Scheiden,.. hoe vertel je het je kids

jij maakt een verschil tussen geestelijke en lichamelijke mishandeling?

Grijs maakt toch geen verschil daartussen? Ze heeft het gewoon over mishandeling.

zoals ik het lees wel. zolang de kinderen niet mishandeld worden moet je maar bij elkaar blijven, al heb je elke dag schreeuwende ruzie. maar wat denk je dat het voor de kinderen is? ze krijgen dan wel geen lichamelijke klappen, maar gaan wel geestelijk kapot.

Als je elke dag schreeuwende ruzie hebt, hoeft dat nog geen geestelijke mishandeling van het kind te zijn. Natuurlijk is het geen goede situatie en vind ik dat je iets aan die situatie zou moeten doen. Ik wil alleen zeggen dat scheiden (niet altijd) de enige optie is.

Bah ik weet nog hoe het bij mij ging

Wat een tijd


Goed dat hier eens een topic over is trouwens. Heb ik volgens mij nog niet eerder voorbij zien komen.
Zijn er misschien ook mensen die kunnen vertellen hoe zij het hebben verteld aan hun kinderen (misschien ook iets ouders).


_{dat kennissen verhaal wekt gewoon irritatie op omdat het wel duidelijk is dat het gewoon over jezelf gaat ts}

quote:

Op woensdag 21 september 2005 11:59 schreef Spekkiemonster het volgende:

[..]

Je kan dus ook advies en ervaringsverhalen vragen op een forum en dan hopen op normaal antwoord waar je wat aan hebt.
welkom op de digitale snelweg!!

Zolang er figuren als ik hier "rondlopen" zal ik het advies niet altijd ter harte nemen,
Klinkt bijna naief.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 00:42 schreef PLAE@ het volgende:
_{dat kennissen verhaal wekt gewoon irritatie op omdat het wel duidelijk is dat het gewoon over jezelf gaat ts}

De TS heeft niet eens kinderen

quote:

Op woensdag 21 september 2005 12:13 schreef AciD_Nightmare het volgende:
Jongen, papa neukt andere vrouwen...

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 00:39 schreef Grijs het volgende:
Als je elke dag schreeuwende ruzie hebt, hoeft dat nog geen geestelijke mishandeling van het kind te zijn. Natuurlijk is het geen goede situatie en vind ik dat je iets aan die situatie zou moeten doen. Ik wil alleen zeggen dat scheiden (niet altijd) de enige optie is.

het is een ongezonde situatie voor kinderen om bij ruziende ouders op te groeien. ze krijgen het verkeerde voorbeeld, raken in de war en kunnen heel aggressief worden of zich juist heel erg in zichzelf terugtrekken.

en jij noemt dat geen geestelijke mishandeling?

vertel dat maar eens aan de kinderbescherming.

er is trouwens een boekje over scheiden voor kinderen. ik heb het vorig jaar gekocht en toevallig werd het me een half jaar geleden aangeraden door luca zijn psycholoog.

Ik ben zelf vorig jaar gescheiden en onze zoon was toen net 2. Wij hebben het hem niet bewust verteld en zijn "gewoon" apart gaan wonen. We hebben wel een co-ouderschap en hij is de ene week bij zn vader en de andere week bij zn moeder. HIj heeft er nooit vragen over gesteld. Nu ruim 1,5 jaar later is het voor hem heel normaal dat zijn vader en moeder niet bij elkaar wonen. Soms maakt hij een opmerking waaruit blijkt dat hij zich ook helemaal niet meer kan herinneren dat zijn ouders ooit samen in een huis hebben gewoond. HIj denkt bijv. dat ik zijn oma niet ken (de moeder van mn ex-man).

Ik vind in dit topic dat mensen best fel reageren waarom en dat je uit elkaar gaat... en soms wel erg makkelijk denken. Als je in zo'n situatie zit (of gezeten hebt) kun je er beter over meepraten, denk ik. Erover oordelen zonder dat meegemaakt te hebben, vind ik wel makkelijk praten.

ik ben het helemaal met je eens diaan73

quote:

Op vrijdag 30 september 2005 18:16 schreef lady-wrb het volgende:
zoals ik het lees wel. zolang de kinderen niet mishandeld worden moet je maar bij elkaar blijven, al heb je elke dag schreeuwende ruzie. maar wat denk je dat het voor de kinderen is? ze krijgen dan wel geen lichamelijke klappen, maar gaan wel geestelijk kapot.

Precies...

Ik vind trouwens niet dat je ten alle tijde voor de bestwil van je kinderen bij elkaar moet blijven. Je bent er zelf ook nog. Als jij ongelukkig bent, merken de kinderen dat op den duur ook en worden daar ook niet gelukkig van. En als je 30 (oid) bent en je hebt nog een heel (gelukkig) leven voor je, vind ik het onzin om dan - omdat het beter is voor de kinderen - bij elkaar te blijven. Uiteindelijk worden de kinderen daar ook de dupe van.

Ik vind trouwens niet dat je ten alle tijde voor de bestwil van je kinderen bij elkaar moet blijven. Je bent er zelf ook nog. Als jij ongelukkig bent, merken de kinderen dat op den duur ook en worden daar ook niet gelukkig van. En als je 30 (oid) bent en je hebt nog een heel (gelukkig) leven voor je, vind ik het onzin om dan - omdat het beter is voor de kinderen - bij elkaar te blijven. Uiteindelijk worden de kinderen daar ook de dupe van.


Helemaal eens, ik heb zelf in zo'n soort situatie gezeten en ik was gewoon blij dat mijn ouders uit elkaar gingen. Het gaf mij weer een stukje rust terug.

knip

[ Bericht 99% gewijzigd door witte_fantasie op 03-10-2005 07:49:18 ]

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 19:35 schreef Spekkiemonster het volgende:

Lady, heb je de titel ervan, kan wellicht eens in de bieb kijken?

het heet : als ouders gaan scheiden
schrijver is Richard A. Gardner

en het komt uit de serie: kinderen als beroep

isbn nr. 90 60016157

ik heb het zelf gelezen, hoewel het aan het kind geschreven wordt.
ik heb voor mezelf gebruikt om vragen vanuit het kind te beantwoorden.
hoewel ik het echt niet met alles eens was, heb ik er toch wel wat aan gehad.

misschien heeft de bieb het ergens staan?

_{ik vond het bij de kringloopwinkel}

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 17:29 schreef Diaan73 het volgende:

[..]

Precies...

Ik vind trouwens niet dat je ten alle tijde voor de bestwil van je kinderen bij elkaar moet blijven. Je bent er zelf ook nog. Als jij ongelukkig bent, merken de kinderen dat op den duur ook en worden daar ook niet gelukkig van. En als je 30 (oid) bent en je hebt nog een heel (gelukkig) leven voor je, vind ik het onzin om dan - omdat het beter is voor de kinderen - bij elkaar te blijven. Uiteindelijk worden de kinderen daar ook de dupe van.

je had eens moeten zien hoe mijn zoontje opgebloeid is.
soms heb ik er zo'n spijt van dat ik niet eerder vertrokken ben.
het heeft voor ons allebei zo'n rust gebracht.

wat ik heel belangrijk vind, is dat je je kind de vrijheid moet gunnen om de andere ouder ook gewoon lief te vinden. ik heb daar bij luca nooit moeilijk over gedaan. zodra ik zeker weet dat zijn vader hem op komt halen werken we ernaar toe. hij kan zich echt verheugen op een weekendje bij zijn pa. samen pakken we zijn koffertje in en soms gaat er nog wat lekkers mee, of door hem gebakken koekjes.
ik heb er totaal geen moeite mee. ik zeg hem ook altijd dat ik het fijn voor hem vind dat hij naar zijn vader gaat, maar dat ik ook weer blij ben als hij is.
ook heb ik hem op het hart gedrukt, dat als hij een keer geen zin heeft om te gaan, dat hij dat dan gewoon mag zeggen.
hij mag alles vragen en we praten heel open overal over.
laatst zei hij tegen me: mam, als ik bij papa ga wonen, krijg ik mijn oude kamer terug.
vanbinnen bij mij gingen de alarmbellen, maar ik vroeg heel rustig: wil je dat dan?
waarop hij antwoordde: nee hoor, ik wil altijd bij jou blijven.
en ik sloot het af met: nou dan houden we het daar toch voorlopig op?

(voor dit gesprek kreeg ik later nog een dikke pluim van luca's begeleidster van het riagg )

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 21:24 schreef lady-wrb het volgende:
wat ik heel belangrijk vind, is dat je je kind de vrijheid moet gunnen om de andere ouder ook gewoon lief te vinden. ik heb daar bij luca nooit moeilijk over gedaan. zodra ik zeker weet dat zijn vader hem op komt halen werken we ernaar toe. hij kan zich echt verheugen op een weekendje bij zijn pa. samen pakken we zijn koffertje in en soms gaat er nog wat lekkers mee, of door hem gebakken koekjes.
ik heb er totaal geen moeite mee. ik zeg hem ook altijd dat ik het fijn voor hem vind dat hij naar zijn vader gaat, maar dat ik ook weer blij ben als hij is.
ook heb ik hem op het hart gedrukt, dat als hij een keer geen zin heeft om te gaan, dat hij dat dan gewoon mag zeggen.
hij mag alles vragen en we praten heel open overal over.
laatst zei hij tegen me: mam, als ik bij papa ga wonen, krijg ik mijn oude kamer terug.
vanbinnen bij mij gingen de alarmbellen, maar ik vroeg heel rustig: wil je dat dan?
waarop hij antwoordde: nee hoor, ik wil altijd bij jou blijven.
en ik sloot het af met: nou dan houden we het daar toch voorlopig op?

(voor dit gesprek kreeg ik later nog een dikke pluim van luca's begeleidster van het riagg )

Het is ook heel belangrijk dat je kind weet, dat ie bij beide ouders welkom is. Mijn zoon is heel diplomatiek en zegt dat hij altijd bij mij wil blijven, maar ook altijd bij zijn vader wil blijven. Dat geeft mij aan dat hij er vrede mee heeft zoals het nu gaat. Daarbij is altijd blij om weer naar zn vader te gaan en zwaait mij enthousiast uit als ik wegrij... andersom geldt hetzelfde. Zijn vader en ik zijn niet de beste vrienden _{en dat hoeft ook niet} maar hebben ook geen ruzie. Wel vinden we onze zoon het belangrijkst en proberen te doen wat het beste voor hem is in deze situatie. Er is niets erger dan over de rug van je kinderen je ex te pakken willen nemen.

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 21:24 schreef lady-wrb het volgende:
wat ik heel belangrijk vind, is dat je je kind de vrijheid moet gunnen om de andere ouder ook gewoon lief te vinden.

Dit is volgens mij heel belangrijk!
Als je dit gaat beletten, gaat het kind volgens mij een soort van schuldgevoel creeeren, of wellicht dat hij denkt dat hij degene is die niet meer liefgevonden wordt.

Ook van Icaa vond ik een goeie, vertellen dat het gevoel dat het kind meekrijgt in de situatie klopt met wat er aan de hand is. Niet de schijn ophouden dus.

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 15:54 schreef Diaan73 het volgende:
Ik ben zelf vorig jaar gescheiden en onze zoon was toen net 2. Wij hebben het hem niet bewust verteld en zijn "gewoon" apart gaan wonen. We hebben wel een co-ouderschap en hij is de ene week bij zn vader en de andere week bij zn moeder. HIj heeft er nooit vragen over gesteld. Nu ruim 1,5 jaar later is het voor hem heel normaal dat zijn vader en moeder niet bij elkaar wonen. Soms maakt hij een opmerking waaruit blijkt dat hij zich ook helemaal niet meer kan herinneren dat zijn ouders ooit samen in een huis hebben gewoond. HIj denkt bijv. dat ik zijn oma niet ken (de moeder van mn ex-man).

Ik vind in dit topic dat mensen best fel reageren waarom en dat je uit elkaar gaat... en soms wel erg makkelijk denken. Als je in zo'n situatie zit (of gezeten hebt) kun je er beter over meepraten, denk ik. Erover oordelen zonder dat meegemaakt te hebben, vind ik wel makkelijk praten.

Jij hebt "makkelijk" praten, als je kind pas 2 is, dan kun je het nog allemaal geruisloos laten verlopen, je kind merkt het toch nog niet echt bewust, Het zou moeilijker voor je geweest zijn als je kind een jaar of 5 was, dan zou die het toch echt wel heel raar vinden als z'n vader er ineens niet meer dagelijks is. Maar ja alles beter voor een kind dan dagelijks ruzie makende ouders.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 03:28 schreef deek het volgende:

[..]

Jij hebt "makkelijk" praten, als je kind pas 2 is, dan kun je het nog allemaal geruisloos laten verlopen, je kind merkt het toch nog niet echt bewust, Het zou moeilijker voor je geweest zijn als je kind een jaar of 5 was, dan zou die het toch echt wel heel raar vinden als z'n vader er ineens niet meer dagelijks is. Maar ja alles beter voor een kind dan dagelijks ruzie makende ouders.

Ik beweer ook niet dat het makkelijk is om te gaan scheiden als je kind ouder is integendeel ik kan het me heel goed voorstellen dat het een stuk moeilijker wordt om het een kind van 5 uit te leggen. Dat kind zal er inderdaad ook veel meer moeite bij hebben. Ik zeg alleen dat sommige mensen hier makkelijk praten over het maar niet uit elkaar gaan ivm kinderen. Tenminste zo is het wel bedoeld.

Ik ben ook gescheiden.....na jaren lang van mijn best doen omwille van de kinderen.

Wij hebben het de kinderen toen 5 en 3 ook pas kort verteld voor hij echt het huis uit ging. Ook al zijn kinderen heel klein ze hebben echt wel door dat het thuis niet goed gaat.
In het begin accepteerden ze het gewoon als gegeven...oo oke papa gaat ergens anders wonen....o krijgen we daar ook een eigen kamer...cool.
Pas later komen eigenlijk de echte vragen. waarom woont papa niet meer bij ons en waarom gaan jullie niet weer gewoon bij elkaar wonen.

Het is belangrijk de kinderen niet bij eventuele ruzie's te betrekken. Ik hou ze daar compleet buiten en verder reageer ik gewoon zo eerlijk mogelijk zonder vals te zijn tegen over hun vader.
Dat ik het een verschrikkelijke lamlul vind hebben zij geen boodschap aan.
Het is wel hun vader waar ze net zo veel van houden als van mij.

Kortom maak de kinderen duidelijk dat jullie beiden nog even veel van hun houden maar zelf niet meer bij elkaar willen wonen. En pas er voor op dat ze jullie niet tegen elkaar uitspelen, want dat proberen ze altijd!
Maak er niet te veel woorden aan vuil, een te lang verhaal snappen ze toch niet. Hou het kort. en als de vragen later komen neem er dan de tijd voor om ze antwoord te geven

Bij deze wil ik graag even reageren op een eerdere uitspraak dat kinderen altijd "beschadigd" worden door een scheiding. Ik ken namelijk 3 kinderen (mijn broer, mijn zusje en ik) die absoluut niet beschadigd zijn door de scheiding van hun (mijn) ouders.

Eerst even de achtergrond (want de ene scheiding is de andere niet ) mijn ouders zijn alletwee fantastische mensen, alleen hadden ze nooit met elkaar moeten trouwen, want ze pasten simpelweg niet bij elkaar. Godzijdank was er geen sprake van slaande ruzies danwel mishandeling (lichamelijk of geestelijk) maar meer wederzijdse teleurstelling en onbegrip. Daarnaast hadden mijn ouders ook nog een moeilijk opvoedbaar kind (die uiteindelijk een onopvoedbaar kind bleek te zijn ), waardoor ze nog meer uit elkaar groeiden. Hun relatie kwam onder nog meer spanning te staan toen er "per ongeluk" een derde kind kwam (die overigens wel zeer gewild was) en toen mijn zusje 4 jaar oud was, was de scheiding dan ook een feit. Ik was destijds 9 en mijn broer 11.

Ik kan me "de dag" eigenlijk alleen maar goed herinneren omdat ik het heel gedetailleerd in mijn dagboek heb geschreven. Eerst wilde ik dat stuk voor jullie overtypen, omdat dat écht de gedachtengang van een 9-jarige weergeeft, maar ik vond het toch té intiem om hier neer te zetten.

Mijn ouders hebben ons alledrie bijelkaar geroepen en we zijn met z'n 5-en op de bank gaan zitten en toen hebben ze rustig uitgelegd dat papa een paar nachtjes bij oma ging logeren om vervolgens in een ander huis te gaan wonen, waar wij ook een eigen kamer zouden krijgen. Ze hebben ons uitgelegd dat ze nog steeds heel veel van elkaar houden, maar dat ze liever niet meer met elkaar getrouwd wilden blijven, maar vriendjes wilden zijn en samen voor hun geweldige kinderen zorgen. Mijn vader is toen nog een paar dagen bij ons geweest en is daarna idd naar oma vertrokken. Dat was ook de enige dag dat ik echt moeite heb gehad met de scheiding. Hij wilde afscheid van ons nemen, dus toen m'n broer en ik thuis kwamen van school stonden er allemaal tassen in de gang en kregen we alledrie kusjes en knuffels van hem. Achteraf gezien was dit afscheid veel te dramatisch, want de volgende dag zijn we uit school bij oma en papa op bezoek geweest. .

Mijn vader kreeg gelukkig vrij snel een huis op loopafstand van mijn moeder toegewezen, en wij mochten helpen met inrichten (tot op de dag van vandaag is de inrichting dan ook een wanordelijke bende ). Mijn vader draait ploegendiensten en had tijdens zijn huwelijk weinig tijd voor ons. Na de scheiding waren we elke 14 dagen van vrijdagavond tot maandagochtend bij hem, dus moest hij wel tijd voor ons vrijmaken, pas na de scheiding hebben wij dus ook een écht goede band gekregen met mijn vader.

Ondanks hun stukgelopen huwelijk hebben mijn ouders (omwille van ons) altijd goed contact gehouden. Mijn vader bleef ook gewoon welkom in zijn oude huis, en al kwam hij niet ff buurten, op speciale dagen (verjaardagen, eerste schooldagen, feestdagen, begrafenissen van 4 katten en 600 cavia's) was hij er gewoon. Feestdagen werden vaak afgewisseld (1e kerstdag bij papa, 2e bij mama en vice versa, oud en nieuw ene jaar bij papa, andere jaar bij mama etc etc) en verjaardagen werden gewoon bij m'n moeder gevierd en papa bleef altijd als laatst over en hielp met opruimen (had hij dat nou tijdens zn huwelijk wat vaker gedaan )

In deze kan ik voor mijn broer en zusje spreken en kan ik zeggen dat wij er volledig "ongeschonden" uit zijn gekomen. Ook hebben we geen relatieproblemen door het "slechte" voorbeeld van mijn ouders, geen schuldgevoel, geen verlatingsangst etc etc.

Het belangrijkste bij een scheiding is dan ook niet 'hoe vertel ik het mijn kinderen', maar hoe gaan wij met elkaar om na de scheiding tov de kinderen? Die vraag is veeeeeeeeel belangrijker. Natuurlijk snap ik dat mijn situatie vrij uitzonderlijk is en kan ik me voorstellen dat er vaders/moeders zijn die absoluut niets meer met hun ex te maken willen hebben en dat (on)bewust op hun kinderen overbrengen, maar ik vind gewoon dat je je persoonlijke rancune de baas moet worden en je normal gedragen tov je ex als de kinderen erbij zijn. (Behalve natuurlijk als de ex in kwestie ook en waardeloze ouder is, maar das een ander verhaal.)

Ik hoop dat jullie iets hebben aan mijn relaas, en ik wens de pas gescheiden ouders en de ouders die op het punt van scheiden staan veel wijsheid, sterkte en liefde toe. .

Insomniac, bedankt voor je verhaal. En ik denk dat je precies de kern van het probleem raakt met wat je in de eennalaatste alinea aanhaalt...