Weight Loss Surgery (deel 7)

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 11:59 schreef Troel het volgende:

[..]

Gewicht erbij kan vast ook wel met een operatie

Sterkte met aankomen! Niet aan kunnen komen is denk ik net zo vervelend als niet af kunnen vallen.

Haha danks, bij mij is het nog niet zo erg, 55 kg op 1.80. Maar wat ik ook doe, er komt niets bij. Ik wil helemaal niet skinny zijn.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 11:53 schreef Troel het volgende:

[..]

nou ben ik eigenlijk wel benieuwd wat je zei

Iets met weight up , weet het niet meer exact.

Met een maagband schijn je net zoveel te kunnen afvallen als met de zwaardere ingrepen. Alleen gaat het gewichtsverlies beduidend langzamer en zal er logischerwijs een langere periode voor staan. Dat staat in het artikel van CNN. Daar komt bij dat een maagband ook slechts een hulpmiddel is bij gewichtsverlies en zonder eigen inbreng zal het niet veel effect hebben. In de VS deden ze eerst haast geen maagband operaties, maar grepen ze meteen naar de zwaardere operaties zoals GB. En nu zien ze pas de voordelen van de maagband en zal er in de toekomst voor deze ingreep mss wel eerder gekozen worden. Maar goed, persoonlijk durf ik niet verder te gaan dan de maagband, wat ik op zich al een hele onderneming vind. Een zwaardere vervolg operatie zal er dan ook niet komen hier.

Dat kan problemen geven ja, maar niet bij iedereen. En er zijn wel meer risico's zoals verkleving en het verschuiven van de band. En ondanks alles wil ik het iig proberen, ook al denk ik hier nadien mss wel heel anders over. Maar goed, zekerheid dat alles goed zal gaan heb je nooit, bij geen enkele ingreep.

Dat klopt Meagan, maar lees je goed in. Welke operatie het meest geschikt voor je is hangt o.a. af van je eetpatroon. Zo schijn je het beste af te zijn met een GBP als je vooral een zoete eter bent. Op WLS-info vind je daar meer over.

Mja, ik lees toch ook wel succesverhalen van mensen die met 'mijn' gewicht zijn begonnen en na 1,5 jaar het gewicht hebben waar ik nu alleen maar van kan dromen. Het is niet allemaal maar bar en boos hoor. En ieder zijn eigen beslissing toch?!

Ik ben geen zoetekauw Rewimo. Ik ben vooral en helaas een snack-er haha. Cola dronk ik wel, maar daar ben ik dit jaar mee gestopt.

Het klopt trouwens wel dat je met een bypass veel meer afvalt dan met een maag band hoor! Omdat de darmen worden ingekort en je nog minder opneemt van je voedsel wat je eet.

Nee, ik zal proberen mij niet gek te laten maken. Maar er zijn gisteren avond toch wel wat tranen gevallen hier (eigen angst)

Rewimo! Knap dat je je gewicht hier in de groep gooit! En wat fijn is dat getal wat je nu alweer heb!!!

In NL worden de operaties trouwens al vergoedt vanaf BMI 35 hoor! Maar dan moet je minimaal 2 lichamelijke klachten hebben (ernstig) Bij BMI 40 wordt het vaak al automatisch vergoedt. Vandaar dat mensen met BMI van 38 bv snel willen aankomen zodat ze op de 40 zitten. Om dan de operatie wel vergoedt te krijgen. 35/40 is voor de band en vanaf 45 dacht ik voor de bypass gebeuren.

Dit is wat ik mij zo herinner van toen ik alles ben gaan uitzoeken.

suc6 voor diegene die het ook willen gaan proberen.

(Aanvulling voor wat ik hier boven schreef)

Maagband is vaak voor mensen die volume eters zijn!
Bypass voor de snoepers en dus helaas ook de snackers!

Volume eters zijn mensen die niet genoeg hbben aan 3 of 4 boterhammen maar er 6 moeten hebben. smorgen en smiddags, of 1 heeeeel vol bord (2 gewone borden)
Niet een paar chippies maar gelijk een hele zak. Niet 2 koekjes maar juist het liefst een hele pak.

Heeft ook met maagvolume te maken touwens. Volume eters hebben erg grote maag.
Ik was een volume eter, en ben een snoeper geworden. Dus vandaar toch de bypass voor mij.

Tuurlijk gaat het ook vaak goed. En je moet zelf kiezen, maar zorg wel dat je iets kiest wat ook bij jou past. Anders kan het best tegenvallen. Een vriendin van me wilde ook een maagbandje maar heeft na zich goed te informeren nu toch voor een GBP gekozen omdat die operatie beter bij haar past en waarschijnlijk ook een beter resultaat zal geven. Ik lees ook vaak verhalen van mensen die een bepaalde operatie wilden en nu teleurgesteld zijn omdat de resultaten niet zijn wat ze verwachtten.

Anderzijds wordt hier in NL vaak alleen maar de optie 'maagbandje' aangeboden en heb je niks te kiezen Helaas wordt niet altijd gekeken of een bandje wel de beste keuze is en wordt er te veel van de 'standaard-patiënt' uitgegaan. Wij kregen in België drie opties voorgelegd, met daarbij de info wat ze inhielden en voor wie ze het meest geschikt waren. Daarbij kregen we het advies om in onze situatie voor de scopinaro te kiezen, omdat die het beste bij ons paste.

Hier het bewijs dat het aardig mis kan lopen
Het is het verhaal van een meisje die ik via internet ken en ook wel eens daarbuiten heb gesproken.

Posted: 09 Nov 2005 21:51
--------------------------------------------------------------------------------

Ok, om een lang verhaal kort te maken: 20 januari van dit jaar (2005) heb ik me laten opereren aan mijn maag(verkleining) en darmen(bypass) om af te vallen, deze operatie is verschrikkelijk mislukt, ben totaal 5 dagen thuis geweest tot nu toe.

Het begon met een dubbele lekkage aan mn maag, met als gevolg een buikvlies ontsteking, met als gevolg verschillende abcessen en een draaiing in de darm, met dat weer als gevolg een septische shock (bloedvergiftiging) en vocht achter de longen, met dat weer als gevolg nieuwe hartklep en doordat ik daarna een te laag eigen ritme had moest er een pacemaker geplaatst worden.
Al mijn haar is uitgevallen, heb een zenuwbeschadiging aan mijn rechtervoet en heb dus ook inmiddels 6x op het randje gelegen, ben 12 keer geopereerd, en moet als het goed is, nog 1 operatie.

Nu is het revalideren geblazen en, sorry dat ik het zeg, maar ter*** wat is dat moeilijk en zwaar. niet alleen fysiek, maar dus ook psychologisch. Lekker hoor als je altijd alles zelf kon, en nu constant om hulp moet vragen, heb een tijd gehad dat ik niet eens mn eigen kont af kon vegen!! Dan heb je het gevoel dat je echt diep gezonken bent hoor..

Ik ben nu weer zover dat ik 20 meter kan lopen, maar daarna ben ik wel buiten adem. Ik ben 65 kg afgevallen inmiddels, dus het doel waar ik voor ging is wel enigzins bereikt maar niet zoals ik gewild had

Hee Funnie! Ik ben ook een volume eter hoor Vandaar ook wel de keuze voor een maagband. Mijn BMI is momenteel 45 en ik heb een te hoge bloeddruk, dus genoeg redenen om er iets mee te gaan doen. En natuurlijk laat ik me nog uitgebreid informeren over de voors en tegens en of dit echt wel de meest geschikte optie is voor mij.

En wat een prestatie Rewimo! Wat zal jij je goed voelen bij dat gewicht. Ik merk echt dat ik lichamelijk steeds minder kan naarmate de kilo's erbij kruipen en met 117 kilo voelde ik mij echt stukken beter en kon ik veel meer dan bij wat ik nu weeg.

Alvast heel veel succes en sterkte Funnie

Ja, ik voel me echt stukken beter. Ik kan weer een trap op zonder hijgen, ik loop makkelijker, ik heb meer lucht. Hoewel ik me voorheen niet slecht voelde en ook nog uren kon lopen (ik fotografeer veel en trek er graag op uit) voel ik me nu stukken beter dan toen.

Troel, we moeten binnenkort weer bloed laten prikken trouwens

Wat een naar verhaal Cliosport! Ik neem aan dat het meteen na de operatie is misgegaan gezien de lekkende maag. Ik heb dat al vaker gelezen dat mensen meteen weer onder het mes moesten nav een lekkende maag. Dat is natuurlijk ook een van de risico's na de operatie en daar zullen ze ook wel grondig op controleren. Wel vreemd dan dat het bij haar zo vreselijk uit de hand is gelopen.

Wij kregen na de operatie een slikfoto. Brrrrr... Dan moet je een goor papje drinken en daarna nemen ze foto's om te kijken of alles goed aan elkaar is gehecht en er geen lekkages zijn.

Dat is inderdaad een heel eng verhaal... Je gaat er niet vanuit dat jou zoiets overkomt als je je laat opereren. Ik hoop dat ze er weer helemaal bovenop komt.

Tegenover elk verkeerd verhaal staan een hoop goede gelukkig. Wat niet wegneemt dat er soms grote problemen zijn natuurlijk.

ja, ik moest ook slikfoto's laten maken voor ik naar huis mocht. En we moesten allemaal eten na de slikfoto. Hadden we onze beschuit/boterham op, konden we weg gaan.

Ik heb de operatie nu zwart op wit. Het is wel gewijzigd overigens. 12-01-06 opname 13-01-06 operatie. Ik denk dat ik dus als eerste ben. Ben blij dat ik dag van te voren wordt opgenomen. Dan krijg ik tenminste medicatie waarvan ik ook als een blok omval. Omdat ikz elf al alijd slaap medicatie heb enzo. Daardoor krijg ik van narcotiser vaak iets zwaardere middelen. Ben zenuwachtig ook voor de ruggeprik.Maar het zal allemaal wel goed komen.

Ja, verhalen genoeg dat het fout kan gaan, zoals laatst in vinger aan de pols (maar ook de maagband kan fout gaan dat hoorde je aan helens verhaal) en zoals in nova gisteren. Ik snap niet waarom het in NL zo zwart gemaakt moet worden. Het zijn vrij sucses volle ingrepen. Op de complicaties ff na dan. Maar dat heb je met elke operatie. ook met de buikcorrectie van mij had mijn milt kunnen gaan bloeden. Juist door de verklevingen. Dan maakt het niet meer uit welke operatie ik kreeg. Mijn milt was hierdoor een makkelijk punt om mis te gaan geworden.

Maar de milt kan nu iig geen roet meer in het water gooien.

Lekker snel nu, Funnie! Ik denk dat ze in NL een beetje zijn blijven steken... WLS (dus anders dan een maagbandje) wordt al op heel veel plekken gedaan, maar hier in NL nog nauwelijks. Pas sinds kort kun je in Terneuzen terecht (hoor ik trouwens goede verhalen over), terwijl in België al 20 jaar deze operaties gedaan worden, en in Amerika zelfs nog langer.

Ja, mijn arts doet ze gelukkig ook. Maar dat wist ik dus niet. Tot ik liet vallen dat ik dat wilde gaan laten doen. Toen vertelde hij dat hij dat ook deed. Gelukkig! Ik heb veel vertrouwen in hem.

Ja, Troel dat soort dingen zal je altijd zien!

Ja, er zijn inmiddels een paar plaatsen in NL waar je zo'n operatie kunt ondergaan.

En ze hadden ook van die fijne matrassen

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 15:29 schreef Troel het volgende:
Ja, sliep heerlijk daar

Jij wel ja...

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 11:45 schreef Xanthe het volgende:
55-60 kom ik niet aan toe , maar die 45 zit ik net overheen
De vorige huisarts zei dat ik uiteindelijk maar voor een maagbandje moest gaan , maar nu we verhuist zijn heb ik het er nog niet weer over gehad met mijn huidige huisarts.

Edit; eerst zwanger worden en na de zwangerschap wil ik zeker iets aan mijn lijf doen.

Xanthe ben je ervan op de hoogte dat je mét een maagbandje gewoon zwanger kunt worden?

Alhoewel je vanaf het moment dat je zwanger bent natuurlijk niet meer mag lijnen is het misschien
een idee om de volgorde anders te laten verlopen (voor zover je dat zelf kunt bepalen natuurlijk)

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 11:55 schreef Rewimo het volgende:
Ik gooi 'm erin: ik was 150 en ben nu 117,7.

Heldin

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 11:55 schreef Rewimo het volgende:
Oef, dat is eruit zeg

Voelt wel goed hè

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 12:36 schreef Meaghan het volgende:
Mja, ik lees toch ook wel succesverhalen van mensen die met 'mijn' gewicht zijn begonnen en na 1,5 jaar het gewicht hebben waar ik nu alleen maar van kan dromen. Het is niet allemaal maar bar en boos hoor. En ieder zijn eigen beslissing toch?!

Hoi Meaghan

Ik heb een paar topics terug mijn verhaal neergezet over mijn ervaringen met een maagbandje.
Als je echt een snacker bent en geen volume-eter is een maagbandje inderdaad niet de meest
verstandige keuze. Hoe krom het verder ook mag klinken, ik ben een snoeper en snacker en heb
toch een enorm succes met het bandje behaald, maar al met al toch weer geen succes-verhaal.

Of je hier wat aan hebt valt te betwijfelen, maar als je wat wil weten geef je maar even een gil

Hee Faat Ik zal je verhaal eens opzoeken _{weet alleen niet in welk topic?} Ik wist wel dat je een maagband had, maar weet verder niet hoe en wat. Maar jij bent dus wel behoorlijk wat afgevallen, maar toch niet als je had verwacht als ik het zo goed lees? Zou jij er weer voor kiezen en zou je het mij überhaupt aanraden? Ik ben én een snacker én een volume eter, erger kan haast niet he

_{Als ik er zo over nadenk heb ik mijn hele leven al problemen met eten. Als kind was ik dun, wilde niet eten en dreef daarmee mijn moeder tot waanzin. In mijn puberteit ging ik plots van slank naar mollig en heb ik jaren daarna overdags niks gegeten en zat dus altijd met een lege maag op school. Toen ik op mezelf ging wonen vlogen de kilo's eraan, mede door het makkelijke eten en het stoppen met mijn studie én sport. Wel 'grappig' om te zien dat het probleem er eigenlijk altijd al was en het uiteindelijk heeft geleid tot mijn overgewicht. Ik en eten gaan gewoon niet samen}

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 15:35 schreef Faat het volgende:

[..]

Xanthe ben je ervan op de hoogte dat je mét een maagbandje gewoon zwanger kunt worden?

Alhoewel je vanaf het moment dat je zwanger bent natuurlijk niet meer mag lijnen is het misschien
een idee om de volgorde anders te laten verlopen (voor zover je dat zelf kunt bepalen natuurlijk)

Nee dat wist ik niet , had ik dat eerder geweten dan.... Maar de keuze is vrij eenvoudig hier , moet nl. behandelingen ondergaan om zwanger te worden en de 1e is net achter de rug dus wie weet ben ik al zwanger
Lijkt me in elk geval verstandig om het dus hoe dan ook in deze volgorde te doen.
En dan is het natuurlijk wel verstandig om te kijken welke behandeling er bij mij zou passen en wat er vergoed word (ook niet geheel onbelangrijk).

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 17:04 schreef Meaghan het volgende:
Hee Faat Ik zal je verhaal eens opzoeken _{weet alleen niet in welk topic?} Ik wist wel dat je een maagband had, maar weet verder niet hoe en wat. Maar jij bent dus wel behoorlijk wat afgevallen, maar toch niet als je had verwacht als ik het zo goed lees? Zou jij er weer voor kiezen en zou je het mij überhaupt aanraden? Ik ben én een snacker én een volume eter, erger kan haast niet he

Ik weet eigenlijk ook niet zeker in welk topic ik het gepost heb, kan ook in het dieettopic geweest
zijn. Maar ik wil het nog wel een keertje vertellen, dat kost volgens mij minder moeite dan alle topics
teruglezen om het te zoeken En wie het verhaal al kent scrolt maar even door naar beneden

Ik ben in 1996 geopereerd en heb een maagbandje gekregen. Jammer genoeg werd het niet met
een kijkoperatie gedaan dus ik heb een flinke jaap over mijn maag heen lopen, maar goed ik was
toendertijd echt behoorlijk wanhopig over mijn gewicht (153 kg) dus ik had het er echt voor over.
Operatie zelf viel verschrikkelijk tegen, mijn longen wilden niet meer op gang komen en de pijn van
de wond was ook behoorlijk, met name de beperking in bewegingsvrijheid was erg zwaar. Iemand
schreef er hier vandaag ook al wat over, dat je niet eens zelfstandig naar de wc kon. Nou ja, dat
soort shit (haha letterlijk) maar goed, lang leve de morfine, uiteindelijk kwam ik er weer bovenop.

Toen kwam de periode van lijnen en wachtte ik op het "wonder" van de maagband. Maar dat viel
dus mooi tegen. Als ik heel langzaam at dan kon ik gewoon alles nog eten wat ik wilde en van lijnen
was helemaal geen sprake. Even dacht ik dat ik gek werd en na 6 weken werd ik behoorlijk depressief.
Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik ál die ellende voor niets zou hebben meegemaakt, eindelijk
hersteld van de operatie en dan gewoon nog niet afvallen, want de lekkere trek bleef immers.

Nu wilde ik absoluut niet in die depressie blijven hangen en besloot alles op alles te zetten.Er ging
in die periode een knop bij om toen ik me bedacht dat ik niet wilde dat alles voor niets was geweest.
En ik begon met lijnen en sporten en wel dusdanig streng en zwaar dat ik volledig doorsloeg en na
een aantal maanden zwaar anorectisch bezig was. Omdat het resultaat daar ook naar was hield
ik vol en in 18 maanden tijd was ik 85 kilo afgevallen. Ik sportte 6 dagen in de week en leefde op
crackers en tomaten. Een acute hernia maakte een einde aan dit verhaaltje en ik eindige wederom
in het ziekenhuis waar ik na mijn hernia operatie langzaamaan weer "normaal" begon te eten.

Inmiddels een aantal jaar verder is er weer behoorlijk wat gewicht aangekomen en woog ik deze
zomer weer 114 kg en besloot om mijn maagbandje eens strakker te laten zetten en weer serieus
te gaan lijnen. Nou de eerste paar dagen had ik verdomd veel pijn en kon bijna niets eten. In die tijd
ben ik hier op Fok eigenlijk pas in de dieettopics terecht gekomen en probeer zo goed mogelijk mee
te lijnen (en lijden) met iedereen. Na 5 dagen kon ik weer normaal eten en ben ik eigenlijk weer zo
normaal als elke user die hier rondloopt in een poging om overgewicht kwijt te raken, het blijft gewoon
ongelooflijk zwaar en je stoot je kop keer op keer, maar ik probeer vol te houden en door te zetten.

*proest* dit is de korte versie, maar ik klik even op preview en schrik me rot van de lap tekst

quote:

Op dinsdag 3 januari 2006 17:04 schreef Meaghan het volgende:
_{Als ik er zo over nadenk heb ik mijn hele leven al problemen met eten. Als kind was ik dun, wilde niet eten en dreef daarmee mijn moeder tot waanzin. In mijn puberteit ging ik plots van slank naar mollig en heb ik jaren daarna overdags niks gegeten en zat dus altijd met een lege maag op school. Toen ik op mezelf ging wonen vlogen de kilo's eraan, mede door het makkelijke eten en het stoppen met mijn studie én sport. Wel 'grappig' om te zien dat het probleem er eigenlijk altijd al was en het uiteindelijk heeft geleid tot mijn overgewicht. Ik en eten gaan gewoon niet samen}

Goed dat je grappig tussen haakjes heb gezet, want dat is het natuurlijk helemaal niet, maar ik snap
wat je bedoelt. Wat betreft het je aanraden van een maagbandje, sorry maar helaas zal ik nooit
of te nimmer iemand een maagbandje aanraden. Ik heb wel van mensen gehoord dat het met een
kijkoperatie sowieso minder zwaar is, maar het blijft een zware operatie die geen garantie op
afvallen geeft en dat vind ik het kwalijke eraan. Want om de stap voor WLS te zetten is al behoorlijk
maar als je dan niet 100% zekerheid krijgt dat je ook afvalt dan is het gewoon niet op te brengen.

Als je zin en tijd heb zou ik alle WLS topics eens teruglezen, wellicht dat de operatie die Troel en
Rewimo gedaan hebben veel beter bij je past. Ik durf het zelf niet met zekerheid te zeggen, maar
ook zij zullen je kunnen vertellen dat het gewoon een enorme stap en een keerpunt in je leven is.
En dat "verdient" maar één beloning en dat is gewichtsverlies en niet nog meer ellende natuurlijk.

Jee Faat, dat is ook niet niks wat je daar hebt meegemaakt. Al die ellende en dan nog geen resultaat zien Ik had natuurlijk gehoopt op een positiever verhaal, maar dit drukt me toch weer met de neus op de feiten zeg maar. De neiging tot doorslaan heb ik ook. Op mijn 15e ben ik in twee maanden tijd 9 kilo afgevallen, dit op aandringen van een arts ivm met een te hoge bloeddruk. Ik leefde dus gewoon op een appeltje en een stukkie brood per dag en verder alleen maar water. De hoge bloeddruk was weg, maar vraag dus niet hoe. Die kant zou ik dus niet meer op willen, verschrikkelijk. Daarom durf ik ook niet meer om me volledig op een dieet te storten, bang om weer compleet door te slaan. Dit gevaar schuilt dus ook bij de maagband als ik jouw verhaal lees en daar schrik ik toch wel van. De drang om te eten blijft ook aanwezig zeg je, dat wist ik wel, maar als je ook nog eens alles in grote hoeveelheden, zij het gefaseerd, kan blijven eten tja.. Ik wil je iig bedanken voor je verhaal Faat. Ik kan en wil het idee nog niet uit m'n hoofd zetten, maar jouw ervaringen hebben zeker indruk gemaakt. Ik wens je iig veel succes met het behalen van je doel

Ik lees hier al een tijdje mee en vind het echt bewonderenswaardig dat Troel en Rewimo deze zware ingreep hebben aangedurfd, maar voor mezelf zou ik het vooralsnog niet aandurven. De angst voor complicaties en dan in het ergste geval mijn kinderen moederloos achter te laten blijft maar door m'n hoofd malen. Een maagband operatie heeft natuurlijk ook risico's, neem alleen al de narcose, maar qua ingreep is het toch wel even wat anders. Maar dan nog, dan ga je voor die maagband, neem je risico's en kom je weet ik wat aan complicaties tegen en dan, na al die ellende nog niet het gewenste resultaat. Pffff, moeilijk hoor

Er zitten risico's aan elke operatie, Meaghan, zoals je zelf al zegt. Ik vond het ook eng, ik heb hier immers ook een mannetje rondlopen Maar aan een moeder die straks niks meer kan heeft ie ook niks. Ik ben ook geschrokken van alle verhalen over complicaties die ik las. Toch vond ik het risico om niets te doen te groot. Nog afgezien van de lichamelijke beperkingen zijn ook de sociale beperkingen groot. Voor jezelf, maar ook voor je kind. Die heeft immers een dikke mama die niet alle leuke dingen met hem kan doen die andere mama's kunnen doen. Zolang dik zijn niet geaccepteerd is in de maatschappij krijg je de meest nare opmerkingen te horen. Ik neem aan dat je wel weet wat ik bedoel. En hou in de gaten dat het ook gewoon goed kan gaan, in de meeste gevallen gaat alles gewoon goed. Dat zie je ook aan Troel en mij. Neemt niet weg dat het geen zin heeft om struisvogel te spelen natuurlijk.

Meaghan ik kan me je twijfels zo voorstelen. Hier nog 1 die er zelf niet meer uitkomt. Dieten dietisten enz enz. Maar in principe vertellen die niks nieuws. ik voel me nog veel rotter als ik bij zo'n mens zit. Ik bedoel ik weet heus wel wat wel en niet gezond is enzo. Maar het volhouden dat is het probleem. Wat ik wel zou willen is in therapie. Klinkt gek maar in de volgende link lees je er van alles over. En dan denk ik, dat is misschien wel wat ik nodig heb om het vol te gaan houden. http://www.eetstoornissenrotterdam.nl/

Maar goed ook dat is een hele stap.

En die operatie's ik durf dat gewoon niet. Maar als ik Troel en Rewimo zo bezig zie ben ik gewoon een beetje jaloers (op een gezonde manier hoor dames)

Het zal ook zeker niet makkelijk zijn geweest voor jou om de beslissing te nemen, Rewimo. En het geeft ook des te meer aan hoezeer je gemotiveerd en overtuigd was van de noodzaak van de ingreep en dat je het ook juist voor je mannetje deed die nog heel lang van zijn mama wil kunnen genieten. De argumenten die je aandraagt raken ook mij, ze zijn immers de harde realiteit en ik kan daar niet omheen. Een operatie zoals de Scopinaro is mss ook wel de enige reëele optie als je al zo lang en uitzichtsloos opbokst tegen Obesitas. Mijn moeder is overleden aan de gevolgen van Obesitas, ze had een torenhoge bloeddruk waar ze uiteindelijk aan is overleden. Ik weet maar al te goed dat er iets moet gebeuren en dat ik nu ook veel risico's loop, maar steek ook graag mijn kop in het zand zoals velen doen. Ergens heb ik nog steeds de stille hoop dat ik geen operatie nodig heb en het op pure wilskracht ook wel zou moeten kunnen, maar steeds weer laat ik het ook afweten en ben ik helemaal niet zo sterk als ik me graag voor ogen houd.

Dat is weer een geheel andere benadering Jessie. Ik heb daar Oprah veel zinnige dingen over horen zeggen. Ze zegt niet vaak iets zinnigs, maar wat betreft Obesitas en eetstoornissen is ze zowat een expert. Als het tussen de oren niet goed zit, zal je ook niet blijvend van je overgewicht afraken. Denk maar aan het jo-jo effect, je eetprobleem blijft bestaan omdat de kern van het werkelijke probleem nooit is aangepakt. En je zult, als het ook maar even slecht met je gaat toch weer teruggrijpen naar je troost en die eeuwige zwakte, eten. Tja, het valt te proberen, maar het lijkt me wel heavy om alles zo even op tafel te gooien. Ik denk niet dat het iets voor mij zou zijn, gesloten als ik ben.

Ik kwam er vanavond achter dat die 13de januari, op een vrijdag valt.

Vrijdag de 13de

Ben niet super bij gelovig, maar dit viel niet echt goed bij mij eigenlijk. Kan der gelijk niet van slapen...
want als.. als. en .. als..

Maar ik kan moeilijk zeggen dan wil ik niet geholpen worden...

Ach Funnie... Ik kan natuurlijk zeggen dat het niks uitmaakt, maar dat is nu eenmaal je gevoel hè. Maar ik snap het denk ik wel, je bent toch gespannen en misschien ook wel een beetje bang voor de ingreep en dan doet zo'n datum, waar je je normaal niet eens druk over zou maken, er nog net een schepje bovenop.

Volgens mij ben je nuchter genoeg om je eroverheen te zetten

Ik heb al bijna 8 jaar een maagband, en nog geen dag hinder ervan ondervonden. Ik vond het eigenlijk best jammer dat ze met de uitzending van NOVA alleen maar negatieve verhalen naar voren brachten. Ik ben er ruim 40 kilo mee afgevallen en heb zowel psychisch als lichamelijk zoveel baat bij de band gehad (en nog steeds). Tuurlijk is een maagband best een flinke ingreep en ik heb van dichtbij ook verschillende complicaties meegemaakt, maar complicaties kun je altijd hebben, met iedere ingreep.

Je moet een maagband zeker niet onderschatten. Volgens mij zien veel mensen dat als een 'simpele' oplossing voor hun overgewicht, maar het is (net als de andere WLS-operaties) een hulpmiddel en het betekent niet dat afvallen er vanzelf mee gaat. Je moet wel degelijk je instelling en je eetpatroon aanpassen.

Fijn dat het bij jou zo goed gaat, RedBitch Er staan veel meer positieve verhalen tegenover de negatieve verhalen die het nieuws halen. Maar ja, dat is niet interessant natuurlijk

Ik heb in het begin ook best moeite gehad met de aanpassing van mijn eetgewoontes, ondanks dat ik redelijk op de hoogte was van wat er me te wachten stond. Ik heb in Gent toendertijd van de dietiste een lijst meegekregen met dingen die juist aangeraden of afgeraden werden en heb me in de eerste jaren daar ook stellig aan gehouden en nog, maar niet meer met alles. In de loop der tijd leer je zelf wel wat goed en niet goed is. Tuurlijk drink ik wel eens chocomelk en eet ik wel eens vette hap. Maar zolang je daar een mate in hebt dan moet dat kunnen.

Dat geldt voor ons ook. Al is het bij een Scopinaro wel zo dat suiker en vet grotendeels gebypassed worden en we er in principe niet van aankomen. Maar het kan wel heel verkeerd vallen. Gelukkig heb ik na de operatie de knop goed om kunnen zetten en kan ik nu genieten van een klein hapje lekkers in plaats van een heleboel