen weer aardig richting haar oude gewicht komt, maar ze is er nog niet. Wat ik zie aankomen is de overbekende schommelbeweging: als ze straks eindelijk weer op gewicht is vindt ze zichzelf te dik en dan begint het hele circus weer van voren af aan.
Ik ben blij dat ze erkent dat ze een probleem heeft, maar ik vind het heel erg moeilijk om haar te helpen. Ik kan me gewoon erg moeilijk in haar situatie verplaatsen. Ze heeft gelukkig een vriendin die dit veel beter kan. Ik ben erg blij voor haar dat dit zo is, maar je begrijpt dat ik niets liever wil dan haar helpen en ik voel me hierin echt tekort schieten als haar vriend.
Maar nu? Ze wil (vooralsnog) helemaal op eigen kracht proberen om uit deze situatie te komen, ook al heb ik al voorzichtig het fenomeen professionele hulp bij haar aangekaart. Maar zoals ik al zei ben ik erg bang voor het jojo effect en ik vraag me af of ze hier op eigen kracht uit gaat komen.
Ik hoop dat jullie tips hebben op basis van je eigen ervaring. Is het ergste nu voorbij of moet het nog komen? Valt dit allemaal nog wel mee of moeten we er heel alert op zijn dat het echt ernstige vormen gaat aannemen? Hoe kan ik haar helpen???
Ik lees hier al een tijdje mee met bovengemiddelde interesse. Het zit zo... Mijn vriendin heeft een eetprobleem. Gelukkig niet zo erg als de meesten waarover ik in dit forum lees, maar wat niet is kan nog komen...
Toen ik haar twee jaar geleden leerde kennen, was ze een leuke meid met een normaal postuur. Ze vond zichzelf wat te dik en probeerde weleens te lijnen, maar meestal gaf ze dat na ongeveer een week wel weer op. Ik moest er altijd wel mee lachen want we wisten steeds van tevoren dat de poging geen lang leven beschoren was. Tot op dat moment (volgens mij) een normaal gedrag voor een gezonde Hollandse meid van 21.
Dit voorjaar werd er weer een nieuwe poging ingezet... Mevrouw begon heel voortvarend met allerlei gezonde gerechten en allerlei manieren om aan extra beweging te komen. Tot mijn verbazing had ze het na een week nog steeds niet opgegeven en zelfs na een maand nog niet! Langzaam werden er successen geboekt. Maar de successen kwamen steeds sneller want op een bepaald moment was ze constant in de weer met recepten en bewegen. Ze ging overal waar mogelijk op de fiets naartoe, dronk liters water per dag en at veel te weinig. Ons midweekje weg stond eigenlijk compleet in het teken van afvallen, het complete dagprogramma bestond uit bewegen en het avondprogramma uit gezond koken. Om eerlijk te zijn begon ik er hoe langer hoe meer van te balen, ik zat steeds alleen met m'n biertje op het terras en voelde me er nog schuldig over ook. Als ik een dag hard had gewerkt en een avondje naar haar toe ging, kon ik me nog eens op maken voor een fiets- of wandeltocht van een uur, terwijl ik liever voor de TV ging zitten. Maar het ergste was nog dat (achteraf gezien) haar humeur er stevig onder leed. Maar ik dacht dat ze blij was met alle successen die ze boekte en afgezien van soms een opmerking "dat ze nu toch wel erg ging overdrijven" liet ik haar lekker haar gang gaan, omdat ik dacht dat ze zich hier goed bij voelde. Je begrijpt dat ik me hier achteraf behoorlijk schuldig over voel.
Maar gaandeweg werd ze dunner en dunner. Natuurlijk niet direct voor mijn ogen, omdat ik haar wat vaker zie, maar met name voor andere mensen die zich rot schrokken als ze haar zagen. Op een bepaald moment hebben een aantal vrienden hier een opmerking over gemaakt en vanaf dat moment was ook zij (en eigenlijk ook toen pas ik) zich ervan bewust dat er een probleem was. Vanaf dat moment erkent ze ook echt dat ze een probleem heeft.
Na dit omslagpunt heeft ze (tergend langzaam) weer een normaal eetritme opgebouwd. Maar bij een normaal eetritme hoort bij haar ook een chocolaatje bij de TV en een vreetbui op z’n tijd. Ik zeg altijd maar gekscherend dat ze na het avondeten nog een complete maaltijd nuttigt. Het resultaat is dat ze intussen weer aardig richting haar oude gewicht komt, maar ze is er nog niet. Wat ik zie aankomen is de overbekende schommelbeweging: als ze straks eindelijk weer op gewicht is vindt ze zichzelf te dik en dan begint het hele circus weer van voren af aan.
Ik ben blij dat ze erkent dat ze een probleem heeft, maar ik vind het heel erg moeilijk om haar te helpen. Ik kan me gewoon erg moeilijk in haar situatie verplaatsen. Ze heeft gelukkig een vriendin die dit veel beter kan. Ik ben erg blij voor haar dat dit zo is, maar je begrijpt dat ik niets liever wil dan haar helpen en ik voel me hierin echt tekort schieten als haar vriend.
Maar nu? Ze wil (vooralsnog) helemaal op eigen kracht proberen om uit deze situatie te komen, ook al heb ik al voorzichtig het fenomeen professionele hulp bij haar aangekaart. Maar zoals ik al zei ben ik erg bang voor het jojo effect en ik vraag me af of ze hier op eigen kracht uit gaat komen.
Ik hoop dat jullie tips hebben op basis van je eigen ervaring. Is het ergste nu voorbij of moet het nog komen? Valt dit allemaal nog wel mee of moeten we er heel alert op zijn dat het echt ernstige vormen gaat aannemen? Hoe kan ik haar helpen???
Dat gevoel heb ik nou ook. ookal doe ik echt wel mijn best er zo veel mogelijk voor haar te zijn.quote:Op vrijdag 29 september 2006 16:02 schreef Suikerzakje het volgende:
Ik ben blij dat ze erkent dat ze een probleem heeft, maar ik vind het heel erg moeilijk om haar te helpen. Ik kan me gewoon erg moeilijk in haar situatie verplaatsen. Ze heeft gelukkig een vriendin die dit veel beter kan. Ik ben erg blij voor haar dat dit zo is, maar je begrijpt dat ik niets liever wil dan haar helpen en ik voel me hierin echt tekort schieten als haar vriend.
Maar nu? Ze wil (vooralsnog) helemaal op eigen kracht proberen om uit deze situatie te komen, ook al heb ik al voorzichtig het fenomeen professionele hulp bij haar aangekaart. Maar zoals ik al zei ben ik erg bang voor het jojo effect en ik vraag me af of ze hier op eigen kracht uit gaat komen.
Ik hoop dat jullie tips hebben op basis van je eigen ervaring. Is het ergste nu voorbij of moet het nog komen? Valt dit allemaal nog wel mee of moeten we er heel alert op zijn dat het echt ernstige vormen gaat aannemen? Hoe kan ik haar helpen???
Heart_Worm is mijn vriendin. Ze weet zelf gelukkig dat het een probleem is. Ze moet het ook zelf doen, alleen ik kan er wel voor haar zijn en dat is denk ik het belangrijkste. Ook voor jou
En ook ik voel me tekort schieten...quote:Op vrijdag 29 september 2006 23:23 schreef oldenzaaltjuh het volgende:
[..]
Dat gevoel heb ik nou ook. ookal doe ik echt wel mijn best er zo veel mogelijk voor haar te zijn.
Heart_Worm is mijn vriendin. Ze weet zelf gelukkig dat het een probleem is. Ze moet het ook zelf doen, alleen ik kan er wel voor haar zijn en dat is denk ik het belangrijkste. Ook voor jou
hebben jullie t ook dat jullie allee maar in de weg lopen?
Op welke manier zijn jullie er voor ze?
Ik heb zelf het idee dat ze het meeste aan mij heeft op de momenten dat ik haar maar weer eens bevestig dat ze op de goede weg is. Nu ze bijvoorbeeld weer wat aan begint te komen moet ik regelmatig zeggen dat ze zo veel mooier is omdat ze gewoon een heel verkeerd beeld van zichzelf heeft. Ik heb dat al 100x gezegd en misschien moet ik het nog wel 300x doen, maar ik merk dat het haar ontzettend helpt.
Wat ik zou willen betekenen is dat ik iemand ben met wie ze erover kan praten... Maar dat is nou juist hetgene dat ik op de een of andere manier niet voor haar kan betekenen. Zelf begint ze er haast nooit over tegen mij en als ik erover begin wil ze er niet over praten.
Wat ik zou willen betekenen is dat ik iemand ben met wie ze erover kan praten... Maar dat is nou juist hetgene dat ik op de een of andere manier niet voor haar kan betekenen. Zelf begint ze er haast nooit over tegen mij en als ik erover begin wil ze er niet over praten.
Eerste stap: maak 100% duidelijk dat je er voor haar wil zijn en graag meer over de ziekte te weten wil komen.
Het beste wat je kunt doen: eye-openers geven. Vaak zijn ze bijna bij een antwoord op een vraag, maar net niet voldoende....geef ze dus klein zetje over de drempel!
Het beste wat je kunt doen: eye-openers geven. Vaak zijn ze bijna bij een antwoord op een vraag, maar net niet voldoende....geef ze dus klein zetje over de drempel!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
CleeJee aan jou een vraag ,quote:Op maandag 2 oktober 2006 21:01 schreef CleeJee het volgende:
Eerste stap: maak 100% duidelijk dat je er voor haar wil zijn en graag meer over de ziekte te weten wil komen.
Het beste wat je kunt doen: eye-openers geven. Vaak zijn ze bijna bij een antwoord op een vraag, maar net niet voldoende....geef ze dus klein zetje over de drempel!
Hebben jullie ook wel eens ruzie gehad door uitspraken die ze deed toen ze ziek was?
Ruzie is een groot woord, wel eens meningsverschillen....
Weet je, ik ben gewoon wat toleranter over de dingen die zij zegt, ik slik meer, omdat ik weet dat veel dubbel zo hard is gezegd dan bedoeld....en later kwam ze er dan ook wel weer op terug.... wat je niet moet doen is op alles wat zij zegt er keihard op in gaan, en zeker niet zeggen dat de dingen die zij zegt onzin is.....
Weet je, ik ben gewoon wat toleranter over de dingen die zij zegt, ik slik meer, omdat ik weet dat veel dubbel zo hard is gezegd dan bedoeld....en later kwam ze er dan ook wel weer op terug.... wat je niet moet doen is op alles wat zij zegt er keihard op in gaan, en zeker niet zeggen dat de dingen die zij zegt onzin is.....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Net heb k wat gezegd , wat ze verkeerd opvatte.quote:Op dinsdag 3 oktober 2006 17:44 schreef CleeJee het volgende:
Ruzie is een groot woord, wel eens meningsverschillen....
Weet je, ik ben gewoon wat toleranter over de dingen die zij zegt, ik slik meer, omdat ik weet dat veel dubbel zo hard is gezegd dan bedoeld....en later kwam ze er dan ook wel weer op terug.... wat je niet moet doen is op alles wat zij zegt er keihard op in gaan, en zeker niet zeggen dat de dingen die zij zegt onzin is.....
nu is het dus echt over
Sorry dat ik even kom binnenvallen maar ik moet even mijn verhaal kwijt
Bij mijn jongere zusje (19) is een paar jaar terug boulima geconstateerd.
Na een lang getouwtrekkerij om haar te kunnen helpen heb ik het opgegeven
Mijn ouders wilde het niet inzien dat mijn zusje een probleem had
mijn zusje wilde niet geholpen worden
Ik ging er zelf behoorlijk aan onderdoor omdat ik machteloos aan het toekijken was hoe mijn zusje der leven aan het verwoesten was
Ik heb me toen terug getrokken omdat ik het gewoon niet meer trok
Nu was ik vandaag met een vriendin in de stad
die begon ineens dat ze me iets moest vertellen maar niet wist hoe ze dit moest zeggen
het kwam er op neer dat ze op een forum had zitten rondneuzen en mijn zusje was tegen gekomen
op dat forum zei ze duidelijk dat het weer niet goed ging met haar en dat ze weer aan het "lijnen was"
Ik schrok me rot omdat het toch wel weer lekker ging met haar (met vriendje gaat het goed en tussen mijn ouders en mijn zusje ook) Nu woon ik niet meer thuis dus krijg ook dingen vaak niet mee
Ik voel me zo vreselijk machteloos en ben zo geneigt om het haar gewoon te vragen waar ze toch mee bezig is
en waarom en te laten merken dat ik haar wil helpen en dat we er samen heus wel uitkomen
de vorige keer werkte dat dus totaal niet, ze werd woest op mij en wilde absoluut niet toegeven dat ze verkeerd bezig was en moest me niet met haar bemoeien.
ik ben juist bang dat dit ook dit keer weer niet gaat helpen en dat ze zich juist voor me af sluit...
ik weet even niet meer wat ik moet doen
hebben jullie misschien tips/adviezen ?
Bij mijn jongere zusje (19) is een paar jaar terug boulima geconstateerd.
Na een lang getouwtrekkerij om haar te kunnen helpen heb ik het opgegeven
Mijn ouders wilde het niet inzien dat mijn zusje een probleem had
mijn zusje wilde niet geholpen worden
Ik ging er zelf behoorlijk aan onderdoor omdat ik machteloos aan het toekijken was hoe mijn zusje der leven aan het verwoesten was
Ik heb me toen terug getrokken omdat ik het gewoon niet meer trok
Nu was ik vandaag met een vriendin in de stad
die begon ineens dat ze me iets moest vertellen maar niet wist hoe ze dit moest zeggen
het kwam er op neer dat ze op een forum had zitten rondneuzen en mijn zusje was tegen gekomen
op dat forum zei ze duidelijk dat het weer niet goed ging met haar en dat ze weer aan het "lijnen was"
Ik schrok me rot omdat het toch wel weer lekker ging met haar (met vriendje gaat het goed en tussen mijn ouders en mijn zusje ook) Nu woon ik niet meer thuis dus krijg ook dingen vaak niet mee
Ik voel me zo vreselijk machteloos en ben zo geneigt om het haar gewoon te vragen waar ze toch mee bezig is
en waarom en te laten merken dat ik haar wil helpen en dat we er samen heus wel uitkomen
de vorige keer werkte dat dus totaal niet, ze werd woest op mij en wilde absoluut niet toegeven dat ze verkeerd bezig was en moest me niet met haar bemoeien.
ik ben juist bang dat dit ook dit keer weer niet gaat helpen en dat ze zich juist voor me af sluit...
ik weet even niet meer wat ik moet doen
hebben jullie misschien tips/adviezen ?
And then I find you here
Through your eyes
Everything's clear
And I'm home
Through your eyes
Everything's clear
And I'm home
poeh, dat is lastig... Vooral omdat zij dus waarschijnlijk denkt dat zij er anoniem op internet over kan praten, en dat dus niet zo blijkt te zijn...
Hoe is ze erover op dat forum dan? Ziet ze zelf in dat ze weer verkeerd bezig is? En waar het toe kan leiden? Laat weten dat ze "ontdekt" is, en laat weten dat je er voor haar bent. Hopelijk vind ze dan ook de moed om naar je toe te komen met haar problemen...
Hoe is ze erover op dat forum dan? Ziet ze zelf in dat ze weer verkeerd bezig is? En waar het toe kan leiden? Laat weten dat ze "ontdekt" is, en laat weten dat je er voor haar bent. Hopelijk vind ze dan ook de moed om naar je toe te komen met haar problemen...
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Ze weet dondersgoed dat ze verkeerd bezig is.
bovendien is het wel gek dat ze weer op dat forum dat verteld terwijl ik zelf daar ook al jaren meelees dus dat is redelijk gek
ik heb haar vandaag nogmaals gezegd dat als er iets is ze me kan bellen/mailen whatever en ik heb verder niet gezegd dat ik het weet. ik ben te bang dat ze weer in de verdediging schiet en dan lukt dat helemaal niet meer ben ik bang om langzaam aan bij haar in t wereldje te kruipen...
moeilijk dit
bovendien is het wel gek dat ze weer op dat forum dat verteld terwijl ik zelf daar ook al jaren meelees dus dat is redelijk gek
ik heb haar vandaag nogmaals gezegd dat als er iets is ze me kan bellen/mailen whatever en ik heb verder niet gezegd dat ik het weet. ik ben te bang dat ze weer in de verdediging schiet en dan lukt dat helemaal niet meer ben ik bang om langzaam aan bij haar in t wereldje te kruipen...
moeilijk dit
And then I find you here
Through your eyes
Everything's clear
And I'm home
Through your eyes
Everything's clear
And I'm home
