Het is ondoenlijk om te wachten tot er iets moois met je gebeurt, ook niet om daar naar te zoeken. Het is belangrijk dat je ballast weggooit, vaste denkpatronen, vooroordelen, angsten, kijk naar de wereld zoals je dat als kind deed, verwonder je over alles en ga uit van liefde in je benadering van anderen, verlies jezelf niet in genotzucht of materialisme. (lijkt wat op boeddhisme maar is niet het zelfde)
Als het je lukt om een groot deel van die ballast overboord te gooien geeft je dat rust en ruimte om weer te luisteren naar je lichaam en je geest en negeer die boodschappen niet. Als je dingen op een pure manier weet te ervaren, merk je ook dat dat eigenlijk niet anders is dan hoe je dat deed als klein kind, dat de kern in jezelf eigenlijk niet is veranderd, en dat is je ziel. Al is dat in woorden niet uit te leggen, en die ziel hou je, of je 2 jaar bent, of 60. En als je zover bent, bedank dan diegene die jou, en alles om je heen gemaakt heeft, of die nou God heet, of wat dan ook. Naar mijn idee mag dat wel abstract blijven maar de meeste mensen willen houvast en proberen een oude man met een baard voor te stellen, en dat is weer ballast, een valkuil. Je hoeft niet overal een beeld bij te hebben. Succes.
Als je goed roert krijg je nooit geen klontjes