Karaoke Nostalgie
In het BB huis moeten ze 24 uur non-stop karaoke doen. Wat ze eigenlijk dus al deden, maar nu met muziek er onder. Ik kan hier wel gaan vertellen hoe heerlijk het is om de übercoole techno Roel te zien zingen, maar ik heb een ander verhaal. Reet en ik zijn ook een paar maanden fanatieke wedstrijd-karaokers geweest.
Volkomen bezeten waren we. We hadden er wel eens van gehoord, maar we gingen pas echt helemaal om na een zakenlunch met twee Japanners die geïnteresseerd waren in een project van Reet en mij, namelijk het To Nijn Canvas Theater. Een heel expressieve vorm van drama die wij één keer per maand opvoerden voor een heel select gezelschap van vrienden en kennissen. De basis was eigenlijk dat Reet en ik naakt een dialoog aangingen met het podium met allebei zes kilo rauwe tonijn op ons hoofd gebonden. Mooie avonden waren dat. Iedere keer pakten deze performances anders uit. Zo stond Reet tijdens een van de uitvoeringen twee en een half uur in een hoek van het decor te schreeuwen. Heel intens. Hij doodstil op dat toneel, die lillende bonk tonijn boven op zijn hoofd en dan die vocale erupties. BIESLOOK! BIESLOOKJAM IN EEN, IN EEN………….AKTENTAS. Doodse stilte en dan ging hij weer opeens door. ROZIJN, IK BEN ROZIJN, WIJ ZIJN BEN, BEN ROZIJN. We lieten het maar gewoon gebeuren en vaak leverde dat een stuk krachtig performancetheater op. Jacco, die het licht deed en De Kolonel die de Uitheemse Geluiden en de pauzemuziek verzorgde, hadden het weer doorgeluld aan een Japanse kennis en van het een kwam het ander. Helemaal plat gingen ze van ons project. Ze wilden praten over een video en eventueel een tourtje in Japan. Wij met die twee gaan eten en wat doe je, je gaat of naar de hoeren of je gaat met een Japanner naar karaoke. De hoeren hadden we niet zulke goede ervaringen mee. De vorige Japanse zakenrelaties hadden we bij de weblogster Magic Luna naar boven gestuurd. "She's a Crazy Girl with a wet cunt. She's very horny but she also love's het mother and her cat." Stonden ze de volgende dag heel teleurgesteld met een op afstand bedienbaar anuseitje in hun reet voor de deur. Dat werd voortaan Karaoke dus.
Leuke bar. Reet en ik keken geamuseerd toe hoe onze Japanners het podium op werden getild en een nummer van Johnny Cash zongen. Reet zoop als een bezetene naast me. Hij werd steeds enthousiaster. "Godverdomme Dijks, dit ruled, muziek zonder zang. Steent grote tijd. Hoor dan, de stem is weg, hoor je het. Hier, hoor dan, hier hoor je normaal He're comes the upsetter", maar nu dus niet. Weergaloos. Je moet er maar opkomen." Reet wilde ook. Pang daar stond hij al op het podium. Hij kickte de Japanners genadeloos het podium af. Ik wist wel wat er ging gebeuren. Reet ging Radar Love doen. Deed hij altijd op verjaardagen. Moesten wij allemaal om hem heen gaan staan en dan deed hij de vocalen, met een denkbeeldig motorstuur in zijn handen. Daar ging hij al. De drums van Cesar Zuiderwijk, de bas van Rinus. Het was eng om te zien hoe Reet deze plaat beleefde. Het kwam rechtstreeks zijn ruggenmerg binnen. Brenda Lee is comin on strong." We moesten allemaal meeklappen van hem. Hij wilde onze handjes zien. Verwarring bij Reet. Ze hadden de karaoke live versie van Radar Love opgezet. Een drumsolo van 13 minuten kwam voorbij. Ongelofelijk wat Reet allemaal met zijn hoofd kon. Steeds wilder begon hij te zwaaien. Hoe los kon zo'n kop op je romp zitten? De drum solo bouwde naar een climax toe, de eindroffel werd ingezet en te laat zag ik wat Reet van plan was. Hij ging net als Cesar Zuidwerwijk een salto achterwaarts de zaal in maken. Ik riep nog NEE!!!!, maar het was te laat. Reet katapulteerde zich op de laatste beat de zaal in , draaide om zijn as, keek mij in het voorbijgaan even verbaasd aan en landde een meter van mij vandaan op de nek van Willem Oltmans, die net op hoge toon aan Bart, de winnaar van BigBrother 1 uit stond te leggen dat het heel normaal was dat je je journalistieke leermeester zes keer per dag moest afzuigen voor wat advies.
Nu kan ik er om lachen, maar die avond was het een hel. Reet is nog drie uur op de nek van Oltmans blijven zitten terwijl Bart maar tegen me aanlulde dat hij veel meer kon dan in een huis zitten. En hij heeft gelijk. Vergeleken bij deze groep is Bart een socrates.
poster: nico dijkshoorn op Nov 14