Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2005 15:35 schreef Vivi het volgende:
Wat moet ik me daarbij voorstellen? Je gaat je problematiek, in het verlengde van de euritmie-lesjes uitbeelden d.m.v. het spelen van "hints"?

Nee, jij doelt op 'resonantie-therapie', óók een aanrader trouwens. De therapeut (klank- & kristaltherapie, onder meer) is een zekere Joeri Bonsel-Muller, een naam die bij mij meteen vertrouwen wekt, en Joeri - denk: baardje, leren sloffen en een begrijpende glimlach - werkt volgens de therapiewijzer aan de hand van de volgende opbouwende gedachte: "Jij bent Liefde, Licht, een ontwaakt Hart."

Joeri, here I come!

Okay, dit alles vertel ik natuurlijk niet aan Thijs. We hebben echt een goed gesprek gehad, over van alles en nog wat, en ik heb hem beloofd dat ik 'eraan ga werken', ik heb zelfs al iemand gebeld voor een afspraak (adres via een vriendin).
Thijs is zo opgetogen dat hij al heeft geopperd dat hij best met me zou willen samenwonen, over een tijdje. Dat 'over een tijdje' slaat natuurlijk op mijn moeder, die er de laatste dagen slecht aan toe is, vooral geestelijk; ze heeft het gevoel dat het heel dichtbij komt, de dood dus - maar dat begrijpt Thijs allemaal heel goed.

Net belde Daniël: of ik straks bij hem kom oppassen. Ik had verwacht dat Madame al terug zou zijn uit Parijs, maar kennelijk heb ik dat verkeerd begrepen.

Op vrijdag 21 oktober 2005 16:33 schreef dvr het volgende:

quote:

Net als Vivi vroeg ik me af wat dat behelst. Mond- en voetschilderen, drama, lichaamswerk?

Jammer genoeg geeft de therapiewijzer geen omschrijving, maar ik vrees dat we in die richting moeten denken, ja. En ook: schreeuwen, stampen, met je armen zwaaien en op die manier naar de diepere krochten van de ziel afdalen, of zoiets.

quote:

Ik heb overigens nooit een traan gelaten bij een therapeut. Ik heb er vorig jaar bij wijze van eenzijdige relatietherapie een bezocht om te achterhalen wat er mis zou kunnen zijn met mijn geliefde.

Jouw situatie lijkt inderdaad op die van mij: Th. heeft ook sterk het gevoel dat er iets mis is met mij, alleen durft hij het niet hardop uit te spreken. Hij gooit het erop dat ik 'een beetje onvolwassen' ben, en ' te impulsief', en dat de therapie vooral heel goed zou zijn voor onze 'relatie'. Ik weet het niet, ik vind het niet bepaald een sexy idee. Of zie ik dat verkeerd?

quote:

Hoe liep het nou af in de avondwinkel - Heeft Th. zijn dichteres geditched, en wat vond zij daarvan? Ben je erg streng geweest of mogen ze elkaar nog wel in de espressobar zien? Ben je niet bang dat ze je zal achtervolgen met verwijtende alexandrijnen en dreiglimericks?

Ik weet niet precies hoe het is afgelopen met haar; Thijs heeft er verder niks over gezegd. Ja: dat hij niet meer met haar afspreekt. En natuurlijk ben ik heel streng geweest! Niks espressobar! Ik wacht handenwrijvend op haar eerste dreiglimerick.

quote:

Ik zou me hoe dan ook geen zorgen maken over het oordeel van die kinderpsych. Wel over het beoordelingsvermogen van je ouders. Schaamden ze zich niet?

Nee. (Ja: voor mij )

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2005 16:54 schreef Vivi het volgende:

http://www.joeribonsel.nl/praktijk.shtml

Lijkt me echt op je lijf geschreven Nadine

Wat een heerlijk leesvoer zal dit opleveren

Dit klinkt nog véél beter dan ik had gedacht. Jessica Muller! Beeldend kunstenares! Zij werkt ook mee aan de 'training' waarbij je op het geluid van klankschalen kunt ontdekken welke kleuren & vormen bij je passen, en dan mag je na de meditatie samen met Jessica & Joeri aan de slag met diverse knutselmaterialen en misschien, stel ik me zo voor, laat Joeri me dan ook nog wel even op een bongo slaan, dat lijkt mij wel bevrijdend.

Ik moet erheen!

Op zaterdag 22 oktober 2005 03:55 schreef dvr het volgende:

quote:

Had je tussen neus en lippen nog iets laten vallen over haar kunstgevel?

Nog niet - ik dacht: 'Die geheime wetenschap houd ik nog even onder de pet, voor een later moment.' Maar.....

quote:

Als je zelf denkt dat je gedachte- of gedragspatronen hebt waarmee je jezelf dwarszit, of die je relaties met anderen onnodig hinderen, dan kan een beetje therapieën een heel goed idee zijn.

... dat denk ik dus inderdaad.
En of een beetje therapieën zo'n goed idee is, tenminste voor mij, dat vraag ik me af. Of dat nog wel zin heeft, bedoel ik.

Wat nou weer? Gisteren gaf D. dus een feestje voor wat vrienden, het was een tamelijk belachelijk feestje waar alleen maar champagne werd gedronken, beter gezegd: alleen Veuve Cliquot-champagne - zo'n soort feestje dus, met allemaal lege champagneflessen en keiharde muziek en iedereen was dronken en uitgelaten, en ik had er niets te zoeken, ik kende er niemand, ik voelde me ongemakkelijk & verlegen met de situatie & opgelaten & de kinderen lagen al in bed, die had ik er zelf ingelegd, en daarna had ik me opgesloten in de studeerkamer, samen met de televisie en een glas champagne, en D. had al een paar keer een vriend naar boven gestuurd om te vragen waar ik bleef, of ik ziek was, of moe, of boos, en ik zei steeds: "Nee, ik ben de oppas," en dan begon die vriend aan mijn arm te trekken en te roepen: "Kom op, zeg," en: "Laat je eens gaan," en: "Zit je hier nou nog steeds te kniezen?" en uiteindelijk liet ik me overhalen, ik ging mee naar beneden en daar stond ik dan.

De vrienden van D. waren te dronken om nog een normaal gesprek te kunnen voeren, en trouwens ook te stoned - ik neem tenminste aan dat ze drugs hadden gebruikt, want op een bepaald moment begon een van de vrouwen haar rok op te stropen om te laten zien dat ze jarretelles droeg, die droeg ze inderdaad, om haar machtige dijen knelden zwartkanten bandjes, het was geen gezicht, ze draaide en deinde met haar heupen, en intussen bleef ze maar roepen: "Ik schaam me nergens voor! Dit is mijn lichaam!"

Er kwam een jongen naar me toe die ik vagelijk herkende, misschien van de universiteit, misschien van de televisie, hij had zo'n kop met heel veel blond haar en hoekige wangen, en hij deed ontzettend zijn best om mij in te palmen. We voerden een gesprek. Of 'gesprek'... het kwam erop neer dat hij mij interviewde voor de camera, ik bedoel de denkbeeldige camera; hij legde steeds een geruststellende hand op mijn arm, en na elk antwoord dat ik gaf, zei hij: "Fantastisch, Nadine. Heel goed," alsof ik het tienletterwoord had geraden.

Tot mijn opluchting vroeg Daniël aan mij om vijf flessen champagne uit de ijskast te halen, en om er nieuwe flessen voor in de plaats te leggen. Ik ging naar de bijkeuken. Ik rookte een sigaret. Ik merkte dat ik een beetje dronken dronken was; champagne stijgt pijlsnel naar je hoofd, veel sneller dan wijn.
Terwijl ik ingespannen bezig was een van de champagnedozen open te snijden met een mesje, voelde ik hoe D. me van achteren omhelsde. Ik schrok; ik had hem niet horen aankomen. Het mesje viel uit mijn handen.
"Blijf je bij me slapen?" hoorde ik hem vragen.
"Wat?" zei ik.
"Je hebt teveel gedronken, je kunt zo niet naar huis fietsen." Hij drukte me tegen zich aan en zei in mijn hals: "Blijf slapen, Nadine."
"Nee, ik moet naar huis."
"Moet? Van wie moet dat? Hier, kom eens hier," en hij draaide me om, zodat onze gezichten vlak bij elkaar waren. "Over een half uur gaat iedereen naar huis, ze hebben kinderen, ze moeten de oppas aflossen, nog even en we hebben het rijk voor ons alleen. Jij en ik, en zes..., nee: zeven dozen champagne. Dus van wie moet dat?"
"Van mezelf," zei ik. Op hetzelfde moment bedacht ik me, ik weet niet waarom - omdat ik in zijn ogen keek, en naar zijn mond, en omdat hij zo dichtbij was, en met één snelle, vloeiende beweging zette ik mijn lippen op de zijne. Hij gaf zich over. Hete mond op de mijne, gloeiende adem op mijn tong. Toen rukte ik mijn hoofd naar achteren, weg, en deed een stap opzij. "Sorry," zei ik. "Dit slaat nergens op. Ik weet niet waarom ik dat deed."
"Blijf bij me, okay?" zei hij.
"Nee, echt niet." Ik durfde hem niet aan te kijken. "Dit was de laatste keer. Ik heb een vriendje, ik wil dit niet meer."
Daniël sloeg zijn armen over elkaar, hij keek me strak aan: "Je zegt het maar, Nadine."
"Sorry," zei ik zacht.
"Dit was de laatste keer," zei hij zakelijk. "Je zegt het maar. Kom je morgen oppassen?"
"Morgen kan ik niet."
"Zondag?"
"Zondag is goed."
"Okay." Hij glimlachte en streek toen met zijn wijsvinger langs mijn wang. "Doe de groeten aan je vriendje. En neem een fles champagne mee."
En weg was hij.

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2005 16:40 schreef Oblivion het volgende:
Nadine misschien wel....

Mja...

Ik denk trouwens dat ik het aan Thijs ga vertellen - ik ga nu toch in therapie, dus de redding is nabij.

(Of gebruik ik de therapie dan als excuus voor mijn wandaden...?)
(Wel handig, trouwens)

Op zondag 23 oktober 2005 03:33 schreef dvr het volgende:

quote:

Goed gedaan Nadine.

Echt? Ik heb er niet zo'n goed gevoel over: schuldgevoel, naar beide kanten (Th. & D.). Plus dat ik helemaal niet zeker ben van wat ik wil & doe, ik snap er niks van, terwijl ik altijd iemand ben geweest die dat wél zeker wist.

quote:

Is Thijs iemand die, als je het vertelt, het naadje van de kous wil weten? Want dan zul je om eerlijk te blijven het hele verhaal moeten vertellen, dus ook dat het initiatief en de aantrekking niet alleen van Daniël kwamen. Maar het pleit weer voor je dat je onder invloed van de bubbeltjes was en dat je toch resoluut stopte (en voor Thijs koos).

Thijs wil zeker het naadje van de kous weten, en van de hoed en de rand, en de waarheid en niets dan de waarheid, en... nou ja: met een vaag mompelverhaal kom ik bij hem niet weg. Ik denk dat ik me maar beter meteen kan opgeven voor dagtherapie, aangevuld met een intensieve avondcursus zelfontplooiing.

quote:

Omdat Thijs zelf veel verder was gegaan, en vond dat je daar geen punt van moest maken, zal dit ook overkomelijk zijn. Ik vraag me alleen af of hij zijn afscheid van PM nu niet wat al te inschikkelijk zal gaan vinden, of dat hij zelfs wil dat je stopt met oppassen bij Daniël. Dat zou ik trouwens overdreven vinden want het is Daniël nu juist duidelijk dat hij niets moet verwachten (hoop ik ).

Daar zeg je wat. Maar Thijs heeft nooit toegegeven dat hij zelf veel verder is gegaan, al kunnen we daar met z'n allen gerust van uitgaan - dat lijkt me duidelijk. Als ik erover begin, zegt hij: "Dat is jóuw onzekerheid, daar kan ik je niet mee helpen." Ha! En nou heb ik net gehoord dat het poëziemeisje overal loopt rond te bazuinen dat ik onzeker ben & wankel in mijn schoenen sta, omdat ik - citaat - 'hun vriendschap niet kan relativeren', ja, zo komen de verhalen in de wereld, zo gaan die dingen.

Het poëziemeisje staat bekend om haar miraculeuze massages. Het is een bekende truc: een vrouw (en meestal niet zo'n aantrekkelijke vrouw) zegt tegen een man (en meestal een aantrekkelijke man) dat ze fantastisch kan masseren; ze heeft er een cursus voor gevolgd, ze kan wonderen verrichten met haar handpalmen en haar vingertoppen, ze zou het eigenlijk eens moeten demonstreren, een kleine rugmassage, ja, trek je trui maar uit, ontspan, relax, ga maar even op de bank liggen, zo ja... mmmm... dát zijn nog eens spieren... je doet zeker veel aan sport, dat kun je wel voelen, zeg... mmmm... de onderrug zit een beetje vast, wacht, blijf liggen, concentreer je op mijn handen, ik trek alleen je broek een beetje uit, zo ja... mmmm.... enzovoort.

Pas op voor masserende vrouwen!

Op zondag 23 oktober 2005 12:28 schreef Oblivion het volgende:

quote:

Ik vind eigenlijk wel dat je een lekkere vrijparty met D. erop na kan houden..
Staat de score gelijk. Nu kan iedereen over me heen vallen, maar ja....

Ja, ik ben in principe ook wel voor het keihard terugbetalen met gelijke munt. Maar dan alleen in principe, want....

quote:

_{Als je bang bent voor D. hopeless te vallen dan zou je het niet moeten doen.....}

... daar ben ik inderdaad bang voor, beter gezegd: doodsbenauwd & panisch & ik voel die bui al hangen...

Over Daniël heb ik nog niet zo veel verteld. Dat hij zo 'echt' is, ik bedoel een echte man, geen jongen, geen student - hij is een man van de wereld. En toch weer niet. De student schemert er nog wel een beetje doorheen, ik bedoel dat hij wel jongensachtig lacht, mooie tanden heeft hij trouwens, en dat hij iets uitdagends heeft, iets waar ik heel erg verliefd op zou kunnen worden, ik zeg het gewoon eerlijk.
Ik bedoel: hij is een man uit een andere wereld, onaanraakbaar & onbereikbaar, maar ik mag hem aanraken, of mocht, ik mocht hem aanraken... nu niet meer. Zoenen met hem, mijn handen op zijn trui, zijn tong in mijn mond, dat is allemaal ongelooflijk spannend en onbegrijpelijk en natuurlijk ook zinloos. Hij heeft een vriendin. Ze is nu op vakantie met haar moeder, die vriendin, maar ze komt straks weer terug. Hij heeft drie kinderen. Drie! En een ex-vrouw, of een aanstaande ex-vrouw, want die scheiding wordt telkens op de lange baan geschoven, het komt erop neer dat hij de allerslechtste keuze is, tenminste voor mij.
Daniël is geen man om verliefd te worden. Ik praat nu tegen mezelf: "Hij is geen man om verliefd op te worden!" Het grote probleem is natuurlijk dat hij dat juist wél is, een man om verliefd op te worden en om alles voor op te geven, om mezelf voor in de ellende te storten, en die ellende kan ik uittekenen, het is niet zo moeilijk om te bedenken wat er gebeurt als ik me gewoon laat vallen, als ik mijn ogen sluit en ophoud met nadenken.
Twee dagen. Ik geef het twee dagen, daarna zal hij me ontslaan, of hij zal me tijdens een goed gesprek uitleggen dat zijn vriendin... en zijn ex-vrouw... en zijn kinderen... en zijn leven dat al gecompliceerd genoeg is zónder mij, want wat heeft hij met mij te maken, het kindermeisje, de weekendoppas met wie het lekker zoenen is, stiekem zoenen in de bijkeuken, of op de groene bank, of even snel bij de voordeur, maar het moet natuurlijk wel leuk blijven, ongecompliceerd, ongevaarlijk. Een spelletje.
Ik ben niet goed in dat soort spelletjes. Helemaal niet goed.
Twee dagen, dus.

Op zondag 23 oktober 2005 15:46 schreef Abbadon het volgende:

quote:

...ofwel; hoe een opeenstapeling van min of meer onsympathieke personen toch een sympathiek verhaal kan maken.

Onsympathieke personen...? Wie...? Wat...? Wáár dan...?

quote:

ben benieuwd naar het vervolg...

Ik ook! Ik ook!

D. heeft een probleem. Hij moet drie dagen naar Spanje. En om onopgehelderde redenen verblijft Madame nog steeds in Parijs. Hoewel ze vorige week al terug zou zijn, logeert ze nog steeds bij haar ouders - ze blijft haar terugkomst uitstellen, en uitstellen, en uitstellen - tot grote ergernis van D. Inmiddels is de herfstvakantie aangebroken. En nu zit D. dus nog steeds met de kinderen opgescheept.
Hij heeft inmiddels geregeld dat een andere oppas (een oudere dame) zijn dochtertje (3 jaar) morgen met de TGV naar Parijs brengt, want zij is te klein om mee te gaan naar Spanje. De tweeling gaat wel met hem mee, ze hebben herfstvakantie en van tevoren had hij Madame beloofd om de vakantieweek 'voor zijn rekening' te nemen. Nu hij onverwachts op reis moet, houdt zij haar poot stijf.
Resultaat: D. zit compleet aan de grond.

Gisteravond ging hij ergens eten met een vriend. Hij zei geen woord tegen me toen ik me op de afgesproken tijd meldde. Hij snauwde de kinderen af, voerde daarna een lang en verhit telefoongesprek in de studeerkamer - geschreeuw vanachter de gesloten deur - en toen hij werd afgehaald door zijn vriend, nam hij afscheid van me met de onheilspellende woorden: "Jou spreek ik later nog."

Hij kwam veel later thuis dan afgesproken, rond half twee. Hij was niet alleen dronken maar ook in het slechtste, ijzigste humeur denkbaar. We zaten op fameuze de groene bank, ongeveer twee meter van elkaar vandaan, en hij vroeg: "Wat doe jij donderdag?"
"Donderdag? Geen idee."
"Ik moet voor zaken naar Spanje. Ik heb de tweeling onder mijn hoede. Uitgerekend nu, godverdomme." Eindelijk keek hij me aan. "Wat denk je, kun jij mee naar Spanje? Het is maar drie dagen."
"Donderdag!" bracht ik uit. "En eh... Spanje? Ik eh... "
Hij legde uit wat hij er gaat doen (het heeft te maken met geldschieters en de financiering van één of ander project), en toen zei hij: "Je wist van tevoren dat dit kon gebeuren. Dat hebben we uitvoerig met je besproken."
Dat klopt. Tijdens het 'sollicitatiegesprek' heeft Madame me gevraagd of ik bereid was om mee te gaan op vakantie - ze wilde weten of ik ook wel eens langere tijd achter elkaar kon werken (afgezien van de weekends, dus). Ik heb toen 'ja' gezegd - ik zei op alles 'ja', want ik wilde het baantje hebben, en ik dacht: dat loopt wel los.

Ik zei tegen D.: "Ja, maar je komt wel heel onverwachts met dit plan op de proppen. Ik heb ook nog een eigen leven, weet je. En een studie."
"Je bent toch bezig met je afstudeerscriptie?"
"Ja, maar..."
"Het kost je drie dagen. Drie!" riep hij driftig. "En je kunt daar ook studeren."
Ik kan slecht tegen mensen die me commanderen. Zeker als die mensen een dag eerder nog met me hebben gezoend.
"Pech gehad," zei ik.
"Dan hoepel je maar helemáál op!" riep hij woedend. "Wat heb ik nou aan jou? Ik heb helemaal niks aan jou!"
"Nee," zei ik kalm. "Jammer, hè?"
Stilte. Hij wierp me een ijzige blik toe. Ik reageerde niet. Toen sprak hij de historische woorden: "En als ik je extra geld geef?"
"Ligt eraan," zei ik.
Hij keek me vragend aan.
"Extra geld is altijd goed," zei ik. "Het ligt eraan wat ik voor dat geld moet doen."
"Nadine," begon hij, zichtbaar gegeneerd. "Jij weet net zo goed als ik... wij hebben... maar dat gebeurt niet meer. Dat is een afspraak."
Ik knikte.
"Jezus, wat denk je... dit is... ik vind dit zelf ook..." Hij durfde me niet aan te kijken. "Maar ik heb een probleem. Ik weet geen andere oplossing, ik vraag het dus aan jou. De jongens hebben vakantie, ik kan ze niet... en als jij erbij bent... ze zijn dol op jou, Nadine. Ik hoop écht dat je erover wilt nadenken. Doe je dat, alsjeblieft?"
"Nadenken kan altijd." Ik begon er lol in te krijgen, ik ging nog even door: "Nadenken kost niks. Waar in Spanje moet je precies zijn?"
"Sevilla."
"Mooie stad, Sevilla."
"Ik ga voor zaken, niet voor mijn lol." Hij zuchtte, ik kreeg bijna medelijden met hem. "Kom op, Nadine. Wat maken die paar dagen nou uit? Lekker zwemmen, een beetje bruin worden." Hij wees naar buiten, de regen viel met bakken uit de hemel. "Is het nou zo'n straf om een paar dagen in de zon te zitten?"
"Daar gaat het niet om." Ik aarzelde. "Maar okay, ik zal erover nadenken."
"Niet te lang," zei hij.

Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan. Ik heb er over nagedacht.

1) Mijn moeder is ziek; ik durf niet zo maar een paar dagen weg.
2) Ik heb vliegangst.
3) Ik heb Thijs nog niet gesproken (ja, telefonisch, want hij zit een paar dagen bij zijn moeder).
4) Ik wil naar Spanje!

Ik denk dat ik het doe. Mijn moeder zegt: "Ga nou maar, ik ga echt niet dood in die paar dagen." Ik wil alleen Thijs nog even spreken. Nee, niet om hem te vertellen over de zoenerij van D. & mij... dat kan ik niet door de telefoon zeggen. Toch?

En verder... verder ben ik bloednerveus.