C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
Zeg veteraan vertel eens iets!
Dienende bij het 11e infanterie bataljon Luchtmobiel werden we uitgezonden naar Voormalige Bosnie. Naar Srebrenica wel te verstaan.
Dit was een enclave welke voor de oorlog redelijk welvarend was en welke enkele waterbronnen had. De naam Srebrenica noemt men ook wel eens de “zilverstad”.
Nu ligt deze periode alweer een heel eind achter me en leef ik nu in het jaar 2005. En 2006 zit er ook alweer aan te komen. Je zou kunnen zeggen dat de tijd idd niet stil staat. Maar soms staat juist die tijd voor mij toch nog wel eens stil en verzink ik weg in oude herinneringen en drijven oude situaties weer naar boven. Zoals deze welke ik nu zo goed mogelijk tracht te beschrijven.
Onze eenheid van 8 man had een post ingenomen welke we OP-B noemden. Observatie Post Bravo. Vanuit dit punt moest onze eenheid patrouilles lopen in een gebied tussen de Serven en de Bosniers. Deze laatste waren officieel ontwapend, maar de werkelijkheid was anders.
De Serven tegenover ons en die de enclave omsingelden waren bewapend met anti-luchtafweer, tanks, mortieren en artillerie. Zo nu en dan was er vanuit OP-E contact met de Serven via een koperen lijntje. Om evt Servische bewegingen te verifieren. Dit werkte redelijk en wanneer en door de kijkers keek en de serven ons zagen stak men een hand op als zijnde een groet.
Nu zaten wij niet OP-E, maar op OP-B. Welke op een heuvel zat met uitzicht op enkele Servische stellingen. ‘s, nachts kom je het schieten horen als er geen bewolking stond. Zo nu en dan werden er vanuit Servische hoek raketten afgevuurd op moslim stellingen. Voor ons de taak om het aantal “cease fire violations” te noteren. Evenals “overflight reports”. Vaak waren die overflights voor ons een raadsel waar en van welke kant ze nu kwamen.
Toch kwamen er steeds meer meldingen van vuurincidenten en mochten wij op zgn verkennings patrouille.
Nu klinkt dit wellicht romantisch in de oren, de werkelijkheid was echter anders.
Zo een patrouille betekende flink bikkelen, in regen, of in de hitte. Vaak zeer steile heuvelruggen nemen en het gevaar lopen dat je in een mijnenveld of zelfs buiten de enclave kwam op Bosnisch-Servisch grondgebied.
Nu zal ik mijn herinneringen van een verkenningspatrouille zo goed en zo kwaad mogelijk proberen neer te zetten. Enkele zaken ben ik wellicht vergeten, en enkele zaken wellicht niet zo neerzetten als dat we het toen daadwerkelijk zo hebben ervaren. Dit voor mijn eigen gemoedsrust.
Op een ochtend moesten we ons klaarmaken voor een zgn. patrouille.
Dit hielp in dat we de wapens onderhielden, onze barang (uitrusting) gereedmaakten en wat proviant in onze rugzakken stopten.
Na ook de munitie te hebben gechecked en onszelf te hebben omhangen met de radioset, rugzakken, de Mag (machinegeweer) plus munitie gereedsklaar hadden, een laatste check op ons VN ID konden we op pad. Natuurlijk wel eerst melding maken aan het CIE-NET (compagnies radio netwerk) dat we op pad gingen.
Met 5 man zouden we op pad gaan. Ik, als gewondenverzorger had mijn barang al op mijn rug. Incl extra water, morfine, extra infuuszakken en verbandmiddellen.
Toen we de order kregen om te gaan, dat was zo rond 07:00 liepen we aan.
De patrouille zou 1 dag duren en ik was dolblij dat ik had besloten om 5 liter extra water op mijn rug mede te nemen. Ook al had men de man 2 veldflessen water met zich mee. Met het hete weer, en ik vermoed dat de temperatuur boven de 30 graden was, was iedereen blij dat ik voor extra water had gezorgd.
De patrouille verliep eerst langs enkele kleine dropjes. Nou ja, dorpjes, meer een doorlopende onverharde weg met 4 huizen aan elke kant van de weg.
Met een tussenafstand van pak hem beet 5 meter liepen we door de straat.
Een verkenner voorop, patrouille commandant achter hem, weer iemand met een Fal (geweer) daar achter, ik als gewondenverzorger zonder rode kruis armband maar met Uzi pistool-mitrailleur daar weer achter en de MAG schutter achter me.
Nadat we even een peukenpauze in die straat hielden vervolgden we onze weg. Ditmaal gingen we een geitenpad op welke ons tot in de heuvels zou doen belanden.
Met de uitrusting welke we met ons meedroegen, en de hitte daarbij was het geen senicure en we zweetten wat af. Steil was nog licht, dit was echt stompen met de tong op de voeten. Geen pad meer, maar enkel bos met bladeren.
Alhoewel het bosdak ons bescherming gaf tegen de zon waren onze lichamen zeiknat van het zweet. Tel dan ook de scherfvesten welke al 5 kilo wogen plus bepakking en bewapening daarbij op en nog de andere noodzakelijke zaken zoals ik bij me moest dragen zoals het extra water.
Nee, was zweten, maar we moesten doorgaan. En die ene heuvel leek eindeloos. Steil als die was kropen we omhoog, soms weer terugvallend vanwege de natte bladeren onder de droge.
Uiteindelijk bedwongen we die heuvel zonder ook maar iets tegen te komen.
Maar ja, je gaat heuvel op, dus moet je ook weer heuvel af. Om tot de conclusie te komen dat er weer een andere heuvel met steile klim op je stond te wachten.
Dat was best zuur, maar goed, niet zeiken, doorgaan nadat we onszelf van wat water en een kaakie (een soort van leger biscuit) hadden voorzien.
Ik zal ook niet onder stoelen of banken schuiven dat we konden worden geconfronteerd met Servisch vuur, mijnenvelden etc.
Daarom was het verdomd belangrijk om in elkaars spoor te lopen met een tussen afstand van 4 tot 5 meter. De stilte behalve onze stappen in de bladeren was indrukwekkend.
Nadat we eindelijk weer op wat vlakkere grond liepen door wat tarwevelden kwamen we in de bosjes een lichte vrachtwagen tegen. Na voorzichtig de boel rondom te hebben onderzocht benaderden we dat alleenstaand voertuig. Niemand was waargenomen behalve een lading met wasmachines daarin. We hadden zelf gehoopt op een lading wapens. Edoch dit was niet het geval dus gingen we verder.
Zo nu en dan waren er schoten in de verte hoorbaar. Maar het was niet onze taak om daar op dat moment aandacht aan te schenken.
Onze prioriteit was om een verkenning uit te voeren van het gebied.
Eventuele Bosnische stellingen in kaart te brengen, en te melden, evenals het observeren van de Serven.
Ik was een hospik, en normaal hoorde ik een pistool te dragen voor zelfverdediging.
Maar aangezien het risico van de tocht gaf ik aan om mijzelf te voorzien van een Uzi pistool-miltraieur. Mijn Commandant keurde dit goed en was zelfs blij dat we extra vuurkracht bij ons hadden in geval er iets mocht gebeuren. Dus ik mocht mijn pistool op de heup dragen en een Uzi in de hand.
Het is officieel tegen de regels in, maar soms moet men het doen met de riemen die men heeft.
Zo droeg ik dan ook geen rode kruis armband meer op mijn arm, en liet mijn rode kruiskaart achter op de OP.
Onze tocht zette zich voort, en men begon steeds meer vermoeid te raken. Mede doordat we niets tegenkwamen, maar ook doordat de vermoeidheid begon toe te slaan.
Toch moesten we doorgaan wat we ook deden.
We zijn deze dag niets tegen gekomen wat onregelmatig was. Op zich hadden we toen wel wat actie willen zien. Maar nu toch best blij dat er die dag niets was gebeurd.
Op een afgesproken punt zo tegen een uur of 5 in de middag wedren we opgewacht door een pantservoertuig welke ons zou oppikken en terug zou brengen naar onze OP.
Een dag waarop er eens niets gebeurde. Een mooie zware tocht door de heuvels tussen Bosnische en Servische stellingen in. Mijnenvelden waren een “pain in the arsch”, en de heuvels een uitdaging.
Terug op de OP ontdeden we ons van onze scherfvesten, en andere uitrusting. Eerst wapenonderhoud plegen terwijl de achtergebleven groep ons koffie en thee voorzette plus wat gebakken eieren welke ze van een boer hadden gekregen.
Daarna ons snel even douchen. Dat was ook weer zoiets. Een douche bestond niet langer dan het staan onder een jerrycan welke geperforeerd was. En in 10 seconden je het hete water welke door de zon werd verwarmt over je heen te aten vloeien.
Tot zover!
Dienende bij het 11e infanterie bataljon Luchtmobiel werden we uitgezonden naar Voormalige Bosnie. Naar Srebrenica wel te verstaan.
Dit was een enclave welke voor de oorlog redelijk welvarend was en welke enkele waterbronnen had. De naam Srebrenica noemt men ook wel eens de “zilverstad”.
Nu ligt deze periode alweer een heel eind achter me en leef ik nu in het jaar 2005. En 2006 zit er ook alweer aan te komen. Je zou kunnen zeggen dat de tijd idd niet stil staat. Maar soms staat juist die tijd voor mij toch nog wel eens stil en verzink ik weg in oude herinneringen en drijven oude situaties weer naar boven. Zoals deze welke ik nu zo goed mogelijk tracht te beschrijven.
Onze eenheid van 8 man had een post ingenomen welke we OP-B noemden. Observatie Post Bravo. Vanuit dit punt moest onze eenheid patrouilles lopen in een gebied tussen de Serven en de Bosniers. Deze laatste waren officieel ontwapend, maar de werkelijkheid was anders.
De Serven tegenover ons en die de enclave omsingelden waren bewapend met anti-luchtafweer, tanks, mortieren en artillerie. Zo nu en dan was er vanuit OP-E contact met de Serven via een koperen lijntje. Om evt Servische bewegingen te verifieren. Dit werkte redelijk en wanneer en door de kijkers keek en de serven ons zagen stak men een hand op als zijnde een groet.
Nu zaten wij niet OP-E, maar op OP-B. Welke op een heuvel zat met uitzicht op enkele Servische stellingen. ‘s, nachts kom je het schieten horen als er geen bewolking stond. Zo nu en dan werden er vanuit Servische hoek raketten afgevuurd op moslim stellingen. Voor ons de taak om het aantal “cease fire violations” te noteren. Evenals “overflight reports”. Vaak waren die overflights voor ons een raadsel waar en van welke kant ze nu kwamen.
Toch kwamen er steeds meer meldingen van vuurincidenten en mochten wij op zgn verkennings patrouille.
Nu klinkt dit wellicht romantisch in de oren, de werkelijkheid was echter anders.
Zo een patrouille betekende flink bikkelen, in regen, of in de hitte. Vaak zeer steile heuvelruggen nemen en het gevaar lopen dat je in een mijnenveld of zelfs buiten de enclave kwam op Bosnisch-Servisch grondgebied.
Nu zal ik mijn herinneringen van een verkenningspatrouille zo goed en zo kwaad mogelijk proberen neer te zetten. Enkele zaken ben ik wellicht vergeten, en enkele zaken wellicht niet zo neerzetten als dat we het toen daadwerkelijk zo hebben ervaren. Dit voor mijn eigen gemoedsrust.
Op een ochtend moesten we ons klaarmaken voor een zgn. patrouille.
Dit hielp in dat we de wapens onderhielden, onze barang (uitrusting) gereedmaakten en wat proviant in onze rugzakken stopten.
Na ook de munitie te hebben gechecked en onszelf te hebben omhangen met de radioset, rugzakken, de Mag (machinegeweer) plus munitie gereedsklaar hadden, een laatste check op ons VN ID konden we op pad. Natuurlijk wel eerst melding maken aan het CIE-NET (compagnies radio netwerk) dat we op pad gingen.
Met 5 man zouden we op pad gaan. Ik, als gewondenverzorger had mijn barang al op mijn rug. Incl extra water, morfine, extra infuuszakken en verbandmiddellen.
Toen we de order kregen om te gaan, dat was zo rond 07:00 liepen we aan.
De patrouille zou 1 dag duren en ik was dolblij dat ik had besloten om 5 liter extra water op mijn rug mede te nemen. Ook al had men de man 2 veldflessen water met zich mee. Met het hete weer, en ik vermoed dat de temperatuur boven de 30 graden was, was iedereen blij dat ik voor extra water had gezorgd.
De patrouille verliep eerst langs enkele kleine dropjes. Nou ja, dorpjes, meer een doorlopende onverharde weg met 4 huizen aan elke kant van de weg.
Met een tussenafstand van pak hem beet 5 meter liepen we door de straat.
Een verkenner voorop, patrouille commandant achter hem, weer iemand met een Fal (geweer) daar achter, ik als gewondenverzorger zonder rode kruis armband maar met Uzi pistool-mitrailleur daar weer achter en de MAG schutter achter me.
Nadat we even een peukenpauze in die straat hielden vervolgden we onze weg. Ditmaal gingen we een geitenpad op welke ons tot in de heuvels zou doen belanden.
Met de uitrusting welke we met ons meedroegen, en de hitte daarbij was het geen senicure en we zweetten wat af. Steil was nog licht, dit was echt stompen met de tong op de voeten. Geen pad meer, maar enkel bos met bladeren.
Alhoewel het bosdak ons bescherming gaf tegen de zon waren onze lichamen zeiknat van het zweet. Tel dan ook de scherfvesten welke al 5 kilo wogen plus bepakking en bewapening daarbij op en nog de andere noodzakelijke zaken zoals ik bij me moest dragen zoals het extra water.
Nee, was zweten, maar we moesten doorgaan. En die ene heuvel leek eindeloos. Steil als die was kropen we omhoog, soms weer terugvallend vanwege de natte bladeren onder de droge.
Uiteindelijk bedwongen we die heuvel zonder ook maar iets tegen te komen.
Maar ja, je gaat heuvel op, dus moet je ook weer heuvel af. Om tot de conclusie te komen dat er weer een andere heuvel met steile klim op je stond te wachten.
Dat was best zuur, maar goed, niet zeiken, doorgaan nadat we onszelf van wat water en een kaakie (een soort van leger biscuit) hadden voorzien.
Ik zal ook niet onder stoelen of banken schuiven dat we konden worden geconfronteerd met Servisch vuur, mijnenvelden etc.
Daarom was het verdomd belangrijk om in elkaars spoor te lopen met een tussen afstand van 4 tot 5 meter. De stilte behalve onze stappen in de bladeren was indrukwekkend.
Nadat we eindelijk weer op wat vlakkere grond liepen door wat tarwevelden kwamen we in de bosjes een lichte vrachtwagen tegen. Na voorzichtig de boel rondom te hebben onderzocht benaderden we dat alleenstaand voertuig. Niemand was waargenomen behalve een lading met wasmachines daarin. We hadden zelf gehoopt op een lading wapens. Edoch dit was niet het geval dus gingen we verder.
Zo nu en dan waren er schoten in de verte hoorbaar. Maar het was niet onze taak om daar op dat moment aandacht aan te schenken.
Onze prioriteit was om een verkenning uit te voeren van het gebied.
Eventuele Bosnische stellingen in kaart te brengen, en te melden, evenals het observeren van de Serven.
Ik was een hospik, en normaal hoorde ik een pistool te dragen voor zelfverdediging.
Maar aangezien het risico van de tocht gaf ik aan om mijzelf te voorzien van een Uzi pistool-miltraieur. Mijn Commandant keurde dit goed en was zelfs blij dat we extra vuurkracht bij ons hadden in geval er iets mocht gebeuren. Dus ik mocht mijn pistool op de heup dragen en een Uzi in de hand.
Het is officieel tegen de regels in, maar soms moet men het doen met de riemen die men heeft.
Zo droeg ik dan ook geen rode kruis armband meer op mijn arm, en liet mijn rode kruiskaart achter op de OP.
Onze tocht zette zich voort, en men begon steeds meer vermoeid te raken. Mede doordat we niets tegenkwamen, maar ook doordat de vermoeidheid begon toe te slaan.
Toch moesten we doorgaan wat we ook deden.
We zijn deze dag niets tegen gekomen wat onregelmatig was. Op zich hadden we toen wel wat actie willen zien. Maar nu toch best blij dat er die dag niets was gebeurd.
Op een afgesproken punt zo tegen een uur of 5 in de middag wedren we opgewacht door een pantservoertuig welke ons zou oppikken en terug zou brengen naar onze OP.
Een dag waarop er eens niets gebeurde. Een mooie zware tocht door de heuvels tussen Bosnische en Servische stellingen in. Mijnenvelden waren een “pain in the arsch”, en de heuvels een uitdaging.
Terug op de OP ontdeden we ons van onze scherfvesten, en andere uitrusting. Eerst wapenonderhoud plegen terwijl de achtergebleven groep ons koffie en thee voorzette plus wat gebakken eieren welke ze van een boer hadden gekregen.
Daarna ons snel even douchen. Dat was ook weer zoiets. Een douche bestond niet langer dan het staan onder een jerrycan welke geperforeerd was. En in 10 seconden je het hete water welke door de zon werd verwarmt over je heen te aten vloeien.
Tot zover!
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Zeg veteraan vertel ons een verhaal
* In een snel rijdend voertuig gaat de tijd langzamer
* SMILE...... it confuses people
* SMILE...... it confuses people
klinkt wel vet. Tell us more
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Doet me denken aan:
[ Bericht 0% gewijzigd door Saabmobiel op 19-10-2005 16:42:55 ]
welke ik van m'n vader heb gekregen. Ik blijf dit dus ook zeker volgen.quote:In het voorjaar van 2000 verscheen het achtste boek van Ant.P. de Graaff, Vertel het je kinderen, veteraan. Het werd een groot succes: binnen drie maanden moest er een herdruk komen. Opnieuw maakte het boek veel los. Tal van verhalen, brieven, faxen uit Indonesië en foto’s kwamen op de auteur af. Uniek materiaal, waar iets mee moest gebeuren. Een negende boek kon niet uitblijven. Het werd Levenslang op patrouille. Daarvan is opnieuw na enkele maanden een herdruk nodig; evenals een derde druk van Vertel het je kinderen, veteraan. Het aantal oud-Indië-gangers dat nog altijd ‘op patrouille’ is, is groot. Naast hun ervaringen is er in deze boeken ook ruimte voor de volgende generatie. De kinderen die met hun vader naar Indonesië reizen, die dozen met foto’s en aantekeningen vinden, die eindelijk, eindelijk met hun vader aan de praat raken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Saabmobiel op 19-10-2005 16:42:55 ]
U geeft mij het gevoel alsof ik met één been in de stijgbeugel ben blijven hangen en mijn paard me door een met wilde bijen bevolkt brandnetelveld sleurt.
The pain was enough to make a shy bald buddhist reflect and plan a mass murder.
The pain was enough to make a shy bald buddhist reflect and plan a mass murder.
Zag gister ook het boek "herinneringen aan srebrenica" waar je het ook wel eens over gehad hebt in de boekwinkel staan.. als ik eens wat beter in de financien zit neem ik hem mee en ga ik het lezen. Vertel verder Veldmaarschalk * nixxx stookt het vuur nog eens op
ik ben niet gek.. ik ben volstrekt niet gek, ik ben helemaal niet gek... ik ben een nagemaakte gek
gooi alles weg neem een besluit, doe als het moet alles opnieuw
gooi alles weg neem een besluit, doe als het moet alles opnieuw
Ik heb zelf deze hele serie, welke ik via het VI op de kop kon tikken. Eerste druk uiteraardquote:Op woensdag 19 oktober 2005 16:27 schreef Saabmobiel het volgende:
Doet me denken aan:
[afbeelding]
[..]
welke ik van m'n vader heb gekregen. Ik blijf dit dus ook zeker volgen.
Mijn verhalen komen voort uit het idee wat de auteur De Graaff ook deed. Hij deed het over zijn Indië avontuur, ik ga dit nu doen vanuit mijn Bosnie avontuur. Door mijn herinneringen nu op te schrijven.
Al doe ik het mede voor mijzelf, nog meer doe ik het om het gewone leven te beschrijven. Van een gewone jongen die in dienst van de Vrede zijn taak deed. Maar welke later werd verguist door vooroordelen.
Zonder dramatisch te doen: Ja, deze user is bezig met het shrijven van een boek. En deze passage is deel daarvan. Wellicht dat het medio volgend jaar uitkomt.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Kan iemand me uitleggen wat t v p betekend?quote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:01 schreef Koenz0r het volgende:
t v p !
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Terugvindpost. Dan kan diegene dit topic terugvinden in zijn myAT.quote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:24 schreef ErwinRommel het volgende:
Kan iemand me uitleggen wat t v p betekend?
tvp's plaatsen mag overigens niet meer.
Waarom had je je Rode Kruis armband en kaart op de observatiepost achtergelaten?
I intend to live forever, or die trying.
terugvindpost
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Ok, ik snap er de ballen van maar goed. Schijnt dus niet meer te mogen al weet ik niet waarover het gaat.quote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:42 schreef dwerg het volgende:
[..]
Terugvindpost. Dan kan diegene dit topic terugvinden in zijn myAT.
tvp's plaatsen mag overigens niet meer.
Waarom had je je Rode Kruis armband en kaart op de observatiepost achtergelaten?
Waarom ik mijn rode kruis armband plus kaart op de OP heb laten liggen is als volgt:
normaal gesproken loopt een hospik rond met een pistool. Daar kun je niets mee behalve jezelf mee doodschieten.
Dan ga je met 5 man op pad, ver weg van de OP, en rekenen op enige back-up was wel het laatste waar we op rekenden. Mochten we dus onverhoopt in een gevechtshandeling terechtkomen dan is het beter om over wat extra vuurkracht te beschikken. Al was wat ik deed niet conform enkele verdragen. Maar daar hadden we toen lak aan. Net zoals ik en de Bosniers of Serven.
Daarom vroeg ik ook om minstens een Uzi bij me te hebben en mijn armband achter te laten op de OP voor het geval we mochten belanden in een gevecht. (klinkt dramarisch, is het niet).
In geval van gevecht zou ik dan als infanterist fungeren. Men mag mij dus kapot schieten. Ik heb bewust dit risico gelopen door de groep extra vuurkracht te geven, maar tevens ook mijn medische uitrusting bij me te dragen.
Was dus eigenlijk meer een persoonlijke keuze, in het belang van de groep.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Ik ben zeer benieuwd naar jouw boek. Goed van je om het op papier (en Fok!) te zetten. Er wordt al zo godsgruwelijk weinig verteld over de inzet van Nederlandse militairen in buitenlandse operaties, dus alle beetjes helpen voor de buitenstaanders!
Ik ben zelf in 2000 in Bosnië geweest (via Srpska, Sarajevo naar Gorazde met een vrachtwagen vol hulpgoederen meegereden.) Een schitterend land, en inderdaad: heuveltje op, heuveltje af.
Ben je trouwens al weer in Srebrenica geweest?
Ik ben zelf in 2000 in Bosnië geweest (via Srpska, Sarajevo naar Gorazde met een vrachtwagen vol hulpgoederen meegereden.) Een schitterend land, en inderdaad: heuveltje op, heuveltje af.
Ben je trouwens al weer in Srebrenica geweest?
U geeft mij het gevoel alsof ik met één been in de stijgbeugel ben blijven hangen en mijn paard me door een met wilde bijen bevolkt brandnetelveld sleurt.
The pain was enough to make a shy bald buddhist reflect and plan a mass murder.
The pain was enough to make a shy bald buddhist reflect and plan a mass murder.
gokje: als medic mag je je verder niet bemoeien met gevechtshandelingen, maar alleen gewonden verzorgen. Dan mag er eigenlijk ook niet op je geschoten worden. Maar als je als medic met een wapen rondhuppelt, dan ben je dus geen medic, maar gewoon soldaat. Als je dat wel een rood kruis draagt overtreed je volgens mij de conventie van genevequote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:42 schreef dwerg het volgende:
[..]
Terugvindpost. Dan kan diegene dit topic terugvinden in zijn myAT.
tvp's plaatsen mag overigens niet meer.
Waarom had je je Rode Kruis armband en kaart op de observatiepost achtergelaten?
ik ben niet gek.. ik ben volstrekt niet gek, ik ben helemaal niet gek... ik ben een nagemaakte gek
gooi alles weg neem een besluit, doe als het moet alles opnieuw
gooi alles weg neem een besluit, doe als het moet alles opnieuw
Het is ook niet echt belangrijk, maar je vroeg het, dus gaf ik antwoord.quote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:53 schreef ErwinRommel het volgende:
Ok, ik snap er de ballen van maar goed. Schijnt dus niet meer te mogen al weet ik niet waarover het gaat.
Duidelijk.quote:Waarom ik mijn rode kruis armband plus kaart op de OP heb laten liggen is als volgt:
- knip-
Was dus eigenlijk meer een persoonlijke keuze, in het belang van de groep.
Bij ons werkte een jongen die begin jaren '80 met UNIFIL in Libanon heeft gediend. Hij zei ook altijd dat er niks te beleven was, maar kon toch uren vertellen over zijn tijd daar.
[ Bericht 2% gewijzigd door dwerg op 19-10-2005 18:07:36 ]
I intend to live forever, or die trying.
Om het laatste aan te halen, nee. Ik ben nu na 11 jaar niet meer terug gegaan naar de plaatsen waar ik ben geweest. Wellicht dat die tijd nog eens zal komen.quote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:53 schreef Saabmobiel het volgende:
Ik ben zeer benieuwd naar jouw boek. Goed van je om het op papier (en Fok!) te zetten. Er wordt al zo godsgruwelijk weinig verteld over de inzet van Nederlandse militairen in buitenlandse operaties, dus alle beetjes helpen voor de buitenstaanders!
Ik ben zelf in 2000 in Bosnië geweest (via Srpska, Sarajevo naar Gorazde met een vrachtwagen vol hulpgoederen meegereden.) Een schitterend land, en inderdaad: heuveltje op, heuveltje af.
Ben je trouwens al weer in Srebrenica geweest?
In 1998 zat ik op het punt om samen met enkele andere oud Srebrenica gangers die kant op te gaan. Maar door een gebrek aan geld en moed heeft dat idee geen stand gehouden.
Wellicht ooit in de toekomst dat ik terug zal gaan, misschien over 5 jaar, of wellicht zelfs over 30 jaar. Ik weet het niet.
Momenteel zijn er al enkele boeken op de markt, maar deze gaan meer over het einde van de enclave en de nasleep. Niet over wat Jan Soldaat meemaakte gedurende het dagelijkse leven in de enclave. Veel heeft ook een wetenschappelijk tintje, met documentatie gegeven door de overheid.
Wat mijn doel is is het beschrijven van het dagelijkse leven, van de patrouilles, het leven op een kamp, dit gezien vanuit het oogpunt van een soldaat.
Ik hoop de verhalen bundel te kunnen eindigen in maart 2006. Ik hou echter een slag rond mijn arm.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Gezien vanuit de kant van Jan Soldaat kan alleen maar de enige juiste zijn. Jullie zaten daar, geen onderzoekers ministers of rapportenschrijvers. Alleen jullie kunnen het verhaal vertellen wat je ervaren hebt in en om de enclave.
Het boek komt wel goed, ik zie vanzelf wel iets voorbijkomen dat ie klaar is en dat ik het kan bestellen. (Dus 1 exemplaar heb je al verkocht ) Ken je trouwens het boek "Vechten voor Vrede" van Ingo Piepers? alhoewel hij niet veel goeds zegt over Srebrenica.
Probeer terug te gaan. Mijn vader was Indië-veteraan. Gelukkig is hij voor zijn overlijden nog teruggeweest naar Indonesië. Het heeft hem echt veel goed gedaan om bepaalde plaatsen terug te zien en hij kwam "anders" terug. Opener over wat er allemaal gebeurd was. Maar doe het inderdaad als je eraan toe bent.
Het boek komt wel goed, ik zie vanzelf wel iets voorbijkomen dat ie klaar is en dat ik het kan bestellen. (Dus 1 exemplaar heb je al verkocht ) Ken je trouwens het boek "Vechten voor Vrede" van Ingo Piepers? alhoewel hij niet veel goeds zegt over Srebrenica.
) Ken je trouwens het boek "Vechten voor Vrede" van Ingo Piepers? alhoewel hij niet veel goeds zegt over Srebrenica.Probeer terug te gaan. Mijn vader was Indië-veteraan. Gelukkig is hij voor zijn overlijden nog teruggeweest naar Indonesië. Het heeft hem echt veel goed gedaan om bepaalde plaatsen terug te zien en hij kwam "anders" terug. Opener over wat er allemaal gebeurd was. Maar doe het inderdaad als je eraan toe bent.
U geeft mij het gevoel alsof ik met één been in de stijgbeugel ben blijven hangen en mijn paard me door een met wilde bijen bevolkt brandnetelveld sleurt.
The pain was enough to make a shy bald buddhist reflect and plan a mass murder.
The pain was enough to make a shy bald buddhist reflect and plan a mass murder.
Het is lente 1991 en ik ben (als vrijwilliger, Armija BiH 1.korpus) net in Sarajevo aangekomen.
Nooit eerder soldaat geweest, nooit ernstige geweldadigheden gezien. De reis naar SA was 's nachts
dus ook op de heenreis niet echt gekke dingen meegemaakt. Af en toe in de auto onderweg iets
in de bergen horen klapperen, maarja.. ..uit de verte klinkt het een beetje als vuurwerk ofzo.
(Het bleek later ook dat dit een abnormaal rustige nacht was)
Op zich bijna hetzelfde als normaal (buiten dat we als gekken hebben gereden over weggetjes
welke de benaming 'landweg' nog niet waardig waren), toen ik nog gewoon op vakantie kwam..
Bij thuiskomst een beetje rijst en een stukje vlees uit blik (icarus?) gegeten en maar gaan liggen
slapen in mijn eigen huisje. Na een onrustige slaap (van de zenuwen) vroeg wakker geworden.
Ik heb in mijn rugzak wat instantkoffie meegenomen wat ik klaarmaak met warm water en ga eens
lekker op mijn balkonnetje zitten. Het is een ochtend uit duizenden, lekker fris, maar toch niet koud
omdat de zon net op is en me lekker verwarmd. Ik drink wat van mijn koffie en kijk eens om me heen..
Mijn tuin is een zooitje, stukken plank ontbreken uit mijn tuinhek, en wat me opvalt is de bijna serene rust.
Het enigste wat is hoor is dat de vogeltjes fluiten, ergens hoor ik een auto starten, en ik voel de zon in mijn gezicht..
"Het valt volgens mij best wel mee" denk ik nog bij mezelf "het lijkt van 'buitenaf' natuurlijk erger dan het is"
Dan is er even nergens meer iets te horen, geen vogel, geen enkel geluid.
(het deel tussen de streepjes gebeurt in een tijdsbestek van misschien 5 sec)
---
Het moment dat ik dit besef hoor ik ineens een vreemd geluid, iets als een helicopter maar dan zachter.
Ik spits mijn oren en merk dat het dichterbij komt, en snel ook. Met dat dit gebeurt overvalt me een angstig gevoel.
Dan volgt de knal, echt onbeschrijflijk hard, stukken zand, gras, hout, steen, en metaal viegen me om de oren.
Alles is als in slowmotion. Als in "bullettime". Als wanneer de strobo wordt gebruikt in een disco.
Ik wordt achterover geworpen, ik weet nog goed dat ik "kut, mijn koffie" dacht en me daarna verbaasde dat ik dit dacht.
Het moment dat ik weer een beetje bij zinnen ben, merk ik dat ik zelf niets heb
(wat schrammen en wonden in mijn gezicht) en dat ik helemaal onder het zand zit.
Ik kan om de een of andere redenniet opstaan en kijk daarom maar liggend een beetje de tuin in,
en zie niets meer dan één grote stofwolk. Mijn buurmannen zijn mijn tuin in gerend, en ik hoor de
ene fluisteren (bleek later dat ze het schreeuwden, maar ik hoorde niet goed meer) tegen de ander
dat hij me ziet liggen op mijn balkon en dat mijn been eraf ligt. Als in een reflex voel ik aan mijn benen
(welke nog gewoon aan mijn lichaam zitten) en prijs me gelukkig.
(zij zagen alleen mijn been over de balkonrand hangen, en dachten dat het eraf lag)
---
Nadat ik toch heb kunnen opstaan met hun hulp, kijk ik eens wat er is gebeurd..
Een raket is in de pruimenboom naast mijn balkon geslagen, door de explosie is mijn
halve balkon aan diggelen, en de scherven hebben hun verwoestende werk gedaan.
Met het bloed in mijn ogen kijk ik de zon in, en besef ik dat ik bijna dood was.
1991, welkom in Sarajevo.
Nooit eerder soldaat geweest, nooit ernstige geweldadigheden gezien. De reis naar SA was 's nachts
dus ook op de heenreis niet echt gekke dingen meegemaakt. Af en toe in de auto onderweg iets
in de bergen horen klapperen, maarja.. ..uit de verte klinkt het een beetje als vuurwerk ofzo.
(Het bleek later ook dat dit een abnormaal rustige nacht was)
Op zich bijna hetzelfde als normaal (buiten dat we als gekken hebben gereden over weggetjes
welke de benaming 'landweg' nog niet waardig waren), toen ik nog gewoon op vakantie kwam..
Bij thuiskomst een beetje rijst en een stukje vlees uit blik (icarus?) gegeten en maar gaan liggen
slapen in mijn eigen huisje. Na een onrustige slaap (van de zenuwen) vroeg wakker geworden.
Ik heb in mijn rugzak wat instantkoffie meegenomen wat ik klaarmaak met warm water en ga eens
lekker op mijn balkonnetje zitten. Het is een ochtend uit duizenden, lekker fris, maar toch niet koud
omdat de zon net op is en me lekker verwarmd. Ik drink wat van mijn koffie en kijk eens om me heen..
Mijn tuin is een zooitje, stukken plank ontbreken uit mijn tuinhek, en wat me opvalt is de bijna serene rust.
Het enigste wat is hoor is dat de vogeltjes fluiten, ergens hoor ik een auto starten, en ik voel de zon in mijn gezicht..
"Het valt volgens mij best wel mee" denk ik nog bij mezelf "het lijkt van 'buitenaf' natuurlijk erger dan het is"
Dan is er even nergens meer iets te horen, geen vogel, geen enkel geluid.
(het deel tussen de streepjes gebeurt in een tijdsbestek van misschien 5 sec)
---
Het moment dat ik dit besef hoor ik ineens een vreemd geluid, iets als een helicopter maar dan zachter.
Ik spits mijn oren en merk dat het dichterbij komt, en snel ook. Met dat dit gebeurt overvalt me een angstig gevoel.
Dan volgt de knal, echt onbeschrijflijk hard, stukken zand, gras, hout, steen, en metaal viegen me om de oren.
Alles is als in slowmotion. Als in "bullettime". Als wanneer de strobo wordt gebruikt in een disco.
Ik wordt achterover geworpen, ik weet nog goed dat ik "kut, mijn koffie" dacht en me daarna verbaasde dat ik dit dacht.
Het moment dat ik weer een beetje bij zinnen ben, merk ik dat ik zelf niets heb
(wat schrammen en wonden in mijn gezicht) en dat ik helemaal onder het zand zit.
Ik kan om de een of andere redenniet opstaan en kijk daarom maar liggend een beetje de tuin in,
en zie niets meer dan één grote stofwolk. Mijn buurmannen zijn mijn tuin in gerend, en ik hoor de
ene fluisteren (bleek later dat ze het schreeuwden, maar ik hoorde niet goed meer) tegen de ander
dat hij me ziet liggen op mijn balkon en dat mijn been eraf ligt. Als in een reflex voel ik aan mijn benen
(welke nog gewoon aan mijn lichaam zitten) en prijs me gelukkig.
(zij zagen alleen mijn been over de balkonrand hangen, en dachten dat het eraf lag)
---
Nadat ik toch heb kunnen opstaan met hun hulp, kijk ik eens wat er is gebeurd..
Een raket is in de pruimenboom naast mijn balkon geslagen, door de explosie is mijn
halve balkon aan diggelen, en de scherven hebben hun verwoestende werk gedaan.
Met het bloed in mijn ogen kijk ik de zon in, en besef ik dat ik bijna dood was.
1991, welkom in Sarajevo.
Nee.
Nixxx, als er geschoten wordt, weet niemand iets van welke conventie dan ook af..quote:Op woensdag 19 oktober 2005 17:55 schreef nixxx het volgende:
[..]<knip>
...overtreed je volgens mij de conventie van geneve
(maar je hebt volgens mij wel gelijk)
Nee.
Ik dacht dat dit een topic was voor alle veteranen (sorry ErwinRommel)quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 22:36 schreef Mirel het volgende:
Opa_Vertelt, jij moet ook een topic openen!
(sorry ErwinRommel)Maar als ik niet zo'n belabberde schrijver was, kon k wel tig topics voltypen..
Heb er gezeten tot 1996, aantal keren gewond geraakt, een tweetal keer bijna fataal.
Veel slechte dingen meegemaakt, maar ook wel (klinkt misschien raar) de meest mooie in mijn leven.
Zoals Dwerg zo treffend schreef:
Zó herkenbaar..quote:Hij zei ook altijd dat er niks te beleven was, maar kon toch uren vertellen over zijn tijd daar.
Nee.
Ik heb zelf ook iets van 36 A4tjes geschreven over mijn tijd in Srebrenica. Niet dat daar echt superspannende dingen instaan, het is meer de gevoelens die bij die situaties horen die ik heb beschreven.
Het is altijd goed om iets van je af te schrijven, vooral om het dan later weer eens terug te lezen.
Ook de periode daarna heb ik beschreven; hoe ik me voelde toen ik weer thuis was, het onbegrip bij anderen etc.
Ben erg benieuwd naar je boek Erwin.
Het is altijd goed om iets van je af te schrijven, vooral om het dan later weer eens terug te lezen.
Ook de periode daarna heb ik beschreven; hoe ik me voelde toen ik weer thuis was, het onbegrip bij anderen etc.
Ben erg benieuwd naar je boek Erwin.
|
|
