Sukkels die konijnen stelen voor de kerstdagen

Ik heb hier beveiliging ingesteld, aangezien we hier 2 konijnen in de achtertuin hebben zitten.

En om ook de veganisten hier te vertegenwoordigen: het is helemaal niet leuk om een kerstboom uit het bos te zagen hoor! Een boom heeft ook gevoel!

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 18:25 schreef Dirktator het volgende:
En om ook de veganisten hier te vertegenwoordigen: het is helemaal niet leuk om een kerstboom uit het bos te zagen hoor! Een boom heeft ook gevoel!

Deze hier is eruit GESCHEPT.

konijntjes zijn lief

Een konijn uit een hokje is ook niet te vreten. Doe mij maar een wilde, waarbij je met een beetje geluk nog een stukje hagel uit je vulling kan plukken. Heerlijk

Bij een ex-collega werden de geitjes uit zijn tuin gehaald om een of andere feestdag te vieren.
Het waren dwerggeitjes die hij hield voor zijn hobby.

Ik heb in de P.C. Hooftstraat vorige week een konijnenbonten jas gekocht en daar flink voor moeten betalen Asociaal dat sommigen gewoon stelen.

Flappie

Sommige mensen zitten altijd te zeuren over vlees eten, 'want die dieren hebben zo geleden in hun korte leventje'.
En dan eten ze dieren die goed verzorgd werden, is het weer niet goed!

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 19:26 schreef __Saviour__ het volgende:
Sommige mensen zitten altijd te zeuren over vlees eten, 'want die dieren hebben zo geleden in hun korte leventje'.
En dan eten ze dieren die goed verzorgd werden, is het weer niet goed!

Ze waren wel van iemand anders, gast.

Echt schandalig dit.

topic opgeruimd. normaal reageren svp

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 19:44 schreef buzzer het volgende:
topic opgeruimd. normaal reageren svp

Zeg euh, wil jij dan gaan beweren dat konijnen wel in een hok horen? Ik zit hier op een forum hoor, niet in de kerk.

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 19:46 schreef Golf het volgende:

[..]

Zeg euh, wil jij dan gaan beweren dat konijnen wel in een hok horen? Ik zit hier op een forum hoor, niet in de kerk.

als konijnen in een hok zitten dan horen ze daar en heeft een ander er met zijn poten af te blijven. Het leven kan zo simpel zijn...

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 19:47 schreef buzzer het volgende:

[..]

als konijnen in een hok zitten dan horen ze daar en heeft een ander er met zijn poten af te blijven. Het leven kan zo simpel zijn...

Dat maak jij er van. Ik wil mijn eigen mening kunnen geven, daar was niets mis mee en je hebt er maar van af te blijven. Reacties als die van LuNaTiC en Conflict laat je wel staan om welke reden precies?

Maar een grap over ontvoerde moeders i.p.v. konijnen gaat er niet eens in ... de wereld is al erg zat, ik probeer et een beetje op te vrolijken!

(Dat ga je dan maar in ONZ doen zeker )

Ach, in het algemeen zijn die konijntjes juist heel erg blij wanneer iemand ze uit dat dompe naargeestige hokje haalt en zo een einde aan hun lijden brengt.
Hier in de buurt zie ik het keer op keer weer. De kinderen maar zeuren om een huisdier, zodat er uiteindelijk een konijntje aangeschaft wordt. In het begin slaan die kinderen dan elkaar de koppen in over de vraag wie het te vreten mag geven, maar al na een week of 3 kijkt niemand er meer naar om. Zo een konijn heeft vanaf dat moment ook geen enkel perspectief meer, behalve dan om in zijn donkere hokje, helemaal gefrustreerd te worden.

Mijn vader en ik zien dit vaak wanneer wij "binnen de bebouwde kom" konijnen gaan stropen, zoals dat heet. Vaak is het hout van zo'n hokje vanuit de binnenkant helemaal aangevreten. Pure stress en frustratie. Het konijn wat je dan tegenkomt is vaak zodanig afgestompt dat je het zo uit zijn hok kunt pakken en in de zak kunt stoppen.

Waar je trouwens wel op moet letten bij het slachten is dat je óf hem meteen nadat je hem in zijn nek hebt geslagen stroopt, óf pas na drie dagen. Dus wanneer je vanavond nog langs de hokken wilt voor de kerst ben je eigenlijk te laat. Zeker de tamme huiskonijnen hebben van zichzelf weinig smaak en moeten bij voorkeur een dag of 3-4 besterven voordat ze écht lekker zijn.

Nog een tip dan: Het is nooit slim om konijnen te stropen bij je directe buren. Beter ga je een paar straten verderop. Het is echt kei-lullig wanneer de buurvrouw bij jou thuis komt uithuilen vanwege het gejatte konijn (normaal keek ze er echt niet naar om), en jij maakt net de deur open met het kopje van Flappie in je hand.!

Eet smakelijk!

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 19:59 schreef LXIV het volgende:
Ach, in het algemeen zijn die konijntjes juist heel erg blij wanneer iemand ze uit dat dompe naargeestige hokje haalt en zo een einde aan hun lijden brengt.

Zo is het maar net. Mensen vinden het doorgaans vrij normaal om dieren in hokjes te proppen, maar dat is het natuurlijk niet, dat mag duidelijk zijn. Als je dan je eigen mening geeft en een moderator kan dat zomaar klackeloosch verwijderen, tsja, waar blijf je dan met je forum. Op die manier wil je dus bewerkstelligen dat het topic precies verloopt zoals jij denkt. Zo werkt het helaas voor Buzzer niet.

De mensen die de beestjes opsluiten zijn pas erg, Cheesecake.

tja, en tam konijn is geeneens lekker.
Als je dan al een kinderboerderij plunderd, neem dan een varken of een lammetje mee.

De mensen die deze konijnen zo zielug vinden, zijn die vegetarier?

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 20:22 schreef Cheesecake het volgende:

[..]

Zeker is dat erg. Veel konijnen kwijnen weg in een veel te klein hokje. Maar is het dan niet ook erg voor een hond om de hele dag in huis opgesloten te zijn omdat zijn baasjes aan het werk zijn? Moet je in zo'n geval dan ook maar besluiten om de hond mee te nemen en hem naar de plaatselijke Chinees te brengen, omdat hij zielig is?

en het probleem is...?

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 20:22 schreef Cheesecake het volgende:

[..]

Zeker is dat erg. Veel konijnen kwijnen weg in een veel te klein hokje. Maar is het dan niet ook erg voor een hond om de hele dag in huis opgesloten te zijn omdat zijn baasjes aan het werk zijn? Moet je in zo'n geval dan ook maar besluiten om de hond mee te nemen en hem naar de plaatselijke Chinees te brengen, omdat hij zielig is?

Honden vertoeven meestal binnenshuis, dat is een stuk moeilijker te verwezelijken. Maar wat mij betreft mogen ze "huisdieren" verbieden. Ze dienen enkel ter vermaak van mensen en hebben in bepaalde gevallen op z'n hoogst een beveiligingsfunctie. En ook daar is zat op af te dingen.

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 20:26 schreef Pietverdriet het volgende:
De mensen die deze konijnen zo zielug vinden, zijn die vegetarier?

Die ik ken zijn dat idd.

Sukkels die koijnen in hun hokje laten terwijl de avond ervoor al geprobeerd is om ze te jatten

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 19:49 schreef Golf het volgende:

[..]

Dat maak jij er van. Ik wil mijn eigen mening kunnen geven, daar was niets mis mee en je hebt er maar van af te blijven. Reacties als die van LuNaTiC en Conflict laat je wel staan om welke reden precies?

omdat je me een beetje teveel zit te baggeren naar mijn zin....

Ik ga vanavond ook maar eens op jacht

Die mensen die dat doen zijn trouwens echt sneu, aan die beestjes zit vaak veel emotionele waarde

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 20:28 schreef Golf het volgende:

[..]

Honden vertoeven meestal binnenshuis, dat is een stuk moeilijker te verwezelijken. Maar wat mij betreft mogen ze "huisdieren" verbieden. Ze dienen enkel ter vermaak van mensen en hebben in bepaalde gevallen op z'n hoogst een beveiligingsfunctie. En ook daar is zat op af te dingen.

Boh, een hond zielig? Ik heb bij honden toch wel regelmatig het idee dat ze erg vrolijk en actief zijn hoor...

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 18:24 schreef HPoi het volgende:
Ik heb hier beveiliging ingesteld, aangezien we hier 2 konijnen in de achtertuin hebben zitten.

Ik heb geen telefoontje gekregen

Dat zijn inderdaad een bepaald type personen waarvoor ik mijn principens wel even wil laten varen en ze zwaar lichamelijk blijvend letsel wil bezorgen.

Zulke mensen zijn echt puur afval!

Maar dieren stelen die je niet.

*Heeft ook al een konijn in de diepvries liggen

Maar wel eerlijk gekocht bij de slager hoor Stelen van konijnen van anderen is net zoals andere misdrijven gewoon not-done.

Kreeg een ideetje! Je moet een konijnenhok kopen en daar een knuffelkonijn inzetten die je vult met een lading springstof!

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 23:29 schreef Paaul het volgende:
Die mensen die dat doen zijn trouwens echt sneu, aan die beestjes zit vaak veel emotionele waarde

Emotionele waarde? valt reuze mee.

Moet je eens kijken hoeveel keutels er in zo een hokje liggen. Is meestal in geen weken schoongemaakt. Zo een konijn komt bijna om in zijn eigen stront.

De tranen, die komen wanneer op kerstochtend dan het deurtje open staat en Flappie verdwenen blijkt, worden niet geplengd voor het arme diertje, maar uit wroeging voor de eigen harteloosheid en onachtzaamheid.

Het geld wat wij besparen en verdienen met onze "bebouwdekomstroperijen" maken we overigens altijd over aan NOVIB of een soortgelijke organisatie.

Kijk dat is pas de ware kerstgedachte!

[ Bericht 1% gewijzigd door LXIV op 23-12-2005 23:48:39 ]

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 23:37 schreef Bonzi_Buddy het volgende:
Kreeg een ideetje! Je moet een konijnenhok kopen en daar een knuffelkonijn inzetten die je vult met een lading springstof!

Muizenval is al genoeg

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 23:38 schreef LXIV het volgende:

[..]

Emotionele waarde? valt reuze mee.

Moet je eens kijken hoeveel keutels er in zo een hokje liggen. Is meestal in geen weken schoongemaakt. Zo een konijn komt bijna om in zijn eigen schuld.

De tranen, die komen wanneer op kerstochtend dan het deurtje open staat en het diertje verdwenen blijkt, worden niet geplengd voor het arme diertje, maar uit wroeging voor de eigen harteloosheid en onachtzaamheid.

Sjees, generaliseren is ook een vak!

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 23:38 schreef LXIV het volgende:

[..]

Emotionele waarde? valt reuze mee.

Moet je eens kijken hoeveel keutels er in zo een hokje liggen. Is meestal in geen weken schoongemaakt. Zo een konijn komt bijna om in zijn eigen stront.

De tranen, die komen wanneer op kerstochtend dan het deurtje open staat en het diertje verdwenen blijkt, worden niet geplengd voor het arme diertje, maar uit wroeging voor de eigen harteloosheid en onachtzaamheid.

Het geld wat wij besparen en verdienen met onze "bebouwdekomstroperijen" maken we overigens altijd over aan NOVIB of een soortgelijke organisatie.

Kijk dat is pas de ware kerstgedachte!

Sommige mensen verzorgen ze idd niet zo goed, maar de meeste toch wel hoor. En ook de mensen die ze niet zo goed verzorgen vinden het heel erg als hun konijntje mee wordt genomen.

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 23:52 schreef Paaul het volgende:

Sommige mensen verzorgen ze idd niet zo goed, maar de meeste toch wel hoor. En ook de mensen die ze niet zo goed verzorgen vinden het heel erg als hun konijntje mee wordt genomen.

Zo heb ik een keer toch werkelijk berouw gehad toen we konijntjes gestroopt hadden. We hadden de zak al bijna vol toen we besloten nog een laatste hokje te lichten in de Kakaniestraat.
Het was niet veel, een klein zwart dwergkonijntje, maar zou bij de poelier nog altijd een gulden of 5 opbrengen. Toch maar in de zak gestopt en gestroopt.

Op tweede kerstdag liepen we net vanuit de Heilige Mis naar huis toen we in het struikgewas een oud vrouwtje zagen scharrelen. Het vrouwke schruwde tranen van verdriet. Toen wij welwillend informeerden wat de reden van haar verdriet was, vertelde ze ons dat haar konijntje "ontsnapt" was.
Ze was al sedert enkele jaren weduwe en het konijntje was het enige wezen wat haar nog vergezelde op haar oude dag. Terwijl ze, met veel horten en stoten, haar relaas deed, keek ik mijn vader aan. Het hokje was inderdaad bijzonder proper geweest.

Wij hebben haar toen toegezegd te gaan zoeken, en haar aangeraden om bij de kachel een lekkere mok warme chocolade te maken. Het kostte ons nog de hele middag, we zijn geloof ik wel 6 kinderboerderijen afgereden, om een konijntje te vinden dat werkelijk op het hare leek.

Toen we uiteindelijk bij haar huisje op nr. 17 aankwamen stond daar de halve buurt en politie voor de deur. Ze had nog zo'n oude kolenkachel die niet zo goed meer trok. Door koolmonoxidevergiftiging was ze aan haar einde gekomen.

Voor de rest van dat jaar had ik dus helemaal geen zin meer in bebouwdekomstropen, hoe veel mijn vader ook aandrong. Maar het jaar erop ben ik er toch weer mee begonnen. Als je er van jongsafaan mee opgegroeid bent gaat zoiets je in het bloed zitten. Daar kom je niet zo gemakkelijk weer vanaf.

Vanaf dat moment steken wij ieder jaar op tweede kerstdag een kaarsje voor het vrouwtje op in de Sint Jan. Opdat de nagedachtenis aan haar en haar konijntje verderleve.

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:04 schreef LXIV het volgende:
blaat

Zo heb je dat hele verhaal zelf getypt? Zo he, wat knap van je!

Wat wordt je al een grote jongen!

hoe kan je zon beestje nou pijn doen?

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 18:23 schreef Cheesecake het volgende:
BLIJF VERDOMME EENS MET JE POTEN VAN ANDERMANS HUISDIEREN AF JA!
Als je konijn wilt eten tijdens de kerstdagen ga je maar naar de poelier ofzo, maar een dier stelen uit een konijnenhokje uit andermans achtertuin is wel heel erg triest! Stelletje misselijke figuren. Konijnen stelen van een zorgboerderij en ze vervolgens opeten met de kerstdagen. Wat je eigenlijk bij die mensen zou moeten doen is hun hond stelen en dat beest vervolgens in een kist doen en hem op het vliegtuig naar China zetten, bestemming een-of-ander-restaurant-in-Peking. Daar lusten ze namelijk wel mihoen met hond.

Iemand heeft ze gewoon vrij gelaten in de natuur, niet meer in een benauwd hokje.

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:15 schreef Bonzi_Buddy het volgende:

[..]

Zo heb je dat hele verhaal zelf getypt? Zo he, wat knap van je!

Wat wordt je al een grote jongen!

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 23:37 schreef Bonzi_Buddy het volgende:
Kreeg een ideetje! Je moet een konijnenhok kopen en daar een knuffelkonijn inzetten die je vult met een lading springstof!

Bonzi...

Zowel op het gebied van inventiviteit als humor als de Nederlandse taal ben je niet te overtreffen. Daarom begrijp ik goed dat jij mijn postjes wat slaapverwekkend vind.
Maar dit hoeft toch geen probleem te zijn? Dan lees of reageer je gewoon niet!
Zullen we dat afspreken? Dan reageer ik ook niet meer op jou.

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:22 schreef LoggedIn het volgende:
[afbeelding]
hoe kan je zon beestje nou pijn doen?

Met een beitel, of een mes, vork, schoen.
Roep het maar, het kan.

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:22 schreef LoggedIn het volgende:
[afbeelding]
hoe kan je zon beestje nou pijn doen?

Je moet zo'n diertje ook beslist geen pijn doen! Dat zou helemaal tegen mijn diervriendelijke principes zijn. Een harde tik achter de oren. Voelt 'ie helemaal niks van hoor!

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 22:52 schreef buzzer het volgende:

[..]

omdat je me een beetje teveel zit te baggeren naar mijn zin....

Aah, omdat ik teveel zou baggeren naar jouw zin, laat je de posts van die twee staan. Je hebt helemaal gelijk hoor en je drukt helemaal geen persoonlijk stempel op een topic als je op die manier aan het modereren slaat. Ik wist niet beter of een moderator was er om een topic in goede banen te leiden en niet om het zodanig te manipuleren tot het naar wens is i.v.m. persoonlijke gevoelens. Maar ook jij wederom erg veel succes met je verdere acties....

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:25 schreef melmidoc het volgende:
Met een beitel, of een mes, vork, schoen.
Roep het maar, het kan.

...

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:28 schreef LXIV het volgende:
Je moet zo'n diertje ook beslist geen pijn doen! Dat zou helemaal tegen mijn diervriendelijke principes zijn. Een harde tik achter de oren. Voelt 'ie helemaal niks van hoor!

ik hou het wel bij aaien

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:24 schreef LXIV het volgende:

[..]


[..]

Bonzi...

Zowel op het gebied van inventiviteit als humor als de Nederlandse taal ben je niet te overtreffen. Daarom begrijp ik goed dat jij mijn postjes wat slaapverwekkend vind.
Maar dit hoeft toch geen probleem te zijn? Dan lees of reageer je gewoon niet!
Zullen we dat afspreken? Dan reageer ik ook niet meer op jou.

Nou ik probeerde nergen grappig te zijn, dus valt er ook weinig humor te begrijpen. En je hebt gelijk dat ik niet zou moeten reageren op kansloze figuren zoals jij. Maar ergerns hoop ik tegen beter weten in dat ik sommige mensen toch zou kunnen bewegen tot het stoppen van vragen naar aandacht op een in en in zielige manier.
Maar mijn oprechte excuses dat door mijn post niemand meer hapte op jouw post, dat hele verhaal voor niets geschreven he, jammer toch.

Zo hebben wij, mijn vader en ik, ons begin jaren '80 ook nog beziggehouden met kattenmeppen. Ook zo'n prachtige oer-Brabantse traditie waar je tegenwoordig helaas nog maar weinig van hoort. Alleen in de omgeving van Helmond en Sint-Willebrord wordt het, geloof ik, nog enigzins in ere gehouden.

Wanneer na de winter de grond zacht genoeg geworden was, groeven mijn vader en ik rondom het erf zo'n 8 tot 12 van die dikke PVC-pijpen onder een schuine hoek de grond in. Wanneer het begon te schemeren, rond die tijd om een uur of 5, legden we op de bodem van iedere pijp een stuk groene haring. Een kat, aangetrokken door de sterke geur van haring, kroop dan voorzichtig dat tunneltje in om bij de vis te kunnen. Omdat we de pijpen onder een hoek van 45 graden hadden ingegraven, en het natuurlijk heel nauw was, kon hij er vervolgens niet meer uit.

De volgende ochtend stonden wij als kinderen dan extra vroeg op. Het was altijd weer zo'n feestelijk gezicht, al die verschillend gekleurde kattenstaarten die uit de grond leken te groeien! Vol ongeduld wachtten we tot ons pap en mam de koffie en het roggebrood ophadden, en we de oogst binnen konden gaan halen. Alles wat mijn vader nog restte was de kat met zijn staart uit de pijp te trekken. Om de katten verder niet te beschadigen werden ze "gezwierd". Ik geloof dat mijn moeder in die dagen wel 3 wasmolens versleten heeft!

Wanneer we dan uitgezwierd waren ging mijn moeder altijd worstebroodjes maken in de oven. Terwijl mijn zusje de katten twee-aan-twee met hun staarten bijeenbond mocht ik ze over de balken hangen. Hoe voller de balken in de loop van de maand met katten kwamen te hangen, hoe sterker de typische lucht die het drogen van katten met zich meebrengt. Die lucht van worstebrood samen met gedroogde kat is zo'n warme jeugdherinnering die ik mijn leven lang bij me zal dragen.

Nét voor de Carnaval, op Witte Donderdag, kwam dan altijd Toon van Schijndel. Keuterboer, handelaar en voddejood. Met het eeuwige stompje sigaar in zijn mond berekende hij dan met een potloodje hoeveel hij mijn vader verschuldigd was voor de katten. Wanneer je als jongen dan hielp de katten op de aanhanger te gooien duwde hij voordat hij wegging nog een rijksdaalder in je knuist. "Voor de kinderwagen!", riep hij dan. Hoewel ik dat eigenlijk nooit begreep lachtte ik toch.

Tegenwoordig heb je bij ons in de buurt geen kattenmeppers meer. De laatste die ik gekend heb, Rooi Harrie, liep al tegen de 70 toen hij z'n pet in wilgen hing.
Ach ja, dat zijn van die dingen die voorbij gaan en nooit meer terug komen.

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 18:11 schreef Cheesecake het volgende:

[..]

Ik bewonder je schrijfcapaciteiten

Juist,ga vooral door .

Doe je ook verzoeknummers ?

Nu konden wij iedere cent die we met kattenmeppen of bebouwdekomstropen verdienden goed gebruiken. Mijn vader moest de kost verdienen als velleploter, een ambacht waar na de tweede wereldoorlog nog maar weinig vraag naar was. Omdat zíjn vader ook velleploter geweest was, eveneens als diens vader, etcetera etcetera, bleef hij halstarrig vasthouden aan zijn beroep. Hij kon overigens ook weinig anders.
"Eens gaan de tijden keren, Knaak", zei hij dan. "Dan moeten er weer vellen geploot worden en beheerst niemand de fijne kneepjes van het vak meer. Dan lopen we binnen."
Ik geloof niet dat nog iemand in de familie dit ook geloofde. Maar vaders wil was wet, dus verder werd er niet over gesproken. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat er aan de poort geklopt werd en er een partij vellen aangeboden werd. Om de kunst niet te verleren sloop mijn vader 's nachts wel eens nabijgelegen weilanden in, om de schapen die daar stonden dan maar te ploten. Af en toe ging ik met hem mee, meer uit medelijden dan dat ik voor mezelf nog een toekomst als velleploter zag.

Het zal daarom niemand verbazen als ik zeg dat we het thuis niet breed hadden. Omdat mijn ouders principieel weigerden om ons naar school te sturen ("scholen zijn broeinesten van het communisme"), werd onze familie iedere vorm van steun geweigerd. We moesten het dus zelf zien te rooien. De boeren rondom waren nog zeer bijbelvast, en ons beroepend op de schrift mochten mijn moeder en zusjes rond oogsttijd altijd aren lezen. Dat hieronder ook allerhande knollen, bieten en maïs vielen behoefde nooit een verder betoog.
"Met naarstige hand en sparende tand koopt men renten elke gape naar zijn mond groot is", zei mijn moeder altijd, en maakte dat ook waar. Met niets meer als de door de boer verachtte maïskolf of knolraap wist zij nog iets moois te maken.
Ik herinner me de Sint-Nikolaasavonden nog goed, wanneer mijn vader bulderend binnenkwam, op zijn kin een pluk schapenwol geplakt. Uit de zak haalde hij dan voor mij en mijn zusjes ieder een maiskolf, die tot een poppetje gevouwen was. Wanneer we die de volgende avond weer moesten inleveren, omdat er immers ook gegeten moest worden, was het altijd janken natuurlijk. Maar ja, de tering moest nu eenmaal naar de nering gezet worden.

Op een leitje, welk kind weet tegenwoordig nog wat dat is, heeft mijn moeder mij en m'n zusjes leren schrijven. Om de beurt mochten we daar elk een woordje neerkrabbelen. Wanneer we een moeilijk woord foutloos wisten op te schrijven mochten we een hap uit de suikerbiet nemen, die verleidelijk voor ons in het gras lag. Wanneer die suikerbiet na een paar weken langzaam begon uit te drogen, en dus minder smakelijk werd, wist ons mam op raadselachtige wijze tóch weer ergens een nieuwe vandaan te toveren. Die suikerbiet smaakte ons zoeter als Juliaantje haar geconfijte kersen op Soestdijk.

Nee, ik heb helemaal niets gemist in mijn jeugd. Het gemis aan materiële welstand werd ruimschoots goedgemaakt door de warmte en liefde die mijn ouders ons gaven. Als ik dan tóch iets moet noemen wat me in al die jaren dwarsgezeten heeft was het wel dat ik altijd de afgedragen jurkjes van mijn twee oudste zusjes moest dragen. Middels een eenvoudig maar doeltreffend systeem, wisten mijn ouders hun 7 kinderen te kleden voor de kosten van een enkel kind. Wanneer er weer een spruit geboren werd, kochten ze voor de oudste meteen allemaal nieuwe kleren. De kleren van de oudste werden weer doorgegeven aan de tweede, haar kleren aan de derde etc. Omdat ik de enige jongen was moest ik dus wel altijd een jurkje dragen. Mijn jongste zusjes waren overigens ook niet te benijden, de kleren die zij droegen waren al door 5 oudere gezinsleden gedurende 5 jaar gedragen, en waren natuurlijk helemaal tot op de draad toe versleten.

Ondanks hun relatieve armoede waren mijn ouders nog goud-en goudeerlijk. Ik herinner me nog goed dat ik samen met twee van mijn zusjes uit de Hoogmis gelopen kwam (We gingen altijd te voet, het was maar 8 kilometer), en we op het zandpad een rijksdaalder zagen liggen. We konden het haast niet geloven... Ik denk dat we zeker een kwartier alleen hebben staan staren voordat we hem eindelijk op durfden te rapen. Met de rijksdaalder stevig in mijn vuistje geklemd liepen we zo vlug we konden naar huis toe. Onderweg fantaseerden we, zoals kleine kinderen dat doen, wat we allemaal konden doen nu we rijk waren. Femke wou het aan moeder geven, zodat die eindelijk schoenen kon kopen. Zelf wou ik de kachel laten repareren, zodat het 's nachts niet zo koud was in de bedstee. Maar toen Brechtje haar plan vertelde wisten we allemaal wat we zouden doen: we zouden medicijnen kopen voor de kleine Annechien. Mijn moeder slaagde er maar niet in om haar met gedroogde vlierbessen van de bronchitis te genezen.

Toen we met rode konen thuis aankwamen, zat mijn vader op een krat voor de koude kachel.
'Vanwaar dat geren en die drukte op de dag des Heeren', vroeg hij, terwijl hij ons streng aankeek. Toen wij onze schat aan hem lieten zien was het enige wat hij vroeg: 'En hoe zijn jullie aan al die rijkdom gekomen dan?' Toen wij hem vertelden dat wij het eerlijk gevonden hadden draaide hij het hoofd af en terwijl hij in de koude kachel keek sprak hij 'Het is eenvoudiger voor een kameel om door het oog van een naald te gaan, als voor een rijke het rijk der hemelen binnen te gaan'
Mijn moeder, die uit de bijkeuken op het lawaai was afgekomen, vroeg wat er aan de hand was. "
'De kinderen hebben, per ongeluk, zich andermans bezit toegeëigend' zei hij. 'De heere vergeve hen'. Daarop nam hij het muntstuk en verliet ons huisje.
Naderhand heb ik gehoord dat hij de dorpskroeg binnengegaan was, waar hij normaal nóóit kwam, en daar gevraagd had wie er een rijksdaalder op de Olmenweg verloren had. Een lolbroek stak zijn arm op en riep 'Hier Gerrit', waarop hij de rijksdaalder naast hem op de tap heeft gelegd en zonder nog een woord te zeggen verdween.
Zeker toen de kleine Annechien die winter het tijdige voor het eeuwige verwisselde heb ik me nog vaak afgevraagd of mijn ouders niet ál te rechtlijnig waren. Maar nu ik zelf de jaren des onderscheids bereikt heb weet ik dat zij altijd vanuit hun hart goed gehandeld hebben, ook als dat nu even níet uitkwam. Daar kunnen veel moderne ouders nog iets van leren.


[ Bericht 0% gewijzigd door LXIV op 24-12-2005 20:07:46 ]

Anders heb je even geen leven

Hehehgeheh pffff LXIV hehe je hebt hulp nodig denk ik...

.

En LXIV, great stuff. .

Nu was het beslist niet zo dat, hoewel mijn ouders arm waren, er binnen de familie geen geld zat. Tante Ursula zwom er letterlijk in, hoewel je dat op het eerste gezicht niet zou zeggen. Ten tijde van de Sovjetrevolutie had haar man wijlen zijn hele lijfrente belegd in derivaten van aandelen Russische Spoorwegen. Toen de Spoorwegen op last van Lenin genationaliseerd werden waren die aandelen natuurlijk plotsklaps geheel waardeloos geworden. Maar de onderliggende derivaten stegen daardoor juist tot ongekende hoogten. '15 Miljoen Nederlandsche Guldens', dat is wat de notaris mijn tante vertelde toen hij de erfenis kwam afronden. Een voor die tijd onvoorstelbaar vermogen. Terwijl overal in het land speculanten de hand aan zichzelf sloegen omdat ze op geen enkele manier nog aan hun verplichtingen konden voldoen, stroomde al dat geld richting Odiliapeel. Zo kwam het dat er in dit kerkdorp al in 1921 een boerenleenbank stond, terwijl in de omliggende dorpen de meeste transacties nog gewoon door middel van ruilhandel verliepen. Het geld werd vervolgens, zeer succesvol mag ik wel zeggen, belegd in aandelen Koninklijke Olie, Unielever en Algemeene Bank Nederland.

Niet dat mijn tante het nu opeens breed ging laten hangen. Integendeel, het leek wel alsof ze met iedere gulden waarmee haar kapitaal aanwies juist nóg gieriger werd. Wou ze vóórdat ze zo rijk werd zichzelf nog weleens vergasten op een zondags gebakje of een glaasje advocaat, nadat vrouwe Fortuna haar zo rijk had toebedeeld draaide ze iedere cent wel drie keer om. Wanneer wij, als haar neef en nichten, op zondag bij haar langskwamen keek ze wantrouwig van achter haar koude pap met brokken naar ons. 'Als jullie maar niet denkt dat jullie hier kunt komen potverteren' siste ze ons toe. Om te voorkomen dat wij de resten van pan en lepel af zouden likken gaf ze die, nadat ze met haar lepel de laatste restjes zover mogelijk had leeggeschraapt, aan de spichtige schrale hond die altijd aan haar voeten lag. Ze bleef dan toekijken totdat de hond de laatste grutten opgelebberd had. Pas dan keek ze ons weer aan met haar schele oog. We hielden zielsveel van tante Ursula.

Iedere zaterdagmiddag, net voor sluitingstijd, ging ze altijd met haar tenen tas langs de paardenslager. Daar kochten de boeren uit de omgeving altijd bijslacht voor hun waakhonden. Voor een kwartje had je een half pond. Wanneer de slager een pond bijslacht op de toonbank legde rook ze er altijd aandachtig aan en zei:
'Op maandag raak je deze niet meer kwijt. Vijfentwintig centen het pond kun je krijgen, en geen cent meer.'
De slager, die het kromme mens waarschijnlijk zo snel mogelijk de winkel uit wou krijgen, gaf het haar dan maar snel mee. Voor dat extra kwartje wou hij geen misbaar in zijn winkel hebben.
Één keer heeft ze zich vergist. Op een bijzonder mooie en zonnige zaterdagmiddag was de gortbeuling in de aanbieding. Voor slechts 80 cent het pond. Tot ieders verbazing bestelde ze, naast haar gebruikelijke bijslacht, nonchelant nog een pond gortbeuling. De slager zelf keek haar met open mond aan toen ze haar bestelling deed.
'Komop, komop, ik heb niet de hele dag de tijd', zei ze.
Toen de slager de gortbeuling afgesneden had stopte ze die zonder omhaal in haar tas, betaalde haar één Gulden vijf en verliet de winkel. Nog steeds vraag ik me af wat haar die dag bezield heeft.
Thuis aangekomen kreeg ze natuurlijk spijt van haar drieste aankoop. Zo snel ze kon spoedde ze zich met haar gortbeuling terug naar de slager, maar die was inmiddels gesloten. Dan toch maar weer terug huis gekeerd met de beuling. Omdat ze niet kon verkroppen het luxe vlees zomaar op te eten bleef ze het angstvallig bewaren onder een stolp in de buffetkast. Na drie weken moest ze het wel weg gooien, omdat haar hele huis begon te stinken.
''tis eeuwig sund, 'tis eeuwig sund' prevelde ze weken aan een stuk. Na dat débâcle ging haar gezondheid snel achteruit.

Het was een eenzaam en hard mens, geloofde nergens meer in, niet in de hemel of hier op aarde. Wat dat betreft liet het haar koud of ze nu dood of levend was. Slechts één ding hield haar toch nog zo lang op de been, en dat was wat er met haar kapitaal zou gebeuren wanneer zij er eenmaal niet meer zou zijn. De gruwelijke gedachte alleen, dat iemand al dat geld zou gaan uítgeven, gaf haar genoeg kracht om het nog zo lang te rekken. Diep achterin de bedstee gedoken zinde ze op raad om haar kapitaal tot in lengte van dagen te bewaren. Ze had al bij de notaris ge-ïnformeerd of het niet eenvoudig op haar boekje kon blijven staan, maar dat was niet mogelijk. Wanneer ze niets deed zou alles aan haar zoon Job vervallen (later meer over hem) maar instinktief vertrouwde ze dat hem niet toe. Een tijdlang speelde ze met de gedachte om alles aan de kerk te vermaken, die konden immers bogen op een eeuwenlange ervaring met kapitaalbeheer, maar toen ze vernam dat er op kosten van dezelfde kerk gratis soep (met worst!) werd uitgedeeld aan de armen en daklozen, zag ze daar ook gauw vanaf.
'Een gruwel' riep ze 'Da frèèt mar soep mej worst zonder d'n hîle dag un steek uit te voere. Ik heb zelluf sinds onze Wim doodging me ginne hap worst meer kunne veroorlove'. Dat veroorloven viel natuurlijk wel mee, zoals jullie ondertussen weten, maar ik geloof werkelijk dat ze zich die luxe sinds die dag niet meer gegund had.

Zo ingeklemd tussen haar sterfelijkheid, de spilzucht om haar heen en de niet aflatende inflatie sleet ze haar laatste dagen. Tot een besluit inzake haar nalatenschap kon ze niet komen, wel bleef ze angstvallig vasthouden aan iedere cent. Zo kwam het dat ze op een dag haar zoon Job opdracht gaf om bij een boer mee te helpen met de bietenoogst. Maar inplaats van thuis te komen met een paar sappige bieten kwam Job aanzetten met een fikse wond net boven zijn knie. Met het op de wagen scheppen van de bieten had hij per ongeluk de riek diep in zijn been gestoken.
Na hem eerst uitgefoeterd te hebben omdat hij met lege handen thuis gekomen was, tuurde ze naar het ronde gaatje boven de knie.
'Dé gû van eigens over' zei ze, en ging weer achter in de bedstee zitten broeden op haar erfgenamen. 'De kouwe hand, de werme hand, tis krèk allemaal niks'
Die nacht kreeg Job koorts. Er was ongetwijfeld vuil vanuit de riek in de wond gekomen. Toen de koorts na twee dagen nog niet afgenomen was, en de knie tot twee keer zijn normale dikte opgezwollen was kon ze nog moeilijk beweren dat het allemaal vanzelf over ging. Ze trok haar oudste, vuile kleren aan en laadde Job op de handkar. Zo ging ze naar de armendokter in 's-Hertogenbosch. Deze was in eerste instantie bereid geweest om haar voor niets te helpen, zo deerniswekkend ze eruitzag. Zijn assistent echter kwam uit het nabij Odiliapeel gelegen dorp Venhorst, en kende mijn tante maar al te goed. Toen de arts haar naar het Groot Ziekengasthuis verwees draaide ze zich vloekend en tierend om en zei dat ze er zelf wel uitkwam.
De lange rit in de handkar van en naar 's-Hertogenbosch had Job echter weinig goed gedaan. Midden in de nacht ijlde hij zo hevig dat tante de paardendokter liet komen. Dit was echter een man die zich niet tegenspreken liet, en onverwijld een ziekenwagen belde.
Tante protesteerde nog, ze was immers niet verzekerd, maar nog geen 20 minuten later stond er een ziekenwagen op de deur.
Job heeft het overleefd tenslotte, maar zijn been is helaas geamputeerd moeten worden. Dit gebeurde allemaal nog in de laatste maand voordat tante Ursula zélf het loodje legde.

Op haar begrafenis was het steen- en steenkoud. Hoewel ze haar laatste wil nog steeds niet had laten vastleggen hadden wij, in de geest van tante, de begrafenis zo sober mogelijk gehouden. Met niets meer als een lijkdoek om werd ze in een armengraf gelegd. Er kwam geen steen op, slechts een eenvoudig houten kruis, wat de pastoor nog had liggen, werd op haar graf gelegd. Een steen was trouwens overbodige luxe geweest, want we hadden de grondpacht voor de kortst mogelijke tijd vastgelegd. Reeds na drie jaar zou het graf geruimd worden, net genoeg om het vlees van haar botten te laten rotten. Naast ons gezin en de pastoor was de enige aanwezige op de begrafenis haar zoon Job. Leunend op een kruk, zijn linkerbeen nog slechts een stomp, staarde hij zwijgend in het graf. Na een kort woord van de pastoor draaide hij zich om en liep naar huis. Ons hele gezin liep achter hem aan naar de bedompte woning toe.

Het kapitaal van tante bleek allesbehalve slecht gerendeerd te hebben. Hoeveel het precies is laat onze familie liever in het ongewisse, maar het was een veelvoud van het oorspronkelijke bedrag. Bij gebrek aan een officieel testament verviel alles, na aftrek van de belastingen, aan Job. Het was het jaar dat er onverwacht geen begrotingstekort was onder den Uyl.

Zo is onze familie, zoals dat genoemd wordt, rijk geworden.

En dat was het voor vanavond. Nu ga ik naar de nachtmis toe.

[ Bericht 1% gewijzigd door LXIV op 24-12-2005 23:09:14 ]

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 19:59 schreef LXIV het volgende:


Mijn vader en ik zien dit vaak wanneer wij "binnen de bebouwde kom" konijnen gaan stropen, zoals dat heet.

Zak

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 00:28 schreef LXIV het volgende:

[..]

Je moet zo'n diertje ook beslist geen pijn doen! Dat zou helemaal tegen mijn diervriendelijke principes zijn. Een harde tik achter de oren. Voelt 'ie helemaal niks van hoor!

Huichelaar

Wie heeft hier mijn reactie verwijderd?

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 22:19 schreef Honky het volgende:

[..]

Zak
[..]

Huichelaar

tvp

mmmmmmmmmmm

Het voortijdige overlijden en de teraardebestelling van Annechien

Voordat ik ga vertellen wat neef Job met de erfenis gedaan heeft moet ik eerst toch nog even kwijt hoe de begrafenis van Annechien verlopen is.

Kleine Annechien was altijd al niet de sterkste van de familie. Vanaf haar geboorte sukkelde ze altijd al wat met haar gezondheid. Ondanks dat, of misschien wel juist daardoor, hield mijn moeder erg veel van haar. Wanneer er eens een klein stukje wit vlees over was, stopte mijn moeder dat altijd haar toe. Ze bleef echter altijd iets achterlopen op haar leeftijd, zowel lichamelijk als verstandelijk. Terwijl wij les kregen was ze meestal met een iets schuin gehouden hoofd voor zich uit aan het staren. Maar als haar naam genoemd, of haar iets gevraagd werd brak er een stralende lach door.

Toen er op een koude decembermorgen niets meer te eten was besloot mijn moeder mijn zusjes mee te nemen naar een nabijgelegen akker om maïskolven te zoeken. Het was een grauwe en gure dag. De lucht in het westen was groengrijs, een teken dat er sneeuw in de lucht zat. Ze hadden de akker al zeker drie keer afgestroopt, toch konden ze altijd nog wel een paar maïskolven vinden. Nadat ze meer als een uur gezocht hebben begon het te sneeuwen, eerst kleine vlokjes, maar al snel kon je geen drie meter meer voor je uit kijken. Moeder riep de kinderen bij elkaar en keerde snel huiswaarts. Daar aangekomen bleek de Annechien niet mee terug gekomen te zijn. Toen Vader en Moeder bij het veld aankwamen vonden ze haar ineengedoken op de grond. Er lag al een laagje sneeuw over haar heen.

Die hele nacht klonk het hoesten van Annechien door ons huisje. Om haar toch zo warm mogelijk te houden moesten Femke en Durske, die samen met Annechien één bedstee deelden, zo dicht mogelijk tegen haar aan kruipen. De volgende ochtend was er nog steeds geen enkele verbetering opgetreden. Ze had hevige koorts gekregen, zó hevig dat de warmte op een halve meter afstand voelbaar was in het koude huisje. Met allerlei huismiddeltjes probeerde Moeder de koorts te stillen en Annechien weer beter te krijgen, maar zonder resultaat.

Na twee weken was er nog steeds geen verbetering. Iedere avond, wanneer het donker werd, zette Vader Annechien in het midden van de kamer. We gingen in een kleine kring om haar heen zitten, de warmte die ze afgaf maakte de koude wat dragelijker. Ze maakte bijna geen geluid, je kon haar tussen al die lichamen niet horen. Je kon elkaar nauwelijks zien in die donkere kamer, dus werd er ook bijna niet gesproken. Op een donderdagavond, rond een uur of negen, werd het heel langzaam, bijna ongemerkt, steeds kouder in de kamer. Ik durfde me niet te bewegen of iets te zeggen. Met een angstig gevoel in mijn maag wachtte ik af. Het werd langzaam doodstil om me heen. Opeens klonk er een hartverscheurende snik. De snik van een moeder die haar kind verliest. Zij was, tegen beter weten in, nog het langst blijven hopen dat het níet zo zou zijn. Mijn vader stond op en legde zijn hand op Moeders schouder.
'De kachel is uut. Wie goat noar bed'

De volgende ochtend ging ik met mijn vader mee naar de pastorie in het dorp. Onderweg spraken we allebei geen woord. Bij de pastorie aangekomen nam hij zijn pet in zijn grote knoestige handen en belde aan. De huishoudster van meneer pastoor deed open. Ik had het gevoel dat ze misprijzend naar mijn jurk keek. Ze zei verder niets.
'Wij komen voor meneer pastoor' zei mijn vader, terwijl hij zijn ogen op de schort van de huishoudster hield.
'Ik zal kijken of hij tijd heeft. Blijf maar wachten'
De deur ging weer dicht.
Zwijgend wachtten we beiden. Mijn vader bleef zijn pet in zijn handen houden. Na een minuut of tien ging de deur weer open. Het was meneer pastoor.
'Zeg het maar' sprak hij.
'Gister is ons Annechien dood gegaan. Ik kom informeren voor de begrafenis' mompelde mijn vader moeilijk verstaanbaar.
'Een armenbegrafenis neem ik aan.' Uit zijn vestzak haalde de pastoor een klein zwart boekje. 'Dat is 50 gulden'
Ik zag mijn vader even zijn evenwicht verliezen bij het horen van dat enorme bedrag. '50 gulden, dat hebben wij niet.'
'Dan kan ik helaas niets voor u betekenen' zei de pastoor, en deed de deur weer dicht.
Niet gewend om tegen het gezag of de kerk in te gaan keerde mijn vader hierop huiswaarts. Binnengekomen zag ik dat Moeder Annechien in haar bedstee gelegd had.
'Hoe was het?' vroeg moeder aan vader.
'Het kost 50 gulden. Wat moeten we nu dan?'
'50 gulden!' Even was moeder stil.'Heb je niet gevraagd of het goedkoper kon?'
Mijn vader keek mijn moeder niet aan en mompelde wat in zichzelf.
'Ga morgen maar terug en vraag of er wat afkan.'.
Toen we die avond slapen gingen klaagden Femke en Durske dat ze niet met Annechien in één bed wouden liggen. Zonder er een woord vuil aan te maken gaf vader hen een draai om de oren en zei:'Heel je leven liggen jullie er al mee in bed, dan maken die laatste paar dagen ook niks meer'. Gedwee gehoorzaamden de meisjes en kropen naast Annechien de bedstee in.

De volgende ochtend liepen wij weer naar de pastorie. Dit keer mochten we binnenkomen. In een ruim verlichte keuken zat de pastoor aan een hoge brede tafel gele vla te eten.
'Ik kom nog terug voor de begrafenis'
'Welke begrafenis?'. De pastoor lepelde door zonder van zijn bord op te kijken.
'Van ons Annechien. Waar ik gisteren ook voor was.'
'Och ja. Is het allemaal gelukt?' Pas nu keek hij ons voor de eerste keer aan.
'Nee, nee nog niet. Ik wou graag weten... mijn vrouw wou graag weten, of het tóch niet iets goedkoper kon.'
'Nee, de armenbegrafenis, daar kan echt niks meer af. Wij hebben ook kosten, weet u. '
'Ja ja, natuurlijk' zei vader. 'Maar is er dan niks wat we zélf kunnen doen.
De pastoor had zijn bord met vla leeggegeten. Misschien wat milder gestemd door zijn volle maag legde hij zijn handen op zijn buik en floot zachtjes tussen zijn tanden.
'Je zou zelf het graf kunnen delven. Daarmee bespaar je twintig gulden aan graafkosten.'
Mijn vader knikte nederig en bleef staan.
Na een minuut zwaaide de pastoor met zijn hand als teken dat we konden gaan.
Thuis aangekomen vertelde vader het relaas.
'Maar Gerrit, dertig gulden hebben we ook niet. Ga morgen maar weer terug en vraag wat er nog meer afkan'

Zo liep ik die week samen met Vader nog vier keer naar de pastorie en terug. Uiteindelijk bleef er nog 10 gulden over. Hiervoor zou Annechien naar het kerkhof gebracht worden en mochten we haar zelf achter het kleine schuurtje daar mogen begraven. Toch konden mijn ouders ook dit bedrag nog steeds niet betalen. De tijd drong. Ondanks de koude begon er toch een steeds onaangenamere lucht in ons huisje te hangen. Wanneer je de hele dag binnenbleef rook je het eigenlijk niet, maar wanneer Vader en ik van onze dagelijkse wandeling terugkwamen was de lucht heel duidelijk aanwezig. Ook Femke en Durske, die al die tijd naast Annechien in de bedstee gelegen hadden zagen er steeds slechter uit.
'Ga maar naar de pastoor en zeg dat we niet meer als twee gulden vijftig betalen kunnen' gaf mijn moeder Vader als opdracht mee. 'Dan vervoeren we het desnoods zelf wel.'
Weer aangekomen bij de pastorie werd er pas na lang bellen opengedaan. Dit keer was het de pastoor zelf, een forse sigaar in zijn linkermondhoek.
'Ik heb toch al gezegd, voor minder als tien gulden gaat het écht niet!'. Van de weersomstuit liep dik bruin spuug langs de sigaar zijn mondhoek uit.
'En als we het dan zélf naar het kerkhof brengen?' Voor het eerst in mijn leven zag ik tranen opwellen in de ogen van mijn vader.
'Kom hier dan met dat geld' barstte de pastoor. 'En verder wil ik er dan ook helemaal niks meer mee te maken hebben.'
Diep vanuit zijn broekzak haalde Vader de zorgvuldig gespaarde dubbeltjes en stuivers tevoorschijn. Het was precies twee gulden vijftig. Hij wou het de pastoor nog uittellen, maar die hield zijn hand open en stopte het geld zonder omhaal in zijn zak.
Halverwege de weg naar huis sprak Vader pas weer.
'Dat hebben we toch maar mooi kunnen regelen, niet dan Knaak?'
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hoe moesten we Annechien in hemelsnaam op het kerkhof krijgen? Om hem niet tegen te spreken zei ik 'Ja Vader' en gaf hem mijn hand.

De volgende ochtend kwam Moeder bij me staan.
'Je bent nu al een grote jongen. Vandaag mag je Vader en mij helpen.'
Vragend keek ik haar aan. Ik was al bang voor wat ze zou zeggen.
'Ga naar boer Baks en vraag of je zijn fiets voor vandaag kunt lenen.'
Ik keek smekend haar aan. 'Toe mam. Kan het niet anders?'
Ze glimlachte en streek door mijn haar. 'Ga nu maar. En kom meteen met de fiets terug'
Op een drafje holde ik naar onze overbuurman. Met een schuin oog keek hij me aan toen ik de fiets te leen vroeg, maar ik moest hem volgen naar zijn schuurtje waar hij me zijn fiets aangaf.
'En voorzichtig ermee, hij is nog krek nieuw'. Het was pas de vierde of vijfde keer dat ik op een fiets reed en onzeker slingerde ik het pad af naar huis toe. Thuis aangekomen stond mijn vader al op me te wachten. Ik stopte naast hem en stapte van de fiets af. Uit het huis kwam Moeder met op haar arm het stoffelijk overschot van Annechien. Buiten, in het heldere licht, was pas goed te zien dat het uitstellen van de begrafenis het lichaam geen goed had gedaan. De toch al zo bleke huid had een groengrijze waas gekregen. Rondom de ogen en de mond was de huid teruggetrokken, zodat de ogen leken uit te puilen en alsof Annechien een bovenmatig groot gebit bezat. Haar handen en voeten hadden een eerder paarsblauwe kleur gekregen. De periode van lijkstijfte was allang voorbij. Nu hing ze als een afgrijselijke, sadistische lappenpop in de armen van Moeder.
'Zet d'r maar op de pakkendrager' zei vader met zachte stem. Zonder al te veel moeite werd Annechien op de bagagedrager gezet. Toen moeder haar losliet zakte ze echter meteen in elkaar en viel rechts van de fiets af.
'Dat gaat zo niet. We moeten haar vastbinden.' Uit de schuur haalde vader een paar strengen koetouw. Met losse eindjes hiervan bond hij de benen van Annechien vast aan het frame.
'Niet te hard aantrekken' zei Moeder verschrikt. De touwtjes snoerden meteen heel diep in het zachte vlees. Na wat gehannes lukte het om Annechien dusdanig vast te binden dat ze in ieder geval stevig op de pakkendrager bleef zitten. Haar beide handen werden, ook met koetouw, onder de stang van het zadel vastgebonden.
Van een afstandje bekeek Vader de fiets + dochter. Het was een verschrikkelijk gezicht. Het grauwe hoofd hing in een onnatuurlijke stand naar achteren. Daar waar de touwtjes net iets té stevig aangesnoerd waren druppelde groenige pus naar buiten.
'Wat doen we ermee? Zo kan Knaak er echt niet mee door het dorp fietsen.' zei Moeder. 'Daar krijg je praatjes van.'. Uit de schuur haalde vader een ruime hoed, die ooit van een vogelverschrikker geweest was.
'Zet haar deze dan maar op. Dan is er niks aan de hand'

Mijn ouders zouden twee uur vóór mij en Annechien vertrekken. Dan zou ik tenminste niet nog een uur met Annechien achterop de fiets in het dorp hoeven te staan. Met de fiets tegen de muur geplaatst keek ik mijn familie na toen ze het zandpad afliepen. Vader voorop met de schop in zijn hand, Moeder en al mijn zusjes erachterna. Een warm gevoel van trots kwam door mijn lichaam. Dat ík, als hun enige zoon, deze belangrijke taak had gekregen. Tegelijkertijd maakte ik me ook zorgen over de jongens in het dorp. Wanneer die mij in het oog kregen wilden ze me nogal pesten. Alleen maar omdat ons gezin nét even anders was als het hunne. Had ik nu ook maar broeken gedragen, net als zij.

(wordt vervolgd)

Nou, ga verder?

Daar stond ik dus, met mijn zusje, dat een week geleden gestorven was, vastgebonden op de fiets van de buurman. Het was al tijd geworden om te vertrekken, maar ik bleef nog rond het huis hangen.
Niet dat ik me schaamde om met Annechien achterop door het dorp te fietsen. Integendeel! Niet genoeg geld hebben voor een lijkenwagen is niets om je voor te schamen. We hadden altijd al de tering naar de nering moeten zetten.
Waarom ik wel bleef aarzelen, terwijl ik wist dat mijn vader ondertussen zijn schop al in de grond had gestoken (...)

Zijn er nog echt een paar mensen die dit lezen dan? Had verwacht dat het voor de meesten wel weer mooi genoeg was. Bij voldoende belangstelling post ik morgen deel II wel. (Ga nu zo slapen)

[ Bericht 2% gewijzigd door LXIV op 28-12-2005 23:42:27 ]

Ik wil meer, LXIV!

quote:

Op donderdag 29 december 2005 23:13 schreef Augustina het volgende:
Ik wil meer, LXIV!

Augustina! Dat juist jij uit de TTK-groep dit perverse topic in de krochten van de klaagbaak gevonden hebt...
Je gaat nu toch geen rare dingen van me denken, he?

quote:

Op donderdag 29 december 2005 23:18 schreef LXIV het volgende:

[..]

Augustina! Dat juist jij uit de TTK-groep dit perverse topic in de krochten van de klaagbaak gevonden hebt...
Je gaat nu toch geen rare dingen van me denken, he?

Ik lees ineens een heel andere kant van je, LXIV. Een beetje duister, dat wel.

quote:

Op donderdag 29 december 2005 23:21 schreef Augustina het volgende:

[..]

Ik lees ineens een heel andere kant van je, LXIV. Een beetje duister, dat wel.

Inderdaad. Het begon nog vrij onschuldig met een fantasie over het jatten van konijntjes bij de buren... En nu sta ik met een dood kind vastgebonden op de bagagedrager te wachten tot ik naar het dorp kan rijden...
Het ging eigenlijk allemaal vanzelf. Niets van te voren uitgedacht. Alles raw and unedited in het kleine reply-venstertje getikt. Heb nu weinig tijd, ivm die vriend uit Canada, maar ben zelf ook benieuwd waar e.e.a. eindigt.
Vond overigens het verhaal over Tante Ursula wel redelijk. Wat beter uitgewerkt had het in de TTK-wedstrijd kunnen meedoen.


(En voor de andere kindertjes die meelezen: Dit is allemaal echt gebeurt in ons dorp hoor! (nanoe, nanoe). Vraag maar aan tante Augustina.... )

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 18:23 schreef Cheesecake het volgende:
BLIJF VERDOMME EENS MET JE POTEN VAN ANDERMANS HUISDIEREN AF JA!
Als je konijn wilt eten tijdens de kerstdagen ga je maar naar de poelier ofzo, maar een dier stelen uit een konijnenhokje uit andermans achtertuin is wel heel erg triest! Stelletje misselijke figuren. Konijnen stelen van een zorgboerderij en ze vervolgens opeten met de kerstdagen. Wat je eigenlijk bij die mensen zou moeten doen is hun hond stelen en dat beest vervolgens in een kist doen en hem op het vliegtuig naar China zetten, bestemming een-of-ander-restaurant-in-Peking. Daar lusten ze namelijk wel mihoen met hond.

Ik heb een kalkoen geslacht en opgegeten op tweede kerstdag. Ben je nu boos?

quote:

Op donderdag 29 december 2005 23:27 schreef LXIV het volgende:

(En voor de andere kindertjes die meelezen: Dit is allemaal echt gebeurt in ons dorp hoor! (nanoe, nanoe). Vraag maar aan tante Augustina.... )

Ik heb al 2 nachten niet geslapen, en nu vertel je het pas
Je moet schiijver worden trouwens

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 22:04 schreef LXIV het volgende:
En dat was het voor vanavond. Nu ga ik naar de nachtmis toe.

Heerlijk lezen, net of ik Toon Kortooms hoor vertellen.
Een oud opgeduikeld boek, is in Stiphout, [ waar ik woon ]
op een zolder, bewaard door een tante.
iedere dag staat er een stuk van in de krant, ook over die tijd ongeveer.

plus , mijn schoonmoeder kan uren vertellen over die tijd, vooral om dat ze een beetje dement is, en ik blijf vragen over " vroeger" . ze vindt t leuk.

en mijn veel te vroeg overleden schoonvader was een echte Hellimonder,
ik als Meidje uit Helden Panningen, kwam daar op zondag eten, altijd aten ze paardevlees,
en hij zat dan te miauwen.
Na t eten, vroeg hij aan mij wat ik gegeten dacht te hebben,

ik weet dat t een grapje was, achteraf, maar ik heb vanaf dat ik ging samenwonen nooit meer paardevlees in de pot gehad,
met verhalen over helmondse kattemeppers, die niet eens waar zijn, volgens de hele oude mensen hier.......

maar konijnen stropen, was heel " normaal "

quote:

Op donderdag 29 december 2005 23:27 schreef LXIV het volgende:
Het ging eigenlijk allemaal vanzelf. Niets van te voren uitgedacht. Alles raw and unedited in het kleine reply-venstertje getikt.

Je tiept het toch wel eerst in notepad oid, hoop ik?
Als Fok de hik krijgt ben je al je tekst kwijt!

Een merkwaardige oase in de KLB-woestijn.

Ja kleine kijkbuiskindertjes. Tante Augustina heeft het allemaal zien gebeuren.

LXIV heeft nog vele avonturen beleeft in het dorp. Laten we stil genieten van de rest van het verhaal...

Het overlijden en de teraardebestelling van Annechien deel II

Na nog een half uur wat rondgehangen te hebben kon ik echt niet langer meer dralen en pakte de fiets. Slingerend reed ik van het tuinpad af de weg op. Nadat ik wat meer vaart gemaakt had slingerde de fiets niet meer zo. Het was een prachtige dinsdagmorgen. Het lichte vriesweer had de hemel strak donkerblauw gekleurd. Doordat het bijna windstil was, en de zon volop scheen, voelde het beslist niet koud aan. Vrolijk riep ik goedendag naar Boer Goos, die op zijn erf hout aan het kloven wsa. Hij keek slechts kort op. Zijn hond begon echter luid te blaffen en rende van het erf, op mij af. Ik trapte wat harder door. De hond ging een halve meter achter de fiets rennen. Met zijn kop schuingehouden keek hij verwonderd naar Annechien, die nog steeds goed vastgebonden achterop zat. Boer Goos riep zijn hond terug, maar die scheen hem niet te horen. Met zo weinig mogelijk afremmen draaide ik de Olmenweg op. De hond bleef echter als een bezetene achter de fiets aanrennen. Op een nabijgelegen boerderij hoorde ik nu ook honden blaffen. Op de oprit linksvoor me zag ik deze twee honden, een grote en een kleinere, naar de weg rennen. Gelukkig bleven ze in de berm stil staan, hun twee koppen luid blaffend naar mij gekeerd. Nadat ik echter voorbijgefietst was sloten ze aan bij de eerste hond, en zetten samen met hem jankend en piepend de achtervolging in. Ik fietste zo hard ik kon door, maar het lukte me niet de drie honden af te schudden. Toen ik voorbij een houtwal rechts van me fietste dook daar onverwacht een vierde hond op. Het was zo'n kleine witte terriër met zwarte vlekken. Terwijl hij rechts van de fiets rende maakte hij af en toe een sprongetje, waarbij hij met bek in de lucht snapte. Het zweet stond me op het voorhoofd, zowel van het fietsen als van radeloosheid. Ik dorst niet te stoppen, stug bleef ik mijn weg vervolgen. Bij het kerkhof aangekomen zou Vader wellicht weten wat te doen.

Op de boerderij waar ik vervolgens langsreed begon er ook al een hond te blaffen. De wanhoop nabij zag ik hoe deze, net als de vorige twee, zich bij de andere honden voegde. Het geblaf en gejank werd gelukkig iets minder. Waarschijnlijk raakten de honden, net als ik, langzaam buiten adem. Terwijl ik mijn weg vervolgde wies de roedel honden gestaag aan. Voordat ik het dorp binnenreed waren het er zoveel dat ze hele weg, van links naar rechts, bezetten. Ik schat dat het er een stuk of dertig waren. Gelukkig bleven ze allemaal achter de fiets, zodat ze me niet hinderden met fietsen. Vanachter hun ramen keken de dorpsbewoners, die me waarschijnlijk al van verre aan hadden horen komen, bevreemd naar buiten. Ik had geen tijd ze vriendelijk toe te knikken of iets uit te leggen. Het was nu zaak zo spoedig mogelijk op het kerkhof te komen. Voor me zag ik de kerktoren al. Ik had het bijna gehaald. Zonder af te remmen stoof ik door het ijzeren hek, dat gelukkig openstond, de begraafplaats op. In de achterste hoek zag ik Vader, die heupdiep in de kuil stond, Moeder en mijn overgebleven zusjes met open mond mijn kant opkijken. De honden volgden me zonder omhaal het kerkhof op. Ze begonnen weer luider te blaffen en te piepen. Vlak voor de kuil, die als Annechiens graf bestemd was, remde ik af, en sprong zo snel mogelijk van de nog rijdende fiets af. Binnen vijf stappen stond ik bij mijn moeder, die haar armen om me heen sloeg. Buiten zinnen wierp de roede zich op de fiets en Annechien. Onder een beestachtig gehuil en gegrom begonnen aan het vlees van haar lichaam te trekken. Binnen enkele seconden buitelden ze over elkaar heen en was er alleen nog een bontgevlekte kluwen te zien. Het hele gezin keek sprakeloos toe. Na hooguit een minuut was het gedaan. Zodra een hond een stuk vlees of bot te pakken had rende hij snel het kerkhof weer af. De kleine witte terriër was de laatste, met een stuk ellepijp tussen zijn kaken dribbelde hij parmantig weg. Een paar meter van de fiets lag de hoed die Moeder haar die ochtend had opgezet. Verder was niets overgebleven.

Vanuit het graf sprak mijn vader: 'Een hond heeft liever het gebeent dan het kostelijkst gesteent'. Mijn moeder keek hierop even peinzend voor zich uit en zei toen:'We kunnen nu meneer pastoor die twee Gulden vijftig best terugvragen, we gaan het graf toch niet gebruiken.'.
Bij meneer pastoor aangekomen wou deze echter niet weten van teruggave van het geld. 'De zaak is gedaan. Of jullie het graf nu wel of niet gebruiken gaan doet daar niets aan af.'
Mismoedig wou Vader zich alweer omdraaien, maar Moeder liet zich niet zo snel afschepen.
'We hebben de rechten voor drie jaar betaald, waarom zouden die niet gewoon staan blijven.'
In eerste instantie wou meneer pastoor niet toegeven, maar uiteindelijk zegde hij toe dat wanneer er de komende drie jaar iemand van het gezin zou komen te overlijden, de familie alsnog van het graf gebruik zou kunnen maken. Tevreden stemde Moeder hiermee in, en keek Vader trots aan. Vader, ietwat korzelig omdat zijn vrouw een betere handelaar als hij gebleken was, mompelde 'Zul je net zien dat er de komende drie jaar niemand doodgaat.'
Moeder was echter niet meer uit het veld te slaan.
'Als er niemand doodgaat, nou, dan vinden we daar ook wel weer wat op.' zei ze, terwijl ze ons met een stralend gezicht aankeek.

Op de weg terug naar ons huisje heerste er een stemming van opluchting en opgewektheid, zoals je wel vaker ziet wanneer een begrafenis zonder noemenswaardige problemen verlopen is. Tot grote opluchting van ons allemaal was de fiets niet beschadigd geraakt, en het vooruitzicht dat we de komende drie jaar tenminste verzekerd zouden zijn van een graf was vooral voor mijn ouders een grote geruststelling.
Hoewel het geen zondag was mochten we toch allemaal een ijspegel afbreken, die de hele winter al aan de Glanerbrug hingen. Met de ene hand mijn moeder vastpakkend, in de andere een ijspegel, besefte ik me hoeveel geluk ik had in dit fijne gezin op te mogen groeien.

[quote]
Buiten zinnen wierp de roede zich op de fiets en Annechien. Onder een beestachtig gehuil en gegrom begonnen aan het vlees van haar lichaam te trekken. Binnen enkele seconden buitelden ze over elkaar heen en was er alleen nog een ...........

ho maar, dit gaat te ver.

Ik blijf het hilarisch vinden.

Meer meer !!!

Als honing
zijn uw woorden,
Oh Zonnekoning

^(tvp)

En meer, meer.

En dieper, harder!