Weet het even niet meer.........

hee meid...
hoe gaat het met je?
Wat duurt dat wachten lang he?!
Maar zo heb je nog wel even tijd om nog meer aan te sterken!

quote:

Op zondag 27 november 2005 10:24 schreef Jominro het volgende:
Doordat de afspraken in het AMCG vorige week zo snel en hectisch gingen was ik één belangrijke
bahandeling vergeten; ik krijg morgen de eerste chemokuur en vanaf 5 december iedere dag radiotherapie erbij.

Verder heb ik verschrikkelijk slecht geslapen afgelopen nacht en ben nerveus
Ik probeer het niet te zijn en weet dat ik positief moet denken maar lukt even niet tot nu toe.

Erg is dat heh... Als je in je bed ligt te woelen en de wereld om je heen slaapt....
Lijkt net of alle probleemgedachtes dan tig keer zo hard door die muur van positieviteit (schrijf je vast niet zo..) willen breken....
lekker bekertje warme anijsmelk voor dat je naar bed gaat?


nerveus zijn geeft niets, lijkt me niet meer als logisch, houdt je ook gefocust...
Als je je even niet meer zo positief voelt, denk maar aan ons, je kids en alle anderen die je een warm hart toedragen.

En geniet.
van elk klein momentje, elk klein gebaar, wat zo groot kan zijn.

Natuurlijk ben je nerveus. Zou wel heel raar zijn als dat niet zo was in deze omstandigheden.
En om dan positief te blijven denken is enorm moeilijk.

Maar de nachten zijn er niet om alles op te lossen, in de nacht hoef je niets, je hoeft niets te bedenken, je hoeft niets goed te maken, je hoeft niets op te lossen.
Ook jij hebt recht op je rust, ook jij mag dan slapen.

In tijden dat alles nog niet zo kil en mathematisch was als nu, en het verschil tussen dag en nacht nog veel meer was dan alleen maar de stand van de zon of de daarvan afgeleide stand van de wijzers van de klok, was dat makkelijker.

De nacht werd voorgesteld door een godin, bv Lilith, die de aarde en iedereen die erop leeft bedekte met een koele zwarte deken van 'nacht', als bescherming en troost.
Het is makkelijker om je aan Lilith over te geven, aan dat idee van die zwarte veilige deken waaronder je uit mag rusten en niets meer moet, dan je louter en alleen op grond van een tijdstip je gedachten stil te gaan zetten.

Misschien helpt het je om aan Lilith en haar warme deken te denken, de plek van rust en ontspanning die ze je daarmee geeft.

Denk elke dag ff aan je meid!


Mooi gezegd iteejer!

Wat ik al eerder zei, je moet je gevoelens niet forceren. Dat is erg vermoeiend en werkt averechts. Als het je niet in je eentje lukt om positief te blijven denken hoef je je niet schamen om steun te vragen bij je vrienden. Al je je hart lucht wanneer je het niet meer ziet zitten zie je daarna je toekomstbeeld weer een heel stuk positiever en lijkt het allemaal veel minder zwaar.

Maar ik begrijp dat goede raad voor mij makkelijker gezegd is dan voor jou gedaan. Het is niet niks wat je nu allemaal overkomt. Ik zou ook bang zijn als ik ernstig ziek was. Maar er zijn heel veel mensen die eens in hun leven erg ziek worden maar het kunnen trotseren en daarna geestelijk een veel sterker persoon worden.

Kop op! De dokters hebben vertrouwen genoeg om je te behandelen. De behandeling zal naar ik aanneem wel ongemakken geven (de dokters bereiden je er vast op voor zodat je niet voor verrassingen komt te staan) maar op den duur heel veel goeds opleveren. En als alles achter de rug is wordt het leven weer leuk.

quote:

Op woensdag 30 november 2005 09:52 schreef Jominro het volgende:
Ik heb nu de eerste chemokuur achter de rug, zou het maandagmiddag krijgen maar het liep allemaal
zo uit bij de longarts dat hij besloot mij op te nemen voor één nacht en 's avonds dus pas de kuur heb gekregen. Ook moesten ze een laborant weer oproepen van huis, doordat het allemaal zo lang duurde moest er nieuwe chemo gemaakt worden want dat was niet geschikt meer.

Ik moet zeggen, voelde me gister toppie; niks geen misselijkheid en zelfs lopen ging wat makkelijker. Vandaag gaat het iets minder, ben moe en lopen gaat weer slechter.
Maar ja, is ook niet niks natuurlijk. Het tast ook de gezonde cellen aan en witte bloedlichaampjes.

Hoop dat ik de volgende keren er ook geen last van krijg
Volgende week maandag de volgende chemo en krijg ik ook de eerste keer bestraling erbij.

Rust lekker uit komende week!

Heel veel sterkte!!

quote:

Op woensdag 30 november 2005 09:52 schreef Jominro het volgende:
Ik heb nu de eerste chemokuur achter de rug, zou het maandagmiddag krijgen maar het liep allemaal
zo uit bij de longarts dat hij besloot mij op te nemen voor één nacht en 's avonds dus pas de kuur heb gekregen. Ook moesten ze een laborant weer oproepen van huis, doordat het allemaal zo lang duurde moest er nieuwe chemo gemaakt worden want dat was niet geschikt meer.

Ik moet zeggen, voelde me gister toppie; niks geen misselijkheid en zelfs lopen ging wat makkelijker. Vandaag gaat het iets minder, ben moe en lopen gaat weer slechter.
Maar ja, is ook niet niks natuurlijk. Het tast ook de gezonde cellen aan en witte bloedlichaampjes.

Hoop dat ik de volgende keren er ook geen last van krijg
Volgende week maandag de volgende chemo en krijg ik ook de eerste keer bestraling erbij.

Gelukkig dat deze eerste chemo naar omstandigheden mee viel.
Hoe gaat het nu met eten? Omdat je schreef dat je zo was afgevallen? Denk je dat je eetlust minder wordt door de chemo of merk je dat niet? Probeer iig maar zoveel mogelijk gezond en rijk voedsel naar binnen te krijgen

Probeer nu maar goed uit te rusten voor as maandag.

Heel veel sterkte weer, ik check iedere dag dit topic even om te lezen hoe het met je gaat. Kuz van mij

Ah, al weer 3 kilo erbij dus, da's mooi Ik heb wel eens eerder gehoord van die Forticare idd.

Een vriendin van mijn ouders heeft een soortgelijk probleem met kanker en geen eetlust, van haar hoorde ik dat voedsel dat rijk is aan oa vitamine B-12 belangrijk is, zij probeert ook zoveel mogelijk kleine maaltijden/snacks op een dag te nuttigen. Maargoed, dat soort dingen weten je artsen vast alles van en hebben ze je allang verteld.

Succes en sterkte maar weer

Als ik het goed begrepen heb dankrijg je vandaag weer een nieuwe kuur.....
Heel veel succes!

Sterkte vandaag !

( ik meen dat je je de dag erna het beroerdst kan voelen ?)

quote:

Op woensdag 7 december 2005 09:31 schreef Jominro het volgende:
Daar was ik weer, heb afgelopen maandag de tweede chemokuur gehad + de eerste bestraling.
Gelukkig ben ik er weer niet ziek van geworden ik knap er zelfs iets van op vreemd genoeg.

Wel moet ik zolang ik chemo krijg 1 nacht in het ziekenhuis blijven maar dat vind ik niet erg omdat ik dan de volgende dag vanuit de afdeling naar de bestraling kan, scheelt mij weer een reis.

Vanaf nu iedere dag naar het UMCG Groningen (28 km) enkele reis voor de bestralingen en dat
is best wel vermoeiend. De bestraling op zich merk je niets van maar ik begin wel slikproblemen te krijgen( betreffende lymfklier zit tegen de slokdarm/luchtpijp aan). Hopen dat het niet erger wordt, vanmiddag om 15:05 uur moet ik er weer zijn.

Hoe gaat 't nu Jominro?

Ik heb gehoord dat de eerste periode het zwaarst is en daarna neemt dat beetje bij beetje af. Maar zolang de artsen een verklaring kunnen geven moet het goed gaan, nietwaar?

Rust lekker zolang als je nodig hebt.

Sterkte!

quote:

Op woensdag 14 december 2005 09:00 schreef Jominro het volgende:
De derde chemokuur is weer prima verlopen nergens last van gehad. Gisteravond had ik zelfs
trek in warm eten (stamppot boerenkool met Hema worst) en heb een paar hapjes gehad maar het
bleef "steken" in de slokdarm jammer genoeg. Nou ja, heb er maar geen drama van gemaakt en een extra pakje drinkvoeding gepakt. Misschien dat het eten vandaag beter gaat.

Ik voel me nu ook redelijk goed en heb het huis een beetje in de sfeer gebracht.

Groetjes,
Joke.

Tussen alle kaarsjes staat er ook een voor jou

quote:

Op woensdag 14 december 2005 09:00 schreef Jominro het volgende:
De derde chemokuur is weer prima verlopen nergens last van gehad. Gisteravond had ik zelfs
trek in warm eten (stamppot boerenkool met Hema worst) en heb een paar hapjes gehad maar het
bleef "steken" in de slokdarm jammer genoeg. Nou ja, heb er maar geen drama van gemaakt en een extra pakje drinkvoeding gepakt. Misschien dat het eten vandaag beter gaat.

Ik voel me nu ook redelijk goed en heb het huis een beetje in de sfeer gebracht.

Groetjes,
Joke.

Boerenkool met worst.

Vooral lekker als je er een beetje Zaanse mosterd in doet.

Ik hoop dat het moment snel arriveert dat je meer kan genieten van de warme prak. Je hebt al trek gehad, dus de eerste stap is er reeds. Maar voel je niet teleurgesteld als het niet snel genoeg gaat en heb dan gewoon wat geduld.

Al met al klinkt dit als goed nieuws, dus ik ben blij voor je.

quote:

Op woensdag 14 december 2005 09:00 schreef Jominro het volgende:
De derde chemokuur is weer prima verlopen nergens last van gehad. Gisteravond had ik zelfs
trek in warm eten (stamppot boerenkool met Hema worst) en heb een paar hapjes gehad maar het
bleef "steken" in de slokdarm jammer genoeg. Nou ja, heb er maar geen drama van gemaakt en een extra pakje drinkvoeding gepakt. Misschien dat het eten vandaag beter gaat.

Ik voel me nu ook redelijk goed en heb het huis een beetje in de sfeer gebracht.

Groetjes,
Joke.

wat fijn dat de derde kuur ook goed is gegaan en dat je je redelijk goed voelt

Ik vind je een sterk iemand, als ik zo lees hoe je dit allemaal ondergaat. Ik steek vanavond ook weer een kaarsje voor je aan.

quote:

Op zaterdag 17 december 2005 10:06 schreef Jominro het volgende:
Het bestralings apparaat was woensdag en donderdag stuk, daardoor kon er dus niet bestraald worden maar omdat dat het wel noodzakelijk is moet ik vandaag en morgen ook naar het ziekenhuis.

Normaal gesproken hoef ik dus in het weekend niet

*kijkt naar buiten* jee, het begint giga te sneeuwen hier in het noorden.....

bah, wat vervelend. Ten eerste had je je al op die datum ingesteld en nu ook nog in het weekend!
En die sneeuw geeft mij altijd een heel dubbel gevoel.... Weet ook niet precies waarom...

quote:

Op zaterdag 17 december 2005 10:06 schreef Jominro het volgende:
Het bestralings apparaat was woensdag en donderdag stuk, daardoor kon er dus niet bestraald worden maar omdat dat het wel noodzakelijk is moet ik vandaag en morgen ook naar het ziekenhuis.

Normaal gesproken hoef ik dus in het weekend niet

*kijkt naar buiten* jee, het begint giga te sneeuwen hier in het noorden.....

Als het te hard sneeuwt laat ze je daar dan maar mooi houden.

Mijn gedachten zijn vandaag weer bij jou !

quote:

Op zondag 23 oktober 2005 11:35 schreef Jominro het volgende:
Ben een vrouw van net 43 en ex-roker. Het toeval wil dat mijn moeder het ook op mijn leeftijd gehad heeft. Misschien ook een erfelijksheids factor, ze kon geopereerd worden en leeft nog steeds. Bij haar hebben ze het onderzocht en de oorzaak was een verwaarloosde verkoudheid.

En displission, zou je een tarot legging voor mij willen doen?

wat vreselijk voor je
sterkte!

maar, kan je van een verwaarloosde verkoudheid longkanker krijgen?

Hoe gaat het nu, Jominro?

Verloopt de gehele behandeling zoals de dokters verwachten? Gaat het naar omstandigheden goed?

En heb je nog een beetje zin in de Kerst? (Wat dan een goed teken is natuurlijk.)

Wat moet jij het zwaar hebben... en dan op tv allemaal mensen zien die vrolijk met kerst bezig zijn...
Het lijkt bijna een cynsiche grap om jou een fijn kerstfeest toe te wensen, toch doe ik het, en vooral ook een 2006 waarin alles zich weer meer ten goede zal keren.

Heel veel stertke!!

Prettige kerstdagen en het beste voor 2006 gewenst

Ik kan niet veel schrijven nu, maar ik hoop van harte dat je de ziekte overwint!!!!

Ik gun je het van harte!!! Een goede gezondheid zou voor iedereen vanzelfsprekend moeten zijn.

Komt erg cliche-achtig over. Maar ik kan me gewoon de situatie niet goed voorstellen nu.

Dus daarom die wensen......dat het beste moge gebeuren.

En weet je, al loopt het slecht af. Dan nog krijg je kerstmis misschien elders. Maar zo ver wil ik helemaal niet gaan

Gezondheid en geluk dus!!!

Pfoe.. ben er even stil van... Had zo voor je gehoopt dat je je zo goed zou blijven voelen...
Hoop dat je toch kunt genieten van een hele fijne kerst...De mensen van wie je houdt om je heen en ik wens je ontzettend veel goeds voor het komend jaar...En het jaar daarop.... en daarop en daarop... en en en ......

Hoewel ik het ontzettend vervelend voor je vindt en je eigenlijk niets dan goeds toewens, denk ik dat het een goed teken is dat je je nu (hopelijk maar even !) juist beroerder voelt...
Vaak is het zo, als ik naar mijn eigen ervaringen kijk, dat als zaken niet goed lijken te gaan en je daar verandering in probeert te brengen, de dingen eerst iets erger worden voordat ze langzaam "oplossen".

Probeer het positieve te zien.. er ìs in ieder geval íets aan het werk....het heeft effect... nu nog afwachten waar het uiteindelijk toe leidt.
Fijn dat de artsen redelijk optimistisch zijn... en ontzettend stom dat het probleem niet eerder gespot is.. ( maar dat ze de diagnose ziekte van Lyme stelden)


Lieve jominro,
Je doet het super !
Al het beste voor jou

Lieve Jominro,

Al met al vind ik het toch goed nieuws dat je geen ziekte van Lyme hebt. De kans dat je weer gezond wordt is hiermee groter.

Wel vervelend dat je zo lijdt onder de effecten van de bestraling. En ook ik zou me helemaal niet prettig voelen als mijn hersenen bestraald moesten worden. Ik vind je dapper dat je alles zo kranig doorstaat. Tja, je hebt natuurlijk geen keus en je moet wel, maar je doet het toch en daar heb ik respect voor. Als je bang bent of vragen hebt schroom dan niet om aan de artsen om verheldering te vragen. Zij moeten begrijpen dat het zwaar voor je is en zullen je dan ook zo goed mogelijk proberen te helpen.

Toch een gelukkig Kerstfeest gewenst. Ik hoop dat je je volgend jaar met Kerst weer top voelt.

Hoi Jominro,

ik hoop dat je je inmiddels weer een pietsje beter voelt. Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat de anderen ook al zeggen: ik hoop dat je toch nog een fijne Kerst hebt gehad en wens je al het beste toe voor het komende jaar.

Sorry als ik ook ongevraagd even je topic binnen kom walsen, maar ik heb dit topic al eerder meegelurkt plus, het staat toch niet voor niets hier.

Wat ee nare wending kan het nemen, Het ene moment lijkt alles nog geneesbaar en prima in orde, en het volgende moment zit er eigenlijk al geen hoop meer bij.
Het klinkt heel stom, maar ik ken geen mensen die ziek/overleden (door ziekte) zijn. Toch grijpen dit soort dingen me op de een of andere manier aan. Op tv een stuk minder, ik ken de mensen niet, je weet dat het gedramatiseerd is. Zoals je hier een stukje van jezelf blootgeeft, erg mooi. en Jammer dat je het waarschijnlijk niet meer kunt. Om de een of andere reden lijken het vaak mooie (van binnen) mensen te zijn die zulke dingen overkomt.

Voor jou wil ik je eigenlijk alleen nog maar veel moed toespreken, Ik kan niet beginnen met voorstellen wat het is om de dood zeker te weten aan te kijken. Ik kan me ook niet voorstellen wat het is om een lichaam te hebben dat vergiftigd is.
Het standaard: gebruik de tijd die je nog rest om fijne dingen met het gezin te doen, laat de stress en het geregel niet de overhand nemen... is waarschijnlijk wel het meest goede advies, wat je vast ook van plan was.

geen woorden

Ik ben even stil. Sorry, ik zou hier iets zinnigs of moois neer willen zetten, maar het lukt me even niet. Je hebt dezelfde gedachtegang als mijn meoder destijds: die chemo, die het alleen maar rekt, maakt de tijd die je nog hebt er niet beter op. Je bent dan nog alleen maar zwak ziek en misselijk.

...

Ook ik weet even niet goed meer wat te zeggen. Wat ontzettend vreselijk voor jou en je kinderen.

Alleen dit: ik heb al gekeken of je een mailadres op je profiel hebt staan, maar dat is niet het geval. Daarom zet ik het dan toch maar hier neer: als er ook maar iets is wat ik voor je zou kunnen doen, dan doe ik dat graag.

Ik wil me niet aan je opdringen ofzo en ik zou me goed kunnen voorstellen dat je niet op 'vreemden' zit te wachten, maar als er nou praktische zaken zijn die geregeld moeten worden waar je hulp bij nodig hebt, huishoudelijk werk, boodschappen, administratieve rompslomp, het maakt niet uit. Het maakt me ook niet uit waar je woont, ik spring zo in de trein en Nederland is maar een klein landje (ik woon zelf overigens in Amsterdam)
Hopelijk komt dit niet ongepast of opdringerig over.

Veel liefs en kracht toegewenst.

bah.... wat een verschrikkelijk verdrietig, kloterig nieuws.
Ook ik kan de woorden niet vinden om uit te drukken wat er nu in me omgaat.

Hmm. Ik moest even reageren hier. Mijn vader heeft ongeveer 2 maanden geleden gehoord dat hij kanker heeft. In een notendop: Begonnen in de alvleesklier, en uitgezaaid naar de lever. Alle andere lichaamsdelen/organen zijn niet aangetast. Eerste bericht was maximaal nog 3 maanden, maar omdat hij een extreem zeldzame vorm heeft kunnen ze nu niets zeggen over een termijn.

De wereld is keihard. Ik dacht dat ik er dichtbij stond, maar hier betreft het jezelf...Moeilijk. Voor mijn vader is geen behandeling mogelijk. Tenminste, niet via de normale kanalen. 16 Januari zal er contact geweest zijn met de Daniel den Hoedt kliniek in R'dam. Misschien hebben zij een experimenteel iets, misschien ook niet. Geef de moed nooit op. Mijn vader gaat nu ook naar een accupuncturist in Duitsland.

Ik zelf geloof daar niet echt in maar ik zal je een verhaal vertellen. Bij die accupuncturist komt een leraar. Die leraar geeft les op het Valuas college in Horst, wat niet zover hier vandaan is. Die leraar hebben we daar dus getroffen, en mijn ouders zijn daar mee aan de praat geraakt. Ik ben zelf de 2e en 3e x mee geweest en heb ook met die leraar gepraat.

Tegen hem hebben ze gezegd dat hij nog een half jaar had. Dat is nu....13 jaar geleden. DIt is geen geintje, ik zit hier geen bullshit te vertellen. Hij heeft veel chemo gehad, maar het sloeg niet aan. Hij is gestopt en naar duitsland gegaan naar die accupuncturist. Die heeft hem behandeld, en na een paar weken is hij terug gegaan naar het ziekenhuis. Op foto's was te zien dat de tumor kleiner was geworden. Hij is toen opnieuw begonnen met chemo en die sloeg toen aan, wat betekent dat de tumor verdwenen was. Dat is later weer uitgebroken, en het zit nu overal bij hem, maar toch...13 jaar terwijl 6 maanden gegeven was.

Begrijp me goed, ik vind het zelf ook moeilijk te geloven dat dit door die accupunctuur komt, maar de man is het levende bewijs daarvoor. Natuurlijk, ik kan dat onmogelijk nagaan of dit ECHT zo is, maar ik neem aan dat de beste man daar geen verhalen uit zijn duim zit te zugen. Hij komt daar 2x per week, mijn pa komt 1x per week. Een behandeling kost 40 euro, maar voor kankerpatienten rekent hij 10 euro of zelfs helemaal niets. De vrouw van die accupuncturist is arts in een ziekenhuis in Duitsland, we praten hier dus niet over een kwakzalver in een of ander achterafkamertje. Hij heeft een volledige praktijk, waar ook nog wel meer dingen worden gedaan hoor.

Baadt het niet dan schaadt het niet. Hoe gek het ook klinkt, je 'went' aan het idee dat je ziek bent. Wij zijn hier ook 'gewend' aan dat idee. Dat is misschien momenteel heel moeilijk voor te stellen, en als ze dat mij een paar weken geleden hadden gezegd had ik ook geroepen van "flikker toch op".

Gisteravond hebben we bezoek gehad van mensen waarvan de man ook kanker heeft. We kenden die mensen eerst niet, maar via via hadden we gehoord dat die man dus hetzelfde zou hebben als mijn pa. Dat bleek dan achteraf niet waar te zijn, mar die man had dus darmkanker en was overal naartoe uitgezaaid. Ook hem was 6 maanden gegeven, en 5 jaar later is hij er nog.

Natuurlijk, er zijn ook verhalen waarbij het heel snel gaat. 2 weken nadat mijn pa had gehoord dat hij kanker had, hoorde een vrouw die mijn moeder dan via via kent ook dat ze kanker had. Zij had idd de aggressieve vorm waarvan gedacht werd dat mijn pa hem eerst ook had. Vorige week is ze begraven...

Ik kan niet veel meer dan je heel veel sterkte wensen. Maak er wat moois van, en geef godverdomme de moed niet op. Blijf vechten. Niet voor je kinderen, niet voor je man, maar voor jezelf.

Kut, ik lees nu net je laatste post...ik weet niet goed wat nu te reageren. Dat zo lezend kwam de emotie die ik voelde een paar weken geleden net in alle hevigheid terug.

quote:

Op donderdag 29 december 2005 08:54 schreef Jominro het volgende:
Ik heb gister de uitslag van de longarts gekregen, een operatie zit er niet meer in omdat er ook kankercellen in mijn rug en hersenvocht is gevonden . Ongeneeselijk dus. De enige mogelijkheid nu is nog, zware chemokuren om het te rekken. Ik heb nu drie weken de tijd om daar een beslissing over te nemen maar zoals ik het nu voel, doe ik het niet. Ben bang dat mijn lichaam dat niet verdragen kan.
En wat heb je aan die tijd die je rekt met chemo als je er dan verschrikkelijk ziek van bent.

Ben van plan de tijd die ik nog te gaan heb ( ondanks de vele bijverschijnselen die steeds slechter worden) nog een beetje zo normaal mogelijk te kunnen leven. Daar bedoel ik mee, toch nog het beste ervan maken met mijn ouders en kinderen. De dingen doen waar ik zin in heb en leuk is.

Verder wil ik goede afspraken maken met mijn huisarts want ik wil absoluut niet weken op sterven liggen en vraag dan ook euthanasie aan. O god, het klinkt allemaal zo zakelijk maar er moet dan ook zoveel geregeld worden.

Als het ooit al de tijd om te vechten is, is dat nu wel.
Jij, jouw geest, je lichaam, je afweersysteem, zijn één. Komen allemaal samen in jouw lichaam. Nu krijgt jouw lichaam, jouw geest, jouw afweersysteem te horen 'u bent reddeloos verloren'. En je gelooft in die artsen - uiteraard, waarom niet, welke keus heb je.. .
Maar zo breek je wel al je weerstand af.
Waarom zou een ter dood veroordeelde zich nog opmaken, waarom zou die nog vechten. Jij denkt zo, dus ook je afweersysteem, alles.

Lees het verhaal van Coolguy, waarin er tóch nog van alles mogelijk bleek. Zo zijn er zoveel voorbeelden te noemen. Opgeven = doodgaan.
Die medici doen hun best, en volgens hun behandelmethoden zullen ze wel uitgekakt zijn nu. Maar dat zijn niet de énige methoden die er zijn. Medici zijn niet alwetend, zijn geen goden.

Geef het niet op!!!

quote:

Op donderdag 29 december 2005 13:33 schreef CoolGuy het volgende:
Ik kan niet veel meer dan je heel veel sterkte wensen. Maak er wat moois van, en geef godverdomme de moed niet op. Blijf vechten. Niet voor je kinderen, niet voor je man, maar voor jezelf.

Schitterend verwoord. Evenals de rest van je post.

Wat een verschrikkelijk nieuws.

Ik was er zo van overtuigd dat het allemaal weer goed zou komen en ik dacht dat als ik zou blijven hopen het idd ook goed zou komen. (Ja, ik weet het. Ontzettend naief, maar baat het niet dan schaadt het ook niet.) Wat is het leven hard, want je komt over als een heel aardig persoon en je hebt het ook niet verdiend om ziek te zijn.

Al wat ik kan doen is een vriend van me opbellen. Zijn vader is professor en doet onderzoek naar de genezing van kanker. Wie weet is het zo dat er pas geleden een nieuwe behandelmethode is ontdekt die mogelijk jouw leven kan redden. Ik zal die vriend vanavond bellen en vertellen wat de situatie is zoals jij die hier hebt beschreven.

[ Bericht 39% gewijzigd door Netflier op 29-12-2005 18:33:30 ]