Zondagavond 25 September is m’n vrouw met spoed in het ziekenhuis opgenomen.
Zondagavond direct mijn bedrijfsleider kort verteld hoe en wat er te gebeuren stond en dat ik maandag zeker niet zou komen
Maandagochtend 7.30 uur heb ik direct de teamleider van m’n vrouw haar werkgever ingelicht
Maandagmiddag ben ik even langs mijn werk gegaan voor een update plus dat ik dinsdag ook niet kon komen.
Dinsdagmiddag stond er al een grote bos bloemen van mijn werkgever op de kamer van m’n vrouw.
Het is nu 5 Oktober, de wand achter haar bed begint zich meer en meer te vullen met kaartjes en mailtjes, maar van haar werkgever heeft ze nog steeds helemaal niks gehoord en ik vind dat echt ronduit schandalig. En dat terwijl ze zich als zwangere vrouw, ondanks soms de nodige klachten, keihard heeft ingezet voor ze, al verhuisde haar werk van Rotterdam naar Den Haag waardoor haar enkele reis tijd al bijna 2 uur werd, ze bleef ervoor gaan, en als stank voor dank krijg je dan nu zoiets, geen kaartje, geen bloemen, geen belletje, helemaal niks
![]()
( Igraine kan er wellicht over meepraten?)
Nationale Nederlanden, wat er ook gebeurt.
Yeah right.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away