WFL Wetenschap, Filosofie, Levensbeschouwing
Discussieer hier over alle aspecten van de wetenschap, filosofische problemen en zaken van levensbeschouwelijke aard.
1.1.Doornemende aan de voorwaarden der transcedentale mogelijkheid, zoals gesproken bij Kant, werd aan begrepen de relationele grondgedachte dat een er-zijn niets te doen heeft met het louter bouwende of gesteldheid. Waar Husserl in het ondervangen van een tussenbestaande - een door en onderweg nemende - in de gesteldheid van de bevoorleefde wiens weg noopte door de 'erlebnis' is altijd een aanzijnde van taal terug gebleven. Het blijkt dan ook dat een gesprek tussen de aanlevende mens en het differentiële van de scriptivatie structuur tot halt wordt gebracht door de 'specs' van het DOORBOUWDE. Een ont- en voor-zijn kan niet meer bedragen worden door de aanwezigheid van het speciaal dat door ons allen altijd al in het verschiet lag. Laten we niet bedotten; het bouwende is nimmer tussen ons!
1.2.Nimmer kunnen wij ons in een verstaan van het bouwende als aan-zijnde begeven zonder daarmee de consequenties van het tussenbestaande, waar Husserl zich zoals eerder vermeld als over heeft gebogen, in acht te nemen. Hoe geeft het bouwende zich als bouwende op zichzelf bloot zonder in het ideeële te vervallen? Het bouwende op zichzelf (wat wij - TE NIMMER - moeten verstaan als het Kantiaanse 'an sich') behoeft een volkomen nieuwe demonstratiewijze. Hiermee kunnen wij ons dus niet begeven in een verstaan van het bouwende als aan-zijnde.
1.3.Daar het bouwende op zichzelf niet tussen ons kan bestaan, en daarmee ook niet als aan-zijnde, verplichten wij onszelf het bouwende op zichzelf in een volkomen nieuw licht te ontbloten, voor het zijn kwaliteiten en kenmerken als bouwende aan ons bloot kan geven. Dit donkerste, schelle licht ontnoopt ons keuzen te maken tussen Theophrastiaanse dwalingen als het 'de cause planatarum' en een raken aan het bouwende op zichzelf via wegen die men tot dusver onmogelijk heeft geacht.
1.4.Hoe moet het bouwende dan bijgedacht worden onder de feitelijke dringendheid van het reactuele ? Het is onmogelijk te ontkennen dat de wereld het geschiedde voorgebrachte is. Desalniettemin lijkt een Griekse aanmatigheid te leiden tot een voornemen van het bouwende ontluiken. Maar de ruimte die er geslagen is in het scriptieve geeft openheid een nieuw aan-zijnde. Zo is het ook bijvoorbeeld de timmerman die bij het slaan van zijn planken nimmer een ont- of voor-zijn laat bestaan in zijn vervaardiging, maar enkel een articulatie van een stellend ont-dekken. Het gegeven zijn bij Plato van het non-scriptieve sprekende is nog de ideeële catagorisering van Kant, nog de pre-mathematische ontwerping bij Fichte. Het is een zoeken een terug gebracht worden tot het aan-zetten van een doornemendheid.
1.5.De grootste gemene deler van dit al wat is is de zettendheid1, zoals eerder genoemd bij het aan-zetten van een doornemendheid. Een verdere specificatie hiervan is noodzakelijk alvorens wij ons in een verstaan van het bouwende op zichzelf kunnen begeven zonder hierbij in een Husserliaans aan-zijnde te belanden. Veeleer dan het aan-zetten worden wij in de dagelijkse realiteit geconfronteerd met het tot-zetten. Al dat gezet is, - waaronder wij het al dat is verstaan -, verhoudt zich enerzijds tot dat wat aanzettend is en anderzijds tot datgene wat wij in de omgangstaal tot-zettend noemen. De grootste gemene deler van dit al wat is, is de zettenheid. Gezien in het donkerste, schelle licht dat ons tot een raken aan het bouwende op zichzelf noopt, kunnen wij de dwingenheid van het reactuele enkel als aanzettende bepalen. De vraag die wij ons dan ook moeten stellen, is hoe de dwang hiervan zichzelf in dat wat wij totzettend noemen blootgeeft als bouwende op zichzelf.
Nou, hoe geeft dat zich dan bloot? Ik kom er even niet uit. .
1. Vrij naar Joachim Schultz.
1.2.Nimmer kunnen wij ons in een verstaan van het bouwende als aan-zijnde begeven zonder daarmee de consequenties van het tussenbestaande, waar Husserl zich zoals eerder vermeld als over heeft gebogen, in acht te nemen. Hoe geeft het bouwende zich als bouwende op zichzelf bloot zonder in het ideeële te vervallen? Het bouwende op zichzelf (wat wij - TE NIMMER - moeten verstaan als het Kantiaanse 'an sich') behoeft een volkomen nieuwe demonstratiewijze. Hiermee kunnen wij ons dus niet begeven in een verstaan van het bouwende als aan-zijnde.
1.3.Daar het bouwende op zichzelf niet tussen ons kan bestaan, en daarmee ook niet als aan-zijnde, verplichten wij onszelf het bouwende op zichzelf in een volkomen nieuw licht te ontbloten, voor het zijn kwaliteiten en kenmerken als bouwende aan ons bloot kan geven. Dit donkerste, schelle licht ontnoopt ons keuzen te maken tussen Theophrastiaanse dwalingen als het 'de cause planatarum' en een raken aan het bouwende op zichzelf via wegen die men tot dusver onmogelijk heeft geacht.
1.4.Hoe moet het bouwende dan bijgedacht worden onder de feitelijke dringendheid van het reactuele ? Het is onmogelijk te ontkennen dat de wereld het geschiedde voorgebrachte is. Desalniettemin lijkt een Griekse aanmatigheid te leiden tot een voornemen van het bouwende ontluiken. Maar de ruimte die er geslagen is in het scriptieve geeft openheid een nieuw aan-zijnde. Zo is het ook bijvoorbeeld de timmerman die bij het slaan van zijn planken nimmer een ont- of voor-zijn laat bestaan in zijn vervaardiging, maar enkel een articulatie van een stellend ont-dekken. Het gegeven zijn bij Plato van het non-scriptieve sprekende is nog de ideeële catagorisering van Kant, nog de pre-mathematische ontwerping bij Fichte. Het is een zoeken een terug gebracht worden tot het aan-zetten van een doornemendheid.
1.5.De grootste gemene deler van dit al wat is is de zettendheid1, zoals eerder genoemd bij het aan-zetten van een doornemendheid. Een verdere specificatie hiervan is noodzakelijk alvorens wij ons in een verstaan van het bouwende op zichzelf kunnen begeven zonder hierbij in een Husserliaans aan-zijnde te belanden. Veeleer dan het aan-zetten worden wij in de dagelijkse realiteit geconfronteerd met het tot-zetten. Al dat gezet is, - waaronder wij het al dat is verstaan -, verhoudt zich enerzijds tot dat wat aanzettend is en anderzijds tot datgene wat wij in de omgangstaal tot-zettend noemen. De grootste gemene deler van dit al wat is, is de zettenheid. Gezien in het donkerste, schelle licht dat ons tot een raken aan het bouwende op zichzelf noopt, kunnen wij de dwingenheid van het reactuele enkel als aanzettende bepalen. De vraag die wij ons dan ook moeten stellen, is hoe de dwang hiervan zichzelf in dat wat wij totzettend noemen blootgeeft als bouwende op zichzelf.
Nou, hoe geeft dat zich dan bloot? Ik kom er even niet uit. .
.1. Vrij naar Joachim Schultz.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Zou je je interpretatie ervan ook willen geven, ik ben niet zo thuis in het jargon trouwens, termen als erzijn of existentialen e.d. hebben volgens mij ook een korte uitleg nodig ik begrijp deze toevallig wel omdat ik mijn heidegger wel een beetje ken maar ik denk dat ik totaal het verkeerde beeld heb bij het lezen van je text.quote:Op donderdag 6 oktober 2005 21:40 schreef HijoDeDios het volgende:
1.1.Doornemende aan de voorwaarden der transcedentale mogelijkheid, zoals gesproken bij Kant, werd aan begrepen de relationele grondgedachte dat een er-zijn niets te doen heeft met het louter bouwende of gesteldheid. Waar Husserl in het ondervangen van een tussenbestaande - een door en onderweg nemende - in de gesteldheid van de bevoorleefde wiens weg noopte door de 'erlebnis' is altijd een aanzijnde van taal terug gebleven. Het blijkt dan ook dat een gesprek tussen de aanlevende mens en het differentiële van de scriptivatie structuur tot halt wordt gebracht door de 'specs' van het DOORBOUWDE. Een ont- en voor-zijn kan niet meer bedragen worden door de aanwezigheid van het speciaal dat door ons allen altijd al in het verschiet lag. Laten we niet bedotten; het bouwende is nimmer tussen ons!
1.2.Nimmer kunnen wij ons in een verstaan van het bouwende als aan-zijnde begeven zonder daarmee de consequenties van het tussenbestaande, waar Husserl zich zoals eerder vermeld als over heeft gebogen, in acht te nemen. Hoe geeft het bouwende zich als bouwende op zichzelf bloot zonder in het ideeële te vervallen? Het bouwende op zichzelf (wat wij - TE NIMMER - moeten verstaan als het Kantiaanse 'an sich') behoeft een volkomen nieuwe demonstratiewijze. Hiermee kunnen wij ons dus niet begeven in een verstaan van het bouwende als aan-zijnde.
1.3.Daar het bouwende op zichzelf niet tussen ons kan bestaan, en daarmee ook niet als aan-zijnde, verplichten wij onszelf het bouwende op zichzelf in een volkomen nieuw licht te ontbloten, voor het zijn kwaliteiten en kenmerken als bouwende aan ons bloot kan geven. Dit donkerste, schelle licht ontnoopt ons keuzen te maken tussen Theophrastiaanse dwalingen als het 'de cause planatarum' en een raken aan het bouwende op zichzelf via wegen die men tot dusver onmogelijk heeft geacht.
1.4.Hoe moet het bouwende dan bijgedacht worden onder de feitelijke dringendheid van het reactuele ? Het is onmogelijk te ontkennen dat de wereld het geschiedde voorgebrachte is. Desalniettemin lijkt een Griekse aanmatigheid te leiden tot een voornemen van het bouwende ontluiken. Maar de ruimte die er geslagen is in het scriptieve geeft openheid een nieuw aan-zijnde. Zo is het ook bijvoorbeeld de timmerman die bij het slaan van zijn planken nimmer een ont- of voor-zijn laat bestaan in zijn vervaardiging, maar enkel een articulatie van een stellend ont-dekken. Het gegeven zijn bij Plato van het non-scriptieve sprekende is nog de ideeële catagorisering van Kant, nog de pre-mathematische ontwerping bij Fichte. Het is een zoeken een terug gebracht worden tot het aan-zetten van een doornemendheid.
1.5.De grootste gemene deler van dit al wat is is de zettendheid1, zoals eerder genoemd bij het aan-zetten van een doornemendheid. Een verdere specificatie hiervan is noodzakelijk alvorens wij ons in een verstaan van het bouwende op zichzelf kunnen begeven zonder hierbij in een Husserliaans aan-zijnde te belanden. Veeleer dan het aan-zetten worden wij in de dagelijkse realiteit geconfronteerd met het tot-zetten. Al dat gezet is, - waaronder wij het al dat is verstaan -, verhoudt zich enerzijds tot dat wat aanzettend is en anderzijds tot datgene wat wij in de omgangstaal tot-zettend noemen. De grootste gemene deler van dit al wat is, is de zettenheid. Gezien in het donkerste, schelle licht dat ons tot een raken aan het bouwende op zichzelf noopt, kunnen wij de dwingenheid van het reactuele enkel als aanzettende bepalen. De vraag die wij ons dan ook moeten stellen, is hoe de dwang hiervan zichzelf in dat wat wij totzettend noemen blootgeeft als bouwende op zichzelf.
Nou, hoe geeft dat zich dan bloot? Ik kom er even niet uit. .
1. Vrij naar Joachim Schultz.
Mundus vult decipi
Kon ik dat nou maar zeggenquote:Op vrijdag 7 oktober 2005 15:25 schreef The.Lizard.King het volgende:
Wat een flauwekul zeg.
"Om een gebrek aan werkelijke ideeën te verhullen zijn er velen die voor zichzelf een indrukwekkend apparaat ontwerpen van lange samengestelde woorden, ingewikkelde stijlbloempjes en frases, enorme volzinnen, nieuwe en nog nooit gehoorde uitdrukkingen, die bij elkaar een uiterst ingewikkeld jargon opleveren dat zeer geleerd klinkt. Maar met dit alles zeggen ze… helemaal niets; we doen geen nieuwe ideeën op en hebben niet het gevoel dat ons inzicht groter wordt."
~ Arthur Schopenhauer
Daar is de kous wel mee af denk ik.
~ Arthur Schopenhauer
Daar is de kous wel mee af denk ik.
I only go out to get me a fresh appetite for being alone.
Mooi stukje introspectie van ome Arthur. .quote:Op vrijdag 7 oktober 2005 15:33 schreef The.Lizard.King het volgende:
"Om een gebrek aan werkelijke ideeën te verhullen zijn er velen die voor zichzelf een indrukwekkend apparaat ontwerpen van lange samengestelde woorden, ingewikkelde stijlbloempjes en frases, enorme volzinnen, nieuwe en nog nooit gehoorde uitdrukkingen, die bij elkaar een uiterst ingewikkeld jargon opleveren dat zeer geleerd klinkt. Maar met dit alles zeggen ze… helemaal niets; we doen geen nieuwe ideeën op en hebben niet het gevoel dat ons inzicht groter wordt."
~ Arthur Schopenhauer
Daar is de kous wel mee af denk ik.
.-tvp-
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
In tegenstelling tot Heidegger is dat tenminste wél leuk om te lezen.
I only go out to get me a fresh appetite for being alone.
Die tekst is, eerlijk gezegd, een gedrocht. Hij loopt zo soepel als een oorlogsveteraan met een houten been en een steentje in z'n schoen. Het woord zettenheid levert precies één pagina op met Google. Dat is dan ook het enige aardige dat ik eraan kan vinden. Heb je de tekst niet in het Duits? Er moeten allerlei woordspelingen en doorklinkende etymologien met setzen en Gesetz (wet) en misschien Satz inzitten, volgens mij zijn die aardig weg nu.
Overigens heb je na de laatste vraag nog de mogelijkheid om te antwoorden: "Niet. Het geeft zich niet bloot." En gezien de abstruse verwoordingen lijkt me dat alleszins redelijk om te antwoorden.
Overigens heb je na de laatste vraag nog de mogelijkheid om te antwoorden: "Niet. Het geeft zich niet bloot." En gezien de abstruse verwoordingen lijkt me dat alleszins redelijk om te antwoorden.
Clearly, it all depends on the angle of the dangle1.
1. Sony Crockett
1. Sony Crockett
O, ye Fountains, Meadows, Hills, and Groves
|
|
