Portishead #1

quote:

Op maandag 7 april 2008 15:57 schreef Sack_Blabbath het volgende:
't Kan wat anders gevraagd worden, maar opzich is het wel zo netjes om even spoiler-tags te gebruiken.

quote:

Op maandag 7 april 2008 17:00 schreef Conflict het volgende:
Mag je blowen in de bierhal?

* Conflict heeft er zo'n zin in!!!!!

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 00:57 schreef -skippybal- het volgende:
Portishead zelf was briljant.
Maar het publiek...

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 01:01 schreef Conflict het volgende:

[..]

Ik vond het publiek wel relaxed,

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 09:24 schreef Devlinsect het volgende:
En idd, godverdomme het leek soms wel een staande receptie. Flikker dan op als je alleen glorybox en roads wil horen.

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 00:32 schreef Conflict het volgende:
Ik vond het prachtig, echt helemaal goed.

En ze speelden Undenied, prachtig, geweldig, geen woorden voor.

Ik hb daar een lekker blowtje gerookt en was idd niet de enige...

* Conflict is stil...

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 10:37 schreef Biancavia het volgende:

[..]



En toen was ik muntjes halen.

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 11:20 schreef Devlinsect het volgende:

[..]

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 11:22 schreef -skippybal- het volgende:
Schandalige prijzen trouwens in de HMH. Bijna 5 euro voor een halve liter slootwater

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 11:27 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Ja, vandaar dat ik tussendoor muntjes bij moest gaan halen.

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 11:40 schreef Devlinsect het volgende:

[..]

Ik wou al bijna zeggen in mijn vorige reactie:

je was zeker met een stel kerels mee en je moest bier halen.

Ik ben nog geen reviews / foto's tegen gekomen.

quote:

PORTISHEAD: LOF DER ZWARTGALLIGHEID :: 8-4-2008

We zien op het scherm een 3 die in een P transformeert en horen een Portugese stem zeggen dat we op bus 3 gaan stappen. Zo begint het tot de nok toe uitverkochte optreden van PORTISHEAD zoals ook hun derde studioplaat begint… na tien jaar stilte, met het nummer Silence.

Het uit Bristol afkomstige gezelschap staat met z’n zessen op het podium. Extra zijn een bassist, drummer en keyboardspeler. Brein Geoff Barrow van het kerntrio slaat de percussietrom en zal scratchen. Gitarist Adrian Utley blijkt knoerthard in de mix te staan en ontpopt zich met zijn langgerekte solo’s gaandeweg steeds meer als de troonopvolger van Pink Floyds David Gilmour. Maar de grote devote aandacht gaat natuurlijk uit naar de chanteuse van dienst: Beth Gibbons.

De hele avond zal ze – geheel in stijl sober gekleed in spijkerbroek en zwart T-shirt – vocaal gloriëren en ons versteld doen staan. Gebogen over de microfoon, wiegend als een rietstengel in de wind, leidt ze ons langs ze alle regionen van haar zangkunst. We horen haar fluisteren, huilen, jammerklachten uiten, schallen als een sirene en uiteindelijk – tegen het einde – zelfs schreeuwen van ellende en woede. Ze heeft het magere lijf van een verschoppeling, maar zingt als een koningin uit de Griekse tragedie.

Die magistrale stem van Beth Gibbons – die vreemde mengeling ook van Keltische folk en blues – raakt een existentieel bewustzijn, en dan in collectieve zin. Om die reden hebben de mensen ook behoefte om haar toe te huilen (of te juichen, het is maar hoe je de geluiden interpreteert), als ze een stilte laat vallen. Haar stem is vanavond de kurk waarop Portishead drijft.

Uniek aan de situatie is dat ongeveer de helft van de nummers staat op een plaat die het publiek nog niet gehoord heeft (Third komt eind deze maand pas uit) en dat de andere helft een soort best of is uit Portishead’s archetypische geluid van vóór ze elf jaar geleden tot een wat uit de hand gelopen radiostilte overgingen. De mix van veel nieuw en veel nostalgie mag voor de bandleden logisch lijken, voor het publiek is het voortdurend switchen tussen de ‘schok der herkenning’ en openstaan voor de nieuwe, niet bepaald toegankelijke klanken van Third soms wat veel gevraagd.

Zo is het wel even slikken bij het compromisloos mechanisch beukende maar ook logge Machine Gun van laatstgenoemde plaat, terwijl we zo-even nog heerlijk in slaap gewiegd zijn door Wandering Stars, dat door het kerntrio – gezeten op stoelen – stemmig akoestisch wordt uitgevoerd. Zo bereikt de avond al bij het vijfde nummer haar werkelijke climax als Beth al haar vrouwzijn in de strijd werpt in een onwaarschijnlijk mooie uitvoering van Glory Box. Give me a reason to love you, Give me a reason to be a woman, I just wanna be a woman. Kippenvel!

Ja, en dan flitsen herinneringen – dit is samen met Nirvana’s Smells Like Teen Spirit wellicht het meest bepalende nummer van de eerste helft van de jaren negentig geweest – door ieders hoofd, zoals ze dat al eerder deden bij de mysterieuze mantra’s van Gibbons in Mysterons (All for nothing/Did you really want) of later bij Sour Times (Nobody Loves Me).

Dat het nieuwe materiaal ook van dat soort mantra’s bevat (Nylon Smile: I don’t know what I’ve done to deserve you of I’m always so unsure in Threads) dringt enigszins door, maar in feite moeten die allemaal nog indalen. Dat gaat nog wel gebeuren.

Zo wordt de bezoeker heen en weer geslingerd tussen nostalgie en bewondering. Verwondering ook over de intentie van de band. Wordt hier de lof de zwartgalligheid bezongen? Gaan avant-garde en symfonica hier een verwrongen huwelijk aan? Met scratchen en psychedelica als onwaarschijnlijke slippendragers? Hoe zwaar kan muziek klinken voor het ondragelijk wordt

Nou kunnen de fantastische muzikanten van Portishead wel wat lijden en wordt het gebodene pas echt topzwaar als Beth op z’n Patti Smiths gaat staan schreeuwen in Threads. We zitten dan al in de toegift. Er worden nog wat emotionele herkenningspunten aangereikt middels het oude Roads (‘We got a war to fight’) en dan belanden we na bijna twee uur in het zeventiende en laatste nummer.

We Carry On klinkt als een kruising tussen New Order en Can. Gibbons daalt af naar het publiek, en de band beukt lekker door, alsof ze dit boeiende en unieke, maar onevenwichtige optreden willen besluiten met een statement dat misschien nog wel meer op de mens in het algemeen dan op henzelf slaat: we ploeteren voort. Een avondje voor lachebekjes is het niet, maar ik had het nooit willen missen. Hopelijk hoeven we niet weer tien jaar te wachten voor ze opnieuw in Nederland te zien zijn. TOM ENGELSHOVEN

Gezien: HEINEKEN MUSIC HALL, AMSTERDAM (7 APRIL)

Setlist:
Silence
Hunter
Mysterons
The Rip
Glory Box
Numb
Magic Door
Wandering Stars
Machine Gun
Over
Sour Times
Only You
Nylon Smile
Cowboys
Threads
Roads
We Carry On

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 12:09 schreef HassieBassie het volgende:
Tien jaar gewacht, niet voor niets. Geweldig. Portishead

quote:

Op zondag 25 december 2005 22:45 schreef HAL9000S het volgende:

[..]

Sorry maar dit is eerder een 'wat-hoort-er-niet-in-het-rijtje-thuis' raadsel van knoop in je zakdoek niveau

quote:

Uniek aan de situatie is dat ongeveer de helft van de nummers staat op een plaat die het publiek nog niet gehoord heeft

quote:

Wachten op Portishead wordt ruimschoots beloond
Uitgegeven: 8 april 2008 13:56
Laatst gewijzigd: 8 april 2008 14:02

AMSTERDAM - Reikhalzend werd er naar het optreden van Portishead uitgekeken. Het is dan ook tien jaar geleden dat de Britse triphop-pioniers Nederland voor het laatst aandeden.


Optreden Portishead in HMH

Portishead maakte in het midden van de jaren '90 het triphop genre populair. Met een mix van hiphop, jazz, soul en filmmuziek en het wanhopige stemgeluid van zangeres Beth Gibbons drukte de band een duidelijke stempel op de alternatieve muziek van het vorige decenium.

Stil

Het was even stil rondom de band, maar vorig jaar kondigde Portishead ineens de komst van een nieuw album aan. De nieuwe plaat 'Third' moet over drie weken in de winkels liggen, maar veel nummers circuleren inmiddels al op internet. Op het eerste gehoor is de derde van Portishead net als haar twee voorgangers een grimmig meesterwerk. Dat beloofde dus wat voor maandagavond.

Portishead schotelt het publiek een perfect uitgebalanceerde set van oud en nieuw werk voor. De nieuwe nummers die opvallen door hun blikkige, soms industrieël klinkende beats worden afgewisseld met publieksfavorieten als 'Glory Box' en 'Mysterons'. Alles wordt met een bijzondere intensiteit gebracht die recht doet aan de de ernst van de muziek.

Treurig

Beth Gibbons is in topvorm en bewijst dat haar stem na al die jaren niet aan kracht heeft ingeboet. Nerveus en treurig als altijd weet ze de juiste snaar te raken. Ze speelt de rol van schuwe frontvrouw met verve.

Als ze de kans krijgt, keert ze haar rug naar het publiek. Het past binnen de afstandelijke, kille sfeer die de band creëert. Portishead weet met haar beklemmende geluid de immense Heineken Music Hall om te vormen tot een claustrofobische bezemkast.

Zwartgalligheid

Even lijkt het er op alsof Portishead al na een uur van zinnenprikkelende zwartgalligheid het podium verlaat, maar gelukkig krijgt het publiek toch nog een geweldige toegift. Het gedragen 'Roads', waar iedereen op zit te wachten, wordt prachtig gespeeld.

Met de pompende afsluiter 'We carry on', die met z'n ijzige gitaarpartijen sterk doet denken aan Joy Division, lijkt Portishead een nieuwe, meer dansbare weg in te slaan. Het geeft aan dat de band niet op haar lauweren heeft gerust en nog steeds de drang tot vernieuwen heeft.

Portishead bewijst met een sublieme show en een vernieuwend geluid nog steeds een band van grote urgentie te zijn. Hopelijk kunnen we hun mistroostige droommuziek de komende jaren wat vaker live bewonderen.

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 16:19 schreef Z het volgende:
Met een gebroken been had je vast het gehandicapten podium op gemogen, had je lekker gezeten en kon je alles goed zien.

quote:

Op dinsdag 8 april 2008 16:32 schreef -skippybal- het volgende:

[..]

Moet je toch een speciale rollerkaart voor hebben gekocht