"Ik geef het echt wel een kans hoor, zo moet je het niet zien. Ik wil het heus wel een kans geven", zegt Dido. "Waarom kan je het dan niet gewoon zeggen", vraagt Roel. "Ja omdat ik het allemaal al had gepland. En dat is nu anders geworden. Je zit gewoon in mijn hart. Ik raak er niet los van", zegt Dido.
Roel vind het allemaal nog steeds niet duidelijk genoeg.
Ze zijn allebei duidelijk teneergeslagen met de gevoelens en het idee dat het vanavond voor 1 van hun over kan zijn. En ondanks alle pogingen van Dido om duidelijk te maken wat haar gevoel is en wat haar angsten zijn krijgt ze het niet duidelijk genoeg over naar Roel toe.
Al zegt Roel wel dat hij dus exact in dezelfde situatie zit. Dat hij ontzettend gek op Dido is geworden. En dat hij het moeilijk vind er aan te denken dat het buiten het huis misschien geen vervolg heeft.
En dan kruipen ze maar weer eens kussend in elkaars armen en zucht Dido maar weer eens diep dat ze het allemaal zo moeilijk vindt.
"Ik wil DIT niet kwijt, maar ik wil mijn leventje ook niet kwijt", zegt Dido. "Dat laat ik ook niet toe dat jij je leventje opzij wil zetten", zegt Roel.
"Wat als ik straks buiten zit en drie weken op je moet wachten. En ik weet niet wat je daarna wil doen....." haalt Roel maar weer eens aan.
Roel: "Ik snap wel wat je bedoelt, echt waar. Maar het is toch ook geen drama als we er over een maand pas achter komen. Ik snap dat je er niet tegen kan dat als 1 van ons er uit moet dat we elkaar niet kunnen spreken en niet kunnen vasthouden".
(ik stop er even mee )
Ik ben wie ik ben. En ik doe wat ik doe.