MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
joah wada??quote:Op zondag 9 oktober 2005 00:27 schreef Mryc het volgende:
Iemand wel eens de Kraftwerk cover Das Model gehoord?
Je vind het niet erg als ik de reviews van the Times en Q magazine iets serieuzer neem als het fucking AD weekend magazine, he?quote:Op zaterdag 22 oktober 2005 19:35 schreef Joepie het volgende:
In het Ad weekend magazine wordt deze cd ff afgezeken, en dat terwijl het juist zo'n lekker cdtje is!
AD weekend magazine, het idee alleen al.
Er zullen straks misschien ook van bladen die wel weten waar ze het over hebben slechte recensies komen, aangezien nooit iedereen tevreden te maken is, maar ik blijf het ook een top album vinden.
Jammer dat meer mensen zich iets aantrekken van het AD weekend magazinequote:Op zondag 23 oktober 2005 00:19 schreef Lamon het volgende:
[..]
Je vind het niet erg als ik de reviews van the Times en Q magazine iets serieuzer neem als het fucking AD weekend magazine, he?
AD weekend magazine, het idee alleen al.
Persoonlijk vind ik het geen lekker album, en vind "Long Gone Before Daylight" beter, maar ik ben ook niet echt een Cardigans liefhebber..
I'm a fokker! can't you see, do u wanna fok! all night with me.. ^_^
Hmm, na mijn eerste luisterbeurt ben ik niet heel positief over Super Extra Gravity.
Meteen opvallend, zeker na het ingetogen vorige album, is de opwinding en energie van de nieuwe songs. Alsof de Cardigans iets recht te zetten hebben. Giftige pijlen.
Zo op het eerste gehoor vind ik de liedjes niet heel noodzakelijk in het Cardigans oeuvre. Ook ontbreken de ijzersterke en puntige single-songs. Of ik moet nog eens luisteren.
Meteen opvallend, zeker na het ingetogen vorige album, is de opwinding en energie van de nieuwe songs. Alsof de Cardigans iets recht te zetten hebben. Giftige pijlen.
Zo op het eerste gehoor vind ik de liedjes niet heel noodzakelijk in het Cardigans oeuvre. Ook ontbreken de ijzersterke en puntige single-songs. Of ik moet nog eens luisteren.
Ik neem eigenlijk geen enkele review serieus, sinds je dankzij het internet vanuit je luie stoel kan previewen (vroeger was dat altijd verplicht de luisterpaal bij de platenzaak). Wat ik alleen jammer vind is dat zo'n review waarschijnlijk door veel mensen wordt gelezen die niet eens de moeite zullen nemen een cd zelf te gaan beluisteren (en dan niet eens per se over deze cd, maar reviews in het algemeen)quote:Op zondag 23 oktober 2005 00:19 schreef Lamon het volgende:
[..]
Je vind het niet erg als ik de reviews van the Times en Q magazine iets serieuzer neem als het fucking AD weekend magazine, he?
AD weekend magazine, het idee alleen al.
Er zullen straks misschien ook van bladen die wel weten waar ze het over hebben slechte recensies komen, aangezien nooit iedereen tevreden te maken is, maar ik blijf het ook een top album vinden.
Oh, die pretentieuze kutsite pitchfork geeft ook zijn goedkeuring aan dit album, met de beste recensie sinds het eerste album.
Niet dat dat vertrouwen geeft, maar dan is in ieder geval het algemene oordeel van de muzieksnobs een keer aan mijn kant.
The Cardigans could have been real good to you. Fine, so they never reconfirmed ABBA national stereotypes with more defiantly bubblegum brilliance like 1995's Life or 1996's First Band from the Moon. They just needed their space. Maybe they got it on 1998's electronica-tinged Gran Turismo, but they're not the ones who didn't call after the dulcet pop-rock slickness of 2004's melancholic Long Before Daylight. "True love is cruel love," formerly blond frontwoman Nina Persson sang on that album's brutal "And Then You Kissed Me". Turning toward jagged country-rock, sixth album Super Extra Gravity strips the bandages from a 10-year abusive relationship that hasn't been this poker-hot since the early days. It's a reason to keep coming back.
Believe it or not, cruelty was always an undercurrent for the Swedish quintet, formed in 1992 over a love of heavy metal and a hardcore past. Self-destruction is the order on first single "I Need Some Fine Wine and You, You Need to Be Nicer", as a sultry Persson describes lovers' quarrels that lead straight to "a glass or 10." Yo La Tengo guitar squalls intermittently rend smoldering breakup song "Losing a Friend". A seductive sadomasochism further informs stomping "Drip Drop Teardop" and dark finale "And Then You Kissed Me II", which extends its predecessor toward an ironical "happy end". On soaring country-waltz "Overload", with Spector-reverbed honky-tonk pianos, the pain gives way to even fierier pleasures: "I'm hot, baby/ Don't burn your fingers."
Religion soon intrudes on the sex, as is its wont. "Godspell" recalls Emmylou Harris in condemning all manner of crooks who brandish the Lord as a crutch, but mostly it seethes with hot-blooded guitar and gently accusatory piano. Its whistling mid-song march is just one of many surprises in the album's carefully constructed compositions-- see also the new-wave synth following the straight-ahead "Dreams"-era Fleetwood Mac verses of "In the Round". Steeped in organs, "Holy Love" lifts toward an angelic bridge on the strength of bursting bass and what sounds like harpsichord, but ultimately finds love as conflict-filled as ever. "I can even be nothing if you ask/ I'll turn invisible for you," Persson pleads huskily. Despite some gratingly obvious rhymes, "Good Morning Joan" is a catchy, faster number even as it rejects any semblance of salvation.
Super Extra Gravity is too deft to be too dark, though-- there's joy in its catharsis. "Sit...good dog!" begins "Fine Wine", as guitar, bass and drums bark in conversation. "Little Black Cloud" just wants to dance, and second single "Don't Blame Your Daughter (Diamonds)" is a ballad as VH1-ready as anything on Cat Power's recent soccer-mom stab The Greatest, only prettier. These days it seems like every new band is Swedish. But my original Scandinavian love, armed with a newly raw aesthetic, has finally approached the beauty of that long-ago MTV first sight. Hit me baby, one more time.
Niet dat dat vertrouwen geeft, maar dan is in ieder geval het algemene oordeel van de muzieksnobs een keer aan mijn kant.
The Cardigans could have been real good to you. Fine, so they never reconfirmed ABBA national stereotypes with more defiantly bubblegum brilliance like 1995's Life or 1996's First Band from the Moon. They just needed their space. Maybe they got it on 1998's electronica-tinged Gran Turismo, but they're not the ones who didn't call after the dulcet pop-rock slickness of 2004's melancholic Long Before Daylight. "True love is cruel love," formerly blond frontwoman Nina Persson sang on that album's brutal "And Then You Kissed Me". Turning toward jagged country-rock, sixth album Super Extra Gravity strips the bandages from a 10-year abusive relationship that hasn't been this poker-hot since the early days. It's a reason to keep coming back.
Believe it or not, cruelty was always an undercurrent for the Swedish quintet, formed in 1992 over a love of heavy metal and a hardcore past. Self-destruction is the order on first single "I Need Some Fine Wine and You, You Need to Be Nicer", as a sultry Persson describes lovers' quarrels that lead straight to "a glass or 10." Yo La Tengo guitar squalls intermittently rend smoldering breakup song "Losing a Friend". A seductive sadomasochism further informs stomping "Drip Drop Teardop" and dark finale "And Then You Kissed Me II", which extends its predecessor toward an ironical "happy end". On soaring country-waltz "Overload", with Spector-reverbed honky-tonk pianos, the pain gives way to even fierier pleasures: "I'm hot, baby/ Don't burn your fingers."
Religion soon intrudes on the sex, as is its wont. "Godspell" recalls Emmylou Harris in condemning all manner of crooks who brandish the Lord as a crutch, but mostly it seethes with hot-blooded guitar and gently accusatory piano. Its whistling mid-song march is just one of many surprises in the album's carefully constructed compositions-- see also the new-wave synth following the straight-ahead "Dreams"-era Fleetwood Mac verses of "In the Round". Steeped in organs, "Holy Love" lifts toward an angelic bridge on the strength of bursting bass and what sounds like harpsichord, but ultimately finds love as conflict-filled as ever. "I can even be nothing if you ask/ I'll turn invisible for you," Persson pleads huskily. Despite some gratingly obvious rhymes, "Good Morning Joan" is a catchy, faster number even as it rejects any semblance of salvation.
Super Extra Gravity is too deft to be too dark, though-- there's joy in its catharsis. "Sit...good dog!" begins "Fine Wine", as guitar, bass and drums bark in conversation. "Little Black Cloud" just wants to dance, and second single "Don't Blame Your Daughter (Diamonds)" is a ballad as VH1-ready as anything on Cat Power's recent soccer-mom stab The Greatest, only prettier. These days it seems like every new band is Swedish. But my original Scandinavian love, armed with a newly raw aesthetic, has finally approached the beauty of that long-ago MTV first sight. Hit me baby, one more time.
Ja, ik heb er ook wat moeite mee Of ik het nu gewoon meer tijd en luisterbeurten moet gunnen...quote:Op woensdag 12 oktober 2005 01:55 schreef Lamon het volgende:
[..]
(A Camp vind ik trouwens echt niet om door te komen)
Of ik het nu gewoon meer tijd en luisterbeurten moet gunnen... Ik vind "rock and roll ghost" wel schitterend en (de enige singletrack?) "i can buy you" wel aardig.
|
|
