AR's huiswerk topic

Het moet, AR.

quote:

Op maandag 19 december 2005 15:53 schreef Augustina het volgende:

[..]

Okee, dank je.

Het was geen moeite.

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 16:43 schreef Automatic_Rock het volgende:
Klaar!!
(scan's komen later )

Ben benieuwd, zeer benieuwd...

* Tha_Erik wacht...

Ik ook.

_{Waar blijven ze!!!}

quote:

Op maandag 19 december 2005 14:36 schreef zodiakk het volgende:
Ik vind dit topic wel ontluisterend. Huiswerkcontrole? Werktips? Waar is het romantische beeld gebleven dat je schildert als je daar zin in hebt?

De 'romantische' kunstenaar die met een fles rode wijn naast zich gaat zitten wachten op goddelijke inspiratie, of op het engeltje dat op zijn schouder neerdaalt, of op welk ander waanidee ook - want inspiratie bestaat niet! Alleen werkdrift bestaat, en discipline, en doorzettingsvermogen! - die zal vermoedelijk gedesillusioneerd eindigen. En bovendien straatarm.

quote:

Ik vraag me af of Automatic_Rock zich wil vereenzelvigen met De Kunstenaar, of met De Kunst. Als je jezelf niet kan motiveren om te schilderen dan kunnen anderen dat ook niet. In dat geval kan je je beter bezighouden met dingen waar je meer bevrediging en voldoening uithaalt, ook al is dat iets wat minder bewierookt wordt dan Kunstenaar.

Soms moet je - om de toppen van je kunnen te bereiken - door een muur heen. Kunst is vrijheid in je hoofd, ruimte. Volgens mij heeft het niet zoveel te maken met 'zin hebben om te schilderen', want niemand heeft elke dag zin, maar om echt goed te worden, zul je toch elke dag moeten trainen, oefenen, slijpen, bijvijlen, warmdraaien, experimenteren, enzovoort. Ik denk dat een stok achter de deur dan juist heel goed is.

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 16:43 schreef Automatic_Rock het volgende:
... (scan's komen later )

Is jouw scanner toevallig defect?

quote:

Op donderdag 22 december 2005 00:48 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

De 'romantische' kunstenaar die met een fles rode wijn naast zich gaat zitten wachten op goddelijke inspiratie, of op het engeltje dat op zijn schouder neerdaalt, of op welk ander waanidee ook - want inspiratie bestaat niet! Alleen werkdrift bestaat, en discipline, en doorzettingsvermogen! - die zal vermoedelijk gedesillusioneerd eindigen. En bovendien straatarm.
[..]

Soms moet je - om de toppen van je kunnen te bereiken - door een muur heen. Kunst is vrijheid in je hoofd, ruimte. Volgens mij heeft het niet zoveel te maken met 'zin hebben om te schilderen', want niemand heeft elke dag zin, maar om echt goed te worden, zul je toch elke dag moeten trainen, oefenen, slijpen, bijvijlen, warmdraaien, experimenteren, enzovoort. Ik denk dat een stok achter de deur dan juist heel goed is.

Precies, zo is het. Gewoon aan het werk, niet zeiken. Er komt altijd wel wat. Uiteindelijk.
En als je echt goed wilt worden moet je voor de 100% gaan. Of meer liefst. Vergeet je sociale leven maar. Niet meer wachten op 'zin'. Niet wachten tot er tijd is.
Tot het uiterste gaan. Jezelf AFBEULEN.

Ik denk dat het bij AR ( - en vele anderen, mezelf incluis - ) vooral een kwestie is van beginnen.
Het schilderen an sich is nooit het probleem. En als het ding dan 'af' is, begint het gezeik weer...

Dan moet er weer 'begonnen' worden...

quote:

Op donderdag 22 december 2005 00:48 schreef Nadine26 het volgende:

De 'romantische' kunstenaar die met een fles rode wijn naast zich gaat zitten wachten op goddelijke inspiratie, of op het engeltje dat op zijn schouder neerdaalt, of op welk ander waanidee ook - want inspiratie bestaat niet! Alleen werkdrift bestaat, en discipline, en doorzettingsvermogen! - die zal vermoedelijk gedesillusioneerd eindigen. En bovendien straatarm.

Blijkbaar niet gezien de geforceerde chicklit die je op een andere plek in dit subforum uitbraakt. Dat is verdomd inspiratieloos. Inspiratie bestaat, misschien niet buiten degene die het voelt, maar de ervaring ervan bestaat. Als men dat heeft dan is er geen discipline nodig, dan gaat het vanzelf: dan is er flow. Als men het niet heeft, dan moet je je met andere dingen bezighouden. Ik hou namelijk niet van verzuring. En ik hou ook niet zo van mensen die geforceerd de kunstenaar/schrijver moeten uithangen. Die calvinistische werkethiek die jij hier etaleert vind ik trouwens symptomatisch voor een tegenwoordige overstelpende hoeveelheid aan middelmatige boeken.

quote:

Soms moet je - om de toppen van je kunnen te bereiken - door een muur heen. Kunst is vrijheid in je hoofd, ruimte. Volgens mij heeft het niet zoveel te maken met 'zin hebben om te schilderen', want niemand heeft elke dag zin, maar om echt goed te worden, zul je toch elke dag moeten trainen, oefenen, slijpen, bijvijlen, warmdraaien, experimenteren, enzovoort. Ik denk dat een stok achter de deur dan juist heel goed is.

Als je een keer een dag geen zin hebt, dan heb je gewoon geen zin en ga je iets anders doen. Dat heeft niets met 'de toppen van je kunnen te maken'. De toppen van je kunnen, dat zit niet in de kwast of de pen, maar in je levenswandel. Met tegenzin werken aan kunst vind ik een bijzonder kwalijk 'faken' van monomanie en passie. Ga eens een biertje drinken, denk ik dan, kom eens onder de mensen, neem een huisdier; stuk voor stuk effectievere manieren om door een 'muur in je hoofd' te breken. Wat jij bezigt hier is taal van verveelde kunstacademie-docenten, mensen in grauwe kleding en matte ogen. Mensen die liever de knoet hanteren dan mensen aanmoedigen om wat met hun leven te doen.

Heel goed, zodiakk.

En als dat betekent dat je alcoholist wordt, dan word je dat maar!
( . )

quote:

Op donderdag 22 december 2005 10:40 schreef zodiakk het volgende:

Als men dat heeft dan is er geen discipline nodig, dan gaat het vanzelf: dan is er flow. Als men het niet heeft, dan moet je je met andere dingen bezighouden.

Flow krijg je pas als je al bezig bent, dat is er niet voordat je met die bezigheden begint. Om te beginnen, heb je discipline nodig. Inspiratie moet omgezet worden in daden, maar jij ziet dat als een proces dat vanzelf dient te gaan. Je zult altijd tijd en ruimte moeten maken, je leven zo inrichten dat die ruimte en die tijd er is, en dat komt neer op heel onromantisch praktisch denken. Je kunt geďnspireerd en toch lui zijn. Je kunt opzien tegen het begin waar je jezelf doorheen moet slaan voordat je in de 'flow' terechtkomt. Ik heb dat zo vaak meegemaakt, dat ik ergens lang tegenaan liep te hikken, terwijl ik - als ik eenmaal bezig zijn - tot de conclusie kom: wat vind ik dit toch eigenlijk geweldig om te doen. Het rare is dat het volgens mij ook nog eens vaak samengaat (de paradox): datgene waarvan je eigenlijk weet, dat je het zou moeten doen, - omdat het zo geweldig is, omdat je de inspiratie bij wijze van spreken door je aderen voelt stromen, omdat je het ook goed kan (en je weet dat je het goed kan) - , kan juist het lastigste zijn om aan te beginnen.

Kunst maken is helemaal niet leuk. Het is een uitermate vervelende bezigheid. Met een beetje geluk kun je pas achteraf een spoortje van vrolijkheid voelen, heel kort.
Daarbij is het wel de bedoeling dat de toeschouwer er niks van merkt, dat het zo'n kutklus was.

quote:

Op donderdag 22 december 2005 10:40 schreef zodiakk het volgende:
Die calvinistische werkethiek die jij hier etaleert vind ik trouwens symptomatisch voor een tegenwoordige overstelpende hoeveelheid aan middelmatige boeken.

Dat is dan toeval, want bijna alle schrijvers - lees de autobiografieën er maar op na - houden er een ijzeren arbeidsmoraal op na. Graham Greene, bijvoorbeeld, dwong zichzelf tot een dagelijkse productie van een x-aantal woorden (laten we zeggen: 1500), en hij telde dat nauwkeurig na in de kantlijn. Als hij de 1500 had bereikt, legde hij resoluut en opgelucht - en vaak midden in een zin - zijn pen neer. Midden in een zin!
Dus ach, inspiratie... .

quote:

Als je een keer een dag geen zin hebt, dan heb je gewoon geen zin en ga je iets anders doen. Dat heeft niets met 'de toppen van je kunnen te maken'. De toppen van je kunnen, dat zit niet in de kwast of de pen, maar in je levenswandel.

Dat begrijp ik niet. Levenswandel? Bedoel je zoiets als: 'An unhappy childhood is a writers goldmine?'

quote:

Wat jij bezigt hier is taal van verveelde kunstacademie-docenten, mensen in grauwe kleding en matte ogen. Mensen die liever de knoet hanteren dan mensen aanmoedigen om wat met hun leven te doen.

Nee, het plezier staat voorop.
Maar om ergens toe te komen, en dat hoeft echt geen Kunst te zijn, dat kan ook huisvlijt zijn of geforceerde chicklit, moet je wél even gaan zitten. En het doen. Een biertje gaan drinken lijkt me de allerslechtste optie.

[edit

quote:

Op donderdag 22 december 2005 12:43 schreef RaisinGirl het volgende:

[..]

Flow krijg je pas als je al bezig bent, dat is er niet voordat je met die bezigheden begint. Om te beginnen, heb je discipline nodig. Inspiratie moet omgezet worden in daden, maar jij ziet dat als een proces dat vanzelf dient te gaan. Je zult altijd tijd en ruimte moeten maken, je leven zo inrichten dat die ruimte en die tijd er is, en dat komt neer op heel onromantisch praktisch denken. Je kunt geďnspireerd en toch lui zijn. Je kunt opzien tegen het begin waar je jezelf doorheen moet slaan voordat je in de 'flow' terechtkomt. Ik heb dat zo vaak meegemaakt, dat ik ergens lang tegenaan liep te hikken, terwijl ik - als ik eenmaal bezig zijn - tot de conclusie kom: wat vind ik dit toch eigenlijk geweldig om te doen. Het rare is dat het volgens mij ook nog eens vaak samengaat (de paradox): datgene waarvan je eigenlijk weet, dat je het zou moeten doen, - omdat het zo geweldig is, omdat je de inspiratie bij wijze van spreken door je aderen voelt stromen, omdat je het ook goed kan (en je weet dat je het goed kan) - , kan juist het lastigste zijn om aan te beginnen.

Het is logisch dat je tijd moet vrijmaken om iets te ondernemen omdat er nou eenmaal ook andere bezigheden zijn die tijd vergen (eten, slapen). Het gaat er dan ook niet om dat je vanwege tijdgebrek niet aan Kunst (of wat dan ook waar je plezier aan beleefd) toekomt - dat je een beetje moet plannen om tijd vrij te maken - maar om het feit dat je 'discipline' moet opbrengen om die tijd vrij te maken. En dat voor iets waarvan je wčl het idee hebt dat je het heel graag doet. Daar zit de paradox in: niet in de moeite van het beginnen aan iets wat je leuk vind, maar in het jezelf terecht moeten wijzen om iets te doen wat je graag wil.

Het komt vreemd op mij over als anderen mij moeten prikkelen om aan iets te beginnen waar je veel plezier aan beleeft. Als je levensinvulling zó anders is dan wat je echt graag wil, dan ben je gewoon een gevangene van andermans verwachtingen. In dat geval zou men je moeten aanspreken op het feit dat je uit het oog verloren waar het in je leven om draait. Ik ben dan nog steeds van mening dat inspiratie als vanzelf gaat, dat 'beginnen' hetzelfde is als na een jaar zeggen dat je 'gestopt bent met roken'. Je doet het gewoon.

quote:

Op donderdag 22 december 2005 14:12 schreef Revolverheld het volgende:
Dat is dan toeval, want bijna alle schrijvers - lees de autobiografieën er maar op na - houden er een ijzeren arbeidsmoraal op na. Graham Greene, bijvoorbeeld, dwong zichzelf tot een dagelijkse productie van een x-aantal woorden (laten we zeggen: 1500), en hij telde dat nauwkeurig na in de kantlijn. Als hij de 1500 had bereikt, legde hij resoluut en opgelucht - en vaak midden in een zin - zijn pen neer. Midden in een zin!
Dus ach, inspiratie... .

Een mooie anekdote, . Toch sluit het niet uit dat als hij 1402 woorden had geschreven, omdat hij wat vroeger dan normaal trek had in wat dubbelvla, toch een heel mooi boek had kunnen schrijven. Ik ben me er echt wel van bewust dat Lijden een belangrijke betekenisgevende waarde is voor kunstenaars. Dat houden ze vaak zichzelf voor omdat ze anders het idee hebben verstikt te raken door inactiviteit, of dat ze niet 'het maximale' eruit halen.

quote:

Dat begrijp ik niet. Levenswandel? Bedoel je zoiets als: 'An unhappy childhood is a writers goldmine?'

Ook, het is gewoon de leveninstelling die je hebt. De manier waarop je omgaat met dingen. Gestructureerd bijvoorbeeld. Of juist niet. In hoeverre je een gewoontemens bent, of je veel prikkels nodig hebt, enz.

quote:

Nee, het plezier staat voorop.
Maar om ergens toe te komen, en dat hoeft echt geen Kunst te zijn, dat kan ook huisvlijt zijn of geforceerde chicklit, moet je wél even gaan zitten. En het doen. Een biertje gaan drinken lijkt me de allerslechtste optie.

Ja, dat is zo. Ik reageer ook vooral op die ondertoon van 'Lijden om tot iets moois te komen'.

quote:

Op donderdag 22 december 2005 14:48 schreef zodiakk het volgende:
Ja, dat is zo. Ik reageer ook vooral op die ondertoon van 'Lijden om tot iets moois te komen'.

Maar dát ben ik helemaal met je eens, Zodiakk . Lijden om tot iets moois te komen is aanstellerij. Ik vind die hele 'inspiratie'- gedachte ook een beetje aanstellerij: dat je moet lijden - afwachten, wanhopen, de Goden verzoeken - tot het grote wonder zich hopelijk gaat voltrekken. Terwijl je het grote wonder (klein wonder mag ook) kunt afdwingen door jezelf gewoon een schop onder je kont te geven.

Dat heeft juist niets met lijden te maken! Wat valt er precies te lijden als je gewoon je pen of je kwast kunt pakken om aan de slag te gaan, op elk moment van de dag - óók als je misschien een keer 'geen zin' hebt, maar ja... geen zin hebben... als we dáár aan toe gaan geven, liggen we met z'n allen de rest van ons leven in bed.

_{Ik wel, tenminste}

quote:

Op donderdag 22 december 2005 13:09 schreef cioran63 het volgende:
Kunst maken is helemaal niet leuk. Het is een uitermate vervelende bezigheid. Met een beetje geluk kun je pas achteraf een spoortje van vrolijkheid voelen, heel kort.
Daarbij is het wel de bedoeling dat de toeschouwer er niks van merkt, dat het zo'n kutklus was.

Tuurlijk, je moet zo nu en dan ergens doorheen worstelen...
Maar..Een uitermate vervelende bezigheid?

Daar geloof ik geen snars van, cioran...

En al zou het zo zijn; waarom ( -of waarvoor- ) doet een weldenkend mens het dan, in vredesnaam?
En hoe houd ie dat jaren lang vol?

quote:

Op donderdag 22 december 2005 18:55 schreef Nadine26 het volgende:

_{Ik wel, tenminste}

Ik niet.

quote:

Op donderdag 22 december 2005 19:24 schreef De-oneven-2 het volgende:

[..]

Tuurlijk, je moet zo nu en dan ergens doorheen worstelen...
Maar..Een uitermate vervelende bezigheid?

Daar geloof ik geen snars van, cioran...

En al zou het zo zijn; waarom ( -of waarvoor- ) doet een weldenkend mens het dan, in vredesnaam?
En hoe houd ie dat jaren lang vol?

Nou, precies voor dat kleine moment van intense vrolijkheid en geluk als het werk af is . Het duurt niet lang, maar maakt veel goed.

En lijden, dat hoeft helemaal niet, dat is inderdaad aanstellerij. Net als het plaatsen van een kunstenaar op het voetstuk van de heilige inspiratie.
Het is gewoon hard werken, afhankelijk van je ambities, en niet anders dan in andere beroepen.