Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)

quote:

Op zondag 27 november 2005 03:39 schreef JAM het volgende:
Nee, ze verzint het gewoon allemaal. .

Dat zou wel erg zijn. Heb ik al die tijd voor niks meegeleefd en mijn heartfelt empathie vergooid aan een creatie van Van der Jagt. Nee, daar wil ik niet aan. Nadine lééft!

[ Bericht 80% gewijzigd door dvr op 27-11-2005 04:17:32 ]

quote:

Op zondag 27 november 2005 03:33 schreef dvr het volgende:
Wat vind jij nou van dat buikie Cioran?

^{En zou ze echt Marek's zusje zijn?}

Ik kan er bijna niks van zien zo. Verder hebben platgetrainde buiken niet mijn voorkeur, ik hou meer van het verval, ouderdom, zwijndrang, hangzucht en dood.

Ik denk dat het Ronald Giphart is die ook een beetje wil Vanderjagten.

'Man 1 staat te bewegen, hij kan geen moment stil staan, wat heeft hij toch.
Man 2: Meneer, staat u toch eens even stil, wilt u.
Man 1: Ja, dat is het danseresje in me, dat doet me steeds bewegen, het danseresje.
Man 2: Ach juist.
Man 1: Want wat ik al niet in me heb, ik heb in me: het pelgrimmetje, het bloemenverkoopstertje, het roverhoofdmannetje, en het danseresje natuurlijk, dat zei ik al.
Man 2: Dat is veel te weinig om prat op te gaan, wilt u.
Man 1: Ik ga niet prat!
Man 2: U ging heel erg prat.
Man 1: Ja, soms ga ik wel es een beetje prat ja.
Man 2: Zeg, had u nog een nummertje te berde?
Man 1: O, zeker te berde ja, dat zeker, namelijk...
Man 2: Ja?
Man 1 onduidelijk: Declameren.
Man 2: Wat?
Man 1: Declameren.
Man 2: Duidelijker voor de draad graag.
Man 1: Declameren.
Man 2 kucht: Declameren?
Man 1: Ja, declameren.
Man 2: En hoe gaat het dan toe tijdens het genoemde declameren?
Man 1: Declameren, dat is praten met schone klanken, een beetje als een lakei, of als een schoolopziener, of als een mandenmaker.
Man 2: Ach, op die manier. Ja, doet u maar.'

*edit*: ik druk steeds op verkeerde knoppen.

quote:

Op zondag 27 november 2005 04:03 schreef cioran63 het volgende:
*edit*: ik druk steeds op verkeerde knoppen.

Ik maak er ook een potje van! Herstel volgt..

quote:

Man 1: Ja, soms ga ik wel es een beetje prat ja.

Die zin doet me denken aan Koot's "Ik ben niet eng. Ja, in mijn zwembroek ben ik eng."

Nog meer herenleed:

quote:

Er staat een deur in het landschap. Man 2 komt uit deur en ontmoet Man1.
Man 1: Dag, meneer.
Man 2 neemt zonder iets te zeggen zijn hoed af.
Man 1 die de ander al iets voorbij is, komt terug en vraagt: O, wat deed u, liet u iets zien?
Man 2 fronsend: Hoe bedoelt u?
Man 1: Nou, met uw hoed, u tilde uw hoed op. Liet u iets zien?
Man 2: Nou, nu u het zo vraagt, inderdaad.
Man 2: Wat was dat dan, ik geloof dat het me ontgaan is.
Man 2 doet zijn hoed weer af en buigt voorover: Ik liet mijn haar zien. Mooi hè?
Man 2: Ja, heel mooi.
Man 2: Veel hè?
Man 2: Ja, mijn hartelijke complimenten
Man 2 zet zijn hoed weer op: Dank u.

Ondertussen zal Dronken D. wel aan zijn trekken zijn gekomen. Misschien dadelijk toch nog een french maid shot van een ontfruste Nadine? Ik zal hem niet meemaken, ik ga zo te bedde.

U zij de morgenstond, Heer C... Goedenacht.

ps: doet u ook litho's?

Haha, uw potje is was erger. (O, U hebt het al weggehaald van dat potje), o nee het staat er nog. Gotsamme man het hele topic uit zijn voegen, maar ach.
Even snel nog twee antwoorden op twee offtopiclossedraadjes: Ja, AR, ik kan ervan leven. Het kan namelijk best, dus vrees niet. Vertel het uw ouders. Het is mogelijk te leven van kunst, zonder subsidies en zonder concessies. Met een beetje geluk, de juiste mensen, 1% talent en 99% weten wat je wilt. Want het enige wat telt is dat je weet wat je wilt. Mensen hebben een hekel aan mensen die niet weten wat ze willen.
En nee, ik probeer litho's steeds te vermijden, al schijnt het weer te gaan gebeuren ergens binnenkort in Stockholm.

Slaap goed en alweer excuses voor dit intermezzo.

Voor verdere geïnteresseerden:
Zondagavond 27 november, nld 3 21.45 uur: Armando, portret van een vriend
Documentaire van Cherry Duyns over Armando, één van de meest uitzonderlijke kunstenaars van Nederland. Zijn oeuvre omvat schilderijen, tekeningen, sculpturen, proza, poezie, muziek en films. Armando kreeg internationale faam sinds hij zich een kwart eeuw geleden in Berlijn vestigde. Armando, portret van een vriend is een documentaire over de tragiek van de mens, het gevecht met de eeuwigheid. “Kunst maken is niet leuk”, zegt Armando in de film. Maker Cherry Duyns en Armando zijn ruim veertig jaar bevriend. Die vriendschap maakt de film tot een intiem en opmerkelijk portret.

Aansluitend een interview met Cherry Duyns.


http://www.cinema.nl/cinema/events/magazines/news/index.jsp?portals=3142294&events=24986228&magazines=24986391&news=25098871

http://www.idfa.nl/idfa_filmdescription.asp?filmid=25919

Maar goed, Nadine, de afloop, dat willen we weten.

quote:

Op zondag 27 november 2005 04:34 schreef cioran63 het volgende:
Voor verdere geïnteresseerden:
Zondagavond 27 november, nld 3 21.45 uur: Armando, portret van een vriend
Documentaire van Cherry Duyns over Armando, één van de meest uitzonderlijke kunstenaars van Nederland. Zijn oeuvre omvat schilderijen, tekeningen, sculpturen, proza, poezie, muziek en films. Armando kreeg internationale faam sinds hij zich een kwart eeuw geleden in Berlijn vestigde. Armando, portret van een vriend is een documentaire over de tragiek van de mens, het gevecht met de eeuwigheid. “Kunst maken is niet leuk”, zegt Armando in de film. Maker Cherry Duyns en Armando zijn ruim veertig jaar bevriend. Die vriendschap maakt de film tot een intiem en opmerkelijk portret.

Aansluitend een interview met Cherry Duyns.


http://www.cinema.nl/cinema/events/magazines/news/index.jsp?portals=3142294&events=24986228&magazines=24986391&news=25098871

http://www.idfa.nl/idfa_filmdescription.asp?filmid=25919

Dit hoort hier te staan Cioran: http://forum.fok.nl/topic/650505

quote:

Op zondag 27 november 2005 05:25 schreef cioran63 het volgende:
Maar goed, Nadine, de afloop, dat willen we weten.

Rond de klok van drie zwaaide de voordeur open. Ik zag hoe D. naar binnen viel, struikelend over de drempel, met in zijn kielzog nog een man. Nee, het waren er twee: Thomas en Bert, zo stelden ze zich aan mij voor, en vooral die Bert gedroeg zich als de Casanova van de Benedenwindse eilanden.
Hij was net terug van een zakenreisje naar Bonaire, vertelde hij, terwijl hij languit op de bank ging liggen, met zijn zweetvoeten onder mijn neus, en daar had hij in anderhalve dag een filmpje geschoten. De rest van de tijd had hij op het strand gelegen en 'lekkere kippetjes gescoord', en trouwens ook een niet zo lekker kippetje, een Noorse toeriste met de kop van Rudi Carell, maar dat was hem pas opgevallen toen hij de volgende ochtend naast zich had gekeken. Hij kon er wel om lachen, Bert, hij zei: 'Godverdomme zeg, Rudi Carell... had ik de hele nacht liggen rampetampen met Rudi Carell,' maar alles bij elkaar had hij op Bonaire toch even lekker de batterij opgeladen, en dat allemaal op kosten van de zaak, hij mocht niet klagen, zei hij een paar keer, hij mocht absoluut niet klagen.

Bert leek mij het type man dat hoge ogen gooit bij de iets oudere vrouw; glad en gelikt, hij zou ook kunnen doorgaan voor een homo. Een man die 'kleertjes' draagt: een strakke V-hals trui met niks eronder, zodat zijn afgetrainde borstkas goed uit de verf komt.

Thomas merkte op: "Je bent een klootzak, Bert. Wat ben je toch een klootzak."
"Zo is het, jongen," beaamde Bert. "Op de zaak denken ze dat ik de veters uit mijn schoenen heb gewerkt. Op Bonaire!"
"En Miranda, wat denkt die?" vroeg Thomas.
"Miranda denkt niks," zei Bert. "Miranda is druk met de kinderen. Ze is weer zwanger, trouwens. We gaan voor de vierde."
"Godchristus," zei Daniël. En na een tijdje: "Nou, gefeliciteerd dan maar."
Bert knikte afwezig.
"Je bent een klootzak," zei Thomas weer. "Vier kinderen, jongen, waar begin je aan. Het is toch godverdomme je hobby niet?"
"Miranda wil een dochter," mompelde Bert. "Ze wil balletpakjes kopen, of zoiets. We regelen wel iets. Een extra au pair, we nemen er gewoon..," en plotseling richtte hij zich tot mij: "Zeg Natasja, is dat niks voor jou?"
"Nadine," glimlachte ik beleefd. "En nee, het is niks voor mij."
"Ze is al bezet," zei Daniël.
"Jammer," vond Bert. En toen: "Het is nog vroeg. Zullen we iets snuiven?"

Terwijl ik aanstalten maakte om het feestje te verlaten, bogen Thomas en Daniël zich over het witte poeder op tafel. Bert was languit op de grond gaan liggen, hij staarde naar het plafond en riep: "Slechte timing, Natasja! Het wordt net gezellig!"
Ik had mijn jas aangetrokken. Daniël hing onderuitgezakt in de stoel; hij keek naar me zonder me te zien.
Ik stak mijn hand op. Geen reactie.

Ik reed het tuinpad af toen hij achter me aankwam.
Ik stapte af.
"Ga je mee naar Shanghai?" vroeg hij.
"Nu?" Ik begon te lachen.
"Over twee weken," fluisterde hij in mijn oor. "Ik ga je China laten zien. Ik ga je het mooiste hotel van de wereld laten zien, het Hyatt, het Hyatt in Shanghai. Je neemt je laptop mee, je schrijft overdag aan je scriptie. Of je laat je masseren, ze hebben er een fitnessruimte met een zwembad en een hot tub, je hoeft je niet te vervelen. En 's avonds kom ik je halen. Dan neem ik je mee, ik ga je Shanghai laten zien."

Shanghai, het klinkt goed. Ik ben nog nooit in China geweest. Maar we moeten niet te hard van stapel lopen, Daniël en ik. Ja, hij heeft me weer gezoend, en dat zoenen met hem blijft gevaarlijk, hij is een natuurtalent, elke keer als hij me zoent denk ik weer bij mezelf: 'Hoe krijgt hij het voor elkaar?' en ik denk ook: 'Hij zit in zijn Icarus-fase, hij bedriegt zijn vriendin en zijn ex-vrouw en hij zuipt teveel en hij snuift cocaïne en hij heeft vreselijke vrienden die naar Bonaire gaan om lekkere kippetjes te scoren, ik gedraag me ook als zo'n kippetje, en hoewel ik dat allemaal wel weet, trap ik er telkens weer in. Hoe bestaat het?'

quote:

Op zondag 27 november 2005 13:53 schreef Nadine26 het volgende:
'Hij zit in zijn Icarus-fase, hij bedriegt zijn vriendin en zijn ex-vrouw en hij zuipt teveel en hij snuift cocaïne en hij heeft vreselijke vrienden die naar Bonaire gaan om lekkere kippetjes te scoren, ik gedraag me ook als zo'n kippetje, en hoewel ik dat allemaal wel weet, trap ik er telkens weer in. Hoe bestaat het?'

Escapisme toch? Ik vraag me alleen af hoe je van je escape gaat escapen als het allemaal te ingewikkeld wordt

quote:

Op zondag 27 november 2005 13:53 schreef Nadine26 het volgende:
"Miranda wil een dochter," mompelde Bert. "Ze wil balletpakjes kopen, of zoiets. We regelen wel iets. Een extra au pair, we nemen er gewoon..," en plotseling richtte hij zich tot mij: "Zeg Natasja, is dat niks voor jou?"

Misschien was Bertje nog in de ban van ...


...
Hem _{[David Bezmozgis]} zijn de afgelopen maanden vergelijkingen ten deel gevallen met groten als Harold Brodkey, Philip Roth, Isaac Babel en Anton Tsjechov. Aanleiding: zijn zeven verhalen tellende debuutbundel Natasha and Other Stories.
...
De thematiek is in vrijwel alle verhalen hetzelfde: het moeizame bestaan van joodse Sovjet-immigranten in hun zelfverkozen nieuwe wereld, de zoektocht naar een nieuwe identiteit, het vinden van het juiste evenwicht tussen behoud van het oude en het verwerven van het nieuwe.
...
Natuurlijk zijn de ervaringen en thema's die Bezmozgis beschrijft allerminst nieuw. De eigenzinnige, vooral in zijn hoofd levende jongeman die hij in zijn latere verhalen wordt - worstelend met zijn joodse afkomst, geobsedeerd door literatuur en seks -, is een vertrouwd fenomeen. In die zin is de vergelijking met Philip Roth zowel voor de hand liggend als obligaat en gevaarlijk.
...
Illusies en hoe ze vervliegen - het is een rode draad in deze bundel.

bron: http://www.volkskrant.nl/kunst/1097212730713.html

quote:

Op zondag 27 november 2005 13:53 schreef Nadine26 het volgende:
"Zeg Natasja, is dat niks voor jou?"
"Nadine," glimlachte ik beleefd. "En nee, het is niks voor mij."
"Ze is al bezet," zei Daniël.

Een werkgever zou zeggen "zij heeft al een dienstverband".
D. beschouwt Nadine blijkbaar niet als zijn werknemer maar als zijn bezit.
Hier tikt een catastrofale tijdbom ...

Beste Gajus,

Hoezeer je Jezuïtische blik ook te prijzen is, nog veel praktischer ware het, als je dit talent inzet om Nadine te helpen D. een stapje vóór te blijven. Het is eigenlijk vrouwenwerk, maar kunnen wij haar niet aan een strategie helpen waarmee ze D. letterlijk en figuurlijk uitkleedt en zelf ongeschonden blijft? Haar voornemen hem te dumpen was geen lang leven gegund. Misschien moet ze er dan maar het beste van maken.

[ Bericht 0% gewijzigd door dvr op 28-11-2005 01:02:13 ]

quote:

Op zondag 27 november 2005 13:53 schreef Nadine26 het volgende:
"Slechte timing, Natasja! Het wordt net gezellig!"

... met een gangbang party in het verschiet.
_{wat een gemiste kans voor de heren}

Goedgelovige piemels,
die hun lexicon op een beeldscherm moeten spuiten om tot zinsvervoering te komen.

Dat is het,
eigenlijk.

quote:

Op maandag 28 november 2005 00:55 schreef dvr het volgende:
Het is eigenlijk vrouwenwerk, maar kunnen wij haar niet aan een strategie helpen waarmee ze D. letterlijk en figuurlijk uitkleedt en zelf ongeschonden blijft?

Jawel hoor, daar heb ik patent op. Maar wie zegt dat Nadine ongeschonden uit de strijd wil komen?

quote:

Op maandag 28 november 2005 00:55 schreef dvr het volgende:
Beste Gajus,

Hoezeer je Jezuïtische blik ook te prijzen is, nog veel praktischer ware zij, als je dit talent inzet om Nadine te helpen D. een stapje vóór te blijven. Het is eigenlijk vrouwenwerk, maar kunnen wij haar niet aan een strategie helpen waarmee ze D. letterlijk en figuurlijk uitkleedt en zelf ongeschonden blijft? Haar voornemen hem te dumpen was geen lang leven gegund. Misschien moet ze er dan maar het beste van maken.

Beste dvr,

Ik herken jouw verontrusting en deel jouw zorgen.

Zoals jij terecht stelt, het bedenken van een effectieve strategie is eigenlijk vrouwenwerk. Maar dan niet van een vrouw die verliefd is maar van een vrouw die de verliefdheid voorbij is. Ik denk dus aan Madame. Madame verdenk ik reeds langer van strategische inzichten, zij kent de zwakke plekken van D. en zij heeft nog een rekening met hem te vereffenen. Naar mijn inschatting is een geheime alliantie tussen de dames geboden. (Kim is geen serieuze bondgenote, eerder een riskante troublemaker).

Maar is Nadine daartoe bereid?

Beste Xennia, ik moet er niet aan denken.. escapisme is nog geen vrijbrief voor zelfdestructie.
Bovendien, wat Nadine wil doet helemaal niet terzake, want die is tijdelijk ontoerekeningsvatbaar.

Ik ben benieuwd waar de dames en heren complotsmeden mee opkomen..

Gajus: Briljant! Madame is de ingang. Zij en haar leger advocaten.

quote:

Op maandag 28 november 2005 01:41 schreef dvr het volgende:
Beste Xennia, ik moet er niet aan denken.. escapisme is nog geen vrijbrief voor zelfdestructie.
Bovendien, wat Nadine wil doet helemaal niet terzake, want die is tijdelijk ontoerekeningsvatbaar.

Waarom denk je dat het tijdelijk is in plaats van diep geworteld in de persoonlijkheid?

Nou, ongeacht de oorzaak is de uiting ervan ingegeven door omstandigheden (ziekte/overlijden moeder, einde studie e.d.). Als ze deze periode goed doorkomt, de pijn van zich afschudt en een aanlokkelijk nieuw perspectief opdoet, dan kan ze nog vele decennia dóór zonder nog door zulke neigingen geplaagd te worden.

quote:

Op maandag 28 november 2005 01:53 schreef dvr het volgende:
Nou, ongeacht de oorzaak is de uiting ervan ingegeven door omstandigheden

Haar therapeut constateerde dat het een patroon is dat ze al haar hele leven volhoudt

quote:

Op maandag 28 november 2005 01:43 schreef Xennia het volgende:
Waarom denk je dat het tijdelijk is in plaats van diep geworteld in de persoonlijkheid?

Anders was Nadine al lang een crackhoer o.i.d. geweest.
_{daarom hoop ik op een tijdige inkeer en een goede afloop}

quote:

Op maandag 28 november 2005 01:57 schreef Xennia het volgende:
Haar therapeut constateerde dat het een patroon is dat ze al haar hele leven volhoudt

Haar therapeut zou een optimistischere toekomstverwachting hebben, als hij zou weten van haar Dagboek (haar praattherapie) en haar bekommerende forumgenoten.

tvp

Hoe maakt ons kippetje het?

Mijnheer W. geeft mij soms een weekopdracht. De weekopdracht voor morgen bestaat eruit dat ik bij mezelf moet nagaan waarom ik een geldwolf ben. Dat heeft hij niet zo gezegd; hij is een nette heer die het beste met zijn patiënten voorheeft, dus zo'n beschuldiging zou hij mij nooit in de schoenen schuiven. Ik zeg het zelf. Ik ben een geldwolf.

De vraag is: waarom?
Ik ben niet opgegroeid in het woonwagenkamp. Ik heb de Tweede Wereldoorlog niet meegemaakt; de hongerwinter is aan mij voorbijgegaan, wij hadden thuis geen kolenkachel. Als kind liep ik nooit in de afdragertjes van mijn zus; die stuurde mijn moeder naar arme kindjes in een ver land, zodat ze mij met een schoon geweten in het nieuw kon steken bij de firma Oililly. Wij waren, en mijn moeder schaamde zich daar een beetje voor, gefortuneerd. Zelf zei ze: 'Well to do', alsof het in het Engels minder erg was.

Deels is mijn geldwolverij terug te voeren op mijn moeders gewoonte om te doen alsof wij de Tweede Wereldoorlog wel hadden meegemaakt, of eigenlijk deed zij alsof we er middenin zaten, alsof de bommenwerpers elk moment konden overvliegen en het dus maar te hopen was dat we voor het vallen van de nacht nog wat bloembollen toegespeeld zouden krijgen. Ze was zuinig, mijn moeder. De verwarming stond op zestien graden. Douchen was een luxe die niet langer dan twee minuten mocht duren; al dat warme water! Dat verdwijnt zo de grond in! Alleen omdat jij je haar wilt wassen! Sober leven was haar tweede natuur. Ze heeft het tot het eind toe volgehouden; als je niet uitkeek, zette ze zichzelf op een morfinepleister-rantsoen, want al die pleisters... wat moest dat wel niet kosten?

Het kan geen kwaad om de riem af en toe wat aan te trekken, maar persoonlijk houd ik er niet van. Ik houd van geldsmijterij, zinloze aankopen, verspilling, slagroom erbij, lekker. Ik houd van businessclass, merkkleren, echt goud, hoge hakken. Ik houd van mooi. En van duur. Ik houd van auto's die bekleed zijn met caramelkleurig leer dat zachtjes kraakt onder je billen. Van helblauwe zwembaden met spierwitte ligstoelen ernaast. Ik houd van mannetjes in witte uniformen die zo'n ligstoel voor me neerzetten, daar ja, half in de schaduw, dank u wel.
Ik houd van dure zonnebrillen, ik ben van mening dat je nooit te veel geld kunt uitgeven aan een zonnebril en het kan me niet schelen dat Salvatore Ferregamo die bril voor een paar euro in elkaar laat zetten in China, ik ben het namelijk met hem eens dat er verschil moet zijn in het leven, je kunt een dure zonnebril betalen of je kunt het niet, zo denken Salvatore en ik erover, en zo is het goed.

Mijn vader zit er warmpjes bij. Thijs heeft vaak genoeg tegen me gezegd: "Wat doe je toch moeilijk. Soms krijg ik het idee dat je je schaamt voor dat geld - dat je liever een bijstandskind zou zijn. Je hóeft helemaal niet te werken!"
Misschien niet. Maar ik weet wat er gebeurt als ik mijn hand bij mijn vader ophoud. Ik ken hem; ik kijk wel beter uit. Het lijkt misschien geen straf om twee weken met mijn vader en de secretaresse op een of ander tropisch eiland te zitten, ze zijn gek op tropische eilanden, ze doen niets anders dan op en neer hoppen van Martinique naar Bali naar Galapogos, maar ik wil dat zelf kunnen bepalen. Ik ben zesentwintig.

Ik heb de afgelopen jaren heel wat baantjes versleten. Koffiedame, kantinemedewerkster, barjuffrouw. Verkoopster in een modezaak. Telefoniste bij een callcentre. Via een dispuutsgenoot kon ik aan de slag als hostess voor een sigarettenmerk. Het betaalde goed. De werkkleding bestond uit een gifgroen minijurkje en witte majorettelaarzen, en zo werd ik op het strand van Zandvoort gedropt. In dat pitspoezenpakje. Op de drukste dag van het jaar. En dan de hele dag je best doen om niet verkracht te worden in een duinpan, vind je het gek met die witte laarzen, ik vond het niet zo gek dat ze probeerden me te verkrachten in een duinpan. En anders wensten ze me wel de grafkanker toe, dat hoort erbij als je met sigaretten loopt te leuren.

Ontbijtserveerster in het Krasnapolsky ben ik ook nog geweest. In de Winterzaal, dat is de zaal met de zwart-witte ruitenvloer. Tafels dekken, koffie schenken, ik droeg een wit schortje. De fooien waren grandioos. Als je er kijk op had, pikte je de Amerikaanse zakenlui er zo uit. Tijdens het koffieschenken ritselden ze vaak discreet met briefjes van honderd dollar onder tafel. De Japanners konden er ook wat van. En de Italianen. Aan zo'n briefje zat natuurlijk een oneerbaar voorstel vast, smeerlappen waren het, maar de kunst was om eerst het geld te pakken en om daarna pas dienstverlenend te glimlachen: "So sorry, sir. I'm on duty, sir... have a nice day."
Op die manier was honderd dollar snel verdiend, want zo'n hotelgast schoot zich liever door zijn kop dan dat hij zijn beklag deed bij de directie. Behalve die ene Duitser, die ene maandagmorgen, dat was een ander verhaal. Hij had een rode kop en zweetplekken in zijn overhemd, en hij schreeuwde de hele Winterzaal bij elkaar: 'Mein Geld! Mein Geld... Hilfe, das Fräulein hat mein Geld!' De hoofdober kwam aangesneld en deed alsof hij diep geschokt was, de rotzak. Iedereen wist wat er in het Krasnapolsky te halen viel. Mijn halve dispuut werkte er als ontbijtserveerster, voor een paar euro per uur.
Natuurlijk werd ik op staande voet ontslagen. Natuurlijk bracht de hoofdober het uitzendbureau op de hoogte van mijn 'onoirbare gedrag'. Natuurlijk vertelde het meisje van het uitzendbureau mij daarna steeds dat het werk 'niet voor het oprapen lag' en meer van dat soort flauwekul, want zo gaan die dingen.

Ik reageerde op een advertentie in de krant. Puur geluk. Ik kwam terecht bij een advocaat in Oud-Zuid. Een deftige heer, jaar of vijftig, met een drankprobleem. Hij droeg de meest schitterende Italiaanse maatpakken, handgemaakt. Twee ochtenden per week was ik zijn secretaresse. Dat dacht ik tenminste, maar na een paar weken van nietsdoen en tijdschriften lezen en zelfs slapen, want van nietsdoen word je doodmoe, na die paar weken vertelde hij mij hoe de vork in de steel zat. Hij was failliet. Hij had een slecht huwelijk, zijn vierde alweer, en mijn taak bestond eruit om te spelen dat ik zijn secretaresse was. Zijn vrouw, zei hij, was niet op de hoogte van zijn faillissement. Dat moest zo blijven. En of ik zo vriendelijk wilde zijn om het toneelstuk mee te spelen; het speet hem zeer, maar hij was wanhopig.
Op woensdag en vrijdag ging zijn vrouw naar tennisles. Daarna kwam zij gezellig op de zaak langs voor een kopje koffie. Altijd stipt om elf uur. Ik bracht de koffie. Ik zei: 'Goedenmorgen mevrouw Hellenberg, heeft u lekker getennist?' en daarna greep ik een dossiermap uit de kast. Mijn laatste opdracht bestond eruit om driftig bladerend de kamer uit te lopen, en om de deur achter mij te sluiten.
Taak volbracht.
Ik kon weer plaatsnemen in mijn ergonomische draaistoel. Wanneer mevrouw Helleberg het pand verliet, meestal rond twaalf uur, liep mijn werkdag ten einde en namen de advocaat en ik afscheid van elkaar.

Een beter baantje heb ik nooit gehad. De advocaat en ik werden goede vrienden. Hij bracht Italiaanse damesromans voor me mee, ik herinner me Susanna Tamarro, zodat ik iets om handen had terwijl ik op de bel wachtte. Hij vertelde me alles over zijn jeugd in Argentinië, en over zijn drie mislukte huwelijken. Hij maakte lekkere espresso's voor me. Ik zei wel eens: 'Laat mij die koffie maken, ik ben hier de secretaresse,' maar daar wilde hij niets van weten; hij was de meest galante man die ik ooit heb ontmoet. Welbespraakt, geestig. Een beetje sentimenteel, daar schrok ik wel eens van, maar die buien dreven altijd snel weer over. Ik zat als een prinses in mijn kantoortje, ik mocht studeren of lezen of slapen, dat maakte hem allemaal niets uit, zolang ik om elf uur maar in de houding schoot om zijn vrouw te ontvangen.
Het geld om mijn salaris te kunnen betalen, leende hij van een vriend. Het was een fantastisch salaris. Belachelijk. Zo veel had ik nog nooit verdiend. Ik voelde me er schuldig over, maar de advocaat wuifde mijn bezwaren steevast weg, hij zei: "Jij bent het geld dubbel en dwars waard, Nadine. Jij maakt me altijd aan het lachen." We hebben inderdaad heel wat afgelachen, de advocaat en ik.

Het moest wel mislopen, natuurlijk. Het was te mooi om waar te zijn. Dat ik mijn baantje kwijt raakte had vreemd genoeg niets te maken met mevrouw Hellenberg, want zij was een lieve en goedgelovige vrouw, zij hield van tennis, en daarbij: wat had zij te winnen bij de ontmaskering van haar man? Nee, het liep spaak door toedoen van de advocaat, mijn goede vriend. Op een ochtend stuntelde hij mijn kantoortje binnen met een bosje bloemen, heel onhandig en verlegen, en achteraf snap ik niet hoe het mogelijk is, maar ik had de bui niet zien hangen, ik nam de bloemen van hem aan en de ring, en ik zei: "Een ring? Waarom krijg ik een ring?" en toen zakte hij op één knie en ik kon wel janken, ik heb mijn jas van de kapstok gerukt en ben naar buiten gerend, en daar heb ik die bloemen vertrapt.

Het ging me niet om het geld, echt niet. Dat geld kon me gestolen worden. Waar het nou eigenlijk wel om ging, weet ik niet. Misschien om de vriendschap die niks voorstelde. De façade. En dat uiteindelijk nooit iets kan blijven zoals het is. Of zoals je denkt dat het is. Daar was ik zo woedend om, denk ik.

En toen werd ik kindermeisje. Een vriend van me kende een familie, ze zwommen in het geld en ze zochten iemand die Frans sprak. Ik ging langs op gesprek. Madame wilde me op neutraal terrein ontmoeten, in het Americain Hotel, je weet tenslotte maar nooit wie je voor je hebt, en ze bood me een duizelingwekkend bedrag. Daar moest wel iets tegenover staan. Punctualiteit, om te beginnen. Discretie. Opvoedkundige kwaliteiten. Betrouwbaarheid vond ze ook belangrijk; ze had in het verleden slechte ervaringen opgedaan. Ik moest flexibel zijn en me moeiteloos kunnen aanpassen aan twee verschillende huishoudens - dat van haarzelf en dat van haar ex-man, om precies te zijn. Ze waren onlangs apart gaan wonen, vertelde ze. Ik moest altijd bereikbaar zijn, dag en nacht, want ook in noodgevallen wilde Madame een beroep op mij kunnen doen. Verder verlangde zij van mij een rijbewijs, zwemvaardigheid, creativiteit, een goed humeur, voorleeskwaliteiten, een EHBO-diploma, zelfstandigheid, intuïtie en God weet wat ze allemaal nog meer opnoemde, maar ik zei op alles 'Ja' en 'Geen probleem'. Aan het eind van het gesprek bleef er één knelpunt over: het EHBO-diploma, want daarover durfde ik niet te liegen.
"Ik kan een cursus doen," opperde ik halfslachtig.
"On verra," zei Madame, terwijl ze me nog eens goed in zich opnam. "Zo belangrijk is dat diploma ook weer niet. Kun je koken?"
"Ja," zei ik. Het klonk zwak, daarom voege ik eraan toe: "Pannenkoeken bakken, dat kan ik goed."
Ze glimlachte. "De kinderen zijn dol op pannenkoeken."
"Ik ook," zei ik enthousiast, "ik maak ze altijd met..."
"Heb je een vriend?" onderbrak ze me.
"Een vriend?" Die vraag had ik niet verwacht. "Ja, ik heb wel iemand... een soort... Nou ja, het is meer uit dan aan. Het is niet heel serieus."
"Bon," zei ze, en ze stak me haar hand toe. "Ik ben eruit. Jij wordt het, Nadine. Kun je morgen om vier uur langskomen om de details te bespreken? Dan ontmoet je meteen de kinderen. En Daniël, mijn man. Mijn ex-man, bedoel ik." Ze ontweek mijn blik. "Het is ingewikkeld, maar het is een tijdelijke situatie."

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 29-11-2005 01:56:14 ]

quote:

Op zondag 27 november 2005 23:06 schreef Xennia het volgende:

Escapisme toch? Ik vraag me alleen af hoe je van je escape gaat escapen als het allemaal te ingewikkeld wordt

Mijnheer W....? _{Hoop ik stiekem}

quote:

Op zondag 27 november 2005 23:58 schreef Gajus het volgende:

Misschien was Bertje nog in de ban van ...

[afbeelding]

Om de een of andere reden leek Bertje mij 'niet zo'n lezer' (uit de categorie: 'Ik ben niet zo'n prater'), maar WAT een mooie kaft, zeg! Zo moeten boeken eruit zien. Dat je ze wilt kopen zonder te weten wat erin staat.

Ah, wat een goeie aflevering weer.

Wat vind jij mooier Nadine: U heeft of U hebt?

_{p.s.: In Faülein ontbreekt een erretje}

quote:

Op maandag 28 november 2005 00:26 schreef Gajus het volgende:
Hier tikt een catastrofale tijdbom ...

_{Hier tikt er nog een...}

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 01:36 schreef dvr het volgende:
Ah, wat een goeie aflevering weer.

Wat vind jij mooier Nadine: U heeft of U hebt?

_{p.s.: In Faülein ontbreekt een erretje}

U heeft.

En jij?

quote:

Op maandag 28 november 2005 01:05 schreef De-oneven-2 het volgende:
Goedgelovige piemels,
die hun lexicon op een beeldscherm moeten spuiten om tot zinsvervoering te komen.

Dat is het,
eigenlijk.

Maar daar hoef je toch niet zo verdrietig bij te kijken..? Ik vind: elke vorm van zinsvervoering is er één.

Misschien is geld ook een middel om te escapen?
Misschien is het hebben van geld een van de weinige constanten in je leven?

quote:

Op maandag 28 november 2005 01:27 schreef Xennia het volgende:

[..]

Jawel hoor, daar heb ik patent op. Maar wie zegt dat Nadine ongeschonden uit de strijd wil komen?

Ik! Als ik mag kiezen, kom ik liever ongeschonden uit de strijd dan zwartgeblakerd & berooid & besmeurd. Dat lijkt me duidelijk. Natuurlijk realiseer ik me wel dat er - zeker voor de andere betrokkenen - veel op het spel staat, en dat is gevaarlijk. Als ik verstandig was, trok ik me terug uit het hele wespennest. Maar ik ben niet verstandig. Eigenlijk ben ik dat wel - meestal. Ik ben het alleen NU niet. Ik bevind me in een soort roes: door de dood van mijn moeder, door de verliefdheid op D., door de ongestructureerdheid van mijn leven, door de afwezigheid van Thijs, ook. Het is een roes die maakt dat ik me onaanraakbaar waan, onverwoestbaar bijna, maar misschien is dat wel een van de kenmerken van de roes.

Straks word ik wel weer wakker.

Nadine, jouw mooie verhaal maakt wel duidelijk dat jij een geldsmijter bent, maar maakt nog steeds niet duidelijk dat jij een geldwolf zou zijn.
Beide levensstijlen zijn geen uitingen van eenzelfde karaktertrek. Ik denk aan een Ebenezer Scrooge ... wel een geldwolf maar geen geldsmijter.
_{jouw weekopdracht voor jouw zielenknijper is vooralsnog niet gelukt ...}

quote:

Op maandag 28 november 2005 01:35 schreef Gajus het volgende:
Ik denk dus aan Madame. Madame verdenk ik reeds langer van strategische inzichten, zij kent de zwakke plekken van D. en zij heeft nog een rekening met hem te vereffenen. Naar mijn inschatting is een geheime alliantie tussen de dames geboden.

Dvr oppert dat ik D. een stapje vóór moet blijven. Dat lijkt me heel goed; voorop lopen is altijd beter dan spartelend en amechtig aan de trekhaak hangen.

Ik ben dus vóór.

Maar hoe kan Madame mij daarbij helpen? Dan zal ik haar toch eerst op de hoogte moeten brengen van de hele onverkwikkelijke kwestie tussen D. en mijzelve. En dan verwacht jij dat ze mij in goed vertrouwen gaat vertellen hoe ik D. moet bewerken? Ik weet niet... ik denk eigenlijk dat ze MIJ dan gaat bewerken, met het vleesmes of zo.

Ik vind 'U hebt' mooier, maar ik ben nogal stoffig qua taalgebruik.

Als je binnen een etmaal 20 mille moest uitgeven, waar ging het dan aan op?

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 01:58 schreef Gajus het volgende:
Nadine, jouw mooie verhaal maakt wel duidelijk dat jij een geldsmijter bent, maar maakt nog steeds niet duidelijk dat jij een geldwolf zou zijn.
Beide levensstijlen zijn geen uitingen van eenzelfde karaktertrek. Ik denk aan een Ebenezer Scrooge ... wel een geldwolf maar geen geldsmijter.
_{jouw weekopdracht voor jouw zielenknijper is vooralsnog niet gelukt ...}

Nee, je hebt gelijk.

Ik moet me natuurlijk afvragen waarom ik eigenlijk op D. val. En of ik nog steeds op hem zou vallen als hij een warmvoelende dakdekker was. Of een poëtische badmeester. Of het vooral dáármee te maken heeft, met dat geld dus, en met zijn hele flamboyante levensstijl, of dat er meer achter steekt. _{(Liefde... of zo.)}

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 01:52 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ik! Als ik mag kiezen, kom ik liever ongeschonden uit de strijd dan zwartgeblakerd & berooid & besmeurd. Dat lijkt me duidelijk. Natuurlijk realiseer ik me wel dat er - zeker voor de andere betrokkenen - veel op het spel staat, en dat is gevaarlijk. Als ik verstandig was, trok ik me terug uit het hele wespennest. Maar ik ben niet verstandig. Eigenlijk ben ik dat wel - meestal. Ik ben het alleen NU niet. Ik bevind me in een soort roes: door de dood van mijn moeder, door de verliefdheid op D., door de ongestructureerdheid van mijn leven, door de afwezigheid van Thijs, ook. Het is een roes die maakt dat ik me onaanraakbaar waan, onverwoestbaar bijna, maar misschien is dat wel een van de kenmerken van de roes.

Straks word ik wel weer wakker.

Je hebt de ene roes nodig om de andere te maskeren? Te kunnen ontkennen wellicht?

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 01:36 schreef dvr het volgende:
U heeft of U hebt?

U bent zoekende naar Onze Taal ?

quote:

Beide mogelijkheden zijn goed. Wel geven wij de voorkeur aan u hebt. Het voornaamwoord u was oorspronkelijk een derde persoon (de vorm is afgeleid van uwe edelheid). Daarbij hoorde natuurlijk een werkwoordsvorm voor die derde persoon: u heeft, u is en u zal. Tegenwoordig zien we u echter als de beleefdheidsvorm van de tweede persoon je/jij (en jullie). Dat pleit voor een werkwoordsvorm die daarmee in overeenstemming is: u bent, u zult en dus ook u hebt.

Veel taalgebruikers voelen een subtiel stijlverschil tussen u zult en u zal, u kunt en u kan of u hebt en u heeft: de ene vorm klinkt voor hen 'beleefder' dan de andere. Dat is echter vooral een kwestie van smaak.

bron: http://www.onzetaal.nl/advies/uhebt.html

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 02:10 schreef dvr het volgende:
Ik vind 'U hebt' mooier, maar ik ben nogal stoffig qua taalgebruik.

Als je binnen een etmaal 20 mille moest uitgeven, waar ging het dan aan op?

Ik houd van spreektaal. Ik zeg ook: 'U heeft.'

Twintig mille, oeh! Dan ga ik op reis. Anders krijg ik het niet op. Naar Canada, helikopterskiën. Dan laat je je met een helikopter afzetten in de maagdelijke sneeuw, en wat voor sneeuw, je kunt erin zwemmen, hele lichte poedersneeuw die tot je oksels reikt, en tegen de tijd dat je weer beneden bent, staat de helikopter alweer klaar om je naar de volgende top te vliegen, samen met drie andere passagiers en de gids. Jongen! Ik heb het een keer gedaan, het was ONGELOOFLIJK. En die 20 mille krijg je daar gemakkelijk op.

Edit: maar binnen een etmaal... wordt het wel ingewikkeld.

Dan koop ik er wel kleren voor. En zonnebrillen.

[ Bericht 13% gewijzigd door Nadine26 op 29-11-2005 02:24:54 ]

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 02:19 schreef Nadine26 het volgende:

Ik houd van spreektaal.

Oh ja?

Mooie bestemming!
Ik denk dat Gajus er van uitgaat dat Madame je allang in de smiezen heeft..

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 02:11 schreef Nadine26 het volgende:
Ik moet me natuurlijk afvragen waarom ik eigenlijk op D. val. En of ik nog steeds op hem zou vallen als hij een warmvoelende dakdekker was. Of een poëtische badmeester. Of het vooral dáármee te maken heeft, met dat geld dus, en met zijn hele flamboyante levensstijl, of dat er meer achter steekt.

Als jij zou aanpappen met D. met als doel hem financieel uit te kleden, dan pas zou de kwalificatie 'geldwolf' van toepassing zijn.

quote:

Op dinsdag 29 november 2005 02:30 schreef Gajus het volgende:
Als jij zou aanpappen met D. met als doel hem financieel uit te kleden, dan pas zou de kwalificatie 'geldwolf' van toepassing zijn.

Kom mij maar eens financieel uitkleden.