Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)

quote:

Op zondag 4 december 2005 03:41 schreef cioran63 het volgende:

[..]

Ja, daar zeg je wat. Verdomd. U bent een goede psycholoog. De gore keuken. Jaja, dat is een punt.

En tevens een subtiele afwijzing van Nadine aan jouw adres. Jij was toch de trouwen-en-samen-keuken-kopen-burgerman?

Ja, maar dat was maar een grapje natuurlijk. Van die keuken. Want ik weet dat ook heus wel, van keukens en vinexdingen.
Ik ben een grappenmaker.

quote:

Op zondag 4 december 2005 03:32 schreef cioran63 het volgende:
Wat is dat toch met die keukens.

^{een tuin, een auto, een toilethok, een keuken, ...}
Blijkbaar vinden D. & N. een bed te comfortabel om tot extase te komen.
_{Cioran - je was even buiten beeld - expootje georganiseerd?}

hola

quote:

Op zondag 4 december 2005 03:51 schreef Gajus het volgende:

[..]

^{een tuin, een auto, een toilethok, een keuken, ...}
Blijkbaar vinden D. & N. een bed te comfortabel om tot extase te komen.

Misschien wil Daniel wel dat ze betrapt worden en Madame erachter komt en hier een punt achter zet

quote:

Op zondag 4 december 2005 03:53 schreef Xennia het volgende:
Misschien wil Daniel wel dat ze betrapt worden en Madame erachter komt en hier een punt achter zet

[update]
Wil Daniël of Nadine dat zij betrapt worden? Ofwel, wie van de twee heeft het initiatief genomen tot deze keukense vrijpartij?
Als Daniël het initiatief genomen had, dan had Nadine vermoedelijk in geuren en kleuren verhaald over zijn verleidingskunsten. Maar Nadine zwijgt hierover!

[ Bericht 34% gewijzigd door Gajus op 04-12-2005 09:19:58 (update) ]

quote:

Op zondag 4 december 2005 03:51 schreef Gajus het volgende:

[..]

_{Cioran - je was even buiten beeld - expootje georganiseerd?}

Zo is dat, net terug uit Miami, geldverdienen nietwaar. Het blijft een rotbaan.

quote:

Op zondag 4 december 2005 04:01 schreef cioran63 het volgende:
Zo is dat, net terug uit Miami, geldverdienen nietwaar. Het blijft een rotbaan.

Altijd op dezelfde plek en volgens hetzelfde tijdschema werken ... is dat geen rotbaan?
_{elke medaille heeft twee kanten}

quote:

Op zondag 4 december 2005 04:09 schreef Gajus het volgende:

[..]

Altijd op dezelfde plek en volgens hetzelfde tijdschema werken ... is dat geen rotbaan?
_{elke medaille heeft twee kanten}

Alles is uiteindelijk een rotbaan.
Zelfs het schrijven van boeken van algemeen belang, wat me aan Nadine doet denken. Want de zaak uitgeven (en blijkbaar is daar inmiddels terecht belangstelling voor) , hoe goed ook, lijkt me, als het allemaal echt nu gebeurt, nogal lastig. Dan gaat men zich weldegelijk herkennen. Zit Nadine nu inmiddels niet in een lastig parket?

quote:

Op zondag 4 december 2005 04:15 schreef cioran63 het volgende:
... Zit Nadine nu inmiddels niet in een lastig parket?

Nadine's echte zorg is de voltooiing van haar roman _{inclusief research}.
_{die Katrien moet de broedende kip met rust laten ... nu riskeert zij de kip met gouden eieren te slachten}

quote:

Op zondag 4 december 2005 01:20 schreef Gajus het volgende:

2) hij verhaspelt haar naam, een truc die hij eerder ook met Nadine heeft uitgehaald;

Hmm, volgens mij deed 1 van de vrienden van D. dat...
Kan het mis hebben, maar....

quote:

Op zondag 4 december 2005 08:47 schreef Oblivion het volgende:
Hmm, volgens mij deed 1 van de vrienden van D. dat...
Kan het mis hebben, maar....

Klopt, Bert noemde haar Natasja.
Maar ik refereerde aan een eerder incident:

quote:

Op maandag 26 september 2005 18:11 schreef Nadine26 het volgende:
Toen gebeurde het. Daniël bewoog zijn hand in mijn richting en mompelde: "Waarom vraag je dat niet aan..," en er viel een stilte, hij moest diep in zijn geheugen graven om zich mijn naam te herinneren, "... aan... eh..."
"Nadine," vulde Madame in. "Ah oui, Nadine, zou jij dat willen doen? Wij hebben een aantal dringende zaken te bespreken, wij moeten gaan."

D. heeft mij een kwartier geleden verlost van 'het tuig', zoals hij de kinderen noemt, want Madame heeft hem opgedragen vandaag iets leuks met hen te ondernemen. Ze gaan skiën op zo'n indoorbaan. D. heeft op de valreep geprobeerd mij de baby in de maag te splitsen, maar ik hield mijn poot stijf: "Nee, het is jóuw dag," zei ik. "Papa-dag. Ik heb de mama-dagen voor mijn rekening genomen, ik ga slapen."
"Maar ga dan op z'n minst méé," drong hij aan. "Jij houdt toch ook van skiën?"
"Jawel, maar ik hou nog meer van slapen."
"Weet je het zeker?"
"Heel zeker."
Met een brede lach op mijn gezicht heb ik ze uitgezwaaid: "Da-hag! Lekker skiën met papa, jongens!"

Vermoedelijk rijdt D. in een rechte lijn naar het huis van zijn ouders in Bloemendaal, zodat hij het tuig daar kan lozen, vanzelfsprekend onder het motto: 'Een beetje zeelucht zal ze goed doen'.

Ute heeft zich na het keukentafelincident niet meer vertoond.
Ik broed op een plan.

quote:

Op zondag 4 december 2005 01:20 schreef Gajus het volgende:
Vermoedelijk heeft Daniël ook een affaire gehad met Ute, immers:
1) hij pleegt zijn vrouwelijk personeel als zijn sexueel bezit te beschouwen;
2) hij verhaspelt haar naam, een truc die hij eerder ook met Nadine heeft uitgehaald;
3) zij reageert als een bedrogen vrouw (Schwein als kwalificatie van bedrieger);
4) zij heeft haar tropische ziekte opgelopen via tropenganger en virusdrager Daniël.

Ute en Daniël... alles is mogelijk en niets mag worden uitgesloten, maar laat ik Ute eens beschrijven.

Ute is groot. En lang. En lichtblond. Op papier kan zij dus doorgaan voor een droomvrouw, maar dat kunnen wij uiteindelijk allemaal; bij fysieke aantrekkingskracht gaat het om de details. Het detail dat bij Ute het meest in het oog springt, is haar grote, vlezige lichaam. Ze is niet dik, ze is niet dun, ze heeft een lichaam dat eruit ziet alsof het met wat peper & zout en een klontje roomboter een verrukkelijke, sappige rollade zou opleveren. Even aanbraden, daarna het deksel op de pan en een uurtje laten sudderen. Ze heeft geen borsten. Ze heeft grote handen, grote voeten, grote alles. Een beest van een vrouw. Een reuzenrollade.

quote:

Op zondag 4 december 2005 01:50 schreef Xennia het volgende:
Je hebt je laten nemen op de keukentafel in het huis van Madame
Dat is inderdaad onbeschaamd!

Pas werkelijk onbeschaamd was het geweest als we het echtelijke bed (of: ex-echtelijke bed) in het huis van Madame hadden gebruikt.

quote:

Waarom moet jij Ute bewerken en doet Daniel dat niet zelf?

Omdat ik bij haar in huis woon, deze week. Omdat ik er nog wel eens in slaag drie woorden met haar te wisselen, en Daniël niet. Ze is een zwijgzaam meisje, Ute. Nukkig. Daniël zegt: "Ze zit niet lekker in haar vel, die meid," en dat is een understatement. Om eerlijk te zijn zit Ute zo ongelooflijk niet lekker in haar vel dat het een wonder is dat haar ouders haar toestemming hebben gegeven om als au pair in Nederland te gaan werken. Twee weken na aankomst is ze ingestort. Sindsdien ligt ze in bed.

quote:

Op zondag 4 december 2005 10:31 schreef Nadine26 het volgende:
Ute is ... Een beest van een vrouw. Een reuzenrollade.

Wat kunnen dames toch heerlijk complimenteus zijn over elkaar.
_{maar elke dag biefstuk eten is ook geen leven ... tussendoor een rollade is dan een welkome afwisseling}

quote:

Op zondag 4 december 2005 10:57 schreef Gajus het volgende:
Wat kunnen dames toch heerlijk complimenteus zijn over elkaar.

Als ik mag kiezen tussen 'Schlampe' en 'Reuzenrollade', kies ik voor het tweede.

quote:

Op zondag 4 december 2005 09:42 schreef Gajus het volgende:

[..]

Klopt, Bert noemde haar Natasja.
Maar ik refereerde aan een eerder incident:
[..]

Oh ja!

quote:

Op zondag 4 december 2005 10:05 schreef Nadine26 het volgende:
... Ik broed op een plan.

Ga jij eens lekker broeden. Ik ben zeer benieuwd naar de uitkomst.

Ute gaat vast met heel veel heimwee naar huis....deze week nog...

quote:

Op zondag 4 december 2005 04:15 schreef cioran63 het volgende:
Alles is uiteindelijk een rotbaan.

Liever een rotbaan in Miami dan een rotbaan in het reservaat dat Amsterdam-Zuid heet. _{Heb je nog een beetje aan je tan kunnen werken?}

quote:

Zelfs het schrijven van boeken van algemeen belang, wat me aan Nadine doet denken. Want de zaak uitgeven (en blijkbaar is daar inmiddels terecht belangstelling voor) , hoe goed ook, lijkt me, als het allemaal echt nu gebeurt, nogal lastig. Dan gaat men zich weldegelijk herkennen. Zit Nadine nu inmiddels niet in een lastig parket?

De 'oproep' van Katrien Rothschildenbach lijkt me een duidelijke grap. Van wie...? Ah! Het zal de hond wel weer geweest zijn...

Ja, natuurlijk zou ik in een lastig parket zitten als een uitgever, stel dát... in het uitzonderlijke geval... ik waande me hier (en nog steeds) redelijk anoniem... ik schiet mezelf liever meteen door mijn kop dan dat ik mijn familie zo te kijk zet. Ook heb ik zo'n vaag vermoeden dat de familie van D. niet zit te springen om een 'Kiss & Tell-'boek, al zou mij dat wel een kogel besparen; ze zouden meteen een mannetje op me afsturen.

Laatst, zo'n twee weken geleden, had ik een onthullend gesprekje met Madame.
"Heb jij de Zaterdagkrant gelezen?" vroeg ze.
"Welke Zaterdagkrant?"
"De Telegraaf."
"Nee, die lees ik niet."
"Ik ook niet, Nadine. Walgelijke krant. Guillemette kwam ermee aanzetten. Eén of andere Fillippijnse au pair krijgt een volle pagina de ruimte om haar gal te spuwen over haar gastfamilie. Stel je voor! Pure laster! Een hele pagina jankt ze vol! Dat ze wordt afgebeuld door die mensen, dat het een vorm is van moderne slavernij, dat ze alle afwas moet doen, omdat die mensen geen vaatwasmachine hebben... en zo'n krant léént zich daarvoor! Ik moet steeds aan die arme mensen denken. Ze hebben drie kinderen, net als wij. Waar denkt zo'n au pair eigenlijk dat ze voor betaald wordt - om op haar rug op de bank te liggen, terwijl de kinderen het behang van de muren trekken?"
"Ik weet het niet," zei ik neutraal. "Misschien zijn het vreselijke mensen..."
"Ach, Nadine, schei toch uit!" riep Madame. "Wat denk je nou? Die au pair wil gewoon geld zien! Zo gaat dat dus, als je in zee gaat met dit soort kansarme meisjes. Ze worden rechtstreeks uit de sloppen in een welvarend land gedropt, tussen de breedbeeldtelevisies en de scooters en God weet waar ze allemaal nog meer van dromen, en dat gaat mis. Die omwenteling kunnen die meisjes niet maken. Waarom denk je dat ik jóu heb aangenomen, en Ute? Omdat jullie niet zijn opgegroeid in het open riool! Het spijt me zeer, maar die gastfamilie heeft het onheil natuurlijk wel over zichzelf afgeroepen." Ze begon bijna te huilen, zo hevig greep het Telegraaf-artikel haar aan. "Hun hele privéleven in de krant! Dat je niet eens meer veilig bent in de beslotenheid van je eigen huis... ah, c'est le comble! Het staat allemaal zwart op wit, en als het gedrukt is, dan is het wáár. Zo denken mensen, Nadine."
"Ach, zo'n sensatieverhaal waait snel genoeg over," zei ik sussend, en ik probeerde de gedachte aan mijn Internetdagboek weg te duwen, "volgende week kraait er geen haan meer naar."
"Dat dacht je!" riep ze. "De mensen smúllen van zo'n verhaal, Nadine. Die gastfamilie is gedemoniseerd door de Telegraaf, ze hebben schoolgaande kinderen... je weet hoe dat gaat op zo'n school, allemaal roddel en achterklap, gesis bij de kapstokken. Hoe vunziger de details, hoe beter het verkoopt. Dacht jij dat de Telegraaf dat niet wist? Die krant is gespecialiseerd in het openscheuren van vuilniszakken."
"En die au pair?" vroeg ik, en ik hoopte maar dat ze niet zou zien dat ik bloosde. "Hoe is het met haar afgelopen?"
"Slecht, mag ik hopen. Zo'n kind dat de vuile was van haar gastfamilie buiten hangt, alleen voor haar eigen gewin, omdat ze ook wel eens een eigen scootertje wil kopen, zo'n kind verdient een afranseling." Ze schudde haar hoofd. "Ik weet dat ik het niet hoef te zeggen, maar Nadine, mocht jij ooit om geld verlegen zitten, dan kom je gewoon naar me toe. Over alles valt te praten." Ze lachte zorgeloos. "Maar goed, waar hebben we het over? Ik weet tenminste wie ik in huis haal. Zo'n kansarme Derdewereldkracht zou me een hoop geld besparen, maar ik betaal liever het dubbele voor een meisje met fatsoen."
Ik knikte beschaamd. Ik moest denken aan alle intieme details die ik sinds augustus de wereld heb ingestuurd, aan de gesprekken en de feestjes en de ooggetuigeverslagen, aan de reisjes, de onthullende informatie, en natuurlijk moest ik ook aan Daniël denken, en aan alle dingen die wij samen hebben gedaan, dingen waarvan Madame geen benul heeft, en ik raakte in paniek, ik dacht: alles komt uit, ooit... op een dag komt alles uit en dan zal Madame mij haten zoals ze nog nooit iemand heeft gehaat, ze zal mij weten op te sporen, ook al is het tien jaar later, en ze zal mij voor de rechter slepen, of misschien neemt ze wel een huurmoordenaar in de arm. Terecht. Ik zou om minder een huurmoordenaar in de arm nemen.

Na dat gesprek met Madame dacht ik: 'Ik stop ermee.' Toch heb ik dat niet gedaan. Ik kan niet anders; het is sterker dan mezelf, en natuurlijk beleef ik er ook veel plezier aan. Maar dat niet alleen. Het dagboekschrijven is, sinds de ziekte en de dood van mijn moeder, de enige uitvlucht die ik heb. Dat ik er even níet aan hoef te denken. Dat ik even vrij ben. Los. Dat het allemaal een vorm krijgt, daar gaat het om.

quote:

Op zondag 4 december 2005 10:46 schreef Nadine26 het volgende:
Omdat ik bij haar in huis woon, deze week. Omdat ik er nog wel eens in slaag drie woorden met haar te wisselen, en Daniël niet. Ze is een zwijgzaam meisje, Ute. Nukkig. Daniël zegt: "Ze zit niet lekker in haar vel, die meid," en dat is een understatement. Om eerlijk te zijn zit Ute zo ongelooflijk niet lekker in haar vel dat het een wonder is dat haar ouders haar toestemming hebben gegeven om als au pair in Nederland te gaan werken. Twee weken na aankomst is ze ingestort. Sindsdien ligt ze in bed.

Daar heb je je plan. Bel de moeder van Ute, als een vorm van ultieme naastenliefde natuurlijk en vertel haar hoe slecht het met Ute gaat, hoe ziek ze is, hoe ze het thuisfront mist. Haar overbezorgde moeder staat met een beetje geluk morgen nog op de stoep

quote:

Op zondag 4 december 2005 11:27 schreef Oblivion het volgende:
Ute gaat vast met heel veel heimwee naar huis....deze week nog...

Argumenten voor Madame om Ute een maand buitengewoon verlof te geven:
1) onder de hoede van haar ouders zal Ute's genezingsproces beter verlopen;
2) binnen de intimiteit van haar familie zal Ute meer genieten van de komende feestdagen.

Eenmaal zurück in der Heimat zal Ute waarschijnlijk afzien van een terugkeer naar Sodom & Gomorra.

quote:

Op zondag 4 december 2005 13:26 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Liever een rotbaan in Miami dan een rotbaan in het reservaat dat Amsterdam-Zuid heet. _{Heb je nog een beetje aan je tan kunnen werken?}
[..]

De 'oproep' van Katrien Rothschildenbach lijkt me een duidelijke grap. Van wie...? Ah! Het zal de hond wel weer geweest zijn...

Nee, die tan schoot er bij in. Helaas. Daar was het te kort voor.
En o, ik dacht niet meteen aan een grap, dat kwam niet eens in me op, maar dat zou wel kunnen natuurlijk. Gelukkig maar, eigenlijk, een grap. Maar wel een onwaarschijnlijke uitgever, voor een grap. Wie heeft daar nou van gehoord. Maar soit, waarom ook niet.

EEN GEZELLIG FAMILIEFEEST

Een leuke variant op 'Ik Ga Op Vakantie En Ik Stop In Mijn Koffer...' is het gezelschapsspel: ' Ik Doe Sinterklaasinkopen Met Daniëls Creditcard En Ik Stop In Mijn Mandje...':

Een Champions League voetbaltafel;
het spel 'Stratego';
de dvd van 'Sjakie en de Chocoladefabriek';
de dvd van 'Harry Potter';
de dvd van 'K3';
drie scheetkussens;
drie chocoladeletters;
het PlayStation spelletje 'Need for Speed';
het PlayStation spelletje 'Dragonball Z Budokai';
een 'Wings'-dekbedovertrekset;
het spel 'Wie ben ik?';
het spel 'Vier op een rij';
een knutselset;
een Action St. Bernhard hond;
een 12-delige timmerkist;
een 'Little People Zoo';
twee 'Tmobile Nokia 3120'-telefoons,
een 'Barbie'-make-up set;
een 'Furby';
en zo nog wat leuke speeltjes.

Ik moet een taxi nemen om de lading cadeaus te kunnen vervoeren. De chauffeur en ik worstelen langdurig met de voetbaltafel, die ten slotte op de achterbank belandt. Met het zweet op mijn voorhoofd ga ik op de passagiersstoel zitten. Halverwege de rit gaat mijn mobieltje af. Het is Daniël. Hij zegt: "Ik kan er vanavond niet bij zijn."
Ik staar uit het raampje van de taxi. Het regent.
"Ben je daar nog?"
"Jawel."
"Ik sta tot diep in de nacht op de set," zegt hij.
"Het is Sinterklaasavond."
"Ja, heel vervelend. Heb je de cadeaus nog gekocht?"
"Ja."
"Goed, heel goed. Heb je ook nog iets moois voor jezelf gekocht?" vraagt hij lief.
"Nee. Ik hoef niks."
"Nadine..." Ik hoor hoe hij een sigaret opsteekt en driftig inhaleert. "Het gaat toch wel lukken, vanavond? We hebben een Sinterklaas en vier Pieten besteld, rond vijf uur komen ze langs."
"Maar Anne-Sophie is er ook niet," breng ik uit. "Ze zit nog in het buitenland."
"Ja, sorry."
"En wat zeg ik tegen de kinderen?" zucht ik moedeloos.
"Dat Sinterklaas op bezoek komt," antwoordt hij. "En dat ze allemaal mooie cadeaus krijgen. Ute is er vanavond toch ook bij?"
"Mijn goede vriendin Ute," zeg ik ironisch. "Ja, dat wordt een dolle avond."
"Heb je haar nog gesproken over... laatst?"
"Nee," lieg ik. Gisteren heb ik Ute uitgebreid gesproken, maar dat ga ik Daniël niet aan zijn neus hangen. Hij zoekt het maar uit.
"Nou," besluit hij. "Veel plezier, maak er een mooie avond van," en daarna verbreekt hij de verbinding.

Je verzint nu een hele drukke sinterklaasavond?

Zodat je gedachten niet afdwalen naar je moeder? Op de eerste 5 december waarop je liever háár in je schoen had gehad dan willekeurig welk ander kado waar je vroeger als kind zo om gesmeekt hebt, heb jij het zo druk met de kids dat je geen tijd hebt om terug te denken aan de tijd die voorbij is? De tijd waarin de rollen omgekeerd waren en jij het ongeduldige kind was dat stond te trappelen om de kadootjes te ontdoen van hun met zorg aangebrachte inpakpapier-met-pepernoten-print?

Je bent bezig met dit verhaal als afleiding, om het verlies van je moeder niet te hoeven voelen. En zelfs ín dit verhaal zorg je er nog voor dat je het zó druk hebt op cruciale momenten dat er geen ruimte is voor de pijn. Het móet pijn doen, een eerste Sinterklaasavond zonder moeder...dat kan niet anders, Nadine.

Of het nou fictie is of werkelijkheid.

[ Bericht 57% gewijzigd door Hihat op 05-12-2005 16:55:45 ]

Dat je niet ontzettend afknapt op een vader die niet eens de moeite neemt zelf sinterklaascadeaus voor zijn kinderen te kopen en zich ook niet weet vrij te maken op pakjesavond gaat er bij mij niet in.

Vertel eens over je gesprek met Ute!

quote:

Op maandag 5 december 2005 17:42 schreef Xennia het volgende:
Vertel eens over je gesprek met Ute!

Zonder te kloppen meld ik me in de kamer van Ute, helemaal in de nok van het huis. Ze zit in kleermakerszit op haar bed en leest in een tijdschrift.
"Heb je even tijd?" vraag ik.
Ze haalt haar schouders op; ik besluit er een 'ja' in te zien en ga op de rand van haar bed zitten. Aparte sprei heeft ze. Blauw, zelfgehaakt. Ze schijnt van handwerken te houden. En van cactussen, zo te zien. In de vensterbank staat een angstaanjagende collectie stekelplanten en egelachtige bolletjes en vleesetende monsters, dus ik open het gesprek met de vraag: "Heb je groene vingers?"
"Nee," antwoordt ze emotieloos. Ze leest verder.
Ik knik maar een beetje. Het is nog best ingewikkeld om een gesprek op gang te brengen met iemand wier toestand door jouw toedoen 'ernstig verslechterd' is, zo heb ik het tenminste van de tweeling begrepen, maar ik bijt door de zure appel heen en vraag: "Zeg Ute, heb je al plannen voor de Kerstvakantie?"
"Nee."
"Ga je naar je ouders?"
"Nee."
"Zijn je ouders dan van plan om naar Nederland te komen?"
"Nee." Ze werpt me een woedende blik toe. "Mijn ouders en ik hebben met elkaar gebroken."
"O," zeg ik. Dit lijkt me niet het juiste moment om te vragen naar een achtergrondschets van de familiebreuk, daarom vraag ik: "Mag ik hier roken?"
"Als het moet."
"Dat niet. Maar ik heb wel zin in een sigaret."
Zwijgend wijst ze naar het waterglas dat op haar nachtkastje staat, naast alweer zo'n enge cactus. Ik steek een sigaret op en rook. En rook.

Mooi is ze niet, de 22-jarige Ute uit Eichdorf. Toch heeft ze een lief boerenmeisjesgezichtje, met ronde wangen en lichtblond haar. Haar lichaam doet nog het meeste denken aan een grote, sappige rollade. Genoeg mannen hebben er geen enkel probleem mee om naar bed te gaan met een grote, sappige rollade, sommigen fantaseren er zelfs over, dus dat is het punt niet. Het punt is dat Ute haar eigen lichaam haat. De zelfwalging spat ervan af. Je ziet het aan haar hoekige, agressieve manier van bewegen. Aan haar verbeten mondje, zo'n mondje waarvan je denkt: 'Zou ze ergens pijn hebben?' En niet te vergeten aan de vormeloze kleren die ze draagt, en waaronder je van alles vermoedt, een stellagekast, een sjoelbak of wat dan ook, maar in elk geval géén vrouwenlichaam.

Ze wil het allemaal niet weten, Ute. Dat ze heupen heeft, billen en borsten, al die dingen wil ze absoluut niet weten. Ze haat het. Ze trekt 's morgens een grote broek aan, en een grote trui, en ze knijpt haar ogen dicht als ze onder de douche staat. Ik ben er nooit bij geweest, onder de douche bedoel ik, maar ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ze tijdens het inzepen strak voor zich uitkijkt, naar de matglazen douchedeur. Haar maag trekt samen als ze denkt aan haar naakte lichaam, of aan naakte lichamen in het algemeen, of zelfs aan halfnaakte lichamen op een keukentafel. Je had haar blik moeten zien toen ze mij met Daniël betrapte. Het was schokkend. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het was alsof ze verschrikkelijk moest kotsen en huilen en poepen tegelijk.

Toch, als je erover nadenkt, moet ook een meisje als Ute wel eens van een jongen dromen. Misschien niet van een jongen die ze kent, het kan ook een fantasiejongen zijn of een popster of zo, en dat ze dan bepaalde gedachten heeft over hoe dat in zijn werk gaat. Fantasieën misschien. Ze leest de Freundin en de Petra en de Brigitte, dat zijn Duitse meisjestijdschriften over seks: hoe je met subtiele lichaamstaal een jongen kunt verleiden, welke kleren je moet aantrekken voor een spannend afspraakje op het strand, dat soort dingen.

Waarom wil Ute dat weten? Ze heeft helemaal geen spannende afspraakjes op het strand, ze sluit zich 's avonds om half negen op in haar kamer, ze leest meisjesblaadjes, en om elf uur gaat het licht uit. Dat is haar leven. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze geen geheime verlangens heeft, of dat ze niet wacht op een romantische ontmoeting met de jongen die voor haar bestemd is, en die weet dat echte schoonheid van binnenuit komt. Als alles volgens plan verloopt, neemt die jongen haar op een avond vastberaden in zijn armen, terwijl tegen de achtergrond de controuren van de Eiffeltoren te zien zijn, want zo gaat het in de Petra ook.

Het is dus niet zo moeilijk om te bedenken hoe ik Ute kan bewerken. Ik moet op de proppen komen met iemand die een goede partij voor haar zou kunnen zijn, en toevallig heb ik onlangs een sympathieke kandidaat ontmoet: Wouter, 31 jaar, thuiswonend. Zijn beroep is leraar. Het enige minpuntje is die thuiswonende status, want een man van eenendertig jaar die nog bij zijn moeder woont, daar is waarschijnlijk iets grondig mis mee. Maar je merkt er niet veel van bij Wouter. Hij houdt zich goed in gezelschap, laat ik het zo zeggen, en hij heeft een aantal interessante hobby's, zoals diepzeeduiken en een Japanse gevechtssport ('Aikido') waarbij met stokken wordt gewerkt. Dat compenseert die inwonende moeder een beetje.

Overigens is Wouter de bijlesleraar van JB. Hij heeft hier laatst gegeten. Om eerlijk te zijn zie ik het helemaal zitten tussen die twee. Het kan geen toeval zijn geweest dat Wouter die avond een paar keer langs zijn neus weg informeerde naar 'De au pair... Ute, toch?' Of ze nog erg ziek was, wanneer ze de uitslag van haar laatste ziekenhuisonderzoek kreeg, dat soort zaken wilde hij weten. Toen drong het nog niet tot me door, maar inmiddels weet ik vrij zeker dat ik twee mensen heel gelukkig kan maken. Vier mensen, eigenlijk. Daniël en ik hebben er alleen maar voordeel bij als Ute een onstuimige romance aanknoopt met de bijlesleraar van JB.
Het ziet er dus goed uit.

Als ik een tweede sigaret heb uitgedrukt in het waterglas, is het tijd voor de fontale aanval. Ute zit nog steeds te lezen, maar daar houdt ze onmiddellijk mee op als ik vraag: "Zeg Ute, heb jij wel eens een vriendje gehad?"
Haar mond valt een beetje open. "Nadine!" roept ze, en ze spreekt mijn naam op z'n Duits uit als 'Nah-die-ne'. Daarna slaat ze haar armen beschermend om zich heen.
"Nee dus," zeg ik.
"Hoe weet jij dat nou? Jij weet niks van mijn leven!"
"En, hoe heette hij?" vraag ik. "Of is het nog aan? Ben je verloofd?"
"Nein!" Ze schreeuwt bijna. "Ik heb helemaal geen zin om mijn liefdesleven met jou door te nemen. Dat zijn privézaken! Ik vraag jou toch ook niet naar..." Ze aarzelt; ze durft vast niet over Daniël te beginnen, en inderdaad, ze besluit met: "Het gaat je niks aan."
"Jammer."
"Ja, jammer voor jou."
"En ook een beetje voor jou, Ute."
Ze fronst: "Voor mij? Wat bedoel je?"
"Het is eigenlijk geheim," zeg ik, en ik peil haar reactie. Ze voelt waar ik naartoe wil, ze is één en al aandacht.
"Wat?" Ze kijkt me vragend aan, smekend bijna. "Wat is geheim?"
"Dat jij een stille aanbidder hebt," zeg ik.
"Wie meinst du?" Voor het eerst lichten haar ogen op. "Aanbidder? Welke aanbidder, ken ik hem?"
"Je kent hem," bouw ik de spanning nog wat op. "Het is een begeerlijke partij, dat kan ik je in elk geval wel zeggen."
"Partij?"
"Man. Het is een man van eenendertig," zeg ik. "En hij is begeerlijk."
Ze zwijgt. Ze hééft het duidelijk niet meer.
"Maar goed, ik zal me verder niet met jouw privéleven bemoeien." Ik pak een tijdschrift van het nachtkastje en schakel over op een ander onderwerp: "De Brigitte, die hebben wij in Nederland niet. Is het interessant?"
"Nah-die-ne!" roept ze wanhopig. "Sag mal! Wie is het dan?!"
"Wat?"
"Die aanbidder! Wie is het?"
Ik houd mijn hoofd schuin, alsof ik nadenk, en zeg dan: "Okay. Wouter. Het is Wouter. Of wist je het al?"
"Wouter?" Ze kijkt ongelovig. Of misschien is ze teleurgesteld.
"De knappe bijlesleraar van JB!" doe ik er nog een schepje bovenop.
"Nou ja... knap," zegt ze. En daarna: "Glaubst du wirklich? Wat zei hij dan? Heeft hij het over mij gehad?"
"Gehad?" roep ik uit. "Ute, hij kan over niets anders praten. Hij is geobsedeerd! Smoorverliefd! Maar hij is erg verlegen, daar moet je wel rekening mee houden. Ik bedoel: hij durft jou zijn liefde niet te verklaren. Ik ben bang dat de bal bij jou ligt."
Ze hoort me al niet meer.
"Wouter..." prevelt ze zachtjes voor zich uit, en waarschijnlijk ziet ze al voor zich hoe ze met de bijlesleraar in Parijs... op een terrasje... hand in hand...

Voordat ik haar weer alleen laat, snijd ik het hete hangijzer aan: "Nog even over laatst, Ute..," begin ik voorzichtig. "Wat ik gedaan heb, in de keuken en zo, daar schaam ik me voor. Dat mag je best weten."
Ze kijkt weg.
"Ik hoop dat je me kunt vergeven."
"Nadine..," zucht ze. "Ik weet niet, hoor."
"Jij bent toch ook wel eens verliefd geweest?" roep ik, en ik gok erop dat het haar eer te na is om 'Nee' te antwoorden.
Goed gegokt.
"Ja... ik snap het ook allemaal wel," zegt ze vaag. "Maar Mein Gott, Nadine... in dit huis!"
"Ik zal het nooit meer doen."
"Ik hoop het," zegt ze.
"Tot ik jou betrap met Wouter," zeg ik met een lach, terwijl ik naar de deur loop. "Dan spreek ik jou nog, Ute."
Het kan aan mijn verbeelding liggen, maar ik heb het idee dat er een hemelse blik in haar ogen ligt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 07-12-2005 07:58:20 ]

tvp

Leuk allemaal nadine!

_{psst...eiffeltoren is met ei..}

quote:

Op woensdag 7 december 2005 04:50 schreef Maggie het volgende:
_{psst...eiffeltoren is met ei..}

Haha! IJffeltoren... ik had er al een raar gevoel bij. Bedankt!

Ja ik dacht ook, er klopt iets niet Maar twijfelde aan mezelf.
Ga vooral door met schrijven, je sleept me altijd door mijn nachten

Ik vind dat je Ute heel goed hebt gekarakteriseerd. Ik krijg er echt beelden bij. Ga zo door!

TELEFOON VOOR WOUTER

Nu ik Ute met één welgemikte opmerking naar de zevende hemel heb gekatapulteerd, wordt het tijd om Wouter het goede nieuws te brengen. Hoe pak ik het aan? Ik overweeg de bijlesafspraak van dinsdag te verzetten naar maandag, zodat hij na afloop Sinterklaas kan vieren met ons. Of zou hij een surprise hebben gemaakt voor zijn moeder? In geval van nood, besluit ik, zal ik erop aandringen dat hij zijn moeder meebrengt. Aangezien Madame en Daniël allebei verhinderd zijn, slaat die hele Pakjesavond toch al nergens op, en de ingehuurde Sint & Pieten kunnen wel wat extra publiek gebruiken.

Het wordt een succesvol avondje, let maar op. Alle voortekenen zijn gunstig. Uit Utes kamer klinken steeds romantische ballads op; Frank Sinatra, Rod steward, en natuurlijk George Michael die met samengeknepen keel zingt over de liefde en de sneeuw, dat verschrikkelijke kersthitje, maar Ute is waarschijnlijk óp van de zenuwen, dus ik laat haar maar. Sinds ze zich bemind weet, gaat het met haar gezondheid trouwens bergopwaarts. Ze ligt niet meer in bed, ze heeft het zelfs een keer gepresteerd de kinderen naar school te brengen. Goed zo. Nog even, en ze kan het hele huishouden weer aan.

Ik draai het nummer van de bijlesleraar en krijg zijn moeder aan de telefoon. Ik vraag naar haar zoon. Toegegeven, ze klinkt niet als de moeder uit de Franse speelfilm 'La Pianiste', ze klinkt zelfs opgewekt en vriendelijk, maar het beeld van Wouter en zijn moeder die innig omstrengeld in een twijfelaar liggen, dringt zich onwillekeurig aan me op.
Gelukkig is de verlossing voor Wouter nabij.

"Hallo?" klinkt zijn stem.
Ik noem mijn naam en zeg: "Heb je vanavond tijd?"
"Vanavond?" Hij heeft duidelijk andere plannen. "Het is Pakjesavond, ik weet niet... Heeft JB morgen onverwachts een proefwerk?"
"Nee, het gaat niet om JB. Het gaat om Ute." Om hem niet onnodig ongerust te maken, voeg ik eraan toe: "Ze voelt zich stukken beter. En ze heeft naar je gevraagd."
"Naar mij?" Even is hij uit het lood geslagen. "Wil ze eh... bijles?"
"Nee, dat geloof ik niet." Hier laat ik het even bij; Wouter heeft vast wel genoeg fantasie om zijn eigen conclusie te trekken.
Nee dus.
"Ute..?" zegt hij verbluft. "Dat is toch de au pair?"
"Je houdt je van de domme, Wouter," lach ik. "Of mag je moeder het niet weten?"
Wouter begint ook te lachen, een beetje nerveus.
Niet opgeven, nu. Doorzetten: "Moet je horen," zeg ik, "Ute wil je graag wat beter leren kennen. Dat is toch niet zo gek? Ze is helemaal alleen naar Nederland gekomen, ze heeft behoefte aan gezelschap. Jij bent leraar Duits, jij kunt haar... aanvoelen." Ik ben eigenlijk wel tevreden over die laatste hint. "Misschien," ga ik door, "kun je haar eens op sleeptouw nemen. Of je laat haar zien hoe je met die stokken vecht."
"Op sleeptouw nemen..," hoor ik hem mompelen. "Goh... nou ja, ik heb een drukke baan. 's Avonds heb ik ook een volle agenda... duiklessen... Aikido..." En na nog wat halve excuses besluit hij plotseling ferm: "Ik zie het eigenlijk niet zo zitten."
Dat valt me van hem tegen. Dat Wouter op zijn eenendertigste nog bij zijn moeder woont is één ding, maar dat hij zich in allerlei bochten wringt om die ongezonde situatie in stand te houden, waarschijnlijk omdat hij geen afstand wil doen van het vertrouwde plekje in zijn moeders bed, dat vind ik iets totaal anders. Ziekelijk, om eerlijk te zijn. Voor hem is dit een uitgelezen kans om los te breken, om zijn ketens af te werpen, en om eindelijk het echte leven te ontdekken, met alles erop en eraan.
En wat zegt hij? Dat hij het 'eigenlijk niet zo ziet zitten'.
Even ben ik sprakeloos. Maar zo gemakkelijk komt hij niet van me af. Ik ben Ute een afspraakje verschuldigd. Het is jammer dat ik me zo vergist heb in Wouter, maar ik heb geen reservekandidaat achter de hand, en dus moeten we het er maar mee doen, Ute en ik. Misschien is de zaak nog niet helemaal verloren. Als Wouter straks naast Ute op de bank zit, en hij laat zijn moeder thuis, dan kan de liefde nog best ontvlammen.

"Doe niet zo flauw," dring ik aan. "Ze is eenzaam. Kom dan in elk geval vanavond Sinterklaas met ons vieren." Ik gooi mijn laatste troef in de strijd: "Doe het anders voor de kinderen. Ze moeten allebei hun ouders missen. Op Sinterklaasavond!"
Hij zwicht: "Okay, ik kom wel even langs."
Het klinkt niet van harte.
"Geweldig," zeg ik opgelucht. "Oh, en Wouter..? Niks tegen Ute zeggen, hoor."
"Hoe bedoel je?"
"Ze is dodelijk verlegen. Ze heeft misschien bepaalde... gevoelens voor je, maar daar mag je geen misbruik van maken."
Ik geloof dat Wouter een moeilijk moment heeft. Het blijft lang stil.
"Probeer je me te koppelen of zo?" brengt hij ten slotte uit. "Daar zit ik absoluut niet op te wachten, namelijk."
Dat verbaast me allerminst, na dit telefoongesprek. Om eerlijk te zijn sta ik bij Wouter helemaal nergens meer van te kijken. Daarom vraag ik voor de zekerheid: "Je komt toch wel alleen, vanavond?"
Wouter doet alsof hij mijn vraag niet begrijpt, ook dat verrast me niet, maar ik weet wel zeker dat hij mijn boodschap heeft begrepen. Ik hoef niet te weten wat hij thuis allemaal uitspookt, het is zijn leven - als hij vanavond maar present is. Naderhand leg ik Ute wel uit dat het met Wouter allemaal wat gecompliceerder ligt dan je op het eerste gezicht zou denken; zo'n aardige jongen... leuke hobby's... een goede baan... maar wat zegt het allemaal?
"Tot straks," sluit ik het gesprek af.
"Ik kan niet te lang blijven," sputtert Wouter nog tegen, en het scheelt weinig of ik bijt hem toe dat een goede psychiater geen overbodige luxe zou zijn, maar ik houd me in. Ik zeg: "Dat komt wel goed."
Daarna hangen we op.





[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 07-12-2005 17:48:39 ]

Zo’n Daniël die eerst kleine leningen aangaat en gaandeweg steeds grotere leningen moet aangaan om de kleinere leningen te vereffenen. Daniël’s mentaliteit lijkt in eerste instantie succesvol, maar de geldschieters krijgen vroeg of laat argwaan en dan volgt de onafwendbare deconfiture … het faillissement van de zogenaamde tycoon. Een Icarus-complex zoals Madame dat treffend aanduidt.

Zo’n Nadine die eerst kleine leugens verkondigt en gaandeweg steeds grotere leugens moet verkondigen om de kleinere leugens te camoufleren. Nadine’s mentaliteit lijkt in eerste instantie succesvol, maar de goedgelovigen krijgen vroeg of laat argwaan en dan volgt de onafwendbare deconfiture … de ontmaskering van het zogenaamde kindermeisje. Andermaal een Icarus-complex .

Daniël & Nadine - partners in crime - hebben elkaar gevonden op het hellend vlak. Hand in hand glijden zij af naar de onafwendbare afgrond. Hoe lang redden zij het samen? Hoe lang duurt het voordat zij worden ontmaskerd? Afhankelijk van de duurzaamheid van hun onderlinge verstandhouding, een kwestie van luttele weken tot luttele maanden.
_{de protagoniste deugt voor geen cent, maar de schrijfster deugt in alle opzichten}

quote:

maar de schrijfster deugt in alle opzichten

Vooral dat buikje.

^{goed, ze schrijft ook aardig}

quote:

Op donderdag 8 december 2005 04:03 schreef dvr het volgende:
Vooral dat buikje.

Dat buikje, haar enige lichaamsdeel dat zij bloot durft te geven. Maar dat buikje was wel zo smakelijk, dat de belendende lichaamsdelen onmogelijk smakeloos kunnen zijn.
_{nog wijzer geworden over de Jezuïeten (-streken) ?}

quote:

Op donderdag 8 december 2005 04:17 schreef Gajus het volgende:

_{nog wijzer geworden over de Jezuïeten (-streken) ?}

Ja, ik trof zelfs de integrale tekst van Gracián's "Art of Worldly Wisdom" op het net aan! Veel dank voor de handreiking. Zijn 266e axioma kwam juist op het moment dat ik met een lelijke, allerminst Jezuitische streek geconfronteerd werd, en hij bracht goede raad:

quote:

Do not become bad from sheer goodness. That is, by never getting angry. Such people without feeling are scarcely to be considered human. It does not always arise from laziness, but from sheer inability. To feel strongly on occasion shows personality; birds soon mock at the scarecrow. It is a sign of good taste to combine bitter and sweet. All sweets is diet for children and fools. It is a great evil to sink into such insensibility out of too great goodness.

Ik bespeur hier en daar wel wat tegenspraak in zijn raadgevingen, maar je moet ze ook niet allemaal achter elkaar tot je nemen. Het is meer iets voor een scheurkalender; iedere morgen een Jezuïetenstreekje om een dag lang op te kauwen..

quote:

Op maandag 5 december 2005 16:50 schreef Hihat het volgende:
Je verzint nu een hele drukke sinterklaasavond?
Zodat je gedachten niet afdwalen naar je moeder? Op de eerste 5 december waarop je liever háár in je schoen had gehad dan willekeurig welk ander kado waar je vroeger als kind zo om gesmeekt hebt, heb jij het zo druk met de kids dat je geen tijd hebt om terug te denken aan de tijd die voorbij is? De tijd waarin de rollen omgekeerd waren en jij het ongeduldige kind was dat stond te trappelen om de kadootjes te ontdoen van hun met zorg aangebrachte inpakpapier-met-pepernoten-print?

Je bent bezig met dit verhaal als afleiding, om het verlies van je moeder niet te hoeven voelen. En zelfs ín dit verhaal zorg je er nog voor dat je het zó druk hebt op cruciale momenten dat er geen ruimte is voor de pijn. Het móet pijn doen, een eerste Sinterklaasavond zonder moeder...dat kan niet anders, Nadine.

Of het nou fictie is of werkelijkheid.

Ja, dat heb je goed gezegd.

Ik sta er te weinig bij stil, ik heb niet eens tijd om erbij stil te staan, of nee: ik gun mezelf die tijd niet. Ik denk er wel steeds aan, zo'n beetje de hele dag, maar dat is wat anders dan er echt bij stilstaan, want dan moet je... nou ja: stilstaan, dus. De pas inhouden. Afremmen.

Overmorgen ga ik naar Shanghai. _{Ik weet eigenlijk niet of dat zo'n goed idee is. Maar ik ga toch.}

quote:

Op woensdag 7 december 2005 16:47 schreef Nadine26 het volgende:
... Als Wouter straks naast Ute op de bank zit ...

'Straks' was dus op pakjesavond, inmiddels drie dagen geleden.
Was er uiteindelijk een chemische reactie tussen Woutertje en Utie? ?
Nadine, kom eens met het vervolg ... ik word steeds nieuwsgieriger.

quote:

Op donderdag 8 december 2005 16:52 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ja, dat heb je goed gezegd.

quote:

Ik sta er te weinig bij stil, ik heb niet eens tijd om erbij stil te staan, of nee: ik gun mezelf die tijd niet. Ik denk er wel steeds aan, zo'n beetje de hele dag, maar dat is wat anders dan er echt bij stilstaan, want dan moet je... nou ja: stilstaan, dus. De pas inhouden. Afremmen.

Misschien toch handig om dat wél een keer te doen? Je moet ook eerst afremmen en terugschakelen om weer te kunnen versnellen. Als je doorgaat in dezelfde versnelling blaas je je motor op. En het komt toch wel een keer dat moment, waarop je beseft wat je kwijt bent.
Beter om dat moment zelf te bepalen. Aan de andere kant.....wie schrijft die blijft!

quote:

Overmorgen ga ik naar Shanghai. _{Ik weet eigenlijk niet of dat zo'n goed idee is. Maar ik ga toch.}

Goede reis . In deze virtuele wereld maakt het toch niet uit waar je zit.
Geniet ervan. En laat ons meegenieten . Ik kom deze week namelijk niet verder dan de afhaalchinees...

quote:

Op donderdag 8 december 2005 22:39 schreef Gajus het volgende:
'Straks' was dus op pakjesavond, inmiddels drie dagen geleden.
Was er uiteindelijk een chemische reactie tussen Woutertje en Utie? ?
Nadine, kom eens met het vervolg ... ik word steeds nieuwsgieriger.

Wat denk jij dat ik aan het doen ben..?
Niet aan het schrijven. Ik lak mijn teennagels. Ah! Ik staar naar mijn koffer. Ik bedenk wat ik in die koffer ga stoppen. Welke kleren & boeken & bikini's. Ik bereid me voor op mijn wereldreis naar China. Dat is veel belangrijker dan het vervolg op Wouter & Ute, dat komt allemaal later wel, als ik eenmaal hoog & droog in het Hyatt-hotel zit, samen met mijn licht overwerkte maar nog altijd zeer beminde D.

Nou, okay. In het kort:

Het sinterklaasavondje was een fiasco, een ander woord kan ik niet bedenken voor het uitzinnige gedrag van Ute in combinatie met de chagrijnige kop van Wouter, die kennelijk zo hevig naar zijn moeder verlangde dat hij het niet klaarspeelde een beetje toeschietelijk te reageren op de - potsierlijke, geef ik toe - avances die Ute de hele avond maakte, dat wil zeggen tot half tien, want toen stond Wouter plotseling op met de mededeling: "Ik moet gaan, er ligt thuis nog een stapel nakijkwerk op me te wachten."
Nakijkwerk!
Als je erover nadenkt, en dat doe ik liever niet, dan krijgt het woord 'nakijkwerk' in deze context een nogal perverse bijsmaak.
Ute heeft er hard om moeten huilen.
En het is mijn schuld.
Dat laatste weet Ute niet; zij denkt dat ze een reeks onvergeeflijke blunders heeft begaan, te beginnen met het licht gedecolleteerde truitje (rood!) dat ze voor deze avond had aangetrokken en te eindigen met haar zwoele oogopslag, die wat overgeacteerd uitviel, want zelfs Sinterklaas maakte er een opmerking over; hij vroeg op een bepaald moment of 'het slapende meisje' even bij hem op schoot wilde komen zitten.
Wouter had nog nooit zoiets grappigs gehoord.
Na haar tête-à-tête met Sinterklaas heeft Ute zich gedurende twintig minuten opgesloten op de wc. Toen ze weer naar buiten kwam, was Wouter vertrokken.

Wouter is een man van eenendertig. Hij heeft geen vriendin (wel een moeder). Hij ziet eruit als een leraar Duits, de vlotte variant, maar het is een kwestie van jaren voordat hij vergeelde overhemden en spekzoolschoenen gaat dragen. Grote kans dat zijn vrienden hem wel eens hebben opgegeven voor een datingshow op de televisie, en waarschijnlijk is hij toen in de voorrondes gestrand. In datingshows treden altijd Wouter-achtige mannen op: een beetje vlot, een beetje grappig, een beetje haar... het is allemaal kielekiele, met de hakken over de sloot. Ook met de liefde is het hangen en wurgen, waarom zitten ze anders in een datingshow.
Als objectieve buitenstaander zou je dus zeggen dat Wouter er veel voor over zou hebben om een meisje als Ute aan de haak te slaan. Ze is een onbeschreven blad. Fris, ongerept, ze houdt van dansen. En van seks, dat denkt ze tenminste, ze wil het in elk geval graag uitproberen, ze heeft uit de Petra begrepen dat het een heel belangrijk moment in haar leven zal zijn, en dat belangrijke moment wil ze delen met Wouter. Maar ja, Wouter heeft nog een stapel nakijkwerk liggen. Dat zal je altijd zien. Dat er uitgerekend op de avond dat Ute zich schrap heeft gezet, nog een proefwerk van klas 4b op hem wacht.

quote:

Op vrijdag 9 december 2005 00:47 schreef Nadine26 het volgende:
... Ik bereid me voor op mijn wereldreis naar China. ...

Nagellakken, ontharen, ontluizen, ontwormen ... leuk voor D. ... maar denk je ook jezelf, met name vaccineren tegen DTP en gele koorts?
_{meer info: http://www.lcr.nl/ en doorklikken via "advies per land"}

quote:

Nakijkwerk!

Wouter mag ook eens nagekeken worden ... wat een stumperd.
_{misschien dat een voortijdig overlijden van Wouter's moeder voor hem een godsgeschenk zou betekenen}

quote:

Ute ... Ze is een onbeschreven blad. Fris, ongerept, ze houdt van dansen. En van seks ...

Wat een charmante beschrijving voor 'een opgewelde rollade'.

quote:

Op vrijdag 9 december 2005 01:30 schreef clumsy_clown het volgende:
Wat je ook doet Nadine, geef die uitgever een kans. Dit leest zo lekker weg dat ik het best op papier, met een leuke kaft eromheen op m'n boekenplank zou willen hebben. En ik ben vast niet de enige.

Nee, je bent niet de enige .

Is 't nou een echt dagboek...? Superieure chicklit...? Ook een beetje ladlit...? Literatuur...? Ik hou 't op een combi van die 4 dingen.

_{Spoiler: Nadine is met Wouter in bed gedoken om hem eens ff van z'n moedercomplex af te helpen}.

Mij lijken Wouter en Ute nou een stuk sympathieker dan alle andere personages, inclusief de ik-figuur.

quote:

Op vrijdag 9 december 2005 16:28 schreef NoSigar het volgende:
Mij lijken Wouter en Ute nou een stuk sympathieker dan alle andere personages, inclusief de ik-figuur.

En je bent toevallig leraar Duits..?

GOEDE REIS!!

Het lijkt me een waanzinnige stad..


^{ps: maar koop er geen spotgoedkope CDs/DVDs, daar krijg je douaneproblemen van.}

quote:

Op vrijdag 9 december 2005 21:17 schreef dvr het volgende:
GOEDE REIS!!

Het lijkt me een waanzinnige stad..
[afbeelding]

Wat een mooi plaatje! Je kunt me zien! Ik bedoel: vanaf zondag kun je me zien, uiterst rechts op de foto staat de 'Jin Mao'-tower; wij zitten op de 73e verdieping! Volgens D. is het een soort Batman-gebouw, iets dat je alleen in films ziet. En in Shanghai, dus.

Ik ben nu bij D.
Hij is even de hond uitlaten.
Hij heeft geen hond. (Gelukkig). Maar hij zegt altijd: 'Ik ga even de hond uitlaten,' als hij met Kim moet bellen. En dan zeg ik: 'Neem een stok mee, dan kan hij lekker rennen.'
Straks ga ik naar huis om te slapen. Het is algemeen bekend dat honden onvoorspelbare dieren zijn. Lief, trouw... allemaal waar, maar je weet nooit helemaal zeker waar je aan toe bent met een hond.

En dan morgenmiddag... stijgen we op, en dan heb ik D. zo maar 10 hele uren voor mezelf, en daarna heb ik hem zo maar 6 hele dagen voor mezelf, of in elk geval 6 hele avonden & nachten, want overdag moet hij werken, maar dat geeft niet, want stel je eens voor: 6 avonden en 6 nachten! Met 16 miljoen Shanghainezen om ons heen, maar van die 16 miljoen Shanghainezen kennen wij er niet één!

't Is vast goed kezen tussen die Shanghaichinezen..