Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)

quote:

Op woensdag 2 november 2005 00:02 schreef dvr het volgende:
Heel veel sterkte Nadine. Ware ik gelovig, ik zou voor je bidden. Zou je die mensen niet gewoon wegsturen met een beleefd 'als familie zouden we nu graag alleen zijn'?

Het stelt ter afleiding waarschijnlijk niks voor, maar ik liep gisteren toevallig tegen een fotootje aan van het schattigste kleine meisje ter wereld. Misschien word jij er ook even vrolijk van: (klik).

Ja, daar word ik wel even vrolijk van.
Ken jij haar..?

We proberen die mensen ook wel weg te sturen, maar iedereen probeert z'n 'moment te pakken', zo gaat dat nu eenmaal. En mijn moeder heeft ook het gevoel dat ze mensen de kans moet geven om nog iets te zeggen, hoe zwaar dat ook voor haar is, maar zo zit ze in elkaar. Hoewel mijn moeder inmiddels te klein woont om nog allerlei logés en protégés in huis te nemen, heeft ze wél nog steeds een magnetische aantrekkingskracht op heel veel mensen. Zo hadden wij vanavond een relatief nieuwe vriendin van haar op bezoek, Madeleine genaamd. Madeleine is een perfect gecoiffeerde dame van een jaar of zeventig in een roze bodywarmer, en zij heeft een diepe liefde voor mijn moeder opgevat. Vermoedelijk moet deze diepe liefde in de lesbische sfeer worden gezocht, althans bij Madeleine.
Nadat ze langdurig aan mijn moeders bed had gezeten, hoorden wij haar hartverscheurend huilen op de gang.
Mijn zus en ik keken elkaar aan: wat nu?
Mijn broer, die nooit iets in de gaten heeft, keek verstoord op en zei: "Wat hoor ik toch? Is dat mama, moet ze overgeven?"
Wij begonnen wild te gebaren dat hij zijn mond moest houden, omdat de deur tussen de woonkamer en de gang openstond.
"Wat is er nou?" zei mijn broer. "Ik hóór iets, ze is aan het kotsen."
Toen kwam Madeleine binnen. Ze liep in een rechte lijn door naar het raam en ging daar snuivend en snikkend naar buiten staan kijken.
Het duurde vijf minuten.
Tien minuten.
Mijn zus en ik kregen de slappe lach. Waarom? Toen we het er later over hadden, kwamen we tot de conclusie dat het bijna onverdraaglijk is om groot verdriet te delen met een volslagen vreemde, en Madeleine is voor ons een volslagen vreemde.

Toen ze zich eindelijk had herpakt, kwam ze bij ons zitten. "Ik denk," zei ze na een lange stilte, "dat ik deze week ook een keer blijf slapen. Is dat goed?"
"Nou..," begon ik.
"Eh..," bracht Frankie uit.
"We denken er even over na," zei mijn broer.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 17:50 schreef Xennia het volgende:

Je hebt twee opties (of eigenlijk 3)
1.) Je geniet van het spel der verleiding en volgt de ervaren D.
2.) Wil je zijn aandacht gedurende langere tijd vasthouden zul je iets verrassender uit de hoek moeten komen. D. is wel gewend dat vrouwen als was in zijn handen zijn, zowel in bed als daarbuiten. Als hij eenmaal een vrouw heeft gebroken, als zij eenmaal al haar principes overboord heeft gegooid en hem slechts nog smeekt om seks is zij al gauw niet meer interessant. Daarom zul je de macht terug moeten nemen, in ieder geval zo nu en dan. Hoe je dat doet? Je zou hem bijvoorbeeld de beloofde striptease kunnen geven en op het moment dat hij ubergeil is en toe wil slaan, weg kunnen gaan.
3.) Deze optie is minder interessant. Vergeet D. en richt je op Th. Al denk ik niet dat er nog een weg terug voor je is.

Het ongelooflijke & onbegrijpelijke & onverklaarbare & ook ontwrichtende & gevaarlijke geval wil dat ik heel erg naar D. verlang. Juist nu.

Nou ben ik nog wél helder genoeg om te snappen dat ik aan dát verlangen even geen gehoor moet geven, juist nu.

Als ik verstandig ben, en dat ben ik natuurlijk , dan kies ik dus voor optie 3, juist nu. Morgen zie ik Thijs weer...

Op maandag 31 oktober 2005 23:58 schreef Gajus het volgende:

quote:

Nou, nou, Nadine ... precies twee maanden geleden begon jij te verhalen over jouw erotische fantasieën ... talloze bespiegelingen passeerden sindsdien de revue ... eindelijk was zijn de kogel door jouw de kerk ... uitgerekend tijdens mijn vakantieverlof.

Ja eh... sorry! Verwikkelingen met kogels & kerken zijn niet te plannen...
Leuke vakantie gehad, trouwens?

quote:

Behalve het machtspel tussen Daniël en Nadine, zie ik nog steeds het machtspel tussen Madame en Daniël.
Zou Daniël in eerste instantie Madame gevraagd hebben als tafeldame? (mede gelet op Els?)
Is het toeval dat Madame onbereikbaar was?

Het is best mogelijk dat hij háár eigenlijk had willen uitnodigen - maar ze heeft zich onvindbaar gemaakt. Els was daar inderdaad niet zo mee in haar nopjes. Maar Els lijkt me het type dat nooit in haar nopjes is, met niets (tenzij ze bovenop een skischans staat, in zo'n aerodynamisch skirace-pak), dus dat zegt niet zoveel.

Of het toeval is dat Madame onbereikbaar is, begin ik inmiddels te betwijfelen. Ze moet een hele goede reden hebben om haar kinderen wekenlang aan hun lot over te laten in Nederland (dat geldt althans voor de - leerplichtige - tweeling; hun dochtertje is nog steeds bij haar), en om nou te zeggen dat ze D. er een genoegen mee doet: .
Aan de andere kant zou ik niet weten wat er precies achter zit, of wat ze ermee denkt te bereiken. D. is intussen woedend & half overspannen, dus een truc om hem terug te winnen, kan het zéker niet zijn.

quote:

Is Kim inmiddels exit? (onvoldoende salonfähig?)

Slecht nieuws: Kim is alive and kicking. Ze is diep gebronsd teruggekeerd uit Acapulco, waar ze met haar moeder was om - citaat - "de batterij op te laden." (Acteren is een zwaar vak, dat weten we allemaal. )

quote:

_{N.a.v. recente vakantiebelevenissen: er bestaat geen uitgekookter mensensoort dan (Neuckbare) Françaises.}

Vertel dáár dan maar eens wat meer over!

Op woensdag 2 november 2005 00:40 schreef Gajus het volgende:

quote:

Vermoedelijk participeert Madame momenteel aan de jaarlijkse reünie van haar familie, conform de Keltisch-Christelijke traditie van La Toussaint.

Laten we hopen dat ze er een lange Toussaint-reünie van maakt - maandje of drie lijkt me heel schappelijk.

quote:

Reken er maar op dat Madame (binnenkort) op de hoogte is van de Sevilla-bijeenkomst, hetzij via Els of een gemeenschappelijke vriendin, hetzij via de tweeling.

Zolang ze maar niet op de hoogte wordt gebracht van mijn extra-curriculaire nevenactiviteiten tijdens de Sevilla-bijeenkomst, lijkt het me geen ramp. En dan doel ik in het bijzonder op mijn botanische nevenactiviteiten, ik bedoel dus in de hoteltuin. Dat ik als tafeldame mocht aantreden, zal ze wel kunnen begrijpen. De geldschieters waren allebei in het gezelschap van hun vrouw; het zou volgens D. ongepast zijn geweest (of in elk geval ongemakkelijk) als hij in z'n eentje was aangeschoven.
En van mijn nevenactiviteiten is, voor zover ik weet, niemand op de hoogte.
Nou ja: D. Maar die houdt zijn mond wel.

quote:

Op woensdag 2 november 2005 00:41 schreef cioran63 het volgende:
Maar dat is wel een gedoe man, met Thijs de zaak weer vlot trekken. Essentiele zaken zul je moeten verzwijgen, of maandenlang praten, overtuigen en andere toestanden.

Ik heb niet zo'n zin in toestanden, nu.
Nooit, eigenlijk. Maar nu nog minder dan ooit. Waarschijnlijk ga ik de essentiële zaken dus verzwijgen, tenzij hij zich een beetje coulant opstelt. Die kans is er wel... denk ik. Hoop ik.

(Met 'coulant' bedoel ik eigenlijk dat hij óók eens over de brug komt met zijn essentiële zaken, want dat zou de geschiedenis misschien niet vlot trekken, maar wél eh... verhelderen, voor ons allebei. Dan kunnen we zaken doen. Misschien.)

quote:

Op woensdag 2 november 2005 00:58 schreef Xennia het volgende:
Waarom denk je dat dat verstandig is?

Ja, ik zeg ook maar wat... Maar ik heb wel behoefte aan een beetje vertrouwdheid, of zo. Iemand die ik goed ken, die mij goed kent. Om te praten, dus. _{Mijn verlangen naar D. heeft niet zoveel met praten te maken...}

quote:

Op woensdag 2 november 2005 06:10 schreef Vivi het volgende:
Zeg Nadine, kende je deze al?

Er zijn veel dingen die we zouden weggooien als we niet bang waren dat anderen ze zouden oprapen. _{Poezie-nijlpaarden, bijv?}

Zoals er ook veel dingen zijn die we maar laten liggen, omdat we bang zijn om iets onherstelbaars aan te richten (vooral bij onszelf).

Maar ik geloof eigenlijk niet dat ik zó gemakzuchtig ben in de liefde...

Ik ben nog steeds bij mijn moeder. Een inwonende verpleegster hebben we afgewezen - vooral omdat mijn broer een paniekaanval kreeg bij de gedachte aan een vreemde vrouw met wie hij het huis zou moeten delen.
"Je kunt toch afspraken maken over leeslampjes en wc-bezoek?" zei Frankie. "Misschien is het wel een schat van een zuster. Heb je eindelijk een vriendin."
"Ik taai af als jullie een zuster inhuren," zei hij. "Ik heb mijn nachtrust nodig."
"Niet als het een leuke zuster is," zei ik.
"Dan komt er van jouw nachtrust sowieso niks meer terecht," vulde Frankie aan. "Dan worden het nog een paar zware nachtjes, Tom."
Maar mijn broer hield voet bij stuk: een zuster kwam het huis niet in, klaar. Hij is nogal gesteld op zijn privacy. Je kunt hem gerust neurotisch noemen; als Frankie en ik bij mijn moeder slapen, gaat hij meestal nog diep in de nacht naar huis, omdat hij 'emotionele toestanden' wil vermijden, opnieuw met het oog op zijn nachtrust. Acht uur slaap is voor hem het absolute minimum. Bovendien wil hij rustig de krant kunnen lezen. En zich scheren. En hij wil zéker geen kletsverhalen van een zuster op witte klompen aan zijn kop.

We hebben nu dus gekozen voor een compromis dat bestaat uit ambulante thuiszorg: om de zes uur komt er iemand een spuit zetten.

Verder is het hier nog steeds een komen & gaan van relaties, vrienden en vriendinnen, familie, handelsreizigers, halve bekenden, circusartiesten, oplichtersduo's en Thuiszorgpersonages. "Een fucking pandemonium," roept mijn broer steeds. "Er gaat godverdomme iemand dood, het is geen staande receptie!"
Maar intussen vloeit de witte wijn rijkelijk, de rode wijn ook, tenminste vanaf een uur of vier 's middags, en voor noodgevallen en nachtelijke bezoekjes van de Thuiszorgvrienden hebben we nog wat flessen whisky staan. Om onszelf moed in te drinken. Om alle verhalen van het bezoek aan te horen, bijvoorbeeld over de sieraden die mijn moeder met handen tegelijk aan het weggeven is - tante Wilma komt naar buiten met een ketting, Madeleine heeft het diamanten olifantenspeldje gekregen, voor de nichtjes heeft mijn moeder haar gouden armbanden apart gelegd, en zo komt de bodem van haar sieradenkistje snel in zicht.

Ik heb haar parel gekregen. Een dun gouden kettinkje met een parel eraan. Die heeft ze vroeger altijd gedragen.

De euthanasie is zo goed als rond. Onze eigen huisarts is op vakantie, dat komt bijzonder slecht uit, maar godzijdank is de invalarts een vriendelijke, meelevende (en trouwens ook filmstermooie) man die vrijwel meteen bereid was om de euthanasie uit te voeren. Morgen komt de zogeheten 'scan-arts' mijn moeder nog eens aan een 'examen' onderwerpen - tenminste, zo ziet mijn moeder het; ze is doodsbang om voor het examen te zakken, ze is zó vastbesloten, ze wil zó graag dat er een eind aan de tunnel komt, ze moet er niet aan denken dat de scan-arts een andere mening is toegedaan dan de mooie huisarts. Want dan gaat het niet door. En ze is echt heel ziek, nu. Overgeven, de hele dag overgeven. Helse pijn. En maar spuiten met die morfine, en maar plakken met die morfinepleisters, en maar slikken met die paracetamol en die pretnison en die andere pillen waarmee haar nachtkastje ligt bezaaid.
Klaar.
Het is gewoon klaar.

Wij voelen even niks. Wij hopen dat de euthanasie erdoorheen komt. Daarna zien we wel weer verder.

Wij huilen meer dan ooit - en met 'wij' bedoel ik mijn broer, mijn zus en ik - en wij lachen ook meer dan ooit. Want als er eens iets grappig is, dan is het onder deze omstandigheden op een bepaalde manier meteen verschrikkelijk grappig en hilarisch en dan kruipen we al snel over de grond van het lachen.

We hebben het Oplichtersduo gehad: een boomlange vrouw die eruit zag als een prototypische secretaresse, compleet met hoornen bril en mantelpakje, en een jongen met lang popsterren haar, maar dan ongewassen, in een afgesleten joggingpak. Tussen zijn tanden hield hij een aangevreten appel geklemd, en vanachter die appel klonk het (om twee uur 's nachts): "Hoi, wij komen even een spuitje zetten."
Mijn broer keek lichtelijk verontrust, maar hij liet het tweetal binnen. De vrouw boog zich in de woonkamer over het 'Logboek', waarin ze langdurig aantekeningen maakte, terwijl de jongen met de appel mijn moeder een injectie toediende.
"Wil je je handen niet even wassen?" vroeg mijn zus op dwingende toon.
"Nee joh, dat komt wel goed joh." De jongen maakte een wegwerpgebaar. "Alles is steriel, joh."

"Zo dan," zei hij, toen hij klaar was. "Hebbie een bakkie voor de naald?"
"Een bakkie?" zei ik. "Je hebt zelf toch een containertje bij je voor de naalden? Alle andere verplegers hebben een containertje."
"Nee joh," zei de jongen, terwijl hij nog eens een smakelijke hap nam uit zijn appel. "Hebbie dan geen ouwe fles of zo?"
Oude flessen genoeg, bij ons thuis - en dus namen we hem mee naar de keuken. Bij het zien van de gigantische verzameling lege drankflessen, hikte de jongen: "Zo, dus jullie lusten wel een slokkie? Lekker, hoor. Ik zou best een glaasje willen."
Op dat moment greep de secretaress in met de mededeling dat ze er maar weer eens vandoor moesten. De jongen liep nog snel even bij mijn moeder naar binnen, kennelijk om zijn bruine appel van het nachtkastje te pakken, want we hoorden hem zeggen: "Zitten er al vliegen op? Haha, er zitten al vliegen op, hoor."

Toen ze weg waren, keken we elkaar nog eens aan.
"Wat denken jullie?" vroeg mijn broer.
"Mama zal vannacht wel lekker trippen," antwoordde Frankie. "Zo'n shotje methadon is best lekker op zijn tijd."
"Of heroďne," knikte mijn broer. "Shit, dat was toch gewoon een junk?"
"Een junk," beaamden wij.
"En dat mens... die secretaresse," ging hij door, "dat was toch een vent?"
"Zo iemand heet een transseksueel," zei Frankie. "Ze doen vast mee aan een herintredingsprogramma, je weet wel, voor ex-gedetineerden of ex-verslaafden of zo. Ze krijgen een nieuwe kans."
"Wat een oplichtersduo," mompelde mijn broer. "Hebben jullie het juwelenkistje goed in de gaten gehouden?"
"Nee," zei ik.
"Nee," zei Frankie. "Ik was geobsedeerd door die bruine appel."
"Moeten we het Bureau Thuiszorg bellen?"
"Vast wel," zei ik. "Die junk heeft waarschijnlijk voor kapitalen aan goud in zijn zakken gepropt. Maar laten we eerst afwachten wat die methadon gaat doen. Misschien werkt het beter dan morfine."
"Dat zou perfect zijn," knikte mijn broer.
"Daarbij," zuchtte Frankie, "maakt het nu toch niks meer uit. Een overdosis is een overdosis. Het zou wel mooi zijn als we de euthanasie vóór zouden zijn."
"Dan neem ik nog een whisky," besloot mijn broer. "Even drinken op het oplichtersduo. En dat die methadon maar van een goede kwaliteit mag zijn."

quote:

Op woensdag 2 november 2005 01:27 schreef cioran63 het volgende:
Praat je beter met mannen?

Nee! Ik praat beter met mijn vriendinnen. Maar Thijs is een uitzondering; hij is mijn vriendje, dus met hem kan ik wel goed praten. Daarom zit dat poëziemeisje me zo dwars: ik heb het niet zo op 'gemengde vriendschappen', ik vertrouw het niet. Er is al vaak tegen me gezegd - o.a. door vriendinnen - dat ik hem die vriendschap moet gunnen, maar ik ben daar niet zo ruimdenkend in.

Oh, ik heb Thijs vandaag trouwens niet meer gesproken. Het was geen goede dag; mijn moeder is zo ziek, ik kan hier nu geen minuut weg. Ik heb mijnheer W. ook afgebeld. Dat vond hij niet zo leuk. Maar er zijn ook een heleboel dingen die ik niet zo leuk vind, denk ik dan maar - en daar leg ik me ook bij neer.

quote:

Op woensdag 2 november 2005 02:26 schreef Gajus het volgende:
Madame´s strategie is een 'tweetrapsraket': eerst Daniël losweken van Kim met jou als katalysator, daarna Daniël de vader van haar kinderen weer thuis krijgen.
Aangezien Daniël ook Madame's strategie doorziet, heeft hij zich als een impotenteling gedragen.

Dat van die tweetrapsraket kan ik me wel voorstellen. Maar die laatste opmerking, over de impotenteling, brengt me even aan het wankelen. Wat bedoel je precies?

quote:

Op woensdag 2 november 2005 02:40 schreef JAM het volgende:
Ik ga even een TVP'tje plaatsen want ik houd van Gajus want Gajus kan heel goed Frans en ik vind Frans heel mooi dus ik vind Gajus heel mooi want ik vind het mooi dat hij heel goed kan wat ik mooi vind en ik houd van de dingen die ik mooi vind. .

Ik vond Frans ook altijd heel mooi totdat ik Frans ging studeren, dat is een studie, je leert er in het Frans praten en schrijven over le déconstructivisme et l'herméneutique et la critique psychoanalytique et Jacques Derrida en meer van die dingen die ze in Frankrijk heel vooruitstrevend en postmodern vinden, want de Fransen lopen in dat opzicht een beetje achter op de rest van de wereld, en dan ga je Frans opeens een stuk minder mooi vinden, je gaat het een beetje aanstellerij vinden, gelul, geneuzel in de marge, en je denkt: als jullie nou gewoon allemaal je bek hielden, dan werd het misschien nog een leuke studie, een studie waarmee je thuis kunt aankomen bij je ouders, zodat ze trots op je kunnen zijn dat je dat toch maar allemaal geleerd en gestudeerd hebt, in het Frans, want het is op zichzelf best een mooie taal - maar eerlijk gezegd: Spaans is mooier.

quote:

Op donderdag 3 november 2005 01:37 schreef cioran63 het volgende:
Ik denk dat ie bedoelt dat ie niet ging prikkeprakken, en dan omdat het misschien niet kon.

Ja, maar dat is wéér een doordenkertje.

Kon 'het' misschien niet omdat:

A) Hij met een bepaald fysiek (lees: medisch) probleem kampt
B) Ik met een bepaald fysiek (lees: uiterlijk) probleem kamp
C) Hij onder zware psychische druk staat van Madame

quote:

Op donderdag 3 november 2005 01:43 schreef JAM het volgende:
_{Verder; ik het het topic niet zo gevolgd, zal ik me gaan 'inlezen'?}

Ik zou het gewoon doen.

Als je werkloos bent. Of als je toevallig tóch net in je sabattical zit.

quote:

Op donderdag 3 november 2005 02:29 schreef Gajus het volgende:
Daniël besefte dat het volbrengen van de liefdesdaad zou betekenen dat hij in Madame's valstrik zou zijn gelopen. Het vooruitzicht van zo'n smadelijke nederlaag was allesoverheersend en deed hem blokkeren. Met het excuus van die afspraak kon hij vervolgens zijn gezicht redden.

Hmmm... ik zou het een afknapper vinden.

quote:

_{Daniël verkeert in onzekerheid over jouw loyaliteit; misschien zit jij in het complot van Madame}

Dat zou wel mooi zijn! Dat zou mij tot een soort vrouwelijke Valmont maken.

Mijn moeder is geslaagd voor het examen.

De 'scan-arts' droeg een ruitjesoverhemd met korte mouwen - een man hoort geen overhemd met korte mouwen te dragen, ze moeten lang zijn, die mouwen, dat is een oude Italiaanse wet - en ook voor het overige gedroeg hij zich als een moroze ambtenaar. Hij zei niets toen hij uit mijn moeders kamer kwam. Hij keek neutraal. Na een kort onderhoud met mijn broer - iets over paperassen en formulieren - kondigde hij aan dat hij maar weer eens op huis aan ging. Op dat moment kwamen Frankie en ik tegelijk in actie. We holden achter hem aan door de gang en zetten hem klem in het hoekje naast de kapstok. De arts stond letterlijk met zijn rug tegen de muur, en heel even keek hij zoals mensen in horrorfilms vaak kijken: verbijsterd, bang, lamgeslagen.
"Wat zijn uw bevindingen?" vroeg Frankie op fluistertoon.
"Ik denk," begon de arts diplomatiek, "dat u moet wachten op een telefoontje van uw eigen huisarts."
"Kunt u niets zeggen?"
"Het is niet aan mij om..." Hij zocht naar woorden. "U hoort snel meer."
"Nee! We moeten het nú weten!" zei ik opeens, nogal hard, want de arts deinsde achteruit. "Mijn moeder is doodziek! Ze wil het weten! En wij ook!"
Toen begon ik ook nog te huilen.
De arts schonk me een hypernerveuze glimlach. Ik voelde dat ik op de goede weg was, het was nu een kwestie van doorzetten. En dus produceerde ik een hoge kreet, waarna ik me half in zijn armen stortte - half, omdat Frankie me tegenhield, ze greep mijn polsen vast en zei: "Nadine, laat de dokter met rust, hij vertelt het echt wel. Rustig maar, hij vertel het."
Wij zijn een goed team, Frankie en ik.
Ons kun je wel om een boodschap sturen.
De arts drukte zijn dokterstas beschermend tegen zich aan. Dit was het moment voor een laatste duwtje in de rug. Ik zei: "Mijn moeder, dokter... ze sterft van de pijn," en ik deed een wankele stap naar voren, alsof ik me elk moment aan hem vast kon klampen. "U stuurt haar nu toch niet met een kluitje in het riet?"

We hadden beet. De dokter zuchtte diep, hij keek om zich heen met een blik van: 'Waar is de nooduitgang?' en toen zei hij snel: "Goed dan. Ik zie geen bezwaar. Dat kunt u tegen uw moeder zeggen."

Een goede uitslag kwam nog nooit zo hard aan.
Het is raar, ik heb de afgelopen zes maanden geen traan gelaten en nu huil ik zo'n beetje de hele dag. Het is geen hysterisch huilen, het is geen janken, het is praten terwijl de tranen stromen, en lachen terwijl de tranen stromen - ze stromen gewoon stilletjes door, de hele dag, ik heb er eigenlijk geen last van.
Iedereen bekijkt mij in opperste verbazing, want zo kennen ze mij niet, en ook daar heb ik eigenlijk geen last van. Ik heb nergens last van. Behalve van de dood van mijn moeder, aanstaande woensdag, tussen twee en vier uur 's middags.

Hoe gaan we het doen?
Onze eigen huisarts heeft indertijd gezegd: "Met een injectie. Dat is efficiënter, je wilt natuurlijk dat het zo soepel mogelijk verloopt."
De woorden 'efficiënt' en 'soepel' lijken in deze context misschien misplaatst, maar niemand zit te wachten op een rommelig, stroef sterfbed.

De invalarts zegt: "Met een drankje. Dat is mooier, symbolischer. Bovendien is het prettig voor de nabestaanden om met eigen ogen te zien dat het drankje uit vrije wil wordt ingenomen." In het drankje zitten honderd slaappillen. Er bestaat een kans dat de patiënt na een paar slokken, halverwege het drankje, al in slaap valt. Of dat het drankje er weer uitkomt. In dat geval wordt er alsnog een injectie gegeven.

Mijn moeder wil het drankje. Ze oefent. Ze kan eigenlijk nauwelijks meer drinken, maar nu is ze vastbesloten om straks in één keer dat volle wijnglas achterover te koppen. Het is een beetje bitter, het drankje. Niet vies, zegt de arts. En daarna duurt het een paar minuten voordat ze in slaap valt, een hele diepe slaap, steeds dieper, nog dieper, en dan houden de longen ermee op. Eerst de longen, dan het hart. Bij de één duurt het een kwartier, de ander doet er een middag over om dood te gaan.

Wanneer is het woensdag? Zo lang... te lang. Mijn moeder kan niet zo lang wachten. Nu de knoop eenmaal is doorgehakt, wil ze het achter de rug hebben. Het bezoek. De lange gesprekken. De betekenisvolle stiltes. De aaien over haar bol. De kussen op haar voorhoofd. Nóg een vriendin die tien minuten haar hand vast wil houden. Wéér een witte roos op haar nachtkastje. En kom, we laten haar nog één keer die leuke dia's zien van de vakantie in Zuid-Frankrijk, toen we zo vreselijk gelachen hebben met z'n allen.

Mijn moeder moet de kans krijgen om los te laten. Daarom hebben wij met ingang van vandaag een nieuw deurbeleid ingesteld. Alleen familie is welkom. Zónder witte roos. Diaseries & zelfgebreide plakboeken & andere parafernalia worden bij de voordeur met kokende olie overgoten, gewoon omdat we dat leuk vinden, en daarna flikkeren we de hele zooi in de vuilnisbak. En na het bezoek aan mijn moeder is er geen nazit, geen after-party, geen gelegenheid voor een drankje & een hapje & een traantje, want wij hebben genoeg aan elkaar.

quote:

Op donderdag 3 november 2005 23:31 schreef NoSigar het volgende:
(ik lees al en tijd in stilte mee)
Weet je over wie dit gaat? Of is dit bewust, voor zo'n vraag, neergeschreven?

Hoe bedoel je?
Dat het over mij gaat..? Dat hij mij in de tang had omdat hij mij een bubbelbad en een mooie jurk en tangoschoenen heeft gegeven? In dat geval: je zou best eens gelijk kunnen hebben. Soms is het leven echt zo simpel.

Is dat eigenlijk erg? Of beschamend? Ik denk het niet. In feite zijn we allemaal handelsreizigers die iets aan de man willen brengen - onszelf, meestal. _{Dat geldt voor D., maar dat geldt ook voor mij.}

quote:

Op vrijdag 4 november 2005 00:36 schreef NoSigar het volgende:
Blijkbaar zijn we ook allemaal mensen die gekocht worden. Of dat erg of ontluisterend is?
Wat vind je er zelf van?

Nou, 'gekocht'... je tilt er wel zwaar aan, hoor. _{('zakenvrouwtje'?)}

Zoals ik het zie, kun je mensen net zo goed 'kopen' met een beetje aandacht, een compliment op het juiste moment, of gewoon door interesse te tonen. Het kost allemaal niks, maar het levert veel op. Dat is het spel dat we allemaal spelen, de hele dag. En ach, als iemand die aandacht nog eens extra onderstreept door er een paar tangoschoenen bij te doen... ik geef mensen ook zo vaak cadeaus.

quote:

Op vrijdag 4 november 2005 01:03 schreef NoSigar het volgende:
Je bagataliseert het materiele aspect. Interessant.

Als je dan tóch iets bagatelliseert, dan maar het materiële aspect! Die paar lousy centen - alsof dát zo belangrijk is.

Veel erger is het om het sociaal-emotionele aspect te bagatelliseren, of het intellectuele aspect, of het medische aspect, of het economische aspect, of het historische aspect, of het maatschappelijke aspect, of het gastronomische aspect, en over het planologische aspect heb ik het dan nog niet eens gehad.

Nooit teveel waarde hechten aan geld, dat lijkt me verstandig. _{(Al helpt het natuurlijk wel om smerig veel een beetje geld te hebben. )}