Eels laveert in optreden tussen rampspoed en meligheid
Menno Pot
Flauwekul en geklets over de Eels-familie naast ontroerende en pijnlijke songs
GRONINGEN De Amerikaan Mark ‘E’ Everett is een open boek: op zes Eels-albums sinds 1996 vertelde hij ons zo ongeveer alles wat we wel en niet willen weten over zijn rampzalige jeugd, zijn depressies, de zelfmoord van zijn zus en (kort daarna) de dood van zijn moeder.
Wat we nog niet wisten, weten we nu ook: in de uitverkochte Groningse Oosterpoort werd maandag, voor aanvang van het eerste van vier Nederlandse Eels-optredens, een BBC-documentaire vertoond waarin E spit in het verleden van zijn vader Hugh Everett, de kwantumfysicus die een theorie opstelde over parallelle werkelijkheden.
Hij werd weggehoond en raakte verbitterd. Toen er eindelijk erkenning kwam, stierf hij aan een hartaanval. ‘Ik schudde hem heen en weer’, horen we E zeggen. ‘Dat is het enige fysieke contact met mijn vader dat ik me kan herinneren: toen hij dood was.’
De liedjes die hij voor de huidige tournee selecteerde, zijn de pijnlijkste en persoonlijkste uit de Eels-catalogus: een nummer over de zelfmoord van zijn zus met de plastische titel Elizabeth On The Bathroom Floor geeft aan hoe droogjes E over zoiets kan vertellen.
De huidige tournee is niet gekoppeld aan een nieuw studioalbum, maar aan een verzamel-cd (Meet The Eels: Essential Eels), een cd met ‘kliekjes’ (Useless Trinkets) en een autobiografie: Things The Grandchildren Should Know.
Uit dat boek werd tweemaal uitgebreid voorgelezen door E’s enige secondant: multi-instrumentalist ‘The Chet’. De toon van de passages was ironisch, soms schijtlollig.
Zo is dat al twaalf jaar: Eels schiet heen en weer tussen rampspoed en meligheid. Dat is soms leuk, maar is ook de zwakte van de optredens. Voor je gevoel was er in die film al genoeg gekletst.
Grappig hoor, die passages uit fanmail, (‘mooie liedjes, maar waarom ben je zo’n ontzettende lul?’) maar liever hadden we een extra liedje gehoord, want die zijn vaak ontroerend en prachtig: My Beloved Monster (1996), Souljacker Pt. 1 (2001) of Flyswatter (2000), waarin E (piano) en The Chet (drums) op virtuoze wijze van instrument wisselden. Alleen jammer dat Novocaine For The Soul (1996) zo lomp en hard werd uitgevoerd.
Aan de ene kant zou je graag eens een Eels-optreden zonder flauwekul zien. Aan de andere kant: misschien zou de pijn dan haast ondraaglijk worden.
Eels. Oosterpoort, Groningen, 3/3. 13/3 Vredenburg, Utrecht. 14/3 Podium Twente, Enschede. 15/3 Frits Philips, Eindhoven.