Het VBL-columnhoekje deel 7

quote:

EEN ENGEL VOOR MARKUS

Spitsen zijn bijzondere heerschappen. De echte spits leeft voor het scoren van doelpunten. Als dit hem enkele duels op rij niet lukt, begint het te knagen. Dan ligt hij te zweten in zijn bed en voelt zich rot. Zelfs verliezen doet hem minder pijn als hij zelf wel het net heeft gevonden. Spitsen die zeggen liever te hebben dat het team wint dan dat ze zelf scoren, zijn leugenaars of hebben hun wieg in Katwijk staan.

Als ze dan scoren, vieren ze dit met verschillende rituelen. Die hebben grotendeels hetzelfde doel, namelijk het verheerlijken van de spits zelf. Duimpjes die wijzen naar de achternaam op het shirt? Dat is een spits. Evenals het priemende wijsvingertje, het vingertje aan de lippen, de wijd gespreide armen en de hand bij het oor typische manieren van spitsen zijn om een goal te vieren. Een echte spits is een beetje een egoïst en zo hoort het ook.

Het verklaart direct waarom spitsen ook zo fraai kunnen lijden, als het even tegenzit. De verongelijkte blik richting medespeler na het missen van een kans, alsof hij wil zeggen dat het aan de voorzet lag, is typerend voor de spits. Het gezicht dat elk moment in huilen uit lijkt te kunnen barsten ook. De onbegrepen blik, de handen voor de ogen, het treurig zitten of liggen op de mat. Het maakt het kijken naar falende spitsen prachtig.

Geen spits kon zo mooi treuren als Nikos Machlas in zijn periode bij Ajax. Elke gemiste kans werd een heuse Griekse tragedie, een toneelstuk op zich. Nikos kon kijken alsof hij zojuist voor zijn ogen een dierbare zag verongelukken. Trapte soms uit pure onmacht tegen een paal en droeg het leed van de hele wereld op zijn schouders. Machlas treurde zo mooi dat fans soms spontaan vergaten een fluitconcert aan te heffen. Dan ben je een eind gekomen als spits.

Zover is Markus Rosenberg nog niet. De Zweed kwam deze zomer naar Ajax, als volgende opvolger voor Zlatan Ibrahimovic. Zijn landgenoot verliet Ajax vorig jaar op 31 augustus en sindsdien kwakkelen de Amsterdammers voorin. De Belg Wesley Sonck blonk vooral uit in zelfmedelijden en liet zelden zien waarom hij in eigen land toch te boek stond als goalgetter. De ervaren Griek Ioannis Anastasiou toonde zich een bekwame stand-in, maar was te langzaam om onomstreden te worden als nummer negen. De jonge Ryan Babel kende een stormachtige entree, kreeg daarna te maken met de onvermijdelijke terugslag en mag het sinds die tijd voornamelijk vanaf links proberen, waar meer ruimte ligt voor zijn onvoorspelbare acties op snelheid. Dan was er nog de in januari aangetrokken Aggelos Charisteas, held van het Europees Kampioenschap. Deze Griek kon ook niet direct overtuigen en dus ging men in Amsterdam opnieuw op zoek naar een spits.

Dat werd dus Markus Rosenberg. Blond, type Viking. Geen superieure technicus, maar een dodelijke loerder. Altijd op het randje van buitenspel spelend, immer in beweging en levensgevaarlijk als de bal in de ruimte achter de defensie werd gespeeld. Lovende scoutingsrapporten dus, maar de praktijk bleek anders. Af en toe toonde hij deze kwaliteiten, maar vaker kwamen zijn beperkingen in de kleine ruimte die een Ajax-spits nu eenmaal heeft aan het licht. Rosenberg werd al snel als miskoop bestempeld.

Daar sta je dan, als voormalig hoopdrager. Binnen enkele maanden al verguisd, veroordeeld tot de bank en slachtoffer van fluitconcerten. Dat is lekker. Markus ging zich er ook naar gedragen, logischerwijs. Liep rond zonder vertrouwen en keek per gemiste kans zieliger. Niet mooi zielig, zoals Machlas, maar echt zielig. Intens verdrietig, reddeloos en radeloos. Ajax zou al weer bezig zijn met een opvolger voor hem, in de persoon van Huntelaar.

Te snel wellicht en dus wilde hij zich laten zien. Vorige week legde Rosenberg dan ook al zijn frustratie in een schot van buiten de zestien, dat pas tegen het net tot stilstand kwam. Eindelijk een glimpje van klasse, eindelijk zat het hem eens mee. Het zou wel eens de eerste stap kunnen zijn in de goede richting. In Amsterdam, waar de zelfverklaarde godenzonen huizen, daar zoekt hij naar zichzelf. In het stadion waar ze vroeger de engelen hoorden zingen, maar waar tegenwoordig nog slechts instrumentale hemelliederen gespeeld worden. Daar moet toch wel één engel te vinden zijn die zich over Markus Rosenberg wil ontfermen? Er is toch weinig anders te doen. De komende tijd zal leren hoe hij de boeken ingaat. Als de spits die net op tijd een reddende engel vond of als de man die ten onder ging aan de haast duivels hoge verwachtingen.

quote:

MET LOKSKI NAAR DE TOP

Vroeger was spelen om de Europacup misschien nog wel leuker dan tegenwoordig. Lotingen tegen teams in verre, barre oorden, waar niemand iets van wist. Een reis naar pakweg Albanië, de voormalige Sovjetunie, het voormalig Joegoslavië of elders in het Oostblok was een heus avontuur. Het ijzeren gordijn deed zijn werk en dus waren de teams onbekend. Vergeelde afbeeldingen van Torpedo Moskou, Partizan Belgrado of Dukla Praag vertellen elk hun verhaal. Mannen met norse blikken, gevangen in het communisme. Ze speelden voor het vaderland en wie ze waren wist niemand.

Natuurlijk is dit beeld ietwat geromantiseerd, maar in de open wereld van tegenwoordig is zoiets ondenkbaar. Goed, weinig trainers zullen na een koppeling aan pakweg Dinamo Boekarest of Levski Sofia onmiddellijk een opstelling kunnen opdreunen, maar dat duurt niet lang. In ieder geval niet tot aan de aftrap of zelfs tijdens de wedstrijd. Het maakt dat een loting tegen een club in die regio alleen maar als vervelend wordt ervaren wegens de afstand en soms de temperatuur.

Uiteraard ook door het type voetbal dat men er graag speelt. Stugge ploegen, vaak met de nodige fysieke kracht en toch ook een goede techniek. Loeren op de counter en dan toeslaan. Het is het voetbal van het Oostblok. Dodelijke countermachines als Dinamo Kiev, daar denken we nog altijd aan. Niet fijn om tegen te voetballen, zeker niet voor teams uit Nederland.

Want Nederlands voetbal, dat is even anders. Wij verfoeien dat counteren. Nee, wij gaan vol op de aanval, liefst met drie spitsen, inschuivende verdedigers en mooie combinaties. Een goal is pas een goal als daar een fraaie aanval aan voorafging. Voor een counter schamen we ons bijna. Dat is voor die laffe Balkanboys of voor de Italianen, Spanjaarden en Portugezen die het resultaat heilig hebben verklaard. Wij spelen het pure voetbal. Dat kent ook zijn eigen romantiek. Want reken maar dat ze in de Sovjetunie, Joegoslavië en Tsjechoslowakije ontzag hadden voor Ajax en Feyenoord, toen die in de jaren zeventig furore maakten op de Europese velden.

Het is dan ook opmerkelijk dat er momenteel enkele ploegen in onze eredivisie te vinden zijn die de counter als wapen hanteren. RKC Waalwijk bijvoorbeeld, maar vooral NEC. De ploeg uit Nijmegen staat momenteel zelfs keurig vierde en dat komt niet omdat men nu zo veel scoort. Nee, NEC teert op een ijzersterke defensie en beheerst de kunst van de tegenaanval. Met snelle spitsen en enkele goed bij sluitende middenvelders met veel loopvermogen is deze tactiek ook prima afgestemd op de aanwezige mogelijkheden.

Dit alles is mede mogelijk gemaakt door trainer Cees Lok. Een oerhollandse naam, met al even Hollandse denkbeelden. Bij zijn aantreden sprak Cees over dominant voetbal, lekker aanvallen, de tegenstander de wil opleggen. Kortom, het bekende praatje van een Nederlandse trainer. Na een wat kleurloos seizoen, besloot Cees blijkbaar het roer om te gooien. Inmiddels heeft Lok een dusdanig effectieve countermachine opgebouwd, dat je zijn naam moeiteloos in Lokski mag wijzigen. En Cees Lokski leidt NEC naar de top.

Want het past vooralsnog wonderwel goed. Natuurlijk, een keeper met sporen bij MTK Boedapest en een spits die furore maakte bij Dyskobolia Grodzisk, dat draagt wel bij aan de vercounterisering van de Nijmegenaren. Dat zijn jongens die er groot in zijn geworden en nauwelijks anders weten. Zij schamen zich er niet voor om te verdedigen en zelf stiekem toe te slaan. Waarom zouden ze ook? NEC is aan niemand verplicht mee te doen aan de zogenaamde Hollandse school, ondanks Loks eerdere uitspraken. In Nijmegen vaart men er wel bij en als dit aan het eind van de rit kwalificatie voor de play-offs met zich meebrengt, kan Lokski zelfs, geheel volgens Oostblokprincipes, een standbeeld zien verrijzen.

Ik vind het eigenlijk wel leuk, een ploeg die dit gewoon eens durft en er succes mee heeft. Zeker in onze competitie, waar verdedigen soms een vies woord is. Waar men meer ophef maakt over het geringe aantal treffers van NEC dan over de mooie reeks van goalie Babos. Het is eens wat anders. En misschien, heel misschien, zien we over een jaar of dertig wel een paar mooie vergeelde plaatjes in plakboeken. Plaatjes van NEC bij de plaatsing voor de UEFA Cup in 2006, waarna de opa’s en vaders mogen vertellen over de heldendaden van hun ploeg. Een ploeg waarvan de tegenstanders baalden, als van een koppeling aan Rode Ster Belgrado in het bal van Europa. Puristen kunnen dan, indien gewenst, Cees Lokski altijd nog van de foto knippen, naar ouderwets Sovjetgebruik.

quote:

Op dinsdag 13 december 2005 19:45 schreef methodmich het volgende:
Oh, jullie halen geen Europees?

quote:

Op woensdag 14 december 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:
Het zal ongetwijfeld anders over komen als je NEC wekelijks 90 minuten ziet, maar op basis van wat er nu allemaal te zien en te horen valt, komen ze wel over als counteraars. Vandaar.

Maar als jullie ook zaterdag op de FP reacties willen geven, kan daar leuk over worden gediscussieerd.

quote:

Op maandag 19 december 2005 13:42 schreef SCH het volgende:
fout topic

quote:

Op maandag 19 december 2005 10:55 schreef SCH het volgende:
http://frontpage.fok.nl/column/3577/1

Wil jij in Antwerpen wonen? Column over David of eigenlijk Desmond

quote:

ADIEU, OOSTERPARK

Ik houd van voetbal. Niet alleen van het spel op zich, maar ook en vooral van alles er omheen. De gebeurtenissen, de heldenverhalen, de sfeer, de historie. De romantiek, met hoofdletter R. Zo stond ik vorige week nog in de kou in Vlaardingen, waar ik mijn favoriete club naar toe was achterna gereisd. Het begon diep in de tweede helft ook nog te hagelen, het terrein van de opponent was met een beetje slechte wil naargeestig te noemen en het spel was niet bijzonder. En toch, ik vond het een heerlijke middag. Gewoon om er te staan, met anderen over het spel te praten en omdat het winterse weer wel voor een aparte sfeer zorgde.

Nu verliest de romantiek wel licht aan terrein de laatste jaren. Dat kan ook niet anders, de wereld is veranderd en de voetbalwereld ook. Europacupduels tegen onbekende tegenstanders bestaan vrijwel niet meer, want de moderne communicatietechnieken maken het mogelijk dat van elke mogelijke tegenstander wel materiaal verkrijgbaar is. Voorgekookte lotingen verpesten een deel van de unieke sfeer die internationale toernooien kenmerkt, de invloed van het grote geld is merkbaar. Zo bouwt tegenwoordig elke club die vooruit wil een nieuw stadion, het één nog moderner dan het ander. Als romanticus doet me dat wel wat pijn.

Neem nu FC Groningen. Prima club. Gebeurt altijd wat daar, in het hoge noorden. Lekker fanatieke fans, een plaatselijk dagblad dat niet schroomt om trainers de volle laag te geven, af en toe breekt er een leuk talent door, er is eens een flamboyante voorzitter, dan weer een leuke trainer. FC Groningen doet de laatste jaren eigenlijk structureel mee in de middenmoot van de eredivisie en dat is lang niet gek. Maar ook daar reiken de ambities tot in Europa en dus komt er een nieuw, hypermodern stadion. Valt wat voor te zeggen en die ambities zal ik ze ook nooit kwalijk nemen. Ik vind het echter alleen maar jammer dat het Oosterpark moet verdwijnen ten faveure van de Euroborg. Geen naam natuurlijk, maar daar verbaas ik me al lang niet meer over. Andere clubs verloren hun eer al aan ordinaire sponsors, die de stadionnaam bruut verkrachtten tot pakweg Fujifilmstadion en GN Bouwstadion. Mooi bouwwerk ook, zeer futuristisch en naadloos aansluitend bij soortgenoten als de Arena en het Gelredome, om maar wat te noemen.

Maar ja, dat Oosterpark, daar was toch goed beschouwd niets mis mee? Wat klein allicht, beetje oud ook wel. Maar het ademde wel voetbal uit, door alle kieren die in de loop der jaren in de muren geslopen zijn. Het publiek zat er lekker dicht op het veld en dat zal echt wel een rol gespeeld hebben in het feit dat FC Groningen al enkele jaren vrij weinig punten verspeelt in eigen huis. Zo hoort het ook. Een voetbalstadion mag best ruiken naar een mix van bier, zweet en urine, de muren hoeven niet puntgaaf te zijn. Het mag leven, zoals de supporters die er komen en die de sport en de club levend houden. Een beetje klein mag ook wel. Liever zelfs dan halfvolle grote bakken.

Het is echter vooral de historie, die ik ga missen. Ik ben te jong om bewust te kunnen vertellen over de tijd dat GVAV er nog speelde, over de fusie, over de betreurde Tonny van Leeuwen, over Piet Fransen, over het debuut van Johan Cruijff in 1964, toen het GVAV was. Ik heb de broertjes Koeman er nooit echt in zien acteren, op Erwins nadagen na dan. Fandi Ahmad heb ik gemist. De Europese krakers in de jaren tachtig zijn van horen zeggen en lezen. Wel zag ik een sterk team dat in 1991 derde werd in de eredivisie. Ik zag Milko Djurovski schitteren, maar ook onverzettelijke mannen als Jos Roossien en Jan van Dijk het veld omploegen. Om over cultspits Martin Drent maar te zwijgen. Het was altijd leuk om op zondagmiddag naar Langs de Lijn te luisteren en dan te horen dat men overschakelde naar Henk Kok. Dan wist je genoeg: doelpunt in het Oosterpark. Onlosmakelijk hoorde het bij FC Groningen. Het is het stadion waar Arjen Robben zijn eerste stappen in het betaald voetbal zette. Zeg maar gerust reuzenstappen.

Dat alles is nu ineens voorbij. Met de verhuizing doet Groningen namelijk ook afstand van de historie, zelfs van een stukje eigenheid. Want de club sluit aan bij clubs als AZ, Roda JC en FC Twente, die ook een nieuw stadion laten of lieten bouwen. De hele historie moet opnieuw opgebouwd worden. Dat is jammer, erg jammer. Gelukkig zag ik op de beelden van zondag echter ook, dat ik niet de enige romanticus ben. De fanatieke aanhang van Groningen nam op schitterende wijze afscheid van het Oosterpark, soms huilend en al. Wat het verstand ook mag zeggen, de voetbalharten huilden vorige week en misschien is dat nog wel het mooiste wat een stadion kan oproepen.

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 19:17 schreef methodmich het volgende:
Ja, maar ik vrees wel voor de start. Zie Ajax naar de Arena. In De Meer stonden ze standaard 1-0 voor, in de Arena niet.

quote:

Ook op de FP reageren he zaterdag!